Honing is niet alleen lekker, het heeft ook tal van voordelen voor je uiterlijk. Dit maakt dit ingrediënt tot het ideale schoonheidsproduct: het is ecologisch, goedkoop en makkelijk verkrijgbaar. Daarom geven we vijf tips voor behandelingen met dit zoete wondermiddel van de natuur.
1. Glanzende lokken Om je lokken optimaal te laten glanzen, meng je een eetlepel honing in een kom met warm water. Gebruik dit als conditioner en laat een halfuur trekken. Het resultaat is een natuurlijk glanzende coupe. 2. Masker Voor een beter resultaat bereid je je huid eerst voor door een kleine handdoek te weken in warm water, leg dit op je gezicht om je poriën te openen. Vervolgens breng je een dun laagje honing aan op en laat je dit 15 minuten inwerken. Verwijder met warm water, als laatste was je je gezicht met koud water. 3. Crème Verwen je lichaam met een mengsel van een kopje honing, een eetlepel sesamzaadjes en een snuifje gedroogde munt of lavendel. Je brengt dit met masserende bewegingen aan, spoel af met warm water. Het resultaat is een zachte en egale huid. 4. Bad Voeg een of twee kopjes honing toe aan je badwater. Dit ontspant niet alleen, maar verricht wonderen voor je huid. 5. Versteviger Snij een appel in stukjes en zet dit even in de microgolfoven tot deze zacht is, meng dit met vijf eetlepels honing. Smeer dit papje op je gezicht of nek , het maakt een vermoeide of oudere huid zacht en stevig
Oudere lezers kennen die goeie ouwe schorseneer nog wel, maar bij de jongere generatie is deze langwerpige wortel langzaam maar zeker in de vergetelheid geraakt. De oorzaak van die tanende populariteit ligt misschien in het kleverig melksap dat vrijkomt bij het schillen. Schoonmaken is een hele klus, en handschoenen zijn hierbij geen overbodige luxe. Niet verwonderlijk dus dat deze groente in de volksmond soms ook wel keukenmeidenverdriet genoemd werd.
Adders en oesterplanten Het woord "schorseneer" zou kunnen afstammen van het Latijnse "curtio" of het Spaanse "escurço", wat adder betekent. De gelijkenis van deze dunne, lange, zwarte wortel met het bijbelse serpent had tot gevolg dat vroeger wel eens werd gedacht dat het sap kon worden gebruikt als antidotum tegen slangengif. Een andere verklaring van de naam doet dan weer een beroep op het Italiaans: schorseneer zou kunnen komen van "scorza nero" of zwarte schil. De bekendste schorseneervariant heeft inderdaad een bruinzwarte schil en is afkomstig uit Zuid-Europa. Vlaanderen is vandaag één van de belangrijkste producenten ter wereld van deze groente. Daarnaast wordt in grote delen van Europa vaak ook de blauwe of Paarse morgenster geteeld, een witte groente met blanke wortels, spitse bladeren en paarse bloemen, die doorgaat voor schorseneer en er ook aan verwant is, maar plantkundig gezien tot een andere soort behoort. Hoezeer deze witte variant geapprecieerd wordt door kenners blijkt uit haar bijnaam: oesterplant. Met enige verbeelding zou de smaak blijkbaar aan deze tweekleppige weekdieren doen denken. Misschien was dat ooit het geval, maar in de moderne rassen is een oestersmaak alvast ver te zoeken, en ook de geur van de zoutzilte zee krijg je er hoe dan ook nooit bijgeleverd. Anderen vinden dat deze witte soort teveel op een pastinaak lijkt, en verkiezen om die reden de zwarte schorseneer. Deze groente is echter veel vaster en minder zoet dan de pastinaak. Nee, schorseneren smaken gewoon naar zichzelf. Beide soorten, de witte en de zwarte, kunnen tot dertig centimeter lang worden. Ook de witte kleur na het schillen hebben ze gemeen. De wortels zijn over het algemeen sappiger dan die van de meeste andere groenten. Schorseneren zijn rijk aan vezels, kalium, vitamine B6, C, foliumzuur, magnesium en fosfor.
In de tuin De schorseneer is een typische wintergroente, die tegen heel wat vorst kan en van eind oktober tot begin april beschikbaar is. Haar grootste aanvoer kent ze in februari. Om die reden krijgt dit gewas soms de naam 'winterasperge' of 'armeluizenasperge'. In Engelssprekende landen hoort men soms de populaire naam 'Jack-go-to-bed-at-noon', omdat de bloemblaadjes van de plant zich al sluiten rond de middag, en dit tot de volgende ochtend. Je kan schorseneren erg lang bewaren. In een kist onder een laag aarde of op een koele plek blijven ze een maand of twee goed. Je kan ze ook in een grote plastic zak wikkelen en bewaren in de groentelade van de koelkast. In dat geval eet je de schorseneren best binnen de vier weken.
en in de keuken Kies geen lentemaand uit om een schorseneer voor de eerste keer te proeven. De groente heeft dan namelijk al veel van haar smaak verloren, omdat haar lekkere sappen in nieuwe bladvorming zijn opgegaan. Deze jonge blaadjes zijn wel lekker in sla. Wie niet tot een adellijk geslacht behoort, derhalve geen keukenmeid heeft en de schorseneren zelf moet bereiden, kan ervoor opteren de wortels af te borstelen, te koken, en pas dan te schillen. Daarvoor zijn biologische schorseneren het best geschikt, aangezien deze niet met chemische bestrijdingsmiddelen zijn behandeld. Kies wortels uit die zo glad mogelijk zijn, én stevig: slappe wortels laat je best liggen. Wil je verkleuring tegengaan, vergeet dan niet ze onmiddellijk na het schillen in een bodempje water met een scheutje azijn te leggen. De wortels zijn zeer lekker als je ze gaarkookt in water of (soja)melk. Met het sap maak je dan een dikke bechamelsaus met (soja)room, of je bakt ze eenvoudig in een beetje margarine. Zelfs in soep doen schorseneren het goed. Ook rauw geraspt zijn ze niet te versmaden. Wie zijn of haar gasten wil verrassen, kan de schorseneren in flinterdunne schijfjes snijden, ze frituren op 170° en serveren als aperitiefhapje.
Ingenieur Gerry Burrows is bezeten door Lego. Maar liefst negen maanden heeft hij gewerkt aan zijn ultieme Lego-kasteel. Het op de Lord of the Rings en Star Wars gebaseerde 'Garrison of Moria' is dan ook 8,5 meter lang en er zitten zo'n 250.000 blokjes in verwerkt.
Prachtig kasteel, maar één probleem: waar zet je zoiets? Ingenieur Gerry heeft zijn vrouw moeten smeken voor een speciale Lego-kamer en hij heeft die dan ook gekregen. Ze kon dat waarschijnlijk moeilijk weigeren omdat hij ook al een Lego-replica had gemaakt van de twee op hun trouwdag.
Veggie keuken .Gebakken halloumi met salade en pittige dressing .
Gebakken halloumi met salade en pittige dressing .
De Haloumi hebben we al een tijd ontdekt. Het is een Cyprische geitenkaas die moet gegrild worden of bakken in een pan met ofijfolie. Niet te vervangen door andere kaas. Waar te vinden ,in de kaaswinkel te bestellen, of in sommige Delhaize bij de veggie afdeling .Gegrild of gebakken is dit een norm lekkere kaas! De dressing is niet te versmaden en daarom genoeg ervan maken.
Ingrediënten voor 4 personen
Salade
Krulsla. 1 Halloumi 3 sneden p.p 1 cm dik (Cyprische Kaas best in een gekende kaaswinkel ). 1 Groene Paprika. 2 Rode Paprika 's. 4 Tomaten.1 komkommer. 1 Rode Ui. Sap van 1 Citroen. Zwarte Olijven. Olijfolie.
Pel en snipper de ui en was en snij paprika , komkommer en tomaten in stukken. Snijd de olijven in ringetjes. Vermeng de ingrediënten voor de dressing tot een lekkere dressing.
Bereidingswijze
Verdeel de krulsla, paprika ,komkommer en tomaten in de slakom. Snijd de halloumi in dikke plakken en verhit olijfolie in een pan. Zorg dat de olie goed heet is. Bak hierin de halloumi snel bruin aan beide kanten. Knijp hier dan de citroen over fijn. Verdeel de haloumi over de salade en strooi er dan de olijven over. De fruitsalade op de zijkant en tussen de salade.
Serveertips
Schenk de dressing in een mooi schenkflesje en serveer dit naast de salade. Serveren metbrood.
Acht kruiden een gedicht van auteur Karel Vertommen.
Acht kruiden
Neem salie, kerrie en komijn, laurier, cayenne, roosmarijn, ook paprika en venkel, zij geven aan de spijzen pit... Maar in het leven krijgt men dit met vriendschap enkel.
Een groot stuk medemenselijkheid houdt men op temperatuur bereid, met Korinthiërs 13 marineren, maak dan met zorg en paar aan paar een bed van echtelijke liefde klaar, nu flink flamberen.
Blus met een halve kapper room van zacht geduld die felle droom, laat alles zachtjes stoven. Warm opgediend met oude wijn kan zulk een schotel een festijn van levenskunst beloven.
Maar salie, kerrie en komijn, laurier, cayenne, roosmarijn, ook paprika en venkel, zij geven aan de spijzen pit... Doch in dit leven krijgt men dit met vriendschap enkel.
De biet is niet onmiddellijk de groente die het meest tot onze verbeelding spreekt. Ze staat zo een beetje synoniem voor armoedigheid, en in haar klassieke Groentenkookboek noemt Jane Grigson haar weinig inspirerend, tenzij u een voorliefde heeft voor sterk gekleurd eten. Ongeschild is de biet zeker niet moeders mooiste wat wellicht haar geringe populariteit helpt te verklaren maar neem de schil weg en je hebt een fantastische groente die eender welk bord opfleurt. We halen de rode biet dus met veel plezier weer uit de kast
Laatbloeier De wilde voorouder van de bieten die we vandaag kennen, was een zeebiet, de Beta maritima, die in lang vervlogen tijden langs de kusten van Zuid-Europa en West-Azië groeide. Hoewel de bladeren al gegeten werden ten tijde van de Grieken, drie eeuwen voor Christus, gebruikte men de wortelknol lang vooral als medicijn. De meest populaire afstammeling van deze wilde variant is de suikerbiet, die in de 19de eeuw een serieuze concurrent werd voor het suikerriet. De dikke ronde biet zoals wij hem kennen, verscheen voor het eerst in de keukens van onze streken rond 1550. Ondanks haar zoete smaak werd de groente pas populair in de 17de eeuw, in Frankrijk. De rode biet wordt nog het meest van al gegeten, maar daarnaast bestaan er ook goudgele en witte varianten.
Soorten Van juni tot september vind je in de winkel kleine ronde zomerbietjes die erg zacht smaken. Als je ze kookt zijn ze na zon twintig minuten gaar, wanneer het vel loskomt. Het loof, dat helder en groen moet zijn, kan je bereiden als spinazie. Dergelijke zomerbieten zijn in de koelkast één week houdbaar. Van oktober tot april vind je de grotere, soms ovaalvormige winterbieten. Ingegraven in droog wit zand op een koele plaats, kan je ze tot wel drie maanden bewaren. Deze hardere soort vraagt een kooktijd van één tot drie uur. Ze worden daarom ook gekookt verkocht. Je kan ze dan als groente in salades en in soep verwerken.
Gekookt, gebakken, gemarineerd of rauw Bietjes kunnen zowel rauw als gekookt gegeten worden. Rauw kan je ze raspen en mengen met een geraspt appeltje, rauw witloof, mandarijn eventueel met een dipje. Om verkleuring te vermijden kan je de biet best raspen net voor het opdienen. Bij een bietensalade hoort traditioneel mierikswortel, maar ook geraspte sinaasappelschil met amandelen doet het uitstekend. Als je ze niet rauw lust, kan je bietjes ook koken of stomen. Schillen hoeft niet. Zo blijven de voedingswaarde en de kleur beter behouden. Laat ook wat loof aan de biet om bloeden te voorkomen. De smaak is echter altijd beter als je de bieten gaar stooft. Je kan bietjes ook bakken in de pan, bijvoorbeeld met ui, appels, azijn, kruidnagel, laurier, zout en suiker, en wat water om aanbakken te voorkomen. Of probeer het eens met ui, kaneel, muskaatnoot, zout en peper, in droge rode wijn aangelengd met water. Bieten kan je ook bakken in de oven of op een houtvuur. Dol op chutney? Marineer rode biet met mierikswortel, anijs, koriander en wat karwijzaad in half om half wijnazijn. Laat inkoken, zoet het eventueel wat extra en verras je gasten met een erg originele smaak. De mogelijkheden zijn eindeloos
Kanker & stress Van bietjes rood worden kindertjes groot. Zou onze oma al aan de grote hoeveelheid vitamine C en koolhydraten gedacht hebben toen ze ons als kleine uk verplichtte de bieten naar binnen te proppen? Dat de rode biet een gezonde groente is staat buiten kijf. Ze bevat onder meer ook magnesium, ijzer en foliumzuur. In de groene bladeren zit ook calcium en bètacaroteen. Mooi meegenomen is dat bieten arm zijn aan vet en calorieën. Het rode pigment betacyanin zou bovendien anti-kankereigenschappen bezitten, en bieten zouden ook de zuurstofopname opmerkelijk verbeteren. En misschien kan rode biet je zelfs helpen om opgewekt te zijn. Meer onderzoek is nodig, maar geweten is in elk geval dat rode bieten de stof uridine bevatten, die zou helpen bij het behouden van het emotionele evenwicht. Rode biet tegen de blues
De kleur van je huid wordt bepaald door de hoeveelheid pigment (het zogenaamde melanine) in je huidcellen. Dit melanine beschermt je huid tegen de schadelijke stralen van de zon. Hoe meer melanine hoe donkerder je huid en hoe beter je beschermd bent.
Wanneer je in de zomer veel in de zon bent wordt je huid bruiner om je beter te beschermen. Mensen die van oorsprong uit warme en zonnige landen komen hebben een donkere huidskleur doordat in hun huid veel beschermend pigment zit. De basis hoeveelheid melanine in je huid is erfelijk bepaald, dus de zoon of dochter van ouders met een donkere huidskleur zal ook in het regenachtige België en Nederland geboren worden met veel melanine.
Komkommersalade met pinda-limoendressing eens iets anders.
Komkommersalade met pinda-limoendressing,
Ingrediënten voor 4 personen
2 limoenen, 1 rode peper, 2 el. bruine basterdsuiker, 1 el lichte soja saus, 4 el ongezouten pinda′s, 1 komkommer, 2 bosuitjes, 1 zakje veldsla, 1 zakje verse koriander.
Voorbereiding
1 limoen schoonmaken en raspen. Beide limoenen uitpersen. Peper wassen, halveren, zaadjes verwijderen en peper in reepjes snijden. In kom limoensap, rasp, suiker, peper en sojasaus met 3 el water tot dressing roeren. Komkommer schillen, halveren en met lepel zaadjes eruit schrapen. Komkommerhelften in dunne plakken snijden. Bosuitjes schoonmaken, wassen en in lengte in dunne reepjes snijden
Bereidingswijze
Veldsla over platte schaal verdelen, komkommerplakken erop leggen. Bosuireepjes en koriander erover strooien. Dressing erover scheppen.
Speeksel versnelt het genezingsproces van kleine wondjes. Vroeger werd gedacht dat het speeksel een proteïne bevatte dat de bacteriën doodde, maar dat is niet zo. Speeksel, en meer bepaald het proteïne histatine, zorgt ervoor dat het weefsel sneller herstelt. Dat ontdekten Nederlandse wetenschappers.
De wetenschappers testten histatine, dat cellen in een mondwondje sneller doet groeien, op weefsel in een laboratorium. Na 12 uur waren de wondjes die aan speeksel waren blootgesteld gedicht, terwijl de onbehandelde open bleven. Dit mechanisme is waarschijnlijk de verklaring waarom dieren letterlijk hun wonden likken.
Gehoopt wordt dat deze bevindingen mensen met slechthelende wonden kunnen helpen, zoals bij diabetes en brandwonden. Of dit mechanisme werkt voor een wonden van elke grootte is niet duidelijk.
Oude geschriften en afbeeldingen tonen ons dat de rammenas of Raphanus sativus al in het oude Egypte bekend was. De rammenas was ooit het basisvoedsel voor de Egyptische boeren en slaven die de piramiden bouwden. Dit wortelgewas bleek bovendien een echt cultuurgoed te zijn tijdens de Oudheid. Zo staan in de tempel van Apollo in Delphi een zilveren wortel, een loden koolraap en een gouden rammenas afgebeeld. Vandaag lijkt hij wat in de vergeethoek geraakt. Tijd dus om deze oude knol van onder het stof te halen...
Variëteiten De rammenas is een wortelgewas, wat betekent dat enkel het ondergrondse deel, de wortel dus, wordt gebruikt voor consumptie. Dat er zomer- en wintervariëteiten bestaan, merk je al aan de benamingen: de rammenas of zwarte radijs is de wintervariëteit. De Fransen spreken over radis dhiver et dautomne en de Engelsen noemen hem winter radish. Er zijn rassen met een ronde wortel en er zijn er met langwerpige wortels. Wanneer er geteeld wordt op grond die slecht doorlaatbaar is, worden best ronde rassen gebruikt omdat de langwerpige te snel vertakken. De zwarte rammenas heeft een erg scherpe smaak. Hij is vooral verkrijgbaar in oktober, november, december en februari. Rettich is de Duitse benaming voor de witte zomerrammenas. Rettich komt van het Latijnse woord radix, wat wortel betekent. Rettichwortels kunnen wit, rood, roze, paars of bruin zijn, maar onder de schil zijn ze altijd wit. Ze hebben een vrij pittige smaak maar zijn milder dan de zwarte rammenas. Rettich is er vooral in maart, april en augustus maar ook in mei, juni en juli.
En dan is er nog de daikon, ook oosterse of Japanse radijs genoemd. Het gaat hier om een Japans hybrideras van de rammenas dat bij ons vooral in juni, juli en augustus te vinden is. De plant groeit zowel boven- als ondergronds veel sterker uit dan de gewone rammenas. Het vruchtvlees van de daikon is in tegenstelling tot de zwarte rammenas zoet en zacht van smaak. In vulkanische streken van Japan teelt men een reuzenvariëteit: de Sakurajima mammouth, een ronde witte wortel die tot 45 kg kan wegen!
De wortels van de daikon zijn meestal wit, maar wegens de toenemende westerse belangstelling worden kleurvarianten geteeld. Red meat bijvoorbeeld is een ronde daikon met rood vruchtvlees, een witte schil en een groene kraag. De green meat variant is langwerpig met groene schil en lichtgroen vruchtvlees. De ronde tricolor heeft rood vruchtvlees en een groen-witte schil en de murasaki-shikibu is bovenaan paars, wit onderaan en heeft wit vruchtvlees.
Bij aankoop is het belangrijk dat de wortels van de rammenas stevig aanvoelen en niet gerimpeld zijn. Wanneer het lof nog niet verwijderd is, moet het een frisgroene kleur hebben. De zwarte rammenas bewaart het best buiten de koelkast, op een koele plaats (12°C) gedurende een tweetal weken. De rettich kan wel in de koelkast en is daar, zonder lof, zon 14 dagen houdbaar. Nadeel is dat deze groenten snel uitdrogen en dus best afgedekt bewaard of af en toe bevochtigd worden.
In de keuken Daikon is zeer populair in de Aziatische keuken. Deze groente is voor Japanners wat de aardappel voor ons is. Je kan daikon rauw eten, gekookt in soepen of opgelegd in zoet-zuur. Tegenwoordig zijn de gekiemde zaden of daikonkers erg in trek.
Zwarte rammenas en rettich worden vooral rauw gegeten. In schijven tussen de boterham met wat peper, zout of gomasio (een mengsel van zeezout en gemalen sesamzout), als bijgerecht bij een warme maaltijd of geraspt in salades in combinatie met appel, biet, wortel of ananas. Wanneer rammenas gestoofd wordt met wat knoflook doet de smaak aan raapjes denken.
Rammenas wordt zelfs als medicijn gebruikt in de alternatieve geneeskunde, onder meer tegen hoest. Hiervoor wordt de top van de groente afgesneden en wordt er een gaatje dwars door de rammenas geboord. De groente wordt uitgehold, en er wordt een lepel honing opgeschept. Dan laat men de groente gedurende een nacht uitlekken boven een kopje of glas en s morgens is de hoestsiroop klaar.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
