Luctor et emergo ( 2 )

voor het zicht hebben op andermans gedrag
is niet iedereen voldoende toegerust
al is men van menig daad wel enigermate bewust
hoe zal het zijn met de kennis van zichzelve
meestentijds is die van nature ingesust

ik doe zelf ervaring op uit roddelbladen
literatuur met diepgang van formaat
de inhoud berust op schijn, benen en boezem
van gepromoveerde ego's van de straat
ik zie mezelf derhalve uitvergroot
in andermans denken, praten en gelaat

het is weinigen gegeven
de eigen ik te doorgronden
zo is nu eenmaal het leven
de werkelijkheid is vaak
aan emotie en lot gebonden
of door dierlijke instincten gedreven
ja, alles is tevens met
vallen en opstaan verbonden

23-09-2010 om 19:08 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Luctor et emergo

hoe bezwaard moet ik zijn
zodat de aarde moe wordt
om mij verder te dragen
mag ik nog wel geloven
en weer om adem vragen

wie beschermt mij immers
tegen verzuurde grauwe wijn
die bij voortduring, zo lijkt,
voor mij wordt ingeschonken

het is alsof elke dag, ieder moment
zich steeds meer van mij afkeert
mij vervreemdt van zuiver zien
en een doodlopende weg inzendt

*

luctor et emergo
roept de kerkhaan hoog van zijn toren
ik hoor dat even niet meer
raak tastbaar in de winter verloren

23-09-2010 om 19:07 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Aanraken

warmte streelt mijn rug
als de zon zich met mij mengt
door openslaande deuren

was het vergeten
dat strelen zien doet kleuren
en zwart voor een moment
tot een wazige lijn verengt

het licht raakt zelfs een oog
dat verrast de ochtend beleeft

diep van binnen weet ik wel
dat mijn denken het aardse bedriegt,
pijn soms voor wat duisternis zwicht
en over een verzwegen woord liegt


maar even zich gesteund te voelen
door een geste der natuur
ook al blijkt dat in een moment van hoop

kennelijk is het de ziel
die daar naar streeft:
zal men dat dan met verwachten bedoelen

23-09-2010 om 19:06 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Liefde

een mens zoekt
zijn eigen lijden

van nature
als het ware

immers

hoe anders kan hij
zijn zucht naar
liefde verklaren

23-09-2010 om 19:05 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Bij volle maan

ik staar uit over de vijver
geniet van stilte en rustig
ronddobberende witte zwanen.

een reiger zetelt op de top
van een reusachtige boom
haast verstijfd uitziend
over mijn wereld
van kronkelige lanen

de zon gaat langzaam onder
en brengt het avondrood in beeld
zachtheid in mij vindt een diepere plek
voor even voel ik mij geheeld

ik sluit mijn ogen
en laat gedachten gaan
naar oorden waar even geen mensen zijn;
een welriekend regenwoud bij volle maan

23-09-2010 om 19:05 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Ontmoeting

ik vraag me af of u
die dit leest
met mij mee geniet

in gedachten zit u
tegenover mij en zegt,
net als ik, niets

u bent prettig gezelschap
begrijpen elkaar zichtbaar

we wisselen blikken
soms veelzeggend
of zonder inhoud
maar meestal met
een warme glimlach

ik voel me thuis bij u

23-09-2010 om 19:04 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Op zoek naar morgen

vandaag zoek ik naar nieuwe pannen
in een laan nabij mijn dorp
spoel mijn mond met het water
van een nabijgelegen vijver

om ook de mist voor mijn ogen
even te doen wegnemen
het is schelmen verschuiven
en zien naar een nieuw nest

zal ik al voelen dat er ruimte is
nachten weer stil zullen worden
meldt zich nieuw licht door de ramen
van binnen naar buiten
van buiten naar binnen

natuurlijk hoop ik dat muren
weer zullen luisteren
naar een ziel op zoek naar de weg
van een ongekend bomenland

naar klanken van muziek
opgeborgen in mijn hoofd
van verwachting
die nog bedolven is onder
een drukkende hemel
met schuivend zand onder de voeten

kan ik de deur weer open laten staan
en het huis met frisse wind vullen
kamers wil ik voeden met nieuw zweet
uit haast verkalkte poriën

ja, in deze nog oude uren
kijk ik onder het dak van morgen

23-09-2010 om 19:03 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Koffiedichter

wacht niet tot een ander
voor jou de zin bepaalt

schrijf hem zelf en
hou je daar aan vast

mocht je er toch mee tobben
ga dan naar een dichter

die schrijft enige woorden
en je ziel is minder belast

immers hij kan je vertellen,
als kenner van hoe en wat

dat het doel van het leven
in één nachtmerrie
kan worden samengevat

23-09-2010 om 19:02 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Koffiedichter

wacht niet tot een ander
voor jou de zin bepaalt

schrijf hem zelf en
hou je daar aan vast

mocht je er toch mee tobben
ga dan naar een dichter

die schrijft enige woorden
en je ziel is minder belast

immers hij kan je vertellen,
als kenner van hoe en wat

dat het doel van het leven
in één nachtmerrie
kan worden samengevat

23-09-2010 om 19:02 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Mijn hof

mijn tuin kent
stenen vierkanten
bij de vleet

omgeven met kunstgras
van een meter breed

vanuit de serre
aanschouw ik
deze rijkdom


doch ter volmaking
zoek ik een zijden
rododendron

ik zet hem dan midden
in mijn hof van beton

hij staat dan in de schaduw,
en gelijk mijn tuinkabouter
uit de brandende zon

23-09-2010 om 19:01 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Zielsbedrog

ik wandel zo graag
met de vredige waan
dat de nacht zich gedraagt
als een goede vrind

maar in de oude sporen
van mijn voortbestaan
drijven dromen weg
met een noordwestenwind

nu brengt u terecht
zonder enige schroom ter sprake
waarom juist in die waairichting
idealen verdwijnen

vaak gepaard gaande
met regen en ander hemelbraken
die hoge torens en
menig boom ernstig doen kwijnen

het antwoord ligt zo
voor de hand mijn waarde
en vraagt geen enkel diep
of wijsgerig betoog

toen eens dit donderend
geweld bedaarde
zag ik plots,
dat mijn ziel,
onverhoopt, zelf
de prille lente bedroog

23-09-2010 om 19:00 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik ween

ik doe
een stoelendans

geheel alleen

en zie de kim
rondom

ik ween
menig steen

weerom
weerom

23-09-2010 om 18:59 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Waken

de dag rust al
ruw op mijn dak
in de bevalling
van het licht

en voor het spreken
houdt mijn mond
het denken dicht

een wiel draait
ongevraagd door
met verdoofde spaken

ze gaan aan mij voorbij
zij aan zij
in kleurloos waken

23-09-2010 om 18:57 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Ontheemd

de wortels van
een dragende boom
zijn verdord

de oude vogel
verlaat zijn nest

omdat zijn beschutting
de koude niet langer
kan weren

*

de aarde vangt
al snel
ontheemde
grijze veren

23-09-2010 om 18:56 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Vruchtdragend

als ik vervreemd raak
van de ander
ontdekt de waarheid
zich dan in mij zelve

of verschuift echtheid
wat sneller in uren en dagen
wordt zij met spoed
door heldere nachten geleid

lijken daken dan toch eerder
op ingebeelde gewelven
onderbouwd met willoze stutten
totdat zij de schemer niet meer
als vanzelf kunnen dragen

soms schijnt de toekomst zich
eigenhandig te versmallen
onderwijl liefde verdort
in hart en nieren
en in koudvuur
teneinde versteend
dreigt samen te vallen

*

zie hier desalniettemin
het vruchtbare zaad van morgen
in het harnas van de schijnbare dood

verban het zielloos verwachten
immers licht blijft
als het ware eeuwig
in het voortdurend ademen geborgen

23-09-2010 om 18:55 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

Ontluiken

ontluiken bloeit
uit haast dode takken,
nog in donkere kamers
met beschimmelde ramen

daar schuilen
tere knoppen in
schuldloos schamen

de adem van buiten
zuigt aan wanden
die zijn opgebouwd uit
dichtgetimmerde ruiten

en waar licht botst
om dan in het niets
te verzanden

totdat mijn vogels roepen
en ik ze verder draag
in mijn kleine handen

23-09-2010 om 18:53 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

het was
stil vandaag

ik droomde
maar niet alleen

verwarmde me
aan de zon
in de schaduw
van jou

we zwegen
nutteloze woorden

*

het was
stil vandaag

bij jou

23-09-2010 om 18:52 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

terwijl mijn stof nog
door een zware deken
wordt toegedekt

blijkt in de hemel
een nieuwe maagd geboren;
naïef nog en onbevlekt

waar droefenis heerst
blijken bloemen te groeien

terwijl houten planken
nog moeten worden gezaagd
zie ik elders al leven bloeien

zelden ervaar ik bij het sterven
van de winter
de lente zo vroegtijdig ontspruiten

of het is turen in glazige lucht
waar merels de onschuld uitbuiten

*

maar nu lijkt de voorzienigheid
mij in te halen

vertraag je pas
schreeuwt nochtans de ziel

helaas, de ruimte
wil in de geest nederdalen

20-09-2010 om 15:35 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als de stilte verzwijgt
over een lang verleden
dan heb ik zonder vergiffenis
tientallen jaren voor niets geleden

mijn ziel werd gekleed in naakt
maar niemand die dat zag
ik ben blindelings bewaakt
door een minzame lach

die alleen werd weerkaatst
in eigen schaduwlicht
om achter gesloten vensters
nimmer te worden verplaatst:
hij bleef verstard in het gewicht

*
nu jaren ouder zijn geworden
maar sterven nabij geboorte is
worden alsnog luiken geopend
voor een verborgen gemis

20-09-2010 om 15:33 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

de stilte zwijgt
duizend nachten

etmalen lang
bestormen
bomen mijn gedachten

ook al vormen lippen zich
om woorden te benoemen

de tong blijft verstijfd achter
en hoor ik hartslagen
in mijn oren zoemen

zo ongeveer
dragen tranen het gemoed

een traag stromende fontein
die eeuwige leegte ruist
in ongenaakbare overvloed

20-09-2010 om 15:31 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm