...Jean- Pierre Rondas

Voormalig Vlaams radiomaker voor Klara, lid van de Gravensteengroep, lid van de kernredactie van het politieke maandblad Doorbraak, Bestuurder bij de KVS

Vandaag een uitstekende column gelezen van Jean-Pierre Rondas naar aanleiding van zijn nieuw boek “De hulpelozen van de macht. Het federale graf van de Vlaamse regeringspartijen”. Over hoe de traditionele partijen (CD&V, Open VLD en Spa) zich in de vernieling hebben gereden door te kiezen voor de federale macht en het Belgicisme. Of moeten we zeggen Belgisch nationalisme ?

Interessant om over het nationalisme in de marge eerst enkele grote "denkers" te citeren:

• Guy Verhofstadt, Open VLD (in DS van 10/10/2012): “Nationalisme is een gevaarlijk, achterhaald idee. Het blokkeert de weg naar noodzakelijke oplossingen voor de problemen van nu. Wie vandaag pleit voor nationalisme, draait zichzelf en de kiezers een rad voor de ogen.”
• Mark Eyskens, CD&V (DS van 9/10/2012): “Het nationalisme is totaal achterhaald” en “Het werkt mij al jaren op de heupen dat ze in België de tekenen van de tijd niet begrijpen”.

Natuurlijk fulmineren zowel Verhofstadt als Eyskens tegen het Vlaams-nationalisme. Ze vergeten daarbij wel even dat ze zelf rabiate… Belgische nationalisten of belgicisten zijn.

Hieronder enkele uittreksels uit de column van Rondas, vandaag verschenen op Knack.be (jaja, gelukkig kan een column van een buitenstaander bij dit magazine nog eens interessant zijn !).

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Addertje

• Vlaamse B-partijen: zo noem ik in mijn boek 'De hulpelozen van de macht' de Vlaamse partijen die in de regering Di Rupo zijn gestapt. Het gaat om CD&V, Open VLD en SP.A. Ze maken deel uit van een regering die geen Vlaamse meerderheid in het federale parlement heeft. Ook de regering zelf bestaat uit meer Franstalige dan Vlaamse ministers. Een minderheid van 40 % regeert over deze staat, omdat de Vlaamse B-partijen dat zo hebben gewild. Ze zullen het me vast niet kwalijk nemen dat ik ze als ‘belgicistische’ partijen kwalificeer.
• Het gaat hier tenslotte niet om mijn scheldwoord, maar om hun rationele keuze. Ik veronderstel dat ze achter deze keuze staan.  
• Nu laten ze zich Vlaams verkiezen, en handelen ze Belgisch. Ze denken daarmee weg te komen door deze praktijk te overgieten met flauwe sausjes van redelijke verantwoordelijkheid.
• Eén groep in de Belgische discussie ziet dat deze Vlaamse B-partijen zich daarmee in de vernieling rijden, en dat is de groep van de Franstalige politici. Zij beseffen dit beter dan deze Vlaamse politici zelf. Daarom vinden ze dat deze Vlaamse partijen moeten worden geholpen (nvdr. zie “Di rupo en de omerta”).
• Merkwaardig genoeg hebben de Franstaligen van de eerste dag af aan deze oproep evengoed genegeerd. Het is sterker dan henzelf. Het gevolg is dat de Vlaamse regeringspartijen hopeloos verstrikt raakten in de netten van de federale macht. Welke hulp hebben ze gekregen in ruil voor hun capitulatie in Brussel en het gerechtelijke BHV? Voor de nieuwe transfers zonder reorganisatie van Brussel? Voor de verse grendels? Vandaag, net voor de gemeenteraadsverkiezingen, gedragen ze zich als een ontredderd en uit elkaar gespeeld ploegje in vierde provinciale. 

• Belgicisme als laatste ideologie: zo werkt het nu toch ook al een hele poos …
  Belgicisme als last stand, als dernier carré, als vastklamp-ideologie voor tripartite-gezinden. Belgicisme als ersatz-ideologie die de nostalgie naar de verdrongen ideologieën moet temperen. Belgicisme als troostideologie voor de geknakte idealen. Belgicisme als verkleefdheid aan een bloedeloze staatsconstructie, vermomd als morele houding. Belgicisme voor wie het niet meer weet.