.

.

Nergens Vis

Hoe kan iets niet bestaan
waarvan we een vermoeden hebben?

Het zijn zulke vragen die ons gaande houden,
die ons ijl als een reiger

peinzend aan gindse waterkan doen staan,
veinzend, jagend,

het heldere water een verschrikkelijke spiegel -
vind zo verdomme maar eens vis,

we zien alleen onszelf, vermoeden onszelf
in het betoverend rimpelen.

.

Brussels dialect of bij de Marollen

Bedorven vlees : da vlies ei precees eh schetsje geloete

Daar kan ik niet tegen : Do kreijgek de biesjkes von

Die man heeft een lelijk gezicht : dane pei ei ne smoel veu stront oep te sorteire

Een blaaskaak : eu gruut lawaat in ê klaa strotje

Een oplossing zoeken : dos altait moyin om te moyènèiren

Een touw knopen : en koar knupe

Gebruik zo veel Franse woorden niet, de vlaamse taal is rijk genoeg : Amplojeit zou veul Franse woude ni, de Vlomse langosje es abbondant genoeg

Het werkt op mijn zenuwen : da d'angt maan voote n'oet

Laat me met rust : klapt teige ma gat, maane kop doo zier

Ontrouw zijn : neivest de pot pisse

.

.

.

.

Het maartse Viooltje

.

Invoelen

morgen zal ik in een fles wonen

en tegen de kurk zeggen niemand binnen te laten

in een fles zijn de vensters van glas

en wie naar buiten kijkt ziet de mensen

in een ander glaslicht

de vloer is er van zachte oude wijn

en als je spreekt weeg de echo er niet zwaarder

dan de ronde geur van druiven

in een fles zal ik ouder worden

dan mijn vrienden

.

.

.

Alzheimer

er ligt niets in de zeef van de dag

geen spijker, geen hand, geen boek

hij loopt langs de rand van zijn terugkeer

op zoek naar geleefd en geliefd

en niets nadert, het gras weigert,

zand rukt op, bomen groeien uit elkaar,

de wilgen staan niet bij de beken

hij, de roeier, verlangt naar water:

stroomopwaarts ligt de stad van zijn geheugen

.

.

Toen ik klein was en onder tafel woonde

toen ik klein was en onder tafel woonde

kende ik de enkels van de grote mensen

nu ken ik enkel de grote mensen

en dat is niet de bron van mijn vreugde

laten we ons voortaan alleen nog vergissen

en lachen met de spijkers van het geduld

we zullen hout geven aan de bossen

en goud aan de bankiers van het leven

in de lente van de leugens zullen we de snoeiers

handhaven en waken over de tongen en het woord

laten we weer vossen kweken en de telers

van de macht verschalken met raven en kazen

we zullen de paleizen smaller maken

en de sleutels uitdelen aan de gekken van de stad

maar de wetten weten wie ze dragen en aan de hoofden

van de gekken wordt geschaafd zonder verpozen

.

.

.