De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
16-04-2014
4 Miljoen Euro voor Concentratiescholen!
Ik ga even terug naar het jaar 2011 toen minister Pascal Smet plannen maakte om met 1 miljoen euro in 9 concentratiescholen het onderwijs te stimuleren. Om de leerprestaties van allochtonen te maximaliseren, om hun welbevinden te versterken.
Einde 2012 maakte hij zijn project bekend: 4 miljoen euro wil hij investeren in 13 concentratiescholen. De kosten waren ondertussen gestegen en verspreid over meerdere scholen.
Concentratiescholen kregen dus 4 miljoen euro. Dat is Vlaams geld om allochtonen beter te doen presteren. Illusies! In het begin van mijn blogbestaan kon ik vrij en vrolijk de uitdrukking 'parels voor de zwijnen' gebruiken, en dat deed ik dan ook, maar dat durf ik nu niet meer. 'Parels voor de Zwijnen' is echt iets om over te struikelen door de blogbrigade... hoewel die fortuinen die in het migrantenonderwijs gepompt werden het best zo genoemd kunnen worden: 'parels voor de zwijnen'! Ik mag gerust over die verloren parels schrijven, ik heb ze zelf zien verdwijnen in het multiculturele moeras, niet één project heb ik vruchten zien afwerpen. Ik heb ze echt tot niéts zien leiden, dat is écht zo, ik kan er niets anders van maken, ik kan er echt niet omheen, het wás gewoon zo!
Ondertussen zijn we anderhalf jaar verder met die 4 miljoen euro. Wat is ermee gebeurd? Ik ben nieuwsgierig naar een evaluatie. Waarschijnlijk over enkele jaren komt er een vervolg. En dan heb ik zo'n vermoeden dat iedereen die 4 miljoen euro vergeten is, en dat er géén evaluatie komt. Toch blijf ik het in de gaten houden. De kans is groot dat er nog méér miljoenen nodig zijn om het project te voltooien, en dat zie ik eerder gebeuren dan een objectieve evaluatie over wat er met die 4 miljoen euro gebeurd is.
Terug naar de 4 miljoen euro om allochtonen beter te laten presteren op school, om hen beter in hun vel te laten voelen. De minister pleitte voor het belichten van de leefsituatie van allochtone kinderen in de lessen. Daardoor zullen ze beter presteren, volgens de minister. Vlaams geld om de eigen leefwereld van de allochtoon te ondersteunen, om hun eigen gebruiken, eigen taal en cultuur in stand te houden en op te hemelen. 4 miljoen euro in een modderpoel gooien... zonde! Het zou rendabeler zijn om dat fortuin te investeren in Vlaams onderwijs, en liefst nog in elitescholen voor onze Vlaamse leerlingen.
En dan vraag ik me af: hoeven allochtone leerlingen dan niet meer te integreren in ónze leefwereld? Het is alsof de minister met zijn nieuwe plannen de integratiegedachte in één klap van tafel veegt.
Oorspronkelijk heette het project van minister Smet: 'Basisschool op maat van migrant'. Het cliché 'kansarme kinderen' werd toen nog gebruikt, en 'de school moet een afspiegeling zijn van de buurt', enz. Van die diversiteitskreten is er nu geen sprake meer in het nieuwe project. Vier miljoen euro, uitsluitend en exclusief voor de op leerprestaties beluste allochtoontjes!
http://blog.seniorennet.be/polkun Gisterenmiddag wilde ik dit al op mijn blog zetten, maar toen riep de plicht mij. Het café! Kijk eens hoe goed Polkun gisteren zijn dag begon:
Vrijdag 13 december 2013, 10.30 uur, Meldpunt Discriminatie Groenplein Hasselt.
Uit het hele gesprek pik ik nu één item dat het meest indruk op me maakte, dat me het meest verwonderde, en me deed besluiten dat de twee CGKR-medewerkers mijn blog niet goed gelezen hadden ofwel niet goed begrepen hadden.
Ze stelden me namelijk voor om "een bezoek te brengen aan een school met een gemengd lerarenkorps en leerlingenpubliek", als een soort vorming... Ik kwam uit de lucht en van nog veel hoger gevallen, maar liet het niet merken.
De generatiekloof met de twee jonge afgezanten van het Centrum was voor mij al vlug duidelijk, nog voor we aan het gesprek begonnen. Ze moesten toch weten dat ik als geen ander op pad geweest ben van de ene multiculturele school naar de andere concentratieschool! Ik heb er leerkrachten gadegeslagen, ik heb naar hen geluisterd, ik heb leerlingen geobserveerd op de speelplaats, in de klassen, met hen gesproken, met hun ouders gesproken...
Later kom ik terug op verloop en inhoud van het gesprek van vrijdag de dertiende, in één van de volgende afleveringen..
Vanavond besluit ik met toe te geven dat ik niet beschik over de magische krachten van Carrie White, "wanneer wraak een uitweg vindt"... Toch ben ik op het spoor van de laffe melders die mijn blog in diskrediet brachten.
Over de vader van 'Chaima met het hoofddoekje' wil ik nog iets vertellen. Zijn naam was Allal (niet te verwarren met Allah, maar het scheelde niet veel). De 30-jarige Allal genoot van een royaal invaliditeitspensioen, waarmee hij zijn 7 kinderen en 2 vrouwen op een fatsoenlijke manier door het leven kon helpen.
Hoe hij zo vlot aan een invaliditeitspensioen geraakte, was me een raadsel. Maar dat volk kent hier goed de weg naar de geldkraan, bijgestaan door instanties die zich overbezorgd ontfermen over het welzijn van 'de migrant'. Het gerucht deed de ronde dat dokters tegen betaling invaliditeitsverklaringen opstelden... Mogelijk, want op een keer zag ik in Genk vreemdelingen aanschuiven in een rij om de dokter te consulteren. Aan de overkant van de straat spreidden de wachtenden hun bidmatjes uit!...
Allal was de autoritaire stichter van een chaotisch gezelschap dat hij vindingrijk bijeen gepuzzeld had op slechts 10 jaren tijd, 7 kinderen! En dat allemaal zonder viagra. De moeder van de kinderen woonde in Marokko, waar Allal regelmatig centjes naartoe bracht. En hier in het gastvrije België woonde hij samen met zijn vriendin Khadija, alweer een vrouw die onderhouden moest worden. En die ook nog wat koters in petto had in haar schoot...
De Marokkaanse familie was gekend in de buurt en vooral in de school waar ze alle 7 verspreid lagen over lager en middelbaar onderwijs. Op zekere dag signaleerde de school dat de 7 kinderen thuis aan hun lot overgelaten waren, omdat vader Allal en stiefmoeder Khadija vakantie vierden in Mekka! Allal en Khadija lieten hun 7 kinderen verweesd achter. De oudste zoon speelde toen thuis de baas. Zo gaat dat met vreemdelingen die hun gebruiken naar hier importeren. De 7 kinderen zaten dus als weesjes op school. Pa, ma en stiefma, allemaal in Mekka... En in school bleven ze maar zeuren en leuteren over de problematische gezinssituatie, maar niemand deed iets, niemand ondernam stappen...
Als het een Vlaams gezin was, zouden de ouders vervolgd worden wegens kinderverwaarlozing, maar politie en jeugdrechters hielden hun handen af van dit Marokkaanse gezin!
In de lagere nonnenschool zat ik vroeger vaak achteraan in de klas en liep ik achteraan in de rij, omdat nonnen alles sorteerden volgens grootte, eerst de kleintjes, en dan de grootsten op het laatst. Heb ik nooit eerlijk gevonden, dat krampachtig ordelijk denken van die nonnen. Maar van nonnen begrijpen we wel meer dingen niet.
Mijn gestalte kwam me goed van pas op de kermis waar ik alle draaimolentjes uitprobeerde. Eén keertje betalen en voor de rest zat ik gratis mee te draaien, omdat ik telkens de 'floche' weggraaide voor de neus van de kleinere meedraaiertjes. Alle gratis ritjes hield ik voor mezelf, niets hield ik over voor mijn klein uitgevallen medemensjes. Het zal ze leren, die kleine prutsertjes. Morgen stappen ze toch weer als eerste de klas binnen en nemen ze plaats op hun bevoorrechte eerste bankje vlak naast de lessenaar van de non.
'De floche pakken' op een draaimolen, ik weet niet of het nog bestaat, maar voor mij betekende het toen heel wat. Gedreven door een soort geldingsdrift denk ik, dat ik per se die floche wilde hebben. Ik heb er ontelbare toertjes gratis mee op de molen kunnen zitten. En een plezier dat ik had! Maar ik werd er toch een beetje draaierig van.
Zo droomde ik op een keer dat de baas van de molen na sluitingsuur vergeten was om de molen tot stilstand te brengen, terwijl ik er nog op zat. De anderen waren allemaal al vertrokken, ontgoocheld omdat ze nooit aan 'mijn' floche konden geraken. Daar zat ik dan met een floche in m'n handen. De hele nacht heb ik meegedraaid op een molen die maar niet wilde stoppen. Bij het ontwaken was ik opgelucht dat de molen niet meer draaide en dat ik er niet meer op zat. Oef! Nooit heeft een bed zó zalig aangevoeld om in te liggen...
Vanmiddag heb ik me heel even in de hemel gewaand. Het mannetje met de bakfiets ook. Hij heeft in de hemel blonde biertjes mogen afleveren en neemt nu wuivend afscheid van zijn twee stoeipoesjes, verleidelijke dametjes met een glooiende boezem en een volle pint in de hand. Wat kan er nóg erger zijn?!... En daarna brengt hij het helse donkere bier naar de duivels in de hel.
Nadat ik een blonde Triporteur besteld had, legde cafébazin Bertie rustig en plechtig 3 bierviltjes voor me neer die in elkaar pasten als een stripverhaal. Ze gaf een deskundige uitleg over wat er gebeurde op de 3 plaatjes. Pas daarna plaatste ze het het hemelse hoppige bier op de viltjes.
Omdat ik het verhaal nog eens graag opnieuw wilde horen vertellen, bestelde ik een tweede 'triporteurke'. Dan kon Bertie haar verhaal nog eens overdoen, maar ze trapte er niet in. Eén keer verteld, is voor altijd onthouden. Gezond principe. Ondertussen zat ik wél te genieten van een tweede triporteurke. Het zonnetje scheen op de twee schaars geklede gevleugelde dametjes, en dat gaf extra aroma en extra smaak aan de 'Triporteur from Heaven'.
De Raad van State oordeelt dat het hoofddoekenverbod een schending is van godsdienstvrijheid. Daarmee komt het hoofddoekenverbod in het gemeenschapsonderwijs aan het wankelen. Ik denk niet dat de leden van de RvS ooit een turnles bijgewoond hebben waar moslimmeisjes gesluierd en gedrapeerd levensgevaarlijke toeren uithaalden in het gymlokaal, in hun belachelijke en gevaarlijke outfit. Turnjuffen wezen vergeefs op de gevaren van het textiel dat verstrikt zou kunnen geraken in toestellen, of dat de meisjes zouden struikelen over hun eigen beddelakens.
Op school is een hoofddoek als religieus symbool niets anders dan een symbool van arrogantie, van asociaal en respectloos vertoon tegenover leerkrachten en medeleerlingen. Een hoofddoek straalt onwaardigheid uit, het is een ordinaire vermomming en het bewijst de onwil bij moslima's om zich aan te passen aan een omgeving waarin een hoofddoek ongebruikelijk is. Een hoofddoek is een blikvanger, een middel om op te vallen, een middel om zich te manifesteren, om zich te onderscheiden van niet-moslims, om zich te verheffen boven niet-moslims, om het 'moslimgevoel' aan te sterken... Ik denk dat we de geldingsdrang en het streven naar verhevenheid bij moslims niet mogen onderschatten...
Ik vraag me soms af: wat broeit er ónder het hoofddoekje? wat wriemelt er daaronder? hoe zit het met de gezondheid van haren en hoofdhuid? Alleen Allah en de meisjes zelf weten dat... En dan heb ik ook nog te maken gehad met islamitische kapsones en aanstellerij toen moslimmeisjes zich bij de schoolarts presenteerden met een voddeke op hun koppeke en een los jurkje rond het vette bolle lijfje... helemaal tegen de regels in. Lakse directies met een misplaatste tolerantie waren daar schuldig aan.
Het geruzie over het achterlijke lapje stof op het hoofd van de moslima zal nooit een einde kennen. De discussie laait zo nu en dan eens op en dat komt door te slappe daadkracht van de scholen, hun onmacht en onderlinge onenigheid. Scholenbesturen doen alsof zij de baas zijn en het voor het zeggen hebben wat betreft het dragen van een hoofddoek. Neen, de macht is aan de moslimmeisjes en hun vaders! Dié bepalen de klederdracht van het meisje dat naar school gaat, waardoor ze het hoofddoekenverbod aan hun laars lappen, het verbod wordt genegeerd en in de wind geslagen ook nog.
Vanaf dit schooljaar geldt er in het gemeenschapsonderwijs een algemeen verbod op het dragen van 'levensbeschouwelijke tekens', van 'religieuze symbolen', behalve tijdens godsdienstlessen en aanverwante activiteiten. "We willen binnen onze scholen pluralisme en openheid en daarom hebben we het verbod ingevoerd", zei Raymonda Verdyck, bestuurslid gemeenschapsonderwijs. Het katholiek onderwijs kan zich niet vinden in een algemeen hoofddoekenverbod: "We vinden dat elk schoolbestuur autonoom moet beslissen, in samenspraak met de ouders"... "Katholieke scholen zijn open scholen die de religieuze en levensbeschouwelijke identiteit van leerlingen respecteren. Voor het dragen van een hoofddoek kiest de plaatselijke schoolgemeenschap zelf welke houding ze aanneemt", zei Mieke Van Hecke.
Raymonda Verdyck, Mieke Van Hecke... Zie toch eens hoe voorzichtig en complex ze zich uitdrukken. Wij hebben nood aan MANNEN die met de vuist op tafel durven slaan en eenstemmig en kordaat uitschrééuwen: "Wég met dat mottig textiel op je hoofd!!!". Zo zou de hoofddoekendiscussie definitief afgesloten kunnen worden...
Ik ben de beste! Ik ben de eerste! Ik ben de sterkste! Ik ben de slimste!
Deze kreten mis ik in het onderwijs, kreten van zelfverheerlijking! Er is geen wedijver, geen competitie. Examens, toetsen en ondervragingen zijn geen wedstrijden, het zijn formaliteiten voor de leerkrachten om in orde te zijn met hun papieren, voor inspectie en directie.
Leerlingen die elkaar willen overtreffen, elkaar overtroeven, het mag niet, het gebeurt niet. Omdat overheid en scholen streven naar gelijkheid en gelijkwaardigheid, iedere leerling gelijk aan de andere, men vermijdt een onderscheid tussen goede en slechte leerlingen, tussen sterke en zwakke leerlingen... Jammer!
Nog verwonderd over het lage niveau van leraren? Waarom zouden leerlingen zich nog inspannen? Ze komen tóch allemaal tegelijk aan op de eindstreep. De eindzege is er voor iedereen. En dát zijn dan onze toekomstige leraren!...
Ter illustratie volgt nu een verhaal over twee leerlingen, Jan Zwerts en Mehmet Aksoy. Beide jongens volgden jarenlang samen het middelbaar onderwijs in het lyceum. Maar bij de plechtige prijsuitreiking einde juni werd Mehmet Aksoy als eerste afgeroepen en Jan Zwerts als laatste, het ging in alfabetische volgorde. Zo ook het palmares, een deftig boek waarin de namen van alle leerlingen vermeld stonden... in alfabetische volgorde. De enige nuance was: 'geslaagd', 'niet geslaagd' of 'herexamen', dat was alles, geen punten, geen eerste plaats, geen laatste plaats, niemand om met kop en schouders boven anderen uit te steken. Zo egaal als een platte vlakke woestijn. Ook in het palmares stond Mehmet Aksoy steeds bovenaan, terwijl Jan Zwerts onderaan bleef bengelen...
Ondanks zijn enorme taalachterstand speelde Mehmet Aksoy het klaar om om steeds nipt te mogen overgaan naar de volgende klas. Bij hem thuis werd er Turks gesproken, en in plaats van zijn lessen te leren, ging hij koranles volgen, de 'allochtone leerling' ten voeten uit... Terwijl Jan Zwerts de knapste leerling van de klas was, een bolleboos, op alle vakken blonk hij uit met negens en tienen, prachtige prestaties over de hele lijn... maar hij moest wel jaar na jaar genoegen nemen met de laatste plaats bij de prijsuitreiking én in het palmares... En Mehmet Aksoy met al zijn buizen triomfeerde op de eerste plaats!
Een alfabetische opsomming in het palmares is een misleidende truc en een geschikt middel om de ongelijkheid tussen leerlingen weg te werken! Zou afgeschaft moeten worden, om leerlingen te stimuleren tot concurrentie, om hen competitiedrift bij te brengen... dan kunnen we in de lerarenopleiding werken met gemotiveerde, intelligente en ambitieuze leerkrachten!
Begin deze week betoogden voor- en tegenstanders van Geert Wilders in Nijmegen. De pro-Wilders demonstreerden tegen de burgemeester omdat hij de Nijmegenaren allemaal had opgeroepen om klacht neer te leggen tegen Geert Wilders. Nu willen zij een klacht neerleggen tegen hun burgemeester.
Eén demonstrant wist een journalist iets opmerkelijks te vertellen: "Stuur de Marokkanen naar Istanboel, daar komen ze vandaan!".
Een doordenkertje. Ik had ook even tijd nodig. Doet me denken aan de spreuk die op een muur gekalkt stond: "Alle Turken terug naar Marokko!"...
Schepen Marc Bex (CD&V) zei vorig jaar: "We moeten in Beringen tot een goede samenleving komen met alle groepen, maar eerst moet duidelijk worden of er een moskee komt of niet."...Toen schreef ik op 3 augustus 2013: "Ik denk dat de schepen ongetwijfeld zijn best zal doen om de moslims hun zin te geven en om de islam een plekje te geven in zijn gemeente Beringen. Let maar op"... Mijn glazen bol heeft me nog nooit bedrogen.
In Beringen komt er een moskee. Het wijkkerkje van Steenveld zal omgebouwd worden tot een Marokkaans gebedshuis. Het is de eerste kerk in Limburg die moskee wordt.
Het schepencollege van Beringen is dan tòch gezwicht voor de wensen van de Marokkaanse moslims die het wijkkerkje willen ombouwen tot een moskee. Vorige zomer waren er al plannen om er een Marokkaanse gebedsruimte in te richten in de grote zaal van het gebouw. En nu willen ze het héle gebouw.
Er is een akkoord gesloten tussen de stad Beringen en het Islamitisch Cuiltureel Ontmoetingscentrum. In het voormalige kerkje willen de moslims hun activiteiten centraliseren. Tot nu toe waren die verspreid over heel Beringen.
Omdat die arme moslims niet over de nodige financiële middelen beschikken, krijgen ze het kerkje in erfpacht en blijft het eigendom van de stad Beringen. Erfpacht voor 30 jaar!
Lahcen Farah, voorzitter van de Marokkaanse moskeevereniging, belooft dat er geen minaret op het dak van het kerkje zal komen... Ja, ja, Marokkaanse beloftes...
Het was te voorspellen, de donderwolken hingen al een jaar boven Beringen. De inhaligheid en uitbreidingsdrang van moslims zijn niet te stoppen, ze zaaien zich uit als veroveringszuchtige gezwellen die alsmaar meer terrein in beslag nemen en onze gebouwen inpalmen. Wie weet wat er nog allemaal gaat komen.
Bert Schoofs (Vlaams Belang) zegt dat de buurtbewoners een moskee niet zien zitten, de moskee zou beter verhuizen naar waar veel Marokkanen wonen, hier wonen er slechts 36. Bovendien vindt hij een Marokkaanse moskee op zich al geen goed idee... Vooruit heer Schoofs, meer daadkracht en consequent optreden! Een moskee hoort hier NERGENS thuis!
Piet en Achmed zijn in de disco. Piet is aan het dansen. "Rot op Piet", zegt Achmed. "Ik wil hier dansen". Maar Piet blijft staan. Achmed belt zijn vrienden en samen steken ze Piet neer. Nu kan Achmed lekker dansen.
Bij de Politie Aziz zit in een cel. Hij is stout. Hij had een auto gestolen. Aziz belde zijn vrienden. De vrienden schreeuwen tegen de politie. De vrienden hebben een mes. De politie is bang. Aziz mag naar huis. Aziz moet lachen.
De BMW Toet-toet. Daar is Muhammed. Muhammed heeft een nieuwe auto. Muhammed is al 17 jaar. Hij kan heel hard rijden. De politie kan hem niet pakken. Gert heeft een vijfdehandsauto. Hij rijdt per ongeluk 1 km te hard. Gert krijgt een bekeuring. Gert moet huilen.
Het vuilnis Rachida ruimt op. Rachida heeft een lege doos. De vuilnisbak is heel ver weg. Wel 10 meter! Rachida gooit de doos uit het raam. Zo, dat is beter. Nu is Rachida niet moe. Buiten is het vies. Maar dat maakt niet uit.
De Boete Ali steelt een fiets. Jan noemt Ali "fietsendief". Jan krijgt een boete. Racisme mag niet in België.
Vorige donderdag raakte Peter Nulens, zaakvoerder van 'Lekker Limburgs', zwaargewond na verkeersagressie op de Kuringersteenweg in Hasselt. Getuigen zagen hoe een over de weg zwalpende woesteling net voor de wagen van Nulens - die hem wou fotograferen - stopte en zijn zijruit insloeg, waarna de dader gedurende anderhalve minuut heeft staan kloppen en slaan op zijn slachtoffer. Getuigen spraken van karatetrappen.
Gedurende anderhalve minuut iemand zwaar geweld toebrengen? Op een drukke weg? Op klaarlichte dag? Met omstaanders in de buurt?... Bange Vlamingen?... Een getuige had het over een "23-jarige man van Turkse afkomst", een andere sprak van een "geweldenaar van vreemde origine". Zijn wij nu echt bang van die vreemde snuiters? Blijkbaar wel.
Toen er eindelijk mensen naar de wagen van de zwaargewonde man liepen, vluchtte de dader in een oude Volkswagen Golf. Men kon zijn nummerplaat noteren en even later vatte de politie hem bij de kraag.
Kijk eens aan, journalisten die berichten over de etnische afkomst van criminelen! De afkomst van onze criminele andersoortige medemensen wordt niet langer meer geheim gehouden? Zijn we plots geen racisten meer?...
Zo mochten we een paar maanden geleden ook vernemen dat er "steeds meer vreemdelingen in Belgische gevangenissen opgesloten zitten". Staatssecretaris voor Asiel en Migratie De Block gaf cijfers als antwoord op N-VA'er Francken. Zij maakte onderscheid tussen vreemdelingen mét een verblijfsvergunning, en vreemdelingen zónder verblijfsvergunning, en in beide gevallen waren het de Marokkanen die voor de grootste stijging zorgden.
De Block maakte eigenaardig genoeg geen onderscheid tussen Belgen en vreemdelingen, alsof onze gevangenissen alleen maar bevolkt worden door vreemdelingen, met of zonder verblijfsvergunning.
Ik was weeral niet rap genoeg. Snelle Polkun is me voor geweest. Over André Oosterlinck, hoe die uithaalt naar het niveau van Vlaamse leerkrachten. De voormalige rector KU Leuven doet zijn beklag bij minister Smet over het belabberde verstandelijk peil van leerkrachten: "De gemiddelde leraar is behoudsgezind en zijn intellectueel niveau is te laag. De onderwijshervorming zal nooit slagen als niet eerst de lerarenopleiding grondig hervormd wordt."
Lerarenopleiding?... Ik wil hier iets aan toevoegen. Wanneer toekomstige leraren met hun hogere opleiding starten, hebben ze al een hele middelbare schooltijd achter de rug. Welke basis hebben ze daar opgebouwd? In hoeverre zijn ze klaargestoomd voor de lerarenopleiding? Moeten wij ons niet focussen op het secundair onderwijs, daar waar de student aan de grondvesten werkt om een goede leraar te worden? Moet het accent niet liggen op de middelbare schoolopleiding die dé voorbereiding is op de eigenlijke lerarenopleiding?...
In januari 2013 kwamen onze Vlaamse leraren ook al in het nieuws door een onderzoek aan 8 Vlaamse hogescholen voor lerarenopleiding. Toen was de conclusie: "Toekomstige leraren missen algemene kennis". Onvoldoende basiskennis dus bij Vlaamse leraren. Niet verwonderlijk! Kijk maar eens naar de vele hiaten in een schooljaar waarbij leerlingen van de ene vakantie in de andere rollen, van het ene verlengde weekend in het andere... Met de blijde intrede van anderstaligen en andere nieuwelingen in ons onderwijs zijn lange en talrijke afwezigheden onverantwoord. Continu onderwijs is noodzakelijk voor een gedegen opleiding. Kijk maar naar de kleine Turkjes die alle Nederlandse woordjes vergeten zijn na een lange vakantie in hun thuisland.
Dan zijn er natuurlijk ook nog de middelbare scholen die zich aanpassen aan de gemiddelde leerling, aan de multiculturele klas. Onvermijdelijk daalt het lespeil en daalt de kwaliteit van de afgestudeerde middelbare scholieren... daalt het niveau van de afgestudeerde die aan zijn lerarenopleiding wilt beginnen, een lerarenopleiding die al begint met een handicap die de toekomstige leraar meesleept vanuit zijn secundair onderwijs!
Lyceum, 1994. Pierke van de vierde klas werd de speelbal van zijn familie, hij raakte verstrikt in familiale onlusten. Het begon allemaal met zijn hysterische oma, die slechts één doel nastreefde: het hoederecht over haar kleinzoon, haar Pierke, haar oogappel.
Om dat doel te bereiken verzon ze een perverse vader-zoonrelatie. Aan iedereen die het horen wilde vertelde ze in detail over verdachte activiteiten van haar schoonzoon wanneer die aan het stoeien was met zijn zoontje, over dubbelzinnige aanrakingen en ongewone handelingen. Het listige incestverhaal verspreidde zich vlug in de hele school. Mensen luisteren graag naar pikante roddels.
Directeur Griezelmans, manipulator, machtswellusteling en treiteraar, viel van zijn voetstuk toen hij het zogezegde incestgeval niet aankon, of liever: niet aandurfde, hij schoof het door naar mij. Hij wist er geen raad mee, hij liet oma maar ratelen en kwebbelen tegen andere ouders op de speelplaats, tegen leerkrachten in de schoolgangen en zelfs op straat.
Oma's geloofwaardigheid kwam in het gedrang toen ze té heftig, en té geobsedeerd telkens alles opnieuw vertelde, haar herhalingen raakten afgezaagd. Haar hele gemoed was er vol van, overal dwong ze iedereen om te luisteren naar haar giftige verzinsels. Toch durfde directeur Griezelmans het hysterische mens niet wegjagen uit school, angstig om een leerling te verliezen. Ja, zo zitten schooldirecteurs in elkaar.
En de moeder van Pierke? Wel, hiervoor verzon oma een andere thriller. Haar eigen dochter was verslaafd aan drugs en alcohol, aldus oma. Aan haar eigen dochter verspilde ze niet zoveel volzinnen als aan haar incestueuze schoonzoon.
Oma slaagde in haar opzet, want nog in de lagere-schooltijd van Pierke kreeg ze het hoederecht en kwam Pierke definitief bij haar wonen. En zeggen dat het allemaal begon met een onschuldige opvang van klein Pierke toen zijn beide ouders gingen werken.
Dit was het verhaal van een krankzinnige en geobsedeerde oma die met verzinsels, roddels, laster en leugens erin slaagde om het hoederecht over haar kleinzoon te krijgen.
In Hasselt woont er een Belgisch-Marokkaanse vrouw die haar weduwepensioen moet delen met een andere vrouw, en dat is de tweede vrouw van haar overleden man.
De Belgisch-Marokkaanse vrouw en haar partner leefden al een aantal jaren gescheiden. Hij in Marokko met zijn nieuwe vrouw, zij in België, achtergelaten en gedumpt, met enkele een 'verstotingsakte' in haar handen, dus niet officieel gescheiden. "De helft van mijn pensioen gaat naar een vrouw die niets met België te maken heeft", zegt Izza Badou, de Hasseltse halfslachtige Marokkaanse die haar weduwepensioen gehalveerd ziet. Wég de andere helft, wég naar Marokko, wég naar haar liefdesrivale.
In plaats van zusterlijk te delen, hekelt ze ons pensioensysteem.
Dat komt ervan als je niet wacht op de Ware Jacob, een Jacob die de enige en echte voor je is, die er alleen en uitsluitend voor jou is, die je niet hoeft te delen met seksrivalen, een Jacob die zou willen sterven om je het volledige weduwepensioen te gunnen...
In ons land zitten er zo'n 235 vrouwen in een gelijkaardige situatie waarbij ze hun pensioen moeten delen met andere vrouwen die leven in landen waar polygamie toegestaan is. In ons land is er allerlei minderwaardige import aan de gang, nu ook al 'polygamische' toestanden. Meervoudige verbintenissen gelden toch enkel in de dierenwereld?
Ooit gehoord van een man die zijn weduwnaarpensioen moet delen met andere mannen?
"Bij jongvolwassenen heerst er in Vlaanderen heel wat achterdocht tegenover allochtonen, ook de jeugd kijkt met argwanende blik naar vreemdelingen...", dat staat vandaag in de krant te lezen. Twee Leuvense professoren vroegen aan 500 jongvolwassenen tussen 18 en 35 jaar hoe ze tegenover de migrant en de islam staan. Uit de antwoorden blijkt dat de jeugd duidelijk worstelt met de multiculturele samenleving: migranten zijn onbetrouwbaar, migranten zijn een culturele bedreiging, migranten zijn een bedreiging voor de sociale zekerheid, zo klinkt het... De argwaan is het grootst tegenover de islam: meer dan de helft van de jongeren is van mening dat de islamitische landen zich ooit tegen Europa zullen keren, en dat de islamitische waarden een bedreiging zijn voor Europa. "Ook opmerkelijk: hoe ouder iemand wordt, hoe negatiever de houding tegenover alles wat vreemd lijkt."Helemaal niet opmerkelijk heren onderzoekers, hoe ouder iemand wordt, hoe meer hij geleerd heeft van zijn negatieve ervaringen met al wat vreemd is. Jonge onderzoekers moeten meer luisteren naar de stem van ouderen!
Het onderzoek heeft het over een "wijdverspreide achterdocht"...?!?!... Argwaan, achterdocht, wantrouwen?! Dat zijn toch normale menselijke reacties als vreemde en nieuwe dingen op je afkomen?! Achterdocht is dan een natuurlijk verdedigingsmechanisme van de mens in zijn drang om te overleven, om zichzelf te beschermen, om zichzelf te behoeden voor gevaren van buitenaf.
Het valt me telkens op bij studies, enquêtes, beweringen, uiteenzettingen... dat ze er allemaal van uitgaan dat het maatschappelijk correct is, dat het zo hoort, dat wij migranten in ons hart sluiten en hen bejegenen alsof ze van nature bij ons horen. Terwijl we vroeger thuis en op school altijd gewaarschuwd werden voor vreemdelingen. En nu ineens zou ons hart moeten overlopen van liefde voor hen?!
Minister Smet zei eens: "Vlaamse scholieren moeten meer verdraagzaam zijn. Onze kinderen moeten leren met andere culturen samen te leven, dat bevordert de integratie van de nieuwkomers." Zo ongeveer klonken zijn verzuchtingen toen. Hij zweeg echter over de bijdrage van de nieuwkomers om te komen tot een harmonieuze samenleving. Alleen de Vlaming zou zich moeten inspannen om een wankele samenleving weer in evenwicht te brengen. De Vlaming zou met open armen zijn vreemde medemensen moeten helpen integreren.
Antwerpse en Gentse scholieren werden onderzocht naar hun houding tegenover moslims: "Eén op drie Vlaamse jongeren staat negatief tegenover moslims... Maar er is beterschap in zicht."Beterschap?!...Moslims tolereren, is dát beterschap?!Zou het niet beter zijn om bij Vlaamse jongeren te werken aan een kritische houding van argwaan en terughoudendheid tegenover moslims en hun rare islamreligie?! De krampachtige pogingen van de overheid om van ons allemaal moslimsympathisanten te maken, kunnen toch nooit slagen.
Einde vorig jaar verscheen er een krantenberichtje met als titel: "Vlaming houdt niet van migranten". Onwillekeurig dacht ik: Waaròm zouden we van migranten moeten houden? Zij houden toch ook niet van ons? En hen wordt toch ook niet gevraagd om liefdevolle toenaderingspogingen te ondernemen naar de Vlaming toe?!
Vanmiddag Eulalie en Eufrasie tegengekomen. Zij gaven vroeger les in een BLO-school, zo ergens op den boerenbuiten waar migrantengezinnen nog niet de weg naartoe gevonden hadden. Het schooltje telde slechts één Turkse leerling, en precies met die ene losbol hadden ze meer last dan met tien Vlaamse belhamels samen.
Eulalie en Eufrasie wisten niets over de migrantenproblematiek, een beetje wereldvreemd waren ze, maar ik heb hen wijzer gemaakt, en dat deed me enorm veel deugd. Terwijl we herinneringen ophaalden en ervaringen uitwisselden, merkte ik dat ze nog niet veel meegemaakt hadden omdat ze enkel met Vlaamse leerlingen te maken hadden.
"BLO-kindjes zijn lief en aanhankelijk, ze zijn een handelbaar groepje in de klas, dankbaar om les aan te geven", zo vertelde juffrouw Eulalie. "Maar het laatste schooljaar heb ik het érgste meegemaakt!". Ze vertelde over enkele kindjes met een zware mentale handicap, en alsof dat niet genoeg was, zat er ook nog een Turks jongetje in de groep.
"Turks gezeik dus", hielp ik Eulalie. En Eulalie was blij met mijn aangever, en ook blij met het nieuwe woord dat ze pas geleerd had. "Ja, Turks gezeik, ik ben er slaags mee geraakt, want die jongen wilde niets aannemen van mij, die andere kindjes respecteerden me temninste... En eigengereid dat die knul was, en alles beter willen weten... Ik wou dat er een islamleraar kwam om hem te temmen, maar voor enen Turk krijgen we geen islamleraar toegewezen"..."Turks gezeik" vulde Eufrasie aan.
Tot mijn grote genoegen merkte ik dat Eulalie en Eufrasie de nieuwe uitdrukking "Turks gezeik", die ze pas van mij geleerd hadden, graag gebruikten, ze genoten van de nieuwe oneliner!
Vroeger heeft een Turkse tolk mij met een vermanend vingertje verteld dat ik een kat een kat moet noemen. Wel, dat heb ik goed onthouden en hoe langer hoe meer denk ik aan haar wijze woorden bij het schrijven van een nieuw blogberichtje. Dat belooft voor de toekomst!
Vandaag is het de beurt aan nalatige allochtone ouders die nooit in orde waren met het betalen van schoolfacturen. Vlaamse ouders hoeven niet op te draaien voor de nonchalance van allochtonen. Daarom noem ik een kat een kat, en bazuin ik het uit: "Het zijn de allochtone ouders die vaak niet in orde zijn met schoolfacturen, met geld voor schoolreizen en uitstappen, met het betalen van schoolgerief, van materiaal... zij hebben een aangeboren ongevoeligheid voor spelregels, voor leefregels van de maatschappij, zij sturen de functionering van het schoolgebeuren, van het 'samen-leven' in de war." Hierover berichtte ik al op 9.2.14.
Nu heeft minister Smet er iets op gevonden om scholen te verlossen van onbetaalde facturen. Om scholen niet meer naar incassobureaus of naar deurwaarders te laten hollen, wil hij één centrale dienst oprichten die op "een sociaal verantwoorde manier" achterstallig schoolgeld zal innen.
Over enkele weken geeft de minister meer uitleg over zijn plan. Maar ik heb zo'n bang vermoeden dat met Vlaams geld de allochtone schulden zullen kwijtgescholden worden.
