Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Wat geboren is als dubbeltje wordt nooit een kwartje
Alles is verpakt in een zinderende en sublieme vertelling met een fraaie strik erom heen, waarin de muziek bijna te horen is; de frieten, de mayonaise, de uitgeplozen watten van de barbe à papas en andere kwabbige substanties te ruiken zijn.
***
In zijn nieuwe boek "Suikerspin" - het zoete symbool van de Vlaamse kermis ,duikt de schrijver Erik Vlaminck binnen in het leven en de psyche van vier generaties foorkramers.
De eigengereide kermisexploitant Jean-Baptist Van Hooylandt weet de hand te leggen op de Siamese tweeling Joséphine en Anastasia, die hij als " fenomeen " en als lust- en kijkobject op de dorpskermissen in het begin van vorige eeuw tentoonstelt. Het is 1908. Het mensonterende bestaan waartoe hij Joséphine en Anastasia dwingt, laat diepe sporen na.
In korte hoofdstukken hangt de auteur een indringend beeld op van deze keiharde kermiswereld. Knokken om te overleven, zeg maar, en daar doet ieder familielid, vriend en vijand zijn of haar zegje over, de aaneen gegroeide tweeling incluis. En als er dan een paar brave zielen zich over de belabberde leefomstandigheden van de meisjestweeling willen ontfermen, krijgen ze geheid de wind op kop.
De Van Hooylandts spartelen met hun kermisattracties de twee wereldoorlogen door, maar wat er van deze forains en hun Kinderdroom-molentje rest nadat het stof is gaan liggen, is scabreus, iel, zielig..
In deze meesterlijk gecomponeerde familieroman van het foorreizigersgeslacht Van Hooylandt spettert het kermisgejoel van elke bladzijde, maar onderhuids echter wemelt het van intriges, eigenbelang, schuld en boete, afgewezen liefdes en uitbuiting.
Erik Vlaminck gooide hoge ogen met een zesdelige roman fleuve -reeks waarin hij teruggrijpt naar zijn eigen familiegeschiedenis. Suikerspin is niet autobiografisch, hoewel er een schrijver opduikt die het verhaal van een familie van foorkramers wil optekenen. Vlaminck laat Arthur van Hooylandt aan het woord, telg uit een geslacht van 'forains'. In het sappigste Vlaams vertelt hij over zijn leven en hoe dat leven hem regelmatig een hak heeft gezet..In beeld komt ook zijn voorvader Jean-Baptist, die aan het begin van de vorige eeuw een kraam met 'fenomenen' uitbaatte: een vrouw met baard, de kleinste man ter wereld,een zelf gefabriceerd zeemonster en als triest hoogtepunt, de Siamese tweeling Anastasie en Joséphine.
Het prachtige Vlaams waarin Vlaminck zijn (verre) familieleden de revue laat passeren is een genot voor de lezer. Woorden alskozijn, kabberdoes, zothuis,"onnozelaar ensukkelaar", vormen de rode draad die de verschillende generaties van de families Vlaminck en Van Riel met elkaar verbindt. Door onderlinge minachting worden de generaties uiteengedreven, door de fascinerende geschiedenis van de Siamese tweeling Joséphine en Anastasia worden zij bijeen gehouden. Het Vlaamse dialect is niet bij toeval zo sterk en dient meerdere doeleinden. Daaronder is natuurlijk simpelweg dat van schone taal. Ten slotte, en misschien wel als belangrijkste, het zorgt voor een vriendelijke, zachte toon in een boek dat de lezer op zijn tijd ronduit rottigheid en ellende voorschotelt. Het houdt de roman, kortom, leesbaar. Niet alle lof moet daarvoor naar het dialect zelf gaan: het is de auteur die het zo virtuoos hanteert dat het een meerwaarde voor het werk wordt.
Hoe eenvoudig het verhaal van Suikerspin ook is, " vier generaties familie " Vlaminck weet te verrassen. Hij is scherp; hij ligt steeds net voor op zijn lezer. .De grote wereld treffen we bij Vlaminck niet in zijn decors aan maar in zijn personages, in hun meest elementaire menselijkheid, in hun verlangens en angsten. Mensen die hun leven al dan niet in handen nemen....Tussen de freakshows en de loeiende botsauto's komen ook de wonden van een dramatische familiegeschiedenis aan het licht.
Suikerspin ,is een boek vol ontroerende momenten en humoristische scénes maar ook met scherpe kanten en donkere nissen. En de kleurrijke wereld van de kermis wordt door Erik Vlaminck zo treffend beschreven, dat de lezer als het ware ooggetuige wordt.
Erik Vlaminck : -1954
Erik Vlaminck (1954) is roman- en theaterschrijver en voorzitter van de Vlaamse auteursvereninging. Als theatermaker werkte hij in opdracht van diverse professionele gezelschappen maar ook met het zgn. amateurtheater heeft hij geruime tijd ervaring.
Vlaminck, nazaat van de beroemde Vlaamse schilder Maurice de Vlaminck, is op zoek gegaan naar herinneringen aan zijn ouders, grootouders, overgrootouders, van vaders- en moederszijde. Met die herinneringen heeft hij een mozaïek, een intrigerende roman fleuve die uit zes deelromans bestaat, gebouwd. Samen vormen ze het beeld van een twintigste-eeuws Vlaanderen dat weggevaagd dreigt te worden Erik Vlaminck wordt wel eens de schatbewaarder van het verloren Vlaanderen genoemd. Hij wilde al jong schrijver worden, maar maakte eerst carrière in een inrichting en de thuislozenzorg. Vlaminck excelleert in laconiek, kernachtig proza, dat altijd wortelt in de werkelijkheid. Zijn Radioboek Het groot huisvuil en de buren ontstond na cafébezoek, waar hij mannen hoorde klagen over hun vrouw
Bibliografie :
Het Schismatieke Schrijven. Kroniek van een Familie bestaat uit zes op zichzelf staande romans door uitgeverij Wereldbibliotheek gebundeld en heruitgegeven in drie delen: Langs moederszijde, Langs vaderszijde en Langs schrijverszijde.
Langs Vaderszijde 256 bladzijden - Stanny, een stil leven - Het schismatieke schrijven
Langs Schrijverszijde 240 bladzijden
en verder : Meer brieven van Dikke Freddy Madame (poëzie) Houten Schoenen Het groot huisvuil en de buren -radioboek
Dank U, heren -Vijf vrouwen over Elsschot -2007 -THEATERSTUK
Vijf vrouwen praten over de man die hun leven heeft gebruikt in zijn verhalen: Willem Elsschot. Ieder van hen heeft zo haar eigen mening over hem, en Erik Vlaminck geeft hun een stem.
"Soms had ze er toch een beetje spijt van dat ze geen feng-shui, tai chi, macrobiotiek of biseksualiteit gekozen had voor haar spirituele groei." Met Poes poes poes (2001) wint Mennes de Tzumprijs voor de beste literaire zin
***
Kamermuziek is een goed uitgekiende literaire compositie waarin een realistisch en eigentijds beeld wordt gegeven van een psychisch labiele dertiger die in een immer snel evoluerende informatiemaatschappij structuur in zijn leven probeert te brengen.
Paul Mennes heeft een oeuvre opgebouwd waarin hij op humoristische wijze een Vlaamse versie brengt van een nihilistische jongeren- en popcultuurgeneratie uit de jaren negentig die geen maatschappelijk geëngageerd alternatief biedt maar eerder een vlucht uit de realiteit als overlevingsstrategie hanteert.
De tijd kan echter raad brengen. En Mennes had tijd om te beschouwen hoe alles zo'n beetje aan het evolueren was, in gunstige of ongunstige zin. Een maatschappelijk gegeven is alvast dat er meer mensen met een depressie of psychische kwelling rondlopen dan pakweg twintig jaar geleden. Zo vergaat het ook het hoofdpersonage uit Kamermuziek, de dertigjarige Sam Penn.
Sam Penn is een Oblomov van de eenentwintigste eeuw. Op zijn kamer denkt hij na over Het Grote Verhaal dat hij ooit zal schrijven. Dan wordt hij door zijn ouders op een nogal onconventionele wijze gedwongen het nest te verlaten, onder het motto: `Je verliest geen zoon, je krijgt er een kamer bij.' Na een tijdje bij zijn grootmoeder te hebben verbleven,vindt hij onderdak op een kamer in een gemeenschapshuis dat hij deelt met een maniakale computernerd en een gothic-meisje.
Sams leven krijgt er een nieuwe wending . Hij moet er het huis delen met Emilie, een meisje met een beroep waarvoor ze zich schaamt, en Otter, zijn jeugdvriend ,een jongen helemaal opgesloten in de wereld van computers, spelletjes en anonieme chatrelaties. Emilie is een "gothic" meisje dat drijft op modes, raveparty's en ander plezier.. Samen proberen ze een alternatieve familie te vormen en in harmonie met elkaar te leven.
Hun enige huisgenoot is Zippy, een robothondje dat door het huis dwaalt en fotografeert. Merkwaardig genoeg zorgt hij voor de communicatie die voor de rest veel te wensen overlaat.
De werkloze Samuel Penn leeft in een wereld van comic strips en sleutelt, na wat ongelukkig klussen, aan het scenario voor een stripverhaal . Die radicale uithuiszetting, zijn gebrek aan communicatievaardigheden en zijn toevlucht tot geneesmiddelen om zijn angsten en zijn agressieve neigingen te onderdrukken zorgen ervoor dat hij bij een vrouwelijke psychiater belandt, waar hij ook nog eens verliefd op wordt.Zijn liefde wordt niet beantwoord, maar Penn kan wel met haar kan praten over zijn ergernissen en zijn vreemde ervaringen met zijn twee huisgenoten.
Kamermuziek wordt, net als Mennes vorige romans, bevolkt met personages die vluchten uit de realiteit. Sam vlucht in zijn Batman-comics en in tekenfilms. Hij vindt de tendensen en feiten zoals die in de massamedia worden gebracht vooral beangstigend en bedreigend, en ze zorgen er ook voor dat Sam psychisch ontwricht geraakt en zijn demonische gedachten nog maar moeilijk kan ordenen. Hij kan niet omgaan met de differentiaties in de maatschappij en de televisieversie van de werkelijkheid. Maar niet alleen Sam vlucht en zoekt bescherming tegen die werkelijkheid: de computernerd vlucht in de computerwereld met een fotograferende robothond en computergames, terwijl het lesbische gothic-meisje vlucht in een occulte wereld, net zoals hun buren en Sams psychologe.
Sam vindt echter een nieuwe thuis bij zijn huisgenoten: hij geraakt betrokken in hun levens en kan opnieuw op een zekere vorm van geborgenheid terugvallen nadat hij de familiale nestwarmte was kwijtgeraakt. Dit vormt meteen ook een raakpunt met de vorige romans van Mennes, die ook over een zekere vorm van verlies gingen. Een nieuw element binnen Mennes oeuvre is de positieve noot die in de plot verweven zit: Sam geraakt door zijn hernieuwde sociale contacten uit zijn psychische impasse, gaat Japans studeren en volgt zijn Japanse vriendin naar Osaka. Hij kiest voor een afgeleide en gesamplede werkelijkheid.
Kamermuziek is een geestig, komisch en grappig boek met vele verwijzingen naar hedendaagse themas die alleen maar in de gedigitaliseerde informatiemaatschappij van het derde millenium geplaatst kunnen worden.
De portrettering van de kamerbewoners en de psychiater zijn realistisch, maar de verteller, het hoofdpersonage Sam, doet toch wat te afstandelijk aan. Het verhaal leest vlot en de persoonlijke, dieperliggende geheimen die de personages met zich meedragen zorgen voor een zekere psychologische spanning, die van Kamermuziek het verhaal maakt van gekwelde persoonlijkheden in een alsmaar meer knellende samenleving.
"Kamermuziek" is een met zorg opgebouwd drieluik waarin jonge mensen hun weg zoeken in de dreiging en de chaos van hun omgeving. De toon is laconiek maar kwetsbaar. Van de lezer wordt wel enige kennis van computerspelletjes en popcultuur verwacht.
Paul Mennes -1967
Paul Mennes is op 29 juli 1967 geboren te Mechelen . Hij studeerde toegepaste communicatiewetenschappen en kunstgeschiedenis, maar beeindigde deze opleidingen vroegtijdig. Hij was een tijdje werkloos en had nadien diverse baantjes. Zoals bijvoorbeeld: schoonmaker in een fabriek, arbeider in een vleesverwerkingsbedrijf, verkoper van video's in een hifi-zaak, medewerker op de aankoopdienst cd's van Fnac Antwerpen. Mennes debuteert in 1994 met Tox, een korte, realistische roman., het boek zou bekroond worden met de Vlaamse Debuutprijs. In zijn volgende roman Soap (1995) hanteert Mennes de genrewetten van de soap in een portret van enkele jongeren in de jaren negentig. Geweld, consumptisme en beeldcultuur beheerst het leven van de jonge hoofdfiguren. Het laatste deel van wat later als de trilogie Toast wordt uitgegeven, is Web
In 1999 verschijnt Kaufhaus, een hedendaagse bewerking van Dante's klassieke Divina Commedia. Vergilius, Dante's gids, zeult een laptop met zich mee en spreekt in tenenkrommende anglicismen.Het boek is een onderdeel van het multimediaproject Kaufhaus Inferno, dat Mennes samen met Eric Joris ontwikkelde. Het project bestaat uit een theatervoorstelling, een tentoonstelling, een stripalbum en kunst op het internet.
Londen, juni 1940. -Wanneer het lichaam van voormalig actrice Mabel Morgan door een jongen wordt gevonden, gespietst op een hek, oordeelt de lijkschouwer dat het om zelfmoord gaat. Maar brigadier , Ted Stratton van Criminele Zaken is niet overtuigd. Ondanks tegenwerking van zijn superieuren begint hij rond te vragen, en krijgt hij het vermoeden dat Morgans fatale val uit een raam het werk moet zijn geweest van een van Sohos beruchtste gangsters. Als detective-inspecteur van de Londense politie volgt hij zijn intuïtie en tegen de wil van zijn meerderen in gaat hij op onderzoek uit.
De Actrice, de nieuwste literaire thriller van Laura Wilson speelt zich af in 1940 in Londen, tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog.
Diana Calthrop is haar leventje bij haar schoonmoeder op het platteland beu, gaat naar Londen en vindt daar een baantje bij de Binnenlandse Veiligheidsdienst. Zij moet infiltreren in de Right Club, een antisemitische organisatie die sympathiseert met de fascisten. Hoewel Diana getrouwd is met Guy, die in het leger zit, laat ze zich verleiden door Claude Ventriss, een soort van Cassonova van de geheime dienst.
Maar aan Claude kleven vreemde verhalen. Zo zou zijn laatste vriendin vermoord zijn Toch kan ze hem en zijn lichaam niet weerstaan en raakt ze steeds dieper verstrikt in zijn web. Ook in haar werk komt zij in penibele situaties terecht. Ze verdenkt haar baas Neville Apse van spionage en is zelfs ongewild stille getuige van zijn homoseksuele praktijken.
Pas als Ted Stratton en Diana Calthrop van de Binnenlandse Veiligheidsdienst met elkaar in contact komen , komt de waarheid dichterbij . Is er een verband tussen de zaak van de actrice en de spionagepraktijken?
Als bovendien de connecties tussen Morgan, Apse en enkele geheime organisaties duidelijker worden, moeten Diana en Ted steeds meer op hun hoede zijn.
De Actrice is een flinke pil om te lezen, met 617 bladzijden. Voordeel is wel dat je enorm kunt meeleven in het goed in elkaar gezette misdaadverhaal en dat de twee hoofdpersonen levensecht afgeschilderd worden.
De persoon van Ted Stratton, zijn sociale leven met zijn vrouw Jenny, twee kinderen die door de oorlog ergens anders zijn ondergebracht, zorgen om zijn ontspoorde neef en zijn werk bij de politie worden goed verbeeld. En ook het karakter van Diana Calthrop wordt levensecht neergezet. Haar innerlijke strijd tussen haar rol als getrouwde, maar ongelukkige vrouw en haar rol als minnares doen al haar zekerheden wankelen en dat voel je als lezer ook.
Zo verweeft Laura Wilson alledaagse gebeurtenissen, nachtelijke bombardement en schuilen voor de oorlog op een goede manier in het crimeverhaal. De link tussen de vermoorde filmster en de criminele hoogwaardigheidsbekleders brengt ook het thema homoseksualiteit voor het voetlicht, iets wat in de jaren 40 en dan ook nog in Engeland natuurlijk absolutely not done was.
Voor haar boek De actrice (originele titel: Strattons War) heeft Laura Wilson de Engelse CWA Ellis Peters Historical Crime Award 2008 gewonnen. Deze prijs ook wel Dagger Award genoemd wordt elk jaar uitgereikt aan de beste historische thriller. Laura Wilson was dit jaar voor de derde keer achtereen voor deze prijs genomineerd en wint hem nu voor de eerste keer.
De actrice neemt je mee in de tijd, en je vliegt, zonder van die tijd nog enig besef te hebben, door de ruim 600 paginas heen. Slechts weinig literaire thrillers verdienen dit predikaat, maar dit boek is zowel een thriller met een plot dat van moord naar spionage en weer terug gaat, als een goed geschreven roman die je inzicht in een tijdperk geeft alsof je er zelf bij was.
Laura Wilson is geboren en getogen in Islington,Londen. Ze studeerde Engelse literatuur aan het Sommerville College in Oxford en aan UCL in Londen. Daarna werkte ze, voor ze zich volledig aan het schrijverschap ging wijden, enige tijd als docent en redacteur. Ze schrijft crime-recensies voor de Engelse Guardian en houdt van reizen en van haar hond met neerslachtige oogopslag, die haar melting moments geeft
. .
Van haar hand verschenen in vertaling bij uitgeverij Cargo de thrillers Duizend leugens, De minnaar en De actrice die stuk voor stuk door pers en publiek lovend werden ontvangen.
In 2009 zal ze voorzitter zijn van het programma- comité van the Harrogate Crime Writing Festival.
:" Flickan med majblommorna" (2004) Uitgever: The House of Books
ISBN: 9044319221
Pagina's: 399
Verschenen : mei 2007 Vertaler: E. Sybesma ***
Zweedse misdaadromans gaan over het trage, kabbelende effect dat geweld heeft op de geest, ziel en sociale omgeving van de achterblijvers.
*** In een klein Zweeds stadje wordt een oudere dame neergeslagen in de gemeenschappelijke wasruimte van haar flat. De oude dame komt kort daarna te overlijden in het ziekenhuis aan de gevolgen van haar mishandeling.
De enige getuige, een elfjarig meisje dat met meibloemen langs de deur ging, wordt kort daarna ontvoerd.Als de rechercheurs Louise Jansinski en Peter Berg uit het team van commissaris Claesson het onderzoek starten komen er al snel vreselijke geheimen over geweld en afpersing aan het licht.
Ze stuiten hierbij op de gewelddadige glazenwasser die ook in de flat woont, de enigszins vreemde zoon van het slachtoffer die op vakantie gaat voordat zijn moeder komt te overlijden en de zich vreemd gedragende meubelrestaurateur Rita Olsson.
De oude dame blijkt niet zo beminnelijk te zijn geweest als iedereen dacht.Wat kan schijn toch bedriegen. De vrouw leek zo aardig en goed van zin, maar niets blijkt minder waar. Als dan tijdens de zoektocht het meisje wordt gevonden, denkt de politie de ontknoping voor handen te hebben. Maar het meisje zwijgt in alle talen... Waarom is de grote vraag.
Tijdens het onderzoek komt ook al snel naar voren dat de oude dame een grote hoeveelheid geld in haar flat verstopt heeft. Veel meer geld dan je zou mogen verwachten van een oude dame met een klein pensioen.
En dan is er nog het meisje met de bloemen. De 11-jarige Viktoria die samen met haar werkende moeder woont in een troosteloze flat en die door de vriend van haar moeder wordt misbruikt. Dezelfde Viktoria die op het moment van de aanslag mei-bloemen verkocht in de flat en mogelijk de dader heeft gezien en die plotseling spoorloos verdwijnt, op weg van school naar huis.
Aan het begin van Dodelijke bloemen worden veel verschillende personages geïntroduceerd, wat even verwarrend werkt. Niet veel later worden alle personages duidelijk en dan blijkt dat zij allen goed in het verhaal passen. Met hun verschillende beroepen en karakters krijgt het verhaal een extra dimensie en wordt het meer uitgediept. Over het algemeen zijn er twee hoofdpersonages die de boventoon voeren in een verhaal, maar dat is met Dodelijke bloemen niet het geval, wat het juist weer interessanter maakt om te lezen. Zo wordt de lezer een kijkje in het leven gegund van de verschillende hoofdpersonen die een rol spelen in het boek. We volgen bijvoorbeeld Claes, die ouderschapsverlof opneemt, en Louise die in scheiding ligt maar niet los komt van haar ex-man.
Zij verrijken het verhaal dat anders op zichzelf niet bijster pakkend zou zijn. Als lezer krijg je een goed beeld van elk van de personen, doordat Wahlberg je toelaat in hun persoonlijke leven.
Door de verdwijning van kleine Viktoria weet de schrijfster Wahlberg een beklemmende sfeer te creëren die doet denken aan Karin Fossum in boeken als' Kijk niet achter om' of 'Zwarte seconden'. Dit extra accent op deze politieroman maakt het boek moeilijk weg te leggen. Wahlberg moet het niet hebben van de gruwelijkheden zoals Slaughter ze gebruikt in haar boeken maar de combinatie van de beklemmende sfeer, het aanstippen van schrijnenden mistanden in de Zweedse samenleving plus een politieonderzoek met levensechte karakters. De motieven waarmee ze met haar vaste duo Lundborg en Claesson , inmiddels in een zestal boeken misdadigers schrik aanjaagt zijn in het algemeen sterke gevoelens als haat, jaloezie, rancune of het buitengesloten voelen.
Haar boeken spelen zich af in Oskarshamn aan de Oostkust. Wahlberg zegt hier zelf over: Ik heb een locatie gekozen die ik zelf goed ken, net zoals in het vijfde boek een deel over Lund voorkomt, een oud universiteit-stadje in het zuiden van Zweden, waar ik zelf woon en dat kan worden beschreven als het Cambridge van Zweden.
Het boek is zeker een aanrader. Hoewel het niet gerekend zal worden tot de allerspannendste is het wel een boek dat de lezer vastpakt en maakt dat je telkens weer snel de bladzijde om wilt slaan om verder te gaan.
Karin Wahlberg-1950
***
Karin Wahlberg ,werd in 1950 geboren in en groeide op in Kalmar,(Zweden) onder haar meisjesnaam Andersson. Ze bleek een echt studiewonder te zijn; dit blijkt wel uit de diversiteit aan studies dat zij deed. In 1969 slaagde ze aan de High School.Vervolgens ging ze naar Lund University om Zweeds, Filosofie en Religie te gaan studeren en voltooide meteen daarbij een opleiding om les te mogen geven, haar droom.
Tijdens haar studie leerde ze haar toekomstige man kennen. Hun dochter Äsa werd in 1973 geboren. In 1977 kwam daar een zoon bij., Erik. Omdat ze na een verhuizing geen werk kon vinden als lerares keerde ze terug in de schoolbanken voor een opleiding Scandinavische talen. Al gauw bleek dat ze toch nog een heimelijke droom had; medicijnen studeren. En dat deed ze uiteindelijk ook. Dit leidde tot haar laatste carrièremove, namelijk die van gynaecoloog.
Na voltooiing van haar studie werkte zij twee jaar in een klein ziekenhuis gevolgd door een kliniek speciaal voor vrouwen. Sinds 1999 specialiseerde Wahlberg zich in gynaecologie.
Halverwege de jaren negentig moesten er bij de kliniek veel medewerkers vertrekken. Om afleiding te hebben begon Wahlberg met schrijven .Het duurde jaren voordat haar eerste boek afgerond was, dat uiteindelijk in 2001 werd gepubliceerd. Haar tweede boek verscheen echter binnen een jaar na haar debuut. Wahlberg besloot om parttime als arts te gaan werken om zo tijd in te kunnen plannen voor het schrijven.
Het resultaat is duidelijk: vijf boeken met detective Claes Claesson en chirurg Veronika Lundborg in de hoofdrollen.
In 2007 verscheen het boek Dodelijke bloemen bij uitgeverij The House of Books.
Bibliografie :
Sista jouren (2001) Hon som tittade in (2002) Ett fruset liv (2003) Flickan med majblommorna (2004) -
Dodelijke bloemen Blocket (2006) -Het derde meisje Tröstaren (2007)
Die jong zijn en zichzelf niet weten Dragen een schaduw op 't gelaat, Wensen zichzelf een breukloos leven Van enkel droom of enkel daad
Maar innig in elkaar verwonden Zijn droom en daad, en wie hen scheidt Vindt iedre daad door droom geschonden En iedre droom door daad ontwijd
Totdat hun eindlijk uit het stralen , Waar God zijn licht in openbaart , De waarheid diep in 't hart komt dalen , Het donker in hun blik verklaart. Dan zien zij droom als daad verschijnen En, 't hart bevrijd , hun ogen rein, Dit klein domein van kleur en lijnen Deze aarde , een zichtbaar wonder zijn .
Oorspronkelijke titel :" Andebrettet " Uitgeverij : De Geus
Verschenen: oktober 2008 VERTALER:Annelies de Vroom
ISBN 9789044507959
AANTAL BLZ. 544
EERSTE DRUK :15 10 2008
UITVOERING Paperback
"Een nieuwe kijk op het heden dankzij een paranormale toegang tot het verleden "
*** Bijna vijfentwintig jaar zijn verstreken sinds de dubbele moord op Berit Borgensen en haar man. De moorden zetten de kleine gemeenschap van Juvdal indertijd op zijn kop, maar ze werden nooit opgelost. Over een paar maanden zal het dossier verjaard zijn. Journaliste Kirsten Bye en gepensioneerd verslaggever Gunnar Borg storten zich op de zaak om de onderste steen boven te halen, compleet met filmploeg,schrijver en telepathisch medium.
De spanning is te snijden: alle verdachten hebben hun motieven en geheimen en de druk op Kristin en Gunnar om de dader te ontmaskeren wordt gigantisch.
Als je de ingrediënten van Heksenbord naast elkaar legt, zou je kunnen denken dat het niet heel erg enerverend is : een cold case , dorpspolitie zonder de kennis om grote zaken op te lossen, een journalist om de beerput te openen en ten slotte een medium om de gaten te vullen. Als je daar een boeiend verhaal van wilt maken, moet je wel verrekte goed kunnen schrijven. En dat kan Egeland ! Heksenbord is een boek van het niveau slecht-voor de nachtrust -nog -één -hoofdstukje -dan,
Tom Egeland -1959
Tom Egeland ,werd in 1959 geboren in Oslo, Noorwegen. Hij groeide op in een voorstad van Oslo waar zijn ouders enkele winkels hadden. Tijdens zijn tienerjaren was hij actief in een christelijke jongerenbeweging, maar later zei hij dit geloof vaarwel. Hij studeerde in de Verenigde Staten .De auteur werkte 10 jaar lang als verslaggever en redacteur van Aftenposten.
Lange tijd was hij chef nieuwsredactie van de Noorse tv maar sinds 2006 schrijft hij fulltime. Tom Egeland debuteerde in 1988. In 2001 brak hij commercieel door met zijn misdaadroman Het einde van de cirkel. De gelijkenis met De Da Vinci Code was opmerkelijk. Tom Egeland schreef zijn boek eerder dan Dan Brown., maar toch blijft hij hem enigzins schatplichtig . Dank zij het succes van De Da Vinci Code haalde zijn boek ook een merkwaardig aantal oplagen. Andere titels die vertaald zijn in het Nederlands zijn: Wolvennacht en De bespieder. Wolvennacht wordt verfilmd en inmiddels heeft Tom Egeland het script geschreven.
In Noorwegen is inmiddels het vervolg op Het einde van de cirkel verschenen met dezelfde hoofdpersoon, maar nu met een mysterie uit het oude testament. Het is getiteld Guardian of the Covenant.
Passend bij zijn karakter,werkt Egeland liefst achter de schermen, zonder uiterlijk vertoon,opgeblazen ego's. Hij heeft dan ook de snelle wereld van de tv verlaten voor de rust van zijn eigen werkkamer, zonder deadlines of spotlights. Heerlijk -alleen achter zijn computer.
In Nederlandse vertaling :
2005 Het einde van de cirkel-Sirkelens ende (2001)
Vertaling van 'The God Delusion' door Hans E. van Riemsdijk
***
In zijn onnavolgbare, pakkende, soms geestige stijl richt Richard Dawkins zijn scherpzinnige pijlen op het geloof in een bovennatuurlijke god. Hij spreekt meer over het (niet) bestaan van God dan menig ander die onverschillig blijft en zich de vraag niet stelt. En wel om de simpele reden dat hij de discussie 'geloof en wetenschap ' nieuw leven inblaast Tenzij je je voor een werkelijkheid in deze wereld afsluit ontkom je niet aan deze discussie. Godsdienst bestaat nu eenmaal en is niet van gisteren. Dat doet Dawkins niet: hij gaat er gretig op in, zowel op wetenschap als op geloof, ook al laat hij van de godsdienst niet veel heel. Vervolgens moeten wij helaas vaststellen dat Dawkins God niet kent. Want als je God kent, dat kan ik u verzekeren, dan praat je niet zo.
Hij laat geen spaan heel van de belangrijkste argumenten voor religie (het bieden van troost, het funderen van ethiek, etc.) en toont de grote onwaarschijnlijkheid van een opperwezen aan. Hij laat zien hoe religie oorlog voedt, onverdraagzaamheid in de hand werkt en aanzet tot kindermishandeling. De auteur maakt overtuigend duidelijk dat geloof in God niet alleen irrationeel is, maar ook potentieel dodelijk.
Een vaststelling die mij brengt bij het nader duiden van wat je nu eigenlijk onder een gelovige moet verstaan.
Een gelovige is iemand die God heeft ontmoet,die niet meer kan zeggen dat hij twijfelt aan Zijn bestaan
Dat is iemand met een heuse en reële godservaring, en meestal niet met één ervaring, maar met een hele reeks van dergelijke ervaringen die zijn of haar leven tekenen en waardoor hij zich laat leiden. Dat is een ervaring op het niveau van de geest, die de mens ook bezit, naast zijn verstand, zijn gevoel en zijn lichaam. Deze faculteit van de mens die hem in staat stelt God te kennen, daarvan wordt het bestaan in de agnostische en atheïstische wereld in hoge mate in twijfel getrokken of, respectievelijk, ontkent. Uitgangspunt daarbij is ongetwijfeld de eigen ervaring van het niet hebben ervaren van God en het niet hebben ontwikkeld van deze capaciteit tot communicatie met het hogere. Dat de mens over dergelijke capaciteiten zou beschikken, anders dan de dieren maar dat terzijde, daarvoor bestaan allerlei aanwijzingen, niet alleen in de joods-christelijke traditie, maar ook in andere religieuze en spirituele tradities en ook in meer obscure segmenten van de spirituele markt.
Maar deze aanwijzingen - zo zal iemand als Dawkins zeggen - kennen geen bewijsgrond. Waarmee hij doelt op natuurwetenschappelijke bewijsgrond. Maar dat is nogal logisch omdat de natuurwetenschappen slechts bewijsgrond aanvaarden uit de zichtbare, tastbare, meetbare wereld. Spirituele ervaring, mystiek, godservaringen, onttrekken zich aan het niveau van de natuurlijke orde en zullen dus op een andere manier moeten bewezen worden.
Dat Dawkins hier geen raad mee weet betekent niet dat het allemaal verzinsels zijn of producten van zelfinbeelding.
Dawkins kent God dus niet, hetgeen hoogst waarschijnlijk verklaart dat hij ook weinig of geen theologie en geen filosofie heeft gestudeerd, of er in zijn denken geen plaats aan heeft weten te geven.
Wie de vraag oproept wie God geschapen heeft,verraadt weinig tot niets te weten van wat de theologie en de filosofie door de eeuwen heen daarover gezegd hebben. Als God zich openbaart aan Mozes, dan zegt Hij dat Hij is die Is of woorden van gelijke strekking. Het zijn valt dus in zekere zin samen met God zelf, het zijn dat boventijdelijk en bovenruimtelijk is en dat het niveau van materie, energie en biologisch leven ruimschoots overstijgt.
Alles wat Dawkins kent is de geschapen orde en hij maakt de fout zich God voor te stellen - voor zover hij dat doet - als een wezen binnen die geschapen orde. Maar dat is nu juist niet het geval. Van Jezus weet de christelijke traditie dat hij geboren is, maar niet geschapen. God hebben we leren kennen als drie-in één ,een bovennatuurlijk mysterie van liefde, dat inhoudt dat Jezus, één van de drie goddelijke personen, altijd heeft bestaan, nu ook bestaat en altijd zal bestaan.
Ook is het genoegzaam bekent dat we de aardse, historische, Jezus moeten begrijpen als Gods spreken, zijn logos, waardoor alles is ontstaan, zijn intelligentie, die geïncarneerd is, en als mens op aarde verschenen.
Van Jezus zeggen dat hij, als hij nu zou leven, hij waarschijnlijk atheïst zou zijn, getuigt van een complete onwetendheid op het gebied van de zg. christologie, het denkwerk dat er sinds Jezus verricht is over wie deze bijzondere mens nu eigenlijk wel was: God en mens tegelijk.
Een ander probleem bij Dawkins is, is dat hij weinig tot niet van vergelijkende godsdienstwetenschappen af lijkt te weten. Hij is van Anglicaanse komaf en schijnt vrijwel uitsluitend de evangelicale en protestantse Engelstalige religieuze wereld te kennen. En hij heeft zoals alle westerlingen de laatste jaren wat meer van de Islam horen spreken, maar daarvan geeft hij tenminste toe geen verstand te hebben. Wat hij niet lijkt te kennen is de katholieke theologie en filosofie. Een toch niet te verwaarlozen hoofdmoot van het christelijk denken dat onze westerse wereld zo bepaald heeft. Dat is jammer, want dan zou hij een heel ander beeld van het christelijk denken over schepping en evolutie, geloof en wetenschap, krijgen.
Als Dawkins het creationisme als antiwetenschappelijk aanpakt vindt hij de katholieke kerk voor een belangrijk deel aan zijn zijde, maar ik vraag me af of hij dat wel weet. Dawkins bestrijdt terecht de Intelligent-Design-aanhangers, lijkt het, als zij natuurwetenschappelijke pretenties hebben met hun gefilosofeer, maar hij gaat te ver als hij ze ziet als mensen die in fabeltjes geloven.
Dat is nog maar de vraag, en evenmin te bewijzen. Dawkins gaat terecht tekeer tegen onwetenschappelijke praat van religieus bevlogen mensen, en dat komt inderdaad nogal veel voor, maar hij gaat te ver als hij scheppingsgeloof en christelijke filosofie over oorzaak en aard van de geschapen dingen , net als hun doel of zin , naar het rijk der fabelen verwijst.
In de regel is de katholieke kerk erg optimistisch over de wetenschappelijke vermogens van de mens. Zij stelt hier en daar wel ethische grenzen, waar de mens zich bijvoorbeeld in zijn wetenschappelijke en technologische ijver tegen zichzelf dreigt te keren, of dat nu de opwarming van de aarde of de manipulatie van het menselijke embryo aangaat. Bovendien is de katholieke kerk wars van religieus simplisme waar Dawkins ook zo ziek van wordt. En laat het nu juist een christelijk standpunt zijn dat een geloof dat gebaseerd is op een kritiekloos aannemen van wat je ouders je vertellen, zonder veel waarde is! Alleen wie zich heeft laten overtuigen door God kan zich echt gelovig noemen, en daarvoor is het nodig dat Hij bestaat! Dat mensen die niet leren dingen in twijfel te trekken voor hetzelfde geld achter een man als Hitler aanlopen, zo stelt Dawkins, daar zit wat in. Laten het nu juist overtuigde christenen en joden zijn geweest, die zich in hoge mate tegen Hitler hebben gekeerd. Zij geloofden, ja wisten, dat die man niet deugde, omdat zij iets kenden dat vele malen beter was, sterker nog, dat door Hitler bestreden werd: het geloof in die ene God, schepper van hemel en aarde.
Heus, Dawkins denkt katholieker dan hij zelf weet!
Richard Dawkins -1941
Richard Dawkins (1941) is een Brits etholoog en evolutiebioloog, wereldberoemd als populair-wetenschappelijk schrijver. Hij is fellow van de Royal Society en heeft een leerstoel voor 'Publicunderstanding of Science'aan Oxford University. Prospect Magazine hield een enquéte waarbij hij uit de bus kwam als een van de drie belangrijkste intellectuelen ter wereld. Zijn eerste boek, The Selfish Gene (1976; De zelfzuchtige genen, 1986), werd ogenblikkelijk een internationale bestseller en geldt als een klassieker op het gebied van de moderne evolutionaire biologie.
Bij Nieuw Amsterdam verschenen achtereenvolgend God als misvatting en Het verhaal van onze voorouders
'Het beste boek van 2006 (...) dat mij het meeste leesplezier heeft bezorgd, is God als misvatting.' Max Pam
'Alle gelovigen zouden dit boek moeten lezen, vooral de monotheïsten.' Herman Philipse
God als misvatting is een heerlijk boek van een wetenschapper die zichzelf omschrijft als "niet iemand die van nature graag de confrontatie opzoekt". Maar een beetje pesten doet hij graag.' VPRO gids
SEA OF LOST LOVE London : Hodder & Stoughton, 2007.
Vertaling:Erica van Rijsewijk
*** Het is zomer 1958 en een rijke, aristocratische familie geniet in Cornwall van een idyllische vakantie. Hun geluk wordt echter verstoord wanneer Celestria's vader verdwijnt.en hij een briefje achterlaat waarin hij om vergiffenis vraagt. Iedereen denkt meteen aan zelfmoord.
De tragische gebeurtenis breekt het hart van de jonge Celestria Montague en maakt bovendien een abrupt einde aan haar dromen.
Celestria gelooft echter niet dat haar vader zelfmoord heeft gepleegd en besluit op onderzoek uit te gaan. En te midden van de sinaasappelboomgaarden, langs de ruige kust van Zuid-Italië komt ze in Puglia terecht waar ze veel ontdekkingen doet ,zelfs de ware liefde leert kennen maar tevens belandt in een verwarrend doolhof van misleidingen. Celestria's geloof in haar familie en in de liefde wordt zwaar op de proef gesteld.
Het verhaal trekt je mee in een wereld vol spanning, liefde en bedrog en laat je zeker niet los totdat je het einde hebt gelezen.
Santa Montefiore -1970
Santa Montefiore , is geboren in Engeland in 1970 uit een Anglo-Argentijnse moeder .Zij groeide op in een boerderij in Hampshire en bezocht er de Sherborne School for Girls
Hoewel ze al op jonge leeftijd met schrijven begon, werd haar eerste boek afgewezen. Santa accepteerde toen (in 1989) een baan als docent Moderne talen aan Exeter University, maar besloot eerst nog een jaar naar Argentinië te gaan. ('In tegenstelling tot mijn broer en zus heeft mijn Latijnse achtergrond mij altijd geboeid.') Ze bracht de meeste van de jaren negentig door in Buenos Aires ,waar haar moeder opgroeide. Haar debuutroman Onder de ombu-boom steunt op die tijd in Argentinië en op Santa's Anglo-Argentijnse afkomst.
Na Onder de ombu-boom volgde The Butterfly Box, een epische roman die zich afspeelt tussen Chili en Groot-Brittanië.
In 1998 bekeerde ze zich tot het Judaisme en huwde met de historicus Simon Sebag Montefiore in the Liberal Jewish Synagogue in Londen. Ze leven met hun twee kinderen Lily en Sasha in Londen.
De tijd heeft je op sleeptouw. Je zegt maar al te gauw dat je de tijd hebt maar de tijd heeft jou.
***
Nergens gaat stilte zo zwanger als tussen telefoondraden
het vogeltje op de draad weet niets van de roddel dat door zijn pootjes gaat
***
De toekomst is een brug die je nu niet over hoeft te steken. En die, als ie komt, gewoon een feit zal zijn en niet een griezelig idee aan de horizon.
***
Een bittere avond en de blaren gouden, Mijn liefste, in dit zwaarmoedig herfstseizoen: Wat kan een eenzaam mens nu beter doen Dan zacht gestemd veel van een ander houden; (J. Greshoff,
Eduardo Mendoza heeft een ode aan de literatuur geschreven.* El Païs
***
In de eerste eeuw van onze jaartelling reist de filosoof Pomponio Flato door het Romeinse rijk, op zoek naar een geneeskrachtig water. Het lot brengt hem naar Nazareth, waar een plaatselijke timmerman op het punt staat ter dood gebracht te worden vanwege een brute moord. Jezus, de naïeve zoon van de timmerman die overtuigd is van zijn vaders onschuld, haalt Pomponio over om de ware toedracht van de moord te achterhalen.
Maar Jezus kan niet vermoeden welk groot geheim zijn vader te verbergen heeft. Eduardo Mendoza voert de lezer mee naar een wereld vol politieke intriges, filosofische bespiegelingen en hilarische verwikkelingen. "De wonderbaarlijke reis" is een duizelingwekkend verhaal om in een ruk uit te lezen.
***
Eduardo Mendoza -1943
Eduardo Mendoza, geboren in Barcelona (1943) is een bekende Catalaanse schrijver. Hij studeerde rechten in de jaren zestig en verhuisde in 1973 naar New York, om daar te werken als vertaler voor de Verenigde Naties.Daar bleef hij wonen tot 1982.
Hij werd wereldberoemd met zijn roman: " De stad der wonderen" (1989), een magistrale kroniek van Barcelona tussen de wereldtentoonstellingen van 1888 en 1929. Hij geldt nog steeds als één van de belangrijkste hedendaagse Spaanse schrijvers. Terugkerende thema's in het werk van Mendoza zijn het Spanje ten tijde van het Franco-regime en het leven in Barcelona.
Naast zijn werk als romancier, waarvoor Mendoza reeds vele literaire prijzen ontving, is hij tevens werkzaam als journalist/columnist voor het dagblad El Païs.
Bibliografie :
1975: La verdad sobre el caso Savolta -De zaak Savolta 1979: El misterio de la cripta embrujada -Het geheim van de behekste crypte 1982: El laberinto de las aceitunas - Het labyrint van de olijven 1986: La ciudad de los prodigios -De stad der wonderen 1989: La isla inaudita 1990: Sin noticias de Gurb (in El Paîs) 1990: Restauraciö 1992: El ano del diluvio - Het jaar van de zondvloed 1996: Una comedia ligera 2001: La aventura del tocador de senoras - Het avontuur van de dameskapper 2001: El ultimo trayecto de Horacio Dos (in El Païs) 2001: Baroja, la contradicciön 2003: Barcelona modernista 2006: Mauricio o las elecciones primarias 2008: El asombroso viaje de Pomponio Flato -De wonderbaarlijke reis
90th- anniversity of the armistice and the end of the Great War .
Modelklas
Oorspronkelijke titel:
" Life Class " Vertaling: Jos den Bekker
Gebonden, 319 pagina's Verschenen: oktober 2008
Uitgeverij De Geus
"Why do you want to paint? You have nothing to say."
***
In "Modelklas"gaat Pat Barker terug naar het onderwerp waardoor ze zo beroemd is geworden. De menselijke verwoesting en psychische schade die de ellende van de Eerste Wereldoorlog heeft veroorzaakt in alle lagen van de Britse samenleving. Het lijkt wel of Barker met "Modelklas " ook echt een aanzet heeft willen geven voor méér romans over dit onderwerp, waarin ze de dilemma's en ervaringen van een hele generatie Engelse schilders, op en naast het slagveld tot leven wil brengen.
In het voorjaar van 1914 komt een groep studenten aan de Slade School of Art samen voor een modelklas tekenen. Paul Tarrant wordt al snel afgeleid door de intrigerende studente Elinor Brooke. Hij is echter niet de enige die zich tot haar aangetrokken voelt en Elinor wordt het charismatisch centrum van een liefdesdriehoek. De oorlog is aanvankelijk niet meer dan een ver rumoer op Het Continent, maar het gedruis komt dichterbij en betrekt ook de kunststudenten. Paul, Elinor en Kit, drie jonge schilders, ontmoeten elkaar in kunstenaarskroegen. Alle drie studeren of studeerden ze aan de beroemde Slade School of Fine Art in Londen onder leiding van Henry Tonks ( een chirurg-kunstenaar die in de Eerste Wereldoorlog heel wat soldaten met gezichtsverminkingen tekende ) Alle drie zijn ze in de ban van de geheimzinnige Teresa, hun schildersmodel.
Kit Neville is bevriend met Elinor Brooke, de stille liefde van Tarrant De vriendschap tussen Brooke en Neville wringt en de vriendschap tussen Tarrant en Brooke zorgt voor onderhuidse jaloezie bij Neville. Ze wentelen zich in hun persoonlijke onrust - Paul worstelt bvb. met zijn liefde voor Teresa én voor Elinor , terwijl Elinor moet opboksen tegen alle vooroordelen over vrouwelijke kunstenaars - maar van het echte leven hebben ze weinig besef. Als de oorlog in augustus dan toch uitbreekt , gaan Paul en Kit in dienst. Paul belandt als Rode Kruisverpleger in Vlaanderen en wordt er vanaf dag één geconfronteerd met de gruwel van de oorlog. Gruwel waar hij snel aan gewoon geraakt en die op den duur zelfs een noodzaak is om te kunnen functioneren. Hij gaat zichzelf en de groep kunstenaars, waartoe ook zijn geliefde behoort, zien als verwende, zelfingenomen kinderen.
Thuis ziet Elinor de schildersklas steeds leger worden. Ze schrijft brieven naar Paul en Kit en probeert zich nuttig te maken met vrijwilligerswerk. Ze twijfelt er aan haar kunstenaarsschap op te geven voor een overzeese opdracht als verpleegster. Uit haar correspondentie met Paul blijkt dat Great Old England geen idee heeft wat er zich werkelijk aan het front afspeelt.
Met haar bijzondere gevoel voor klank,kleur en geur overtreft Barker zichzelf in de weergave van het dagelijkse leven van een ziekenboeg ( de beschrijving van de stank van gangreen maakt je instant misselijk) Ze is niet bang voor die oorlog, ze verdoezelt niets. Romantiek is uit de boze , al brengt ze ook medelijden op voor de soldaat , die zichzelf opzettelijk verwondde en daarna ligt te wachten op genezing om geëxecuteerd te worden door zijn eigen troepen. Als lezer rijdt je mee over de onverharde, met kraters bezaaide wegen en voel je de pijn van de mannen die in de ambulance liggen te creperen. Je schreeuwt mee als het ontsmettingsmiddel in de open wonden wordt gegoten.
Life Class , is niet het sterkste boek van Barker. De spanning van Double Vision en de beklemming van de Regeneration-trilogy weet ze niet te bereiken. Toch is het, ondanks de zwakke momenten, een boek dat je moet uitlezen. het laatste hoofdstuk is prachtig en geeft hoop in de berusting die je in een vriendschap kunt vinden.
Modelklas ,toont de kloof tussen degenen die de hel van de oorlog kennen en zij die veilig buiten schot zijn gebleven. Door een aantal van haar personages slechts even op te voeren, mensen van wie we weten dat ze een veel grotere rol hebben gespeeld in de portrettering van de oorlog , zijn we er gerust in dat Barker nog niet is uitgeschreven over dit onderwerp.
Pat Barker -1943
***
Pat Barker Thornaby-on-Tees 8 mei 1943 .
De uit Yorkshire afkomstige Pat Barker begon haar carriëre met geëngageerd-feministische boeken als Union Street (1982) en Blow Your House Down (1984), over Noord-Engelse vrouwen uit de lagere klasse die temidden van economische ellende hun vitaliteit bewaren.
. In de eerste helft van de jaren 90 liet ze zich door de verhalen van haar grootvader inspireren tot een trilogie over de Eerste Wereldoorlog waarin ze fictieve personages mengde met historische figuren als de dichters Siegfried Sassoon en Wilfred Owen. De eigenlijke hoofdpersonen van Regeneration (1991), The Eye in the Door (1993) en The Ghost Road (1995) zijn de (historische) dokter William Rivers, die zijn in de loopgraven verknipte patiënten met de modernste psychologische technieken genas om ze daarna weer terug naar het front te sturen, en de 'working-class hero' Billy Prior.
Met behulp van veel dialogen en dagboek fragmenten geeft Barker een memorabel beeld van de verschrikkingen van de oorlog en van de gevolgen ervan voor de Britse (klassen)maatschappij.
Op een zomerse dag tijdens het Edinburgh Festival is een handvol festivalgangers getuige van een verkeersruzie die al snel uitmondt in een vechtpartij.
Het incident ontketent een bizarre reeks gebeurtenissen die de levens zal veranderen van alle betrokkenen; de huurmoordenaar, de schaapachtige schrijver, de vervelende cabaretier, een paar Russische prostituees, de hatelijke vastgoedontwikkelaar en diens lankmoedige vrouw, Jackson Brodie, ex-privédetective en sinds kort ook gepensioneerd miljonair, is eveneens een onschuldige toeschouwer, maar wordt algauw zelf een verdachte in de zaak.
In Oude zaken (2005) heeft Kate Atkinson al laten blijken dat ze schittert in het genre van de literaire thriller. Dezelfde flair voor ingenieuze plotontwikkeling en empathie voor haar figuren gebruikt ze om Een goede daad tot een even vernuftige literaire roman als spannende thriller te maken. Een goede daad werd genomineerd voor de British Book Awards Crime Thriller of the Year 2007. In "Een goede daad" gebruikt ze een uitstekend geconstrueerd plot om een grote hoeveelheid gedenkwaardige karakters op de been te helpen en snoeihard onderuit te halen.De snedigheden volgen elkaar in hoog tempo op.Er wordt ook flink geschoten en geknokt en Whitbread Award-winnares Atkinson weet een schokkend eind te serveren.
'Atkinson brengt met humor, ironie en vooral inzicht in de menselijke geest razendknap alle verhaallijntjes bij elkaar
Een goede daad is een waar kunststukje dat gebaseerd is op een weefsel van stemmen en ideeën, een vlechtwerk van persoonlijke levenslijnen, van compositorisch en psychologisch vernuftige vondsten .
Ze speelt soepel met alle verhaallijnen in deze thriller vol zwarte humor, die leest als een trein.
Het knappe van Kate Atkinson is dat ze deze personages verrassend goed uitdiept. Dat doet ze fijnzinnig en met veel gevoel voor humor en detail. Het boek is eigenlijk een mix tussen een roman en een misdaadroman. Misdaad speelt een belangrijke rol maar Kate Atkinson schroomt niet om veel aandacht te schenken aan de levens en lotgevallen van haar personages.
Het resultaat is diepgang, veel humor, herkenbare, eigentijdse schetsen en veelzijdige personages. Tal van absurdistische situaties kenmerken het boek en onder een laag lijkt een andere laag te schuilen. De Russische matroesjka's spelen een symbolische rol. In elk poppetje schuilt een ander poppetje. Knap , humoristisch en eigenzinnig werk .
***
Kate Atkinson -1951
Kate Atkinson ,geboren in York in 1951 studeerde Engelse literatuur aan de Universiteit van Dundee en begon met het schrijven van korte verhalen in 1981.
*** In haar debuutroman : " Lange dagen" voert Pia de Jong een doorgedraaide vader ten tonele die zijn gezin uit weerzien tegen de bezoedelde westerse samenleving meeneemt op vakantie naar het levensgevaarlijke primitieve Finse Lapland., waar de natuur sterker is dan de mens. Via de veertienjarige Eva, leren we de andere betrokkenen in dit drama kennen.
De vader bereidt zijn gezin voor op een wandelvakantie in Lapland, in het uiterste noorden van Europa, met niets anders dan tenten, rugzakken, eindeloze natuur en elkaar.
Naarmate de tocht dichterbij komt en Eva's vader bevlogener wordt, zien Eva en haar broer Steven er steeds meer tegen op. Eenmaal in de leegte van de Laplandse bossen aangekomen, merkt Eva dat ze verstrikt raakt in een cirkel van liefde voor en afhankelijkheid van haar vader, die door de meedogenloosheid van de omringende natuur alleen maar wordt versterkt. De met zijn midlife-crisis kampende vader, van wie het van kwaad tot erger gaat, heeft een afkeer van bespoten voedsel en dit brengt hem naar natuurgenezers en andere kwakzalvers.Vervolgens ziet hij verschijningen, een oude man op een bankje bijvoorbeeld, die hem tekens geven van God.Hij ontwikkelt zich tot een ware survivalist, die zijn gezin wil harden om te overleven. De vaderfiguur in Lange dagen is eigenlijk een alledaagse man, en dat is het griezelige.
Zijn zorgzame, zichzelf wegcijferende echtgenote An is loyaal tot op het bot aan haar wederhelft. Het grootste slachtoffer van dit familiedrama is de sombere, uiterst gevoelige zestienjarige Steven, Eva's broer. Zijn vader stuurt hem op een overlevingskamp in de Ardennen.De zachtmoedige Steven probeert de demonen in zijn hoofd te beteugelen en schikt zich fatalistisch, uit pure onmacht, naar het vaderlijk gezag. Wat moet hij anders? Maar dit avontuur mislukt al vrijwel direkt. De voormalige schoolmakker van Steven en eerstejaarsstudent civiel techniek ,Axel , maakt ook deel uit van de expeditie. Als echte natuurmens en doorzetter lijkt hij als de gedroomde zoon voor Eva's vader.
Steven beschouwt hem als rivaal en Eva, voor wie Axel mooie gevoelens koestert, vindt hem eerder een engerd.
Op een gegeven ogenblik, en dat is het knappe in een relaas dat in wezen een monotone voettocht in opeenvolging van lange, uitzichtloze dagen is, wordt ieder detail veelbetekenend door de permanente dreiging en de nabijheid van de dood.
Het sinistere van Lange dagen is dat de gebeurtenissen, hoe onaangenaam ook, als ogenschijnlijk normaal gepresenteerd worden. De kinderen zijn versneld volwassen geworden. Wat hun rest, is realisme in de rest van hun leven.
Axel en de vader, ieder op hun eigen manier - Axel met geweld, de vader door een beroep op normaliteit - zullen Eva redden van gevaarlijke snoodaards, die het op haar lichaam voorzien hadden. De Jong creërt niet alleen ondraaglijke spanning, maar biedt ook een wereld die ijzingwekkend echt, menselijk, al te menselijk aandoet, vol personages van vlees en bloed.
Lange dagen, is een coming-of-age-drama, dat verder reikt dan de vader-dochterrelatie.Het schildert met een scherp oog voor detail de relaties tussen de gezinsleden, de liefde tussen broer en zus, de worstelingen van de vader en de weg naar volwassenheid van Eva.
Lange dagen,is een aangrijpend verhaal over liefde, vertrouwen, loyaliteit en afhankelijkheid, geschreven in een superieure stijl. Met Pia de Jong doet een nieuwe, oorspronkelijke stem haar intrede in de Nederlandse letteren.
Pia de Jong -1962
Pia de Jong , is geboren in 1962 in Roermond.
Zij studeerde Nederlands en psychologie in Utrecht, werkte als organisatieadviseur in de Verenigde Staten en Nederland en heeft een eigen praktijk op het gebied van coaching en consultancy. Eerder schreef zij korte verhalen .
In 2008 kwam haar romandebuut "Lange dagen" uit. In datzelfde jaar verscheen ook haar eerste kinderboek: "Arthur en de blauwe vogel".
In 'Spijbelen', het winnende verhaal van Duizend Woorden, weet aspirant-schrijver Pia de Jong met weinig middelen veel sfeer en spanning op te roepen. 'Spijbelen' is zeer zintuigelijk beschreven. Je weet precies hoe iets ruikt, wat de personages denken en hoe behang voelt..
Het is bijna kerst in Oslo, en berekoud. De mensen hopen op de komst van een verlosser, een nieuwe leider, een nieuwe liefde. In plaats daarvan wordt de stad opgeschrikt door twee brute moorden. Junkies en daklozen zoeken een onderkomen voor de nacht en het Leger des Heils helpt hen met een warme maaltijd, kleren en af en toe onderdak. In deze periode zamelt deze christelijke organisatie geld in door openluchtconcerten.
..Op een avond krijgt een zingende heilsoldaat een kogel door het hoofd. De kogel is van dichtbij afgevuurd vanuit een groep toeschouwers. Duidelijk het werk van een professional die door tientallen getuigen moet gezien zijn, al kan niemand een duidelijke beschrijving geven van de dader. ..en het lichaam van een junkie wordt gevonden in een container. Politiecommissaris Harry Hole, die zelf zijn redding zoekt in een fles whisky, bijt zich vast in de moordzaken en ontmoet daarbij de kwetsbare heilsoldate Martine Martines lach maakt Harry helemaal warm en er ontstaat een voorzichtige relatie. Het lijkt erop dat Harry kerst toch niet alleen zal moeten vieren. Maar voor het zover is, zijn er nog een aantal morele dilemmas op te lossen.
.Hole en zijn team komen op het spoor van een Kroatische huurmoordenaar, met de bijnaam "de kleine verlosser".
Doorheen het verhaal wordt de betekenis van deze bijnaam helder, net zoals de redenen van de man om zich aan te bieden als een huurmoordenaar. die zijn gezichtsspieren zo kan manipuleren dat hij vrijwel onherkenbaar is.
Op de achtergrond ontwaar je de schim van een bloedige brandhaard uit de recente Europese geschiedenis, door Nesbø prachtig en aangrijpend in het verhaal geweven. Het blijft heel lang duister waarom deze huurmoordenaar achter een gewaardeerd lid van het Leger des Heils aangaat.Maar als de moordenaar blijkt zich van slachtoffer vergist te hebben beginnen de problemen eerst voor Harry Hole.
De verlosser is opnieuw een schitterend boek van Nesbø waar alles inzit wat je in een excellente thriller wil zien. Spanning, vaart, morele kwesties, pakkende personages, een vlotte schrijfstijl en veel plotwendingen. Een talentvolle Noor die van meerdere markten thuis is. Zijn misdaadromans worden inmiddels in vele talen vertaald.
*** Jo Nesbö -1960
Jo Nesbo¸ werd in 1960 in Oslo geboren. Hij komt, zoals hij zelf zegt, uit een familie van schrijvers en vertellers. Zijn moeder was bibliothecaresse en zijn vader vertelde graag verhalen. De kinderen hadden al die verhalen al eens eerder gehoord, maar toch bleven ze boeien. Hij werkte als broker,was profvoetballer, is musicus, componist, zanger en auteur en reist veel.
Zijn roman 'Vleermuisman' is in 1997 bekroond .met de Riverton-prijs. Een maand later volgde nog een prijs. De Glasnickel-prijs voor de beste Scandinavische misdaadroman. Hierin worden de lotgevallen verteld van zijn hoofdpersoon Harry Hole tijdens zijn dienstreis naar Australië. Nesbo volgde zelfs een cursus parachutespringen om gelijke tred met Harry te houden..
Daarna volgden er meer in de serie met Harry Hole.
-Wraakuur(De roodborst, 2008). Dat was de roman die zijn vader had willen schrijven. Over de Noren die tijdens de Tweede Wereldoorlog vochten tegen de Nationaal Socialisten. Plaats van handeling was Oslo en de lezer volgt het verhaal niet alleen vanuit Harry Hole maar vanuit meerdere perspectieven. Nesbo¸ introduceert Tom Waaler, een opponent van Harry Hole.
Wraakuur kreeg de prijs van de Noorse boekhandels voor de beste roman van 2000. Zes seconden te laat ,kreeg eveneens goede kritieken en werd beloond met de William Nygaard-prijs.
Wraakuur, Zes seconden te laat en Dodelijk patroon worden als "De Oslo trilogie." beschouwd . In 2008 verschijnt dan in Nederlandse vertaling: "Frelseren "als De verlosser
. Anne Holt heeft inmiddels de uitspraak gedaan dat dit boek ongetwijfeld de beste Scandinavische misdaadroman is van 2007.
Opmerkelijk aan deze Noorse schrijver is dat hij zanger is in zijn eigen band - Di Derre- (Zij daar) en volgens kenners schrijft hij goede teksten en mooie melodieën. Jo Nesbø heeft daarnaast een musical geschreven (90 Meters Bakken), in eigen land eveneens een groot succes
Bibliografie van Jo Nesbö :
1997: Flaggermusmannen (Vleermuisman) Harry Hole 1 1998: Kakerlakkene (Nog niet vertaald) Harry Hole 2 2000: Rödstrupe (De Roodborst)-Wraakuur Harry Hole 3 2001: Karusellmusikk (Novelle, nog niet vertaald) 2002: Sorgenfri (Zes seconden te laat) Harry Hole 4 2003: Marekors (Dodelijk Patroon) Harry Hole 5 2005: Frelseren (De Verlosser) Harry Hole 6 2007: Snömannen (Nog niet vertaald) Harry Hole 7 2007: Doktor Proktors prompepulver (Nog niet vertaald) 2007: Det hvite hotellet (Novelle, nog niet vertaald)
Doof , vertelt het verhaal van de bekende televisiepresentator Oscar Stellendam die de kans krijgt om een live-talkshow te presenteren.
Oscar Stellendam is net met zijn vrouw Stella ,op haar twintigste doof geworden als gevolg van een hersenvliesontsteking, verhuisd van een boerderij in Friesland naar een vrijstaande villa in het Gooi als hij wordt gevraagd voor een nieuwe talkshow. Hij grijpt deze kans met beide handen aan want hij wil een nieuwe start maken omdat hij en Stella niet heenkomen over de verdrinkingsdood van zoontje Jimmy.
Hij begraaft zich in zijn werk omdat hij niet kan praten, terwijl Stella er juist alles aan doet om de herinnering aan Jimmy levend te houden, en langzaamaan raken ze steeds verder van elkaar verwijderd. Hun relatie komt verder onder druk te staan . Dat de moderne techniek behalve zegeningen ook nadelen kent, merkt Oscar als zijn blackberry ook nare sms'jes begint door te geven., en Oscar wordt gestalkt door een onbekende die erg veel van hem weet.
Met berichten in de trant van 'Ik krijg je nog wel' en 'Is je vrouw ook doof in bed?'. En het blijft niet bij de oprispingen van die vervelende blackberry. Op een gegeven moment vindt Oscar zelfs een dode rat in het dashboardkastje van zijn Citroën DS.
Onze tv-presentator heeft een stalker op zijn dak die z'n vak verstaat. De bedreigingen aan zijn adres worden zelfs zo serieus, dat Oscar voor zijn leven moet vrezen.
Is het Felix, zijn beste vriend en presentator van een minder bekeken programma? Of is het de nymfomane eindredacteur van zijn show? Is het Frits, de klusjesman die het souterrain van zijn vrijstaande villa verbouwt? Of is het Johan, de fanatieke fan?
Hij gaat drinken en wordt op non-actief gezet.
Doof is een soepel geschreven, huiveringwekkende thriller over grenzeloze ambitie en het gemis van een kind. Siska Mulder sleept de lezer vanaf de eerste pagina mee en bewijst over een groot schrijftalent te beschikken.
Siska Mulder heeft een prachtige schrijfstijl. Met weinig woorden kan ze heel treffend situaties beschrijven. Maar het is niet alleen haar schrijfstijl dat dit boek zo prettig leesbaar maakt. Het verhaal is spannend en de personen geloofwaardig. Vooral Stella, de vrouw van Oscar wordt op zo'n aparte, engelachtige manier neergezet dat ze je interesse wekt. Bovendien is de omgeving waar het verhaal zicht afspeelt (het nieuwe huis, het televisiewereldje) boeiend. Het verhaal blijft daardoor nog wel even door je hoofd spoken nadat je het gelezen hebt. Je verplaats je helemaal in de nachtmerrie waar het echtpaar Stellendam zich in bevind. En vraagt je bij elk personage in het boek af, of hij iets met het gebeuren te maken heeft.
Met recht een thriller dus.
Columniste en journaliste Siska Mulder, een van de 'leading ladies' van het schrijverscollectief Writers on Heels, schreef eerder de roman Zus. Maar ook met een thriller blijkt ze heel goed uit de voeten te kunnen. Dialogen lopen goed, personages zijn geraffineerd uitgewerkt en de finale is meer dan verrassend.
Het soepel geschreven Doof kenmerkt zich bovendien door de broeierige sfeer van het onafwendbare naderende onheil waar het schrijversechtpaar Nicci French het patent op leek te hebben. Laat de conclusie luid en duidelijk zijn: Doof is een knappe thriller.
Siska Mulder -1971
*** Siska Mulder , geboren in Amsterdam op 1 april 1971 is een Nederlandse schrijfster, columniste en journaliste
Haar debuutroman Zus verscheen in 2005 bij uitgeverij Arena.
Siska Mulder heeft haar vwo-opleiding gevolgd aan het Chr. College Nassau-Veluwe in Harderwijk.. Ze voltooide in 1994 de hbo-opleiding Tekstschrijven, waar ze afstudeerde in de richting journalistiek Ze werkte onder meer als verslaggeefster bij dagblad Trouw en het maandblad Marie-Claire.
In het voorjaar van 2007 verscheen bij Thomas Rap haar tweede boek, Rimpelmania. Samen met schrijfster Manon Spierenburg gaat Mulder hierin op zoek naar het waarom van de 'eeuwig-jong-obsessie'.
Augustus 2008 verscheen de literaire thriller Doof.
Met Susan Smit richtte ze het schrijfsterscollectief Writers on Heels op. Zij wilden de aandacht vestigen op het werk van een nieuwe generatie schrijfsters. Lid zijn onder andere Marion Pauw, Simone van der Vlugt, Saskia Noort en Claire Polders.
In april 2007 verscheen de verhalenbundel De Verleiding, met daarin dertien verhalen van Nederlandse schrijfsters.
Naast haar werk als schrijfster is Mulder werkzaam als freelance journalist. Haar artikelen verschijnen onder meer in La Vie en Rose,Nieuwe Revu , Viva en Jan.
Denkend aan de dood kan ik niet slapen, En niet slapend denk ik aan de dood, En het leven vliedt gelijk het vlood, En elk zijn is tot niet zijn geschapen.
Hoe onmachtig klinkt het schriel 'te wapen', Waar de levenswil ten strijd mee noodt, Naast der doodsklaroenen schrille stoot, Die de grijsaards oproept met de knapen.
Evenals een vrouw, die eens zich gaf, Baren moet, of ze al dan niet wil baren, Want het kind is groeiende in haar schoot,
Is elk wezen zwanger van de dood, En het voorbestemde doel van 't paren Is niet minder dan de wieg het graf.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
De Actrice 
)
