gedichten gedichten gedichten richten
richten richten wichten richten lichten
lichten dichten lichten lichten betichten
betichten betichten betichten gewichten

aarde aarde aarde gaarde
gaarde gaarde baarde gaarde waarde
waarde geaarde waarde waarde spaarde
spaarde spaarde spaarde baarde

lopen lopen lopen slopen
slopen slopen kopen slopen dopen
dopen gelopen dopen dopen knopen
knopen knopen knopen kopen

winde winde winde zinde
zinde zinde minde zinde linde
linde gezwinde linde linde hinde
hinde hinde hinde beminde

20-09-2010 om 15:29 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

kijk je even mee
over mijn schaduw heen
zie de gieren cirkelen
boven mijn gedachten van steen

vleugels verzuren van grote hoogte
ze zijn haast onthecht
omdat mijn woorden
slechts spreken van droogte

*

er daagt een helder licht
over aardse zaken

en kan je zeggen
niet de dood blijkt van gewicht
de geboorte wil mij raken
daar die enkel
op toekomst is gericht

20-09-2010 om 15:28 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

De echo sterft

als de wind vermoeid
zijn sporen trekt

over het landschap
van mijn dromen

hoor ik slechts gefluister
door nog kale bomen

en slenter
stap voor stap

voorbij de echo
die in stilte is weggeëbd

11-03-2010 om 11:28 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

De eeuwige tijdelijkheid

mijn krachten nemen af
gekend in voorspoed
en aardse tegenslagen

toch mag ik zeggen
dat ondanks alles
waarden van eeuwigheid
bouwstenen blijven leggen

ook al vertelt de zee mij
van komen en gaan
het toont in wezen
steeds vaker in alles

een ondergeschiktheid
aan een groter doch
onbegrijpelijk bestaan

een gewaarwording
die groeit tegen
de verdrukking in

*

zou dat de reden zijn
waarom ik nog steeds
de zoete zoektocht
naar liefde bemin

11-03-2010 om 11:27 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Tekenen in het zand

als je me even niet ziet
dan kan dat zeker kloppen

het dauwt namelijk
vlak boven de aarde

ik teken daar in het zand
met mijn vingertoppen
een hart vol met kinderogen

geloof me,
ze zijn van
onschatbare waarde

zij spreken mij toe
en ik
ik raak weer opgetogen

11-03-2010 om 11:26 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

De ontvallen dichter

nog eenmaal
dwarrelen geletterde vlokken
gelijk uitgepluisde witte watten
langs schouders en
dunne vaalbleke lokken

bedekken mede
als een hemelse manteling
de lange zwarte jas
met opgestikte zakken

ik draag een harnas;
een omhulling over
stilzwijgen getrokken

in gedachten,
ontdaan van dynamiek
en gevoelens aan
ijspegels vastgevroren,
staar ik in de diepte

daar en onbereikbaar
ben ik mijzelf,
mijn dichter verloren

11-03-2010 om 11:26 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

En face

mijn ezel is van hout
opgerekt tot ooghoogte

wel zittend
immers staande ziet men
over het naakte linnen doek
herkent men niet de eigen droogte

om blinde vlekken te kunnen verven
spiegelt men zich aan een wit vlak

in deze ootmoedige pose
kan men enkel inzicht
uit schaduwrijke vergezichten
verwerven
ze huizen namelijk onder eigen dak

de dag trekt voorbij, de nacht valt
zonder maar een tint aan te brengen

brandschoon schilderen
is weinigen gegeven

het is tamelijk moeilijk
om zelf gemaakte verf
met waarheid aan te lengen

11-03-2010 om 11:25 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Illusoor

steeds vaker denk ik
voeg ik nog iets toe
aan wat reeds is gezegd

waarom aldoor herschrijven
over hetgeen eeuwenlang
telkenmale is opgedregd

dat komt vooral omdat ik
mijzelf zo geweldig vind

en de onbegrensde illusie bewaar
dat mijn inzichten worden bemind
als ik met het diepzinnige delibereren
in de ongekende lege verte staar

11-03-2010 om 11:24 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

La Mort De Mon Amour

met gestrekte armen
draag ik haar boven mij uit
de handen in haar zijden

amper gesloten ogen
zoeken blind de vogels
in een blauwe lucht
wil haar door engelen laten begeleiden

lang sluikhaar valt gespreid
over mijn schouderbladen

zelfs dieper naar de onderrug
als een zoet tapijt dat
een zachte verleden liefde draagt
om later in verloren momenten
te kunnen baden

een doorschijnend kleed
bedekt haar benen
levenloos verzwaard,
haast nog zoekend naar de aarde

de gebogen knieën tonen
als het waren de overgave
haar voeten zijn blank
ze kruisen mijn blikken
ontelbaar in aardse waarden

mijn hart schreeuwt
bovenmenselijk is mijn wil om
haar te begeleiden als mijn liefde
door de betraande lucht

ik laat haar zakken op een bed
van reeds gevallen bladeren
vouw haar handen over de borst
roep om onmisbare krachten en zucht

ze is niet meer
ik mag haar nog slechts in
gevoelens benaderen

11-03-2010 om 11:23 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Zie haar

vertel mij van rozen
zij ruiken naar de gunst
van een teder hart
laat mij luisteren naar
het timbre in het zuchten
van je zoete stem

ik voel je huid als warmte
gemodelleerd in een sterrengloed
je heupen dragen de contouren
van een laan vol vlinders

niets ontgaat aan mijn ogen
zelfs niet de pas
in een tred waarop naar
mijn ziel wordt gezogen
wees mijn lief
in dagen van gesloten wolken
draag mij over hoge bergen

ik zie jou
in een droom met
kleurrijke pauwenveren

je lijkt zo nakend puur
laat mij jou
hemelse verschijning
in alle toonaarden vereren

11-03-2010 om 11:22 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Ontmanteling

steeds meer vallen
bladeren van mij af
en voel de dag naderen
dat ik geheel naakt zal zijn
en verloren zekerheden ervaar
als een onafwendbare straf

wie ben ik toch geworden
roept mijn hart ten einde raad
is zoeken naar ademende liefde
struikelen over horden
en maakt het stof der aarde
van mij een holle veelvraat

het licht van de waarheid
werpt zijn schaduw vooruit
als geleidelijk de schellen vallen

ik zie mijn gezicht ontwaken
in de achterkant van het gelijk
hoeveel zuchten moet ik nog slaken
eer ik de eeuwigheid in mijzelf bereik

11-03-2010 om 11:21 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Ontmoeting

als ik zo naar je kijk
stellen je ogen vragen

je lippen bewegen op geluiden
in een onbekende taal

ik weet niet of zij op
mijn antwoord duiden

leven jij en ik
op ongelijke dagen
met ieder een eigen verhaal

*

je koude ijle vingers
grijpen mijn hand

wil je me voelen
of zoek jij nog naar jezelf

in de broze wereld
door je geest omrand

11-03-2010 om 11:21 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

La Mort

vandaag weet ik geen vragen
op antwoorden die ik hoor
het lijkt een zinloze bijdrage
indien ik het luisteren verstoor

ik laat het gezegde verdrinken
in onuitputtelijke gedachten
angsten zullen onophoudelijk klinken
kan zelfs mijn verscheiden verwachten

*

morgen zal er niet meer toe doen
immers mijn ziel tracht heden
de overgave te verwerven

hopelijk net op tijd
voor een laatste zoen
opdat de naakte toekomst
een gesloten verleden mag erven

11-03-2010 om 11:20 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

De zoete wens

toendertijd was mijn sterven ver
ongekend het eeuwige schaduwrijk
verlangen zocht enkel de mooiste ster
ik was onderweg naar gelukzaligheid

kom dan toch

x

ik rekke mijne tonge
tot vele ellen lang
met zoet
zal ik haar bestuiven
wees niet bang,
kus mij toch immer;
mateloos en
ongedwongen

x

het is ook zo spoedig binnenkort
sterker nog, weldra is nabij
vertel mij datgene wat er schort
als ik nu al in het heden glij

zie mij, kus mij
mateloos en
ongedwongen

kom

11-03-2010 om 11:19 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Inpalmen

ik zie je strakke billen trillen
als je achterwaarts
op een stoel
voor mij poseert

je draagt een maagdelijk kleed
dat valt over jouw ingesloten figuur
die enkel onzichtbare tepels etaleert
van een kennelijk frêle natuur

lange lokken vertolken
een sensueel verlangen
dat mij naar een scheppende hoogt drijft

mijn palet dwingt echter
de tinten anders te mengen
opdat ook jij in kunst beklijft
mijn hand dient de passie te verengen

*

jouw bleke gezicht
vereeuwigd in
teder ontluikend
buitenlicht

behoort nu
tot mijn wezen

kan nu zonder vragen
het ademen in je ogen lezen

11-03-2010 om 11:18 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

La Comédie humaine

zelden zag ik zo
een masker vallen
in een klucht,

ongeschreven,

waarin de
sterfelijke mens,

verblind,

voor zijn eigen
bevalling vlucht

11-03-2010 om 11:17 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Een punt er achter

ik zet een punt
zomaar
zwart van tint

het blijkt meer dan een stip
die is minder ruimte gegund
doch wordt vaker
in de verste verte bemind

zo toon ik enkel
soberheid
met een pen
en wordt dit teken
vaak als onbeduidend
beschouwd

maar ook getuigt
het van een einde
soms onverwacht

men had dan liever aan
een verwachtingsvolle
komma gedacht
als na het slot
in tranen wordt gerouwd

en op vraagtekens
niet wordt beknot

11-03-2010 om 11:17 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Rijzende historie

vierhoekige laden in koloniaal
dragen elkaar van onder naar boven
elk draagt een ovaal slot van staal
dat herinneringen beschut tegen beroven

ze zijn als mijn opgebouwd geheugen
iedere ruimte gevuld met ontweesde dracht
ongeacht de kleine waarheid of grote leugen
veel is naar een gistend onbewuste gebracht

de toren draagt een kroon van ronde randen
laag op laag uitgedijd tot een hemels dak
bovenop ligt de verstilde tijd aan banden
wijzers lijken geklonken aan een Romeins rond vlak

het lage altaar draagt de verbeelde mens
die het verleden voor de toekomst bewaart
eeuwig voortleven schijnt haast een natuurlijke wens
doch die blijkt echter in vergankelijkheid geaard

11-03-2010 om 11:16 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Bespiegeling

eerst is er
de verwachting
gevoed door schoonheid;
de gerijpte vrucht
van de idee

daarna
bij het zien van licht
een gemis aan symbiose
voortaan ben ik op
de andere mens gericht

al doende eet ik
drijfzand van aards geluk
vorm ik mijn gedachten
voel onbewust verstijfde druk

ben zo geworden tot wie ik ben
of zoals de mens gewoon is
dagelijkse dromen opgraven
die 's nachts bevriezen
onder een deken van vernis

toch ben ik niet machteloos
ik schep de kunst van leven
vecht tegen innerlijke bozen
of maskers die aanhoudend
spinnenwebben weven

moed is mij gegund
ademen nog een zekerheid
mijn kind geraakt
ondanks alles of door genade
in vervoering
speelt dapper
wordt zelfs verleid

mij wordt meer gegeven
zo lijkt het, dan afgenomen
al is de kwetsbaarheid
van groot formaat
voel het warme bloed,
soms stilstaan
maar ook weer
in mij verder stromen

het is ochtend
een dag vol met nieuwe uren
ik sluit nog even de ogen
want zo'n etmaal kan vaak
wel een eeuwigheid duren

*

ik sta op
en ga naar bed
immers
het is nog steeds nacht

ik heb even de zinnen verzet

11-03-2010 om 11:15 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Stilleven

helder sneeuwlicht uit
de hemelse maagd geboren
stuwt tegen het glas in lood
opgehangen tegenover het
ingelijste bos, dat romantiek
ademt van een zomer

de glazen Christus
in velden verdeeld
kijkt neer op de
volmaakte mens
zonder ledematen:
de torso van een man
zo toont een bescheiden deel

ik aanschouw de gekruisigde
zijn borst deels ontbloot
opdat ik zijn hart maar zie
door een schaduwrijk
getint spectrum

heelal wordt getoond
door kwetsbare schoonheid
te verbeelden
in denkbare ledematen
en een oppermachtige overgave

rode kunstrozen
sieren de aanblik
en vervolmaken
de schepping
zo ik die zie
door blinde ogen

de sneeuw is wit
mijn lucht grijs

11-03-2010 om 11:14 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm