Laten we hopen dat het vlug allemaal achter de rug moge zijn met dat domme busincident met die onverantwoord brutale treinbestuurder, u weet wel.

Gelukkig heeft de rechtbank net beslist dat het kind dat nog met het zwaard van Damocles boven het arme hoofd leefde, door de jeugdrechter zal beoordeeld worden en laten we hopen dat deze man mild moge zijn !

Uiteindelijk zal slechts een persoon, een achttienjarige fiere jongeman, voor de correctionele rechtbank moeten verschijnen.  Ook hier hopen wij dat vrouwe Justitia een oogje dicht moge knijpen.

Zo ziet u dus, hoe deze fel opgeklopte affaire herleid wordt tot haar ware proporties : de zieke opgewonden nijdige racistische kerel met een bibliotheek vol smerige literatuur van het Derde Rijk kreeg zijn verdiende loon en de arme kinderen, die enkel wat kattekwaad wilden uithalen, zullen vlug verlost zijn van alle boosaardige betichtingen.  Allah, zij geprezen, er bestaat nog gerechtigheid in deze door racisme vergiftigde samenleving.

Sheik El Rochel

In deze tijden van politieke onzin,  onverantwoordelijke struisvogeltactiek en collaboratie met de islam is het goed vast te stellen, dat sommigen onverdroten blijven geloven in en voortbouwen aan de "res publica", de zaak van het gemeen, het openbare leven.

Je mag van Amerika denken wat je wil maar ik heb het steeds voordeliger gevonden dat wij in West-Europa onder de Amerikaanse paraplu leefden liever dan onder die van de Sovjet-Unie.  We moeten niet alles kritiekloos aanvaarden, we moeten niet opgaan in de gewoontes van over de Atlatische Oceaan maar we delen veel gemeenschappelijke belangen en dat schept een band.

Hét beschavingsprobleem in de EU is ontegenzeggelijk de aan gang zijnde volksverhuizing, de invloeden die onze cultuur en levensgewoontes ondergaan, de onbegrijpelijke laksheid waarmee de machthebbers in Europa hun grenzen openzetten en de eigen mensen laten stikken ten voordele van vreemdelingen.  We ondergaan dit, we kijken er hoofdschuddend  naar en we staan machteloos...tegen de oprukkende islamisering, een barre en ruwe cultuur waar wij nauwelijks raakvlakken mee vertonen.

In Vlaanderen is gelukkig de kritische oppositie verzameld omheen het Vlaams Belang en worden pogingen ondernomen een Forza Fiandra uit te bouwen (als we het toch op zijn buitenlands moeten zeggen, laten we het dan correct doen : het is niet Forza Flandria maar Forza Fiandra en men zegge het aan Frank Vanhecke).

Momenteel is een afvaardiging van het VB in de Verenigde Staten om gesprekken te voeren met conservatieve krachten, de problemen aan te kaarten en hopelijk te werken aan een internationale samenwerking.

Allemaal makkelijk gezegd van achter onze pc's in onze gezellige woninkjes maar al die kerels (en hopelijk ook vrouwen) met hun grote ego's op één politieke lijn krijgen, zal niet evident zijn.  Het is nochtans de enige weerbare weg die hoop biedt op het maximale behoud van onze cultuur.  Ik weet niet hoe het zit met mogelijke overeenkomsten en samenwerking met de Partij voor Vrijheid van Geert Wilders en het Vlaams Belang.  Uit de reacties hier op dit forumpje blijkt alleszins dat nogal wat mensen zeker niet afkerig staan tegen eventuele gezamenlijke actiepunten.  Zou de kartelpartner, Vlott, in deze geen brugfunctie kunnen vervullen ?

Wilders zou ook in de VS geweest zijn bij de Right coalation Meeting.  Volgende keer samen ?

Ray




 

Hier had ik mij al tot Mark gericht tegen beter weten in.

Want wat betekent de NVA eigenlijk? “Een rechtlijnige Vlaamse ondernemende partij”, dixit Bart de Pezewever.

Heel curieus keek ik uit naar de reactie van de NVA op de uitspraken van Didier Reynders op 20-02-07. De NVA presteerde het die dag wel twee persberichten de wereld in te sturen. Een over de slechte sociale Belgische leerling binnen Europa en een over de paffers binnen het Europees parlement, waar eigenlijk wel ook heel wat over te vertellen valt. Tot op vandaag niets van betekenis over de toch wel regelrechte aanval van DDR (democraat Didier Reynders)

Op hun webstek staat het volgende:

 Reynders over de N-VA     20/02/07

“Met deze N-VA aan zijn been kan Leterme onmogelijk premier worden”, zo stelt Didier Reynders, vicepremier voor de MR en kartelgenoot van het FDF. In een Humo-interview steekt hij z’n ambities voor het premierschap niet onder stoelen of banken. Over de kansen van Leterme orakelt Reynders: “Serieus, met Leterme is er een écht probleem: hij heeft een kartel met een partij die ronduit separatistisch is”.

Tot op vandaag is hun enige commentaar en die neem ik letterlijk volledig over:

 “Met de Open Vld en sp.a-spirit hebben de Franstalige politici uiteraard geen probleem …”

Hoort u het goed? Hier speelt de NVA het spel mee van hun broodheren om uiteindelijk geen Franstalige partijen aan te vallen. (Alleen de politiekcorrecte Nederlandstalige concurrenten en uiteraard voor CD&V die énige partij die ijvert voor het belang van Vlaanderen)

Veel erger is eigenlijk de matte, om niet te zeggen slaafse, reactie van de NVA op de uitspraken van de oude Tsjevenkrokodillen na hun “fuif” in hotel Leopold.

Ik hoor het JMMD nog graag zeggen, voor hij de ezelstamp kreeg, dat Bourgeois zijn idealen boven zijn postje stelde.

Vandaag weten we beter welke postjes en verkiesbare plaatsen de NVA verzilverd heeft.

Is er hier een Niveaan die nog niet het schaamrood op zijn wangen heeft?

Voor de NVA geldt nog alleen de slogan: Forza mio Zakka.

Mark, beseft ge nog altijd niet dat ge als ordinair schaamlapje wordt gebruikt?

Erik 

 Terzake wordt nog meer ter zake.”

 Na dit te hebben gelezen op de webstek van Canvas dacht ik toch iets anders te horen in Terzake van maandag. Herinner u dat ze ooit eens bij hun vriendin Freya tot de kern zijn doorgestoten: ’t kind is dan gaan blèten bij den Baard van Palermo aan de Noordzee en de heren scherpzinnige onbevangen analisten van de PRT hebben de directheid van hun karakter op het gepaste moment benut om het vraaggesprek, mét spiekbriefje, rustig over te doen.

Buiten de presentator van dienst waren de protagonisten: Bart Caron (Spirit), Jens Mortier (reclamemaker en zoon van Guy)) en als schaamlapje mocht Ivo Belet (CD&V en ex-PRT journalist) ook zijn zegje doen. Tussendoor schaamteloos een reclamespotje van Frank Vandenbroucke. Waarbij Lieven Verstraeten op zijn stoel zat te springen van kinderlijke blijdschap om Mortier een leuke verassing te mogen bezorgen. “Over leuk zijn gesproken. We hebben vanmiddag eens op de website van SP.a gekeken en kijk eens mee wat we daar gevonden hebben” Tussendoor een duidelijk gespeelde “Ah… prachtig” van Mortier die natuurlijk moest doen alsof hij van niks wist al denk ik dat die “prachtig” niet in het scenario stond.

En dan vraagt LV aan Mortier: “Ja meneer Mortier was dat uw idee?”

Antwoordt de bescheiden Mortier: “Prachtig hé, sterke televisie ook….”

Buiten het zichzelf bewieroken was de uitzending een grote aanklacht tegen de subjectiviteit van dergelijke “zenders” of initiatieven. ’t Is van de PRT dat we ’t moeten horen….

Maar JM heeft wel een waarheid als een koe van zijn tong laten rollen: “…Je ziet in het buitenland ook vaak dat het vooral de rechtse partijen zijn die dat beginnen doen omdat zij vinden dat ze te weinig ruimte krijgen op de klassieke kanalen, op de televisiezenders enzovoort, om hun ei kwijt te kunnen.”

Alhoewel hij in feite liegt, juist ware geweest als hij had gezegd: …omdat de rechtse partijen te weinig ruimte krijgen….

Senior zou zeggen: hoe vettiger, hoe prettiger.

Bij de PRT zeggen ze: hoe leugenachtiger, hoe prachtiger. Ik vond niets voor: hoe roder, hoe… maar leugen en rood zijn quasi synoniemen.

Zouden ze bij de PRT nattigheid voelen? Ik hoop dat er binnenkort heel wat van die initiatieven worden opgestart zodat de zin van een PRT totaal onzinnig wordt.

Het ging dus over MRTV.

Erik 

"Het Volk" is een krant, met traditioneel een christelijk-syndicale achtergrond en met weinig lezersvolk dat zich hoofdzakelijk in Oost-Vlaanderen situeert.

Ik lees die krant nooit, alhoewel Leo Marijnissen, de vroegere hoofdredacteur een oude jeugdvriend is maar ja, als ik die allemaal moet volgen, loop ik elke dag alle begraafplaatsen af.

Door een speling van het lot (mijn lot wordt veelal bepaald door Mijnheer Erik, die zich ondermeer specialiseert in Kranten-opde-rand-van-het-failliet) kwam ik zonet in het bezit van het hoofdartikel van Het Volk van gisteren, met de titel "Aap".  Mijnheer Erik had er aan toegevoegd : "'t Zal joen interessère, over d'evolutie".

Het ging dus over dé campagne van het Belang van Vlaanderen en ik heb mij verbaasd over de stijl van wat een hoofdartikel is in een Vlaamse krant, die, zelfs kwakkelend, toch nog steeds enige faam geniet.  De mij onbekende auteur, die alleen ondertekent met zijn initialen, wat mij in de gegeven omstandigheden veeleer een daad lijkt van noodzakelijke naambescherming dan valse bescheidenheid, is uitzonderlijk zwak. Professioneel bevindt hij zich op het niveau van Luc Rademaekers, de Hoofdritselaar van de Gazet van Antwerpen, alias de Frut.  Ik citeer het slot dat handelt over de campagne van de Drie Apen :

Na de democraten van Saoedie-Arabië (u weet wel die fel geavanceerde woestijnbeschaving waar stok-en zweepslagen worden uitgedeeld als je een glas vodka drinkt) zijn nu ook de vrije geesten van Iran in het verzet gekomen in Nederland tegen Geert Wilders.

"De islam wordt beledigd" mokken de hypocriete venten met baarden en gehuld in soepjurken als travestieten in opleiding. 

Als ik premier was (stelt u zich dat vooral niet voor) en er zou zich zo'n verongelijke ambassadeur aanbieden,  ik had een kort antwoord : "De islam is een belediging voor de mensheid".  Balkenende zal dit niet overnemen  en het braakmiddel Guynokkio gaat onmiddellijk tegen de grond om excuses aan te bieden.

Leuke berichten vandaag, vindt u niet ? 



Actualisering 21.02.07 - 12.30 uur

Wilders die deel uitmaakt van een delegatie die eerlang Pakistan moet bezoeken, heeft zich teruggetrokken uit dit gezelschap.  In Pakistan hebben verschillende zowel gematigde als extremistische moslims laten weten, dat de uitlatingen over "het verscheuren van de koran" of "het wegzenden van Mohammed, bedekt met pek en veren" aanleiding zullen geven tot felle protesten en zelfs moordaanslagen op het Nederlandse parlementslid.

Als de democratie begint te zwichten voor geweld en bedreigingen, kunnen we ze net zo goed opdoeken.  Maar dan geven we vrijspel aan collaborateurs zoals Vande Lanotte, geboren leugenaars als Guynokkio en landverraders van het laaghartige type als Leterme.  Traditionele politici die zich volledig tegen de belangen van de bevolking keren. Wat uit hun allochtone kweekvijvers komt, zien we nu met het Antwerpse gemeenteraadslid Youssof.

Hoe luidde de spreuk alweer van Willem van Oranje ?

Ray

"Bert betreedt nu het kattenlooppad gehuld in een soort wit tropenpak, afgebiesd met  zwart satijnen lint en een zwarte singlet met wit katoenen onderhemd.  Onder zijn inmiddels grijsgespikkelde haardos nog steeds die jongensachige, verlegen glimlach waarmee hij zovele meisjes- en damesharten op een hijgend tempo doet vragen : zou deze jongen ooit de stormen van mijn passionele gemoed kunnen luwen ?"

Gelukkig zijn er "aanhalingstekens" in overvloed op mijn klavier, zodat u onmiddellijk door heeft, dat ik niet mijn eigen zieleroerselen te grabbel gooi maar in dit geval een fictieve omroepster bij een modeshow het nieuwsgierige publiek laat inlichten over de verschijning van cultuurminister Bert Anciaux op de catwalk.  Het zou best een aankondiging kunnen zijn door een van de twee travestiete diva's , Nancy of Debby, want bij hen (haar ?) maakte Bert onlangs zijn televisie-opwachting.

In feite nog steeds diezelfde Bert, die een tiental jaren geleden, gezeten naast Marc Uytterhoeven in een knellende pauwenstoel,  stormenderhand de sympathie wist te winnen van honderdduizenden kijkers. De Volksunie lag op apegapen maar de kleine boy-scout pookte het stervende vuurtje terug op tot een fel laaiende maar kortstondige vlam.

Er is inmiddels veel gebeurd : de Volksunie van Bert,  maar vooral van vele goedmenende Vlaams-nationalisten en ook te veel  arrivisten, is uit mekaar gereten en vaak in onhapbare brokken verzwolgen en verteerd.  Bert zelf heeft zowat overal rondgesnuffeld en enthousiast zijn geursporen aangebracht maar heeft finaal zijn Vlaams-nationale wortels losgerukt om ze te vervangen door vooral Marokkaans-nationale en zich onder de grote rode papaplu van de socialisten op te blazen tot een compleet overbodig multicultureel aanhangsel.

"Hoe vinde mijn kostuum, schoon, hé" taterde onze Oppercultuurman tegen de travestieten.  Ik wist niet dat schaamte in de plaats van iemand anders ook pijn kon doen

Ray.

Ik heb hem ooit eens ontmoet en hij leek me een best aardige man, keurig in het pak, beschaafde omgangsvormen, zo iemand van wie je zegt : als heel uw gemeenschap is zoals u, zullen wij nauwelijks problemen ondervinden. 

Hij is net begonnen aan zijn tweede lesgislatuur in de gemeenteraad maar pats boem ... het is multiculturele papieren oorlog voor de rechtbank met onze Youssof. 

Wat is er gebeurd met deze voortreffelijke man ?  Tegengehouden tijdens een Wodca-controle weigerde de bestuurder van de auto waarin het raadslid zat, gehoor te geven aan de bevelen van de politie.  Achtervolging, sirenes, klemrijden, en terug de rij in om te blazen in het zakje.  (Ik stel mij hier al vragen bij, want als u of ik zoiets klaarstomen, worden wij weggevoerd).  Bij de controlerende agenten aangekomen, stapt Youssof uit de wagen, maakt zich kenbaar (hoe indrukwekkend ! een "gemeenteraadslid", val nu op je achterste) en begint te zeveren dat hij beslist heeft dat die controles niet kunnen doorgaan ... Er komt een hoge politiepief bij te pas en de zaak escaleert. Een gemeenteraadslid heeft nul komma nul gezag over een politie-agent, mocht u daaraan twijfelen. U wellicht niet maar Youssof wilde het even uitproberen, vermoedelijk aangespoord door zijn vriend chauffeur die lichtjes boven zijn Marokkaans theewater was.

Om kort te gaan de politie stelt een pv op voor smaad en het verongelijkte allochtone maar geïntegreerde raadslid van de SP-A legt klacht neer wegens ... racisme ! De eeuwige uitweg en oplossing voor elk conflict met onze gekleurde woestijnridders.

Ik bespaar verdere details over "jawel maar" of "neen, toch niet", waar het om gaat is dit : zelfs flink aangepaste allochtonen die tot zekere bestuursniveaus doordringen, blijken nooit onze leefregels te kunnen aanvaarden. 

Wie is nu de racist ?  Ikke natuurlijk.


Ray

Giacomo Puccini (Lucca 1858 - Brussel 1924) met Verdi ongetwijfeld de bekendste Italiaanse operacomponist van o.m. La Bohème, Tosca, Madama Butterfly en nog negen andere onvergetelijke werken.  Hij was van in de jaren 1890 tot aan zijn dood een wereldberoemd man, die we nu zouden vergelijken met de grootste popidolen of filmsterren. 

Tweemaal is hij per pakketboot naar New York gereisd en op 21 februari 1907, honderd jaar geleden,  werd door Columbia een opname vervaardigd van de afscheidsrede die Puccini aflas in het Italiaans, de enige taal die hij kende. 

Deze man die de meest meeslepende romantiek in zijn oeuvre legde en die zelf tientallen romances beleefde, was zijn leven lang een verlegen Toscaanse buitenman die enkel gelukkig was in Torre del Lago, waar hij begraven ligt in de villa die hij lang bewoonde aan het meer. 

Klik op de foto, de opname dateert van 21.02.1907 en duurt 28 seconden. (met dank aan het Centro Studi Giacomo Puccini te Lucca - Italia)

Ray

Geert van Istendael heeft jarenlang het televisiescherm geteisterd met zijn temerige stem en gelaatsuitdrukking van een jonge jachthond die net de prooi gemist heeft.  Hij is een van de journalisten die het vaste ambtenarenstatuut geruild heeft voor de risico's van het privé-ondernemerschap van de schrijver.  Chapeau !

Geert heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij, het Vlaamse Ketje, zich een onvervalste Brusselaar voelde, een Belgische unitarist en dat hij met de flaminganten niets te maken wilde hebben.  Hij schreef of vertelde deze dingen in een keurig, correct, mooi gedecoreerd Nederlands zoals het boven of onder de Moerdijk nog enkel door een kleine minderheid gehanteerd wordt. Nogmaals chapeau !

Uiteraard schaarde hij zich aan de zijde van de politiek-correcten die de multiculturele realiteit omarmen als idiote ouwe venten die het vuur onder hun lenden voor een twintigjarige Braziliaanse del verwarren met de Ware Liefde.  Tot zijn eigen dochter naar huis kwam met een donkere mijnheer uit Afrika : de realiteit binnen de familie vertoonde toen enkele andere aspecten dan de sprookjes die de Morgen ons in zijn kolommen voorhoudt. Berg de chapeaus  maar op in hun hoedendozen op  zolder.

In één van die fameuze kolommen had Geertje het gisteren over de teloorgang van het onderwijs, het Nederlandstalige  in het bijzonder en zonder schroom pleit Van Istendael, zoals van hem te verwachten valt, voor "de taal" als enige en unieke oplossing voor de dramatische ontwikkelingen binnen een gemeenschap van vreemdelingen die  zichzelf overal en voortdurend uitsluiten. Taal als wondermiddel, ik heb er nooit aan getwijfeld.

"In de hoofdstad van Vlaanderen zijn we een onderklasse aan het kweken, die nooit de vaardigheden zal ontwikkelen om ook maar het gewoonste werk te doen.  Was ik minister van onderwijs en flamingant, ik zou véél meer geld stoppen in de Brusselse Vlaamse scholen". Zo schrijft Geert van Istendael, familie van Karel van Istendael, het neer voor socialistische lezers en een toevallig passerende Vlaams-nationalist.

Volkomen akkoord.  Onderwijs en taal zijn de sleutels om onze samenleving overeind te houden.  Zeker in Brussel, waar de geschiedenis ons al jaren leert dat een biculturele samenleving onleefbaar is, wat zou een multiculturele het  zijn !  Deze vitale overlevingsregels gelden voor gans Vlaanderen, voor al onze steden en gemeentes die ingenomen worden door vreemdelingen die onze taal niet kennen, die onze cultuur, en  onze normen en verworvenheden afwijzen. 

Voor wanneer een gezamenlijke actie vanuit het Vlaams Parlement, het Brussels Hoofdstedelijke Gewest,  over de provincieraden en de 308 gemeenteraden van dit land ?   Hop, hop !!! Het belang van Vlaanderen stuurt u een noodoproep. Het is niet omdat de Drie Apen blind, stom en doof zijn, dat het Alternatief in slaap moet vallen.  Hop, hop !

Hoe ouder Van Istendael wordt hoe meer hij me doet denken aan dat andere Nederlandse monument,  Carmiggelt.  Weinig is wat het lijkt maar soms borrelen er wijze woorden en valabele ideeën op tussen de alcoholwalmen.

Ray

 

In 't Pallieterke van deze week hebben Marc Platel en Sinjoor het in een duo-bespreking over de memoires van Wim Geldolf, gewezen volksvertegenwoordiger en schepen van Antwerpen voor de toenmalige BSP.  De auteur is historicus en heeft destijds een behoorlijk standaardwerk  gepleegd over Camille Huysmans.

  Historici die de overstap maken naar de partijpolitiek en zich blijven beroepen op hun wetenschappelijke objectiviteit of erger nog, integriteit zijn een beetje zoals kabouters : zij bestaan niet echt maar ze willen wel de koffer in met Sneeuwwitje. Bartje Dewever, neemt gij ook een kleine consumptie voor mijn rekening  ? Hetzelfde als Wim Geldolf : een glaasje bitter.

Geldolf blaast zichzelf op tot een politicus met de nodige Importantie en Allure wat helaas nauwelijks strookt met de werkelijkheid. Wie aan politiek doet en een stout mens is, zal nooit opvallen door zijn grootmenselijke politiek, wie daarentegen een warme persoonlijkheid bezit, kan best rekenen op de waardering  van andersdenkenden.  Ik heb geen enkel probleem om Lode Craeybeckx, destijds een politiek tegenstander, een warm hart toe te dragen en Mathilde Schroyens een vrouw te noemen die veel indruk maakte door haar discrete charme.  En die beide mensen hadden beslist ook hun kleine kantjes.

Geldolf is steeds een man geweest die uit was op afrekeningen en conflicten, iemand die het leven beschouwde als een western, helaas zag hijzelf er niet uit als de cowboy op het witte paard.  Hij had ruzie met zowat iedereen in zijn partij en daarbuiten en zijn enige medestanders waren de leden van zijn kabinet en een sporadische pierenvisser die zonder aas in de rode vijver zat te staren.

 Om toch iets positiefs te zeggen : intrigeren kon Wim niet, want daarvoor bezat hij niet de speelsheid, noch de soepelheid van geest, zijn tactiek was deze van de ruwe, brute aanval, zoals een buffel. Hij wilde ook iedereen en alles vernietigen, een geestelijke bruut.

Ik presenteer géén rekeningen na dertig jaar ; dubieuze debiteuren worden vlug afgeschreven in mijn levensresultaat maar ik stoor me wel aan misplaatste volharding bij ouderlingen en dan wordt geen achterstallige factuur aangeboden maar wel een oog of een tand beschadigd, het enige waar die ouwe rakkers beduusd voor zijn. 

Geldolf is door de  partijgenoten  aan de deur gezet toen de ruzies niet meer binnenskamers bleven, omdat hij zijn eigen socialistische collega's in het schepencollege bleef vervolgen met een nooit geziene paranoïa.  Wèg Kamerlidmaatschap, wèg schepenambt.  Voor ze zoiets doen, die van het rode profitariaat, moet er bloed aan de muren gekleefd hebben.  Wim Geldolf is een van de slechtste mensen die niet alleen mijn pad gekruist heeft maar die menige pad in de korven van zijn partij gezet heeft.

Wim beroemt zich in zijn memoires op zijn enorme staatsmanszin, want hij heeft een keer de BSP- lijst aangevoerd met een eclatant succes.  Weet u wat dat was ?  De VU heeft toen 1 zetel verloren !

Verder zit Wim te orakelen over zijn vriendschap met Karel van Miert,  die zonder zijn steun nooit de grote voorman zou geworden zijn, enzovoort,  en zo verder. Karel heeft alleszins geen vinger uitgestoken om zijn vriend en mentor in de partij te houden.

Voor de rest is dit dikke boek vrij geschikt voor kabouters om als opstapje te gebruiken als ze zich in de bedstee aan Sneeuwwitje willen vergrijpen.

Ray 

Op 21 februari 1907 werd een geluidsopname vervaardigd in New York van wat toen een historisch moment was.

Wij hebben de hand weten te leggen op dit document van 30 secondes en laten het u morgen horen, precies 100 jaar na datum.

Ouderwetse mensen, ouderwetse gedachtes, dus ook ouderwetse opnames.  Dank u,  Ouderwetse Angeltjes.

De redactie.

Geert Mak is een wijs journalist en schrijver maar helaas ook een slaaf van het moderne poco-denken : Het Westen kan zichzelf niet genoeg kastijden en schuldig gevoelen. Kom, laten we allen onze kop in de ton water stoppen en onszelf verzuipen, dan kunnen onze "invaders" alles makkelijk inpikken zonder weerstand.

"IN EUROPA, Reizen door de twintigste eeuw" is een boeiend boek van bijna 1200 bladzijden dat je node terzijde legt, dat zeer humaan de moderne geschiedenis beschrijft, meer uitgaande van de feiten dan de ideologieën. Mak is hier een voorbeeldig en intelligent auteur.

Voor de boekenweek van 14 tot 24 maart selecteerden de inrichters een werk van Mak, "De Brug" dat de eer geniet het gratis boekenweekgeschenk te worden en dat tegelijk in het Turks verschijnt.  U raadt het al : een pleidooi voor de aansluiting bij de EU met dooddoeners zoals "Het moderne Turkije zal fungeren als een baken van modernisering in de regio."  Een andere dijenkletser : " Als het niet doorgaat, zal de ellende niet te overzien zijn, want dan valt het land ten prooi aan de fundamentalisten." De man van de intelligente benadering en originele inkijk is compleet verdwenen en vervangen door de broodschrijver.

  Heeft Geert Mak soms een kristallen bol waarin hij ontwaart wat er over tien of twintig jaar aan de hand zal zijn  ?  Dank zij die bol heeft hij geen argumenten nodig, wat de poco's goed uitkomt, want kretologie is de taal in  hun biotoop.  Je kan even makkelijk stellen : als Turkije wél opgenomen wordt, zal het een rechtstreekse brug vormen met het fundamentalistisch handelen en denken van de Islam om alzo Europa onder de knoet te krijgen.  Wie weerlegt deze stelling ?

Waar het om draait is eens te meer de wijze van beïnvloeding die men hanteert : een gratis boekje van een gekend auteur (met dubieuze faam maar niet talentloos) wordt gratis verspreid om de eigen politieke doelstellingen door te drukken.  Alle middelen zijn inderdaad goed.

Een pikant detail : de boekenweek staat in het teken van de "Lof der Zotheid".  Erasmus kon in zijn tijd nog kritiek uiten op de samenleving.  Wij moeten ons beperken tot "De Lof op de Dictatuur".

Ray

Wat heeft Pink Floyd te maken met het sluiten van een school in Ganshoren, zal u zich afvragen. Terwijl ik dit schrijf hoor ik op de achtergrond de wat sompige versie van Pink Floyds ‘Another Brick In The Wall’. Wat aangepast aan de huidige smaak, zeg maar. Het origineel was van 1979. Toen werd de groep geprezen als vernieuwend omwille van hun psychedelische rock, soms heette het ook progressieve rock en in bepaalde gevallen zelfs overmoedig symfonische muziek.

Over de betekenis van de teksten van Pink Floyd zijn er al boeken vol pseudo-filosofisch geleuter bijeengeschreven. Analyses die meestal bol staan van gefrustreerde ‘Hineininterpretierungen’ over wat “The Wall” nu in feite betekent.

Het zou gaan over psychose, over een geflipte artiest, over niet verwerkte kindertrauma’s tot afkeer voor Nazi-Duitsland aan toe.

Dan is er zo’n vervelende nuchterling als ondergetekende die eens van dichterbij gaat kijken naar wat hier nu opnieuw op de markt wordt gebracht. En ik doe geen diepgaande ontleding van de song-tekst (die is trouwens maar 6 regels lang), neen ik lees gewoon wat er staat. Ik citeer hier even de tekst :

We don't need no education
We don't need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave the kids alone
Hey, teacher leave the kids alone
All in all it's just another brick in the wall

Het tv-nieuws van maandag 19 februari om 19 uur meldt mij het zoveelste ‘incident’ waarbij een jongen in mekaar wordt geslagen voor zijn MP3 speler. Dan vraag ik mij af : is nu niet het eerste wat deze jongeren nodig hebben OPVOEDING ?! Education om het in de termen van Pink Floyd te zeggen. En ‘teachers’ die deze ‘kids’ nu net NIET ‘alone’ laten ?

Het is dit decadente sfeertje (ik schuw het woord niet) van een misbegrepen laisser-aller inzake opvoeding die verantwoordelijk is voor wat we nu meemaken. Nog altijd slepen we de miskleun, die mei ‘68 was, met ons mee. Pink Floyd, met hun destructieve teksten, is daar het prototype van. Want hier wordt onomwonden gepleit voor het afschaffen van elke vorm van onderwijs. Zij mogen zich gelukkig achten, de heren van Pink Floyd, want hun wens wordt werkelijkheid in Brussel. Het college in Ganshoren sluit zijn deuren.

Wie een Leitcultuur -en het overbrengen daarvan op de volgende generaties via opvoeding- opgeeft, begeeft zich op het gevaarlijke pad van wat in de filosofie het postmodernisme wordt genoemd. Volgens mijn bescheiden mening de grootste flater die er ooit in ons denken en doen is binnengeslopen.

Postmodernisme betekent,  kort samengevat, dat er geen absolute waarheid is, maar vooral ook dat er over geen enkele waarheid een consensus kàn bereikt worden. Meningen bestaan, volgens deze opvatting, naast mekaar en hebben geen hiërarchie.

Fout natuurlijk, maar de gevolgen van deze mei ‘68 attitude ondervinden we wel elke dag. Het mondt uit in een vorm van dictatuur van de permissiviteit, omdat elk meningsverschil en elke morele evaluatie wordt overboord gegooid.

Dit permissieve sfeertje druipt elke dag van het VRT scherm. Als ik bijvoorbeeld de platvloerse ‘humor’ van een Debby & Nancy aanschouw. Of wanneer ik een overjaarse mei 68er als een Guy Mortier in een reklamespot voor Humo hoor zeggen : ‘Toverfluit met geribbeld condoom’. Dan denk ik : sukkelaar !

Is het niet hoog tijd dat deze dames en heren eens een oprecht gewetensonderzoek doen ?

Pim

Nu we het eindelijk dankzij Voske kunnen om een filmpje deftig op onze blog te plaatsen, hier eentje dat door Björn Roose op YouTube werd gezet. De camera werd bediend door Bert Bibber, waarvoor onze royale excuses.

Ik mag mijn nederige villa niet verlaten of heel de wereld moet het weten en ik heb mijn rug nog niet gedraaid of ze laten hier van alles en nog wat binnen.

Nu goed… ik had een feestje op ’t kasteel van nonkel Paul, gouverneur van bijverdienste. Hij houdt van feestjes, lintjes en andere tricolore leukigheden en ieder jaar  nodigt hij de familie uit tot in het zevende knoopsgat. Daar hoor ik  bij. Dat doet hij in het kader van “allemaal samsam”, een project van de dienst multilulariteit van de provincie West-Vlaanderen.
 

Een volle week, zeven dagen en slapeloze nachten, heb ik – voor het geval ik wegens overmacht in gesprek zou raken met nonkel Paul – allerlei informatie via het internet en andere connecties opgezocht om toch niet met mijn mond vol tanden te moeten staan.

Gelukkig, want geboren in Kuurne, had ik tenminste één aanknopingspunt: de “Confrérie van het ezelskruiske”.  Broederschap, Genootschap of Gilde klinkt uiteraard niet Belgisch genoeg.

U moet weten dat heer Breyne jaren lid was van CVP:la Confrérie Vive la Patrie.

En dan: le moment suprême.

Tussen de kaviaar en de truffels met champagne door komt Nonkel Paul mij aanklampen en doet me enkele confidenties niet beseffende tegen wie hij staat te kletsen.

Door mijn rode kop van de overvloedige alcohol was hij in de overtuiging dat ik een socialistische medestander ben van hem en zijn grote voorbeeld uit Vilvoorde.

Zijn nog rodere kop straalde van gelukzaligheid om eens zijn hart te luchten.

Na de traditionele kennismaking in de zin van: “Ik ken u uch, jaja, van waar ook weer?” en dergelijke meer vertrouwde heer gouverneur mij het volgende toe en ik citeer:

“Ach, monsieur Erique, ’tè nie maklik teehunwoordu, (vanaf nu doe ik een poging om het West-Vlaams te vertalen) Zelfs onze stomste kiezers beginnen te twijfelen over onze leugens. Waar gaat dat naartoe? En dat Vlaams Belang wil ons skoon land uiteen laten vallen, de racisten. Maar we doen er alles aan, gelijk mijne maat uit Leuven, om ons koonginkgrijk te redden. In hotel Leopold hebben onze grote leiders daarvoor het scenario al uitgetekend. Ge moet weten, meneer Henri, (mijn naam was hem ontsnapt) sedert die affaire in Heuvelland lig ik bij het Hof in ’t bovenste schuifke en ik ben kint aan huis bij Monseigneur Laurent. Ge weet toch dat ik ook al ridder in dorde national van ’t Légion d’Honneur van Frangkrik  ben. Oh, André, ge ziet dat ge met goeie connecties en een woordeke Frans veel kunt bereiken.”

Veel meer van het gesprek herinner ik me niet maar toch, na nog enkele flessen champagne, dit:

Zonder mij ook maar enigszins bloot te geven had ik hem op de spanningen binnen Vlaanderen en zelfs Europa gewezen dat we, o.a. door het gevaar van de islam, vlak voor de afgrond stonden. Zijn antwoord was veelzeggend: “Oh, meneer Albert, hadden we maar nooit “Leuven Vlaams” gekend dan stonden we nu al een stap verder”

Erik

In mijn opvatting zou de openbare radio en televisie van een natie, betaald door de gemeenschap, uitzendingen moeten verzorgen die in het verlengde liggen van wat  in die gemeenschap leeft op diverse niveaus.  

Als je de diepe rimpels in het voorhoofd van Piet van Roe ziet, is dat zeker geen makkelijke opgave zoals  ze gebald omschreven wordt en zou hij ook liever rancuneuze, opruiende taal zitten verkopen op een blogje van het Seniorennet. Ongehinderd door veel kennis, verantwoordelijkheid maar wel altijd uit op rel en scheld. Piet, wil je ruilen ?

Een punt van verschil is dat wij van de n.v. Angeltjes niet beschikken over volgende luttele faciliteiten zoals de VRT (cijfers van 2005 uit het Jaarverslag, dus niet uit de fantasierijke koker van een door afgunst getekende amateur) :

- Vastgestelde uitgaven van 441 miljoen euro
- Vastgestelde opbrengsten van 406 miljoen euro
- Subsidies van de Vlaamse Gemeenschap van 258 miljoen euro
- 2987 vaste personeelsleden en 119 interims
- een sympathiek jaarverlies van 36 miljoen euro

Iedereen herinnert zich de pijnlijke perikelen met Tony Mary, die uiteindelijk de laan uitgestuurd werd met een vergoeding waarvan NOOIT duidelijk is geworden hoeveel ze de VRT-begroting kostte.  Ik heb destijds uitgerekend dat de kostprijs tussen 1,5 tot 2 miljoen euro ligt, afhankelijk van de wijze waarop er met de belastingdiensten onderhandeld is en de verdere modaliteiten van de verbreking.

De televisiepoot van de VRT heeft zelden kunnen rekenen op de sympathie van een meerderheid van de  Vlamingen voor wie hij bedoeld is en die er ruim voor betalen. Van  de journaals was steeds geweten dat ze gekleurd waren in functie van de redacteur van dienst. Neutraliteit was een term die te pas en te onpas gebruikt werd maar die als begrip onbestaand was.

Op het vlak van nieuwsuitzendingen beschikt de VRT momenteel over één redactie voor zowel radio als televisie.  Het heikele punt blijft dat vele journalisten het als een erezaak beschouwen lid te zijn van een linksgerichte politieke partij én daar bijna schaamteloos blijk van te geven bij hun journalistieke werk.  De versmelting van syndicalisme en politieke aanhorigheid komt in deze kwestie extra nefast naar voren. Er is niemand in de VRT die hier een opmerking wil of kan overmaken, want iedereen behoort tot een variant van de rode kleur. De wijze waarop een Linda Dewin tijdens de verkiezingsuitzending blijk gaf van haar vooringenomenheid en niemand daarop gereageerd heeft, is meer dan illustratief voor de onwaarschijnlijke pedanterie aan de Reyerslaan.

Het  statuut van openbaar ambt dat voor vele VRT-medewerkers nog in voege is, verklaart enerzijds veel van de inertie bij deze instelling en staat een soepel personeelsbeleid in de weg.

Niettegenstaande er drieduizend personeelsleden op de loonlijst staan, blijven  vele televisieprogramma's aangekocht bij  externe productiebedrijven.  In werkelijkheid bestaat er een grote verwevenheid in dit kleine wereldje van profitariaat en partijpolitieke incest.

Primordiaal is en blijft het feit, dat de openbare omroep verworden is tot een broeinest van geldverspilling, arrogantie, ongecontroleerde uitgavendrift en persoonsverheerlijking van een  kwijnend regime.

Ben ik nog iets vergeten ?

Ray