Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Woorden zijn de kleuren van de gedachte. ( Hugo Claus )
Auteurs en hun boeken
korte beschrijvingen
28-02-2007
* Harder dan sneeuw * van STEFAN HERTMANS
Harder dan sneeuw Uitgeverij : Meulenhoff, Amsterdam 256 pag.-paperback.
Stel u een scenario voor van pakweg Pieter Aspe, onder handen genomen door achtereenvolgens een scriptdokter, Umberto Eco, Paul Auster en Michel Houellebecq in een zeldzaam optimistische bui, en u krijgt min of meer een idee van wat voor een boek Hertmans geschreven heeft.
************************
Als John De Vuyst twee geheimzinnige brieven ontvangt in een onbekende taal , is zijn rustige bestaan voorbij. Stefan Hertmans vertelt met veel vaart het verontrustende verhaal van een man die tegen zijn wil betrokken raakt bij een complot tegen de grondslagen van de beschaving. John De Vuyst, de hoofdpersoon in Harder dan sneeuw, is redacteur bij een uitgeverij en al jaren niet ongelukkig getrouwd met de bevallige en intelligente Marga. Op een kleine midlifecrisis en een falende nier na is er niets bijzonders met hem aan de hand. Maar dan wordt De Vuyst plots bestookt met brieven die een merkwaardig stempel dragen. Een combinatie van een cyrillisch en Arabisch schrift dat hij niet onmiddellijk kan ontcijferen. De brieven blijven komen, terwijl heel Europa door bloedige terroristische aanslagen overspoeld wordt. In deze woelige dagen verliest De Vuyst zijn vrouw, die hem, ten onrechte, van overspel verdenkt. De Vuyst rationalist, altijd sceptisch geweest tegenover complottheorieën blijkt gevangen te zitten in een wijdvertakt en bijzonder ingenieus web, gesponnen door Kazachse terroristen. Het is een lastig te doorgronden netwerk, dat zich op internet openbaart en dat uit heel diverse takken bestaat, waarbij ontkenners van de Holocaust hand in hand gaan met zionisten, Khazaren, Palestijnen, alchemisten, enzovoorts. Typische thrillerelementen. Alleen gaat Hertmans in zijn boek veel verder dan de gemiddelde thrillerschrijver doet. Hij slaagt erin om, zonder dat de ontwikkeling van zijn plot in de weg zit, zogoed als alle grote wereldproblemen van deze tijd in kaart te brengen en waar nodig van commentaar te voorzien. Harder dan sneeuw handelt evengoed over terrorisme en fundamentalisme, virtuele realiteit en paranoia als over eenzaamheid, liefde en dood. Verbluffend, hoe Hertmans al die themas bijna naadloos met elkaar weet te verbinden tot één apocalyptisch geheel. De echte en de virtuele wereld lopen in deze roman volledig door elkaar; ouderwets gezegd, en hier ook toegepast natuurlijk, zijn droom en werkelijkheid met elkaar verweven. De computer, het mobieltje, het surfen op het web, het vinden van linken -dit alles domineert het wereldbeeld zoals Hertmans het zijn personages laat ervaren. Het maken van een boek als dit vereist veel denkmatige en verbale lenigheid, temeer daar Hertmans ook nog eens boven zijn al zozeer verwikkelde verhaal gaat staan en er parodistisch mee omspringt. Belangrijke, ook actuele kwesties komen er legio aan de orde, maar merkwaardig genoeg maken die in het geheel geen urgente indruk, ze lijken wel uitsluitend ingevoerd als Spielerei, als noodzakelijke elementen in het internetwerk van het verhaal. Het is alsof Hertmans een amalgaam heeft willen voorzetten van alles wat de geschiedenis en de krant aan leven te bieden heeft: afluisteren, kidnappen, drugssmokkel, onderwereld, diefstal (van manuscript), antisemitisme, dubbelgangers, dementie, neonazisme, etniciteit, islam. De romanverklaarders, al dan niet van academische huize, kunnen aan een boek als dit hun hart ophalen; er is veel in verstopt dat om herkenning vraagt. Ook is er veel samenhang met Hertmans' eerdere werk; hij citeert zelfs uit zijn romandebuut 'Ruimte'. Het woord 'parodie' komt zo vaak voor dat het misschien wel als een kernwoord van het hele boek fungeert. Het kan de verklaring vormen voor de overvolheid van het geheel, het onwaarschijnlijk en geforceerde van de gebeurtenissen, het dikwijls lachwekkende taalgebruik. . Het is het spel van het vertellen, die leugen bij uitstek, die zelf ook weer als zodanig ontmaskerd moet worden. Het diepzinnige gaat dan lijken op het pseudo-diepzinnige, spanning krijgt iets voorspelbaars, emoties zijn theatraal, een achtervolging is maar droom. Alles lijkt te baden in een ongeneeslijke eenzaamheid, een onbegrijpelijke tristesse die eeuwig lijkt, die de jaren op een hoop veegt zonder er acht op te slaan, een grote samenzwering van iets onbegrijpelijks waardoor de dingen en mensen onverschillig lijken en hulpeloos, aangrijpend en schamel." Harder dan sneeuw mag het niveau van de gemiddelde Vlaamse thriller dan wel ver overstijgen, over het genre waar Hertmans derde roman toe behoort, kan geen discussie bestaan. Het is wel degelijk een thriller, zij het een erg ambitieuze, en met enkele bastaardtrekjes. Harder dan sneeuw (2004), die de meeste critici als een thriller beschouwden wordt door de auteur zelf - in een uitgebreide reactie op zijn website - "een existentiële roman in het tijdperk van internet en terrorisme" genoemd .
Stefan Hertmans:1951
Stefan Hertmans, geboren in 1951 groeit op in Gent, en gaat naar school in Sint-Amandsberg Hij voltooit zijn humaniora aan het K.A. in Gent . Na zijn studies Germaanse filologie aan de Gentse Rijksuniversiteit,waar hij afstudeert met een scriptie over Paul de Wispelaere., gaat hij vanaf 1974 les geven aan het Secundair Kunstinstituut van Gent. In 1990 wordt hij docent aan de Hogeschool Gent, Departement Academie, waar hij onder meer kunstagogiek en tekstanalyse doceert. Hij publiceerde romans, verhalenbundels, scherpzinnige essays en een opmerkelijk aantal dichtbundels. Vertegenwoordiger van het postmodernisme. wordt Hertmans in Vlaanderen en Nederland als een van de belangrijkste hedendaagse dichters beschouwd. Hertmans is ook actief in de jazzwereld: van 1972 tot 1976 speelt hij bij verschillende free jazz-groepen en van 1975 tot 1980 is hij gitarist bij Jazz lab 4. Hij debuteerde in 1981 met Ruimte dat bekroond werd met de Prijs voor het Vlaamse debuut. Naar Merelbeke (1994) werd genomineerd voor de prestigieuze Libris- en ECI-prijzen. In 1995 sleepte Hertmans de Driejaarlijkse Prijs van de Vlaamse Gemeenschap (de vroegere Staatsprijs) in de wacht voor de gedichtenbundel Muziek voor de overtocht. De laatste jaren schrijft hij voornamelijk essays over de actualiteit en kunst. Hertmans levert kritische bijdragen aan tal van periodieken zoals Nieuw Wereldtijdschrift, De Gids, De Groene Amsterdammer en De Morgen. In 1987 wordt hij redacteur van het tijdschrift Yang, en van 1993 tot 1996 behoort hij tot de redactie van De Gids. Voorts schrijft hij recensies en beschouwingen voor de Vlaamse kranten De Standaard en De Morgen. In Nederland publiceerde hij enkele grotere essays in Trouw. In 1997 is hij writer in residence aan de Universiteit van Wenen, die zijn lezingen bundelt in de reeks Wiener Broschüren. Zijn werk is vertaald in het Duits en het Engels. Het oeuvre van Stefan Hertmans getuigt van een omvangrijke cultuur-historische belangstelling en kennis: literatuur, klassieke mythologie, filosofie, beeldende kunst, film, dans en diverse muziekgenres. Zijn werk, dat critici aanvankelijk moeilijk, "intellectualistisch" of "postmodern" noemden, evolueerde naar een meer ironische, toegankelijke en veelzijdige inhoud en vorm.
Bibliografie :
Werken
Ruimte-debuutroman (1981) Ademzuil (1984) Melksteen-poëzie (1986) Gestolde wolken-proza (1987) Zoutsneeuw-poëzie (1987) Bezoekingen-poëzie (1988) Oorverdovende steen-essays over literatuur (1988) De grenzen van woestijnen- proza (1989) Sneeuwdoosjes- essays (1989) Het narrenschip- poëzie (1990) Verwensingen-poëzie (1991) Kopnaad- poëzie (1992) Muziek voor de overtocht- poëzie (1994) Naar Merelbeke- roman (1994) Francesco's paradox - gedichten(1995) Fuga's en pimpelmezen - essays(1995) Annunciaties - gedichten(1997) Intercity (1998) Steden- verhalen onderweg (1998) Goya als hond-poëzie (1999) Het bedenkelijke- essays (1999) Waarover men niet spreken kan :elementen voor een agogiek in de kunst (1999) Mind the gap- drama (2000) Café Aurora -essays (2000) Zich de schrijvende vingers branden (2000) Als op de eerste dag- roman in verhalen (2001) Engel van de metamorfose( over het werk van Jan Fabre) (2002) Het putje van Milete- essays (2002) Vuurwerk zei ze (gedichten) (2003) Harder dan sneeuw- roman (2004) Kaneelvingers- poëzie(2005) Jullie die weten.- drama.(2005) Muziek voor de overtocht.- gedichten 1975-2005.
Originele Titel: 'The memory of running' Uitgeverij: Vassallucci; Uitgave: 2005 400 bladzijden ISBN 90-5000-518-7
"This is a book that can do more than walk; it has a chance to be a breakout bestseller... Smithy is an American original, worthy of a place on the shelf just below your Hucks, your Holdens, your Yossarians." Stephen King
*** De goedmoedige ,43 jarige Smithson Ide heeft een oersaai baantje, en is niet echt gelukkig. Hij drinkt te veel, is kettingroker en mag met zijn 140 kilo langzamerhand ook wel eens wat aan zijn gewicht gaan doen. Je ziet hem zo' voor je, die vadsige antiheld Smithy, die, na jaren van doelloos zuipen en baantjes aan de lopende band (taak: de montage van GI Joe-poppen controleren), beide ouders verliest bij een ongeluk én bij toeval te horen krijgt dat het lijk van zijn vermiste , beeldschone, maar geestelijk labiele zus Bethany aan het andere eind van Amerika is gevonden.,Dit verandert zijn leven drastisch.
Het leven van de familie Ide werd namelijk voornamelijk bepaald door Bethany en haar 'stem'. Een stem die haar op de vreemdste momenten tot automutilatie of zelfmoordpogingen dwong. Bethany verdween regelmatig voor kortere of langere tijd, waarna de hele familie er weer eens op uit moest om haar weer thuis en vervolgens naar het ziekenhuis te brengen. Deze zus is jaren geleden definitief spoorloos verdwenen. Tot het moment waarop Smithy van haar dood verneemt. Door verdriet overmand en maar half bewust van zijn daden vertrekt hij op zijn oude Raleigh-kinderfiets aan een fietstocht dwars door Amerika , van Maine naar Los Angeles ,om het lichaam van Bethany op te halen. De roman beweegt zich heen en weer tussen de ontroerende herinneringen aan Smithson's familie, en dan vooral aan het ontstaan van zijn zusters sluimerende gekte, zijn oude jeugdliefde Norma en zijn eigen jeugd, toen hij nog bekendstond als `de loper'. Maar de rode draad blijft Smithson's bizarre fietstocht door Amerika, waarbij hij onderweg in rivieren rijdt, geschept wordt door een truck, mishandeld wordt door agenten en een bonte stoet van opmerkelijke personages tegen het lijf loopt. Vooral de schrijfstijl die de auteur hanteert past uitstekend bij het beeld dat geschetst wordt van de hoofdpersoon. De in zichzelf gekeerde Smithy komt prachtig naar voren in de afstandelijke, ingetogen bewoordingen. De rustige en transcendente wijze waarop Smithy mishandelingen en aanrijdingen ondergaat is prachtig. Onwaarschijnlijk? Tuurlijk. Net als een groot deel van de cartooneske dwazen die hij onderweg tegenkomt en de Hollywoodfinale, waarin hij, kilo's lichter, alsnog valt voor de charmes van zijn jeugdliefde (die hij dagelijks belt en brieven voorleest) , het buurmeisje-in-rolstoel dat al jaren naar hem smacht. Als je als schrijver de lezer zover kunt krijgen dat deze lief en leed met de hoofdpersoon deelt dan versta je de kunst van het schrijven. En Ron McLarty is wat dat betreft een ware kunstenaar. De geheugenloper is namelijk de eerste roman die hij vanuit zichzelf geschreven heeft. De twee romans die hij daarvoor geschreven had waren bedoeld om hem rijk en beroemd te maken en missen daardoor de echtheid die deze roman wel heeft. . De geheugenloper is een sensationele en hartverscheurende roman. In De Geheugenloper worden een late coming of age en een roadtrip door Amerika heen op een knappe wijze doorheen elkaar geweven, waarbij het personage Bethany als de rode draad tussen beide verhalen fungeert. McLarty's sterkte ligt in de schijnbare achteloosheid waarmee hij de dingen neerschrijft. Als lezer sta je aanvankelijk onverschillig tegen de ietwat sullige Smithy, maar gaandeweg word je meegesleept door het personage totdat je het woedend uitschreeuwen wil tegen al het onrecht dat de goedmoedige sul aangedaan wordt. Maar Smithy zelf blijft er rustig onder en neemt niet alleen vrede met zijn lot, maar aanvaardt ook de andere zoals hij is. De Geheugenloper ontroert onderhuids harder dan we durven toegeven.
Ron McLarty: 1947
Ron McLarty is bekend als acteur .Hij speelde Judge Wright in Lawand Orderen en sextherapeut Dr. Jacob Talley in Sex & the City - Het schrijven heeft iets meditatiefs, iets kalmerends. voor hem. Ook als er nooit iets van hem gepubliceerd zou zijn zou hij zichzelf als succesvol zien, vanwege de uitwerking die het schrijven op hem heeft.Voor zolang hij zich kan herinneren, schreef hij , elke morgen vijf uur lang . Als acteur heeft hij genoeg afwijzigingen in zijn leven meegemaakt om zich over het wel of niet publiceren van zijn werk niet meer druk te maken. Hij beseft terdege dat de deal die hij met de uitgever gesloten heeft een geweldig mooie samenloop van omstandigheden is. McLarty heeft De geheugenloper al in 1988 geschreven. Het begon met een gedicht dat hij schreef naar aanleiding van het auto-ongeluk van zijn ouders. Dit heeft hij uitgebreid tot een toneelstuk en later tot de roman. McLarty spreekt heel veel audioboeken in en weet door zijn connecties in deze wereld zijn boek acht jaar geleden als audioboek gepubliceerd te krijgen (in ruil voor het gratis inspreken van nog twee boeken). En hoewel het boek op bescheiden schaal succesvol is, wordt het weer zo'n twee jaar stil rondom de roman. Totdat McLarty auditie doet voor een rol in de miniserie Kingdom Hospital van Stephen King. Een auditie die hij totaal verknalt. Maar terwijl hij snel de aftocht wil blazen blijkt Stephen King zelf ook aanwezig te zijn geweest bij de audities en deze vraagt hem plotseling: "Are you Ron McLarty, the novelist?" McLarty's hart slaat over van vreugde. Wie had ooit gedacht dat iemand hem ooit nog een 'novelist' zou noemen? Vanaf dat moment gaat het snel. Stephen King schrijft een groot artikel in Entertainment Weekly, waarin hij De geheugenloper de beste roman noemt die hij niet kan lezen. Niet veel later wordt McLarty's boek geveild en sleept hij een miljoenencontract binnen voor twee romans.
ERGENS IN HET ZUIDEN" uitgeverij : Anthos -2001 paperback : -240 blz
vertaling van :
Somewhere South of here
publisher : HARPER Collins
De aangrijpende speurtocht van een zoon naar zijn moeder.
*** Nu zijn grootvader, een alcoholist is overleden, staat niets Billy Mann meer in de weg om zijn geheime droom na te jagen - zijn moeder te vinden , die hem ooit in een mandje op de stoep van zijn opa had achtergelaten en hem zo als baby in de steek liet. Billy, inmiddels twintig jaar oud, vertrekt op zijn geliefde Kawasaki naar Santa Fe , New Mexico.Zijn enige aanwijzing is een adres in Santa Fe, waar ooit de spullen van zijn gesneuvelde vader heen waren gestuurd. In zijn zadeltas heeft hij een oude brief, waarin de laatst gekende verblijfplaats van Eliza ' Sky' McMeel staat , de vrouw van wie zo goed als zeker vaststaat dat ze zijn moeder is. Hij huurt er een huisje tegenover dat waar zijn moeder ooit woonde en ontmoet er nieuwe vrienden. Kowalski maakt in ' Ergens in het zuiden ' gebruik van de wonderlijke beelden en de rijke lyriek die ook zijn debuut ' Eddie's bastaard ' kenmerken. Hij weet Billy's ongewisse zoektocht er levendig mee te verbeelden. Wederom slaagt Kowalski erin ons mee te trekken in een vlot en leuk verhaal. Hij kan vertellen en kan goed karakters neerzetten. Naast de hoofdpersoon Billy, is het deze keer Consuelo, die het tweede hoofdkarakter is. In een kroeg ontmoet hij de rebelse serveerster Sophia, maar zijn hart wordt gestolen door de zangeres, Consuelo, die tevens de beste geklede toilettenschoonmaakster van Santa Fe is. Ze is omgeven door 9 beschermengelen en vanaf het eerste moment dat haar blik Billy's ogen kruiste, fluisterden deze haar in dat dit haar grote liefde was. Maar Consuelo is niet zo flamboyant als Eddie's opa, ondanks haar circusachtergrond . Mildred, opa's laatste liefde, lijkt wat van Billy's opa geërfd te hebben: als oudere dame weet ze nog goed van zich af te slaan. Hoewel het verhaal dat ze het Mann Huis in een opvangtehuis voor weggelopen vrouwen met kinderen verandert, heel in de verte doet denken aan het Ciderhuis van John Irving. 'Ergens in het Zuiden' is niettemin een heerlijk 'weg-lees-boek' in de stijl van John Irving. Het zet de broeierige sfeer van Nieuw Mexico neer, trekt je mee in rokerige kroegen en lijkt soms wel een road-movie wanneer Billy de woestijn intrekt met zijn vriend Ralph, die hem over de Turkoise Trail op zoektocht meeneemt naar de Oase van Waarheid en Gerechtigheid.
WILLIAM KOWALSKI -1970
William John Kowalski is een Amerikaanse roman- en scenario-schrijver , geboren in Parma, Ohio , op 3 augustus 1970. Hij is de oudste zoon van Dr. William John Kowalski ,Jr van Buffalo, N.Y. en van Kathleen Emily Siepel van Angola, N.Y . In 1974, verhuisde de familie naar Erie, Pennsylvania . De jonge Kowalski studeerde aan het St. John's College van Santa Fe, Nieuw Mexico .Hij behaalde er zijn diploma in 1994 en ging in het onderwijs, dat hij meteen na het verschijnen van zijn eerste roman vaarwel zei. Zijn debuutroman ' Eddie's bastaard ' wordt in 2001 de winnaar van de South Africas Book Lovers Award . The Adventures of Flash Jackson werd in 2003 geselecteerd voor de Literary Guild Alternate . Kowalskis werk werd vertaald in veertien talen en verscheen op meerdere bestsellers-lijsten , o.a. deze van de the Times in Londen. Samen met director Markus Griesshammer schreef hij het scenario voor Coyote Beach (2003), een kort film die op verscheidene internationale filmfestivals furore maakte en de 21st Century Filmmakers Award wegkaaptre op het 9th Annual New York/Avignon Film Festival in 2003. William Kowalski is gehuwd met Alexandra Nedergaard (1968- ) van Toronto, Ontario. Samen hebben ze twee kinderen.
, "-2001 uitgeverij : The House of Books paperback, 224 blz
Onder de oppervlakte loert het gevaar.'
***
Deze debuutroman vertelt ons het opmerkelijke verhaal van een gefrusteerde Korea-veteraan,die officiële erkenning ontbeert en zijn rebellerende dochter. Veel erkenning hebben de Korea-veteranen bij hun thuiskomst niet gekregen. Er blijft vooral bitterheid over. Voor een gewone soldaat die wel altijd in de voorste linies werd opgesteld, maar niet mocht mee-eten van de frietjes uit de officiersmess, was de oorlog geen plezierreisje naar een exotische bestemming.
Hij is streng voor zichzelf en de anderen, ook voor zijn dochter, en verantwoordt deze houding vanuit zijn rechtvaardigheidsgevoel en zogenaamde levenswijsheid (niets gaat vanzelf op deze wereld). Hoewel, gelukkig waren er ook de bloedmooie meisjes van de lichte cavalerie. Daarom zal de vader altijd van de Koreaanse prostituees blijven dromen. Al jaren spaart hij zijn zakgeld om ooit eens naar Korea terug te keren. Nu zijn vrouw haar huwelijksplichten niet meer vervult, hoopt hij weldra te kunnen vertrekken.
Zij , de dochter, wil ontdekken, experimenteren, nieuwigheden beleven, en begrijpt maar moeilijk waarom ze daartoe de ruimte niet krijgt van haar vader, die immers zelf ondervond hoe teleurstellend zo'n ontdekkingstocht kan aflopen. Haar buurvrouw stierf, haar klasgenote kreeg bloedkanker en haar lerares heeft zich verhangen. Zoveel dood kan een dertienjarige puber niet sereen verwerken. Ze rebelleert, gaat dromen van het hippiedom. Echt zachtzinnig gaat het er niet aan toe in Koud. Maar volgens Daem is dat de bittere realiteit van het gezinsleven in ons arm Vlaanderenland. Om dat te illustreren componeerde ze een duet tussen vader en dochter. Beiden zijn onhandige taalgebruikers. Als ze zingen, klinkt het brutaal en vals, maar ook heel emotioneel en absoluut herkenbaar. Vader en dochter zingen echter beiden solo, tot een echte confrontatie komt het niet. Eigenlijk lijkt het alsof Geertrui Daem twee theatermonologen heeft bedacht en die dan samen in één roman heeft geschoven. De monoloog van de vader is aangrijpend, ook al hadden we graag iets meer over zijn Korea-avontuur gelezen. Het verhaal van de dochter is te wispelturig om de lezer te bekoren. En van enige samenklank is er nergens sprake. Misschien had Daem beter twee novelles of twee theaterstukken geschreven. De roman van Daem wekt de indruk er gewoon te zijn, er altijd geweest te zijn ook.Het zijn uitsneden uit het dagelijks leven, verbazingwekkend licht en luchtig van toonzetting, maar met een dramatische onderlaag.
'Blijf met uw smerige poten van mijn lijf! Ge peinst toch niet dat ik het achter uw gat nog eens ga herdoen, zeker? Zatlap, stompzinnige zatlap zei ze. Ik ben het beu! t Is mij verleet! '
Wie anders dan Geertrui Daem verstaat de kunst om dergelijke, oneerbiedige zinnen in een literair boek te verwerken.'Haar losse, bijna achteloze manier van vertellen geeft het prettige gevoel nauwelijks met verzonnen verhalen te maken te hebben, maar eerder met een soort natuurverschijnselen. In haar verhalen heeft ze het bij voorkeur over mensen die meer van het leven verwachtten dan ze gekregen hebben. Daem heeft een eigen en eigentijdse plaats ingenomen in de traditie van de sociale roman in Vlaanderen.
In dat spanningsveld, tussen conformisme en vernieuwing, tussen herkenbaarheid en vervreemding, hebben de verhalen van Geertrui Daem een heel bijzonder en boeiend evenwicht gevonden. Zij putten hun materiaal inderdaad uit de ervaringen van een jeugd in een wat geïsoleerd Vlaams dorp, maar juist dat kader en die uitgangssituatie zijn voor de schrijfster aanleiding geweest om veel fundamentelere menselijke en maatschappelijke kwesties uit te beelden, zonder zwaarwichtigheid of opdringerigheid. Dat Geertrui Daem de gevaarlijke klippen van dat sentiment en van het pittoreske heeft kunnen vermijden, is grotendeels toe te schrijven aan de afwisseling van een scenische, inlevende verteltrant met kritisch-gedistantieerde interventies van de verteller, zonder dat die dan weer in een moraliserend engagement vervallen. En niet in de laatste plaats aan de levendigheid van haar stijl, die alle registers, tussen nuchtere rapportering en felle dramatiek moeiteloos beheerst.
Geertrui Daem:1952
Geertrui Daem
,is naast schrijfster en beeldend kunstenaar ook actrice en vertelster. Ze schrijft proza en theater. Daem debuteerde in 1992 met Bonifaceen schreef onder meer: De meisjeskamer, Een vader voor Elizabeth, Koud en Het Verdeelde Huis. Daem wordt geboren in Aalst , op 29 april 1952 en groeit in de omgeving van die fabrieksstad op. Ze woont in een Denderleeuwse volkswijk met haar ouders en de drie andere kinderen van het gezin. Na haar middelbare studies, wil Daem graag naar de toneelschool, maar dat plan stuit op hevig verzet van haar vader en moeder. Als haar vader sterft, besluit ze het regentaat Nederlands-Engels-moraal te volgen aan de Rijksnormaalschool in Gent. Met dat diploma belandt Daem al snel in het onderwijs, maar de beknottende sfeer van de school staat haar tegen. Ze laat haar dorp voor wat het is, verhuist naar Gent en in ´77 zegt ze ook het middelbaar onderwijs vaarwel. Vanuit haar ervaringen in het amateurtoneel besluit ze om beroepsactrice te worden. Na een hele tijd als freelancester gewerkt te hebben, sticht Daem in 1986 haar eigen gezelschap School voor Gekken". Vooral haar bewerking van het magnus opus De Kapellekensbaan van streekgenoot Louis Paul Boon laat zich opmerken. Ander toneelwerk van haar hand, is de dialoog De meisjeskamer (1993) waarin de schrijfster zelf ook meespeelde en waarvoor ze de Paul de Montprijs ontvangt. Daarnaast moet ook Het moederskind (1995) vermeld worden. Voor dat stuk wordt Daem bekroond met de Taalunie Toneelprijs. Ondertussen is ze ook als proza-auteur gedebuteerd met de verhalenbundel Boniface (1992). Dit late debuut - Daem is dan al tweeënveertig wordt meteen bekroond met twee prijzen: de Boekenweek Debuutprijs (1993) en de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs (1994).
De schrijfster wordt over het algemeen erg gewaardeerd, wat mag blijken uit de nominatie voor de AKO-literatuurprijs voor haar tweede prozaboek Een vader voor Elisabeth (1994). In 1996 verschijnt het vervolg op dit boek: Geboeid door de liefde (geen vader voor Elisabeth). Na nog een aantal verhalenbundels, waarvan Zotverliefd(1997) de bekendste is, publiceert Daem pas in 2001 haar eerste roman "Koud." Voorlopig blijft Geertrui Daem vooral een naam in Vlaanderen, al komt daar sinds de nominatie voor de Libris Literatuurprijs voor Koud verandering in. Geertrui Daem krijgt de Louis Paul Boonprijs 2006. Die prijs gaat naar een kunstenaar die in zijn of haar werk "de binding met de mens" beklemtoont, zoals haar grote voorbeeld, schrijver Boon. Daem krijgt de prijs onder meer voor haar strijd voor de Vlaamse, volkse taal. Haar binding met de mens uit zich in haar verhalen en boeken. "Daem voert al jaren sterke, volkse personages op. Haar tragische personages worden met een soort zachte, burleske humor beschreven". Dat ze naast het schrijven, ook nog acteert, theater maakt, keramiek maakt, schildert en grafisch werk maakt, heeft zeker ook meegespeeld.
Bibliografie :
Boniface (1992) - bekroond met de Debuut-prijs 1993 en de Lucy B. en C.W. van de Hoogtprijs 1994
De meisjeskamer (1993) - bekroond met de Paul de Mont-prijs 1993 van de Provincie Oost-Vlaanderen
Een vader voor Elizabeth (1994) -genomineerd voor de AKO-literatuurprijs 1995
Het moederskind (1995) - Toneelprijs van de Nederlandse Taalunie 1997
Geboeid door liefde (geen vader voor Elizabeth) (1996)
Zotverliefd (1997)
Onrust der verwanten (1999)
Alle verhalen (2000)
Troetel (2000)
Koud (2001) - genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs 2002
vert.uit het Noors: Annemarie Smit oorspronkelijke uitgave: 2000, Vianen: Areopagus.
Fossum schrijft adembenemend. Spannend van begin tot einde. Prachtig. Vrij Nederland
*** De misdaadroman De Indiase bruid is een hartverscheurend liefdesverhaal met een hoog spanningsgehalte. Het gaat over trouw en ontrouw en het vertelt het verhaal van een besloten dorpsgemeenschap met al zijn geheimen. De Noorse ' Queen of crime' Karin Fossum bereikt wereldwijd lezers met haar trillers over de avonturen van inspecteur Konrad Sejer en zijn trouwe assistent Skarre. De schuchtere Noorse vrijgezel Gunder Jomann trekt naar Bombay en ontmoet er in een restaurant de serveerster Poona. Poona ziet ook wel wat in de bleke Noorderling en beiden huwen in India. Gunder vertrekt naar Noorwegen om daar alles in gereedheid te brengen voor zijn bruid, die twee weken later zal aankomen. Op het moment dat Jomann echter naar het vliegveld wil vertrekken,om zijn bruid op te halen krijgt hij een telefoon van het ziekenhuis: zijn zus Marie heeft een auto-ongeval gehad en ligt in coma Door dit toeval kan Gunder , Poona niet afhalen op de luchthaven.Een vriend , taxichauffeur ,doet dat voor hem. In de luchthaven is Poona echter niet te bespeuren en de taxichauffeur keert onverrichter zake terug naar Elvestad, het dorpje waar Jomann woont. Daar wordt de volgende dag in een veld een verminkte vrouw teruggevonden, gekleed in een sari. Jomann weigert aanvankelijk de feiten onder ogen te zien, maar moet tenslotte erkennen dat zijn wereld op instorten staat. Inspecteur Sejer en zijn assistent Skarre zoeken de zaak uit. Zij beginnen hun speurtocht naar de dader van deze afschuwelijke moord waarbij onvoorstelbaar veel geweld is gebruikt. De woede van de dader moet enorm zijn geweest en de politie is vastbesloten deze zaak tot een goed einde te brengen. Hoewel er buiten het lichaam van de dode vrouw en het vele bloed op de plaats van het misdrijf nauwelijks sporen zijn te vinden, komen Sejer en Skarre toch een verdachte op het spoor dankzij de hulp van de zestienjarige Linda Carling die rond de tijd van de moord iets gezien meent te hebben. Maar is het jonge meisje dat beweert getuige te zijn geweest van de moord wel betrouwbaar ? Fossum verstaat de kunst om op een sobere en diepgravende manier over heel gewone mensen te schrijven. Zo is Gunder Jomann eigenlijk een levend cliché: verlegen, niet erg communicatief tenzij het over tractoren gaat. Maar Fossum laat hem in zijn waarde. (...)Haar portretten van de andere bewoners van het dorp zijn haarscherp. Er is bijvoorbeeld het zestienjarige meisje dat wellicht (weer die twijfel) getuige was van de moord. Zij geniet van de aandacht die ze plots krijgt en wordt obsessief verliefd op de assistent van Sejer. Haar wanhopige zoektocht naar de liefde van een man die ze nooit zal krijgen, is een sterke subplot die Fossum andermaal niet helemaal afrondt. Je vergeeft haar dat, omdat je in dit boek niet in de eerste plaats met de oplossing van het raadsel bezig bent, maar met de psychologie van de personages. De vertwijfeling van Gunder Jomann wordt door Fossum geweldig in beeld gebracht. De eenzame vijftiger denkt eindelijk zijn droomvrouw gevonden te hebben en ondanks dat hij alles tot in de puntjes heeft geregeld, besluit het noodlot dat alles toch anders loopt dan gepland. Het is onmogelijk om geen enorme sympathie en later ook medelijden te voelen voor deze man, die alleen maar goed wil doen en het kwaad in de wereld niet kan begrijpen De schrijfster neemt je mee naar een dorp waar iedereen iedereen kent, waar de bewoners zwijgen en elkaar zo in bescherming nemen. Ze doet je als geen ander beseffen dat mensen soms rare dingen doen, en dat een schuldige nooit met absolute zekerheid kan worden aangeduid Alleen Sejer blijft wat vaag uitgewerkt. Dat is misschien zo omdat Fossum alle aandacht wil richten op de personages die van ver of dichtbij met de moord te maken hebben en hoe die moord hun gezapige leven omgooit. De Indiase bruid bewijst opnieuw dat de beste thrillers op dit moment door vrouwen worden geschreven, en dat die vrouwen steeds vaker uit het hoge Noorden komen. Het boek laat je geen moment los, ook al omdat Fossum een aantal ongeschreven wetten van het genre op een meesterlijke manier met voeten treedt. Karin Fossum is en blijft een gigant en een auteur op werkelijk eenzame hoogte.
De Indiase bruid
biedt alles wat de Scandinavische auteur zo populair heeft gemaakt: suspense, psychologische diepgang en een goed uitgewerkte setting, waardoor de lezer iets opsteekt over de Noorse samenleving.
Karin Fossum: 1954
(geboren als Karin Mathisen op 6 november 1954
te Sandefjord) is een Noorse schrijfster van misdaadthrillers. Reeds als tiener begon ze met het schrijven van poëzie . Op haar twintigste verscheen er een dichtbundel van haar die goed ontvangen werd. Haar tweede bundel kreeg echter vrij veel negatieve kritiek en dit was de reden waarom ze een hele poos stopte met schrijven. Karin Fossum heeft daarna als alleenstaande moeder vele jaren in verschillende instellingen, ziekenhuizen en homes gewerkt. Een bron van levenservaring en mensenkennis die veel van haar psychologische inzicht verklaart. In 1995 verscheen Eva's oog en kreeg de prestigieuze Riverton-Prijs en de Glazen Sleutel voor de beste Scandinavische misdaadroman. Dit is het eerste boek uit de serie met inspecteur Konrad Sejer. Karin Fossum heeft haar eerste boek opgedragen aan haar overleden vader die de publicatie gelukkig nog net heeft meegemaakt. In haar boeken hangt een sfeer van heimwee naar een vader. Haar boeken zijn vertaald in 14 talen.
Bibliografie :
Kanskje i morgen (dikt) 1974
Med ansiktet i skyggen (dikt) 1978
I et annet lys (noveller) 1992
Søylen (noveller) 1994
Evas øye (kriminalroman) 1995-Eva's oog
Se deg ikke tilbake! (kriminalroman) 1996-Kijk niet achterom
Den som frykter ulven (kriminalroman) 1997-Wie de wolf vreest
Djevelen holder lyset (kriminalroman) 1998-De duivel draagt het licht
As Paul faces the darker aspects of his own nature, he must brave the possibility that in saving those he loves, he might well destroy himself.
De ontknoping is zo' sterk , zo' onverwacht en toch zo' kloppend. (Renate Dorrestein)
*** Paul Skoglund is een werkloze schrijnwerker die lijdt aan een milde vorm van het Tourette-syndroom, een hersenziekte die bizarre tics en onwillekeurige uitbarstingen veroorzaakt. Mede door zijn aandoening zit hij zonder werk.Tot zijn tante Vivien hem voorstelt haar vervallen landhuis op te knappen. Het grote huis staat eenzaam op de heuvel.Het ziet er vredig uit, maar binnen is alles met ongekende gewelddadigheid gesloopt.Hij realiseert zich dat dit alles door een mens veroorzaakt is , maar vindt geen verklaring voor de bovenmenselijke kracht waarmee die vernieling gebeurde.De streek rond het huis wordt geplaagd door een serie verdwijningen en sterfgevallen.Rond die tijd besluit hij zijn medicatie stop te zetten. Het mysterie wordt steeds dieper wanneer hij bij zijn tante de interesse en kennis over zijn neurotische toestand ziet groeien .Jaren geleden was er ook de mysterieuze zelfmoord van zijn vader geweest met daaraan verbonden zijn neurotische gesteldheid.Met zijn onafhankelijke vriendin Lia en de plaatselijke politieman Mo Ford ontdekt Paul een verband tussen het huis , de verdwijningen en vaag herinnerde flarden van zijn eigen jeugd.
Geestdrift is een half medische , half psychologische literaire thriller van een grote intensiteit. Daniel Hecht duikt diep in de schaduwkant van onze hersenen en onze menselijke aard. Dit debuut, rijk aan neurologische en psychologische details, mondt uit in een huiveringwekkende climax die beangstigende vragen oproept over het wezen van het menselijk bestaan.
DANIEL HECHT: 1950
Daniel Hecht werd in 1950 geboren in Mt. Kisco, New York. Hij heeft op vele plekken in de VS en de Filippijnen gewoond. Hecht was meer dan twintig jaar lang gitarist van beroep. Hij heeft meer dan 400 soloconcerten gegeven in Europa, China en de VS, inclusief twee in Carnegie Hall. Bovendien won hij twee keer de Vermont Council on the Arts-beurs voor compositie. Hij maakte drie soloalbums met eigen gitaarcomposities en meer van zijn muziek is te vinden op zes compilatie-albums. Van zijn album Willow, voor Windham Hill Records, werden meer dan 170.000 exemplaren verkocht. Het werd uitgebracht in 17 landen. In de loop der jaren werkte hij voorts als postbode, meubelmaker, houthakker, appelplukker, grafisch ontwerper (in de reclame), bouwer van muziekinstrumenten, beeldhouwer en uitvinder. Op middelbare scholen was hij achtereenvolgens muziekleraar, docent 'creative writing' en administrateur. De afgelopen zeven jaar leidde hij daarnaast het Pyralisk Arts Center, een van de grootste 'performing arts centers' van Vermont. In zijn jonge jaren was Hecht een verdienstelijk amateurbokser, maar tegenwoordig geeft hij de voorkeur aan langeafstandszwemmen. Hij is nog steeds een fervent student van het sjamanisme. In 1989 maakte een aandoening aan Hechts handen een einde aan zijn carrière als beroepsgitarist. Hij stortte zich op het schrijven en ontving in 1992 zijn MFA (Master of Fine Arts) in Writing van de Iowa Writers Workshop. Tijdens zijn studie daar kreeg hij de hoogste eer van de Workshop: de teaching/writing-beurs van $ 10,000 dollar. Zijn verhalen werden gepubliceerd in diverse tijdschriften. Geestdrift (SKULL SESSION) was zijn romandebuut.
Uitgeverij:Meulenhoff 2000 VERTALING van "The Human Stain "-2000
Sheer Playfulness and Deadly Seriousness are my closest friends.
Philip Roth
***
Tegen de achtergrond van de Clinton-Lewinsky affaire vertelt De Menselijke Smet een archetypisch Amerikaans verhaal van een individu dat boven de historische omstandigheden weet uit te stijgen. Nathan Zuckerman, een man al op leeftijd, raakt bevriend met een decaan van de Universiteit van Athena, Coleman Silk, ook op leeftijd, die hem vraagt een boek te schrijven over hem en het onrecht dat hem is aangedaan. Zo leert Zuckerman een verbitterde oude man kennen, met wie hij eenzame middagen doorbrengt, naar de radio luisterend en schakend. Maar op een dag lijkt Silk uit deze lethargie te ontwaken en vertelt hij vol enthousiasme over de Viagra-pil en zijn nieuwe vriendin: een jonge schoonmaakster van de Athena Universiteit, Faunia Farley. In de zomer van 1998 wordt maar over een ding gepraat, het overspelige gedrag van president Clinton. Media, kwezels en oplettende burgers rollen over elkaar heen in wat Roth de extase van de hypocrisie noemt. Tegen deze achtergrond moet de joodse docent Coleman Silk zich verweren tegen de beschuldiging van discriminatie. In een college waarin hij twee studenten al een tijdje miste, betitelde hij de afwezigen als 'spoken', wat door zijn vijanden werd uitgelegd als een racistisch scheldwoord 'spooks' voor zwarte mensen Eén ongelukkig gekozen woord laat zijn uiterst succesvolle academische carrière in mineur eindigen. Silk kan deze parade van treurnis makkelijk beëindigen. Maar dan moet hij het stoïcijns bewaarde idee waar hij zijn openbare leven op gebouwd heeft, prijsgeven. En bovendien is hij te trots om niet zijn eigen vagevuur te kiezen. Ondertussen knoopt hij een relatie aan met een veel jongere schoonmaakster. Haar ex is een verknipte Vietnam-veteraan. Silks zoon hangt een orthodoxe variant van het joodse geloof aan. Een incestverleden. Slapen met de as van je dode kinderen onder je bed. Het zijn allemaal ingrediënten die in de handen van iedere andere schrijver tot een onleesbaar gedrocht zouden leiden. Wat De Menselijke Smet spraakmakend maakt is dat de ogenschijnlijk Joodse protagonist zwart blijkt te zijn., Maar het meest verbitterd was Silk wel over het feit dat ze zijn vrouw hadden vermoord: Irish kon de haatcampagne niet meer aan, volgens Silk, en kreeg een hartstilstand. .Deze roman is een meditatie over zowel de mogelijkheden als beperkingen van de maakbaarheid van de eigen identiteit in de Amerikaans cultuur
'De menselijke smet' wordt gezien als de derde in een rij na Roth's boeken 'Amerikaanse Pastorale' en 'Ik was getrouwd met een communist'. Gemeenschappelijke delers zijn de schrijver Nathan Zuckerman, die ook wel de schrijver zelf voorstelt, en de sociaal/politieke thema's van het Amerika na de jaren 50. Voor Roth zijn er drie belangrijke tijdperken tijdens zijn leven in zijn land geweest: het McCarthy tijdperk met de heksenjachten op communisten, de Vietnam-oorlog met alle gevolgen van dien en tenslotte in de jaren 90 Clinton en de impeachment-procedure, na zijn affaire met Monika Lewinsky, die een eye-opener voor Roth was over hoe laag de Amerikaanse moraal was gezonken. Deze laatste gebeurtenis, tesamen met een oude herinnering uit zijn studententijd op de universiteit van Chicago, waar hij een zwart meisje leerde kennen, wiens ouders zo blank waren als maar kon zijn, en hem vertelden over sommige familieleden die bewust uit de zwarte gemeenschap stapten om voor blank door te gaan, vormen de kern van het verhaal. De hoofdpersonen zijn dan ook allemaal mensen die hiermee te maken hebben. Behalve het hoofdthema over een zwarte man die zo blank is, dat hij het zwart-zijn verloochent, is er een feministische vrouw die een heksenjacht ontketent omdat ze zelf sexueel gefrustreerd is en denkt er goed aan te doen zich met andermans leven te bemoeien, is er een gevaarlijke Vietnam-veteraan, die zoveel haat in zich draagt dat zelfs zeer aangepaste therapiën hem niet uit deze hel kunnen bevrijden, is er een universiteitsgezelschap dat er alleen maar op uit is om hun eigen hachje te redden en zo ongelooflijk dom zijn dat ze de meest onwaarschijnlijke roddels voor zoete koek nemen. Roth is duidelijk in zijn boek. Hij beschrijft de karakters met gedreven passie, maar hij moet een sombere kijk op de Amerikaanse maatschappij hebben, want als dit Athena, waar het verhaal zich afspeelt, een Amerikaans doorsnee stadje moet voorstellen, is het triest gesteld met de Amerikaanse maatschappij en het universitaire milieu.opgetekend uit de mond van Zuckerman, een van Roths bekendste romanfiguren, die zo'n trouwe huisvriend is geworden dat hij zich soms tegen zijn gastheer mag keren. Nathan Zuckerman is in hetzelfde jaar, 1933, en in dezelfde plaats, Newark, geboren als Roth, en heeft ongeveer dezelfde loopbaan doorgemaakt. Hij is echter in zijn met veel moeite en pijn verworven status van provocateur, verrader en leugenaar, bigger than life. Het is zijn stellige overtuiging dat je na je jeugd de slaaf uit jezelf moet zien te persen, druppel voor druppel.
Philip Roth heeft veel fans en er zijn veel mensen die blindelings met hem weglopen als een van de grote schrijvers van onze tijd. Verhalenverteller bij uitstek, wordt hij genoemd, maar juist dit verhaal is een beetje rommelig. Het grote geheim van Coleman Silk komen wij al snel te weten en dan is eigenlijk de grootste spanning al uit het verhaal. Dat het slecht afloopt, krijgen we ook al vrij snel te horen, en dan is het enige wat de spanning nog op de been houdt: wanneer en hoe? Het boek heeft veel potentieel aan drama in zich, maar is jammer genoeg niet zo dramatisch opgebouwd. Dan is er Roth's schrijfstijl die vaak als lyrisch wordt omschreven, maar erg langdradig en omslachtig is. Daar moet je van houden. En er zijn veel zinnen die gewoon niet lopen. Er zit geen ritme in de taal, maar dat kan ook aan de vertaler liggen.
De verhouding tussen Philip Roth en zijn meest weerspannige romanpersonage wordt ook prachtig neergezet in De feiten (1988), Roths 'autobiografie van een schrijver'. Dit boek begint met een brief aan Zuckerman, waarin Roth uitlegt waarom hij nu eindelijk eens eerlijk op zoek gaat naar de wortels van zijn schrijverschap. Het nederige verzoek aan Zuckerman luidt of deze wil beoordelen of hij daarin is geslaagd. 'Deugt het boek?' Vervolgens krijgen we het resultaat van Roths zelfonderzoekingen onder ogen, in documentair proza gesteld, zonder enscenering of dialoog, waarna Zuckerman het woord neemt. 'Beste Roth', schrijft hij. 'Publiceer het niet.' Zuckerman is onverbiddelijk in zijn analyse dat Roth beter over hém, Zuckerman, kan schrijven dan zogenaamd over zijn eigen leven. 'Je bent geen autobiograaf, je bent een personificator. Jouw kracht is het vormgeven van je ervaringen in anderen.' Zuckerman vindt hem in 'de feiten' braaf, voorzichtig en pathetisch, kortom: onwaarachtig.
Colemans drama kan ondermeer worden gezien als "[h]et drama dat ten grondslag ligt aan het verhaal van Amerika.Het psychologisch drama dat breken met het oude leven isen de energie en wreedheid die deze meeslepende drift vergt."
Philip Roth : 1933
Philip Roth,is een Amerikaans romancier, geboren op 19 maart 1933 in Newark ,Verenigde Staten als kind van tweede-generatie Joods-Amerikaanse ouders.Als hij gaat studeren en verder weg is van het ouderlijk huis, ontwaakt in hem de drift een ander pad te kiezen dan het voor de hand liggende, maar blijft hij zich schatplichtig voelen aan Newark. Zijn verbeeldingskracht zal zich altijd blijven bewegen tussen die van de brave en de stoute jongen. Roth studeerde rechten en behaalde in 1955 zijn doctoraal Engels, waarna hij zijn dienstplicht vervulde.Op 22 februari 1959 trouwde Roth met Margaret Martinson, van wie hij zich in 1964 liet scheiden van tafel en bed. Margaret overlijdt in 1968 na een auto-ongeluk. In 1990 trouwt Roth met de actrice Claire Bloom; in 1994 gingen ze uit elkaar.Hij doceerde literatuurwetenschappen aan diverse Amerikaanse universiteiten, het laatst aan de University of Pennsylvania. Vanaf 1992 legde hij zich geheel toe op het schrijven. Gezien het tempo dat hij er nu al jarenlang in weet te houden - hij werkt gemiddeld zo'n twee jaar onafgebroken aan een boek - is er weinig leven buiten zijn schrijverschap.
'Phil was altijd al een rebel', vertellen de schoolvrienden van de Weequahic Highschool in Newark.
Op een spoor gezet door de reacties op zijn debuut, de verhalenbundel Vaarwel,Columbus (1960), laat hij zijn personages het zionisme omhelzen, het diasporisme bepleiten en andere extremiteiten begaan. Nee, het is geen haat, ook geen zelfhaat, laat staan joodse zelfhaat die de pen van Philip Roth in beweging brengt. Wat de joodse critici er ook van mogen zeggen. Het zijn juist diepe wanhoop en al even diepe liefde die de schrijver bewegen. .Sinds hij publiceert weet Philip Roth zich verzekerd van een even grote stroom agressieve beschuldigingen als aanhankelijkheidsbetuigingen aan zijn adres.
Het monumentale oeuvre dat hij sinds 1959 - het jaar waarin zijn debuut Goodbye Columbus, verscheen - met ijzeren discipline bij elkaar schreef is bijna exclusief gewijd aan de bestudering van de joodse identiteit, en dan vooral die van hemzelf, uitgesmeerd in alle mogelijke variaties, gebruik makend van een serie alter ego's die meestal net als de schrijver in 1933 zijn geboren in Newark, New Jersey, opgegroeid in een bijkans geheel joodse omgeving, worstelend met overprotectieve joodse moeders, en zich van de weeromstuit vervolgens obsessief verwikkelend met zo neurotisch mogelijke niet-joodse vrouwen.
Philip Roth schrijft veelal over de Joodse identiteit en de politieke cultuur in de Verenigde Staten. Hij werd met name beroemd door de seksueel expliciete roman Portnoy's Complaint (1969). In plaats van over de verhouding tussen de verbeelding en de werkelijkheid of tussen de kunst en het leven, spreekt hij zelf liever over de verhouding tussen de geschreven en de ongeschreven wereld. Verder zijn de overeenkomsten tussen hem en zijn personages zo groot dat de term 'alter ego' bijna een gotspe is. Zo schrijft hij in Bedrog (1990) over de flirtende schrijver Philip die getrouwd is met een nogal vervelende Engelse actrice. Claire Bloom onthult in haar memoires dat ze hem met een proces moest dreigen om die actrice niet ook nog eens de naam 'Claire' te laten krijgen.
Keer op keer bespeelt hij alle registers van de menselijke emotie, terwijl zijn met duivels plezier uitgevoerde spel met de dubbele bodems van literaire verhullingstechnieken tot in een zodanige graad van ambachtelijke perfectie worden uitgevoerd - met als hoogtepunt de hallucinante estafette aan Doppelgänger-effecten en andere vormen van persoonsverwisseling in Operation Shylock (1993)
American Pastorale, I Married a Communist en The Human Stain vormen in trilogie een biografie van het na-oorlogse Amerika. Het eerste boek handelt over de Vietnamoorlog, het tweede over het tijdperk-McCarthy en het derde speelt tegen de achtergrond van het Lewinsky-schandaal.
The Plot Against America is een gefantaseerd verhaal dat wellicht echt had kunnen gebeuren. Het speelt zich af tijdens het (fictieve) presidentschap van vliegpionier Charles Lindbergh, waarvan bekend is dat hij benaderd is voor het presidentschap en wiens nazi-sympathieën gedocumenteerd zijn. Tegen die achtergrond groeit de Joodse hoofdrolspeler op in een Newarkse familie, beginnend in de jaren 1930.
Alleman is een openhartig, intiem en tegelijk universeel verhaal over verlies, spijt en de kunst van het verdragen.
*De oorlog van het einde v.d.wereld van Mario Vargas Llosa
De oorlog van het einde van de wereld
vertaling van :La Guerra del fin del Mundo Uitgeverij : Meulenhoff paperback : 704 blz. ISBN /9029071486:
'Een schitterend boek, waarin Llosa de verschillende krachten die het leven in Zuid-Amerika beheersen op genadeloze wijze analyseert.'
*** Als aan het einde van de 19e eeuw in Brazilië de jonge republiek wordt uitgeroepen en zich tracht te consolideren ,duikt in de sertão, het kurkdroge binnenland van het noord-oosten, een charismatisch en messiaanse figuur op : Antonio Conselheiro( de Raadgever).die een duistere mengelmoes van christelijke zedenleer en apocalyptische visioenen predikt en het gezag van de republiek weigert te erkennen. De federale regering stuurt vier expedities naar Canudos, waar de Raadgever en zijn tienduizenden volgelingen zich hebben gevestigd. Er vallen dertigduizend doden. Mario Vargas Llosa gebruikt deze krankzinnige gruweloorlog als stof voor een imposante roman, die de vraag stelt naar de essentie van fanatisme en geloof. Het boek is sinds de verschijning in 1981 overal ter wereld als een groots epos onthaald. Quotes : Vargas Llosa is een fenomenaal schrijver met een scherp vermogen de zwakheden van de menselijke soort bloot te leggen.' - NRC Handelsblad
'De gruwelijkste, meeslependste historische roman die ik ooit gelezen heb.' - Haagse Post
Mario Vargas Llosa : 1936
*** Mario Vargas Llosa is geboren op 28 maart 1936 in Arequipa , in het zuiden van Peru maar leefde tot zijn tien jaar in Cochabamba (Bolivië) bij zijn moeder en de grootouders van moederskant na de scheiding van zijn ouders. In (1945-1946) verbleef hij in Piura -Noord-Peru , waar zijn grootvader Prefect benoemd was, later nog in Lima. Vargas Llosa studeerde er aan de " Leoncio Prado Military Academy (1950-1952) en het " Colegio Nacional San Miguel de Piura (1952). In 1955 huwde hij met Julia Urquidi , waarvan hij in 1964 zou scheiden. Van 1955 tot 1957 studeerde Vargas Llosa literatuur en rechten aan de Universiteit San Marcos.Daarna deed hij zijn graduaat aan de Universiteit van Madrid ,waar hij in 1959 een Ph.D behaalde. Zijn doctoraat-thesis(1971) handelde over Garcia Màrquez en daarna schreef hij meerdere kritische werken over literatuur waaronder LA ORGIA PERPETUA (1975), waarin hij Flaubert's meesterwerk Madame Bovary besprak.
In de 1950s, terwijl hij nog studeerde werkte hij reeds als journalist voor La Industria. Hij was medeuitgever van de literaire bladen Cuadernos de Conversación en Literatura, en journalist bij Radio Panamericana en La Crónica. Zijn eerste bundel korte verhalen LOS JEFES, verschenen in 1959. Hetzelfde jaar nog , vertrok hij naar Parijs omdat hij aanvoelde dat hij in Peru nooit als schrijver in zijn levensonderhoud zou kunnen voorzien. In Frankrijk werkte hij als leraar Spaans en als journalist voor "Agence-France-Presse", en ook nog als radio-omroeper voor Radio Télévision Française. In de late zestiger jaren was hij tevens "visiting professor" aan verschillende Amerikaanse en Europese universiteiten. In 1965 huwde hij opnieuw met Patricia Llosa waarmee hij drie kinderen kreeg : zijn zonen :Alvaro ( werd ook auteur) en Gonzalo en zijn dochter Morgana. In 1970 verhuisde hij naar Barcelona om vijf jaren later, zijn zelfopgelegde verbanning te beeindigen en zich terug in Peru te vestigen. In 1977 werd hij er verkozen als President van de PEN Club International. Vargas Llosa zou zich in 1990 kandidaat stellen bij (Fredemo, the Democratic Front) voor het Peruviaanse presidentschap, waarvoor hij echter jammerlijk faalde. In 1991 was Vargas Llosa visiting professor aan de Florida International University, Miami en het Wissdenschaftskolleg van Berlijn van 1991 tot 1992.
Bibliografie :
De jonge honden van Miraflores (roman, 1959) - Los Jefes De Stad en de honden (roman, 1963) - La Ciudad y los perros Het groene huis (roman, 1966) - La Casa Verde Los cachorros -1967 Conversacion en la catedral -1969 Pantaléon (1973)- Pantaléon y las visitadoras La orgia perpetua -1975 essays Tante Julia en meneer de schrijver (1977) -La tia Julia y el escribidor De oorlog van het einde van de wereld (1981)-La guerra del fin del mundo Historia de Mayta -1984 Quién mató a Palomino Molero?-Wie heeft Palomino Molero vermoord ?-2006 El hablador -1987 Eligio da la madrastra -1988 La Verdad de las menistras-1990 essays Letra de batalla por Tirant lo Blanc -1991 Lutima en los Andes -1993 El pez en el agua -1993 El loco de los balcones -1993 Desafíos a la libertad-1994 Het feest van de bok (1996)- La Fiesta del Chivo : over de dictatuur van Rafael Leónidas Trujillo in de Dominicaanse Republiek Los cuadernos de Don Rigoberto -1997 De taal van de hartstocht -2002- El Lenguaje de la Pasion Het paradijs om de hoek-2003- El Paraiso en la otra esquina Dagboek Irak -2004 Het ongrijpbare meisje (roman, 2006)-Travesuras de la niña mala (2006
Toneelstukken : La senorita de tacna (1981, trans. The Young Lady from Tacna ) Kathie y el hipopótamo (1983, trans. Kathie and the Hippopotamus )
By Nancy Taylor Rosenberg Published by Hyperion February 2002
Een moeder zoekt de waarheid achter de verdwijning van haar zoon.
" Halsbrekende vaart en een buitengewoon intens plot '
*** Joanne Kuhlman is een briljante officier van justitie die geen mededogen kent. Dat verandert als ze sympathie opvat voor Jan Decker, een jongen die beschuldigd wordt van een gewapende roofoverval. Tegelijkertijd probeert Joanne haar privé-leven op orde te brengen na een onaangename scheiding en een strijd om de voogdij over haar kinderen. Als ze verliefd wordt op de aantrekkelijke advocaat van de verdachte zet ze haar carriére op het spel. Ze wordt geconfronteerd met een ethisch dilemma ; ze moet de mogelijkheid dat de verdachte onschuldig is afwegen tegen haar eigen verantwoordelijkheid. Samen met haar opponent, de advocaat Arnold Dreiser, begint Joanne aan het ontrafelen van een complot van kwaadaardig verraad en verloren onschuld.
***
Nancy Taylor Rosenberg: 1946
Voordat Nancy Taylor Rosenberg zich op het schrijversbestaan richtte, behaalde ze een B.A. in Engels en was 5 jaar fotomodel .Toen ging ze criminologie studeren en was ze politieagente in Dallas ,bij de New Mexico staatspolitie en Ventura. Haar meeslepende ' legan trillers' zijn voor een deel gebaseerd op haar eigen ervaringen. Inmiddels heeft ze al vele bestsellers op haar naam staan en wordt ze de vrouwelijke John Grisham genoemd. Ze woont in South California., waar ze cursus geeft aan beginnende schrijvers.
Ik zie mijn oeuvre als een huis en de boeken vormen de afzonderlijke kamers.
***
Friedrich Meisner is een magnetiseur. Zijn vermogen te genezen kan ook schade toebrengen. Na zijn dramatische vlucht voor een groep premiejagers arriveert hij in de herfst van 1793 in Seefond, een klein Duits dorp. Meisners praktijken zijn gebaseerd op Franz Anton Mesmers leer van het Dierlijk Magnetisme, die - gecombineerd met zijn indrukwekkende en raadselachtige verschijning - hem in staat stellen alle inwoners van Seefond, inclusief de prins, in te palmen. In dit dorpje met zijn religieuze scheidingen veroorzaakt deze vreemdeling een opleving van het geloof, 'een stormvloed van toewijding en extase'. Hij brengt een nieuwe religie. Maar de geleerden twijfelen aan hem: bezit deze man werkelijk de gave tot genezen of is hij een charlatan? Is hij een profeet of een oplichter, revolutionair of parasiet? Door zijn poging om deze 'wonderdokter' te ontmaskeren en de betovering te verbreken, raakt dokter Selinger verzeild in een strijd met mythische proporties.
Per Olov Enquist
: 1934
is de Zweedse schrijver van Het bezoek van de lijfarts, De vijfde winter van de magnetiseur, De reis van de voorganger, Kapitein Nemos bibliotheek en Blanche en Marie.Hij is gekend voor zijn historische romans.
*** Per Olov Enquist werd geboren in het noorden van Zweden, in Hjoggböle , de provincie Västerbotten, en komt uit een vrij streng religieus milieu. Hij studeerde literatuur aan de universiteit van Uppsala en werkte als literatuur- en toneelrecensent voor diverse Zweedse bladen.Enquist studeerde geschiedenis van de literatuur aan de Universiteit van Uppsala
en werkte als columnist bij een avondkrant " Expressen". Door zijn werk werd hij een invloedrijk figuur in de wereld van de Zweedse literatuur. Hij was in 1973 gasthoogleraar aan de universiteit van Californië Sinds 1977 wijdt hij zich geheel aan zijn schrijverschap.
Enquist schreef behalve een twintigtal romans, verhalenbundels en essays ook alleen of met anderen voor toneel, televisie en film. Hij reisde veel en heeft voor langere periodes in het buitenland gewoond, onder meer in de Verenigde Staten,Frankrijk en Denemarken. Met zijn derde roman Magnetisörens femte vinter (De vijfde winter van de magnetiseur) kwam zijn definitieve doorbraak in Zweden.In Nederland brak hij in 2001 door met de vertaling van Het bezoek van de Lijfarts. Zijn meest biografische werk is Kapitein Nemos bibliotheek en het meest recent verscheen de vertaling van Blanche en Marie. Enquist heeft lang geworsteld met de gevolgen van zijn streng godsdienstige opvoeding en zijn alcoholverslaving. Sinds die twee demonen verslagen zijn produceert hij meer dan ooit. Vertalingen van zijn werk zijn inmiddels in ruim 25 landen verschenen. Naast vele Scandinavische prijzen ontving hij onder andere in 1989 de prestigieuze National Book Award. Zijn toneelstuk Tribadernas natt (De Nacht der Tribaden) mag wereldwijd bogen op 200 producties en werd onder andere op Broadway en in Nederland en België uitgevoerd. De vijfde winter van de magnetiseur werd verfilmd met rollen voor onder meer Rolf Lassgård en Erland Josephson; de laatste is in Nederland vooral bekend door zijn magistrale rol in Ingmar Bergmans Scènes uit een huwelijk.
Zijn roman Het bezoek van de lijfarts, ook in Nederland hogelijk geprezen, werd door een aantal van de voornaamste boekhandels in Nederland uitgeroepen tot mooiste boek van 2001.Enquist gaat voor zijn proza en voor zijn toneelstukken in de meeste gevallen uit van historische gebeurtenissen, waarvoor hij zich grondig documenteert. Kenmerkend voor zijn gehele oeuvre zijn enerzijds zijn grote eruditie en zijn streven naar objectiviteit en anderzijds zijn compassie met de verliezers in onze maatschappij, zowel de armen als de rijken, ongeletterden als intellectuelen. Maar bovenal is Per Olov Enquist echter een begenadigd verteller, de grand old master van de Zweedse literatuur. In 2005 werd hij .honorary doctor aan The Faculty of Humanities 2005 van de University of Oslo. Anna Enquist ontleende haar pseudoniem aan zijn naam. Ze kwam het hem zelf vertellen tijdens een boekenbeurs. Ze maakte haar excuses, vroeg of hij het erg vond. Integendeel! Hij voelde zich zeer vereerd. En ze schrijft nog goede boeken ook, had hij gehoord. In de tijd dat Het bezoek van de Lijfarts in de toptien stond, werd zij als schrijver ervan genoemd. Dat is toch leuk?
Bibliografie :
KRISTALLÖGAT -1961 FÄRDVÄGEN, 1963 MAGNETISÖRENS FEMTE VINTER (1964)-De vijfde winter van de magnetiseur (2002) BRÖDERNA CASEY, 1964 SEXTIOTALSKRITIK, 1966 HESS (1966), LEGIONÄRERNA (1968) SEKONDEN (1971)- Het record KATEDRALEN I MÜNCHEN (1972) TRIBADERNAS NATT (1975) BERÄTTELSER FRÅN DE INSÄLLDA UPPRORENS TID (1974) Chez nous (1977) -samen met Anders Ehnmark MUSIKANTERNAS UTTÅG (1978) MANNEN PÅ TROTTOAREN, 1979 TILL FEDRA, 1980 FRÅN REGNORMARNAS LIV, 1981 EN TRIPTYK, 1981 DOKTOR MABUSES NYA TESTAMENTE, 1982 (met Anders Ehnmark)
STRINDBERG. ETT LIV, 1984 NEDSTÖRTAD ÄNGEL (1985) KAPTEN NEMOS BIBLIOTEK (1991)-Kapitein Nemo's bibliotheek (2004)
LIVLÄKARENS BESÖK(1999)-Het bezoek van de lijfarts (2001) LEWIS RESA (2001)-De reis van de voorganger (2003) DE TRE GROTTORNAS BERG, 2003 BOKEN OM BLANCHE OCH MARIE, 2004 -Blanche en Marie (2005)
*** Dat Rosita Steenbeek regelmatig in Italië verblijft, is andermaal te merken in haar kersverse roman Siciliaans testament. Daarin keert de Nederlandse Suzanne terug naar Sicilië, het thuisland van haar ex-geliefde Roberto..Deze oudere man heeft niet lang meer te leven en wil Suzanne graag nog één keer zien. Waar ze vroeger midden in la dolce vita belandde, komt ze nu in een duister drama terecht met een oude verbitterde man, zijn schizofrene zoon en een tirannieke butler. Van alle weelde van vroeger en de Roberto die zij kende, is niet veel meer over. Waar Suzanne eerst liefde voor de Siciliaan voelde, voert nu medelijden de boventoon Al snel trekt ze haar eigen plan, om zo aan de grillen van Roberto te ontkomen.Vroeger had ze slechts oog voor haar geliefde, zodat ze niet veel van het eiland zag. Nu ontdekt ze de schoonheden van Sicilië en raakt ze onder meer betrokken bij het feest van de beschermheilige SantAgatha. Rosita Steenbeek beschrijft dit alles in prachtige bewoordingen. Haar stijl is zo levendig, dat je je vaak zelf op het eiland waant. Bovendien schrikt ze er niet voor terug de nodige humor in haar verhaal te stoppen. De personages van Robertos schizofrene zoon en achterbakse butler zijn op zich al grappig. Sommige dialogen nodigen ook uit tot op zijn minst een glimlach, net als de absurde opvattingen van Enrico, de schizofrene zoon. Maar de sterkste facetten aan Siciliaans testament zijn toch het mooie taalgebruik en de rake sfeerbeschrijvingen. Die laten het landschap en de personages letterlijk tot bloei komen. Je leert het eiland kennen, maar ook de karakters. Ze blijven niet oppervlakkig en weten sympathie op te wekken, met name het hoofdpersonage Suzanne. Je leeft helemaal met haar mee als ze Roberto stilaan loslaat omdat hij geen schim meer is van haar oude geliefde. Siciliaans testament is mooi geschreven, wekt op een aangename manier emoties op en is op zijn tijd erg komisch. De fysieke en mentale ontluistering van de oude psychiater en man van de wereld staat in schril contrast met de schoonheid van het eiland en de uitbundige feestelijkheden rond de beschermheilige van de stad, Sant'Agata. Een melancholiek verhaal in een schitterend Italiaans decor.
- Rosita Steenbeek : -1959
Rosita Steenbeek, geboren in Utrecht op 25 mei 1959, groeide op in Amersfoort. Ze studeerde af in de Nederlandse taal- en letterkunde en studeerde enige tijd theologie en klassieke talen. Haar vader was haar grote voorbeeld, haar held. Zijn dood dacht ze niet te overleven, maar het lukte toch. Ze probeerde het met een studie theologie, met acteren, maar het is uiteindelijk het schrijverschap geworden.
Ze vestigde zich in 1985 in Italie en vertaalde werk van onder andere Alberto Moravia en Susanna Tamaro. Ook schreef ze artikelen voor Vrij Nederland. Zij kreeg internationale bekendheid met haar debuutroman De laatste vrouw (1994). In dit boek beschrijft de hoofdpersoon Suzanne haar liefde voor drie Italiaanse mannen: een Siciliaanse psychiater, een schrijver en een filmregisseur.
Bij ieder van hen vindt ze andere aspecten die haar boeien. De personages van de mannen zijn gebaseerd op werkelijk bestaande mannen. Via het vertalen van Moravia en het afnemen van een interview met Fellini, is Rosita Steenbeek in contact gekomen met deze persoonlijkheden en het Siciliaanse jetset leven. Haar contact met Fellini leverde haar zelfs een kleine rol op in de film Ginger e Fred.
Haar boeken spelen zich voornamelijk af in Italie. Eindigheid, vergankelijkheid, leven en dood zijn thema's die veelvuldig voorkomen in haar romans. Ze komt op plekken die de gewone reiziger niet kent en vertelt over haar kleurrijke vrienden en kennissen. Schrijfster Rosita Steenbeek wil van God weten wat de bedoeling is, waar het in het leven om gaat, wat we hier op aarde moeten doen. Haar christelijke achtergrond, door haar vader op een speelse manier gebracht, heeft ze nooit losgelaten. Het schrijven is voor Steenbeek een belangrijke levensvervulling, die het krijgen van kinderen overbodig maakt. Toch gaat het er haar niet om met haar boeken rijk en beroemd te worden
In Schimmenrijk (1999) raakt een Nederlandse beeldhouwster in een crisis wanneer haar vriend, een archeoloog die gespecialiseerd is in de Etrusken, plotseling sterft. Zij maakt een reis naar zijn Italiaanse geboortegrond in de hoop meer te weten te komen rondom zijn raadselachtige dood. Via een geheimzinnige wereld van grafrovers en rivierschuimers vindt ze het spoor terug naar het leven. In Thuis in Rome (2000) krijgt de lezer een unieke persoonlijke rondleiding langs plekken die de gewone reiziger niet kent. De roman Ballets Russes (2002) speelt zich af in Venetië en ook in deze roman spelen leven en dood een belangrijke rol.
Intensive care (2004) is een autobiografische roman over het sterfbed van haar vader en de gevolgen van het zeer ernstige verkeersongeval waarbij Rosita en haar moeder betrokken waren. Rosita Steenbeek woont in de Via del Sudario in een palazzo van de Belgische Kerk, naast Casa del Burcardo. Ze gaat naar binnen door de oude deur van de kerk. Het appartementje is een "boudoir-achtige kloostercel, aangevlijd tegen een schitterende kapel uit 1096. Het restant van de zuilengalerij van het theatercomplex van Pompeius loopt door de kelders. De andere galerij loopt onder de Via dei Giubbonari. De luide momenten tijdens theater-voorstellingen klinken door tot in haar "cel". Zo ook de muziek van de organist en klavecinist.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
)
AANSTAANDE ZONDAG 18 FEBRUARI...
