ik was vergeten
hoe groot je ogen waren
of hoe speels zij konden zijn
zag dat weer even
wist opnieuw hoe
vriendschap mocht zijn

ik was vergeten
hoe jong je nog was
en de eigen wereld
wist te bespelen
lachend zoals
lachen bedoeld was

spelend met woorden
en blikkend
op muziek van
reflecterende akkoorden

ik zag het weer
zomaar

die ene keer

02-11-2009 om 11:37 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

aan mij trekken vaak stoeten voorbij
ik spreek liever van stille tochten
geblinddoekt passeren verdrongen gedrochten
elkaar vasthoudend in een rij, zij aan zij

doorgaans zijn ze ook in schaduwen gehuld
nauwelijks zichtbaar voor mijn ogen
omdat de ziel maar niet wordt bedrogen
immers die is al met te veel spagaten gevuld

ze zingen het oude bekende lied
en warempel nog wel op die ene wijs
van hoe geef ik nog gevoelens prijs
zodat de bekende vreemde maar niet geniet

ik zelf fluit wat noten uit een sonate
het maakt de gang tot een theatraal vermaak
immers ik wil niet dat de laatste loper, de draak
lyrisch wordt van toeschouwende straten

02-11-2009 om 11:36 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als jij mij ziet
hoort
mij ruikt
dan ben ik dat
maar meestendeels niet

het is haast een bindend zicht
dat zich vertoont in jouw licht

mogelijk vertroebeld
door gevoelgewicht
of gekluisterd
aan lijfelijk beklijven

*

als IK
naar je staar
beluister
jou proef
dan ben jij dat ook

maar mezelf
misschien nog meer

het is een beeld naar gelijkenis
gespiegeld in de oneindige ruimte
van mijn gesloten brein

jij en ik
ik en jij
ademen uit dezelfde atmosfeer
van de schone hersenschijn

02-11-2009 om 11:36 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als jij mij ziet
hoort
mij ruikt
dan ben ik dat
maar meestendeels niet

het is een verblindend beeld
dat opduikt in het verschiet

al strijken mijn ogen
de glans van een traan
en voedt mijn glimlach,
nu en dan,
jouw zieltogend bestaan

ik ren soms zomaar weg
om het eigen hart te ervaren
en vraag mezelf dan af
waar voel ik het nu kloppen

valt er in de verte
nog perspectief te vergaren

02-11-2009 om 11:35 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

nog erger
dan het sterven
is bij leven
verlatenheid erven

en chaos
je zuigt in een kolk
waar de ziel likt
aan een scherpe dolk

*dans le paradis du coeur*

het touw naar
de hemel lijkt gebroken
de opperherder is,
onaangekondigd,
ondergedoken


ik hoef niemand
te vertellen
hoe mensen
mensen pellen

*dans le paradis du coeur*

02-11-2009 om 11:34 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

stuur ik nog wel
op dat wat komt
of lig ik aan een infuus
dat mijn bewustzijn verstomt

verlies ik de grip,
zo die bestaat,
op dingen van belang

lijkt het maar zo
en gaat het onvoorspelbare
gewoon zijn eigen gang

het lijkt uitkijken
naar iets dat een mens verwacht
maar waar de tijd meester is,
en mij als onderdaan veracht

02-11-2009 om 11:33 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik plukte een
verlaten zomerbloem

die nog verlangde naar
een zachte zoem zoem

wat zoete sap had zij nog te bieden
aan die geelzwarte zuigende lieden

in mijn handpalm
brak de steel

ik droogde haar
in jouw memoires:
het laatste deel

02-11-2009 om 11:33 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

31-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

al smeult het as en is vuur als de dood
waakt er toch een vlaag van puur purperrood
over verspreide paden door onzichtbaarheid
opdat geen traan zich daar verbrandt aan sterfelijkheid

ook al draagt mijn hand een hemel zonder gewicht
en zijn de ogen verdwaald of zichtbaar gedicht
waar ook nog kreten zijn gestaald door beproefde gebruiken
hoe duid ik jou, in vredesnaam, dat mijn rozen naar rose ruiken

of in wit zijn gebouwd op luchtige stromende stralen
die drijven over heldere toppen en neerslachtige dalen
gelijk het water het botsen tegen oevers kent
maar onbevangen in overgave aan voortgang is gewend

30-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

wat schuilt er toch in mijn gedachten
wie stuurt de stilte in mijn hoofd
hoe komt het, dat je blijft verwachten
wanneer wellicht alle antwoorden
reeds zijn verdoofd

zwijg ik de stilte aldoor
omdat mijn tong is verdroogd
en schreeuwt een hemels koor,
dat alleen mijn zwanenzang
nog wordt gedoogd

het is raden in een doolhof
met steeds meer onwillige heggen
of likken aan aardse stof
waarin dorre wortels
vruchteloos naar wijsheid dreggen

24-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

icke bluuie effe op,
gelieck oewe sieje,
as die skemering faelt

dun daeg is dan bestreeje
ende draoge miene
swaore haande meeje

naor die fraogende naegt
moei van slegts
eene etmaol geleeje

ut flacke ontwaockt
as allengs ut ligt
sich ieler verspriede

telle skraope sich
sulcks bie elckaore,
leefe betaest ut geniete

urstes in die afont
bestaoi icke weere
vor unne korte duere

so is ut gewon
waj icke meene as
unne geruste sielefuere




(iegene taole)

22-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

gister verliet ik mijn huis
van dromen en verlangen
ook de straat bleef leeg
geen leven wist ik te vangen

zie weer de steegjes
waardoor ik liep
in jonge jaren
het was toen al
dat ik haast dagelijks
in eenzaamheid sliep

seizoenen waren als elastiek
of doods in de rek
leerde slenteren
zocht kontakt in denken
bladzijden vol
met verlaten mystiek

gister, buiten, vulde ik
weer een terras
vol met tafels en stoelen
en volgde de rozenkrans

telde daarin
voorbijgaande mensen
immers ieder weesgegroetje
was een kans

het bleef bij verstilde wensen

20-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

liefde schijnt
in de schaduw
van de nacht

het draagt tederheid
stilte en donkere passie
ook ongrijpbare pracht

liefde is aards
verward in kluwen
van oplichtend verlangen

soms puur
en enige tellen
in ogen te vangen

18-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

moe word ik steeds meer
van al dat rijmen en dichten
wroeten in de ellende, keer op keer
ik kan mijn voeten niet meer lichten

er gaat wat voorbij
aan woorden en tranen
zeg maar leed
het vreet aan mensen
zuigt je leeg
als door een non-stop slangenbeet

daar zijn er nog
die aartsoptimisten
van bloemetjes, bijtjes
en een door liefde
overgoten hemel
soms is dat pure fantasie
of zieltogend gezemel

zeker, de zon schijnt achter
grauwe of witte wolken
en iedere ochtend kennen we
het klapperen der gebitten
van de morgenstond

maar in huize De Laatste Wens
wacht telkens weer de nacht
onder leiding van zorgmanager
Gijsbert-Jan Avondrood

de goede man kan
vanwege zijn naam
eenvoudig gedankt worden
op bidprentjes bij weer een dood

het leven is een rijm
van mensenverhalen,
is een cryptogram
dat me telkens weer
op het spellen van woordjes
doet richten

en deze dan verzamel
opdat zij te samen
met mij en opnieuw
voor de basale poëzie zwichten

16-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ploosje roosje
gladdegans
dopke sopke
panseflans

ganseflans
in een heel
bronstig doosje

somme lommer
kommeretijd
stijf is kwijt
in zomerwijd

dijtje watje
schilletje
bommer de bom

geitje dom
kusje op een
heel rood
tomatenbilletje

14-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als ik ben, gelijk
de doorsnee mens

en dat ben ik

wijk ik niet af
van uw goed en kwaad
of lief en leed
in luiheid en verboden daad

als ik mens ben
gelijk allen
ken ik u
en speel ook toneel
met geopend doek

kijk dan de zaal in
gevuld met uw zielen
maar door de belichting
blijkt dat een schimmige look

oh zeker, ook ik
sta schijnheilig op de planken
met wijde ogen en volle mond,
maar ben niet slecht

zie mijn zon
en de geest in de
schaduw blijkt echt

de schepping is
zo het zich toont

het heeft altijd
op die wijze
onder ons gewoond

12-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

10-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

de vormeloze stenen
die mijn zwijgen dragen
rusten in een kloostermuur

als engelen rond de ziel
beschermen zij de stilte
nadat mijn stem van
een donker geruis beviel

er is ook liefde
die warmte wil bewaren

hierdoor behoeven
alleen mijn handen
de eenvoud te verklaren

09-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik heb dit jaar van
het versgemaaide gras
de geur nog maar
één keer opgesnoven

zeker,
de zon heeft het groen
wel degelijk verwend
en spattend nat
heb ik ook wel herkend

toen regenbuien
zonnestralen
van licht en warmte
wilden beroven

*

thans kleurt de hemel
anders blauw
en sloten lijken geulen
zelfs de wilg weigert zijn spriet

ruik ik dan enkel het smeulen
daar de aardse versterving
een verdere bloei verbiedt

07-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

.

ik leef
in de baarmoeder
van de zachte dood

adem het sterven in
onderweg naar haar

maar al verwacht
zij
de zwarte madonna
mij
in haar vruchtbare schoot
en ben ik
aldoor op zoek
naar mijn zoetste min

het levend gemis
blijft de baar

verborgen in hoop
geeft het leegte zin



.

04-08-2009 om 00:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm