verder verdwaald van mijn stek,
zo tekent de wereld zich pijnlijk af
toch fluistert de stem van het lot
"ik tik jou gaandeweg verder met mijn staf"

meestal voorkomt het raam
dat mijn zicht helder ziet
ik handel dan vaak onder eigen naam
het lijkt een blindheid
die luisteren met eigen oren verbiedt

overweldigend zijn soms geluiden
als scherpe pijlen van alle kanten
heet zijn vaak de blikken van jonge bruiden
ja, ik weet dan niet meer van wanten

plots daalt de stilte genadeloos neer
dat voelt als eeuwig eenzaam aan
maar het schijnt zo van nature te zijn;
alles rimpelt in een groter meer

en wat ik moet doen
is aansluiten bij
liefdevol ademen

zo is het, als vanzelf,
uiteindelijk gegaan

11-03-2010 om 11:03 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

het loof, gekleurd of vaal
bedekt mijn wereld almaar meer
ik ben op weg naar innerlijke taal
spreken wordt zuchten naar een veer

in het park waar ik vertoef
lijken alle lichten te doven
het aardsparadijs toont zich grijs en droef
alleen eenden zie ik in een lage mist geloven

het lijkt altijd zo onverwacht
als ik de andere kant ervaar
zoals de dood nog als ver weg wordt gedacht
terwijl ik hem ergens in mijn hart bewaar

vroeger wilde ik nog springen over getijden
maar stramheid en inzicht der jaren
weten het wezenlijke niet te vermijden;
de natuur kan iedere ommekeer verklaren

02-11-2009 om 11:46 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ook al zet ik spotlights aan
het zal schaduwen niet raken

en probeer mee te gaan
in mijn onzichtbaar denken,
bunkers verdedigen het ontwaken

zakken vol met woorden
liggen al op de vuilnishoop

snoep met stroop
geslepen messen
doeken met tranen doorlopen
niets kon het versteende vlies
doen slopen

ontmaagden:

het is hakken
in mijzelf

als gedaagde

02-11-2009 om 11:45 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als mijn gevoel slechts wordt
opgewekt door glinsteringen
met mate gedoceerd

als voor gedwongen kloosterlingen
kan enkel bescheiden aan God
worden gerefereerd

het is als leven in de
onbekende tijd van even
immers verwachtingen zijn als de dood

ja zeker, in overleven raakt men bedreven
en kijkt uit naar de kruimels
van het dagelijks brood

ik nader de overgave aan het bestaan
waar morgen niet verder reikt dan vandaag
of drempels het zicht enkel nog vernauwen

natuurlijk heb ik weet van een diepere laag
maar kan niet ontkennen dat ook nog eens
bij het vallen der bladeren
er gevoelens zijn die benauwen.


het is weten en kennen van het wiel
het verstand geeft uitleg
over de regelmaat der dingen

en ik sluit met een
dagelijks wonder de deal:
als jij blijft komen
zal ik jou in een stil moment
dankbaar bezingen

02-11-2009 om 11:44 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

het gras waarop mij de liefde
werd ingegoten was dun gezaaid
het bleek geen onwil
of door tijd overgewaaid

neen, er waren kale plekken
aan de moederborst
ook moest de genegenheid
zich oprekken over te veel
gelaten met dorst

het is daarom
dat liefde met mate
en vaak als leegte
door mij wordt gevoeld

neen, nimmer zo bedoeld
maar het was een smal gazon
met gevreesde gaten

o zo menselijk in die tijd
resten van autoriteit
en kortwieken van de groei

geloven en eeuwige vlijt
voorzagen de dragende hand
van schrale bloei

liefde voelen blijft voor mij
een hels karwei
de aarde bleek onvoldoende
bewerkt

en zeker niet alleen bij mij

02-11-2009 om 11:43 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

de glazenwasser is er weer
hij klimt omhoog
op weg naar een hogere sfeer
houdt hij het droog
zo hoog

het is een man
net als ik
windt me op
zo'n hijger op een trap

zweet breekt mij uit
zal hij mijn bovenraam
ook gaan doen

alsof ik er in stik
de spanning maakt mijn denken krap
kom, wees koen

vraag hem voor een bakkie
en geef hem ook zwaaiend
zijn verdiende poen

02-11-2009 om 11:42 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

geluk is onderhevig
aan ruimte, licht en tijd
is zelden overdadig
wordt door broosheid geleid

ik denk nog aan verleden jeugd
waarin toekomst stond voor morgen
blind op zoek naar onbekende vreugd;
de eeuwige liefde zonder zorgen

02-11-2009 om 11:41 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Uit de liturgie : Het Requiem

vaarwel mijn vrienden
allen om mij heen geschaard
ik voel nog steeds
jullie warme liefde
en neem het mee,
alles wordt in mijn hart bewaard

het zal de tocht naar het
onvergankelijke bemoedigen
alwaar de Schepper mij
zeker zal verwachten

engelen vol van Geest
en zo fijn besnaard
zullen jullie aardse
droefenis met verlichte
vleugels verzachten

ik huil nog een keer mee
en raak met mijn ziel
even aan grootse harten
terwijl de tedere rust mij
al over de stilte verhaalt
en helpt bij het afleggen
van aardse smarten

zing met mij het lied
van de eeuwige vrede
opdat al jullie tranen
aan elkander worden geweven

stilaan zal de Goddelijke
vreugde opnieuw in jullie
worden geboren en herleven

ik mag nu gaan en hoor
de cherubijnen roepen
zij willen mij op handen
dragen naar de Heer

voor allen toch
een troostrijke gedachte
vaarwel en wacht
tot ik in jullie wederkeer

02-11-2009 om 11:41 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

telkens als de dood
zijn aanwezigheid laat voelen
schaaft hij aan leven
steelt een lach
zal een deel van mij bekoelen

ik herinner de weelde
bewust geklemd in gedachten
totdat zij als zand
door de vingers glippen

zij hebben nagelaten
de pijn te verzachten

*

ik maak de dood
tot mijn lief om
eindeloos te beminnen

zullen dan grenzen
zich langzaam ontsluiten
en leegte zich vullen
met vertederende zinnen

02-11-2009 om 11:40 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als morgen gladiolen
geschaafde nerven bekleden
zijn mijn dagen eerder geteld

en de laatste
mij een groet doet toekomen
zijn de waarachtige leugens al verteld
over mijn innerlijke vrede
en aardse capriolen

als touwen mij doen vieren
om dieper in de aarde te dolen
zal dan zout in ogen worden gestrooid
of willen de nazaten de opluchting versieren

*

op de dagen na morgen
en het zand mijn stede
nog meer heeft verzwaard

kan het zwart van eeuwige nachten
mij in vergetelheid gaan verzorgen
hoeft niemand meer op mij te wachten
immers mijn ziel is in het niets geborgen

02-11-2009 om 11:39 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

een dag na gister
de roos bloeide

ik keek

en zag schoonheid
zoals eeuwigheid
bedoeld is

zelfs

in de schaduw
van helder licht

02-11-2009 om 11:38 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik was vergeten
hoe groot je ogen waren
of hoe speels zij konden zijn
zag dat weer even
wist opnieuw hoe
vriendschap mocht zijn

ik was vergeten
hoe jong je nog was
en de eigen wereld
wist te bespelen
lachend zoals
lachen bedoeld was

spelend met woorden
en blikkend
op muziek van
reflecterende akkoorden

ik zag het weer
zomaar

die ene keer

02-11-2009 om 11:37 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

aan mij trekken vaak stoeten voorbij
ik spreek liever van stille tochten
geblinddoekt passeren verdrongen gedrochten
elkaar vasthoudend in een rij, zij aan zij

doorgaans zijn ze ook in schaduwen gehuld
nauwelijks zichtbaar voor mijn ogen
omdat de ziel maar niet wordt bedrogen
immers die is al met te veel spagaten gevuld

ze zingen het oude bekende lied
en warempel nog wel op die ene wijs
van hoe geef ik nog gevoelens prijs
zodat de bekende vreemde maar niet geniet

ik zelf fluit wat noten uit een sonate
het maakt de gang tot een theatraal vermaak
immers ik wil niet dat de laatste loper, de draak
lyrisch wordt van toeschouwende straten

02-11-2009 om 11:36 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als jij mij ziet
hoort
mij ruikt
dan ben ik dat
maar meestendeels niet

het is haast een bindend zicht
dat zich vertoont in jouw licht

mogelijk vertroebeld
door gevoelgewicht
of gekluisterd
aan lijfelijk beklijven

*

als IK
naar je staar
beluister
jou proef
dan ben jij dat ook

maar mezelf
misschien nog meer

het is een beeld naar gelijkenis
gespiegeld in de oneindige ruimte
van mijn gesloten brein

jij en ik
ik en jij
ademen uit dezelfde atmosfeer
van de schone hersenschijn

02-11-2009 om 11:36 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als jij mij ziet
hoort
mij ruikt
dan ben ik dat
maar meestendeels niet

het is een verblindend beeld
dat opduikt in het verschiet

al strijken mijn ogen
de glans van een traan
en voedt mijn glimlach,
nu en dan,
jouw zieltogend bestaan

ik ren soms zomaar weg
om het eigen hart te ervaren
en vraag mezelf dan af
waar voel ik het nu kloppen

valt er in de verte
nog perspectief te vergaren

02-11-2009 om 11:35 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

nog erger
dan het sterven
is bij leven
verlatenheid erven

en chaos
je zuigt in een kolk
waar de ziel likt
aan een scherpe dolk

*dans le paradis du coeur*

het touw naar
de hemel lijkt gebroken
de opperherder is,
onaangekondigd,
ondergedoken


ik hoef niemand
te vertellen
hoe mensen
mensen pellen

*dans le paradis du coeur*

02-11-2009 om 11:34 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

stuur ik nog wel
op dat wat komt
of lig ik aan een infuus
dat mijn bewustzijn verstomt

verlies ik de grip,
zo die bestaat,
op dingen van belang

lijkt het maar zo
en gaat het onvoorspelbare
gewoon zijn eigen gang

het lijkt uitkijken
naar iets dat een mens verwacht
maar waar de tijd meester is,
en mij als onderdaan veracht

02-11-2009 om 11:33 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik plukte een
verlaten zomerbloem

die nog verlangde naar
een zachte zoem zoem

wat zoete sap had zij nog te bieden
aan die geelzwarte zuigende lieden

in mijn handpalm
brak de steel

ik droogde haar
in jouw memoires:
het laatste deel

02-11-2009 om 11:33 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

31-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

al smeult het as en is vuur als de dood
waakt er toch een vlaag van puur purperrood
over verspreide paden door onzichtbaarheid
opdat geen traan zich daar verbrandt aan sterfelijkheid

ook al draagt mijn hand een hemel zonder gewicht
en zijn de ogen verdwaald of zichtbaar gedicht
waar ook nog kreten zijn gestaald door beproefde gebruiken
hoe duid ik jou, in vredesnaam, dat mijn rozen naar rose ruiken

of in wit zijn gebouwd op luchtige stromende stralen
die drijven over heldere toppen en neerslachtige dalen
gelijk het water het botsen tegen oevers kent
maar onbevangen in overgave aan voortgang is gewend

30-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm