We kregen van Jo Van Hecke een mooie aanvulling voor deze 78rpm-site. Als basis trokken we even op zoek naar wat aanvullingen en afbeeldingen en kwamen tot onderstaand prachtig, waar gebeurd verhaaltje. Een hulpje om onze nostalgie van toen even op te fleuren.

 

Ooit was er in Londen een decorbouwer: Mark Barraud. 
Nadat hij gestopt was met werken en op pensioen ging trok hij zich terug op zijn appartement in Gloucester Place, kocht een fonograaf en luisterde als tijdverdrijf, samen met zijn hondje Nipper, naar de muziek.
Zijn hond nipper luisterde aandachtig mee en zat steeds voor de hoorn te luisteren.
Nipper, de Fox terrier van het beeldmerk van His Masters Voice is geboren in 1884 in Bristol, Gloucenter. Hij werd zo genoemd omdat hij voortdurend trachtte te bijten in de benen van de bezoekers.
Na het overlijden, in 1887, van Mark Barraud erfde zijn broer (kunstschilder Francis Barraud) zijn fonograaf én ook zijn hond.
Nipper treurde erg over het verlies van zijn baasje.  Telkens als Francis de fonograaf liet spelen sprong het hondje op en ging voor de hoorn zitten.  Precies of hij herleefde en zijn baasje terug hoorde.  Zijn broer Francis was aangeslagen door dit tafereel en besloot in 1898 een schilderij te maken van Nipper die aandachtig voor de hoorn van een Edison-Bell fonograaf zat. Precies of hij luisterde naar zijn overleden baasje.
Francis Barraud noemde dit schilderij........?????  "His Master's Voice" .

Een vriend raadde hem aan om naar een platenmaatschappij te stappen met dit schilderij en het te verkopen.  Francis trok toen naar de pas opgestarte Gramophone Company in Londen en bood er hen zijn schilderij aan.
Bij de company zagen ze er wel iets in, maar aangezien zij ook grammofoons maakten hadden ze liever dat het met een van hun eigen grammofoon geschilderd was ipv een oude fonograaf. 

Francis ging op hun voorstel in. William Barry Owen van de platenmaatschappij Gramophone Company kocht op 17 oktober 1899 het gewijzigde schilderij voor 100 Engelse pond, inclusief het copyright en nam een patent op de naam 'His Masters Voice'. De betaling gebeurde in 2 delen. 50 pond voor de verandering van de schilderij met de nieuwe platendraaier en nog eens 50 pond na ontvangst van het schilderij en de exclusieve rechten. 

Emile Berliner, de uitvinder van de ronde platte grammofoonplaat en oprichter van de nog bestaande "Victor Talking Machine Company", nam het doek mee naar de Verenigde Staten en gebruikte het daar eveneens in 1900 als beeldmerk. Berliner registreerde eveneens in 1900 "His Master's Voice" in Canada. 

Het was wel niet van in het begin dat Nipper op de platen stond. Wel op een aantal dozen en hoezen.  Na enkel jaren stond Nipper ook op de platen en is tot nu toe de beroemdste hond in de muziekindustrie geworden.
Nipper verscheen voor de eerste maal op een Britse plaat met een etiket van februari 1909.
Francis Barraud overleed op zijn 69ste op 29 augustus 1924.
His Masters Voice was in zijn tijd de grootste en maakte ook de beste kwaliteit van platen en startte in Londen op in 1897 met de verkoop van grammofoons en vlakke geluidsplaten. Een Amerikaanse uitvinding die toen 10 jaar oud was. In 1921 opende het bedrijf de eerste grammofoonplatenwinkel op het Londens adres: 363 Oxford Street.

In de jaren '20 groeide het bedrijf snel. Ondermeer door de verkoop van klassieke en dansplaten.

(met dank aan Jo Van hecke)

 

Na bijna een week technische problemen en totale stilte op onze netradio hebben we vanavond de stream weer op gang gekregen. Ook de problemen met de jukebox lijken terug op gang. Veel zoek- en luisterplezier en vooral onze verontschuldigingen aan al de trouwe luistervinken die in de voorbije week hun muziek moesten missen.
Binnenkort wordt onze huidige lijst van ruim 4500 nummers aangevuld
met enkele honderden nieuwe geluiden uit de tijd van toen.
Ook aan al de bezorgde mailers bedankt voor de attentie en steun.
Onze oldie-machine draait weer op volle toeren.
Gilbert

 
Al een week (13 januari 2007) ligt bovenstaande single van Corry Konings in de platenwinkel en voor alle Corry- en ambiancefans mag die er weer wezen. Haar vloeiende gemakkelijke stem speelt mooi in met de backing-vocals die samen de sfeer hoog houden.
Het A-nummertje: "Het mooiste in het leven" brengt je dadelijk in de après-ski-stemming - daar hoef je echt geen sneeuw of latten voor te hebben - om samen meezingend met de handen op de schouders van je voorganger uit de bol te gaan en wil je het toch in de veel zachtere smartlappige stijl van Corry het met z'n tweetjes op één tegeltje te proberen krijg je vast het been op de goeie plaats en de vlinders in je buik bij het slow-B-nummertje: "Waar is je hart".
Twee heel mooie nummertjes die de hitladders zullen bestormen.

"Het mooiste in het leven" - T/M: Emiel Hartkamp en Norus Padidar
"Waar is je hart" - T: Bert van Rheenen (Chiel Montagne) - M: Emiel Hartkamp en Norus Padidar
CK 93 - 8713932000735
www.corrykonings.nl

 

Danny "Fabry" Junior is terug van weggeweest.
Na enkele jaren van inactiviteit op muzikaal gebied heeft hij zijn eerste liefde, muziek maken, weer terug opgepikt. Als boegbeeld van de "Juniors" heeft hij in de eerste succesvolle jaren van Tien Om Te Zien heel wat meisjesharten sneller doen kloppen. Zijn capaciteiten als entertainer zijn legio bekend en met een puur ambiance is hij helemaal klaar om de vlaamse podia opnieuw te veroveren. Zijn nieuwste single "Zigeuner" ligt vanaf nu in de betere platenzaak.
En dit is zomaar geen comeback want op de nieuwste single staan 3 totaal verschillende nummers waarvan het A-nummertje ten volle de sfeer van het zigeunerleven vertolkt. Onderlijnd door de violen. Het tweede nummer zit vol Vlaamse verlangens en met Eerlijk & Blaun vraagt Danny even stilte voor een mooi luisterlied. Een koortje geeft de nodige professionaliteit.
Een heel variabele comeback vol verrassingen.

A. "Zigeuner" - A. Hoes
B. "Heimwee naar m'n Vlaanderen" - A. Hoes
Bonustrack: "Eerlijk & Blauw" - R. Ceulemans

Telstar TSCD 5355-3 - 8713612535533
www.telstar-music.nl - www.beneluxtheater.be

     

Binnenkort, op 9 maart, is weer een Vlaming toe aan een klinkende verjaardagskroon die we niet zomaar aan ons kunnen/mogen laten voorbijgaan. Zeker niet voor deze eenzame Vlaamse Kleinkunstenaar die meer dan een paar Gulden Sporen heeft verdiend, maar daarvoor ook meer dan voldoende in zijn leven aan een aantal veldslagen heeft moeten deelnemen. Zowel artistiek als privaat. Spijtig dat ik hem verleden jaar gemist heb tijdens zijn optreden in de Markthallen te Herk-de-Stad, want een uitvoerige babbel met zo'n open grenzeloze persoonlijkheid was zeker terecht. We kunnen niet genoeg van hem weten en leren. Geven doet hij al meer dan Vlaanderen verdient. Want volgens mijn muzikale gegevens is Will Ferdy één van Vlaanderens allergrootste muziekproducenten op diverse terreinen van uitersten.

Misschien dat hij daarom dit allernieuwste lied "Emigreren" als wensdroom aan de Vlaamse vreemdeling in het buitenland, gevuld met één hem eigen stukje sarcasme, zijn verjaardag als onafgestempelde postzegel vooruitstuurt via de Vlaamse ether de wereld rond. Wie vangen wil die krijge. Altijd goed voor de kleinkunstgeschiedenis waarvoor Vlaanderen veel te weinig oren zocht en heeft. Mijn vriend Miel Cools filosofeert soms graag hierover mee.

In zijn muzikale loopbaan wist Will Ferdy heel wat poëziepareltjes aan mekaar te rijgen. Spijtig genoeg voor velen onbekend. Maar Ferdy kreeg nooit de volle ondersteuning en medewerking die de Vlaamse poëzie op noten oh zo nodig heeft om in leven te houden. Laat ons zwijgen van overleven. Op dit vlak is de keiharde wereld te kei om het zachtaardige karakter van een troubadour op de rand van het succes aan te voelen. Onze cultuur beperkt zich tot het met de dag lagerzakkende niveau van een massa passieve feauteuil-liggers, voor wie enkel de wereld open staat als het sobere aanbod van de TV-knop aan gaat. Eigenlijk zijn we een inhoudloos gecoverd land van oppervlakkige sneltevreden wellusten. Daarom ook dat dit land tussen hamer en aambeeld nooit het Vlaanderen zal halen waarop de grote bende enkel maar roept, maar vergeet om fier op te zijn om het uit te voeren.

"Emigreren" is de allernieuwste titel van een Ferdy-lied dat hem weer gegoten op het lijf geschreven is. Spijtig dat we slechts een stukje persgeluid meegestuurd kregen bij de - té bondige - promotiemail. Want als vreemdeling in het buitenland had ik ook hiervan graag het slot gehoord. Maar... En Ferdy zal dat al zeker voor zichzelf uitgemaakt hebben: geeft Vlaanderen voldoende aandacht aan deze poëtische speldenprik(?) op onze weelderige samenleving?  Krijgt "Emigreren" met Will Ferdy voldoende kansen om gehoord te worden in dit overgeconsumeerde en vervlakte (Vlakke land - Jacques Brel) nagebootste Monaco van het noorden, waar niemand blijft. Tenminste in gedachten. Hopelijk kan ik binnenkort het volledige lied ergens bekomen, want vandaag waren - voor zoverre er nog muziek-interesse en kennis aanwezig is - mijn zelden geworden platenwinkels en zeker de overgrootwarenhuizen onwetende van dit nieuwe product van de Gentenaar die meer verdient dan zo maar "vluchtig" 80 worden. Het Vlaamse lied beperkt zich nu eenmaal tot een Ultratop van Nederlandstalige schaarste en overvloed aan covers, waaruit de platenverkopers hun énige wijsheid halen. Waar blijft de allesomvattende website waarin al de Vlaamse platenfirma's en producenten, maar ook artiesten evenwaardig van start kunnen gaan en gehoord kunnen worden. Ongehoord is onbemind... Ook in de muziekwereld dat nog steeds teert op het ooit gelanceerde "Sperziebonen" van Terloops.
 
Wie weet misschien volgt uit een verjaardag nog een uitgebreidere media-aandacht. Het zij hem meer dan een Einzelgänger gegund. Het zal een kleine platenfirma als Scorpion Records alvast niet gegund zijn om in deze (te) grote mediaboterham te mogen bijten.

   
 
Will Ferdy, of Werner Ferdinande, werd geboren te Gent op 9 maart 1927. 
Ferdy kan omschreven worden als een selfmade-man.
Hij begon aanvankelijk zijn muzikale carrière als zanger-conférencier
onder zijn eerste artiestennaam: Will Ferry.
Na zijn legerdienst, in de rangen van de toenmalige Welfare-troepen, koos hij in september 1948, als 21-jarige, resoluut voor een loopbaan als beroepsartiest.
Voordien spitte meneer Ferdinande nog een tijdje als bediende bij het Ministerie van Openbare Werken.
De artiest, die zijn naam omvormde tot Will Ferdy, teneinde verwarring met de Nederlandse auteur Ferry te vermijden, kreeg vrij vlug een aanbod om op te treden in de musichall "Oud-België" te Antwerpen.
In 1948 verscheen zijn eerste 78-toerenplaat "Nacht over Java", met een doorbraak in 1951 met "Zie-de gij me gere". Ook had hij al enig succes met "Bij de oude molen", Zend hen nog eens een briefje"...
Gestart in de schlagermuziek verkoos de geboren Gentenaar de overschakeling naar de inhoudelijkere kleinkunst en het cabaret, met in het begin, de jaren vijftig, vooral de aantrekkingskracht van het Franse chanson.
Met het regent in de straten" in 1954 lukte hem dat vrij aardig. Maar dit stilgroeiend succes weerspiegelde zich financieel niet en het publiek keerde hem stilaan de rug toe. Hij bleef creatief overeind met de succesvolle kabaretprogramma's "Kop en staart" en "Weg met de zorgen" van Radio Kortrijk. Zelfs als Limburgers waren we gehecht aan deze radioprogramma's.
In 1953, tijdens de bonte avonden van Radio Kortrijk werd het beroemde "Peterke en Pépé" geboren. Later "Peterke en Pol". Twee rollen die Will Ferdy met de nodige stemwisseling jarenlang voor zijn rekening nam en van de éne parochiaalzaal naar de andere sleurde als een kibbelend koppel dat de generaties overbrugde.
In 1955 maakte Nederland kennis met de showman-zanger Will Ferdy. In de shows van de Nederlandse kleinkunstenaar Wim Sonneveld mocht de "voorloper" van het chanson telkenmale een drietal nummers brengen.
Op platengebied was er bij Ferdy een leemte tussen 1954 en 1960.
Met "Het schrijverke" knoopte Ferdy in 1960 opnieuw aan met zijn succesperiode en wist de poëzie van Guido Gezelle, muzikaal in talrijke gedichten te onderlijnen of een halve taalstrijd rond Jacques Brel in vrede te laten smelten.
Voor de Belgen in Amerika en Canada verzorgde hij in 1960 en 1964 een tournee. Het werd voor hem één van zijn mooiste herinneringen uit zijn carrière.
Het énige nummer waarmee hij officieel bij Juke-Box in de voorperiode van de hitlijsten genoteerd stond was twee maanden vanaf februari 1965 met als hoogste notering een 12de plaats met "De stervende".
Een driejaarlijks terugkerend evenement "De Grote Prijs Will Ferdy" werd in 1966 boven de doopvont gehouden.

    

   


Hierboven enkele snelle foto's gelicht vantussen mijn kleinkunstcollectie LP's van Toon, Wim I, Wim II, Miel en nog veel meer... Pure nostalgie vanuit het vinyl-tijdperk.

Will ontving in 1967 van Sabam - de auteursvereniging voor auteurs en componisten - de "Eugeen De Ridder-prijs" voor zijn totale artistieke werk.
Na zijn hoogtepunten ging het voor Ferdy eind van de jaren zeventig minder goed. De bekentenis die hij op 4 december 1970 aflegde in een televisieprogramma omtrent zijn homosexuele geaardheid drukte jarenlang zijn stempel. Maar hij kwam sterker terug dan ooit met zijn autobiografische LP "Ik ben van ver gekomen".
Ups en downs waren een rode draad door zijn ganse carrière, wellicht ook zijn leven. Maar telkenmale kwam hij tijdig met een nieuwe creatie op de proppe om de publieke belangstelling niet te verliezen.
In 1975 won hij met "Er was een tijd" de persprijs tijdens de "Gouden Sirene" te Middelkerke en in 1980 kreeg hij bij Omroep West-Vlaanderen op de vrijdagnamiddag een eigen programma: Zilverdraden tussen goud.
Toen Will Ferdy in 1983 zijn 35-jarig zangjubileum vierde, ontving hij de medaille "Pro Musica", een onderscheiding van het Ministerie van de Nederlandse Cultuur en werd hij benoemd tot "Ridder in de Kroonorde".
In december 1984 had de zanger een nummer 1 in de VRT-Vlaamse Top-10 met het eigen grenzeloos geschreven nummer "Ik hou van jou, Je t'aime tant, Ich liebe dich, I love you so".
Het grootste deel van Ferdy's repertoire is trouwens, wat de teksten betreft, van zijn hand. Dit op zich is al een uitzonderlijk gebeuren in ons kleine Vlaanderenlandje. Maar ook zorgde hij voor menig eigen melodietjes.
In 1987 kwam zijn eigen levensbeschrijving uit in boekvorm: Zo ben ik nu eenmaal. Met een vervolg in 1989: De Waarheid. Het derde deel van dit levensverhaal verscheen in 1991: De moeilijke jaren.
Na 45 jaren - hiervoor werd hij op 10 december 1993 gevierd in de Arenbergschouwburg te Antwerpen en kreeg hij van het Antwerpse stadsbestuur een bronzen medaille en van Sabam het Fugabeeldje "voor zijn grote inzet voor het betere lied" - is de Vlaamse entertainer nog steeds een begrip in de showbizz.
Voor Will Ferdy een bekroning voor het jarenlange knokken tegen alle onbegrip en ongelijkheid in onze samenleving.
In de reeks "De Kleinkunst Reeks" verscheen in 1994 een CD met een aantal onvergetelijke liedjes als "Het schrijverke", "Christine", "Belijdenis", "De stervende", "De waarheid", ... (GîG)

 

"Over alle Grenzen", "Ik ben er ook nog!" en "Zo gezegd, Zo gezongen" zijn de titels van theatershows, waarmee hij in Vlaanderen ging toeren. De eerste twee waren ook goed voor een gelijknamige cd.
"Ik ben er ook nog!" kreeg een haast cynische titel mee toen begin 1996 werd vastgesteld dat Will Ferdy dringend aan een hartoperatie toe was. Die is gelukkig zeer goed geslaagd en sindsdien heeft hij hetzelfde levensritme hernomen.
"Ferdytjes en datjes” was de titel van zijn jubileumshow (55 jaar beroeps), waarmee hij het land bereisde.

 Einde 1994 ging voor de acteur Ferdy een langgekoesterde droom in vervulling: hij werd door het productieteam van 't Koekoeksnest (Radio 2) aangezocht om de rol van "Mielke" te spelen in het zo populaire radiofeuilleton. Een nieuwe taak, die hij met brio wist te volbrengen. Met een beperkte groep acteurs trok Ferdy, in opdracht van Radio 2, in volle oorlogstijd, naar onze Blauwhelmen in de Baranja.
Daar werd zijn optreden "in concert", naast dat van Wendy Van Wanten, een reuzesucces.
Sinds enkele jaren treedt Will Ferdy ook op als acteur bij het gezelschap van het EWT-theater (Deurne-Antwerpen). Ook in "Sterke Verhalen" (TV1) van Luc Wyns maakte hij een geslaagde opwachting.

Ter gelegenheid van zijn 70e verjaardag in 1997 verscheen de derde editie van "Will Ferdy zingt Guido Gezelle". Voor deze CD-uitgave werden de vroegere  orkestopnamen digitaal bewerkt en zong Will alle liedjes opnieuw in. Bovendien werden 8 gloednieuwe liedjes op Gezellegedichten toegevoegd ("tweede cyclus"). Deze CD werd een blijvend succes met steeds maar nieuwe persingen.
Daarop volgde de cd-productie "Will Ferdy zingt Jacques Brel", waarop hij andermaal hommage brengt aan de in 1978 overleden geniale artiest. Onder de 16 door hem vertaalde of hertaalde liedjes zijn er enkele die hij reeds vele jaren geleden, toen Brel nog in leven was, tot een succes zong.
Inmiddels verscheen ongeveer elk jaar een nieuwe cd.
Zijn discografie is enorm: 40 78-toerenplaten, 50 lp’s, talrijke 45-toerenplaatjes en nu reeds 20 fullcd’s!
De cd “Will Ferdy 75 - In wel en wee" verscheen einde mei 2002 en werd reeds aangevuld met een dubbel-cd “Liefde sterft nooit helemaal”, waarop zijn grootste successen met nieuwe liedjes gecombineerd werden. Als bonus-cd zijn de diverse “Christine”-versies toegevoegd.
Begin 2003 stond hij 8 weken lang, met enorm succes, aan de zijde van Ruud De Ridder op de planken van het Echt Antwaarps Teater, in een komedie die de auteur speciaal voor hem schreef: “Frikadellenkoek met kriekskes”.  In 2004 werd de Gentse versie “Frikandon mee kriekskes” door het Nieuw Gents Volkstoneel, waarvan hij peter is, opgevoerd met Will Ferdy als gastacteur.
Ook zijn jaarlijkse Kerstconcerten zijn uitgegroeid tot een traditie.
Naast talrijke onderscheidingen zoals de Toni Fakkel Award (1990) en de Antwaarpse Awaard (2004) werd hij opgenomen in de ere-galerij Radio 2 voor "een leven vol muziek" (2002) en voor zijn liedje "Christine" (2004).
Einde 2004 kwam onverwacht een wending in zijn carrière door de aanwinst van een live-begeleider, Jürgen De Smet, met wie hij ook liedjes schrijft voor zijn komende cd's en theatershows. Het werd een intense samenwerking met als gevolg dat de jonge pianist meteen instond voor 4 composities voor de cd “Ik dacht ik heb mijn tijd gehad” en alweer 4 nieuwe nummers schreef voor de nieuwe cd "Charme van het Chanson - En de jaren gingen voorbij".

De shows van Will hebben er een andere dimensie door gekregen.  “Lenteconcert 2005” in het  EWT sloeg in als een bom: uitverkochte voorstellingen en een zeer enthousiast publiek was het gevolg. In juli 2005 was Will Ferdy na 5 jaar afwezigheid helemaal terug op de jaarlijkse Gentse Feesten. Hij bracht er samen met Jürgen in Publiekstheater Minnemeers 3 premièrevoorstellingen van een nieuwe theatershow, “Will Ferdy intiem”.
In 2006 volgde op de Gentse Feesten zijn nieuwste show "Charme van het Chanson".
Intussentijd zijn in het Vlaamse land heel wat concerten met het tweetal voorzien.

2007 wordt een speciaal jaar voor Will. Op 9 maart wordt hij 80.
Als voorbode van de nationale viering die op 11 maart zal doorgaan in de Antwerpse Arenbergschouwburg, brengen wij alvast een nieuwe single cd van de jarige uit.

Intussen tijd is de blijvend creatieve artiest bezig met de voorbereiding van een nieuwe full-cd, die niet lang meer op zich zal laten wachten.

De bioinfo vanaf 1994 haalden we van de officiële website van Will Ferdy:
http://www.willferdy.be/

Jullie hebben het ondertussen al gemerkt
dat de kerstklanken terug in de oude 78-toerenplooien gegoten werden
en gans nieuw is rechts in de kolom de pasgespeelde platen.
Daar kun je de titels lezen van de laatste 20 nummers
die onze revue gepasseerd hebben.
Toch de moeite dacht ik.
Zeker voor hen die van oud op nieuw
muzikaal in de goeie oude tijd willen vertoeven.
Doen wij zelf ook hoor.
Alvast allemaal een muzikaal, gelukkig, maar vooral gezond 2007.
Wat kunnen we je beter wensen
en dat we in het komende jaar
nog vele vele oude nummertjes
kunnen opvissen uit onze lage landen.
Hier alvast een voorsmaakje !

 

 

Hier even een vrij slordige afdruk van de erg gewaardeerde Kerstplaat van Stafke Fabri.
En ik kan je verzekeren. Voor mij is het een prachtplaat van de man die verleden jaar plots op 8 januari overleed op 71-jarige leeftijd en waarmee me nog contact hadden tijdens een senioren-nammiddag in de gemeente, het jaar voordien. Maar voor wie Google intikt voor deze plaat komt slechts op enkele infobronnen terecht, waaronder onze site.
Velen willen deze plaat of CD hebben, maar ik kan, buiten de informatie die ikzelf hier op de plaat vind, geen enkele info kwijt. Uitzonderlijk heb ik deze LP wel dubbel, maar het zou na Kerst zijn moest ik ze teruggevonden hebben en dan ligt deze sfeermuziek weer voor een jaartje in de schuif. Je kunt me altijd een mailtje sturen voor uitgebreidere informatie.

De plaat is van 1978 - Fleet Benelux bv
en uitgegeven door Ariola Benelux bv

Voor de meeste nummers schreef de Maastrichtse muziekuitgever Johnny Blenco de muziek en Stafke zelf de teksten... die in hem opborrelden tijdens zijn vrachtwagenritten voor de stad Atwerpen. Want Staf werkte voor zijn pensioen voor de Stad, naast zijn huidige hobby's hondenliefhebberij en natuurlijk muziek. Op maandag verzorgde hij wekelijks enkele uren "oep z'n Aantwerps" zijn programma voor de succesvolle lokale Antwerpse radio "Minerva" die heel erg gewaardeerd wordt door de Antwerpse senioren en jonger.
Morgen publiceer ik een betere afdruk van de hoes - voor en achter - maar omwille van deze korte Kerstperiode wil ik je toch nog even de nummertjes meegeven die op deze plaat staan.

Kant 1.

1. Karsmis oep de Grunpleuts
2. Bellekes hier, bellekes daor
3. Mischin zit God te bleiten
4. De harderkes
5. 2000 Jaor geleje
6 Oep de purpere hei

Kant 2

1. Stille nacht, heilige nacht
2. De karsman
3. Marsmis deur de jaore
Witte Karsmis
5. As er sneeuw ligt in de straote
6. Mijn aaw arreslee

En als je toch van de nummertjes wil genieten kun je al tenminste een smaakje te pakken krijgen op onze 78-toerenradio waar Stafke zeker terug te vinden is met al zijn Kerstnummers.

 

 

Het heeft een gans weekend geduurd,
maar (eindelijk) onze jukebox doet het weer !
Nu onze speellijst uitbreiden,
want honderden oude nummers liggen te wachten op uw oren.
Dus veel luisterplezier ! En ben je op zoek naar een oud nummertje
dat je niet terugvindt in de lijst en
we schudden heel Vlaanderen en Nederland wakker op zoek naar.
Afgesproken ?
Want er zijn nog een massa nummers
die we nog niet eens kennen of vonden.
Alle hulp is welkom en vooral iedereen geniet mee.

Ondanks de kinderziektes van onze radio,
 en dat kan soms heel lang duren,
toch heel wat meer bezoekers per dag
op onze oldieradio met nummers van rond de jaren 1950.
Het oudste is van 1898 !

Hier even een blik achter de schermen
Naast me staat onze Tante Terry (van Ginderen)
Ze ziet er nog prima uit. Niet ?

 

Heel wat luistervinken genieten van het zelf opzoeken
naar een van de oude nummertjes in de Jukebox.
Nu moet alles prima verlopen naar de eindejaarsfeesten.
Ook op het einde van het jaar zorgen we voor verrassende
Kerstnummers van Toen !
Ook nog eens werk maken van een bio van een Gouwe Ouwe !

Eerste getal is de datum - Tweede getal het aantal bezoekers op die dag met een enorme uitsprong op 13 november 2006 met maar even 3.709 luisteraars.

Gastonneke heeft zijn 80ste verjaardag gevierd !
Proficiat Gaston en geniet van alles wat je lief is.
Zeker de glimlach met een terugblik op de herinneringen van toen !

 

Lou Bandy, afkomstig uit een Haags arbeidersgezin uit de Haagse volksbuurt waar hij ook opgroeide met zijn broer Wil, bekend geworden als zanger Willy Derby, geboren als Lodewijk Ferdinand Dieben in 1890, werkte aanvankelijk als iemand met 12 ambachten en dertien ongelukken, als piccolo, huisbediende, straatzanger en als dienstplichtige bij de marine op de marinewerf in Amsterdam waar hij als grappenmaker zich moeilijk aan de militaire dicipline kon houden. Om die reden werd hij in 1915 ongeschikt verklaard voor de dienst. Toen begon hij aan een serieuze carrière in het variété als zanger en conferencier. Aanvankelijk trad hij samen met zijn broer Willy op onder de naam van The Bandy Brothers (Bandy is een veramerikaanste omkering van de lettergrepen Die-ben.). Al snel bleken de karakters van de broers echter te sterk te botsen om zinvol te kunnen samenwerken. In tegenstelling tot Willy stond Lou bekend als een moeilijk mens.

 
Lou Bandy in de tijd van de Nationale Revue, circa 1935.

Lou ging verder onder de naam Lou Bandy en Wil onder de naam van Willy Derby. Lou's carrière verliep in den aanvang niet bijster glanzend. Hij trad op met gelegenheidsgezelschapjes, onder meer voor gemobiliseerde militairen.

  
Uit de film (links) Truusje van Aalten (rechts) Lou Bandy en Roland Varno

Zijn geluk keerde toen hij op 21 juni 1921 trouwde met de pianiste en danseres Eugenie Küche, een Duitse officiersdochter die een grote invloed op zijn carrière zou hebben. Ze bracht hem nettere omgangsvormen bij en op het juiste pad, deed hem het belang van het spreken in beschaafd Nederlands inzien en bezorgde hem zijn eerste lucratieve contracten. Met haar steun wist de Haagse volksjongen zich in de loop der jaren tot in de top van het establishment van artiesten, impressario's en theatereigenaren te werken. Al spoedig verscheen Bandy in "betere" theaters, zoals Flora in Amsterdam en het Gebouw voor Kunsten en Wetenschappen in Rotterdam. In 1927 werd hun dochter Louise geboren.

 

Bandy als vedette
Bandy werd bij het publiek bekend als zanger van vrolijke teksten, meestal van de hand van Ferry van Delden of Philip Pinkhof (alias Rido). Bij personen uit zijn directe omgeving had hij een minder vrolijk imago. De anekdotes waarin Bandy zijn collega's met een zure opmerking schoffeert zijn talrijk en menig Hagenees zou zich Bandy jaren later nog herinneren als een kankâhlijâh die er geen probleem in zag om de spiritusdrinkers op het Haagse Malieveld tegen luttele vergoeding een liedjestekst afhandig te maken.
Vanaf 1931 was Bandy de publiekstrekker voor het revuegezelschap De Nationale Revue dat hij in 1939 verruilde voor Jong Nederland. Al die tijd was zijn strohoed zijn handelsmerk. Verder stond hij bekend om de goocheme kwinkslagen die hij tussen de liedjes door maakte. Hij improviseerde vaak en wist - als een standup comedian avant-la-lettre - vaak de lachers op zijn hand te krijgen. Grove teksten schuwde hij daarbij niet. Een mevrouw die te laat binnenkwam begroette hij met de volgende woorden: "Hé Marie, leuk dat je ook komt, Ik had je met kleren aan niet zo gauw herkend."
Als artiest was Lou Bandy veelzijdig. Hij nam als zanger grammofoonplaten op, speelde mee in een paar Nederlandse speelfilms. In de eerste, Het meisje met den blauwen hoed uit 1934, speelde hij zelfs een dubbelrol. Fien de la Mar en Cees Laseur speelden een rol in zijn tweede film Het leven is niet zoo kwaad uit 1935. Maar bovenal was Bandy een revue-artiest.

 

(bewerkt) Tweede Wereldoorlog
In 1940 kocht hij een villa in Doorn. Hij vertoefde daar graag en richtte de woning zeer smaakvol in met onderandere een collectie schilderijen van Nederlandse meesters. Wat zijn opstelling in de oorslogsjaren is geweest blijft onduidelijk. Begin 1941 nam Bandy zitting in een adviesraad voor de vakgroep Kleinkunst, die moest adviseren over een door de Duitsers ingesteld instituut, de zgn. Kultuurkamer. Artiesten, kunstenaars etc. moesten hier lid van zijn om in de oorlog te mogen optreden. Deze actie werd Bandy kwalijk genomen. Waarschijnlijk had hij zich in zijn onnozelheid in dit soort zaken gestoken, want tijdens zijn optredens liet hij zijn anti-Duitse gevoelens blijken door het zingen van vaderlandslievende liedjes. In 1942 werd hij wegens anti-Duitse provocatie gearresteerd. Hij had tijdens een optreden het manke loopje van Seyss-Inquart geïmiteerd. Tussen het publiek aanwezige N.S.B.-ers meldden het voorval aan de bezetter. Hij bracht een nacht door in de gevangenis van Scheveningen, het zgn. Oranjehotel, en werd later overgebracht en gedetineerd in een gijzelaarskamp in Haaren. Door een hartkwaal te simuleren zorgde de kamparts dat hij vrijkwam. Hij schreef bovendien een onderdanige brief aan de bezetter met het verzoek om weer te mogen optreden. Korte tijd later werd hij echter opnieuw gearresteerd en overgebracht naar een gijzelaarskamp. Daar deed hij een zelfmoordpoging. Na verpleging kwam hij rond Kerstmis 1942 weer thuis. Hij trad tijdens de resterende oorlogsjaren niet meer op. Hij kreeg huisarrest en moest in Doorn blijven. In 1944 kreeg hij opnieuw tegenslagen te verwerken. Zijn vrouw Eugenie overleed in februari en zijn broer Willy Derby in april. Bij de begrafenis van zijn broer veroorloofde Bandy zich in zijn afscheidstoespraak enkele vulgariteiten, verwijzend naar het feit dat Derby tijdens het bedrijven van de liefde was gestorven. De aanwezigen waren geshockeerd.
De brief aan de kampleiding en zijn betrokkenheid bij de Kultuurkamer leidden er na de oorlog toe dat Bandy door sommigen als 'fout' werd gezien. Tijdens zijn come-backoptreden op 23 juni 1945 in het Concertgebouw in Amsterdam verscheen zelfs een afvaardiging van de Binnenlandse Strijdkrachten op het podium om Bandy te arresteren. "Als ik iets misdaan heb, stenig mij dan!", riep Bandy de zaal in. Diverse aanwezigen bemoeiden zich ermee. Het resultaat was dat men, in afwachting van nader onderzoek, van arrestatie afzag. Uiteindelijk werd Bandy de gewraakte brief vergeven, omdat deze vermoedelijk onder grote druk was geschreven. Ook de medewerking van het gros der Nederlandse artiesten aan de Kultuurkamer werd na de oorlogsjaren met de mantel der liefde bedekt.

Uit het Vlaamse muziekblad "Juke Box" van mei 1959:

Jaak De Voght werd op 22 october 1911 te Berchem (Antwerpen) geboren.
Op 10 april 1924 stond hij voor de eerste keer op het podium en weinig later werd hij beroepstoneelspeler. Dit tegen de goesting van zijn vader.
Vanaf 1931 staat hij, nog steeds als toneelspeler, op de planken van de "Folies Bergère" te Brussel  en raakt er vertrouwd met de knepen van de vak.
Tijdens de oorlogsjaren lanceert hij zich in het revue-werk en creëert het onsterfelijke duo
"Mme Priet en Mme Praat" met Mia De Wachter of Lowieke Staal.
Hij wordt de eerste conférencier van het Vlaamse land.

 
Caricatuur J. De Voght

Na de bevrijding komen er de "Welfare tournees". Optredens in Nederland en de opening van zijn eigen kabaret "Uilenspiegel" waar hij tientallen nieuwelingen lanceert: De Woodpeckers, Louis Baret, Staf Parmentier, Gaston Berghmans, De Strangers, De Cordona's, Jenny Lionel, enz.
Er volgen optredens voor "De Gewestelijke Omroep Antwerpen", in de Vlaamse film, voor de Vlaamse TV in "Kop en Staart" en niet te vergeten op de fonoplaat. Midden jaren '50 had hij verschillende successen: De Vogelmarkt, Cactussen... waarvan zijn bekendste "De Kaspische zee" waarmee hij bekend werd in gans Vlaanderen.
Op 8 mei 1959 werd Jaak De Voght te Antwerpen gehuldigd voor zijn 35 jaar op de planken in een grote feestavond in de "Zaal Majestic" in De Carnotstraat.

Op 9 Juni 1979 overleed Jaak De Voght in Antwerpen op 67 jarige leeftijd.
(Met dank aan Theo) 

Ik krijg bijna dagelijks verzoeken om muzieknummertjes te draaien. Maar daarom juist heb ik juist de JUKEBOX rechtsboven geplaatst zodat je zelf op elk moment dat je luistert ook zelf een plaat kunt kiezen uit de lijsten en laten draaien en beluisteren. Natuurlijk moet je eerst een player aanklikken zodat je tenminste muziek hebt.

Na het klikken op die JUKEBOX rechtsboven gaat een nieuw venster open. Daarin staan heel wat dingen. De titel van de plaat die op dat ogenblik draait. Maar belangrijk is natuurlijk de A, B, C ... lijst of de middenbalk waar je de namen van de artiesten kunt aflezen. Je klikt maar. Verkeerd kun je niets doen.
Bij deze laatste moet je nog even op GO klikken of op een letter van de voornaam van de artiest.

Heel onderaan krijg je dan zo'n 20-tal nummers van die artiest, zijn er meer nummers van dezelfde artiest moet je op volgende klikken. Je klikt gewoon op het nummertje dat je zou willen horen en je ziet het in de wachtlijst springen en op het uw beurt wordt jouw keuze gedraaid. Zo kun je 3 nummers per PC kiezen. Wil je er meer dan even wachten tot een van de drie draait enz. Of je kunt de hele beschikbare lijst van voor tot achter afzoeken tot je een lievelingsnummer tegen komt.
Door de vele aanvragen om buiten Vlaamse ook Nederlandse nummers te draaien zal dit ingaan vanaf 1 september zodat ook de Alberti's, Willy Derby enz. te horen of te kiezen krijgt. Eerst een aantrekkelijk groepje zoeken, want er zijn ook nog heel wat Vlaamse artiesten die bij een volgende up-date toegevoegd zullen worden.

Daarom is juist die JUKEBOX zo interessant omdat jezelf een keuze kunt maken en eigen radio maken.
Sommigen hebben ook een geluidsopnameprogramma op hun pc. Die nemen dan een uurtje muziek op en schrijven dat weg op een CD en verzeamelen zo een reeks CD's voor in de wagen of om hun oudere familie, vrienden en kennissen een plezier te doen. Het is toch hun muziek uit die tijd van toen die regelmatig aangevuld wordt met sketchen, moppen en muzieknummers van vroeger.

Nog vragen, mail dan gewoon even.
Veel luisterplezier.

VTM-adviseur en humorist Guido Depraetere is gisteren op 59-jarige leeftijd overleden ten gevolge van longkanker waarvoor hij voor het eerst in februai 2005 in het ziekenhuis opgenomen en behandeld werd met chemotherapie. De dokters verklaarden toen dat er geen uitzaaiïngen waren.
Guido was op ronde door Vlaanderen met zijn komisch figuurtje Baziel.

  

 'IK HEB EEN GOED LEVEN GEHAD'

Toen hij wist dat hij ongeneeslijk ziek was en zijn dood naderde besefte Rudi Carrell dat hij een goed leven had gehad. Afgelopen vrijdag kwam aan dat goede leven een einde in Bremen. Maar zelfs zijn dood had Carrell nog even geheim willen houden. Een loslippige arts vertelde het nieuws echter al vandaag. Vorig jaar werd bij de televisiepresentator longkanker geconstateerd. Hij is 71 jaar geworden. Carrell, wiens echte naam Rudolf Wijbrand Kesselaar was, genoot in Duitsland de grootste bekendheid.

                                                                                                                (foto AP)

 

De foto werd bezorgd door Roger Viaene die begin jaren zestig medewerker was van het magazine “Ostend Flash” waarin deze foto verscheen. De hoofdredacteur van het blad was Jo Deensen (Ray Huilmand), die o.m. aan Will Tura zijn eerste job als orkestzanger bezorgde.

Op de foto toont Luc Van Hoesselt(r) aan Norbert(l) (toen nog student en medewerker van Pick Up en/of Juke Box ?) zijn eerste Duitstalige single : “Du Schwarzer Zigeuner / Heimat deine Sterne”. (© met toelating van euromediArts)

Louis Mestdagh (89) geniet samen met zijn vrouw Jo van een rustige oude dag. In de belangstelling wil hij niet meer. Zelfs zijn zoon Rudolph moest lang aandringen voor hij medewerking kreeg om een documentaire te draaien over het 'verborgen' leven van zijn vader die ooit een bekend zanger, schrijver en cineast was.
Over het 'bewogen leven' van zijn vader wist Rudolph Mestdagh aanvankelijk niets. Toen ze op school een verhaal lazen van pater Mestdagh en de leraar aan Rudolph vroeg of die soms familie was, moest hij het antwoord schuldig blijven. Thuis hing er een gitaar aan de muur, maar Rudolph wist niet waarvoor die gediend had tot er in Humo een stuk verscheen over een Zingende Pater, alias de Troebadoer van het Heilig Hart. In de jaren zestig scoorde die de ene hit na de andere voor platenfirma Decca om dan plots van de scène te verdwijnen. Toen ook bleek dat zijn vader tien documentaire films had gedraaid, wilde Rudolph het hele levensverhaal blootleggen. Maar dat kostte tijd en moeite.

  
Filmer Louis Mestdagh op jongere leeftijd

Louis Mestdagh, geboren in Deinze in 1916 als tweede zoon in een welstellend Oost-Vlaamse familie. Hij studeerde bij de Jezuïeten en wou priester worden. In het begin van de jaren 40 werd Louis naar Amerika gestuurd om zich voor te bereiden op het priesterschap. Zijn boot had een aanvaring met een ander schip. Louis registreerde alles nauwgezet met zijn 16 mm-camera. Het zouden zijn eerste stappen als ciniast worden. Later trok hij als globetrotter-cineast naar Azië. Met een jeep reisde hij door India, van Skri Lanka tot in de Himalaya en terug. Wanneer in de jaren vijftig de beeldbuis zijn intrede deed in de Vlaamse huiskamer, pakte de BRT al op de tweede dag uit met werk van eigen bodem.  


Louis Mestdagh met enkele hoezen bij mijn lievelingshoezen en enkele liedjes op de netradio.

Maar Louis Mestdagh had nog meer verrassingen in petto. Maar kende twee levens.
Eentje van  voor 1966 toen hij jezuïet was. Als de Zingende Pater, of de Troebadoer van het Heilig Hart, bereikte hij in een mum van tijd de eerste plaats in de hitparade.
En eentje na 1966 toen hij op 50-jarige leeftijd verliefd werd op missiezuster Johanna en ze een kind kregen. Louis wilde geen heisa rond zijn uittreden en besliste om zijn carrière op te geven. Voortaan zou hij anonieme tekstschrijver worden voor een medisch magazine.
Dat betekende een radicale breuk want sinds de Tweede Wereldoorlog was Pater Louis een publieke figuur geworden. In de jaren vijftig reisde hij de parochiezalen af met zijn documentaire films over India, de Verenigde Staten en Kongo. Toen hij dat niet meer mocht van zijn orde, ging hij verhalen schrijven. Maar zijn grootste bekendheid verkreeg hij begin jaren zestig met zijn hits onder de naam Troebadoer van het Heilig Hart, een Vlaamse concurrent van Soeur Sourire.
Sterke stof voor een film dus! Rudolph Mestdagh, die zelf ook muziek maakte en schreef, speelde al langer met het idee, maar pas na de opname van zijn eerste langspeelfilm Ellektra en tussen het draaien in van tal van commercials, vond hij de tijd om een vijftig minuten durende documentaire samen te stellen. Na lang zoekwerk kwam filmmateriaal van en over zijn vader weer boven water.
De VRT was van in het begin bereid om te coproduceren. Louis Mestdagh bleek geen onbekende voor de Vlaamse televisie. Op de tweede dag na de start van de NIR in 1953 werd immers al een documentaire van de reizende jezuïet de ether ingestuurd. (Frank Heirman, 13.12.05)