Vruchtdragend

als ik vervreemd raak
van de ander
ontdekt de waarheid
zich dan in mij zelve

of verschuift echtheid
wat sneller in uren en dagen
wordt zij met spoed
door heldere nachten geleid

lijken daken dan toch eerder
op ingebeelde gewelven
onderbouwd met willoze stutten
totdat zij de schemer niet meer
als vanzelf kunnen dragen

soms schijnt de toekomst zich
eigenhandig te versmallen
onderwijl liefde verdort
in hart en nieren
en in koudvuur
teneinde versteend
dreigt samen te vallen

*

zie hier desalniettemin
het vruchtbare zaad van morgen
in het harnas van de schijnbare dood

verban het zielloos verwachten
immers licht blijft
als het ware eeuwig
in het voortdurend ademen geborgen

23-09-2010 om 18:55 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Ontluiken

ontluiken bloeit
uit haast dode takken,
nog in donkere kamers
met beschimmelde ramen

daar schuilen
tere knoppen in
schuldloos schamen

de adem van buiten
zuigt aan wanden
die zijn opgebouwd uit
dichtgetimmerde ruiten

en waar licht botst
om dan in het niets
te verzanden

totdat mijn vogels roepen
en ik ze verder draag
in mijn kleine handen

23-09-2010 om 18:53 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

het was
stil vandaag

ik droomde
maar niet alleen

verwarmde me
aan de zon
in de schaduw
van jou

we zwegen
nutteloze woorden

*

het was
stil vandaag

bij jou

23-09-2010 om 18:52 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

terwijl mijn stof nog
door een zware deken
wordt toegedekt

blijkt in de hemel
een nieuwe maagd geboren;
naïef nog en onbevlekt

waar droefenis heerst
blijken bloemen te groeien

terwijl houten planken
nog moeten worden gezaagd
zie ik elders al leven bloeien

zelden ervaar ik bij het sterven
van de winter
de lente zo vroegtijdig ontspruiten

of het is turen in glazige lucht
waar merels de onschuld uitbuiten

*

maar nu lijkt de voorzienigheid
mij in te halen

vertraag je pas
schreeuwt nochtans de ziel

helaas, de ruimte
wil in de geest nederdalen

20-09-2010 om 15:35 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als de stilte verzwijgt
over een lang verleden
dan heb ik zonder vergiffenis
tientallen jaren voor niets geleden

mijn ziel werd gekleed in naakt
maar niemand die dat zag
ik ben blindelings bewaakt
door een minzame lach

die alleen werd weerkaatst
in eigen schaduwlicht
om achter gesloten vensters
nimmer te worden verplaatst:
hij bleef verstard in het gewicht

*
nu jaren ouder zijn geworden
maar sterven nabij geboorte is
worden alsnog luiken geopend
voor een verborgen gemis

20-09-2010 om 15:33 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

de stilte zwijgt
duizend nachten

etmalen lang
bestormen
bomen mijn gedachten

ook al vormen lippen zich
om woorden te benoemen

de tong blijft verstijfd achter
en hoor ik hartslagen
in mijn oren zoemen

zo ongeveer
dragen tranen het gemoed

een traag stromende fontein
die eeuwige leegte ruist
in ongenaakbare overvloed

20-09-2010 om 15:31 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

gedichten gedichten gedichten richten
richten richten wichten richten lichten
lichten dichten lichten lichten betichten
betichten betichten betichten gewichten

aarde aarde aarde gaarde
gaarde gaarde baarde gaarde waarde
waarde geaarde waarde waarde spaarde
spaarde spaarde spaarde baarde

lopen lopen lopen slopen
slopen slopen kopen slopen dopen
dopen gelopen dopen dopen knopen
knopen knopen knopen kopen

winde winde winde zinde
zinde zinde minde zinde linde
linde gezwinde linde linde hinde
hinde hinde hinde beminde

20-09-2010 om 15:29 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

kijk je even mee
over mijn schaduw heen
zie de gieren cirkelen
boven mijn gedachten van steen

vleugels verzuren van grote hoogte
ze zijn haast onthecht
omdat mijn woorden
slechts spreken van droogte

*

er daagt een helder licht
over aardse zaken

en kan je zeggen
niet de dood blijkt van gewicht
de geboorte wil mij raken
daar die enkel
op toekomst is gericht

20-09-2010 om 15:28 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

De echo sterft

als de wind vermoeid
zijn sporen trekt

over het landschap
van mijn dromen

hoor ik slechts gefluister
door nog kale bomen

en slenter
stap voor stap

voorbij de echo
die in stilte is weggeëbd

11-03-2010 om 11:28 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

De eeuwige tijdelijkheid

mijn krachten nemen af
gekend in voorspoed
en aardse tegenslagen

toch mag ik zeggen
dat ondanks alles
waarden van eeuwigheid
bouwstenen blijven leggen

ook al vertelt de zee mij
van komen en gaan
het toont in wezen
steeds vaker in alles

een ondergeschiktheid
aan een groter doch
onbegrijpelijk bestaan

een gewaarwording
die groeit tegen
de verdrukking in

*

zou dat de reden zijn
waarom ik nog steeds
de zoete zoektocht
naar liefde bemin

11-03-2010 om 11:27 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Tekenen in het zand

als je me even niet ziet
dan kan dat zeker kloppen

het dauwt namelijk
vlak boven de aarde

ik teken daar in het zand
met mijn vingertoppen
een hart vol met kinderogen

geloof me,
ze zijn van
onschatbare waarde

zij spreken mij toe
en ik
ik raak weer opgetogen

11-03-2010 om 11:26 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

De ontvallen dichter

nog eenmaal
dwarrelen geletterde vlokken
gelijk uitgepluisde witte watten
langs schouders en
dunne vaalbleke lokken

bedekken mede
als een hemelse manteling
de lange zwarte jas
met opgestikte zakken

ik draag een harnas;
een omhulling over
stilzwijgen getrokken

in gedachten,
ontdaan van dynamiek
en gevoelens aan
ijspegels vastgevroren,
staar ik in de diepte

daar en onbereikbaar
ben ik mijzelf,
mijn dichter verloren

11-03-2010 om 11:26 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

En face

mijn ezel is van hout
opgerekt tot ooghoogte

wel zittend
immers staande ziet men
over het naakte linnen doek
herkent men niet de eigen droogte

om blinde vlekken te kunnen verven
spiegelt men zich aan een wit vlak

in deze ootmoedige pose
kan men enkel inzicht
uit schaduwrijke vergezichten
verwerven
ze huizen namelijk onder eigen dak

de dag trekt voorbij, de nacht valt
zonder maar een tint aan te brengen

brandschoon schilderen
is weinigen gegeven

het is tamelijk moeilijk
om zelf gemaakte verf
met waarheid aan te lengen

11-03-2010 om 11:25 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Illusoor

steeds vaker denk ik
voeg ik nog iets toe
aan wat reeds is gezegd

waarom aldoor herschrijven
over hetgeen eeuwenlang
telkenmale is opgedregd

dat komt vooral omdat ik
mijzelf zo geweldig vind

en de onbegrensde illusie bewaar
dat mijn inzichten worden bemind
als ik met het diepzinnige delibereren
in de ongekende lege verte staar

11-03-2010 om 11:24 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

La Mort De Mon Amour

met gestrekte armen
draag ik haar boven mij uit
de handen in haar zijden

amper gesloten ogen
zoeken blind de vogels
in een blauwe lucht
wil haar door engelen laten begeleiden

lang sluikhaar valt gespreid
over mijn schouderbladen

zelfs dieper naar de onderrug
als een zoet tapijt dat
een zachte verleden liefde draagt
om later in verloren momenten
te kunnen baden

een doorschijnend kleed
bedekt haar benen
levenloos verzwaard,
haast nog zoekend naar de aarde

de gebogen knieën tonen
als het waren de overgave
haar voeten zijn blank
ze kruisen mijn blikken
ontelbaar in aardse waarden

mijn hart schreeuwt
bovenmenselijk is mijn wil om
haar te begeleiden als mijn liefde
door de betraande lucht

ik laat haar zakken op een bed
van reeds gevallen bladeren
vouw haar handen over de borst
roep om onmisbare krachten en zucht

ze is niet meer
ik mag haar nog slechts in
gevoelens benaderen

11-03-2010 om 11:23 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Zie haar

vertel mij van rozen
zij ruiken naar de gunst
van een teder hart
laat mij luisteren naar
het timbre in het zuchten
van je zoete stem

ik voel je huid als warmte
gemodelleerd in een sterrengloed
je heupen dragen de contouren
van een laan vol vlinders

niets ontgaat aan mijn ogen
zelfs niet de pas
in een tred waarop naar
mijn ziel wordt gezogen
wees mijn lief
in dagen van gesloten wolken
draag mij over hoge bergen

ik zie jou
in een droom met
kleurrijke pauwenveren

je lijkt zo nakend puur
laat mij jou
hemelse verschijning
in alle toonaarden vereren

11-03-2010 om 11:22 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Ontmanteling

steeds meer vallen
bladeren van mij af
en voel de dag naderen
dat ik geheel naakt zal zijn
en verloren zekerheden ervaar
als een onafwendbare straf

wie ben ik toch geworden
roept mijn hart ten einde raad
is zoeken naar ademende liefde
struikelen over horden
en maakt het stof der aarde
van mij een holle veelvraat

het licht van de waarheid
werpt zijn schaduw vooruit
als geleidelijk de schellen vallen

ik zie mijn gezicht ontwaken
in de achterkant van het gelijk
hoeveel zuchten moet ik nog slaken
eer ik de eeuwigheid in mijzelf bereik

11-03-2010 om 11:21 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Ontmoeting

als ik zo naar je kijk
stellen je ogen vragen

je lippen bewegen op geluiden
in een onbekende taal

ik weet niet of zij op
mijn antwoord duiden

leven jij en ik
op ongelijke dagen
met ieder een eigen verhaal

*

je koude ijle vingers
grijpen mijn hand

wil je me voelen
of zoek jij nog naar jezelf

in de broze wereld
door je geest omrand

11-03-2010 om 11:21 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

La Mort

vandaag weet ik geen vragen
op antwoorden die ik hoor
het lijkt een zinloze bijdrage
indien ik het luisteren verstoor

ik laat het gezegde verdrinken
in onuitputtelijke gedachten
angsten zullen onophoudelijk klinken
kan zelfs mijn verscheiden verwachten

*

morgen zal er niet meer toe doen
immers mijn ziel tracht heden
de overgave te verwerven

hopelijk net op tijd
voor een laatste zoen
opdat de naakte toekomst
een gesloten verleden mag erven

11-03-2010 om 11:20 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

De zoete wens

toendertijd was mijn sterven ver
ongekend het eeuwige schaduwrijk
verlangen zocht enkel de mooiste ster
ik was onderweg naar gelukzaligheid

kom dan toch

x

ik rekke mijne tonge
tot vele ellen lang
met zoet
zal ik haar bestuiven
wees niet bang,
kus mij toch immer;
mateloos en
ongedwongen

x

het is ook zo spoedig binnenkort
sterker nog, weldra is nabij
vertel mij datgene wat er schort
als ik nu al in het heden glij

zie mij, kus mij
mateloos en
ongedwongen

kom

11-03-2010 om 11:19 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm