Dat de Chinese Democraten in de Europese Commissie een stelletje wereldvreemde trapèzeclowns zijn, is hier al verschillende malen toegejuicht. 

Precies zoals de overlevenden van de Lange Mars die in Peking de lakens uitdelen op het Tien-an-Menplein, weten de ET's van Brussel dat zij noch hun idiote voorstellen populair zijn bij de bevolking.  Maar ze houden vol, al was het maar om de maandelijkse aalmoes van tegen de 100.000 eurolappen (ik heb het over de leden van commissie de EC niet de stilzwijgende en toehorende massa volksvertegenwoordigers)  Daar zou ik zelfs de gek voor uithangen.

De echte problemen aanpakken, lukt niet, want die ondergaat men in Brussel zoals het weer.  Dus wordt er gefocust op details, naast het bombarderen van de lidstaten met hilarische reglementen en verordeningen, die ongelezen in lades en kasten verdwijnen overal in Europa en waar dan achteraf boetes voor uitgedeeld worden die betwist worden tot in lengte van dagen. From ashes to ashes, from dust to dust. Amen.

Een plezierige opgave voor de EC was die van het opvijzelen van het EU imago bij de bevolking.  Zoiets is leuk, niet te moeilijk en geld is nooit een probleem.  Een prima idee leek het bovendien om die filmpjes zichzelf te laten bevorderen op Youtube, de snelverbrander van internet.

De meeste saaie onderwerpen kan u daar bekijken, ik vermoed bij European Commission  en het succes is ondermaats behalve voor dat van de Europese filmindustrie. Ter onderscheiding van de Amerikaanse pif-paf-poef movies worden porno-scènes  uit de Europese cinema na mekaar gemonteerd.  Hijgen en steunen hoeven geen ondertiteling, suggestieve wegflitsende beelden van standjes allerlei in omstandigheden alom : de cinéma vérité van Cinecittà, Madrid, Berlin, Neuilly, Stockholm  kan er wel bij varen.

Van conservatieve zijde wordt geprotesteerd tegen deze goedkope en eenzijdige reclame.  Terecht.  En als tegenargument schermen de seksliefhebbers van de Commissie met het versleten en weer eens verkeerd geïnterpreteerd argument van de vrije meningsuiting en artistieke creativiteit !  Hallo, bende simpelen van geest  : zijn jullie plots regisseurs en filmproducenten  geworden ?  De artistieke vrijheid is de moeizaam verworven eigenheid voor de creatieve medeburger(s) en  heeft niets te maken met het copiëren van filmbeelden door een stelletje ambtenaren die over onuitputtelijke budgetten beschikken.  Ontwaar ik in deze reactie soms de bedoeling dat binnenkort de EU eigen artistieke bedrijven zal opzetten ?  Filmstudio's, theaters, uitgeverijen, schilderijfabrieken, mode-ateliers, schrijverssalons ?  Zoals in de goede tijd toen de Bende van Vier de plak zwaaide over het culturele gebeuren in de Volksrepubliek of zoals tijdens de Hitlerperiode met de Kultuurkamers ? Mogen we het eens aan de Poolse tweeling vragen, die weten daar beslist meer over.

Het is hier al een aantal keren gezegd en het kan geen kwaad het nogmaals te herhalen : het soort Europa dat bij mekaar gesmeed wordt door de derderangspolitici die de touwtjes in handen hebben, is niet dàt waar wij als jongeren van droomden.  Dit is een club ondemocratische, onkundige, zichzelf overlevende troep graaiers en fantasten die de toekomst van dit schitterende continent zwaar op de proef stellen.

Het pornofilmpje draagt de knipoogtitel "Let's come together".  Niet met jullie.

Ray

Op 15 juni viel de politie binnen in een café in Amsterdam, verzamelplaats van Nigerianen en andere nationaliteiten die bekend staan voor ondermeer internetfraude e.a. bedrieglijke praktijken. 

Mooi opruimen dachten de blauwe optimisten en ze laadden 111 illegalen op.  Dit nieuws werd druk voorzien van commentaar ook bij ons, gezien het een succesvolle en goed voorbereide politie-actie betrof.  De aanhangers van de linkse kerk huilden bittere tranen en spraken schande over dit optreden, dat ze bestempelden als een "razzia" en de onvermijdelijke ondemocraat en beurzensnijder, burgemeester Cohen van de grachtenstad stond natuurlijk ook te keffen uit zijn linkse bek, dat zoiets toch niet kon.  In Nl is de politie minder afhankelijk van de lokale bevoegdheid van de burgemeester dan hier.

Terwijl iedereen van mening was, dat die mannen al lang terug in hun prachtige Afrikaanse landen vertoefden, retour op kosten van de gulle belastingbetalers, blijkt dat 22 illegalen onder hen vlug-vlug een geding hadden ingespannen tegen de staat en de politie, omwille van deze actie. U kan zich voorstellen dat zij dit niet zelf hebben uitgevonden maar dat dit juridische hoogstandje ingefluisterd was door een of andere zwaar betoelaagde instantie ter vrijwaring van de rechten van illegalen zonder rechten. De staat subsidieert namelijk verenigingen, net zoals bij ons, om zichzelf te laten bestrijden en onderuit halen.

De rechter gaf de klagers gelijk en de tweeentwintig zijn vrij en de overigen volgen uiteraard in de komende uren. Uit de perscommentaren volgend uittreksel :

Ik hoop dat Bart Debie dit niet zal lezen, want het zal mijn beste keer niet niet zijn.  Langs de andere kant heeft mijn waarheid ook enkele publicatierechten. Ik zeg al zo zelden iets.

Weet u wat ik graag zie ?   Een politie-agent in uniform die er bijloopt als een voddenkoopman.  Dàt is indrukwekkend en het wekt ontzag en gezag op.  Tegenwoordig zie je bijna niet anders. Gelukkig maar !  Agenten zijn sloddervossen, sommigen lijken krakers, boomhangers of  onbetrouwbare fielten.  Ze dragen al lang geen kepie meer, want ik denk dat het te warm is (en het zal er niet op beteren zoals iedere wijze weet) en daar word je kaal van, sommigen zie je met een basketbalpetje, dat zijn de sportieve, toffe agenten, die lachen veel en als je die voorbijrijden en je roept "Hey, klootzak" zwaaien ze terug.  Echt.

Agenten lopen ook rond met allerlei spullen die ze aan gordeltjes, riempjes, touwtjes vasthangen en dat maakt dat ze lijken op wandelende tjoek-tjoeken van lang geleden.  Tjoek-tjoeken voor de nieuwkomers op de planeet, waren in vroegere tijden handelaars van muzelmanse oorsprong gehuld in  een lange jurk en meestal een rode fez op en een dikke zwarte moustache, die Vlaams brabbelden zoals Laurette Onkelinx.  Die gasten verkochten tapijten en alles wat niet te heet of te zwaar woog en de xenofobe Vlamingen (het heeft er altijd ingezeten, Mijnheer Dewitte, ze kunnen er niet aan doen) noemden die mensen zonder het geringste greintje respect "tjoek-tjoek" en de vroegere intellectuelen die zonder de Morgen onder hun arm naar hun werk togen, want de Volksgazet moest nog eerst failliet gaan,  zeiden "Ali", want die waren zich toen al aan het voorbereiden op de komende prachtige, correcte multikul.  Waar ben ik gebleven ?

Juist, agenten lijken de dag van vandaag leurders uit het zigeunerkamp.  Ik heb ooit in de omgeving van de Oudaan in de stad van Bart Debie 20 cent gegeven aan een politie-agent die op de hoek van de Wilde Zee stond met een viool in zijn hand en ik dacht, bij God ik zweer het, dat het een Roma zigeuner was.  Hij heeft ze nog aangenomen ook.  Het was toen hij "Dank u, Mijnheer" zei, dat ik hem herkende, ik was hem eens voorbijgereden toen hij een basketpetje droeg en gezwaaid had op mijn begroeting.

En nu wordt het helemaal mooi.  Er is een agent die draagt een paardenstaart en de kortzichtige, conservatieve, oubollige, betuttelende, overbodige, gepolitizeerde korpsleiding wil dat verbieden.  Wat doe je in zo'n geval, vent zijnde die 's zaterdags graag optreedt met een leuke golfslag in het haar en in de week een nette strik in de paardenstaart ?  Naar de rechter stappen natuurlijk.  Waarvoor zijn die carnavalgekken in het rood er anders  ?En tot slot nog deze hartenkreet : van de jarretelles van onze agenten moet men afblijven.  Of ik start een petitie.





Ray

Het Land van het Midden, ik ben er voor de eerste keer geweest in 1978 en ik was er weg van.  Toen leefden er ongeveer 1 miljard Chinezen zegde men ons trots, alhoewel het juiste getal wel nooit zal gekend zijn.  Intussen zijn het er 1,3 miljard en niettegenstaande de gigantische economische vooruitgang blijft het politiek en sociaal een ontwikkelingsplaneet.

Wij waren een van de eerste toeristische groepen die dankzij de handelscontacten van de rederij Furness onder strikte begeleiding een rondreis konden maken.  In sommige steden ontstonden volkstoelopen, want daar had men nog nooit een blanke in levende lijve aanschouwd, een "witte duivel".  Alle mannen droegen nog mao-pakken en de vrouwen liepen onveranderlijk in blauwe slobberbroeken.  Overal  waar we toekwamen, werden toespraken gehouden.  In een ziekenhuis werden we verwelkomd door de hoofdarts en we hebben twee operaties meegemaakt. Dat behoorde allemaal tot de gastvrije ontvangst : de Chinezen wilden fier hun land en verwezenlijkingen laten zien aan de buitenwereld.   Je kon met geen mens praten want alleen de gidsen kenden Engels en niettegenstaande de armoede voelde je de heel grote levenslust van deze mensen.  De belangstelling voor het Westen was zeer oppervlakkig omdat ze er niets van afwisten. Voor de doorsnee Chinees leefden wij ongetwijfeld net zoals zij in piepkleine huisjes in overvolle steden en reden elke dag met de fiets naar onze smerige fabriek om met duizenden anderen zo weinig mogelijk uit te richten.  Wij waren alleen grappige langneuzen, leuk om naar te kijken en we werden ongegeneerd uitgelachen, eigenlijk waren we een gratis attractie.

Het gaat er intussen heel wat anders aan toe.  De economische vooruitgang is zeer groot.  Twee jaar geleden was ik in Shangai met een Amerikaanse groep en de verlichting van de rede en de gebouwen met laserstralen en kleureffecten sloeg zelfs de Amerikanen met verbazing.  Om stipt 11 uur werden de lichten gedoofd.  Genoeg gezien, gedaan.  Met de persoonlijke vrijheid gaat het er nauwelijks anders aan toe dan ten tijde van Mao.  De Communistische Partij zwaait de plak en ze kan dit land dat 300 maal de oppervlakte van het land B heeft, alleen maar onder de knoet houden via een rigide gedecentraliseerde dictatuur, steunend op trouw, spionage, eenzijdige voorlichting en beloning.  Een droomformule voor de linkserige idioten uit het Westen.  China heeft nooit een democratie gekend, het is altijd geregeerd geweest zonder vraagstellingen door de sterkste, de in het Geel gehulde Keizer, de Zoon van de Hemel die door geen aardse sterveling in het gezicht bekeken mocht worden.  In de goed gedocumenteerde film van Bertolucci over "De laatste keizer, Pu J'i" wordt de geest van idiote onderwerping en buitenissige aanbidding mooi weergegeven.






Mao heeft niet meer gedaan dan het voortzetten van die keizerlijke traditie , zij het dat hij  inspanningen heeft geleverd om economische welvaart te brengen en de armoede uit te bannen.  De manier waarop dit allemaal gebeurde, heeft men in het verwende Westen nooit juist kunnen inschatten, omdat er nauwelijks contacten waren.  De Canadees Edgar Snow, die een groot stuk van de Lange Mars meemaakte als verslaggever, was verblind door adoratie voor Mao en zijn companen.  Jarenlang was Snow de enige Westerling die rapporteerde.  In het aan de Britten toebehorende Hong Kong krioelden  Westerse sinologen en sensatie-journalisten over en door mekaar om vanuit een historisch perspectief verklaringen te zoeken voor de geheimzinnige gebeurtenissen in de Volksrepubliek.  Deze loste alleen propagandamateriaal en mededelingen om aan te tonen hoe fantastisch het er allemaal aan toeging in het Communistische Paradijs : Mao, blakend van gezondheid, zwemt de Yangtserivier over.  Honderdduizenden Chinese vrijwilligers bouwen een  kilometerlange dam met spade en emmer en wij maar juichen : "Heftige mannekes, die gele". Geen vermoeden had men van wat er echt aan de hand was.   De campagne uit 1956 "Laat honderd bloemen bloeien" was een pleidooi voor ideologische meningsuiting en de naievelingen die er gevolg aan gaven, werden feestelijk opgesloten. Veroordeeld of ter door gebracht.  Van 1959 tot 1962 beleeft het land een ongeziene hongersnood, die de voorbode zal worden van  de Grote Culturele Revolutie. Jaren woedt deze opstand, voor men in het Westen doorhad wat er werkelijk aan de hand is,  een ijselijke afrekening binnen de partij, waar Mao op een nietsontziende wijze de jeugd inzette om de rijke culturele erfenis van het land letterlijk aan diggelen te slaan, het onderwijs onderuit te halen en de maatschappij te ontwrichten. Dit alles om de aandacht af te leiden van de werkelijke ellende van het volk.

Jonge mensen gaan niet meer naar school of universiteit, zij worden Rode Wachten die als heuse bendes door stad en land trekken, uit op vernieling van eigendommen en cultuurhistorische schatten en zij vormen elke dag rechtbanken die intellectuelen en  vermeende kapitalisten veroordelen na schertsprocessen en inhumane vernederingen.

Het politieke Westen hoort alleen de eigen linkse intelligentsia, de Franse schrijver en minister André Malraux die het allemaal sussend uitlegt (Frankrijk is in onderhandeling om vliegtuigen te leveren !) en de achterdochtige vragenstellers wordt het zwijgen opgelegd zonder veel scrupules.

Is er veel veranderd in China ?  Ongetwijfeld, ik zie in eigen stad dagelijks heel wat Chinese jongeren rondlopen, studenten zegt men me.  In hun land is men hinkend de achterstand op intellectueel, technisch en wetenschappelijk vlak aan het inlopen.  De Culturele Revolutie heeft heel grote hiaten veroorzaakt in al deze sectoren die tientallen jaren lam hebben gelegen.  Toen het intellectueel discours langzaam terug startte, waren de ouderen er niet meer, of te moe of te uitgeblust en ontgoocheld en jongeren ontbraken want er was geen opleiding geweest.

De leer- en nieuwsgierigheid van de Chinezen is spreekwoordelijk en zij zijn bezig een  wereldmacht te worden. De middelen zijn ondergeschikt aan het doel : of de kat nu zwart of wit is, zolang ze maar muizen vangt, is een gekende uitspraak van Deng Xiao-Peng.   Niet bezwaard door grote ideologische complexen of verplichtingen.  "Veel plichten en zo weinig mogelijk rechten" vat summier de opvatting samen die de top van het land aankleeft als het over de noden van het volk gaat.

Vandaar dat zij, ongehinderd door welke bezwaren of hinderpalen dan ook, hun beleid uitstippelen, uitvoeren en permanent de middelvinger opsteken naar de rest van de wereld en naar de eigen bevolking als die lastig wordt.  Een ander motto zou kunnen luiden : "Veel werken en weinig verdienen".

Al deze ideeën kwamen binnenwaaien vanmorgen toen ik las dat de Wereldbank een milieurapport over China heeft moeten intrekken, aanpassen en vervalsen op niet te weigeren vraag van Zhongguo, de officiële naam van China.  Veel te lastig, veel te compromitterend.  Onze mensen gaan zich opwinden en zorgen maken, dus stop het maar terug in de schuif.  Helemaal onderaan graag.

En de Wereldbank, die we inmiddels hebben leren kennen dankzij Wolfowitz en Melkert als een verzamelpunt van gebuisde politici die uitzijn op macht, seks en  geld geeft uiteraard gevolg aan deze vraag van de meest gegeerde bruid van de kwijnende en kwijlende Westerse economie.

En de prins, wat heeft die arme houten Klaas en zijn  wederhelft, Houten Klara, hier mee te maken ? Ik zal het even laten lezen hieronder, uit de toespraak die de taaie recent hield in Peking :

Lang geleden dat we nog een stukje cultuur brachten.  Cultuur en politiek, niet gaan lopen, het gaat niet over u weet wel wie en toch zijn er tranen mee gemoeid...

Echt heeft ze niet bestaan, Cio-Cio-San de vijftienjarige geisha die door de Amerikaanse toneelauteur David Belasco eind 19de eeuw beroemd is geworden als Madama Butterfly. Puccini was zo aangegrepen toen hij dit verhaal op toneel zag in New York, dat hij de verraste Amerikaanse schrijver wenend omhelsde en die man wist zich geen houding te geven met die latijnse tranenvent rond zijn nek.  De echte triomftocht van het stuk is nog steeds aan de gang dankzij de onverwoestbare muziek van de grote Puccini.

Belasco situeert zijn verhaal in het landschappelijk mooie Nagasaki, dat verscholen ligt in een rustige baai met op de achtergrond groene heuvels en het Teahouse van de Schot Glover dat tegen de hellingen aanleunt, en dat nu aan de toeristen gesleten wordt (met een spleetknipoog) als de woning waar zich het drama van Butterfly afspeelde.  Haar huwelijk met de Amerikaanse marine-officier, de flierefluitende Pinkerton, wordt in mekaar geflanst door een makelaar voor 999 jaar en als de Navy het anker licht, wacht het kleine Japanse meisje vele jaren op de terugkeer van haar man.  Ze was onmiddellijk zwanger, wat niet te verwonderen valt want de toeristische dienst van Nagasaki moest nog uitgevonden worden en er was niet veel te doen.  Om een langdradig verhaal lang te houden : de laffe Pinkerton komt terug maar heeft zijn Amerikaanse vrouw met zich, de overspelige racist en als hij verneemt dat de Japanse sloerie een kind van hem heeft, neemt hij het van haar af.  Drama, tranen, enfin, zij, Cio Cio San, neemt een keukenmes en pleegt hara-kiri.  En dan zegt hij : "Moet dat nu ?  Ik heb spijt".   In de tuin wandelt zijn echte vrouw met de consul,  beiden bewonderen het landschap en de baai van Nagasaki. Doek ! En zakdoek.



Nagasaki is ook de stad waar de Amerikanen in 1945 een atoombom op gegooid hebben.  Een schrijnende geschiedenis en in het Herdenkingsmuseum is er reden te over om weer eens beschaamd het hoofd te buigen, los van de vraag over schuld en onschuld.  Alhoewel de eerlijkheid noopt tot de vaststelling, dat de Japanners zich te eenzijdig in hun slachtofferrol wentelen zonder ergens te vermelden dat zij in 1945 elk voorstel tot beëindiging van de oorlog afwezen.  Of dat een atoomaanval rechtvaardigt, is weer wat anders.

Hoe dan ook, inmiddels is de Japanse minister van defensie  gisteren afgetreden nadat hij in een redevoering verklaard had, dat zowel Hiroshima als Nagasaki onvermijdelijke consequenties waren van de oorlogssituatie toendertijd.  Eigenlijk zeggen wij hetzelfde. Maar ik ben geen Japanner, geen minister maar enkel een ouderwetse fan van die kleine vertederende Butterfly die over de zee starend zingt  : Op een mooie dag komt hij terug ... un bel di vedremo.  Doek !  Zakdoek !

Ouwe gek.

Hoe later op de avond hoe wufter de onderwerpen hier worden.  Het lijkt wel Libelle of Flair. 



U kent dit stel ?  Zij zijn de moderne versie van Arthur Miller en Marilyn Monroe, hij was ook een niet erg knappe man die plots onze blonde droomvrouw  wegkaapte  in de jaren zestig van vorige eeuw. 

Deze lelijkerd is Salman Rushdie, de Iraniër die in 1988 een fatwa ontving voor zijn Duivelsverzen.  Een fatwa is de islamitische tegenhanger van de Nobelprijs literatuur : een soort spel waarbij de bekroonde moet onderduiken en zich jaren schuilhouden want allerlei toffe mannen in jurken zijn op zoek naar hem om zijn adamsappel te onderwerpen aan een medische inspectie.

De Salm zijn boeken werden de wereld door verkocht aan sneltreinvaart en niemand begreep eigenlijk waar het om ging maar je moest het boek minimaal in je bezit hebben, achteloos op de salontafel, naast het Verdriet van België van de nationale Hugo en de Naam van de Roos van Umberto Eco.  Salontafelschrijvers van boeken die niet uitgelezen worden maar wel in zijn.

Schrijverssucces erotiseert, dat is geweten.  Vrouwen denken over mannen die vlot de pen hanteren, hij zal met het liefdespenseel ook wel overweg kunnen.  Ja en neen. Meestal neen. Zo ook de Salm die nu 60 is en die  3 jaar geleden de schrik van zijn leven pakte toen het prachtige fotomodel Padma Lakshmi van 37 jaar hem ten huwelijk vroeg.  Voor mij is het in orde, zei de Salm, ik wil het wel eens proberen. 

En nu ga ze al scheiden, zie,.  Het sprookje is uit, die mooie droom is voorbij, dat zong in diezelfde jaren zestig de Gentse coiffeur Henk de Bruyn (Jos, Tjenne, remember ?) toen ook Marilyn haar Arthur liet stikken.  Morgen iets over Véronique de Kock ?

"Time Out London" is een toeristische uitgave over alles wat er te doen valt in de Britse hoofdstad.  Ik denk dat de redactie bestaat uit een verzameling zwakzinnigen of simpelen van geest die in hun vrije tijd boekjes vullen.  Ofwel zijn het gepatenteerde grapjassen.  In het nummer van 5 juni wordt een beeld geschetst over de islam. Na een inleiding over een gefingeerde executie in de nabije toekomst gaat de auteur over tot het beschrijven van de menigvuldige voordelen van de islam.

U zal merken dat verontwaardiging en humor dicht bij mekaar kunnen liggen. De gevoelige zielen zijn gewaarschuwd : enkelvoor volwassenen met een dikke huid.

- Het hoeft helemaal niet dramatisch te zijn dat na de islamitische revolutie van 2021 op de Mohammed Sidique Khan Square onder het luide geroep  door de verzamelde menigte van Allahu Akbar (god is groter dan alles) een jongeman die gezondigd heeft tegen de wetten van Allah geêxecuteerd wordt.  Er zijn ook veel zonnige kanten aan de islam.  Op dit ogenblik leven er in het grote Londen ongeveer 600.000 moslims en dat aantal groeit bestendig.  Daarom zal tegen 2012 in de omgeving van de Olympische Site een grote moskee gebouwd worden die onderdak biedt aan 40.000 gelovigen.  De talrijke negatieve reacties van vele Londenaars wekt groot ongenoegen bij de moslimbevolking, die weinig waardering kan opbrengen voor deze afwijzing.  In plaats van steeds te kniezen zou men beter nadenken over de positieve invloeden van de islam voor Londen en Engeland in het algemeen.

- 24% van de moslima's en 21% van de moslimmannen hebben een of andere ziekte of lichamelijk ongemak.  Een van de methodes die de openbare gezondheid ten goede komt is het dagelijkse gebed dat vijfmaal herhaald wordt en dat de gelovigen fit houdt, hun gewrichten soepel en hun magen in beweging (ik zweer het, het stààt het er zo).  Het wassen van handen en voeten bevordert de openbare hygiëne en belemmert de overdracht van de hospitaalbacterie in de openbare ziekenhuizen.

- Alcohol is haram (verboden).  Als alle pubs in Londen fruitsapbars worden en alle alcohol in het land (dus ook buiten de hoofdstad) verboden wordt, worden alzo 22.000 doden jaarlijks bespaard en 7,3 miljard pond (11 miljard euro).

- Ecologie (Vera, komt eens over uit Groenland, hier valt wat te leren).  "De wereld is mooi en groen" zei Mohammed en Allah stelde hem aan als de eerste behoeder van de natuur op aarde.  Hij beheerde dan ook het eerste bos en wildpark.  Onder de islam zouden we meer groen en openbare parken bezitten.  (Het staat er echt. Gedrukt)

- Opvoeding en Onderwijs : als er overal moslimscholen komen, zoals in de islamitische landen waar godsdienst en onderricht hand in hand gaan, is het afgelopen met de achterstand van de islamitische kinderen.  Men laat een lid van de moslimraad aan het woord  en ik citeer letterlijk :

Muslim schools have their own distinct ethos. They use the children’s faith and heritage as primary motivators to provide the backdrop for their education and behaviour. This ethos is consistent with the messages that children are getting at home, so it is a very coherent operation between the home and the school

- Als het voedsel halal zou worden, zou ook dat enorme vooruitgang betekenen en over de godsdienstvrijheid bestaat ook alreeds een plan : niemand moet zich zorgen maken. Onder de islamitische leiding zullen de katholieken en de Joden hun bijbel en talmud mogen blijven gebruiken en ook met de hindoes wordt het vredig samenleven zoals in India.

Dit artikel werd geschreven door ene Michael Hodges.  Slaap zacht.

Ray

PS : Ziezo, ik ben er getuimeld !  Regus Patoff, die wel zijn bronnen controleert, schrijft het volgende :

Ik ben even gaan opzoeken op het Internet, en die Michael Hodges schijnt bekend te staan als conservatieve "pasticheur". Zijn lang leven is het belachelijk maken van "liberals". Hij heeft ook zijn eigen blog.

Met mijn oprechte verontschuldigingen.  Met het schaamrood op de wangen.  Met de formele belofte het volgende keer niet kenbaar te maken als ik fout ben.

"Here is the BBC from Sidi-al-Londra with the latest news in the second language of the Kingdom of Great Stupid People. The news is read by the Great Sheikh Madam-al-Ramadan."

In eigen land zal Martine Tanga  van de Onvlaamse Openbare Omroep 000 in boerka  geen estetische achteruitgang betekenen  en bij VTM zal Staf Wouters, nu elke dag in hoveniersbruin, met een Rudolf Valentino-look en dito hooffdoek de kijksters aanzetten tot een sensuele buikdans op de tonen van de monotone Arabische flui-ui-ui-uit.  We weten wat ons te wachten staat, wat we zullen missen, zal in feite best misbaar zijn.

In het gastvrije Engeland roept de opvolger van Blair, met de multiculturele naam Brown, the people of the nation op braaf te zijn, het goede hart te laten spreken, zodat de grote smoel vol protest gesloten blijft.  Hij beroept zich op het Engelse flegma, Schot zijnde.  Het is Red Alert maar no problem, de Yard waakt terwijl Sean Connery genereus zijn filmcentjes overhandigt aan de linkse nationalisten van de SNP.  Jammer dat ze bij de IRA  geen filmversie van 007 hebben.  Er zijn al verschillende terroristen opgepakt, allemaal vreemde nationaliteiten (maar geen Ieren, noch Schotten) en wat toch een fijn teken van culturele vooruitgang is, onder de verdachten bevinden zich twee artsen.  Zonder grenzen uiteraard. Is altijd makkelijk bij bomexplosies : Kijk, mijnheer doktoor is dood.

In het land B is er geen alarm, noch wit, noch geel, laat staan rood. Grijs zoals het land van de middelmaat moet zijn.  De Chef van de geheime dienst heeft laten weten, vanuit zijn vakantie-oord dat om evidente redenen niet kenbaar gemaakt wordt, het bevindt zich namelijk in Saint Tropez, naast de kazerne van de Gendarmerie waar louis de Funès commandant was, liet de geheime Mijnheer Audenaert weten : "Wij hebben alles onder controle, ik heb de 3 dossiers van verdachte individuen in mijn kluis opgesloten dus daar kan niets mee mislopen."

Leve het multiculturele, islamitische Europa.

Ray 

Mijn ouders hadden slechts een kind en als ik aan die twee mensen met liefde en vertedering  terugdenk, verbaast het niet.  Er was niet veel plaats voor passie en de ruimte die er bestond werd gevuld met gegrom.  Those were the days.

Ik heb nooit geweten hoe het is een broer of, heilige schrik, een zus te hebben en als ik mijn kinderen, die van alles wat hebben, vraag welke plaats die nevenproducten in hun levens inneemt, word ik er niet wijzer uit.

Dit om te zeggen, dat Polen bestuurd wordt door een tweeling, de eerste-minister en de president zijn broers, Polen is een familiebedrijf bij uitstek, en de bazen zijn bijaldien geen gemakkelijke jongens.  Als ze op mekaar gestapeld worden, zijn ze geen drie meter hoog (een ruwe schatting) maar ze maken lawaai en  herrie, alsof ze een vierling zijn.

Tijdens de laatste ministerraad in Brussel onder de behoedzame leiding van Meisje Merkel hebben de twee Polen  iedereen enorm op de zenuwen gewerkt.  Eén  Pool was thuisgebleven om de polonaise te leiden maar ze hingen voortdurend bij mekaar aan de telefoon met vragen en suggesties hoe ze de Europese Top nog meer op de Spits konden drijven.  Op die momenten denk ik, ik zou  ook een broer willen hebben, dan konden we samen heel het Seniorennet vullen met onze familiale flauwe kul en belegen inzichten.  Trouwens toen de Top afgelopen was, hebben de Polen de Duitsers nog een aangenaam "Danke schön und  nicht auf  Wiedersehen" nagelaten : het concentratiekamp van Auschwitz dat vaak "Pools" genoemd wordt en dat een Werelderfgoed is, hebben ze omgedoopt tot "Deutsch Auschwitz".  Op Polen kan je rekenen voor verzoening en naastenliefde, het zijn niet voor niets leveranciers van Roomse Pausen.

En ook in eigen land steken de broederbanden de kop op.  (die van het Sint Maartenfonds bestaan al lang, vraag het aan Johan Sauwens van de CVP, hij heeft er zijn hart en zijn ministerportefeuille aan verloren).  De voorzitter van de CVP en de voorzitter van Voka zijn broers.  De eerste, Jo, is de jongste en hij voert de bevelen uit van Leterme en de andere is Urbain, de stedeling en die schiet zijn broertje te hulp.  Dat is die fameuze broederliefde, die ik ontbeer.

Voka had in een eerste instantie om in de smaak te vallen bij de Vlaamse werkgevers gezegd dat ze voorstanders waren van de splitsing van de RSZ.  Nu, na de verkiezingen en na het grote succes van de CVP en de VU komen ze terug op die eis.  We bedoelden eigenlijk responsabiliseren klinkt het nu bij Voka, met een knipoog naar de jonge Jo.  Beter zo ?

Is er soms een senior-lezer die mijn broer wil zijn ?  Of een lezeres  als mijn zuster ?  Liefst beminnelijk en bemiddeld.  Zwanzers gelieven zich te onthouden : in mijn familie wordt NIET gelachen.

Ray

Er zijn lezers van deze blog die te maken hebben met Opel en de autoconstructie in Vlaanderen.  Zij moeten vooral niet nalaten om, indien zij het nodig achten, hun opinie te geven over het voorstel dat bereikt is tussen de vakbonden en de directie en eventueel de ganse toestand in die sector.

Dat Opel het voorbeeld volgt van Volkswagen met hoge ontslagvergoedingen uit te keren, is eigenlijk een privé zaak tussen de werkgever en de werknemers. 144.000 euro bruto, als het in eenmaal uitgekeerd wordt, zal niet boven de 70.000 netto uitkomen en in 2009 zullen de individuele belastinginspecteurs van de betrokkenen gretig klaarstaan om nog een stuk van de koek in te pikken.

Waar de gemeenschap wel mee te maken heeft, is het systeem van brugpensioen van 50 jaar af.  Het is de mensen van Opel gegund maar ik hoop dat zij wel beseffen dat ze enorm bevoorrecht worden ten overstaan van zovele anderen die zich eveneens te pletter werken in kleine sectoren, waar géén geld is noch ambitie bestaat om het personeel dergelijke voordelen te bezorgen.  Het uitgeholde en afgezwakte Generatiepact wordt verschoven naar de toekomst ?

 De directie van Opel is bereid  tot financiële offers ; dat neemt niet weg, dat de werkgelegenheid voor de komende generaties verdwenen is. Het is een eenmalige operatie en daarna gaapt het niets, want Antwerpen (Vlaanderen, België) bezit al lang een schabouwelijke reputatie als overgesyndicaliseerde regio met een onvriendelijk investeringsklimaat voor het bedrijfsleven.

Soms hoort men wel eens een berouwvol politicus zeggen, dat zijn voorgangers een foutief beleid gevoerd hebben.  Vakbonden zeggen dat nooit.  Die houden voet bij stek : bedrijven het leven onmogelijk maken tot ze al dan niet centen  strooiend de boel in de steek laten.  Over tien jaar komen de heren syndicalisten in een herdenkingsreportage van de socialistische omroep 000 met een krop in de keel verklaren "dat ze er geen spijt van hebben en alles opnieuw zouden doen".  Benieuwd hoeveel van de werknemers op dat moment nog iets zullen overhebben van hun giga-ontslagpremie. 

Dankzij de aantrekkende economie is het goed gesteld met de werkgelegenheid en hopelijk blijft het lang zo.  Zou iemand aan Zonnekoning Reynders een nota overgemaakt hebben met de fabel van Lafontaine  "De krekel en de mier" ?  Of geven we ze aan Leterme, het mag de originele Franse versie zijn.

Ray

Engeland klinkt makkelijker dan Groot-Brittannië en  de prijs is hetzelfde : diegene die ons allemaal te wachten staat voor inschikkelijke collaboratie uit softheidsoverwegingen ten overstaan van de immigratie.

Wie Londen bezoekt als toerist kan er niet naast kijken : de grijze Theems, het vaak mistige en lage wolkendek, de statige gebouwen afgewisseld met gedurfde architectuur van morgen en de overtalrijke moslims, gesluierde vrouwen en andere vreemden die door de straten wandelen.  Engeland heeft zich totaal overgeleverd aan de dagelijkse golven van toestromende migranten.  Tegen Argentinië trokken ze ten oorlog met hun volledige vloot om voor twee schapeneilanden duizenden mensenlevens op te offeren, het eigen eiland laten ze met de idiote glimlach van fantasten en dromers innemen door aanhangers van terreur en doodslag.

Het is ook makkelijk te beweren, dat "zij" het zichzelf aandoen, neen, "zij" de onverantwoorde politici doen het hun bevolking aan.  Politiek, wetenschap, pers, openbare omroep, gerecht zijn in handen van Chinese volksdemocraten die geen fluit geven om de mening van de man in de straat.  En de brave moslims, naar wie steeds gewezen wordt om aan te tonen dat het niet allemaal tuig is en die er ongetwijfdeld zijn, zwijgen zoals altijd.

Ray

Het was een drukke zaterdag gisteren.  Oef !  Allemaal voor Angeltjes, allemaal voor u, opa's, oma's, verouderde vrijgezellen en sporadische snotneuzen van min 65. Kortom : voor wie wijs en ervaren genoeg is om de eigen overtuiging te kruiden met enige ironie en de rest te negeren.

Eerst naar Bergen-op-Zoom voor Roze Zaterdag.  Met als grote ontgoocheling : geen bergen !  Natuurlijk, die verhuizen in de zomer naar de Alpenlanden, precies zoals onze Marokkaanse en Turkse landgenoten hun wagens volladen en naar hun echte vaderlanden zoeven.  Tenzij de allochtonen de stad ontvlucht waren wegens de wellustige Gay Parade taferelen en terloops de bergen mee in de bagage gestopt hebben.  Kijk eens, wat we ditmaal voor de familie mee hebben, een Berg uit Zoom

Gelukkig was er veel Roze  volk, zo'n vijftigduizend aanhangers van het wufte leven.  U kent het inmiddels : vrachtwagens vol heren met of zonder borsthaar en kleurrijke,kwistig met glinsterende paillettes bestrooide zwempakken, of hoe heten die dingen, maillots, netkousen, valse wimpers, zware oogschaduw, en pluimen in de reet, sommigen leken wel struisvogels, zeker als ze bewogen op de  klassieke tonen van Boink-Boink-Boink.  Kushandjes werpen naar de toeschouwers, ik viel er gelukkig telkens naast en tongen in mekaars monden friemelen, het was prachtig in Zoom, ik kan het u aanbevelen.  Een van de hoogtepunten vormde beslist de aanwezigheid van de heuse staatssecretaris van Defensie, Van der Knaap (wat een voorbestemde naam voor die christelijke democraat van het appel, niet) die mee kwam feesten, fuiven, voelen, tasten uit solidariteit in het gezelschap van twee  echte Generaals van het roemruchte Nederlandse Leger en vijftien militaire troepsoldaten, vermoedelijk van het peloton seksuele mandekking.  Prachtig !  En de staatssecretaris maar met de heupen wiegen, telkens iemand uit het publiek riep "Hey, schat, ben jij ook een flikker ?"  Mooi, ontroerend en leerrijk.

Na de parade moest ik dringend terug naar Antwerpen, waar de huisarts mij opwachtte om een gehoortest af te nemen en toen die in orde bleek ( bij mijn huisarts is altijd alles in orde, ik geloof dat hij nog nooit een dode patiënt heeft gehad, daarom houd ik hem maar aan) was het haasten naar de 11 juliviering van Voorpost.  De harde kern uit de Vlaamse Beweging die zich geen bal aantrekt van het politieke eierlopen over staatshervormingen : België Barst klinkt daar even makkelijk en vlot als "de trein heeft tien minuten vertraging" op de NMBS-perrons.

Het was een boeiende maar vermoeiende dag. Toen Johan Slambrouck, de voorzitter van Voorpost (alhoewel die man niet veel zit) tijdens  zijn redevoering zegde : "De wereld is misschien van iedereen maar Vlaanderen is van ons", vond ik dat écht ontroerend.

Ray

In de verzuurde kolommen van de Morgen doet  Wilfried Martens de suggestie om de NV-A volledig te laten opgaan in de CD&V.  "De tijd van het kartel is voorbij", zegt de oud-premier en partijvoorzitter van de vroegere CVP die nauwelijks verschilt van de  huidige CD&V.

"De partijen moeten hun programma's naast mekaar leggen en de verschillen uitpraten. En op communautair vlak is het ook vrij eenvoudig : de NV-A moet begrijpen dat het geen zin heeft in het centrum van Europa drie mini-staatjes te laten ontstaan.  En zonder de medewerking van de Franstaligen is er geen staatshervorming mogelijk, tenzij je een staatsgreep zou plegen."

Dat is de opvatting in 2007 van Wilfried Martens, de voorzitter van de Europese christen-democraten, de man die in 1958 tijdens de Wereldtentoonstelling opriep tot Revolutie als België niet inging op de eisen van de Vlaamse Beweging. 

De CD&V verschilt inderdaad geen haar met zijn voorgangers, de Christelijke Volkspartij of daarvoor de Katholieke Partij.  Al die semi-Vlaamse staatskatholieke politieke partijen werden steeds bestookt door Vlaams-nationale horzels : er kwam zelfs een soortement akkoord (bewerkstelligd door Gaston Eyskens) in 1936 met het VNV dat echter niet lang heeft stand gehouden.  En na de repressie werden een aantal niet te fel aangebrande VNV-ers gerecupereerd in de CVP : Leemans en Custers waren de gegadigden die ingingen op de voorstellen.  Victor Leemans bracht het zelfs later tot senaatsvoorzitter.  Die twee waren natuurlijk de kop van jut bij de Vlaams-nationalisten.  Ook in de gloriejaren van de Volksunie, die de CVP veel electorale migraines heeft bezorgd, waren er bestendig contacten.  Ex-kolonel Herman Candries liep over van de VU naar de CVP en op lager echelon waren er ook vaak transfers.

De Vlaamse Beweging heeft altijd aan de moederborst gelegen bij de staatskatholieken en beiden hebben in een onmiskenbare haat-liefde relatie geleefd.  Ook nu nog is dit het geval, zij het dat het overgrote deel van de Vlaams-nationalisten, al dan niet wijs geworden door de exploten uit het  verleden, onderdak hebben gezocht bij het Vlaams Belang, dat compromisloos voor de volle 100% zelfstandigheid gaat," de Vlaamse Staat of géén Staat".

Als Wilfried Martens nu een ballonnetje oplaat om de twee kartelpartijen in mekaar te laten opgaan, doet hij niet meer dan de oude wens van de Katholieke Partij terug op te rakelen en vermoedelijk zou de politiek hierdoor duidelijker worden.  Vlaams-nationalisten horen alleen thuis in een partij die een nationalistisch programma nastreeft zonder schaamte voor eigen symbolen, met respect voor alle mensen en zonder vreemden meer rechten toe te kennen dan de eigen bevolking.

Natuurlijk is het net voor 11 juli niet zo verstandig om een dergelijke oproep te lanceren, maar Wilfried zal daar niet aan gedacht hebben in zijn grote wijsheid.

Ray

Na de succesjaren van Knack onder de bevlogen leiding van Frans Verleyen, doet de huidige grimmige redactie een poging de verloren jaren terug op te roepen met dochter Lynn Verleyen onder de aandacht te brengen.  Voor wanneer een duo-portret van Karl Vanden Broeck en Rik van Cauwelaert met als bijschrift : Hand in hand naar de afgrond ?

Voor de verkiezingen hebben wij een bok van formaat geschoten en het zal nota bene niet de laatste zijn.  Er waren namelijk fervente roddels dat Rik Torfs van de televisie (uit ijdelheid) en op de loonlijst van de Katholieke Universiteit Leuven (uit nooddruft) zou kandideren, bij de socialisten of de liberalen maar dat bleek dus een kwakkel te zijn.  Sedertdien hebben wij de naam van de professor theologie en amuseur public niet meer durven gebruiken uit pure schaamte.

Het was mooi geweest om ook nu weer die zwaar opgepepte professor Zonnebloem-met-de-radde-tong even te misbruiken als rode of blauwe militant, werkzaam bij de katholiekste en oudste universiteit van Europa.  Alhoewel  meerderen er aanspraak op maken, ondermeer in Italië en Duitsland, hun leeftijdsanker uit te gooien in de Middeleeuwen.

Het rectoraat is in stilte gaan overleggen met de grote bazen in Rome over wat al eeuwen een struikelblok is geweest voor de religieuze richting in de Katholieke Kerk, namelijk de wetenschap temmen of er in vrede mee leven, nu de brandstapels doorgeschoven zijn richting Mekka.  Rome wil niet dat er aan invitrofertilisatie gedaan wordt door haar leden en aanhangers.  Terwijl ze bij de KUL wild zijn van dat soort experimenten.  Dus : boel.  De bazen dreigen er mee om het adjectief "katholiek" te ontfutselen aan de universiteit en daar baalt de universitair leiding van.

Ze gedragen zich al decennia als volksvreemde aanhangers van het socialisme, ze hechten nauwelijks waarde aan de exponenten van hun geloof, imams zijn meer gerespecteerd dan de eigen priesters, Rome is een suffe club (ook al is dat misschien waar, gedraag je consequent als je uithangbord bent) maar nu zouden ze gaan smeken om toch maar katholiek te mogen blijven.

Het zijn mijn zaken niet maar als wij vroeger te vaak de clown uithingen in de klas, werden we aan de deur gezet.

Ray

In het verleden heb ik met Mario Danneels van het Nieuwsblad/Le Standard een opgewonden gesprek gevoerd en sedertdien heb ik hem enkele malen over de hekel gehaald. Vandaag schrijft hij een artikel over de erkenning van moskeeën in Antwerpen dat zo degelijk is dat het zonder commentaar overgenomen wordt.  Voortdoen, Mario, volgende keer als ik je zie, zal ik niet meppen.

Er zijn weinig Vlaams-nationale blogs (zeg maar géén) waar de SP-a lijsttrekster, Christine van Broeckhoven, bij haar verrassende kandidatuur zo gunstig is onthaald geworden dan deze van Angeltjes.  Soms kunnen wij verrassend objectief zijn met al onze vooringenomenheden.

Achteraf is het dan veel leuker, als Christine door de mand valt, om haar met neerprijzend mededogen in de kelder van onze minachting te duwen.  Soms kunnen wij ook verrassend smerig zijn.

Het was alleszins duidelijk dat de nieuwe SP-a politica niet uit het soepele hout gesneden was dat haar in enkele flitsen tot de toppen van de politieke roem zou voeren na haar desastreuze optreden met Frank Vanhecke.  Ik heb die laatste trouwens zelden zo geamuseerd weten kijken dan toen : "Een geskenk uit de gemel" glunderde Frank toen zijn opponente weer eens de mist inging met een nochtans evidente vraag door het socio-vriendelijke interviewersduo.

Na door zowat iedereen over de hekel te zijn gehaald zodat zich langzaamaan een Ingrid Pirafenomeen begon af te tekenen ten overstaan van Van Broeckhoven, is zij inmiddels acief van start gegaan met haar carrière.  Aangeduid door het lot, was zij aanwezig bij de formaliteit die de Kamer vervult vooraleer de officiële eedafleggingen te laten plaatsgrijpen, namelijk nagaan of de verkozenen aan de normen beantwoorden en of de verkiezingen normaal verlopen zijn.  Precies zoals het in de senaat gebeurde, benadrukte het VB dat er rekening moest gehouden worden met de honderden klachten in verband met de niet-splitsing van BHV en of men dit even wilde opnemen in het verslag.  Het lot had nogal wat neofieten aangeduid om die zaak uit naam van de kamer te controleren en die lieten zich gewillig overdonderen door de eveneens aanwezige Reynders die hemel en aarde verzette om te vermijden dat er over dat heikele thema een woord zou vermeld worden in de het verslag.  Tot groot ongenoegen van Bart Laeremans, de verslaggever die zich gedwongen zag om die reden zijn taak op te geven.  Politiek, politiek, hoor ik u zeggen, ja, inderdaad maar zo functioneert het nu eenmaal : de letter van de wet(ten) heeft nu eenmaal belang in dat milieu.

En wat verklaart Christine vandaag in de Standaard ? Zij hoopt niet te vaak geconfronteerd te worden met dergelijke spelletjes.  Tja, wat doet zij eigenlijk in het parlement ?  Waarom liet zij zich aanporren om de lijst aan te voeren ?  IJdelheid ?  Waar precies in de hersenen bevindt zich het plekje dat dit gevoel stimuleert ?  En waar zit "spijt" ?

Ray