5.

Met enige hulp van de Europese crisis vergelijkt Bart De Wever de 'culturele' grens in België met deze die in Europa de – zogezegde onverantwoordelijke en verkwistende - zuiderse landen scheidt van de ernstige landen in het noorden, die de moed hadden om tijdig onpopulaire maatregelen te nemen om de toekomst te vrijwaren. Dit argument slaat wel in bij de Vlaamse publieke opinie wanneer men het bekijkt vanuit de situatie van Griekenland, dat zichzelf in de problemen nestelde waarin het zich nu bevindt. Maar waar de pers en bepaalde partijen Angela Merkel nu belagen met alle mogelijke lelijke namen omdat zij geen blanco cheque wil ondertekenen. Veel Vlamingen verdragen het inderdaad niet meer om telkens het verwijt te krijgen dat zij enkel hun rijkdom voor zich willen houden en solidariteit met het zuiden van het land weigeren. En dat kritiek op het economische en sociale beleid daartoe enkel een voorwendsel zouden zijn.

6.

Laten we niet vergeten dat het succes van De Wever ook te wijten is aan het feit dat hij een groot deel van de stemmen heeft aangetrokken die eerder naar het Vlaams Blok/Vlaams Belang gingen. Gezien haar xenofobe karakter was er een cordon sanitair rond het VB. De verkozenen werden als het ware 'bevroren' en de stemmen voor het VB waren in feite verloren stemmen. Dus, veel kiezers die voor het VB stemden – en die niet allen racisten zijn van extreemrechts, verre van zelfs – brachten liever hun proteststem over naar de N-VA om aldus nuttig te stemmen. Hierdoor verliezen de  klassieke Vlaamse partijen een politieke 'rente'. Want vermits het Vlaams Blok werd geïsoleerd, was vaak een tripartite noodzakelijk om een Vlaamse meerderheid in de Kamer te hebben wat voor deze partijen dus bijna een waarborg was om continu aan de regering deel te nemen. Deze partijen hebben onvoldoende begrepen dat het VB niet enkel de koorts was maar ook de thermometer. En zij hebben onvoldoende gedaan om te overtuigen en hun electoraat opnieuw voor zich te winnen.

7.

Er is in Vlaanderen plaats voor een grote centrum-rechtse partij, een partij die zegt dat degenen die werken meer moeten verdienen dan degenen die van een uitkering leven. Die zegt dat er niet alleen rechten zijn maar ook plichten. Een partij met het imago van de CDU in Duitsland of de UMP in Frankrijk. Het is op deze basis dat Yves Leterme zijn alliantie met de N-VA had gesloten, die op dat moment een kleine partij was dat iets extra bracht. De VLD van Guy Verhofstadt had ook de ambitie om de grote volkspartij in Vlaanderen te worden. Maar CD&V en VLD hebben nooit duidelijk willen zeggen dat zij (centrum)rechtse partijen waren en hebben te veel een “links” imago gecultiveerd. CD&V wegens haar syndicale (ACV) en linkse (ACW) vleugel. De VLD met haar progressieve standpunten in ethische aangelegenheden. Het resultaat is dat de N-VA de populaire partij aan het worden is. De partij trekt alleen veel voormalige christen-democratische kiezers aan, maar dreigt ook de VLD plat te walsen vermits haar economisch en sociaal programma het meest liberale van alle Nederlandstalige partijen is. Bart De Wever is zeer populair bij ondernemers en zelfstandigen die niet enkel het Belgische beleid bekritiseren, maar meer en meer gevoelig zijn voor de manie van reglementeringen door de regering en de Vlaamse overheid.

Besluit

Het electoraat van N-VA is divers en verschillende kiezers willen verschillende zaken: meer liberale economie, minder bureaucratische rompslomp en lasten voor de ondernemingen, meer Vlaamse autonomie, meer actieve politici voor de verdediging van het Nederlands en het stopzetten van de Franstalige “olievlek” rond Brussel, enz. Het is ook treffend om vast te stellen dat de meerderheid van de N-VA-kiezers niet willen van een belangrijk punt van het partijprogramma, namelijk de splitsing van België.  Alle peilingen zijn daar om dit aan te tonen. De beste manier om de argumenten van dhr. De Wever tegen België te counteren is dus niet door hem in een hoek te zetten en te negeren. Het is om aan de kiezers – in het Noorden en het Zuiden van het land - aan te tonen dat België een meerwaarde heeft en een meerwaarde ís. Dit gebeurt door te luisteren, een open geest, een weigering van het schema “zij tegen ons”, het respect, de dialoog. Dat is helemaal het tegenovergestelde van de simplismen en het amalgaam waarmee onze Europese leiders zich blijken tevreden te stellen, inclusief Elio Di Rupo.

Nawoord van de redactie:  

• Het is spijtig dat Doornaert in haar analyse niet aangeeft welke de “meerwaarde” van België vandaag nog mag zijn... voor de Vlamingen. We waren zo benieuwd. Een gemiste kans… ?
• Doornaert start haar analyse voornamelijk in 2007. Nochtans werd de voedingsbodem voor het huidige “nationalistisch” stemgedrag – lees: de roep van de Vlaming naar respect voor de eigen taal, cultuur, economie (wat is daar in godsnaam verkeerd aan ??) – al gelegd in de jaren, ja decennia voordien. Laten wij niet vergeten dat de huidige ingewikkelde institutionele structuren het gevolg zijn van jaren gebricoleer en compromissen waarbij de Vlamingen telkens opnieuw werden in de luren gelegd. Op economisch vlak hebben de paarse regeringen Verhofstadt schuldig verzuim gepleegd door het budgettaire huishouden niet op orde te zetten en door de hoge staatsschuld niet terug te dringen op een ogenblik dat de middelen nochtans voorhanden waren.