Chiro en C°... van A tot Z of van het begin tot het einde..
For You wherever you are
Mijn wens? hopelijk een steuntje zijn...
15-04-2006
De moeilijkste deel zit er bijna op...
Nog enkele minuten en het is Pasen, mijn zoon is niet 's morgens overleden maar voor 18 uur.... ik moet nog een deel van mijn "schat" delen met jullie morgen....tot aan het einde van mijn "eerste leven"... een beetje voor 18 uur....
Ik weet dat mijn verhaal geen aangename lektuur is, geen sprookje waar alles goed eindigt... maar het is mijn verhaal: als ik mensen wil kunnen "helpen" moet ik mij "bloot geven", alles schrijven zoals het is, niets verbergen: de mensen die hun schat aan het opbouwen zijn zullen zeker gelijkenissen vinden in mijn schrijven....en in mijn reacties na zijn dood....
en voor jullie, die gelukkig "van buitenuit" lezen hoop ik dat mijn verhaal een licht zal doen branden; dat jullie, door gedeeltelijk mijn weg te volgen, onze reacties, onze "zwijgen", ons verdriet, onze andere manier van denken of handelen beter zullen verstaan...en ons zullen kunnen vergeven als we jullie "mis handelen"....
Nu dat ik "op tijd" ben met mijn herinneringen heb ik tijd genomen om onze krant te lezen.... ik had dat misschien beter niet gedaan:
Die jongen van 17 jaar die zomaar, tussen al die mensen, doodgestoken werd voor .... een onnozel mp3 laat mij niet los; het feit dat niemand ertussen kwam kan ik verstaan: iedereen is bang.... maar toch: ik kan mij dat niet voorstellen..... Daarom heb ik een kaars voor Joe laten branden.... en een andere kaars voor al die mensen: dat ze verder in vrede met zichzelf zouden kunnen leven.....
In onze krant is er ook en artikel over 4 kinderen die kanker of een andere vorm van "levensbedreigende" ziekte hebben.... Voor al die kinderen zal ik ook een kaars aansteken....
En jullie? niet vergeten: doet het geen goed, het doet ook nooit geen kwaad!
Die nacht heb ik niet geslapen: ik kon niet.... ik wandelde in huis, lag in "zijn" bed (een plooibaar bed dat we beneden gebracht hadden omdat hij, als hij moe werd, toch beneden bij ons was), stond weer op, ging buiten, keek naar de sterren, kwam terug binnen, en op een bepaalde moment nam ik mijn lievelingskader: van De Kleine Prins... deed de omlijsting weg en schreef: "
Vraag mij niet wat ik ermee dan bedoelde...ik weet het niet: ik bleef in de overtuiging dat hij ging genezen: waarschijnlijk was het "als je beademd moet worden is het het best voor jou NU, morgen zal je terug zelf ademen en zonder al die draden en machines zijn als we zullen toekomen en zal je mee naar huis mogen....
Ik weet niet meer juist hoe ik was... ik weet nog dat ik mijn echtgenoot heel vlug geroepen heb, ik denk dat ik naar mijn schoonbroer- de Peter van mijn zoon- gebeld heb omdat ik niet goed verstond wat dat kon betekenen en dat hij heel goed op de hoogte was van die "behandelingen", dat we naar Brugge gereden hebben :ik weet niet meer wie reed: mijn echtgenoot of mijn schoonbroer, als mijn schoonzuster mee was, of nog iemand anders.... ik weet het niet meer....
Ik weet nog dat we iemand van onze gemeente gezien hebben (die dokter of verpleegster is?) .... en dat mijn zoon, bewusteloos, met draden aan machines verbonden was.... dat er gezegd werd dat het een tijdelijke steun voor hem was, om hem te sparen, dat het nu en dan gedaan werd om mensen een tijdelijke hulp te geven, dat we niet moesten panikeren.... ja, dat weet ik nog..... maar heel vaag......
Ik weet niet meer hoe ik die dag doorgebracht heb in Brugge, ik weet niet meer wat ik dacht, geloofde... of niet....
Ik weet nog goed hoe mijn hart brak als ik hem zo zag: hij was daar aan het slapen.... en hij was daar niet aan het slapen....
Ik weet niet meer wanneer we thuis gekomen zijn, en met wie, ik weet niet meer als mijn dochter, schoonzoon of andere mensen die dag naar Brugge gekomen zijn.... al die dingen weet ik niet meer....
Het begon niet "stil": rond 7 uur rinkelde de telefoon: een verpleegster van Sint Jan belde met de melding dat, in de loop van de nacht, mijn zoon gebeld had: hij had moeite om te ademen... de verpleegster heeft hem uitgelegd dat het nog gebeurde, dat, als hij wilde, een tijd aan een behademingsapparaat ging helpen (en hem "sparen" dus").... dat hij akkoord was ermee maar wel, voor dat hij verdoofd werd, gevraagd had om ons te verwittigen rond 7 uur: hij wilde niet dat we aan zijn kamer zouden staan en hem daar niet vinden: de verpleegster moest ons bellen om te zeggen dat het niet erg was maar dat we in "intensief" moesten gaan in plaats van naar zijn kamer....
dacht ik dat het hoogtijd was om een bad te nemen en mijn haar te wassen: ik wilde er zo goed mogelijk eruitzien: de specialist was komen zeggen dat hij voor enkele dagen vertrok maar dat alles "normaal was" dus dat mijn zoon met Pasen naar huis mocht komen....
Als mijn haar droog was ging ik naar de keuken (in een hoek dichtbij de deur van de kelder is er een spiegel) en begon mijn haar "in vorm" te kammen: het was heel stil en al laat, mijn echtgenoot was boven (maar ik sliep al lang beneden om zeker te zijn dat, als de telefoon zou rinkelen, ik het zou horen!). Mijn handen waren bezet maar mijn gedachten waren er niet bij, ik was gespannen....ik hoorde een geluid en luisterde beter: ik hoorde de Dodenmarch!.... ik dacht "maar dat kan niet! wat hoor ik?"... ik luisterde verder, al mijn aandacht ging naar die raar geluid: geen muziek: geluid... na een tijd wist ik wat ik hoorde: in de kelder hadden we een oude diepvriezer, het was niet echt stabiel meer en, als het aansloeg maakte het "geluid"... en het was dat dat ik hoorde.... maar met een "soort melodie"....
Ik dacht dat ik begon zot te worden... en moest zelf glimlachen als ik besefte wat ik dacht gehoord te hebben.....
kwam mijn echtgenoot na school, zoals ieder dag bij ons, het was het begin van de Paasvakanties, de school was voor 2 weken gedaan, voor hem ook... We hebben plannen gemaakt voor die twee weken (ik bedoel: onze zoon heeft zijn planning uitgelegd aan zijn vader...).
We zijn rond 21uur vertrokken: mijn zoon was moe (wat normaal was), we hebben hem een zoen gegeven, "slaapwel" gewenst, "tot morgen" gezegd, en de eerste van de twee deuren van zijn kamer open en dicht gedaan: ik zie hem nog liggen door de venster van die deur: hiij lag op zijn rechter zijde, met zijn rechter hand onder zijn hoofd en deed, met de vingers van zijn ander hand, "daag"met een glimlach op zijn gezicht, en wij deden dat ook en ik stuurde hem een zoen....
En zwijgend, maar hoopvol kwamen we naar huis terug....
Als ik bij hem was, na het eten van 's middags werd hij moe en zei dat hij een beetje ging slapen; ik bleef stil in de zetel bij de venster, rechtover zijn bed... hij viel al gauw in slaap: hij sliep heel rustig, zijn ademhaling was normaal en toch..... ik keek op mijn uurwerk.... als het 2u30 werd voelde ik mij heel bang, ik kon mijn hart zien bonken door mijn pull... ik dacht "zie dat hij om 3 uur...."; ik stond recht, ging dicht naast hem staan, bleef staren naar zijn borstkast die verder, rustig, omhoog en omlaag ging.... en pas een tijdje na 3 uur ging ik, opgelucht en heel stil, terug in de zetel....
als hij wakker werd was hij "goed": alles ging goed worden!....
... was een "goede vrijdag".... en de laatste dag dat ik "echt" samen met mijn zoon was...
Als ik toekwam zag ik het: hij glimlachtte: hij had kunnen slapen, het ging beter, hij kon beter slikken en spreken, zijn krachten kwamen (een beetje) terug: hij kon nog niet uit zijn bed maar wel al zitten....
Als hij 's midags aan het eten was was de tv aan: hij hoordde dat er de zaterdag een supertrekking van de lotto was met de grootste pot tot nog toe en verplichtte mij om een formulier te laten invullen in het winkeltje van Sint Jan, hij gaf mij zijn geld uit zijn portefeuille: hij was ZEKER dat hij de grote lot ging winnen.....
en ik deed het....
en hij won het....
maar niet zoals hij het bedoelde....
Weken na zijn dood ging onze dochter toch met zijn formulier binnen.... hij had.... 100 fr. gewonnen... die brief is achter zijn fofo...
Het was ook heel stil als we naar Brugge reden, 9 jaar geleden.....nu moet ik "achteruit gaan.....
Die week was verschrikkelijk geweest: door de laatste "cocktail" had hij enorm veel pijn (overal), hij kon maar heel moeilijk eten, met moeite spreken, was doodmoe... maar kon niet slapen: "tijdelijke gevolgens".... zeiden ze: het ging weer beter gaan en zondag ging hij thuis zijn ....zeiden ze....
Mijn zoon had gevraagd om zijn telefoon uit de kamer te laten: hij wilde niet hebben dat zijn vrienden of de familie die belden zouden weten (horen) hoe lastig het voor hem was.... het ging toch beteren.... Ik was ieder dag daar, van 's morgens tot 's avonds, bij hem...
En ja hoor: de donderdag was de pijn een beetje verminderd, we zagen ook een soorte "dons" op zijn hoofd: zijn haar begon te groeien: zo blij dat hij was!!! (en ik dan!).... maar nog geen telefoon: de schade aangericht in zijn mond (en de rest waarschijnlijk!) deed dat hj nog teveel pijn had om te spreken zoals hij gewoonlijk deed: vlot en rap en opgewekt... dus... nog niet: "ze zouden kunen denken dat het niet goed is met mij".....
Hij was nog te zwak en had toch teveel pijn om met mij naar beneden (de restaurant) te gaan maar morgen ging het lukken... "allez Ma ga maar daar iets eten (je moet toch eten anders zal je nog flauw vallen!) en... een sigaret roken: ik weet wel dat je nog niet gestopt bent!" zei hij 's middags tegen mij: ik voel toch dat ik nu wel een beetje zal kunen rusten: ik heb kunnen eten... .... en ik ging rap... "eten":.... en sprong binnen in de kapel....en begon te bidden....omdat hij wat beter was.... en te lezen... over Pasen.... en dan ook te lezen... in hun "gastenboek".... over de vragen voor genezing.... en de bedankingen.... voor genezingen... maar schreef niets....nog niets....
en ging dan naar buiten... een sigaret roken.... en terug bij hem....
Het is heel stil, inderdaad: de wind is gaan liggen, grijze lucht maar geen regen, warmere lucht.... 9 jaar geleden was het ook zo: alle voorspelde ook.... Pasen.....de lente..... nieuw, zuiver....mooi....
Alles is hier klaar om mijn zoon te verwelkomen morgen: de bloembakken zijn gevuld met bloemen; de tuin is mooi: gras afgereden, boorden recht, veel bloei; de tuinmeubelen zijn op de terras; de terrasplanten zijn terug buiten in verse aarde, klaar voor hun "nieuwe" leven; onze huis is klaar: alles is opgeruimd en proper, zijn kamer wacht op hem,....
er is één verschil met toen: er zijn geen bloemstukken te bespeuren, geen Paasversiering: alléén maar bloemen bij zijn foto's......
Ik vind het echt heel jammer voor Hélène (mijn kleindochter van 2 ,5 jaar): de twee kindjes Matisse (4,5 jaar) en zij waren zo gelukkig dat ze, voor de eerste keer, met ons naar de caravane mochten en... gisteren morgen als ze bij ons kwamen zei mijn schoonzoon dat Hélène waarschijnlijk de wimpokken begon: ze was heel "in form", zag er goed uit, had er geen last van, er was geen uitslag te zien dus... zijn we vertrokken (met poeder en andere middelen in het geval dat...). Heel slecht weer gisteren aan zee: koud, heel veel wind: Matisse wilde natuurlijk gaan wandelen: mijn echtgenoot is met de twee vertrokken (allemaal heel goed gekleed) maar ze zijn heel vlug teruggekomen... het was niet te doen, zeker voor Hélène! We hebben binnen gespeeld, ze vonden het heel leuk en waren heel flink. Tegen de avond had Hélène wel overal uitslag (tot in haar haar) en jeuk: enorm!; ik heb poeder op haar lichaam gedaan, hopende dat het zou verbeteren, we zijn gaan slapen maar Hélène kon niet slapen van de jeuk, Matisse werd constant wakker; na een tijd heb ik Matisse bij mijn echtgenoot in bed gestopt en heb geprobeerd Hélène zo goed mogelijk te troosten: ze kon nu en dan een beetje slapen maar werd daarna weer wakker, geplaagd door die jeuk! Deze morgen was het "mooi" weer: Matisse ging buiten, Hélène wilde ook buiten... maar mocht zeker niet: mijn lief meisje verstond natuurlijk niet dat haar broer mocht en zij niet! We hebben dus besloten dat de Papa van Hélène en Matisse, na zijn werk, Oma, haar hondje Lady en Hélène ging komen halen (omdat Oma veel werk thuis heeft (hum!), hondje Lady heel oud is en liever thuis is (hum!) en omdat Hélène ziek is, dat het slecht weer is en dat ze nog eens naar zee zal mogen komen als ze genezen is en dat het mooi weer zal zijn). Matisse heeft gekozen om, samen met mijn echtgenoot, aan zee te blijven... om te werken (hum!).
Conclusie: ik ben thuis.... Wel wat mijn keuze was.... maar zeker niet ten koste van mijn kleindochter!....
Ik had,al lang, afgesproken (niet met een vriendin maar met mezelf) om dit week-end (Pasen) samen met mijn zoon door te brengen....
Ik dacht dat ik "tijd" genoeg ging hebben om, dag na dag, vanaf vrijdag avond, die herinneringen en ervaringen "zwart op wit" te kunnen schijven.... maar: we zijn met twee. We vertreken morgen naar zee met de klein-kinderen: ik dacht dat het tot vrijdag ging zijn.... maar mijn echtgenoot zou langer willen blijven.... Ik weet nog niet als het voor mij zal gaan... we zullen zien...
Als je van iemand houdt en je bent van hem gescheiden, kan niets de leegte van zijn afwezigheid vullen: je moet dat niet proberen, je moet eenvoudig aanvaarden en volharden. Dat klinkt hard, maar het is een grote troost, want zolang de leegte blijft, blijf je aldoor met elkaar verbonden. Het is fout te zeggen: God vult die leegte. Hij vult haar helemaal niet, integendeel. Hij houdt die leegte leeg en helpt ons zo de vroegere gemeenschap met elkaar bewaren, zij het dan ook in pijn. Hoe mooier en rijker de herinneringen, des te moeilijker de scheiding. Maar dankbaarheid verandert de pijn der herinnering in stille vreugde. De mooie dingen van vroeger zijn geen doorn in het vlees, maar een kostbaar geschenk dat je meedraagt. Je moet zorgen dat je niet in herinneringen blijft graven en je erin verliest., een kostbaar geschenk bekijk je niet aldoor, maar alleen op bijzondere ogenblikken. Buiten die ogenblikken is het een verborgen schat, een veilig bezit; dan wordt het verleden een blijvende bron van vreugde en van kracht.
Ik ben Marie-Luce
Ik ben een vrouw en woon in West Vlaanderen (Belg) en mijn beroep is geen meer..
Ik ben geboren op 03/11/1951 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: veel (gelukkig!) : klein-kinderen, planten, foto\\\'s, knutselen, en nu ook computer....
Ik ben Franstalig, getrouwd met een Vlaming en woon in Vlaanderen al meer dan 30 jaar. Mijn basis van de taal was wat ik op school geleerd had (en dat was niet mijn beste vak!)...
Nu spreek ik goed maar schrijven is moeilijker: meer uitleg in mijn blog
de tijd vliegt snel zo leef ik vaak in toekomst en verleden droom en herinnering
mocht ik ooit in zuchten en in weeën dromen dat je meer bij me bent voor altijd vanaf heden.
Dala
Ticket To Heaven
I can see what you're looking to find in the smile on my face In my peace of mind, in my state of grace I send what I can to the man from the ministry He's a part of heaven's plan and he talks to me
Now I send what I can to the man with the diamond ring He's a part of heaven's plan and he sure can sing Now it's all I can afford but the lord has sent me eternity It's to save the little children in a poor country
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everylasting life All the way to paradise
Now there's nothing left for luxuries Nothing left to pay my heating bill But the good lord will provide, I know he will So send what you can to the man with the diamond ring They're tuning in across the land to hear him sing
I got my ticket to heaven and everlasting life I got a ride all the way to paradise I got my ticket to heaven and everlasting life All the way to paradise, all the way to paradise.
Dire Straits
Tears in heaven
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
Would you hold my hand if I saw you in heaven? Would you help me stand if I saw you in heaven? I'll find my way through night and day, 'Cause I know I just can't stay here in heaven.
Time can bring you down, time can bend your knees, Time can break your heart, have you begging please, begging please.
Beyond the door there's peace I'm sure, And I know there'll be no more tears in heaven.
Would you know my name if I saw you in heaven? Would it be the same if I saw you in heaven? I must be strong and carry on, 'Cause I know I don't belong here in heaven.
