|
onder mijn hemel
van grijze haren;
zij kennen nog lengte
soms tot schouderhoogte
naargelang het gemoed
deze snaren bespeelt
doch als maar meer naar
ijle dikte neigen
waar inhammen bij voortduring
ruimte scheppen voor het
schemeren in schaduw
onder dit dak
van toenemende jaren
ligt het klooster
met beelden vol gevuld
en resten van niets
als sporen van het volmaakte
zover het zaad zich
als vanzelf kon ontwikkelen
de binnentuinse ziel
die zeker nog een gat
naar de zon vermoedt,
bidden de kleppen van het hart
in eigen boezemtaal
het ritme van mijn leven
waar in cadans de liefde
komt en gaat en gaapt en baadt
in oude bezwangerde stuipen
of bij de doodsstrijd
van weer een jaargetij
ik honger de leegte vol
en stil de stilte met een lied
dat oneindige tonen
inslikt van een natuurlijke
hoop naar straks
doch past in de naïeve
verwachting naar morgen
ook wel toekomst genaamd
in mij bloeien de gladiolen
om de beurt naar kleur en klank
en wuiven met lichte zuchten
over het tere verlichte groene gras
vol ook van jong vuur en vluchtige as
als dan een stem roept
naargelang die ik ben
en de zure muren
die mijn geest,
denkbeeldig van allure,
maar door zwart aangetast,
in de echo van een kinderstem
afbrokkelen tot het
schuim van de zee
roep ik:
"ja, ik luister"
en volg de lach
in een kleine hand
"en ik ga met jou mee"
04-07-2009 om 00:00
geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm
|
