Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 6

11-03-2010

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Illusoor

steeds vaker denk ik
voeg ik nog iets toe
aan wat reeds is gezegd

waarom aldoor herschrijven
over hetgeen eeuwenlang
telkenmale is opgedregd

dat komt vooral omdat ik
mijzelf zo geweldig vind

en de onbegrensde illusie bewaar
dat mijn inzichten worden bemind
als ik met het diepzinnige delibereren
in de ongekende lege verte staar

11-03-2010 om 11:24 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

La Mort De Mon Amour

met gestrekte armen
draag ik haar boven mij uit
de handen in haar zijden

amper gesloten ogen
zoeken blind de vogels
in een blauwe lucht
wil haar door engelen laten begeleiden

lang sluikhaar valt gespreid
over mijn schouderbladen

zelfs dieper naar de onderrug
als een zoet tapijt dat
een zachte verleden liefde draagt
om later in verloren momenten
te kunnen baden

een doorschijnend kleed
bedekt haar benen
levenloos verzwaard,
haast nog zoekend naar de aarde

de gebogen knieën tonen
als het waren de overgave
haar voeten zijn blank
ze kruisen mijn blikken
ontelbaar in aardse waarden

mijn hart schreeuwt
bovenmenselijk is mijn wil om
haar te begeleiden als mijn liefde
door de betraande lucht

ik laat haar zakken op een bed
van reeds gevallen bladeren
vouw haar handen over de borst
roep om onmisbare krachten en zucht

ze is niet meer
ik mag haar nog slechts in
gevoelens benaderen

11-03-2010 om 11:23 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Zie haar

vertel mij van rozen
zij ruiken naar de gunst
van een teder hart
laat mij luisteren naar
het timbre in het zuchten
van je zoete stem

ik voel je huid als warmte
gemodelleerd in een sterrengloed
je heupen dragen de contouren
van een laan vol vlinders

niets ontgaat aan mijn ogen
zelfs niet de pas
in een tred waarop naar
mijn ziel wordt gezogen
wees mijn lief
in dagen van gesloten wolken
draag mij over hoge bergen

ik zie jou
in een droom met
kleurrijke pauwenveren

je lijkt zo nakend puur
laat mij jou
hemelse verschijning
in alle toonaarden vereren

11-03-2010 om 11:22 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Ontmanteling

steeds meer vallen
bladeren van mij af
en voel de dag naderen
dat ik geheel naakt zal zijn
en verloren zekerheden ervaar
als een onafwendbare straf

wie ben ik toch geworden
roept mijn hart ten einde raad
is zoeken naar ademende liefde
struikelen over horden
en maakt het stof der aarde
van mij een holle veelvraat

het licht van de waarheid
werpt zijn schaduw vooruit
als geleidelijk de schellen vallen

ik zie mijn gezicht ontwaken
in de achterkant van het gelijk
hoeveel zuchten moet ik nog slaken
eer ik de eeuwigheid in mijzelf bereik

11-03-2010 om 11:21 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Ontmoeting

als ik zo naar je kijk
stellen je ogen vragen

je lippen bewegen op geluiden
in een onbekende taal

ik weet niet of zij op
mijn antwoord duiden

leven jij en ik
op ongelijke dagen
met ieder een eigen verhaal

*

je koude ijle vingers
grijpen mijn hand

wil je me voelen
of zoek jij nog naar jezelf

in de broze wereld
door je geest omrand

11-03-2010 om 11:21 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

La Mort

vandaag weet ik geen vragen
op antwoorden die ik hoor
het lijkt een zinloze bijdrage
indien ik het luisteren verstoor

ik laat het gezegde verdrinken
in onuitputtelijke gedachten
angsten zullen onophoudelijk klinken
kan zelfs mijn verscheiden verwachten

*

morgen zal er niet meer toe doen
immers mijn ziel tracht heden
de overgave te verwerven

hopelijk net op tijd
voor een laatste zoen
opdat de naakte toekomst
een gesloten verleden mag erven

11-03-2010 om 11:20 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

De zoete wens

toendertijd was mijn sterven ver
ongekend het eeuwige schaduwrijk
verlangen zocht enkel de mooiste ster
ik was onderweg naar gelukzaligheid

kom dan toch

x

ik rekke mijne tonge
tot vele ellen lang
met zoet
zal ik haar bestuiven
wees niet bang,
kus mij toch immer;
mateloos en
ongedwongen

x

het is ook zo spoedig binnenkort
sterker nog, weldra is nabij
vertel mij datgene wat er schort
als ik nu al in het heden glij

zie mij, kus mij
mateloos en
ongedwongen

kom

11-03-2010 om 11:19 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Inpalmen

ik zie je strakke billen trillen
als je achterwaarts
op een stoel
voor mij poseert

je draagt een maagdelijk kleed
dat valt over jouw ingesloten figuur
die enkel onzichtbare tepels etaleert
van een kennelijk frêle natuur

lange lokken vertolken
een sensueel verlangen
dat mij naar een scheppende hoogt drijft

mijn palet dwingt echter
de tinten anders te mengen
opdat ook jij in kunst beklijft
mijn hand dient de passie te verengen

*

jouw bleke gezicht
vereeuwigd in
teder ontluikend
buitenlicht

behoort nu
tot mijn wezen

kan nu zonder vragen
het ademen in je ogen lezen

11-03-2010 om 11:18 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

La Comédie humaine

zelden zag ik zo
een masker vallen
in een klucht,

ongeschreven,

waarin de
sterfelijke mens,

verblind,

voor zijn eigen
bevalling vlucht

11-03-2010 om 11:17 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Een punt er achter

ik zet een punt
zomaar
zwart van tint

het blijkt meer dan een stip
die is minder ruimte gegund
doch wordt vaker
in de verste verte bemind

zo toon ik enkel
soberheid
met een pen
en wordt dit teken
vaak als onbeduidend
beschouwd

maar ook getuigt
het van een einde
soms onverwacht

men had dan liever aan
een verwachtingsvolle
komma gedacht
als na het slot
in tranen wordt gerouwd

en op vraagtekens
niet wordt beknot

11-03-2010 om 11:17 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Rijzende historie

vierhoekige laden in koloniaal
dragen elkaar van onder naar boven
elk draagt een ovaal slot van staal
dat herinneringen beschut tegen beroven

ze zijn als mijn opgebouwd geheugen
iedere ruimte gevuld met ontweesde dracht
ongeacht de kleine waarheid of grote leugen
veel is naar een gistend onbewuste gebracht

de toren draagt een kroon van ronde randen
laag op laag uitgedijd tot een hemels dak
bovenop ligt de verstilde tijd aan banden
wijzers lijken geklonken aan een Romeins rond vlak

het lage altaar draagt de verbeelde mens
die het verleden voor de toekomst bewaart
eeuwig voortleven schijnt haast een natuurlijke wens
doch die blijkt echter in vergankelijkheid geaard

11-03-2010 om 11:16 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Bespiegeling

eerst is er
de verwachting
gevoed door schoonheid;
de gerijpte vrucht
van de idee

daarna
bij het zien van licht
een gemis aan symbiose
voortaan ben ik op
de andere mens gericht

al doende eet ik
drijfzand van aards geluk
vorm ik mijn gedachten
voel onbewust verstijfde druk

ben zo geworden tot wie ik ben
of zoals de mens gewoon is
dagelijkse dromen opgraven
die 's nachts bevriezen
onder een deken van vernis

toch ben ik niet machteloos
ik schep de kunst van leven
vecht tegen innerlijke bozen
of maskers die aanhoudend
spinnenwebben weven

moed is mij gegund
ademen nog een zekerheid
mijn kind geraakt
ondanks alles of door genade
in vervoering
speelt dapper
wordt zelfs verleid

mij wordt meer gegeven
zo lijkt het, dan afgenomen
al is de kwetsbaarheid
van groot formaat
voel het warme bloed,
soms stilstaan
maar ook weer
in mij verder stromen

het is ochtend
een dag vol met nieuwe uren
ik sluit nog even de ogen
want zo'n etmaal kan vaak
wel een eeuwigheid duren

*

ik sta op
en ga naar bed
immers
het is nog steeds nacht

ik heb even de zinnen verzet

11-03-2010 om 11:15 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Stilleven

helder sneeuwlicht uit
de hemelse maagd geboren
stuwt tegen het glas in lood
opgehangen tegenover het
ingelijste bos, dat romantiek
ademt van een zomer

de glazen Christus
in velden verdeeld
kijkt neer op de
volmaakte mens
zonder ledematen:
de torso van een man
zo toont een bescheiden deel

ik aanschouw de gekruisigde
zijn borst deels ontbloot
opdat ik zijn hart maar zie
door een schaduwrijk
getint spectrum

heelal wordt getoond
door kwetsbare schoonheid
te verbeelden
in denkbare ledematen
en een oppermachtige overgave

rode kunstrozen
sieren de aanblik
en vervolmaken
de schepping
zo ik die zie
door blinde ogen

de sneeuw is wit
mijn lucht grijs

11-03-2010 om 11:14 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Kapel in hout

de takken knakken
onder mijn voeten

op weg naar de plek
van onze lieve zoete

het botsend licht beschijnt
de naakt uitgebeelde stammen
in hun stille dood

de ziel van verre
jaagt mij hijgend op
terwijl een resterend geraamte
de voeten kleurt met
striemende schrammen

de ouderdom geraakt
haast uit het menselijk lood

op weg naar de plek
van onze lieve zoete

ik waan mij nu
in de eeuwigheid van vrede
waar mijn hart
een overvloed verwacht
van zuchtende ruis
in aanbiddende gebeden

maar kruisende paden
zijn lijnen langs mijn leven
waar het gemoed altijd
onderdanig blijkt
aan een storende gloed

op weg naar de plek
van de verschijnende lief,
zo zoet

waar hemelse vreugde
eigenlijk voorspelbaar aards
wordt ingeboet

11-03-2010 om 11:13 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Inzicht

soms
is mijn wereld
zo groot
dat het geringe
genoeg blijkt

zoals leegte
mateloos ruim
kan zijn in
verlatenheid

daarom
besproei ik
het uitzicht vaak
met stilte

11-03-2010 om 11:12 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Glazen vitrine

naakt kan ik zijn
zo vreselijk vervreemd
ja, van de wereld om me heen

ik tel het vuur in mijzelf op
maar as kan je niet tellen
roept de gevlogen engel
nog uit de verte
haast onhoorbaar

terwijl de kim toch
mijn hart raakt
en de kou mijn vel omsluit

zo ontkleed kan ik zijn
in een vloed van gedachten

de handen, zwart van de resten
grijpen de hoogte
alsof ik mijn ziel nog wil redden
voor de kast met curiosa

ja, zo bloot
uitgepakt
en schijndood

ben ik
als ik de stem verlies

en verlaten
terug
op mezelf verlaat

11-03-2010 om 11:12 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Zweven

het is midden in de nacht
en vertel wat ik hoor
zo lijkt de stilte zacht
ervaar enkel gebrom van
de toren links voor

het klinkt als de snelweg A50
overdag
het dient misschien zo te zijn
de wereld draait immers door

toch is het zo
dat ik even niets moet
het is zweven tussen aarde
en de slaap waarop men wacht

ik ben alleen
het voelt heel goed aan
praat in mezelf
en denk:
geen mens die nu lacht
of ik hoor huilen

wat een genot
om zomaar kort
in mezelf
te mogen schuilen

11-03-2010 om 11:11 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

De boom

de boom staat,
verlaat zich op wortels
naargelang zijn aard

verspreidt zijn armen
om zich hoger en hoger
seizoenen lang
met licht te voeden
en vocht te laven

of in de koude sterrengaard
zich aan het ijzige te schaven

zijn ruggengraat
groeit haast onzichtbaar
tussen legers mieren en
genestelde hoven

waarin hij
soms verstijfd,
kronkelig of gebogen
zijn ringen bewaart

zonder maar
een geleefd jaar
van zijn waardigheid
te beroven

11-03-2010 om 11:10 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

uit gezwaaid

het is een lange zwarte jas
met diepe zakken

ik kocht een nieuw huis
om in te verblijven

mijn handen wilden
niet meer wuiven
naar zwijgende takken

die in het water
verder en verder drijven

11-03-2010 om 11:09 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Ik lijm met slijm

vandaag plak ik al het loof
weer aan verlaten takken
ik hoor ze kraken, ben niet doof
ze zijn te stijf om ze op te pakken

de lijm is het slijm uit mijn mond
immers dat heeft zijn dienst bewezen
te samen met mijn charme als lont
zal het bos in wondervolle glorie herrijzen

de stramme stammen zeggen dank voor mijn geste
maar de bekommernis voor vallende blaren
toont mijn liefde voor verstotenen nog het beste
ik wil zo graag de pure gehechtheid bewaren

11-03-2010 om 11:09 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

	Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 1
	Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Deutsche Gedichte 1
	Gedichten.nl (Algemene site)

Inhoud blog

	Foto
	Luctor et emergo ( 2 )
	Luctor et emergo
	Aanraken
	Liefde
	Bij volle maan
	Ontmoeting
	Op zoek naar morgen
	Koffiedichter
	Koffiedichter
	Mijn hof
	Zielsbedrog
	Ik ween
	Waken
	Ontheemd
	Vruchtdragend
	Ontluiken
	Dromerij
	Als de stilte schraagt
	Als de stilte verzwijgt
	Als de stilte zwijgt
	Levenslied
	Kijk je even mee
	De echo sterft
	De eeuwige tijdelijkheid
	Tekenen in het zand
	De ontvallen dichter
	En face
	Illusoor
	La Mort De Mon Amour
	Zie haar
	Ontmanteling
	Ontmoeting
	La Mort
	De zoete wens
	Inpalmen
	La Comédie humaine
	Een punt er achter
	Rijzende historie
	Bespiegeling
	Stilleven
	Kapel in hout
	Inzicht
	Glazen vitrine
	Zweven
	De boom
	uit gezwaaid
	Ik lijm met slijm
	Dat ik jou mis
	Als lichten doven
	Bitter is de smaak
	Sint - Oedenrode
	Zelfportret
	Estafette
	Verdwaald van mijn stek
	Ommekeer
	Scalperen
	Schrale liefde, schrale troost ( 2 )
	Schrale liefde, schrale troost ( 1 )
	Opwinding
	Geluk
	Mijmeringen over de Dood ( 3 ) slot
	Mijmeringen over de Dood (2)
	Mijmeringen over de Dood (1)
	De roos
	Schrijven In de lucht
	De kruisweg
	In retroflectief
	In perspectief
	Le paradis du coeur
	Ik en koffiedik
	Memoires
	Vol van genade
	Perpetuum Mobile
	Onwetendheid
	Unne sieleruste
	De rozenkrans
	Liefde
	Zomerklets
	Ploosje
	Ik ken U
	Smitsorgel : Een hemelse stem
	In stilte
	Vergankelijkheid
	De zwarte madonna
	Als de Godin mij verleidt
	In eb en vloed gedijen
	Zielerust
	Als een cirkel sluit
	Ik gluur
	Als een troost zoekt
	Een mens van stof
	Fingerspitzen
	The Last Post
	Aan mijn hof
	De herinnering
	Op vlinderwuivers
	Afzonderlingen
	Foto
	Ik juich u toe
	Een oude dag
	De ramen zemen
	Foto
	Het Kindergarten Telgebed
	Een weerklank
	Levend sterven
	Foto
	Liefde
	Jij, die ik ben
	Een waarlijk gedicht
	Foto
	Ongrijpbaar
	De mens alleen
	Cordon Sanitaire
	Foto
	Dwang
	De eerste maagd
	Zo ben ik ook
	Foto
	Euforisch
	Milde troost
	Foto
	Toen oranje verkleurde
	Als gisteren roept
	Ik heb het gemist
	Foto
	Rijpen in de schaduw
	Jeugddromen
	Foto
	Juffrouw Tok
	Terug naar verder
	Strijkzwavelhoutje
	Foto
	Litanieën
	Omvadem ik mijzelf ?
	Pasen

Blog tegen de regels? Meld het ons!
Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!