Is er écht sprake van een Generatie Niks-aan-de-hand, die de twintigers van vandaag in een crisis als nooit tevoren stortte? Kom nou, sust Greet Maris . De naoorlogse jaren, de oliecrisis, de CCC,... Chacun sa crise. Misschien moet er gewoon wat meer ingegaan worden tegen de hipdwang van vandaag.

Beste twintiger, toon een beetje karakter

Elke generatie heeft haar crises

Greet Maris
Bediende bij een verzekeringsmaatschappij, ex-generatie X.

Ohlalaaa! Zolang de jeugd zich miskend voelt en wild spuwt op de oudjes is er inderdaad ‘niks aan de hand' zou ik denken – heeft niet elke jonge generatie een of andere crisis als kwelduivel? (‘Bericht aan Generatie Niks-aan-de-hand' van Pieter Cortebeeck).

Als mid-dertiger was ik er niet bij, maar de naoorlogse jaren leken me niet bepaald fun, in de sixties emancipeerde de jeugd zich dood en werd ze volstrekt niet begrepen door het oubollig ouderlijk establishment, in de seventies was er die gemene oliecrisis met wachtrijen aan het doplokaal en hypotheekrentes van meer dan 10 procent – Johnny Rotten stak even zijn middelvinger op en iedereen trok met wat schmink verder naar de donkere eighties voor een stevige portie dreiging uit Moskou, de CCC, de Bende van Nijvel en de onbetaalbare Millet-jas. Enter de nineties waar Generatie X genoeg had van de kapitalistische house van de late eighties, het haar weer liet groeien, de kleren scheurde, een skateboard en gitaar kocht en voor de rest blowen net genoeg binnen de perken hield om Cobain niet achterna te gaan. Op het ogenblik dat ze alsnog een diploma op zak staken, kwam Osama roet in het eten gooien met een wereldwijde meltdown als gevolg. Yep, beste twintigers, toen jullie nog naar SpongeBob keken was het ook al crisis.

Bref, ook wij moesten ‘voor de goei stemmen' (nooit gedaan), ‘braaf zijn op school' (strafstudie was nog cool) en kregen geen toestemming voor ‘drank en drugs', zelfs geen sigaretten (we ontnuchterden op de fiets naar huis van 't jeugdhuis waar jenever het meest exotische was, wiet een vrije keuze en sigarettenrook bij de geur van 't café hoorde. Ik gerookt!? Naaah!).

Elke tijd zijn dada's

Zegt Cortebeeck: ‘Beproevingen die weleens de grootste in de geschiedenis van de mensheid zouden kunnen blijken' zijnde ‘exponentieel groeiende overbevolking' (zoals in de cités van Gent en Aalst in 1880?), ‘de bedreiging van de islam' (zoals de militaire agenten met kalasjnikov aan onze supermarkt-ingangen halverwege de jaren tachtig?), ‘drastische klimaatveranderingen' (het zal wel, maar bedankt de 25-jarige consultant voor een bedrijfswagen, cheap flight -ticket, kobalt-iPhone en tonijn-sushi?)

Mij lijkt het vooral een kwestie van groepsdruk en snel groot willen zijn: wij kozen op ons zestiende tussen een zomermaand bij Colruyt travakken of vrijwilligerswerk op een speelplein. We dachten niet aan een telefoon van 600 euro of een auto op onze 18de verjaardag. We gingen op kamp met de jeugdbeweging, twee dagen naar Pukkelpop en nog eens twee naar Parijs. Niet én skiën én surfen én een weekend naar New York. Niet én Werchter én Pukkelpop én Tomorowland én Sziget én Benicassim. We gingen niet op wereldreis als 21-jarige – we wachtten tot we als dertiger al wat moe waren van fulltime werken. We tekenden geen hypotheek op 24 – ons startloon lag niet veel hoger dan een uitkering, we waren al tevreden dat iemand ons een contract gaf. Dat ons huis niet zo groot zou zijn als dat van onze ouders wisten we al, onze grootouders hadden nu eenmaal kwistig rondgestrooid met hun verkavelde landbouwgronden. Iemands fout? Nope , gewoon little arithmetics .

Oscar van den Boogaard heeft gelijk als hij zegt dat ‘zelfontplooiing het imperatief' is. Alleen geldt dat vandaag voor álle generaties: wie zijn kinderen niet in hippe designkleren steekt, is saai; wie niet verder op reis gaat dan het Zwarte Woud een nerd; wie als actieve zestiger niet meer gaat waterskiën, ouderwets en wie als tachtiger niet twittert, die kan evengoed al dood zijn. Iedereen harder, better, stronger, faster . Borderline times zoals Dirk De Wachter het treffend verwoord heeft.

Tenzij je zelf iets anders kiest. Tenzij je niet per se überhip en binnen wil zijn. Tenzij je een lege agenda oprecht leuk kan vinden of een Skoda voldoende. Tenzij je een beetje karakter toont, beste twintiger, en eigen keuzes maakt – wars van dwingende social media en trendzzz . En vooral: zonder anderen verantwoordelijk te stellen voor wat niet binnen handbereik ligt.

Het babyboomer-cliché

Trouwens, als kind van echte babyboomers durf ik te beweren dat zij het een stuk minder makkelijk hadden dan wij: geen persoonlijk studietraject met credits (unief was ‘niks voor gewone mensen'), geen 200 euro per maand voor hotel mama, maar hun volledige wedde afstaan thuis tot daags voor ze trouwden, geen ouderschapsverlof om voor de kinderen te zorgen maar zeven jaar geen pensioenrechten, geen ouders die even de notaris voorschieten maar wachten tot hun 32ste om een hypotheek tegen 13 procent af te sluiten, geen drie reizen per jaar of auto op afbetaling maar tweedehands rondtuffen en netjes sparen; pensioen na 42 jaar dienst zonder één dag stempelgeld of ziekenkas. En nu, eindelijk een beetje tijd en geld om nog wat van het leven te genieten. Kom mij niet vertellen dat alle babyboomers slapend rijk werden en teren op de kap van de jeugd.

Gelukkig zijn er ook jongeren als Sophie Snoeckx (‘Kill your ego, darlings'), die beseffen dat hokjesdenken en een wij-tegen-zij-verhaal geen soelaas zullen brengen.

Beste twintiger, er liggen generaties échte overlevers voor je, er zullen generaties creatievelingen na jou komen. You're just somewhere in the middle – en niet aan't eind van de beschaving ;)

Bron: De Standaard

"Kies ook eens voor een lege agenda, kies voor een minder dure auto. Maak je eigen keuzes, wars van de dwang van sociale media"