Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Zoals Goethe al zei :' Die Tat ist alles, nichts der Ruhm '
***
In deze speelse roman schuiven de spiegelende verhaallijnen langzaam in elkaar. Geraffineerd goochelt Kehlmann met werkelijkheid en fictie, met waarheid en illusie. Zo is er die man wiens grijze leven opeens wordt opgeschrikt doordat hij via zijn mobiel wordt gebeld door allerlei mensen die naar ene Ralf vragen.Zo te horen heeft die Ralf een opwindend leven, en uiteindelijk neemt hij diens identiteit aan. Hoe het die Ralf zelf vergaat, die een bekende filmster is, staat weer in een ander verhaal.
Een die raadselachtig blijft omdat er zoveel imitators in voorkomen, dat het niet zeker is of die mobielman Ralfs identiteit heeft overgenomen, of een ander die hunkerde naar een leven in de schijnwerpers.
In Roem onderzoekt Kehlmann (1975) op welke manieren een mens zichzelf kan kwijtraken, opzettelijk of per ongeluk. Het zijn op zichzelf staande verhalen, maar personages uit het ene verhaal duiken zijdelings op in andere verhalen.
Er is een aangrijpend verhaal van een man met twee parallelle levens vanwege twee parallelle liefdes, en een geestelijke die twijfelt over het doel van zijn bestaan en suïcidaal wordt.
Zijn het negen verhalen, of negen verhalen die één roman vormen? In het eerste verhaal wordt de saaie burgerman Ebling op zijn nieuw aangeschafte mobiele telefoon gebeld door onbekende mensen. De bellers zijn in de veronderstelling dat ze Ralf Tanner aan de telefoon hebben, een succesvol acteur die volgens Kehlmann het beste vergeleken kan worden met de Duitse acteur Till Schweiger of Tom Cruise.
Iets later komen we de filmster zelf tegen, wiens leven ook is veranderd. De telefoontjes zijn plotseling uitgebleven, misschien niet eens tegen zijn zin; hij lijkt genoeg te hebben van de beslommeringen van de roem. De acteur ontmoet zijn evenbeeld, iemand die hem bij dubbelgangerswedstrijden succesvol nabootst. Met deze man wisselt hij van rol, hij wordt de imitator van zichzelf.
Ebling maakt een puinhoop van Tanners leven door afspraken te maken die laatstgenoemde onmogelijk kan nakomen. De man die aan de basis staat voor deze verwikkelingen is Mollwitz,een ongeinspireerde dikke jongenman die werkt bij een telefoonmaatschappij, samen met zijn moeder woont en zijn identiteit ontleent aan de postings die hij op het internet onder verschillende schuilnamen achterlaat.
Het personage Mollwitz ontstond toen Daniel Kehlmann gefascineerd raakte door de reacties op internetfora die hij bezocht. Hij schrok van de agressie en haat die in de berichten te lezen waren. Volgens Kehlmann maakt de anonimiteit negatieve eigenschappen los in de mens. Mensen worden slecht door de mogelijkheid slecht te zijn.
Een ander centraal figuur in de roman is de succesvolle schrijver Leo Richter. Als hij rondreist om lezingen te houden over zijn werk, wordt hem altijd gevraagd hoe hij aan zijn inspiratie komt. Een vraag die overbodig is om te stellen aan Kehlmann. Misschien krijgt hij wel ingevingen in bad, zoals Richter, maar de meeste ideeën zijn geënt op eigen ervaring en verhalen die hem ter ore komen.
Eigenlijk zijn alle verhalen een combinatie van fictie en werkelijkheid. Want wie is die bekende Duitse schrijver Leo Richter? Dat karakter is natuurlijk gebaseerd op de auteur zelf. En de wereldberoemde Latijns-Amerikaanse schrijver Auristos Blancos, wiens boek in ieder verhaal terugkomt, doet sterk denken aan de Braziliaanse Paulo Coelho. De boeken van Blancos gaan over harmonie, innerlijke gratie en het zoeken naar de zin van het leven. Relevante vraagstukken in een tijd waarin moderne communicatiemiddelen de mens in staat stellen een tweede leven te leiden, maar ook om het echte leven te verliezen.
Sommige personages in Roem kiezen voor een schaduwleven, anderen belanden er onwillekeurig in, proberen zichzelf te overstijgen waardoor ze in de penarie komen, maar in Roem is niemand echt trouw aan zichzelf.
Kehlmann wordt wel eens verweten 'oppervlakkige' personages te schetsen. karakters zonder diepgang. In verhalenbundels worden nooit complexe personages opgevoerd en dit is inherent aan het genre , zegt de schrijver. De oppervlakkigheid van zijn personages is trouwens een realistische weerspiegeling van de werkelijkheid.Daar staat tegenover dat Kehlmann de diverse verhaaldraden van Ruhm ingenieus met elkaar weet te verbinden.
Het boek gaat ook helemaal niet om de karakters, het gaat om de structuur, zo benadrukt Kehlmann, die daarmee iets totaal nieuws heeft geprobeerd. De derde dimensie die de auteur gebruikt, is te herkennen uit de films zoals The Matrix .
Roem kan moeiteloos twee keer gelezen worden. De lezer zal nieuwe dingen ontdekken en het boek (nog) meer gaan waarderen.
Kehlmann is ondanks zijn eerdere megasucces een normale 'jongen' gebleven.en wordt hooguit twee keer per maand op straat herkend.Als zoon van een bekende Oostenrijkse regisseur kwam Daniel Kehlmann al vroeg in aanraking met roem. Vrienden van zijn vader waren televisiebekendheden die wel op straat werden herkend en aangesprokenMede daardoor is het verkrijgen van roem nooit een verlangen van hem geweest; zijn interesse gaat juist uit naar de donkere kant van roem. Dit thema kwam ook al aan bod in Het meten van de wereld
Het succes van zijn debuut leverde de schrijver de bijnaam Wunderkind van de Duitse literatuur op.
Kehlmann schrijft met een bepaalde afstandelijkheid over bizarre en humoristische situaties, zoals een acteur die door een imitator uit zijn eigen leven verdreven wordt. Ook maakt hij gebruik van bijzondere, originele metaforen.
De nuchtere levensopvatting van Kehlmann, die filosofie en Duitse literatuurwetenschap studeerde maar nooit afrondde, heeft zichtbaar een positieve uitwerking gehad op het schrijven van Roem. De schrijver accepteerde dat zijn succes nimmer kon worden overtroffen en schreef een experimenteel boek.
In een sociale omgeving moet je vrijwel altijd de schijn ophouden: omdat het van je wordt verwacht, uit schaamte, uit gewoonte, uit verveling; de redenen zijn talrijk en, zoals beschreven door Kehlmann, volkomen menselijk.
Kehlmann hoefde geen bestseller meer te schrijven, de uitgeverij gaf hem alle tijd en ruimte en zijn financiële situatie noopte hem niet om snel te werken.
Het maakt Roem tot een duizelingwekkend maar ook intrigerend boek, en niet in de laatste plaats omdat het zo fraai geschreven is.Kehlmanns handelsmerk is het snelle verteltempo en de (karikaturale) humor.
Van Kehlmanns vorige boek, Het Meten van de Wereld, werden in Duitsland meer dan anderhalf miljoen exemplaren verkocht. Het werd tijd dat ook wij dit uitzonderlijke talent gingen ontdekken.
Daniel Kehlmann -1975
Kehlmann is geboren in München op 13 jan.1975 , en is de zoon van de televisie-directeur Michaël Kehlmann Op zesjarige leeftijd verhuisde hij naar Wenen , de thuisstad van zijn vader. Hij studeerde Filosofie en literatuur en deed onderzoek naar de werken van Kant voor zijn doctors-thesis.welke hij niet voltooide door zijn succes als schrijver. In 1997 schreef hij als student zijn eerste roman: " Beerholms Vorstellung", en meerdere reviews en essays voor o.a. Süddeutsche Zeitung, Frankfurter Rundschau, Frankfurter Allegemeine Zeitung en Literaturen.
Bibliografie : Beerholms Vorstellung. ( roman)- 1997. Unter der Sonne. (korte verhalen)-1998. Mahlers Zeit. (roman)- 1999 Der fernste Ort.- 2001
Me and Kaminski (Ich und Kaminski)- Ik en Kaminski. (roman)- 2003.
Measuring the World (Die Vermessung der Welt)-Het Meten van de Wereld (roman)- 2005. Wo ist Carlos Montéfar? (essays) - 2005. Ruhm.- Roem (roman)- 2009.
1 mei 1830 - 27 november 1899 ---------------------------------------
Noch stokvisch noch mortier en kan Justitie vangen het eene is veel te zwaer het ander veel te vet : De groote dief loopt weg de kleene die moet hangen de kraeije vliegt er door de mugge blyft in 't net .
***
Gelukkig die gestorven ja, begraven zijn en die , den prijs geworven weer in d'haven zijn voor mij en zal 't cassatie noch appel meer zijn en lage ik niet in 't kerkhof en ware ik nog in 't leven 'k zou der wel meé zijn ze staken lijk in bootjen al- waar der brieven zijn te lijve mij in 't kot al- waar de dieven zijn 't en schilt al niet bedorven wat helpe't nu of brave zijn gelukkig die gestorven en begraven zijn.
*** Voor de dichter Guido Gezelle was de tijd van zijn kapelaanschap in zijn geboortestad Brugge (1865 -1872) ,de zwaarste beproeving van zijn leven. Met al de kracht van zijn mannelijke rijpheid streed hij voor de goede zaak van het katholieke Vlaanderen. Dat hij door de afvalligheid van de kleinen en enghartigen, voorwie hij zich in het vuur had geworpen , in deze strijd hard werd getroffen is echter niet door iedereen gekend.
Gezelle onderging het noodlot van de moedigen en de groten.
Wanneer we even nalezen wat de biografen over deze uiterst gewichtige Brugse periode ons vertellen, behouden wij in de eerste plaats een grote leemte waarover ze bewust en om bestwil vrij karig zijn heengegleden. Zij hebben allen zo weinig mogelijk gezegd , om zo veel mogelijk te laten vermoeden wat zij meenden te moeten verzwijgen. Door een sluier te werpen over feiten, die van beslissende draagkracht voor de dichter zijn geweest,,maar naar hun mening, misschien zijn eer en zijn roem hadden kunnen schaden , hebben zij wetenswaardige dingen aan de vergetelheid prijsgegeven. Gezelle's politiek schrijverswerk inhet weekblad " 't Jaer 30 " was niet zo onbenullig, en de grote figuur van Gezelle is zonder twijfel volkomen bestand tegen de volle waarheid .
De dichter was in ongenade geraakt en boette alleen voor toestanden waar anderen meer schuld aan hadden dan hijzelf, ,zo er al sprake kan zijn van schuld aan zaken, waar dagbladpolemiek een eerste oorzaak van geweest is . Gezelle had steeds met ijver en toewijding gedaan wat hem opgelegd werd, doch vaak zonder de verre gevolgen ervan in te schatten. De dagbladpolemiek, gevoed door allerlei lasterpraatjes, die dikwijls uit Gezelle's eigen huis uitgingen, aangemoedigd door zekere onvoorzichtigheden in ' t Jaer 30 , onder zijn gezag gepleegd , had in zoverre haar doel bereikt dat de dichter op zekere dag de politie op zijn hals kreeg en zijn huis grondig werd doorsnuffeld onder voorwendsel van politieke samenzwering.Waardoor zijn meid het hazenpad had gekozen. Voor Gezelle's vertrek uit Brugge in 1872 is er een " samenzwering" van zijn "vrienden" met zijn familie ontstaan,tegelijk gericht tegen hemzelf en tegen zijn huishoudster Stephanie. De familie , die al lang een appeltje met de helleveeg te schillen had, heeft haar uit het huis gedreven. Men zou zelfs de vraag kunnen stellen of Stephanie niet als bliksemafleider werd gebruikt, terwijl in werkelijkheid het zwaartepunt van de zaak elders zou zijn gelegen. In 1868 is de dichter met zijn Jaer 30 betrokken geweest in de beruchte pollitieke affaire van St-Denijs (bij Kortrijk).
Men heeft Gezelle als mens met de beste intenties wat willen idealiseren en gemeend zekere zeer scherpe eigenaardigheden van zijn karakter in de schaduw te mogen laten , omdat men ze, met het oog op zijn geestelijke waardigheid, voor minder gunstig hield.
Tot zijn psychische eigenschappen behoorde zijn kinderlijke oprechtheid en spontaniëteit in goede en minder goede dingen.Hij heeft een blindelings vertrouwen in zijn vrienden gehad, voor wie hij zijn beste gaven ten offer heeft gebracht zonder enige berekening van zijnentwege. Hij vocht met de moed van een leeuw, zolang hij de zekerheid van dit vertrouwen in zich gevoelde, maar zijn sterk en volbloedig temperament is in die strijd vaak met hem op hol geslagen . Toen de " goede" vrienden" met hun " welgemeende " kritiek te voorschijn kwamen, was hij teneergeslagen. Hij heeft " in tranen gezaaid " - Waarom zouden wij naar de diepere oorzaken van die tranen niet mogen zoeken ? Toen echter hun afvalligheid tegenover de verslagene was voltrokken, was de felle strijder vernietigd en moest hij inzien, dat politiek een kwestie van uitgeknepen citroenen is ...
In haar boek 'De blanke Masai' - dat een bestseller werd - beschreef de Zwitserse Corinne Hofmann (1960) hoe ze verliefd werd op Masai-krijger Lketinga en naar Kenia verhuisde om daar met hem te gaan samenwonen.
In het vervolg 'Terug uit Afrika' vertelde ze hoe ze in 1989 met haar vijftien maanden oude dochtertje wegvluchtte van haar abnormaal jaloerse man en naar Zwitserland terugkeerde In dit boek vertelt ze over haar reis naar Kenia, bijna veertien jaar later, het weerzien met haar ex-man, haar schoonfamilie, en het Keniaanse bergdorp Barsaloi waar ze destijds woonde.
Ook bezoekt ze de filmset van de bioscoopfilm 'De blanke Masai'; hier wordt haar eigen levensgeschiedenis verfilmd. Verder ontmoet ze pater Giuliani , quasi aan het einde van de wereld -in zijn kleine nieuwe missie hoog in de Nbodo-bergen. Hij was het die haar destijds hielp bij haar vlucht. Tenslotte keert ze naar Zwitserland terug, naar haar dochter die ze over haar Afrikaanse familie wil vertellen. Met twee katernen kleurenfoto's. Een vlot geschreven, heel persoonlijk verhaal. Vooral boeiend voor lezers van de voorgaande boeken.
Las het eerste boek als een soort roman, 'Weerzien in Kenia' is echt meer een reisverslag.
Het vertelt het verhaal vanaf het moment dat Corinne in het vliegtuig zit tot ze weer vertrekt uit Kenia. Toch leest het boek snel en prettig. Bovendien ben je natuurlijk, als je de eerste boeken hebt gelezen, benieuwd hoe het Corinne, haar dochter Napirai en de schoonfamilie in Kenia is vergaan, en hoe de verstandhouding zal zijn tussen Corinne en Lketinga.
En je nieuwsgierigheid wordt bevredigd. Ook al is de communicatie nog steeds een beetje moeizaam en voorzichtig, toch stelt Corinne in dit boek bepaalde mensen, zoals haar schoonmoeder vragen over haar gevoelens destijds over Corinne en haar huwelijk met Lketinga. Helaas zijn de gesprekken die ze met haar ex-man heeft wat minder diepgaand, hij wil over veel onderwerpen liever niet praten en Corinne dringt niet aan. Wat heel leuk is zijn de foto's van vroeger en nu en de flimset.
Veertien jaar na haar avontuurlijke vlucht met haar dochtertje Napirai keert Corinne Hofmann voor het eerst weer terug naar Kenia, het land dat ooit haar thuis was. Ze is te gast op de filmset van de bioscoopfilm De blanke Masai, waar haar indrukwekkende levensgeschiedenis aan de zijde van de Samburu-krijger Lketinga verfilmd wordt. Met een bezoek aan de kust van Mombasa en de Likoni-vaart, waarmee achttien jaar geleden ,het avontuur van de blanke Massai begon waarvan ondertussen reeds miljoenen kennis namen , wordt de kring rondgemaakt in de avontuurlijke belevenissen van Corinne Hoffmann's afrikaanse verleden.
Corinne Hoffmann- 1960
Corinne Hoffmann ( 4 juni1960)-Zwitserland werd bekend met haar waargebeurde verhaal van haar verblijf in Kenia en huwelijk met Lketinga een Masai krijger. Zij is het kind van een Duitse vader en een Franse moeder en studeerde in het kanton Glarus. Op éenentwintigjarige leeftijd opende ze er haar eigen kledingswinkel.
In 1986 maakte ze , samen met haar verloofde Marco een trip naar Kenia .Ze werd er hals over kop verliefd op de Samburu -krijgsman Lketinga en vond hem zo onweerstaanbaar dat ze Marco verliet. Ze keerde terug naar Zwitserland ,verkocht er haar bezittingen om terug naar Kenia te gaan en er Lketinga te gaan opzoeken. Het koppel huwde en kreeg een dochter. De Samburu zijn vredelievende mensen verwant met de Masaï en leven in kleine dorpjes van Centraal-Kenia . Corinne woonde er in haar schoonmoeders "manyatta" en leerde er leven als een Samburu-vrouw , hout sprokkelend en waterdragend. Ze opende in het dorp een klein winkeltje om in hun basis-behoeften te voorzien. Hoffmann kreeg het er hard te verduren en viel ten prooi aan malaria-aanvallen en huwelijksproblemen met haar extreem jaloerse echtgenoot.Zijn drugsverslaving aan khat deed haar besluiten om samen met haar dochter terug naar Zwitserland te vluchten . Later zou ze van haar belevenissen een boek schrijven : " De blanke Masaï " .Dit boek werd een enorm succes . Vertaald in verscheidene talen werd er in 2005 een film van gemaakt met Nina Hoss en Jacky Ido in de hoofdrollen. Sindsdien schreef Hoffmann tweevervolg- boeken : "Zurück aus Afrika (Back from Africa) en " Wiedersehen in Barsaloi (Reunion in Barsaloi).
Haar terugkeer in de Europese maatschappij is te lezen in Terug uit Afrika In 2007 verscheen haar derde boek, Weerzien in Kenia.
Tegenwoordig woont ze samen met haar dochter Napirai en haar huidige partner aan het Luganomeer, op de grens met Italië.
Dorte, een meisje van vijftien, woont in een kleine stad in Litouwen en haar dromen voor de toekomst zijn eenvoudig en haalbaar.Ze heeft een oogje op de zoon van de bakker en zou het financieel iets ruimer willen hebben. Als ze een aanbod krijgt om in Stockholm in een restaurant te gaan werken, is ze er zelf het meest verbaasd over dat ze erop ingaat.
In haar naïviteit heeft ze niet in de gaten dat ze het slachtoffer is van een doortrapte vrouwenhandelaar die haar als seksslavin verkoopt aan een pooier in Noorwegen. Dorte probeert te ontsnappen, maar ze is bang voor de politie en voor de schande als haar moeder te weten komt dat ze een hoer is.
Gefingeerde gesprekken met haar gestorven vader houden haar op de been. De praktijk van de internationale vrouwenhandel is onderwerp van het nieuwste boek, Een glas melk, van de bekende Noorse schrijfster Herbjørg Wassmo. Het 15-jarige meisje Dorte wordt door armoede en een onechte vriendin in de armen gedreven van vrouwenhandelaars, die haar met valse beloftes van Litouwen meenemen naar Zweden en later Noorwegen.
De beschrijvingen van het misbruik en de eenzaamheid waarvan zij slachtoffer wordt, zijn gruwelijk. De breedsprakige schrijfstijl van Wassmo maakt het lezen over alle ellende haast nog ondraaglijker. De onzekerheid, schuldgevoelens, angst, eenzaamheid en elk sprankje hoop van Dorte worden zeer invoelbaar. Het dagelijkse drinken van een glas melk en herinneringen aan en gesprekken met haar overleden vader helpen haar het lijden te dragen.
De personen worden heel duidelijk neergezet. Heel mooi hoe de gesprekken met Dorte's overleden vader, houvast en redding geven.
Dorte treft het in vergelijking met sommige anderen redelijk doordat ze in de smaak valt bij haar koper Tom en daardoor een dag in de week vrij is. Later, als ze in een andere stad is terecht gekomen, hoeft ze in het nieuwe huis ook geen klanten te ontvangen als blijkt dat ze zwanger is.
Wassmo laat in haar roman helder zien hoe moeilijk het is om tegen internationale vrouwenhandel op te treden, niet in de laatste plaats door de angst en afhankelijkheid van de meisjes voor en van hun misbruikers. De Noorse Wassmo (1942) is vooral bekend van haar trilogieën over Dina en Tora, maar heeft daarnaast nog talloze (vuistdikke) romans geschreven en ook meerdere literaire prijzen ontvangen.
Een glas melk is een beangstigend en aangrijpend boek; zo zwaar, dat je het boek soms dagen opzij moet leggen om verder te kunnen lezen Het is een indringend verhaal over de illegale prostitutie in de westerse wereld. Een kind wat in een criminele wereld wordt geduwd, waarbij je een gevoel van afschuw letterlijk voelt.
Dorte's levenstragedie gaat door als het boek eindigt; ze heeft levenslang.
Deze roman laat zien, hoe een mens de meest gruwelijke beproeving kan doorstaan en is tevens een aanklacht tegen de (internationale) vrouwenhandel.
Herbjorg Wassmo -1942
Herbjorg Wassmo,(geboren in Vesterålen, December 6, 1942)
is een uitzonderlijk vertelster. Haar boeken zijn tot ver buiten Scandinavië bestsellers en werden meerdere malen bekroond. Hoogtepunt was de toekenning van de Literatuurprijs van de Noordse Raad, de hoogste literaire onderscheiding van Scandinavië, te vergelijken met de Booker Prize in Engeland.
Ook buiten Scandinavië zijn haar boeken bestsellers. Bij Uitgeverij De Geus verschenen de Dina-trilogie, de Tora-trilogie en de novellenbundel Het motief.
De Feniks van de Franse misdaadliteratuur - Le Figaro
Vargas schrijft mooi,meeslepend.Verrassend." - Het Parool
***
Als er twee mannen met vuile nagels worden vermoord vermoedt de Parijse commissaris Jean-Baptiste Adamsberg dat er iets niet pluis is. Het onderzoek voert hem naar een geslepen moordenaar en een vreemd recept uit de Middeleeuwen. Welkom in de wondere wereld van commissaris Adamsberg. Waar een kat, luisterend naar de naam De Bol, dienst doet als speurhond.Waar een geest rondwaart in een pas aangekocht huis. Waar herten het hart wordt uitgesneden en blauwe was de sleutel van het mysterie is. Waar het eeuwige leven nog echt zou kunnen bestaan. Welkom.
Zijpaadjes die Vargas op wonderbaarlijke wijze tot een ongelooflijke snelweg weet samen te smelten.
Vrijwel geen enkel personage is normaal te noemen. Ieder heeft zijn of haar eigen merkwaardige karaktertrekken en bijzondere capaciteiten. Het is een rariteitenkabinet zonder door te slaan naar het karikaturale. De interactie tussen de personages is beeldend, de dialogen levendig en hilarisch. Vargas schrijft met veel gevoel en melancholie. Het is belangrijk dat elke woord gelezen wordt om haar unieke literaire en poëtische stijl te onderkennen. Een alineaatje overslaan is uit den boze. Stijl is bij Vargas even zo belangrijk, zo niet belangrijker dan plot
In De eeuwige jacht neemt detectiveschrijfster en historica Fred Vargas (Parijs, 1957) de lezer mee in een politiethriller met een historisch randje. Dat Fred Vargas aparte boeken schrijft, wisten we al langer. Ze hanteert een grappige stijl en laat haar Adamsberg schijnbaar zijn eigen gangetje gaan zonder zich al te veel aan te trekken van de gangbare vereisten van het genre.
Adamsberg en zijn team opereren in een soort vacuum waar elke aanname, hoe gek ook, mogelijk is, en zelfs geloofwaardig overkomt. Vargas voerde de onconventionele commissaris Adamsberg al eerder op als personage. In De omgekeerde man (2007) bijvoorbeeld reist de commissaris naar de Provence om onderzoek te doen naar een moordende weerwolf.
Het lijkt alsof het haar gemakkelijk afgaat, maar er zijn verdomd weinig auteurs die boek na boek dit niveau weten te handhaven. Niet voor niets worden haar misdaadromans vertaald in veertig talen. In Nederland is dit haar achtste boek; het vijfde met Commissaris Adamsberg en zijn onnavolgbare ploeg agenten.
In" De eeuwige jacht "keert het verleden terug met een serieuze wrok jegens Adamsberg. Zo betrekt hij een nieuw huis waar naar verluidt al eeuwen de geest van een vermoorde non rondwaart. Bovendien ontsnapt een oude nemesis van de commissaris uit de gevangenis om een vilein plan uit te voeren. De commissaris wijdt zich echter onaangedaan aan het oplossen van de moordzaken bij de Porte de la Chapelle in Parijs. Door het hoge tempo van nieuwe moorden en een tikkende klok slaagt de schrijfster er in om een flinke dosis spanning in het verhaal te brengen. Ook nu weer volgt het onderzoek naar de moord op twee straatboeven een op zijn zachtst gezegd ongewoon spoor.
Op de koop toe krijgt Adamsberg een nieuwe helper in zijn team, Eén die spreekt in verzen, en hem terugvoert naar zijn jeugd in de Pyreneeën.
Helaas wordt de kwaliteit van de roman erg omlaag gehaald door de slechte dialogen. Elke vorm van mysterie wordt tenietgedaan door de weinig subtiele zinnen die de personages uitwisselen. Daarnaast doet de overdaad aan metaforen en vergelijkingen behoorlijk gekunsteld aan, waardoor de lezer het verhaal uit het oog verliest: 'Onbeantwoorde vragen, die als paardenbloemen ongebreideld ontsproten uit de humus van het bestaan en uitgroeiden tot een menigte van onzekerheden, een menigte die zijn angst voedde, een angst die zijn bestaan ondermijnde.'Onconventioneel.
Voortdurend beweert de schrijfster dat commissaris Adamsberg bijzonder is, terwijl eigenlijk onduidelijk blijft waarom hij zó onconventioneel is. De lezer moet de schrijfster maar op haar woord geloven dat het zo is. Ook de andere personages worden te nadrukkelijk gepresenteerd als 'speciaal', hetgeen moeilijk te verenigen is met de banale dialogen die ze voeren.
Al met al is De eeuwige jacht een aardige detective voor onderweg. De plot is redelijk en er zit vaart in het verhaal.
Vargas lezen, dat doe je in een continue staat van verwondering.
Fred Vargas
-1957
Fred Vargas, pseudoniem van Frédérique Audouin-Rouzeau (Parijs, 7 juni 1957) is een Franse historicus, archeologe en schrijfster.
Bibliografie :
Les Jeux de l'amour et de la mort-1987 Verblijfplaats onbekend (1997)- Sans feu ni lieu
Uit de dood herrezen (2000)- Debout les morts
Les quatre fleuves -(2000)
Een beetje meer naar rechts (2001) -Un peu plus loin sur la droit
Ceux qui vont mourir te saluent (2001),
Petit Traité de toutes vérités sur l'existence-(2001)
Maak dat je wegkomt (2003)- Pars vite et reviens tard
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
