Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto

DE 3 STADIA
VAN ALZHEIMER


Voor het afspelen van dit filmpje op volledig scherm, klik onderaan rechts op de laatste knop.

Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Foto
Inhoud blog
  • WELKOM!
  • Marcel is niet meer.
  • Wij gaan door een hel!
  • Tandeloos!
  • Doet bezoek mama goed?
  • Er is geen ‘samen’ meer.
  • "De wens van ouders tijdens hun oude dag."
  • “Stoute jongen”?
  • Moederdag 2012.
  • ‘Wakkere’ momenten.
  • Mama’s haar geknipt!
  • Het gaat op en neer!
  • De schaar in mama's slaapkleedjes?
  • Recht op een waardig levenseinde?
  • Vroegtijdige zorgplanning.
  • ’t Huizeke vol!
  • Wat ‘mankeert’ mama toch?
  • "‘Ons’ mama toch!"
  • Terug thuis.
  • Heel wat telefoontjes, sms’jes en mailtjes later …
  • Onze reis hing aan een zijden draadje …
  • Mama babbelt weer ...
  • De koorts zakt weg ... mama wordt weer beter.
  • Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws!
  • Arsène binnenkort bij mama op bezoek?
  • 1 minuut stilte …
  • Ze zitten weer in mama’s zakken!
  • Een doordeweekse ... zondagnamiddag.
  • Moeilijk bereikbaar?
  • Ziekenzalving 2012
  • Nationale Complimentendag.
  • Mama’s armen rond mijn nek …
  • Een ‘onrustlaken’.
  • Alzheimer volgens cartooniste Cécile Bertrand.
  • Een andere kijk op dementie.
  • Puur toeval of toch niet?
  • ‘Gestameld liedboek’ van Erwin Mortier.
  • Mama is een echte ‘Alzheimerjarige’!
  • Dat hoort bij de ziekte!
  • Binnenkort cafeïnevrije koffie voor de bewoners van het rusthuis?
  • Mama wordt binnenkort weer een jaartje ouder!
  • Karoline en Marcel hebben een eerste kleindochter!
  • Mijn dagboek!
  • Weinig schrijfsels de laatste tijd?
  • ‘Hetzelfde vooruit’?
  • Oudejaarsavond 2011 in het RVT.
  • Kerstavond in het rusthuis.
  • Prettige Eindejaarsfeesten!
  • Absurd gesprek?
  • Kerstmarkt in het RVT.
  • Vergeet dementie, onthou mens - illustraties Ilah - nieuwe blogtitel?
  • “Ik kan mijn kinderen niet meer aan mijn moeder toevertrouwen!”
  • Vergeet dementie - Onthou mens
  • Een doodgewone zaterdag …
  • Mama in goeden doen.
  • De vergeten schemerlamp.
  • Weer wat opgeknapt.
  • Mama terug ziek in bed!
  • We moeten er door!
  • Mama wordt weer beter.
  • Mama is ziek!
  • ’t Is etenstijd!
  • Tot rust komen …
  • Het leven gaat verder.
  • Het schrijven is Ellen vergaan.
  • Wisselende stemmingen!
  • “Kom, wij gaan taartjes eten!”
  • ALZHEIMER? Praat erover!
  • “Ellen”
  • Slik dan toch!
  • Het Wereldkampioenschap Wielrennen in Kopenhagen.
  • Wat een verrassing!
  • Een echte 'verwen-week'.
  • Enkele weken zonder nieuws?
  • Handdoek met koffievlek?
  • Hersteld?
  • De 3 stadia van Alzheimer.
  • Hangend in haar zetel.
  • Langzaam aan weer aan de beterhand?
  • En het ging net zo goed de laatste tijd!
  • Gezellig onderons.
  • Waar is de tijd?
  • Geen dikke voeten?
  • Een ‘super-goeie dag’!
  • Crème Brûlée met Kriekjes, een schattige puppy en een leuke handtas ...
  • Meer middelen voor alzheimeronderzoek.
  • Wat beleeft mama voortdurend?
  • Dikke voeten?
  • Terug thuis!
  • Alles gaat goed!
  • We zijn met vakantie!
  • Een 'gelli'.
  • Wat kunnen wij nog voor mama doen?
  • ‘Rimpel’ of het halssnoer?
  • Slikken a.u.b.!
  • Koffievlekken!
  • Wat heeft mama in haar hand?
  • In alle rust op mama’s kamer.
  • Verwennerij alom!
  • Lydia en haar ma Yvonne op bezoek bij mama.
  • Mama voelt zich weer goed in haar vel.
  • Een resem gekke koosnaampjes!
  • Kleine dingen worden heel bijzonder!
  • Waar zit mijn neus, waar is mijn mond?
  • Brochure Waardig Levenseinde.
  • Marcel is terug!
  • Weer een blaasontsteking?
  • “’t Is kletsnat!”
  • Marcel terug naar het ziekenhuis.
  • Een zonnige Moederdag!
  • Meer en meer jong dementen.
  • Alert en humeurig!
  • Orchideeën voor Moederdag!
  • Verbeelde werkelijkheid?
  • Ga je weg en kom je terug?
  • Blij van ons te zien?
  • Naar de Provence!
  • Dikke zoenen op een hand.
  • Met gesloten ogen!
  • Een drukke woensdagnamiddag voor mama.
  • De jaarlijkse ziekenzalving.
  • Wij 'missen' haar.
  • Mama's wisselende stemmingen!
  • De zon op je snoet, dat doet goed!
  • Hoe linker, hoe flinker; hoe rechter, hoe slechter?
  • Beeldbuistelevisies moeten weg!
  • Puur toeval?
  • Beseft mama niet meer dat zij ziek is?
  • Gelukkiger, nu de mist in haar hoofd niet meer verdwijnt?
  • Een geslaagd verjaardagsfeestje!
  • Videoclip "REMEMBER" - Louise Van Aarsen.
  • Een dipje vandaag?
  • Een stralende jarige!
  • Mama is jarig!
  • De week van mama's verjaardag!
  • Het is soms zo verdomd lastig!
  • Mama op de '˜hometrainer'?
  • 'œU bent mijn moeder' - Joop Admiraal.
  • Warre Borgmans, Dimitri Leue en Antoon Offeciers in 'Het Lortcher Syndroom'
  • We luisteren samen naar de nieuwe CD.
  • Samen door het raam kijken !
  • Brengt kine toch nog oplossing?
  • '˜Thuis bij mama'?
  • Holland Doc: Mam.
  • Praten met korte zinnen?
  • Mama naar de kine!
  • De hyacint bloeit!
  • Een hyacintje voor mama!
  • 'œIs ons Ellen daar?'
  • Mama's ondergebit is gebarsten!
  • Mama is ziek!
  • Tweede nieuwjaarsdag: wat muziek en een babbel!
  • Nieuwjaarsdag bij mama!
  • Muziek en de ziekte van Alzheimer?
  • Kerstdag in het rusthuis!
  • Kerstmis komt er aan!
  • Met onze beste wensen!
  • Lachen met iemand anders miserie?
  • Kerstmarkt in het rusthuis.
  • 'œIk ben loddermiekontje!'
  • Mama's kerststalletje !
  • Iemand die het zelf niet meemaakt !
  • In '˜gesprek' met mama.
  • Kussen of bijten?
  • Maken we ons zelf wat wijs?
  • Wat kinderachtig toch?
  • 'œIk kan nog zo weinig voor haar doen!'
  • Wafelbak!
  • Arsène is weer thuis!
  • Ik kan het gewoon niet laten!
  • Terug in België!
  • Therapeute aan het werk!
  • Opening vernieuwde afdeling.
  • Hoe zou het nu met mama zijn?
  • Opnieuw naar de Provence.
  • Weer een stap achteruit!
  • Mama's nieuwe vest.
  • Een namiddag winkelen in Sluis.
  • Haar stem nog horen !
  • Een lach en een traan.
  • Uitstap naar '˜Het Leen'.
  • 'œBonjour!'
  • Kleine dingen maken gelukkig!
  • '˜Verdwaald in het Geheugenpaleis'
  • Knuffels zijn zo belangrijk!
  • Marcel wuift!
  • 'œMijn Verhaal Extra', volgende week donderdag 16 september in het weekblad 'œLibelle'.
  • Glimlachend kijkt ze me aan!
  • 'œZij is mijn nichtje.'
  • Absurd!
  • Ongegeneerd incontinent zijn?
  • 'œ'k Ben zo moe, Elleken.'
  • Op wandel met de ergotherapeut.
  • The End of '˜Start to Walk'.
  • Doorbraak in Alzheimer-onderzoek.
  • 'œIk ben op!'
  • 'œEn wat als ons Ellen komt?'
  • 'œZijn er ook nog leuke momenten?'
  • Terug van weggeweest.
    Archief per week
  • 13/08-19/08 2012
  • 02/07-08/07 2012
  • 04/06-10/06 2012
  • 28/05-03/06 2012
  • 14/05-20/05 2012
  • 07/05-13/05 2012
  • 30/04-06/05 2012
  • 23/04-29/04 2012
  • 16/04-22/04 2012
  • 02/04-08/04 2012
  • 26/03-01/04 2012
  • 19/03-25/03 2012
  • 12/03-18/03 2012
  • 05/03-11/03 2012
  • 27/02-04/03 2012
  • 20/02-26/02 2012
  • 13/02-19/02 2012
  • 06/02-12/02 2012
  • 30/01-05/02 2012
  • 23/01-29/01 2012
  • 09/01-15/01 2012
  • 02/01-08/01 2012
  • 26/12-01/01 2012
  • 19/12-25/12 2011
  • 12/12-18/12 2011
  • 05/12-11/12 2011
  • 28/11-04/12 2011
  • 21/11-27/11 2011
  • 14/11-20/11 2011
  • 07/11-13/11 2011
  • 31/10-06/11 2011
  • 10/10-16/10 2011
  • 03/10-09/10 2011
  • 26/09-02/10 2011
  • 19/09-25/09 2011
  • 05/09-11/09 2011
  • 29/08-04/09 2011
  • 22/08-28/08 2011
  • 15/08-21/08 2011
  • 08/08-14/08 2011
  • 01/08-07/08 2011
  • 18/07-24/07 2011
  • 11/07-17/07 2011
  • 27/06-03/07 2011
  • 20/06-26/06 2011
  • 13/06-19/06 2011
  • 06/06-12/06 2011
  • 30/05-05/06 2011
  • 23/05-29/05 2011
  • 16/05-22/05 2011
  • 09/05-15/05 2011
  • 02/05-08/05 2011
  • 25/04-01/05 2011
  • 04/04-10/04 2011
  • 28/03-03/04 2011
  • 21/03-27/03 2011
  • 14/03-20/03 2011
  • 07/03-13/03 2011
  • 28/02-06/03 2011
  • 21/02-27/02 2011
  • 14/02-20/02 2011
  • 07/02-13/02 2011
  • 31/01-06/02 2011
  • 24/01-30/01 2011
  • 17/01-23/01 2011
  • 10/01-16/01 2011
  • 03/01-09/01 2011
  • 26/12-01/01 2012
  • 20/12-26/12 2010
  • 13/12-19/12 2010
  • 06/12-12/12 2010
  • 29/11-05/12 2010
  • 22/11-28/11 2010
  • 15/11-21/11 2010
  • 08/11-14/11 2010
  • 25/10-31/10 2010
  • 18/10-24/10 2010
  • 04/10-10/10 2010
  • 27/09-03/10 2010
  • 20/09-26/09 2010
  • 13/09-19/09 2010
  • 06/09-12/09 2010
  • 30/08-05/09 2010
  • 23/08-29/08 2010
  • 16/08-22/08 2010
  • 09/08-15/08 2010
  • 02/08-08/08 2010
  • 19/07-25/07 2010
  • 05/07-11/07 2010
  • 28/06-04/07 2010
  • 21/06-27/06 2010
  • 14/06-20/06 2010
  • 07/06-13/06 2010
  • 31/05-06/06 2010
  • 24/05-30/05 2010
  • 17/05-23/05 2010
  • 10/05-16/05 2010
  • 03/05-09/05 2010
  • 26/04-02/05 2010
  • 12/04-18/04 2010
  • 05/04-11/04 2010
  • 29/03-04/04 2010
  • 22/03-28/03 2010
  • 15/03-21/03 2010
  • 08/03-14/03 2010
  • 01/03-07/03 2010
  • 22/02-28/02 2010
  • 15/02-21/02 2010
  • 08/02-14/02 2010
  • 01/02-07/02 2010
  • 25/01-31/01 2010
  • 18/01-24/01 2010
  • 11/01-17/01 2010
  • 04/01-10/01 2010
  • 28/12-03/01 2010
  • 21/12-27/12 2009
  • 14/12-20/12 2009
  • 07/12-13/12 2009
  • 30/11-06/12 2009
  • 23/11-29/11 2009
  • 16/11-22/11 2009
  • 09/11-15/11 2009
  • 02/11-08/11 2009
  • 26/10-01/11 2009
  • 19/10-25/10 2009
  • 12/10-18/10 2009
  • 05/10-11/10 2009
  • 28/09-04/10 2009
  • 21/09-27/09 2009
  • 07/09-13/09 2009
  • 31/08-06/09 2009
  • 24/08-30/08 2009
  • 17/08-23/08 2009
  • 03/08-09/08 2009
  • 27/07-02/08 2009
  • 06/07-12/07 2009
  • 22/06-28/06 2009
  • 15/06-21/06 2009
  • 08/06-14/06 2009
  • 01/06-07/06 2009
  • 25/05-31/05 2009
  • 11/05-17/05 2009
  • 04/05-10/05 2009
  • 27/04-03/05 2009
  • 20/04-26/04 2009
  • 06/04-12/04 2009
  • 30/03-05/04 2009
  • 23/03-29/03 2009
  • 16/03-22/03 2009
  • 09/03-15/03 2009
  • 23/02-01/03 2009
  • 16/02-22/02 2009
  • 09/02-15/02 2009
  • 02/02-08/02 2009
  • 26/01-01/02 2009
  • 19/01-25/01 2009
  • 12/01-18/01 2009
  • 05/01-11/01 2009
  • 29/12-04/01 2009
  • 22/12-28/12 2008
  • 15/12-21/12 2008
  • 08/12-14/12 2008
  • 01/12-07/12 2008
  • 24/11-30/11 2008
  • 17/11-23/11 2008
  • 10/11-16/11 2008
  • 03/11-09/11 2008
  • 27/10-02/11 2008
  • 13/10-19/10 2008
  • 06/10-12/10 2008
  • 22/09-28/09 2008
  • 15/09-21/09 2008
  • 08/09-14/09 2008
  • 01/09-07/09 2008
  • 25/08-31/08 2008
  • 18/08-24/08 2008
  • 11/08-17/08 2008
  • 04/08-10/08 2008
  • 28/07-03/08 2008
  • 21/07-27/07 2008
  • 07/07-13/07 2008
  • 30/06-06/07 2008
  • 23/06-29/06 2008
  • 16/06-22/06 2008
  • 09/06-15/06 2008
  • 02/06-08/06 2008
  • 26/05-01/06 2008
  • 19/05-25/05 2008
  • 12/05-18/05 2008
  • 05/05-11/05 2008
  • 28/04-04/05 2008
  • 21/04-27/04 2008
  • 14/04-20/04 2008
  • 07/04-13/04 2008
  • 31/03-06/04 2008
  • 24/03-30/03 2008
  • 17/03-23/03 2008
  • 10/03-16/03 2008
  • 03/03-09/03 2008
  • 25/02-02/03 2008
  • 18/02-24/02 2008
  • 11/02-17/02 2008
  • 04/02-10/02 2008
  • 21/01-27/01 2008
  • 07/01-13/01 2008
  • 24/12-30/12 2007
  • 17/12-23/12 2007
  • 10/12-16/12 2007
  • 26/11-02/12 2007
  • 12/11-18/11 2007
  • 05/11-11/11 2007
  • 29/10-04/11 2007
  • 22/10-28/10 2007
  • 15/10-21/10 2007
  • 08/10-14/10 2007
  • 01/10-07/10 2007
  • 24/09-30/09 2007
  • 30/10-05/11 2006
  • 17/07-23/07 2006
  • 26/09-02/10 2005
  • 15/08-21/08 2005
    ALZHEIMER: leven zonder dat je erbij bent

    04-03-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gemeenschappelijke ziekenzalving 2010.

    De ziekenzalving gebeurt steeds in een ingetogen sfeer. De bewoners van mama ‘s afdeling zitten in een kring, naast hen een familielid of iemand van het personeel. Klassieke muziek speelt zacht op de achtergrond. Ik zit donderdagnamiddag naast mama. Ze kijkt de aalmoezenier lachend aan als hij haar gedag komt zeggen. Als hij wat verder van ons afstaat, zegt ze knikkend in zijn richting: “Die daar in ’t wit…”

    Mama ondergaat, zoals de meeste bewoners, de handoplegging en de zalving zonder dat ze goed beseft waarover het gaat. Toch ben ik ontroerd. Als de pastorale werkster mama de Heilige Hostie aanbiedt, houdt mama de lippen stijf op elkaar. “Is helemaal niet erg, Marcella. Als je niet wilt, dan moet het niet!” zegt ze stilletjes tegen mama. Maar het is helemaal geen kwestie van ‘niet willen’, mama begrijpt er niets van.

    Na het hele gebeuren krijgt elke patiënt een prentkaart waarop een paaslelie is afgebeeld. Het is een aandenken aan de ziekenzalving. Als ik even het kaartje uit mama’s handen neem, snauwt ze luidop: “En ge gaat dat niet op de grond smijten, hé. Ik doe je dood en laat je lopen hoor!” 

    Weg is de ingetogen sfeer.

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    27-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Met mama even een blokje om.

    Zaterdagnamiddag. Ook al schijnt de zon niet, het voelt buiten echt niet koud aan. Dus, even met mama een frisse neus halen.

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    25-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.'œDat '˜zonneke' doet deugd!'
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Deze namiddag is het droog buiten en het is helemaal niet koud. Dus daar gaan Denise en ik van profiteren om met mama te gaan wandelen in het park van het rusthuis. We lopen, op weg naar het zonnige deel van de tuin, eventjes in de schaduw. “’t Is koud,” moppert mama. Ze heeft een warme jas aan en een grote sjaal om, dus ik reageer niet meteen. Van zodra we in de zon lopen, voelen wij de warmte. En mama ook. “Oh, het wordt warm…” zegt mama heel opmerkzaam. Denise en ik zijn een beetje verwonderd dat mama toch deze gewaarwording van warmte ervaart. We leggen meteen uit dat het warmer wordt door de zonnestralen die op ons schijnen. Mama knikt overtuigd van ja. En ze geniet zichtbaar. Ze blijft stilstaan, haar gezicht naar de zon gericht en, - alsof ze het allemaal wel weer goed begrijpt,- tot tweemaal toe herhaalt ze: “Oh … dat zonneke doet deugd!”

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (3)
    23-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hunor is tragiek op zijn kop gezet.

    Buiten is het miezerig weer. En de cafetaria is vandaag per uitzondering voor de bewoners niet toegankelijk. Dus, mama en ik moeten ons deze namiddag tevreden stellen met een wandeling door de gangen van het rusthuis. We lopen door de dementeerafdeling.

    - Mama (vol bewondering voor de orchideeën op de vensterbank): “Mooi hé?”
    - Ik: “Dat zijn orchideeën, mama.”
    - Mama (raakt zacht de bloempjes aan): “Mooi …”
    Ik denk, daar kan ze toch nog altijd van genieten.
    - Mama (buigt zich naar het plantje toe): “Allé … kom.” (ze reikt het plantje uitnodigend haar hand) “Kom …”
    - Mama (heel lief pratend tegen de orchidee): “Allé, mijn klein beestje kom …, allé, kom!”
    Maar ‘het kleine beestje’ komt niet en mama is duidelijk teleurgesteld.

    Een dementerende dame die onlangs is opgenomen, en toch zo graag weer naar huis wilt, spreekt mij aan.

    - Zij: “Madame, mag ik u eens iets vragen?”
    - Ik: “Natuurlijk.”
    - Zij: “Ik vind de weg niet naar buiten.”
    - Ik: “U hoeft nu niet naar buiten te gaan, het regent.”
    - Zij: “Ik hoef die regen niet, alleen buiten … Ik moet naar huis!”
    - Ik: “Als u hier rechtdoor gaat, komt u bij de lift.”
    - Zij: “Daar durf ik niet alleen in.”
    - Ik: “Er is wel iemand die u zal helpen.”
    - Zij: “Denkt u dat? Oh, dank u wel.”

    Omdat mama en ik gewoon toertjes maken door de gangen komen we even later dezelfde dame tegen.

    - Zij: “Madame, mag ik u iets vragen?”
    - Ik: “Jazeker.”
    - Zij: “Ik vind de weg niet naar buiten. Weet u hoe ik hier buiten geraak?”
    Ik probeer een andere tactiek.
    - Ik: "Neen, het is niet zo gemakkelijk om buiten te geraken."
    De dame kijkt mij zo hopeloos en verdrietig aan, dat ik het niet laten kan.
    - Ik: "Loop gewoon rechtdoor, daar komt u bij de lift."
    - Zij: "Dank u wel."

    Mama en ik zijn op het einde van de gang net in de zithoek gaan zitten, als de dame opnieuw op mij af komt.

    - Zij: “Madame, mag ik u iets vragen?”
    - Ik: “U wilt de weg weten naar buiten, hé?”
    - Zij (heel verwonderd dat ik weet wat ze mij wil vragen): “Ja, ik vind de weg niet naar buiten! Ik moet naar huis.”
    Ik word er bijna even hopeloos van als de dame zelf. Ik weet niet meer wat te zeggen en met troostende woorden, schuif ik het probleem naar het personeel toe.
    - Ik: “Ik weet dat het niet gemakkelijk is de weg naar buiten te vinden. Ga recht door. Dan komt u bij het bureau van de verpleegsters. Vraag het daar eens.”
    - Zij: “Weet u dat zeker? Hier gewoon rechtdoor? Ik hoef niet de hoek om?”
    - Ik: “Neen, gewoon rechtdoor.”
    - Zij: “Dank u wel, madame.”

    In de leefruimte zit ‘Alieske’ in haar zetel. Het dikke kussen onder haar knieën, doet mij vermoeden dat die pijn doen.

    - Ik (wijzend op het kussen): “Zere knieën, Alice?”
    - Alice: “Neen, dat niet. Maar mijn tand! Kijk een keer!”
    Zij doet de mond heel wijd open en wijst meteen de pijnlijke tand aan. Het enige wat ik zie is een kunstgebit.
    - Ik (heel ernstig): “Oei ,… en dat doet zeer?”
    - Alice (overtuigend en terug wijzend op de valse tanden): “Ja, deze hier. Die moet eruit getrokken worden!”

    Mama en ik hebben gewandeld, veel geknuffeld en gezoend deze namiddag. Ze zit tevreden in ‘de stoel’ als ik om half vijf de afdeling verlaat. Als de deuren van de lift opengaan, komt de dame, die nog steeds de weg naar buiten zoekt, op me afgestapt. Ik heb geen idee waar ze zo plots vandaan komt. Heeft ze ergens stilletjes op de komst van de lift gewacht?

    - Zij: “Oh, madame,… wacht. Kan ik met u mee?”

    Wat nu gedaan? Ik kan geen zinnig antwoord bedenken. De hoofdverpleegster, die heel goed weet hoe graag de dame weer naar huis wilt, is getuige van het voorval en snelt meteen ter hulp.

    - Hoofdverpleegster:“Kom, … déze lift (er is er maar één) mag jij niet gebruiken.”

    Ik zie enkel nog de verbijsterende blik van de dame en hoewel zij niet meer weet dat ik diegene was die haar de weg naar de lift wees, schaam ik mij een beetje. Wat ben ik opgelucht als de deuren van de lift sluiten en ik de dame niet meer hoef aan te kijken.

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    20-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hoe '˜goed' gaat het eigenlijk met mama?

    Yvonne, Lydia en Greta waren vorige zondag trouw op de afspraak om mama’s verjaardag te vieren. Het was precies een jaar geleden dat mama hen nog zag en ze herkende geen één van deze drie mensen nog. Maar wij, Arsène, Denise, Karoline en ik, die mama van zo dichtbij kennen, vonden haar die 14de februari in zeer goeden doen.

    Deze morgen had ik Yvonne, de ma van mijn vriendin Lydia, aan de telefoon. Zij vertelde mij: ”Kind, als ik naar je ma keek dan kon ik de Marcella van vroeger niet meer terugvinden. Ik ben zondag enorm geschrokken om haar zo te zien… en ze kende ons niet meer hé?... Vaak heb ik haar zitten aankijken. Ik hoopte dat er toch nog eens een lichtje zou gaan branden en ze plots zou weten wie ik was. Maar nee… je ma keek ook wel naar mij, maar het was alsof ze mij niet zag. Net alsof ze dwars door mij heen keek… haar ogen zijn zo leeg… ja, ik ben enorm geschrokken.”  Ik denk dat het voor Yvonne, die mama vooral gezond en wel gekend heeft, moeilijk te begrijpen is dat ik vind dat het ‘goed’ gaat met mama.
     
    Lydia en Greta waren ook onder de indruk van mama’s toestand. Toen Lydia stiekem mama gade sloeg, zei ik tegen haar: “We hebben al een lange weg afgelegd hé?”  Ze antwoordde mij stilletjes: “En jullie hebben nog een lange weg te gaan!”  Dat besef ik maar al te goed.

    Deze namiddag gaan Denise en ik voor het eerst na het lange koude winterweer even naar buiten met mama, warm ingeduffeld, arm in arm tussen ons in. We zoeken het zonnigste plekje van het park uit. Bezorgd zoals we zijn, vragen Denise en ik haar om beurt of ze het niet koud heeft en of ze niet moe wordt. Of ze die vragen nog echt begrijpt, weet ik niet, maar ze antwoordt steevast: “Neen, neen!”.  Mama is ‘goed’ en geniet ervan om even een frisse neus te halen. Denise en ik hebben er allebei deugd van om haar zo te zien.

    Na onze korte wandeling in het park gaan we met zijn drieën naar de cafetaria. “Van zulke momenten moet je echt genieten…” zegt Denise gemeend. Daar kan ik alleen maar mee akkoord gaan. We bestellen Normandische pannenkoeken en koffie. Dat ik de pannenkoeken voor mama moet snijden en haar af en toe moet helpen bij het eten, dat is nu voor mij ‘doodnormaal’ geworden. Zelfs als er door mama’s onhandigheid enkele stukjes pannenkoek op de grond belanden, vinden Denise en ik dat helemaal niet erg.

    Mama is ‘goed’!

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    19-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Leen Persijn: MIST, mijn moeder en ik.

    Soms is het naar familie en personeel toe zo moeilijk om onder woorden te brengen wat mensen met dementie voelen. Leen Persijn slaagt erin dit te doen. Zij vertelt op een sobere manier het verhaal van de dementie van haar moeder.  Een verhaal, mooi in zijn eenvoud, met een lach en een traan, leerrijk en zo herkenbaar.

    De plaatsen waar Leen deze (h)eerlijke getuigenis brengt, vindt u terug op de website: http://www.leenpersijn.be/kalenderoverzicht.php

    MIST mijn moeder en ik

    Arioso Producties vzw
    Theater Leen Persijn - http://www.leenpersijn.be
    Info & boeking: Tel.: 09 360 39 25 - theater.leenpersijn@telenet.be

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    14-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vandaag is mama 80 jaar geworden.

    Een impressie:

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    13-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mama wordt morgen op Valentijnsdag 80 jaar!

    Alvast op voorhand PROFICIAT mama!

    Mama wordt 80 jaar

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (9 Stemmen)
    >> Reageer (2)
    12-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Uit het oog maar niet uit het hart?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Deze morgen haal ik een verjaardagskaart uit mama’s brievenbus. Ik geef de envelop aan mama. Ze weet eigenlijk niet wat ze daar mee moet aanvangen. Ze staat verloren met de briefomslag in haar handen, dus maak ik hem snel voor haar open.

    - Ik: “Voor jou, mama, voor je verjaardag.”
    - Mama: (terwijl ze de kaart bekijkt): “Oh…oh…”
    - Ik: “Jij bent zondag jarig.”
    - Mama (vol ongeloof): “Neen…”
    - Ik: “Ja, op 14 februari, op Valentijn is het jouw verjaardag.”
    - Mama: “Ja?”
    - Ik: “Je wordt zondag 80, mama”
    - Mama: “Neen…”
    - Ik: “Ja en deze kaart is voor jouw verjaardag!”
    - Mama (heel blij): “Ja…oh… oh…”

    De mensen die haar deze verjaardagskaart stuurden, zijn sinds haar opname in het rusthuis niet meer bij mama op bezoek geweest. Ooit was het anders! Om elkaar op te zoeken moest er geen reden zijn en op verjaardagen werd samen een glaasje gedronken. Ze wonen bij ons in het dorp, maar een bezoekje aan mama werd steeds om de één of andere reden uitgesteld. Kort na haar opname vond mama het erg om deze vrienden niet meer te zien. Maar met de tijd sprak ze steeds minder over hen en ik dacht dat ze uit haar hoofd waren verdwenen. Als ik deze morgen de namen voorlees van de mensen, die haar met deze verjaardagskaart hartelijk proficiat wensen, kijkt ze me aan. Mama legt haar hand op haar hart en vraagt: “Echt waar?”  Ik zeg nogmaals de namen en mama herhaalt ze zachtjes. Nog steeds haar hand op haar hart zegt ze: “Oh…oh…”

    Deze kaart heeft haar heel eventjes heel blij gemaakt. Als ik ze even later op de vensterbank neerzet, weet mama al niet meer waarom en van wie ze deze kaart kreeg.

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (2)
    05-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het went nooit!

    Donderdag is mama naar de kapper geweest. Dus vrijdagmorgen ben ik bij haar niet langs geweest. Ik wip ’s avonds even binnen om de was op te halen. Het is net etenstijd. Mama glimlacht als ze mij ziet en zegt zachtjes: “Zoete.”  Ze kent me, jubelt mijn hartje. Mama ziet er mooi uit, haar haar is geknipt en ze heeft een nieuwe permanent.

    Ik blijf naast haar zitten, terwijl ze rustig haar boterhammen opeet. Een beetje hulp is nodig, want mama zou haar kiwi, haar pudding en haar boterhammen tezelfdertijd, alles door elkaar, opeten. En als je haar niet in de gaten houdt, zou ze uit de koffiekan drinken en niet uit het kopje! Maar al bij al lukt het haar toch. Terwijl ik haar stiekem gadesla, bedenk ik dat ze volgende week tachtig wordt. Maar ondanks haar leeftijd, went het niet om haar zo te zien.

    Karoline zit, zoals naar gewoonte, bij Marcel en mama aan tafel. Ze is nog herstellende van een keelontsteking. En door het ziek zijn, zit ze er niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal helemaal even door. Ze gooit het er allemaal uit: “Kijk eens naar mijn keel, helemaal dik!”  Inderdaad haar keel is aan de buitenkant ook helemaal opgezet. “Klieren, zegt de dokter! … ik ben op! … moest Marcel nu nog thuis zijn dan zou hij voor mij zorgen… nu lig ik daar alleen ziek in de zetel… mijn zoon is wel bij mij geweest… en Jo ook… maar ja… woensdag ben ik toch nog even tot hier gekomen, ik moest mijn ventje zien, maar niets van herkenning… hij wist niet wie ik was... hij staarde maar de andere kant op… dat heeft mij gekraakt… ik kan niet meer… ik heb gisteren gans de dag gehuild… ik kan niet meer…” 

    Ik zit alleen maar te luisteren, ik voel de waterlanders komen. Hoe graag ik haar ook zou helpen, machteloos ben ik. Als Karoline haar hart heeft gelucht, zegt ze glimlachend door haar tranen heen: “Oef, ’t is er eens uit, ik voel me al beter.” Marcel en mama eten ondertussen onverstoord verder. Zij zijn er zich allebei niet meer van bewust hoe Alzheimer hen heeft kapot gemaakt.

    Terminator Alzheimer

    Voor ons blijft het zo erg verdomd moeilijk om dat te aanvaarden. Het went nooit om hen zo te zien. De pijn blijft!

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (2)
    03-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wat gaat er toch om in dat zieke hoofd?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Na het les geven en nog wat boodschappen halen, kom ik woensdagnamiddag pas na 4 uur bij mama aan. Denise is al met mama op wandel in de gangen van het rusthuis. Mama weet eigenlijk niet goed wie ik ben.

    Denise is blij van mij te zien. Ze moet mij iets vertellen: “Je weet dat jouw mama al sinds maanden mijn naam niet meer zegt. Wel, vandaag deed ze dat wel. Toen ik deze namiddag bij haar kwam en haar een kus gaf, zei ze tegen mij: ‘Denise is nog niet geweest!’. Mama zei mijn naam en in een flits van een seconde was alles weer weg.”

    Ik vind het gek: mama die tegen Denise zélf zegt dat Denise nog niet op bezoek is geweest. Kloppen doet het plaatje niet. Wat gaat er toch om in dat zieke hoofd? Als we even later in de cafetaria een tafeltje uitkiezen, vraag ik: “Kom mama, ga je neerzitten?”  Denise was al gaan zitten, mama kijkt naar haar en zegt: “Ja, bij Denise!”  En spontaan gaat mama op de stoel zitten naast Denise!

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    31-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.'œHet zou wel kunnen!'
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Als ik zondagnamiddag rond 3 uur bij mama kom, hangt er een geur van koffie en urine rondom haar. Als ik haar uit ‘de stoel’ haal, grijpt ze meteen haar natte broek vast. “Bah, ’t is nat”, zegt ze afkeurend en dat klopt nog ook, vandaar die vervelende geur! Ik vraag hulp aan een verzorgende en mama krijgt weer droge kleren aan.

    Even later staan we met ons tweetjes in de lift, waarin aan één zijde een grote spiegel is aangebracht. Mama geeft mij een duw en wijst glimlachend op ons spiegelbeeld. “Ja, dat zijn wij hé, mama!”  zeg ik. Ze blijft ons spiegelbeeld aankijken. “Moeder en dochter”, help ik haar, maar ze staart me onbegrijpend aan. “Ik ben jouw dochter,” zeg ik. Mama kijkt van het spiegelbeeld weg terug naar mij, geeft me een por en zegt lachend: “Ja, het zou wel kunnen!”  En hoewel ze niet helemaal zeker is dat ik haar dochter ben, belet het haar niet om mij een hele dikke zoen te geven.

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    27-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mama is vandaag "in goeden doen".

    Zonder woorden:

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen)
    >> Reageer (2)
    24-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ik blijf haar bezoeken!

    Als ze mij vragen waarom ik zo vaak als ik kan bij mama op bezoek ga, zelfs nu zij mij niet altijd meer herkent, dan antwoord ik:

    Ook al weet zij niet meer wie ik ben ...

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (6 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    23-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.'œZe begrijpt niets meer.'

    Deze week had ik, na mijn bezoekjes aan mama, geen behoefte om in mijn dagboek te schrijven. Sommige lezers van mijn blog werden bezorgd en vroegen mij of er iets ergs scheelde. Neen, alles gaat zijn gangetje. Weinig afwisseling: met dit koude en natte winterweer kunnen mama en ik niet naar buiten. We wandelen wat doelloos op en neer in de gangen van het rusthuis en zoeken wat afleiding in de cafetaria.  En ondertussen doet mijnheer Alzheimer zijn werk grondig en gaat mama stilaan verder en verder achteruit. En ik, ik blijf maar proberen om daar mee om te gaan en om het te aanvaarden.

    Zaterdagnamiddag haal ik mama uit ‘de stoel’. Haar broek is gevlekt, vol met etensresten. Ik vraag hulp om mama een propere broek aan te doen. De verzorgende en ik maken van de gelegenheid gebruik om mama op de wc te zetten. Ik krijg het vandaag opnieuw te horen van de bejaardenhelpster dat het een echt probleem wordt om mama nog te verzorgen: “Ze begrijpt niets meer …“   We blijven maar alle twee tegen mama herhalen dat ze moet gaan zitten op de wc. Mama staat met de rug naar de wc stokstijf recht en plooit haar benen niet om te gaan zitten. Net zoals ik het vorige week ook al meemaakte, merk ik dat ze niet weet wat er van haar verlangd wordt. Goed gesteund door de verzorgende wordt mama zachtjes achteruit geduwd, tot ze bijna haar evenwicht verliest en zo op de wc terechtkomt. Het is pijnlijk om te zien, maar ik besef dat het niet anders kan. Mama krijgt ondertussen een propere broek aan.

    Na het toiletbezoek gaan we met zijn tweetjes naar beneden. We komen Denise tegen. “Kijk mama, Denise is er ook”, zeg ik. Mama is blij als ze Denise ziet en steekt beide handen naar haar uit. Mama wil Denise verwelkomen en zegt lachend: “Ewel, moet gij niet…”, maar daar stopt het. “Natuurlijk moet ik”, antwoordt Denise ook lachend. Was mama enkele maanden nog heel ongelukkig, triest en soms heel opstandig omdat ze de juiste woorden niet vond, nu heeft ze er al geen erg meer in dat ze haar zin niet kan afmaken. “Kom geef mij maar een kus”, zegt Denise terwijl ze mama’s uitgestoken handen vast neemt. De twee vriendinnen kijken elkaar aan en geven elkaar een dikke zoen.

    In de cafetaria eten Denise en mama oliebollen. Een echte lekkernij, maar wat zwaar om eten. Denise stelt voor om een portie te delen. Aan snoeperijen doe ik niet vaak mee, dus Denise neemt drie oliebollen, mama krijgt er vier. “Niet helemaal eerlijk verdeeld”, opper ik. “Toe, zegt Denise vergoelijkt, “laat maar, ze eet dat zo graag… en dat is iets waar we haar nog eens een pleziertje kunnen mee doen!”  En hoewel mama vandaag niet alleen kan eten en ik met haar vork beetje voor beetje de oliebollen in haar mond moet stoppen, knikt ze uitbundig van ja als we vragen of het haar smaakt. Oké, dat heeft ze dan toch maar weer gehad.

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (2)
    13-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kerstballen opeten?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Voor de kerstdagen had ik mama’s kamer versierd met enkele kerstballen en een goudkleurige slinger, hoog opgehangen zodat ze er niet bij kon. Op een klein tafeltje stond een leuke stoffen Kerstman en een plastic kerstkrans. En net voor we op reis vertrokken, maakte ik voor mama nog een kerststukje. Met levend groen en echte glazen kerstballetjes. Mama vond het vroeger altijd heel leuk om met kerst een zelfgemaakt stukje van mij te krijgen, dus ik dacht ik zet ook dit jaar de traditie voort. Toen ik het meebracht, had mama er totaal geen interesse voor.

    Woensdagnamiddag ruim ik de kerstversiering op. Kerstballen, slinger, Kerstman en kerstkrans worden weer tot volgend jaar in een doos opgeborgen. Mama loopt ondertussen wat in haar kamer rond. Ik moet haar voortdurend in de gaten houden. Terwijl ik op de stoel sta om de kartonnen doos hoog in de kast op te bergen, verlies ik haar even uit het oog. Plots hoor ik hevig gekraak en ‘gekrets’ in mama’s mond. Ik spring van de stoel en heb meteen in de gaten wat er is gebeurd. Mama heeft één van de kleine glazen kerstballetjes uit het stukje gehaald en eet het op. Ik schrik me rot en heel bezorgd, zelfs een beetje paniekerig begin ik: “Doe je mond open, mama … Mama, niet opeten, het is glas … mama alsjeblieft, doe je mond open … het glas niet opeten! ...”  Maar mama opent haar mond niet en blijft mij verbaasd aankijken. Zij begrijpt niet wat ze verkeerd doet en knabbelt rustig voort op het kerstballetje. Ten einde raad ga ik met mama naar het bureau waar drie verzorgende druk bezig zijn. Mama trekt wel af en toe vieze gezichten, maar ze blijft hardnekkig op het glas bijten. Als ze horen wat er aan de hand is, laten ze hun werk vallen en scharen ze zich alle drie rond mama. “Doe eens je mond open, Marcella … Zeg eens A …”  Ze doen hun best en eindelijk doet mama haar mond eventjes open. Eéntje neemt meteen mama’s gebit uit haar mond, een andere probeert de kleine stukjes glas uit mama’s mond te halen en nog een andere haalt vlug een glas melk: “Kan geen kwaad, een glas melk”.  Mama drinkt zonder problemen het glas leeg en heeft blijkbaar geen last meer van kleine stukjes glas in haar mond. Even later lachen we met zijn allen opgelucht de spanning weg.

    En ik heb weeral iets bijgeleerd: voor mama volgend jaar geen kerststukje met glazen balletjes erin. Té gevaarlijk!

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (3)
    10-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Afstoffen en knuffelen.

    Als Arsène en ik zondagnamiddag bij mama toekomen, zit ze te slapen. We maken haar zachtjes wakker. Heel verdwaasd kijkt ze ons aan. We geven mama de nodige tijd om te bekomen. En dan heeft ze ineens door wie we zijn. Haar oogjes glinsteren, ze is blij dat we er zijn. We verlossen haar uit ‘de stoel’ en gaan dan met haar naar haar kamer.

    Ik ga eerst proberen of ze naar de wc wil. Maar dat blijkt een ondoenbare klus te zijn geworden. De opdracht ‘neerzitten’ zegt mama nog maar weinig. Ondanks het steeds maar herhalen van: “Zet je neer, mama”, kijkt ze me onbegrijpend aan en blijft ze stokstijf rechtstaan. De wc- pot herkent ze al een tijdje niet meer. Voor haar is het een zeer onhandig ding geworden om op te zitten en bovendien ziet ze er helemaal het nut niet meer van in. Korte tijd geleden ging het steeds zo: “Mama, we gaan eerst naar het toilet en dan gaan we op stap!”  Mama was het daar steeds volledig mee eens en met de nodige hulp ging ze vóór elk uitstapje netjes naar de wc. Nu lukt het niet meer. We gaan dan maar zonder ‘voorafgaand toiletbezoek’ op weg naar de cafetaria.

    Mama heeft enorm veel aandacht voor Arsène. Net als vroeger noemt ze hem: “Jongetje”, zowat haar troetelnaam voor haar schoonzoon. Als we dat horen en mama mij wat later haar ‘zoete’ noemt, kijken Arsène en ik elkaar aan. Een knikje van verstandhouding naar elkaar: “Alles is oké met ons ma, ze kent ons nog!” Arsène brengt mama aan het lachen en ze keert zich naar mij toe. Met haar stil piepstemmetje zegt ze trots: “Dat is een kerel, jong!” 

    In de cafetaria zit ze naast hem. Om de haverklap wordt Arsène door mama over de rug gewreven. Wat ze allemaal op Arsène’s pull ziet, is voor ons een raadsel. Maar het lijkt wel of ze hem ‘afstoft’. Steeds opnieuw. Maar het ‘afstoffen’ verandert ook in een liefdevol en teder geknuffel. Mama gaat zelfs rechtstaan en geeft Arsène zelfs een dikke kus op zijn rug. Karoline, die er samen met Marcel is komen bijzitten, en ik zitten de kijken naar dit tafereeltje. Het is zó eenvoudig mooi. Het straalt zoveel nog niet vergeten vriendschap en liefde uit!

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (2)
    06-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Terug thuis.

    Maandagavond arriveerden wij om 23.45u met de TGV in Rijsel. Door hevige sneeuwval in Frankrijk was de snelheid van de trein beperkt tot 220 km per uur en hadden we drie kwartier vertraging. Rond 1u.’s nachts waren we weer veilig thuis.

    Dinsdagmorgen hebben we wat uitgeslapen en de valiezen aan kant gedaan. Toen begon het al flink te kriebelen om naar mama te gaan. Ik moest ’s namiddags les geven, maar ik wou haar absoluut zien. Dus toch nog even vlug naar mama! Ik was zo blij om haar terug te zien en haar weer eens goed te kunnen vastpakken. Maar mama keek me aan en herkende me niet. Pas toen ik weg ging, zei ze: “Dag zoete, tot morgen!” 

    Woensdagnamiddag gaan Arsène en ik samen naar mama. We gaan eerst Denise ophalen, want we willen niet dat ze over de gladde trottoirs te voet naar het rusthuis gaat. We komen met ons drieën bij mama toe, die in de leefruimte zit. Mama is opgewekt en geeft mij meteen een dikke kus. Dat voelt goed. Als ze Arsène ziet, slaat ze haar armen om zijn nek. Ze herkent hem meteen en dat maakt hem gelukkig. Ook Denise wordt door mama hartelijk begroet. Mama is in opperbeste stemming, lacht en ziet er tevreden uit. Is ze dan toch blij dat wij er weer zijn? Heeft ze ons toch gemist? Vragen die onbeantwoord blijven. Karoline en Marcel komen er ook bij en we gaan even later met zijn allen naar de cafetaria. Mama laten we tussen Arsène en mij in neerzitten, dicht bij ons om haar van tijd tot tijd te kunnen knuffelen. We drinken er eentje op het nieuwe jaar. We zijn weer allemaal samen, het is goed!

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    31-12-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Voor u, en allen die u lief zijn, van harte

    EEN GEZOND EN GELUKKIG 2010!

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (9 Stemmen)
    >> Reageer (5)
    24-12-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Goed toegekomen in de Provence!

    De laptop is weer mee op reis, dus kan ik vanuit de Provence een berichtje laten op mijn blog.

    Maandagnamiddag had ik met een heel klein hartje afscheid genomen van mama. Toen ik zei: “Tot de volgende keer, hé mama?” had ze mij vol vertrouwen aangekeken en overtuigd van ja geknikt. Ik had moeite om mijn tranen te bedwingen. Ik kon maar niet met mezelf in het reine komen: dat ik mama met de feestdagen ‘achterliet’. En terwijl iedereen mij ervan trachtte te overtuigen dat mama mij niet zou missen, dat er voor haar goed zou gezorgd worden, dat Arsène en ik er maar eens flink moesten van profiteren …,  ik werd steeds triestiger. Maar de reis was geboekt, onze vrienden in de Provence rekenden op ons, dus ik kon niet meer terug!

    Valiezen werden gepakt en dinsdagmorgen vroeg was het zo ver! Om 3.30u werden we opgehaald door een vervoersdienst, die ons door de versgevallen sneeuw heen, veilig naar het station ‘Lille Europe’ bracht. Daar namen wij de TGV naar Avignon. Na een vier en een half uur durende reis kwamen we daar om 10.30 toe. Onze vriend Charles stond ons al op te wachten in het station op het ‘point de rencontre’. Het was een heel blij weerzien. Zijn vrouw Andrée wachtte ons thuis op.

    ’s Middags werd er bij het aperitief en bij een lekkere stoofpot en een goed glas wijn heel wat bijgepraat. En ze wilden ook alles weten over mama. Na de koffie keken we via onze laptop naar de foto’s van mama en de filmpjes die op mijn blog staan. Het was voor onze vrienden, die mama gezond hebben gekend, weer schrikken om haar zo terug te zien. Maar we kletsten over van alles en nog wat en we maakten er wel een gezellige namiddag van.

    Wat later liet ik Denise en Karoline per e-mail weten dat de reis goed was verlopen en alles in orde was. Ik weet dat ik opnieuw op deze twee lieve mensen kan rekenen voor bezoekjes, verwennerij en geknuffel aan mama’s adres terwijl ik en Arsène er niet zijn. Zowel van Denise en Karoline kreeg ik meteen antwoord op mijn mailtjes. Allebei blij dat alles oké was met ons, en goed en geruststellend nieuws van Karoline over mama. Zij schreef mij dat 'ze met Marcel én mama was gaan stappen, ... dat mama in haar nopjes was ...  en dat ze de volgende dag mama ook weer zou meenemen voor een wandelingetje ... en dat ik mij vooral géén zorgen hoefde te maken ...'

    Ondertussen zijn onze vrienden vertrokken naar hun kinderen en kleinkinderen, bij wie ze de feestdagen gaan doorbrengen. Vanavond vieren Arsène en ik kerstavond in de Provence, gezellig leuk 'thuis' met onze twee 'pleeghondjes' erbij.

     
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (2)


    Foto

    E-MAIL MIJ


    Foto

    GEEF HET ADRES VAN MIJN BLOG EENS DOOR AAN UW VRIEND(IN)



    GASTENBOEK

    Opmerkingen, suggesties ... of wil je jouw verhaal kwijt?


    Blog als favoriet !

    Foto


    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Rondvraag / Poll
    Vindt u dat de euthanasiewet moet worden uitgebreid naar Alzheimerpatiënten?
    Neen, actieve euthanasie kan voor mij nooit. Het gebod "Gij zult niet doden" is voor mij een heilige basis, de grondslag van elke menselijke beschaving.
    Ja, ook Alzheimerpatiënten moeten wettelijk in hun wilsverklaring kunnen vragen dat er euthanasie wordt verricht indien zij in de eindfase, de totale ontluistering, zijn terecht gekomen.
    Ik weet het niet. Ik heb nog geen klaar antwoord over euthanasie.
    Bekijk resultaat


    Foto

    Foto

    <A href="http://blog.seniorennet.be/
    alzheimer/"><IMG src="http://img
    113.imageshack.us/img113/1126/
    linkbj1.gif"></A>


    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    KLIK HIER
    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!