Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Woorden zijn de kleuren van de gedachte. ( Hugo Claus )
Auteurs en hun boeken
korte beschrijvingen
21-05-2008
*De tuin van Badalpur * van Kenizé Mourad
De tuin van Badalpur
Uitgeverij : De Geus
ISBN 9789044502084
Gebonden :576 blz
Vert. van: "Le jardin de Badalpour." Paris : Fayard, 1998. - 1e dr. Nederlandse uitg. (geb.): 2000.
Zoektocht naar Indiase wortels
***
De moeder van Zahr wil haar dochter behoeden voor het strenge leven in India. Ze vlucht daarom met haar dochter naar Parijs. Zahrs vader , radja van Baldapur , probeert haar uit alle macht naar India te halen, maar zijn pogingen mislukken. Jaren later gaat Zahr zelf op zoek naar haar vader en haar Indiaanse afkomst. Ze raakt onder de indruk van de cultuur maar stuit ook op veel sociale misstanden , waardoor ze in conflict met zichzelf komt. Als ze tijdens haar verblijf een reis maakt naar Baldapur, de bakermat van de familie , vindt ze een verwaarloosde tuin , die het symbool wordt van Zahrs verbondenheid met India.
Tweede roman van de in Frankrijk geboren schrijfster (1941, kleindochter van de radja van Badalpur), na het succesvolle 'Uit naam van de dode prinses'*.
Een Indiase vrouw kan het keurslijf waarin zij als vrouw moet leven niet langer verdragen. Zij vlucht met haar dochtertje naar Parijs, waar de moeder al snel overlijdt. Het kind wordt opgevoed in pleeggezinnen en een klooster, waar zij zich als christen laat dopen. Maar volwassen geworden zoekt zij haar vader op. Deze neemt haar op in zijn huis, maar verwacht van haar dezelfde terughoudendheid in de omgang met anderen als van een moslimvrouw verwacht wordt. Zoals te verwachten wordt dit een bron voor conflicten. Zij vertrekt weer naar het Westen. Als journaliste wil zij opkomen voor de rechten van de vrouw in India en Pakistan. Na het overlijden van haar vader komt zij in conflict met haar broer, nu hoofd van de familie. De strijd begint opnieuw, maar nu met een gunstige afloop voor de journaliste. Een boeiend en interessant autobiografisch verhaal, levendig verteld, met goede karaktertekeningen. .
Zahr groeit op in Parijs in verschillende pleeggezinnen. Haar moeder, afstammelinge van een roemruchte Sultan uit het Ottomaanse Rijk, stierf vlak na haar geboorte. Wie haar vader was, is in het begin niet duidelijk. Haar moeder, Selma, heeft aangifte gedaan van een doodgeboren kind vlak nadat ze terugkwam van haar op de klippen gelopen huwelijk met de Radja van Badalpur te India. Een klein jaar later geef ze de geboorte aan van haar dochter, Zahr, wiens vader een Amerikaanse vriend was. Zahr brengt haar jeugd door, zoekend naar haar identiteit. Eerst waant ze zich nog een prinses, als afstammelinge van de Radja, dan slaat de twijfel weer toe en probeert ze gewoon Zahr te zijn. Pas rond haar 21ste jaar, wanneer ze een fervent aanhangster is van de linkse partij 'Socialisme en Liberté' in Parijs, gelooft ze dat ze waarachtig een dochter van de Radja van Badalpur is. In India leert ze niet alleen haar familie kennen - De Radja van Badalpur, Amir, en haar halfbroers Suleyman, Mansour en Nadim - maar ook het ware Indiase leven en haar tradities, die nog sterk verankerd zijn in de regio waar haar vader leeft: Lucknow. De prachtige glorie van het tijdperk van de Radja's en de Raj's heeft niet alleen ruïnes achtergelaten. Zahr komt erachter dat leven in India voor een vrouw een continu gevecht is tegen tradities, die eigenlijk niet meer passen in de moderne maatschappij. Behalve voor haar vader vat ze een gepassioneerde liefde op voor hun landgoed, Badalpur, dat de bakermat van hun familie is. In de tuin die haar moeder daar ooit had aangelegd, denkt ze de rust en vrede te vinden, waar ze al zo lang naar op zoek is... Maar rust en vrede is misschien iets dat niet makkelijk te verkrijgen is in het turbulente India dat verscheurd wordt door de strijd tussen Hindoes en Moslims.
Een prachtige autobiografische roman vol turbulente gegevens over het vaderland van Kenizé Mourad, India. De schrijfster heeft geen makkelijk leven gehad. Over haar moeder, afstammelinge van de laatste Sultan van het Ottomanse rijk, heeft ze het boek 'Uit naam van de dode prinses' geschreven, wat een bestseller was in 1983. Terecht, want je zult toch maar uit zo'n roemrucht geslacht komen en wanneer je in het Topkapi museum bent, je tussen je grootouders wanen. In 'De tuin van Baldapur' komt Mourads vaderland aan de beurt, maar ook haar eigen verscheurdheid tussen die belangrijke ouderlijke geslachten en de verschillende landen die ze representeerden. Haar jeugd was één grote zoektocht naar een eigen identiteit, wat haar zeer onzeker maakte toen ze ouder werd.
Aan het einde van het boek, wanneer Zahr reedsde 50 voorbij is, lijkt ze eindelijk een identiteit te kunnen aannemen. Niet die van een Indiase moslim, of een afstammelinge van de Sultane, maar gewoon die van haarzelf: Zahr, met als thuisland Frankrijk. Het eerste deel van het boek gaat over haar jeugd in Frankrijk, doorspekt met allerlei gegevens over de vergane glorie van haar familie van beide kanten. Selma, haar moeder, is als bannelinge opgegroeid in Beiroet, toen nog het Parijs van het Oosten. Maar toen ze haar huwelijk met de Radja van Badalpur had opgegeven, keerde ze berooid terug naar Parijs, waar ze een armoedige dood stierf. De meeste familieleden van Zahr, afkomstig uit koninklijke geslachten, leven in armoede, zowel van moeders als vaders kant. Als klein kind droomde ze nog van een grot van Ali Baba, waarin haar vader zou leven, maar al ouder wordend beseft ze dat die uitbundige rijkdom, zowel van de sultans, als van de radja's, geschiedenis is. Toch slaat in het boek nog een kleine vonk over van deze wereldse rijkdommen. In het tweede deel van het boek leert Zahr het India van haar vader kennen. Hartstochtelijk probeert ze zowel een plaatsje in de familie als in de Indiase maatschappij te veroveren.
Maar deze grote cultuurstap is niet zo makkelijk. Zahr wordt verscheurd tussen het willen houden van, maar ook haar eigen integriteit. Dit deel is een schildering van Indiase cultuur en traditie, maar ook nog steeds over Zahr's identiteitsstrijd. Uiteindelijk kiest Zahr voor haar eigen leven in Frankrijk en wordt ze journaliste. Het derde deel is wederom een vervolg van de zoektocht naar haar identiteit, maar ook van het turbulente leven in een staat met zoveel verschillende godsdiensten. Zahr, wel zekerder van zichzelf, stort zich zowel in een persoonlijke strijd, als ook in de politieke strijd. Met een zekere pen oordeelt ze over zowel Hindoe-, als Moslim-gebruiken. Rake uitspraken zoals over het dragen van de sluier, beschrijvingen van gruwelijke moordpartijen, geven een zeer indringend beeld van India, maar ook van 2 wereldwijd verspreide godsdiensten. En dat is wat dit boek zo mooi maakt: tegelijk een beeld gevend van haar innerlijke strijd, beschrijft ze een India verscheurd door oude tradities, godsdienstonlusten en barre armoede. Het boek is een fascinerende film vol persoonlijke emoties, maar ook een prachtig, doch streng portret over een land met een roemrijk verleden vol miljoenen verschillende mensen. Het is een aanklacht tegen vuile godsdienstspelletjes en de armoede, het is de geschiedenis van een geslacht ontstaan uit de groten der aarde, dat nog lang niet is vergaan. Kenizé Mourad is misschien haar titels kwijt van Radjkumari of Sultane, maar als schrijfster mag ze zich nog steeds een prinses wanen.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
