Een punt er achter

ik zet een punt
zomaar
zwart van tint

het blijkt meer dan een stip
die is minder ruimte gegund
doch wordt vaker
in de verste verte bemind

zo toon ik enkel
soberheid
met een pen
en wordt dit teken
vaak als onbeduidend
beschouwd

maar ook getuigt
het van een einde
soms onverwacht

men had dan liever aan
een verwachtingsvolle
komma gedacht
als na het slot
in tranen wordt gerouwd

en op vraagtekens
niet wordt beknot

11-03-2010 om 11:17 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Rijzende historie

vierhoekige laden in koloniaal
dragen elkaar van onder naar boven
elk draagt een ovaal slot van staal
dat herinneringen beschut tegen beroven

ze zijn als mijn opgebouwd geheugen
iedere ruimte gevuld met ontweesde dracht
ongeacht de kleine waarheid of grote leugen
veel is naar een gistend onbewuste gebracht

de toren draagt een kroon van ronde randen
laag op laag uitgedijd tot een hemels dak
bovenop ligt de verstilde tijd aan banden
wijzers lijken geklonken aan een Romeins rond vlak

het lage altaar draagt de verbeelde mens
die het verleden voor de toekomst bewaart
eeuwig voortleven schijnt haast een natuurlijke wens
doch die blijkt echter in vergankelijkheid geaard

11-03-2010 om 11:16 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Bespiegeling

eerst is er
de verwachting
gevoed door schoonheid;
de gerijpte vrucht
van de idee

daarna
bij het zien van licht
een gemis aan symbiose
voortaan ben ik op
de andere mens gericht

al doende eet ik
drijfzand van aards geluk
vorm ik mijn gedachten
voel onbewust verstijfde druk

ben zo geworden tot wie ik ben
of zoals de mens gewoon is
dagelijkse dromen opgraven
die 's nachts bevriezen
onder een deken van vernis

toch ben ik niet machteloos
ik schep de kunst van leven
vecht tegen innerlijke bozen
of maskers die aanhoudend
spinnenwebben weven

moed is mij gegund
ademen nog een zekerheid
mijn kind geraakt
ondanks alles of door genade
in vervoering
speelt dapper
wordt zelfs verleid

mij wordt meer gegeven
zo lijkt het, dan afgenomen
al is de kwetsbaarheid
van groot formaat
voel het warme bloed,
soms stilstaan
maar ook weer
in mij verder stromen

het is ochtend
een dag vol met nieuwe uren
ik sluit nog even de ogen
want zo'n etmaal kan vaak
wel een eeuwigheid duren

*

ik sta op
en ga naar bed
immers
het is nog steeds nacht

ik heb even de zinnen verzet

11-03-2010 om 11:15 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Stilleven

helder sneeuwlicht uit
de hemelse maagd geboren
stuwt tegen het glas in lood
opgehangen tegenover het
ingelijste bos, dat romantiek
ademt van een zomer

de glazen Christus
in velden verdeeld
kijkt neer op de
volmaakte mens
zonder ledematen:
de torso van een man
zo toont een bescheiden deel

ik aanschouw de gekruisigde
zijn borst deels ontbloot
opdat ik zijn hart maar zie
door een schaduwrijk
getint spectrum

heelal wordt getoond
door kwetsbare schoonheid
te verbeelden
in denkbare ledematen
en een oppermachtige overgave

rode kunstrozen
sieren de aanblik
en vervolmaken
de schepping
zo ik die zie
door blinde ogen

de sneeuw is wit
mijn lucht grijs

11-03-2010 om 11:14 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Kapel in hout

de takken knakken
onder mijn voeten

op weg naar de plek
van onze lieve zoete

het botsend licht beschijnt
de naakt uitgebeelde stammen
in hun stille dood

de ziel van verre
jaagt mij hijgend op
terwijl een resterend geraamte
de voeten kleurt met
striemende schrammen

de ouderdom geraakt
haast uit het menselijk lood

op weg naar de plek
van onze lieve zoete

ik waan mij nu
in de eeuwigheid van vrede
waar mijn hart
een overvloed verwacht
van zuchtende ruis
in aanbiddende gebeden

maar kruisende paden
zijn lijnen langs mijn leven
waar het gemoed altijd
onderdanig blijkt
aan een storende gloed

op weg naar de plek
van de verschijnende lief,
zo zoet

waar hemelse vreugde
eigenlijk voorspelbaar aards
wordt ingeboet

11-03-2010 om 11:13 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Inzicht

soms
is mijn wereld
zo groot
dat het geringe
genoeg blijkt

zoals leegte
mateloos ruim
kan zijn in
verlatenheid

daarom
besproei ik
het uitzicht vaak
met stilte

11-03-2010 om 11:12 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Glazen vitrine

naakt kan ik zijn
zo vreselijk vervreemd
ja, van de wereld om me heen

ik tel het vuur in mijzelf op
maar as kan je niet tellen
roept de gevlogen engel
nog uit de verte
haast onhoorbaar

terwijl de kim toch
mijn hart raakt
en de kou mijn vel omsluit

zo ontkleed kan ik zijn
in een vloed van gedachten

de handen, zwart van de resten
grijpen de hoogte
alsof ik mijn ziel nog wil redden
voor de kast met curiosa

ja, zo bloot
uitgepakt
en schijndood

ben ik
als ik de stem verlies

en verlaten
terug
op mezelf verlaat

11-03-2010 om 11:12 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Zweven

het is midden in de nacht
en vertel wat ik hoor
zo lijkt de stilte zacht
ervaar enkel gebrom van
de toren links voor

het klinkt als de snelweg A50
overdag
het dient misschien zo te zijn
de wereld draait immers door

toch is het zo
dat ik even niets moet
het is zweven tussen aarde
en de slaap waarop men wacht

ik ben alleen
het voelt heel goed aan
praat in mezelf
en denk:
geen mens die nu lacht
of ik hoor huilen

wat een genot
om zomaar kort
in mezelf
te mogen schuilen

11-03-2010 om 11:11 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

De boom

de boom staat,
verlaat zich op wortels
naargelang zijn aard

verspreidt zijn armen
om zich hoger en hoger
seizoenen lang
met licht te voeden
en vocht te laven

of in de koude sterrengaard
zich aan het ijzige te schaven

zijn ruggengraat
groeit haast onzichtbaar
tussen legers mieren en
genestelde hoven

waarin hij
soms verstijfd,
kronkelig of gebogen
zijn ringen bewaart

zonder maar
een geleefd jaar
van zijn waardigheid
te beroven

11-03-2010 om 11:10 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

uit gezwaaid

het is een lange zwarte jas
met diepe zakken

ik kocht een nieuw huis
om in te verblijven

mijn handen wilden
niet meer wuiven
naar zwijgende takken

die in het water
verder en verder drijven

11-03-2010 om 11:09 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Ik lijm met slijm

vandaag plak ik al het loof
weer aan verlaten takken
ik hoor ze kraken, ben niet doof
ze zijn te stijf om ze op te pakken

de lijm is het slijm uit mijn mond
immers dat heeft zijn dienst bewezen
te samen met mijn charme als lont
zal het bos in wondervolle glorie herrijzen

de stramme stammen zeggen dank voor mijn geste
maar de bekommernis voor vallende blaren
toont mijn liefde voor verstotenen nog het beste
ik wil zo graag de pure gehechtheid bewaren

11-03-2010 om 11:09 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Dat ik jou mis

wees niet boos
als mijn lippen
verzwijgen
dat ik jou mis

het komt wellicht
door verzwegen jaren
van afgebroken twijgen

in een vergetelheid
die nog immer is

vraag niet waarom
ik geen weet heb
van een diep verlangen

mijn stem stokt immers
als ik de begraven pijn
in mijn gevoel
tracht op te vangen

11-03-2010 om 11:08 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Als lichten doven

als de nacht lichten dooft
en enkel de maan nog naar ons oogt
is er enkel drift die in geen tijd gelooft
en vurige krachten mateloos gedoogt

spieren als speren gericht op de daad
jagen ons op in een blinde storm
en waar denken de rede verlaat
worden we naar wellust gedreven

dan, ja dan, schreeuwt de liefde,
en verscheuren wij elkaars gewaad
om in natte naaktheid gestrengeld
onze zuchten tot eenheid te weven

11-03-2010 om 11:07 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Bitter is de smaak

bitter is de smaak
in mijn mond
terwijl ik toch van
zoete dankbaarheid
zou moeten getuigen

niets wordt met zoveel
zuur overgoten
als de weg naar overgave
die door weerzin is gesloten

ik zoek dan maar
de bladeren bij elkaar
weet dat ook hun kleur
in de aarde sterft

maar terwijl ik naar de
vergankelijkheid staar

zal in die grauwe einder
zeker wel weer een
toekomst worden geërfd

11-03-2010 om 11:07 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Sint - Oedenrode:

*

Waar gevels wit gekalkt zijn
en schaduw vrijt met licht,
daar vindt stilte haar rijm
en kent zwaarte geen gewicht.


*

11-03-2010 om 11:06 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Zelfportret

hij kijkt mij aan
de grijsaard op zwart~wit
met een donker aureool
als ruggensteun
en in de mond een kennelijk
onregelmatig gebit

zou ik dat zijn,
die vraag daagt op
in mijn denken
de ogen neigen meer
naar onbepaald staren
of zijn er wellicht op uit
weg van het heden te gebaren

ja, ik ben het
en zie mij meer
naar binnen wenken

het zichtbaar vel oogt nog gaaf
terwijl ouderdom het omringt
in vale tinten
ondersteund door een geknoopte sjaal
je kunt het geheel zien als wijs
doch ook als smaak van gewezen taal

de omsloten glazen geven waarachtig
nog enige kleur aan mijn portret
en ik waarschuw u te veronderstellen
dat mijn hart in een vertraging is gezet

het is een moment
uit duizenden
creatief en niet onaardig
dat geef ik toe

het heeft ook iets van waardig
maar de schijn bespelen
is wat ik eigenlijk bij voorrang doe

zie maar wat dieper
in de blik van deze dichter
ze vertellen meer dan de starre lippen

uw dag maakt het niet lichter
dat hoeft ook niet met kunst
maar uw ziel zal zeker aan
het oneindige innerlijke nippen

zie dat gerust als een gunst

11-03-2010 om 11:04 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

tijdens de estafette
van dagen en nachten
verdwijnt langzaam
je toegekend nummer

en dansen vaak
anderen in gedachten
op het ritme van
de eigen drummer

*

ik slenter verder
terwijl ik zwijgend kijk

binnen de horizon
van draaglijke
eenzaamheid

11-03-2010 om 11:03 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

verder verdwaald van mijn stek,
zo tekent de wereld zich pijnlijk af
toch fluistert de stem van het lot
"ik tik jou gaandeweg verder met mijn staf"

meestal voorkomt het raam
dat mijn zicht helder ziet
ik handel dan vaak onder eigen naam
het lijkt een blindheid
die luisteren met eigen oren verbiedt

overweldigend zijn soms geluiden
als scherpe pijlen van alle kanten
heet zijn vaak de blikken van jonge bruiden
ja, ik weet dan niet meer van wanten

plots daalt de stilte genadeloos neer
dat voelt als eeuwig eenzaam aan
maar het schijnt zo van nature te zijn;
alles rimpelt in een groter meer

en wat ik moet doen
is aansluiten bij
liefdevol ademen

zo is het, als vanzelf,
uiteindelijk gegaan

11-03-2010 om 11:03 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

het loof, gekleurd of vaal
bedekt mijn wereld almaar meer
ik ben op weg naar innerlijke taal
spreken wordt zuchten naar een veer

in het park waar ik vertoef
lijken alle lichten te doven
het aardsparadijs toont zich grijs en droef
alleen eenden zie ik in een lage mist geloven

het lijkt altijd zo onverwacht
als ik de andere kant ervaar
zoals de dood nog als ver weg wordt gedacht
terwijl ik hem ergens in mijn hart bewaar

vroeger wilde ik nog springen over getijden
maar stramheid en inzicht der jaren
weten het wezenlijke niet te vermijden;
de natuur kan iedere ommekeer verklaren

02-11-2009 om 11:46 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ook al zet ik spotlights aan
het zal schaduwen niet raken

en probeer mee te gaan
in mijn onzichtbaar denken,
bunkers verdedigen het ontwaken

zakken vol met woorden
liggen al op de vuilnishoop

snoep met stroop
geslepen messen
doeken met tranen doorlopen
niets kon het versteende vlies
doen slopen

ontmaagden:

het is hakken
in mijzelf

als gedaagde

02-11-2009 om 11:45 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm