|
Amsterdam is een heerlijke stad om te verlaten en ààn te komen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Simon Carmiggelt
Bovenstaande tekst zag ik op een stenen plaquette op de Odebrug niet ver van het Oosterdok en het Amsterdamse Centraal station. Niets met het onderstaande te maken misschien, maar
voor mij heel veel.
Ach
.. mijn vader, wat moet je met een 90 jarige man die helemaal nergens nog zin in heeft, die zijn dagen verveeld zappend doorbrengt voor de tv of zwijgend met tranen in zijn ogen in het luchtledige staart en af en toe eens zucht of kreunt. Hij vind het fijn zegt hij, wanneer ik kom en begint al te treuren op de vooravond van de morgen waarop ik weer weg ga. Maar ik kan mijn vader niet helpen en voel mij vaak machteloos. Ik moet uitkijken dat hij mij niet meetrekt de dieperik in en s morgens vlucht ik vaak weg, nog voor de zorg komt, met het excuus dat ik mijn trein moet halen. Ook bij mij prikken de tranen. Ik probeer hem wat op te peppen, met vrolijke lichte babbel over zijn klein en zijn achterkleinkinderen maar zonder al te veel resultaat. Ik maak hem iets klaar dat hij graag lust. Maar mijn vader pikt er wat in en eet zonder smaak. Ik zie mijn vader steeds kleiner worden, verzwakken en verzachten. Het zou mij niet verbazen als hij op een avond gewoon inslaapt en nooit meer wakker wordt. Ik heb er vrede mee.
|