Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
' De enigen die gelukkig zijn, moeten wel de onwetenden zijn '
*** "ik weet waarom ik dit dagboek bijhoud, ik weet dat ik wil dat Jean het krijgt als ik er niet ben wanneer hij terugkomt. Ik wil niet verdwijnen zonder dat hij alles weet wat ik in zijn afwezigheid heb gedacht of op z'n minst een gedeelte." Het is een haast vooruitziende uitspraak die Hélène Berr doet in 1943, halverwege haar dagboek ; in 1944 wordt ze in Bergen-Belsen samen met haar ouders omgebracht. Het dagboek dat ze tussen 1942 en haar deportatie in 1944 bijhield , verschijnt nu in Nederlandse vertaling. Hélènes nicht Mariëtte Job maakte het in Frankrijk in 2008 openbaar. Op het moment dat zij het in handen kreeg, was er al veel tijd verstreken sinds Hélène haar gedachten op papier had gezet, maar ze besefte van welke onschatbare waarde het dagboek moest zijn. Ook zag ze het als haar plicht. " Niets doen had gevoeld alsof ik haar en haar familie voor een tweede keer doodde ", antwoordt Mariëtte op de vraag waarom ze zich inzet voor de nagedachtenis aan haar nicht. 'Hélène overleeft door middel van haar dagboek , en dat wil ik graag met anderen delen '
Een zoektocht bracht haar bij Jean Morawiecki, Hélènes verloofde. Hij overleefde de oorlog en kreeg nadien van Andrée Bardiau, de kokkin van de familie Berr, het dagboek toegestuurd. Het eerste contact met Jean betekent het begin van een bijzondere reeks ontmoetingen tussen de twee. In haar nawoord schrijft Mariëtte: ' Op 18 april 1994 draagt hij het manuscript aan me over en maakt me erfgename van het dagboek. Ik zie een pak blaadjes afkomstig uit schoolschriften, in een envelop van stevig bruin papier. Het omvangrijke dagboek, dat intact is en waarvan ook de vorm een beeld geeft van Hélènes persoonlijkheid , is volledig met de hand geschreven, alinea na alinea, vrijwel zonder doorhalingen,zonder correcties. De tekst is verbluffend helder, Hélène ontvouwt haar gedachten zonder de geringste neiging er tijdens het schrijven iets in te veranderen, zonder haperen, in perfect evenwicht tussen gedachte en emotie .
Hélène Berr werd, haast onvermijdelijk, vaak de Franse Anne Frank genoemd. Mariëtte heeft deze vergelijking al meerdere malen gehoord. ' Hélène betekent als symbool voor ons hetzelfde als Anne Frank voor jullie. Maar eigenlijk zie ik maar weinig overeenkomsten tussen Hélène en Anne. Hélène was tien jaar ouder dan Anne en zat niet ondergedoken. Ze schets een levendig beeld van de buitrenwereld, van het leven onder bezetting .
Het dagboek laat zien dat Hélène zich maar al te goed bewust was van haar lot ; ' Ik wil leven ; zo veel als in mijn vermogen zal liggen. Zelfs gedeporteerd zal ik onophoudelijk denken aan terugkeren. Als God me het leven niet ontneemt , en als - wat zo gemeen zou zijn , en het bewijs van een niet langer goddelijke wil , maar van menselijk kwaad - de mensen het me niet afpakken .'
Het belang van dit dagboek is overduidelijk ; de boodschap die Hélène Berr uitdraagt - haar zucht naar vrede en geluk - is universeel. Haar uiteindelijke lot is uiterst wreed geweest en haar dagboek biedt ons de kans stil te staan bij de vraag tot welke gruwelen de mens in staat is. ' Hélène wilde dat de hele wereld wist wat er zich onder haar ogen afspeelde' , aldus Mariëtte..
IN OORLOGSDAGBOEK lezen we hoe het leven van een jonge joodse vrouw langzaam wordt verwoest terwijl ze zich bewust wordt van haar noodlottige einde. Een beschrijving van het leven in bezet Parijs
Een boeddhistisch klooster. Twee totaal verschillende werelden ontmoeten elkaar. Kunnen ze zich verzoenen?
*** Een groter verschil tussen twee werelden lijkt niet denkbaar.Jian , geboren en getogen in Beijing, is pas afgestudeerd als politicoloog. Door een val van een berg belandt hij in een klooster, ver van het leven wat hij gewend is.Geen telefoon om zijn familie te bellen en geen ziekenhuis om zijn wonden te laten verzorgen. Alleen maar kale monniken die hem, naar het lijkt, niet willen helpen. Mingyue groeit op in datzelfde boedhistisch klooster, omringd door tweeënzeventig monniken, ver van de bewoonde wereld. Door een speling van het lot worden ze in elkaars armen gedreven.
Tot Jian ontdekt wat Mingyue's taak is in het klooster, en zij schrikt van zijn reactie op haar harmonieuze leven.Een roman over de tegenstelling tussen twee denksystemen en de verzoening.
Heldere maan is geen boek dat men in een sneltreinvaart uitleest.Je grijpt niet verlekkerd naar het boek, maar moet jezelf er toe zetten om het te gaan lezen,,maar als je dan eenmaal bezig bent, is het verhaal heel mooi. al moet ik telkens erg wennen aan de beeldende manier van schrijven van Lulu Wang. De licht-erotische toon van het boek, zorgt voor een spannend tintje.Er zijn dan ook enkele delen die echt lekker lezen, waardoor het niet moeilijk is om in korte tijd tientallen bladzijden te lezen. Toch waren er vooral veel passages waar je moeilijk doorheen kwam en dat ligt aan haar wollige schrijfstijl.
Lulu Wang gebruikt graag poëtische zinnen, als: "Haar wijsvinger schittert als een jaden haarspeld onder de jonge zon". Mooie zinnen voor in een gedicht, maar het helpt niet echt om de vaart in het verhaal te houden. Daarnaast wordt de lezer overspoeld met Chinese gezegden en wijsheden.Het is dan ook niet verwonderlijk dat een boek met zoveel extra woorden, ruim vierhonderd bladzijden telt.
Het is een bizar verhaal, waar de tenen van een lezer die hier is opgegroeid waarschijnlijk van zullen krullen. Mingyue is namelijk een jonge vrouw die elke nacht met één van de monniken naar bed gaat. Zij denkt hier zelf voor te kiezen, maar ze is niet anders gewend. De monniken in kwestie zijn heren die al behoorlijk op leeftijd zijn. Tijdens een wandeling in het bos vindt ze een gewonde jongeman die ze ter verzorging meeneemt. Het enige wat deze jongeling Jian genaamd- zich nog van zijn redding herinnert, is het beeld van een meisje dat licht gaf. Hij wordt in het klooster verzorgd door broeders, maar blijft een ontzettend verlangen voelen naar een weerzien met deze intrigerende jonge vrouw.
Mooi in dit boek is hoe de hoofdpersonages elkaar voortdurend aantrekken en afstoten en hoe niet enkel zijzelf, maar ook hun verschillende werelden telkens botsen. Het is ontroerend om te lezen hoe Jian probeert uit de leggen wat de zee is, en telkens opnieuw verstrikt raakt in zijn uitleg omdat hij steeds meer woorden gebruikt die Mingyue totaal nieuw in de oren klinken.Het boek geeft een inkijk in een boeddhistisch klooster, een wereld waar je anders niet terecht komt. Het beeld dat van dit klooster geschetst wordt, is echter wel op zijn minst apart te noemen. De kloosterlingen volgen bijvoorbeeld op gezette tijden een groepssessie, waarbij ze op een drum zitten en waarbij hun ballen muziek maken door de opwinding die stijgt naarmate Mingyue sensueler danst. Apart, ik zei het reeds.
Het boek zit vol met zulke ideeën, die je zelf waarschijnlijk nooit gekker en beter kan verzinnen!
*** De Chinese schrijfster Lulu Wang werd in 1960 geboren in Beijing.
Na een studie Linguïstiek en Letterkunde verhuisde ze op 25-jarige leeftijd naar Nederland. In 1997 plaatste Lulu Wang zichzelf in één klap op de literaire kaart met de roman 'Het Lelietheater'. Het boek werd bekroond met het Gouden Ezelsoor en de Nonino Prijs. In 2007 kwam haar laatste boek 'Heldere Maan' uit.
Lulu Wang schrijft echter niet alleen boeken, ze staat ook op het podium: via Chinese fabels en sprookjes neemt ze je in deze voorstelling graag mee op een reis van het westen naar het oosten, van fantasie naar werkelijkheid, van Boeddha naar de verboden vrucht.
.
Lulu Wang is een original, een werkelijk getalenteerd auteur, zelfs wanneer haar hart luider spreekt dan haar pen -Jonathan Burnham Schwarz, The New York Times
Het laatste oordeel is al het negentiende spannende boek van deze rasauteur. Het wordt op de webstek van de auteur aangekondigd als het veertiende deel in de reeks met Harry Bosch, maar gezien de kleine rol die de rechercheur speelt is het eerlijker om dit boek te zien als het tweede deel in de reeks met Michael Haller, de advocaat die kantoor houdt in zijn wagen. De Lincoln advocaat, het eerste deel in deze reeks, dateert van 2006.
Het ziet er goed uit voor advocaat Mickey Haller. Michael Mickey Haller is net uit een diep dal gekropen en wil rustig aan weer aan het pleiten slaan als hij de goedgevulde praktijk van zijn vermoorde collega Jerry Vincent in de schoot geworpen krijgt.
Terwijl de advocaat zich verdiept in deze schijnbaar hopeloze zaak, kruist hij regelmatig het pad van rechercheur Harry Bosch, die de moord op Jerry onderzoekt en denkt dat Mickey meer weet dan hij wil toegeven..
Dat Michael Connelly een geboren verteller is mag weer maar eens blijken, want als hij in zijn typische vlot lezende stijl de grote verhaallijnen doorspekt met smakelijke anecdotes uit het verleden van de strafpleiter, hangt vrijwel iedere lezer aan zijn lippen. Enkel een overvloed aan, eenmalig opgevoerde, personages in de eerste helft van het verhaal, maken het de lezer wat moeilijker dan zou moeten.
Maar de belangrijke karakters die Michael Connelly uit zijn fantasie laat onspruiten worden professioneel uitgewerkt en degelijk neergezet. Zo zijn Michael Haller en zijn entourage zeer zakelijk en gewiekst, maar tegelijk zeer aimabele figuren, die in ieders kennissenkring welkom zouden zijn. Enkel het personage van Harry Bosch blijft een beetje verweesd en grijs achter, zelfs als op het einde, bijna terloops, een toch wel opmerkelijke wending wordt gegeven aan zijn verleden. De auteur voelt zich als een vis in het water in de grijze zone waarin aanklagers en verdediging zich als gladde alen draaien en keren in hun pogingen een rechtszaak naar hun kant te trekken: een zaak winnen of verliezen kan afhangen van pietluttigheden en degene die het best buiten de, voor de leek, logische aanpak kan denken maakt een betere kans om het er goed vanaf te brengen.
Hierdoor wordt Het laatste oordeel nooit echt zenuwslopend spannend, maar de soms spitsvondige aanpak van getuigenverhoren en betoog zorgt ervoor dat een vleugje humor als een dressing over het verhaal gesprankeld wordt
Harry Bosch, die de Vincent-moord onderzoekt, is ervan overtuigd dat Vincent vanwege zijn werk vermoord is en dat nu ook Haller gevaar loopt. Haller en Bosch staan lijnrecht tegenover elkaar maar gaandeweg de zaak ontstaat er toch een soort samenwerking. Goedgeschreven, snelle en spannende legal thriller met een mooie duistere intrige, fascinerende rechtszaalscènes en een mooie interactie tussen de twee helden, dat alles met Los Angeles als achtergrond.
Waar de lezer op zit te wachten is natuurlijk de confrontatie tussen Mickey Haller en Harry Bosch. En eerlijk gezegd roept die tweeslachtige gevoelens op. Beide mannen zijn egocentrische eenlingen die ieder vanuit hun eigen morele overwegingen keihard kunnen zijn.
Maar Harry Bosch is helaas een vage afspiegeling van zichzelf. Weggerukt uit de goten waar hij normaliter bivakkeert, los van de junks, de hoeren, de psychopaten en seriemoordenaars, ontdaan van corrupte collegas, is hij slechts een slimme, gepensioneerde rechercheur opererend aan de zijlijn.
Een bijzonder meeslepende thriller van de bovenste plank, die de lezer zal vastnagelen aan de rand van zijn leesstoel, en die hem veroordeelt tot het doorlezen tot de laatste bladzijde.en een aanrader voor wie houdt van het betere werk
Michael Connelly heeft dit keer bewust gekozen voor de wereld van de rechtbank. Uitvoerig en ter zake kundig verhaalt hij over tal van juridische procedures. De spanning bestaat voornamelijk uit de vraag of Mikeys cliënt, de filmproducent nu wel of niet de moorden heeft gepleegd en waarom de man zo zeker is van het feit dat hij de rechtzaak wint. Op een lager niveau speelt de zoektocht naar de moordenaar van de advocaat en de bedreiging van Mickeys leven. Toch is Het laatste oordeel weer een echte Connelly. Een goede plot, een zeer natuurgetrouw en geloofwaardig verhaalverloop met een verrassend slot. Ouderwets gedegen vakwerk, met een legendarisch duo in de hoofdrol.
Michaël Connelly
De beslissing om te gaan schrijven nam de Amerikaan Michael Connelly aan de universiteit. Het gevolg was dat hij afstudeerde met een twee diplomas - eentje in de journalistiek en een andere in Creatief schrijven - en hij aan een loopbaan als journalist kon beginnen. Een tiental jaren later begon hij voor het eerst aan spannende fictie. Met dat werk, Tunnelrat, dat hij nog baseerde op waargebeurde feiten en waarin ook zijn personage Hieronymus Harry Bosch debuteerde, won hij direct een Edgar Award (voor het beste debuut). Sinsdien wordt zijn nog steeds groeiend oeuvre vertaald naar steeds meer verschillende talen en ontving hij overal ter wereld prijzen. Een van zijn boeken haalde het witte doek: in 2002 verfilmde Clint Eastwood Bloedbeeld en hij nam ook de hoofdrol voor zijn rekening. In 2003 en 2004 was de auteur voorzitter van de vereniging Mystery Writers of America. Hij woont met zijn familie in Florida, USA.
"Ik houd van moedige mensen. Van lafaards ga ik over mijn nek"
. Jij weet wat er staat te gebeuren maar de hoofdpersoon niet, daardoor blijft de spanning toch tot het eind behouden. Dat vond ik voor mezelf een leuke opdracht om te vervullen."- Loes den Hollander
*** Het huwelijk van Rob en Lilian Dijkman lijkt stabiel. Toch lijkt er iets mis.Grandioos mis. Lilian kwam uit een onaangepast gezin en is in een pleeggezin opgegroeid.Ze heeft Rob ontmoet toen ze nog erg jong was. Rob was tien jaar ouder, katholiek opgevoed en hij maakte grote indruk op haar. en tegen de druk van zijn familie bleef hij voor Lilian kiezen. Zijn houding tegenover Lilian wanneer ze een kind wil en krijgt, is toch wel weer vreemd. Hij blijft het haar de rest van hun huwelijk kwalijk nemen en dat komt de huwelijkstrouw niet ten goede.
Het is natuurlijk pijnlijk voor beiden, wanneer ze merken dat ze onder een schuilnaam met elkaar chatten en zelfs een afspraak maken. Blijkbaar zijn ze onder een andere naam wel aantrekkelijk voor elkaar.
Rob Dijkman, eigenaar van een meubelbedrijf wordt ziek en ligt met een darmtumor in het ziekenhuis.Hij krijgt vandaag op zijn 59 e -verjaardag de uitslag of er uitzaaiingen zijn. Zijn zoon Ivo en zijn secretaresse Marjo komen ook op bezoek in het ziekenhuis.
Wanneer Lilian haar nieuwe vriend Bram ontmoet, weet ze het wel, maar de kanker komt nog even tussenbeide. Wanneer dat een goede afloop dreigt te krijgen, weet ze dat ze met Bram verder wil, maar de lezer weet meer. Die heeft al enkele signalen gekregen dat Bram minder deugt dan hij zich voordoet en dat Rob waarschijnlijk leuker is dan Lilian wil doen geloven
Lilian staat op het punt haar geluk in een andere richting te zoeken, als Rob wordt vermoord. Ze blijft achter met tegengestelde gevoelens en met de onbehaaglijke gedachte dat er meer aan de hand is dan ze kan overzien. Ze heeft redenen genoeg om verschillende mensen uit haar omgeving te wantrouwen, zelfs haar eigen zoon.
Maar ze staat geen sectie op het lijk toe. Dan komt de chirurg bij haar en die weigert een verklaring voor een natuurlijke dood af te geven. Het lichaam wordt overgedragen aan justitie en Lilian kan nog geen begrafenis of crematie regelen.
De uitslag van het onderzoek naar de doodsoorzaak is dat Rob om het leven is gebracht. De rechercheurs komen haar vragen stellen. Rob is vermoord door een inspuiting met kaliumchloride, waarna hij een hartstilstand heeft gekregen. Het is een heel klinische methode en moet eigenlijk veroorzaakt zijn door iemand van het verplegend personeel of door iemand die zich als zodanig heeft voorgedaan.
Haar zoon Ivo wil weten of het waar is wat Marjo heeft verteld aan hem, nl. dat Lilian een vriend heeft. Lilian geeft het toe. Rob wordt begraven en het is gènant dat Marjo in hetzelfde mantelpakje de begrafenis bijwoont als Lilian. Bovendien wordt de sfeer slecht wanneer er twee dreigende brieven worden afgeleverd. Marjo lijkt de kwade genius te zijn. Als er een tweede dode valt, rijst de vraag of de moorden iets met elkaar te maken hebben. En of haar eigen veiligheid wel zeker is.
Deze literaire thriller is een intrigerende geschiedenis waarbij de gedachten van de moordenaar cursief worden weergegeven zonder dat de lezer weet wie de dader is. Na een spannende ontknoping volgt een verrassend bericht voor Lilian; de laatste gedachten van de dader zijn huiveringwekkend. Een aanrader voor liefhebbers van de betere thriller. Het verhaal doet denken aan de romans van Joy Fielding.
Loes den Hollander weet haar verhaal goed op te bouwen en het verhaal is met een enorme vaart geschreven.
Den Hollander ontwikkelt zichzelf en haar verhalen in razend tempo. En de kwaliteit blijft ondanks de snelheid gewaarborgd .Eén ding is duidelijk: Nederland heeft er een misdaadauteur bij!
Loes den Hollander
Loes den Hollander uit Wieringerwaard ,schrijft al vanaf het moment dat ze kon lezen. Aanvankelijk poëzie, later columns, daarna verhalen en ten slotte haar eerste boek. Toch kwam het nooit in haar op om van schrijven haar beroep te maken, omdat ze zich helemaal richtte op haar carrière in de gezondheidszorg.
Dat veranderde toen ze in 2001 een verhalenwedstrijd won. Vanaf dat moment ging er voor haar gevoel een luik in haar hoofd open waar een onstuitbare lading teksten achter zit die zich allemaal verdringen om te worden opgeschreven. Toen ze in 2006 haar carrière als directeur van een gezondheidszorginstelling beëindigde, vond ze vrijwel tegelijk een uitgever voor Vrijdag, haar eerste literaire thriller. Daarna volgde al snel het zinderende Zwanenzang en sindsdien is schrijven haar voornaamste bezigheid.
Zij was van 2002 tot 2009 hoofdredacteur van Denkbeeld, een vakblad voor de gezondheidszorg en is nu nog als gastredacteur aan het blad verbonden. Veel onderhuidse spanning en psychologische ontwikkeling; talloze levensechte personages en een herkenbare, vrouwelijke hoofdpersoon; ruim aandacht voor relaties en zaken die vrouwen bezighouden. Dat zijn de voornaamste ingrediënten van de literaire thrillers van Loes den Hollander.
Je kunt je verleden wel de rug toekeren, maar wat als het verleden jou niet wil loslaten?
***
Claire is al tien jaar gehuwd met de succesvolle makelaar Harald van Santfoort. Met hun twee dochtertjes , Charlotte van vijf en Fleur van zeven wonen ze in een gerestaureerde hoeve. Claire is een duizendpoot: ze is hulpouder op school, zorgt voor haar alleenstaande moeder en vormt ook de krachtige spil waar het gezin én het succesvolle Ravelijn Vastgoed om draait. Er zijn maar weinig vrouwen die niet met haar zouden willen ruilen.
Het leven lacht hen toe, zo lijkt het, of toch niet helemaal? Wat als het verborgen verleden van Claire plots uit het niets opduikt?
Claire is niet zo smetteloos als ze zich voordoet. Niemand weet waarmee zij in het verleden haar geld verdiende en dat zij een ongezonde relatie had met Marius, een beruchte crimineel. Zelfs haar eigen man is hiervan niet op de hoogte.
En dat wil ze zo houden, koste wat kost.
Na acht jaar cel is Marius weer op vrije voeten. Hij heeft Claire getraceerd en is niet van plan om zijn oude vriendin zomaar op te geven.
De auteur bouwt de spanning langzaam op tot een verrassend, eerder bruusk open einde. De relatief eenvoudige plot is fraai uitgewerkt. De twee ik-figuren, Claire en Harald, vertellen ieder hun verhaal in twee aparte reeksen hoofdstukjes, waarvan de nummering qua lay-out verschilt. Het verhaal is vooral meeslepend vanwege de vlotte vertelstijl, de fijnzinnige beschrijvingen van de karakters en hun gedachtewereld, de doordachte dialogen en de rake sfeerscheppingen.
Geweld nadert hun huis. Erotische spanningen komen boven drijven. Harald's zorgvuldig opgebouwde makelaarskantoor dreigt ten onder te gaan aan torenhoge schulden. Zeer donkere wolken pakken zich samen boven het onschuldige leven van de twee jonge dochters van het echtpaar.Als Claire geconfronteerd word met de gevolgen van haar geheime verleden en de rampzalige invloed daarvan op haar gezin neemt ze een dramatisch besluit.
Het begin van een nachtmerrie, want Claire zal er alles aan doen om dit verleden geheim te houden. Want een mens is tot alles in staat om te redden wat het heeft en alles verliezen is natuurlijk geen optie.
Een leuk geschreven verhaal, boeiend, meeslepend en vast en zeker een pageturner zoals er niet al te veel meer zijn.
Esther J.J.Verhoef - Verhallen : 1968
Esther Verhoef
werd geboren in 's-Hertogenbosch op 27-9-1968 en groeide grotendeels in het Brabantse op. Sinds haar zevende jaar schreef ze dagelijks en het schrijven bleef een constante factor. In 1989 begon ze met een wekelijkse column in Flair en in 1995 kwam haar eerste boek uit.
Vanaf 1995 tot nu schreef zij ruim 50 boeken over huisdieren, verzorgde hiervoor het leeuwendeel van de fotografie en begeleidde ruim 50 (non-fictie) manuscripten van andere auteurs.Esthers dierenboeken zijn in meer dan 20 talen vertaald en wereldwijd zijn er naar schatting 7 miljoen verkocht. Ook haar foto's volgden dezelfde weg en zijn gebruikt als ansichtkaarten, kalenders en voor verpakkingen en reclame.
Esther Verhoef is zeven jaar hoofdredacteur geweest van een populair dierenblad en schreef artikelen en columns voor verschillende bladen.In Nederland haalden twee van haar dierenboeken in 1997 en 1998 de CPNB-tophonderdlijst (fictie en nonfictie). Met name de Hondenencyclopedie was een bestseller met de 37ste plaats. In 1999 werd ze hoofdredacteur van Dier en Vriend, een kwartaalblad over dieren. In de winter van 2005 legde ze het hoofdredacteurschap neer om zich meer te kunnen wijden aan het schrijven van thrillers.
Haar thrillerdebuut Onrust (2003) werd meteen genomineerd voor de Gouden Strop 2004. In maart 2006 verscheen Onrust in het Duits onder de titel Rastlos bij Grafit Verlag. De opvolger Onder druk (2004) kwam in 2005 eveneens op de shortlist van de Gouden Strop terecht, maar won in dat jaar de Diamanten Kogel, de Belgische tegenhanger van de Gouden Strop.
Sinds 2004 woont Esther met haar man en hun drie kinderen in het zuidwesten van Frankrijk, waar ze dierenboeken en thrillers schrijft. Onder de naam Escober schrijven zij en haar man Berry Verhoef actiethrillers.
In april 2006 verscheen haar derde thriller, Rendez-vous, een autobiografisch getinte psychologische thriller over een gezin dat emigreert naar Frankrijk. Van Rendez-vous zijn inmiddels meer dan 220.000 exemplaren verkocht. Rendez-vous werd genomineerd voor de NS Publieksprijs 2006.
In 2006 schreef Esther Verhoef samen met haar man Berry de zeer goed ontvangen thriller Chaos, onder pseudoniem Escober (www.escober.nl). Onder deze naam blijven zij nieuwe actiethrillers schrijven in de lijn van Onrust, Onder druk en Chaos, terwijl de psychologische thrillers (zoals Rendez-vous en Close-up) (2007) onder haar eigen naam zijn verschenen.
Bibliografie :
***
Rottweiler -1998
Duitse herder -1998
De opvoeding van de pup -1998
Jack Russel Terrier -2001
Border Collie-2001
Britse Korthaar -2001
Geillustreerde kippen encyclopedie -2001
De grote honden encyclopedie -2002
Agaporniden -2002
Onrust - 2003
Onder druk -2004
Konijnen -2004
Kippen -2004
Katten fokken -2004
Heilige Birmaan -2004
Honden fokken -2004
Golden Retriever -2004
Franse Bulldog -2004
Duitse Dog -2004
Een pup in huis -2006
Een kat in huis -2006
Bullmastiff -2006
Wonen op vakantie -2007
Handboek katten fokken -2007
De mannetjes van de radio -2007
Close-up -2007
Rendez-vous - 2007
Alles te verliezen -2008
Prijzen: 2007, winnaar Zilveren Vingerafdruk met Close-up 2006, winnaar Zilveren Vingerafdruk met Rendez-vous Winnaar Diamanten Kogel met Onder druk
Koetsier herfst is een mangnum opus geworden. Een vrijzinnig en geestig boek. Dit is een boek dat vraagt om een echt vooruitstrevende lezer,één die, net als Mutsaers zelf, oog heeft voor wat afwijkt en voor weinig terugdeinst." -Trouw
Een opzwepende ode aan de verbeeldingskracht...
***
Charlotte Mutsaers voert in Koetsier Herfst een personage op dat de westerse moraal radicaal afwijst. Hoofdpersoon Maurice Maillot is schrijver, een onschuldige occupatie vergeleken bij de terroristische acties van zijn vriendin Do die voor het kreeftenbevrijdingsfront" werkt.
De roman speelt zich achtereenvolgens af in Amsterdam en Oostende, de twee plaatsen waar ook de schrijfster afwisselend woont en werkt, en wordt hoofdpersoon Maillot dag en nacht vergezeld door zijn hondje Slava, een mogelijke verwijzing naar Mutsaers eigen hondje Pieter met wie zij op de achterflap prominent staat afgebeeld.
Koetsier Herfst geeft een absurdistisch schouwspel weer. Het is een ode op de excentriciteit en het bohémienschap. Maurice Maillot, die een afkeer heeft van zowel spel als van hoogdravendheid, heeft het intellectuele leven de rug toegekeerd. De dag dat hij per toeval in het park een mobiele telefoon vindt begint een nieuwe toekomst. Koetsier Herfst is een verrassend en spannend verhaal waarin grote vragen over ethiek, leven, dood, eenzaamheid, kunst en levenskunst op ingenieuze wijze aan de orde komen.
Het roer moest om voor Charlotte Mutsaers. Nadat zij in de jaren tachtig en negentig haar eigen vorm had gevonden, tussen essay en verhaal in, om haar onvervreemdbare kunstopvatting uiteen te zetten en in één moeite door het resultaat daarvan te tonen, werd het tijd voor iets anders. Nu Mutsaers acht jaar later in haar nieuwe roman een schrijver opvoert met een writers' block, zou het goed kunnen dat de inzinking van deze Maurice Maillot niet uit de lucht komt vallen. Dit boek bestaat uit ervaringsfeiten, laat de schrijver in de introductie weten.
Ze verzon een list. Zo eentje die al haar vindingrijkheid weer op stoom zou brengen: de hoofdpersoon in haar verhaal werd een man, Maurice Maillot, een schrijver wiens beste boek na zijn vijftigste nog moet komen, een vleeseter met een hekel aan intellectuelen, die door de vondst van een mobieltje in het Vondelpark in aanraking komt met een jonge blonde Betty Boop met goddelijke stelten en een snorretje, die zegt dat ze Adolphe heet, wat waarschijnlijk Dora moet zijn, een dierenactiviste die Maurice meeneemt naar Oostende rond de kersttijd. Daar gaan ze hun wittebroodsweken vieren. Maar terwijl in de voormalige koningin der badsteden de bevolking gehuld in bontjassen koers zet naar de gemoedelijke restaurants om zich daar op arme kreeften te storten, hult Dora zich in sexy latex, bivakmuts op de blonde kop, om als lid van het 'Lobster Liberation Front'de boel op stelten te zetten.
Do opent een heel nieuwe wereld. Een wereld waarin waarden op hun kop gezet worden en grenzen in vraag gesteld. Koetsier Herfst' neemt je mee op een rustige, maar toch boeiende reis. Mutsaers schrijft in een heel aangenaam tempo.De zinnen zijn allemaal even prachtig, het knispert en knettert in deze roman.
Hoewel het verhaal weinig actie bevat, creëert ze toch een dynamische sfeer. Kleine handelingen krijgen veel aandacht, snedige dialogen blijven ronddwalen in je hoofd.Vanaf het nachtkastje kijkt een foto van Osama bin Laden toe, baard boven baard', een beauty, met zijn zachtmoedige blik en dichterlijke inborst, zwijmelt Dora.
De creatieve explosie die Koetsier Herfst heet, naar een melancholiek gedicht van die heerlijke Osama, een titel dievitaliteit met vergankelijkheid verzoent, is de halsstarrige verdediging van de stelling dater maar één realiteit is, die van jezelf, en dat er achter de speelsheid en de onwil tot relativeren die het gedrag van Maurice en Dora kenmerkt, een groot medelijden schuilt met alles wat weerloos is, inzonderheid met de machteloosheid van dieren tegenover de zogenaamd verstandelijke mensen.
Nieuw is het niet wat Charlotte Mutsaers demonstreert, maar onverminderd is haar strijdlust, en het vuurwerk van haar geen moment verflauwende proza werkt geregeld op de lachspieren.
Het frivole taalgebruik van Mutsaers is indrukwekkend. Het vermogen van de schrijfster om zich in een rake, frisse en volkomen vrije taal uit te drukken wekt ook in deze roman bewondering. Maar waar dat in Rachels Rokje resulteerde in een wervelende vertelling die zijn kracht van begin tot eind behoudt, daar raakt het verhaal in Koetsier Herfst gelijktijdig met het in het slop raken van de liefde tussen Do en Maurice zijn verrassing kwijt.
Misschien is het niet eerlijk om Koetsier Herfst af te zetten tegen zijn succesvolle voorganger, want Mutsaers is er in haar nieuwste roman zonder meer in geslaagd een onderwerp dat haar persoonlijk zeer aan het hart gaat uit te werken tot een leesbare, goed geconstrueerde en coherente roman.
Graag speelt Charlotte Mutsaers een spel met de lezer,en weet ze telkens als een niet te vangen sprinkhaan voor te blijven. Ze suggereert zaken die ze dan half terugneemt om er vervolgens toch weer op door te gaan. In dat spel komt ze steeds weer uit bij de macht van de verbeelding. Het gaat er nooit om hoe hetecht" is, alles draait om hoe je het ziet.
Do heeft dan ook een foto van Bin Laden op haar nachtkastje staan niet in de laatste plaats omdat hij zulke mooie gedichten schrijft. In zijn persoon verenigt zich het onverenigbare: het woord en de daad.
In het paar Maurice en Do komen die twee uitersten ook samen: als stel zijn ze de schrijver van het ideale boek, waarin engagement niet louter op papier maar in het echt beleden wordt. Dat geldt vooral voor Do's extreemste daad: haar zelfmoord als offer aan de kreeften. En als offer aan de literatuur, want Koetsier Herfst zou geen betekenisvol boek zijn zonder haar dood.
Charlotte Mutsaers -1942
Charlotte Jacoba Maria Mutsaers , geboren in Utrecht op 2 november 1942
is een Nederlandse schrijfster, essayiste en schilderes.Charlotte Mutsaers was een oorlogskind. Toen ze 9 jaar was, overleed haar opa, die op een kasteel in Kapellen woonde, samen met haar oom Felix en diens zuster. Het was de eerste keer dat ze met de dood geconfronteerd werd. Na haar gymnasiumopleiding ging ze eerst studeren en toen ze 29 jaar was ging ze naar de Rietveld Academie in Amsterdam. In 1983 maakte ze haar debuut met Het circus van de geest, gevolgd door Hazepeper (1985) en Mijnheer Donselaar zoekt een vrouw (1986). Haar eerste roman was De markiezin (1988), gevolgd door Rachels rokje (1993). Die laatste roman werd juichend ontvangen, alsook in Duitsland waar haar werk verschijnt bij Hanser Verlag.
Mutsaers publiceerde een aantal veelgeprezen en originele essaybundels: Kersebloed (1990, Jan Greshoffprijs), Paardejam (1996) en Zeepijn (1999). Haar oeuvre werd in 2000 bekroond met de Constantijn Huygensprijs, voor haar literaire en beeldende werk ontving zij de Jacobus van Looyprijs. In 2008 publiceerde zij haar nieuwe roman Koetsier Herfst bij De Bezige Bij. Ze wordt gerekend tot de inventiefste en betoverendste schrijvers in het Nederlandse taalgebied.
Ze is gehuwd met de neerlandicusJan Fontijn
. Ze hebben geen kinderen, wel een Foxterriër Pieter. Ze wonen afwisselend in Amsterdam, Oostende en Frankrijk.
En ze moakten van eiren tamtam, en ik kaant a verzeikeren da minsj kaan der wa van. Twas best dak noar hois ging en tliefst van aal direct of anders isj moin bieldbois ver nen ganse weik defekt
De Amerikaanse Ginger Mason werkt als archeologe in Toscane, waar ze rust vindt in de armen van haar Italiaanse minnaar Marco en probeert haar leven weer een beetje op de rails te krijgen. Maar dan wordt ze naar huis geroepen waar een bizarre misdaad de gemoederen in rep en roer heeft gebracht.
Thuis is Swan , een paradijselijk maar bekrompen klein stadje in Georgia, waar de familie Mason al generaties lang zeer gerespecteerd is.
Na 20 jaar wordt plotseling het lijk van haar moeder,Catherine Mason naast haar graf gevonden Het lichaam van haar moeder die negentien jaar eerder zelfmoord pleegde, is door een onbekende opgegraven.
Samen met haar broer ontdekt Ginger dat de dood van hun moeder omgeven is door raadselen en langzaam aan wordt zowel Ginger als haar broer geconfronteerd met een ongelooflijke waarheid over hun familie.
Het verleden van de familie, blijkt minder vlekkeloos te zijn dan gedacht Langzamerhand wordt duidelijk dat Catherine een verborgen leven leidde, dat haar inmiddels zwaar demente man oorlogservaringen had waarover hij niet kon praten en dat er verschillende mensen in Swan zijn die zelf iets te verbergen hebben.
Uiteindelijk wordt de moord niet opgelost, maar kan iedereen in vrede met zijn verleden verder leven. Een heel boeiend verhaal, sfeervol door de rake beschrijvingen van het landschap en de hitte in het zuiden van de VS. De oplossing is niet belangrijk, maar wel de ontdekkingen die mensen over zichzelf doen.
Een eerste oerspannende en aangrijpende roman van de schrijfster van de bestseller Een huis in Toscane .
Frances Mayes - 1940
FRANCES MAYES ,geboren in Fitzgerard ( Georgia) in 1940 , is een Amerikaanse universiteitsprofessor,dichteres ,memoriste en nu ook romanciére . Mayes liep school aan het Randolph*Macon Woman's College" in Lynchburh, Virginia en behaalde haar B.A aan de University of Florida. In 1975 behaalde ze haar M.A. aan San Francisco State University waar ze nu als professor Creative Writing en directrice van The Poetry Center aan het hoofd staat van het Department of Creative Writing.
Ze schreef vier boeken over Toscanië , waaronder haar New York Times bestseller : "Under the Tuscan Sun ", die meer dan twee jaar op de bestsellerslijst standhield en door Touchstone in een filmversie werd uitgebracht. Verder schreef ze ook nog " Bella Tuscany " en twee geillustreerde boeken:", In Tuscany" en " Bringing Tuscany Home.". Naast haar gedichten waarvan haar recentste bundels" Ex Voto, en " The Discovery of Poetry." zijn is ze een frequente medewerkster aan reis- en voedings publicaties. Ze verblijft gedeeltelijk in North Carolina en Cortona in Italië.
Het dramatische leven van de hoofdpersonen is bijna verslavend !
*** De rust in het Engelse dorpje Bedenham wordt in 1943 verstoord door de komst van ruim drieduizend Amerikaanse soldaten.
Iedere ochtend, nog voor zonsopgang, vertrekken honderden van hen in bommenwerpers richting Duitsland en velen keren nooit terug..
De bewoners gedragen zich wantrouwend tegenover de vreemdelingen,behalve Billy, een jonge evacué uit Londen, die niets liever doet dan rondhangen bij de Amerikanen, en alles weet over de vliegtuigen en hun bemanning. . Eén van hen is Billy's lerares Heather.Zij wacht al anderhalf jaar op een bericht van haar man die naar Azië is gestuurd.Het is zeer de vraag of hij nog leeft. Heather put kracht uit haar werk, maar thuis wachten haar eenzame, lange avonden. Steun vindt ze bij de getraumatiseerde piloot John Hooper. Deze Amerikaan verloor tijdens een ongeluk zijn gehele bemanning, hij overleefde zelf op miraculeuze wijze en wordt nu verteerd door schuldgevoelens.
Wat er destijds gebeurd is, kan hij zich niet meer herinneren en hij weet dus niet of hij verantwoordelijk was voor het drama. Hij wil maar één ding: zijn taak in de oorlog eervol volbrengen. Tussen Heather en John groeit meer dan vriendschap. Hun liefde vormt het enige lichtpuntje in de duisternis van de oorlog. Maar beiden zijn zich ervan bewust dat deze liefde ook een keerzijde heeft...
Mawsons ontroerende oorlogsroman vertelt de dramatische gebeurtenissen tijdens luchtaanvallen op Duitsland
en zuigt ons zo diep in de levens van de beschadigde personages dat hun problemen aanvoelen als de onze. Het boek is één ontroerend en meeslepend verhaal over heel gewone mensen die zich ontpoppen tot ware helden. De wolkenjagers is geschreven met een enorm psychologisch inzicht en ingehouden emotie en wordt overgebracht met een bijna hypnotische vertrouwelijkheid en precisie.
Dit is een roman vol actie: charmant, authentiek, onweerstaanbaar leesbaar en verrijkt met romantiek
Robert Mawson ,werkte als journalist en copy-writer en bracht tien jaren in de vliegtuigindustrie door als piloot van vrachtvliegtuigen Hij reist zowat de hele wereld rond en verdeelt zijn tijd tussen Engeland en Frankrijk.
Bibliografie :
* De wolkenjagers -1998 -Under an English heaven * Lazaruskind -2002 -The Lazarus child * Zeetijdingen -2003 - Upon dark waters
«Toutes mes idées de base viennent des reportages que j'ai faits en tant que journaliste » Jean-Christophe Grangé
Car autant l'univers de Stephen King baigne dans le fantastique, autant Grangé privilègie la réalité.
*** De romans van Jean-Christophe Grangé grijpen je vanaf de eerste bladzijde bij de keel , ze brengen je van je stuk. Wat deze Franse auteur onderscheidt van zo veel van zijn collega-thrillerschrijvers is de literaire verwoording en diepgang van zijn personages. Grangé lijkt vooral gefascineerd te zijn door het kwaad en confronteert de lezer hiermee in al zijn boeken. Steeds in een andere vorm, in een ander decor , maar altijd rauw en onverholen. Met tegelijkertijd een groot inzicht in de menselijke psyche. In zijn nieuwe,vuistdikke thrillerDuivelseedaanschouwen we het kwaad in de vorm van enkele moorden die op duivelse wijze zijn uitgevoerd.
Het leven van Mathieu Durey nam een vreemde wending. Als zoon van welstellende Parijse ouders behoorde een toekomst vol glamour tot zijn mogelijkheden, maar al op jonge leeftijd gaf hij blijk van een grote godvruchtigheid. Tegen de wil van zijn ouders in volgde hij zijn roeping en hij zou vermoedelijk als geestelijke geeindigd zijn, als zijn vriend Luc Soubeyras daar geen stokje voor gestoken had. Net als Mathieu was Luc door de katholieke microbe gebeten. Hij haalde Mathieu echter over om de Kerk achter zich te laten en zich in te zetten in de echte wereld, de strijd tegen de goddeloosheid is daar nu eenmaal uitdagender.
Mathieu is als lid van een hulporganisatie getuige van de gruwelen in Rwanda ten tijde van de volkerenmoord en Luc ziet in de Kroatische vestiging Vukovar tot welke wreedheden mensen in staat zijn. Het sterkt zijn geloof in de Duivel, als tegenpool van God. Mathieu gelooft niet in een Duivel, maar wel in slechte mensen.
Op het moment dat Duivelseed begint, zijn Luc en Mathieu elkaar uit het oog verloren. Nochtans zijn ze allebei gesetteld in Parijs en leveren ze als hoge piefen bij de politie strijd tegen de misdaad. Tot Luc zelfmoord pleegt. Die daad komt hard aan bij Mathieu. Luc leek mentaal altijd heel sterk en bovendien strookt zelfmoord niet met het katholieke gedachtegoed. Ook al redde snel medisch ingrijpen het leven van Luc, toch wil Mathieu uitzoeken wat zijn vriend tot die daad bracht. Hij ontdekt dat Luc, via een aantal erg bizarre moorden, de Duivel op het spoor was. Hij vindt het zijn plicht als vriend om verder te gaan met het werk van Luc.
Iets of iemand moet Luc tot zijn wanhoopsdaad hebben gedreven. Mathieu gaat daarom na waar Luc zich de laatste tijd mee heeft beziggehouden en ontdekt dat Luc in het geheim een reeks moorden onderzocht, waarbij de daders de lichamen in vergaande staat van ontbinding achterlieten en duivelse symbolen gebruikten. Alle daders blijken vroeg in hun leven een bijna-doodervaring te hebben meegemaakt. Beetje bij beetje onthult zich de schokkende waarheid: de moordenaars zijn als het ware door de duivel bezeten en handelen in zijn naam. Zal Mathieu zijn eigen leven en zichzelf trouw kunnen blijven nu hij oog in oog staat met het kwaad? Zijn zoektocht brengt hem naar Sicilië, de Jura en zelfs tot binnen in het Vaticaan.(waar Mathieu wordt toegelaten tot de geheime kelders) en Lourdes komt Mathieu tot een verbijsterende ontdekking die zijn eigen verleden volledig op zijn kop zet. God versus Satan ? Of zijn het de bijna-doodervaringen van de daders die tot die gruwelijke daden leiden ? Het brengt hem van Lourdes, waar een religieuze specialist van wonderbaarlijke genezingen huist, tot Rome, waar het Vaticaan een goed verborgen bibliotheek herbergt met allerhande duivelse werken. De sleutel van het mysterie ligt in bijnadoodervaringen. Mensen die ontwaken na een klinische dood vertellen gelijkaardige verhalen over een verblindend licht. Gelovigen zien in deze verhalen een afspiegeling van de hemel. Verhalen over de hel zijn minder wijdverbreid en daar is, zo blijkt uit Duivelseed, een reden voor.
Jean-Christophe Grangé is met Duivelseed niet aan zijn proefstuk. Hij schreef eerder vijf goedontvangen thrillers waarin hij flirt met de grenzen van de wetenschap.
In Duivelseed neemt hij bijnadoodervaringen onder de loep en creëert hij een huiveringwekkende sfeer. Of het nu op een plaats delict, tijdens een rit door nachtelijk Parijs, op de intensive care of in het huis van Mathieu is, je kan maar moeilijk het gevoel van een duivelse aanwezigheid van je afschudden. Dat komt natuurlijk omdat Mathieu, door alle informatie die hij krijgt, in alles duistere machten gaat zien en dat onbehagen overbrengt op de lezer. De afwisseling tussen herkenbaar bijgeloof en nuchter boerenverstand maakt Duivelseed tot een griezelig goed boek.
Het inkijkje in de christelijke wereld, waarschijnlijk fictief maar o zo heerlijk om lezen, is om je vingers bij af te likken. De moorden en de bezeten moordenaars doen je huiveren. De personages Luc en Mathieu en hun familie en vrienden zijn levensecht en de afwikkeling van de plot is adembenemend. Kortom, Duivelseed is echt een lekker boek om lezen.
Dat Grangé zelf de smaak van het occulte te pakken heeft, mag blijken uit zijn zevende boek Miserere .
Jean-Christophe Grangé -1961
Jean-Christophe Grangé is geboren In Boulogne-Billancourt op 15 juli 1961 . Hij studeerde af op een proefschrift van Flaubert in 1985. Toen ging hij een tijdje in een publiciteitszaak werken en later in een persagentschap waar hij een fotograaf ontmoet die hem meeneemt op reportage. Hij krijgt hierdoor de smaak van het reizen te pakken en verblijft tussen de nomaden, de pygmeeën , eskimo's en rendierdrijvers van Mongolië.Om de kosten van die reportages te kunnen bekostigen gaat hij zijn eigen persagentschap oprichten.Tijdens zijn trektochten maakt hij ook kennis met de poolgebieden en hij krijgt er de inspiratie voor zijn boek : " De vlucht van de ooievaars ". Als onbetwiste meester van de thriller mag Grangé zich in enkele jaren tijd verheugen in een breed lezerspubliek. Zijn thrillers zijn inmiddels vertaald in 30 landen , van Duitsland , V.S.A. ,tot Turkije en Japan. De meeste van zijn boeken zijn reeds met succes verfilmd .
Bibliografie :
De bloedrode gletscher
- 1999 -Les Riviéres Pourpres
De vlucht van de ooievaars -2002 -Le Vol des Cigognes
Herman Koch schreef een copieus zevengangenboek over verdorven ouders
***
Twee echtparen gaan een avond uit eten in een restaurant. Ze praten over alledaagse dingen, dingen waar mensen tijdens etentjes over praten: werk, de laatste films, de oorlog in Irak, vakantieplannen, et cetera. Maar ondertussen vermijden ze waar ze het eigenlijk over moeten hebben: hun kinderen.
De twee vijftienjarige zoons van beide echtparen, Michel en Rick, hebben samen iets uitgehaald wat hun toekomst kan verwoesten. Tot dusver zijn alleen vage beelden van de twee in Opsporing verzocht vertoond en zit het onderzoek naar hun identiteit vast. Maar hoe lang nog? Twee mannen, twee vrouwen, twee zoons - wie durft een beslissing te nemen over de toekomst van zijn eigen kind? Wat het nog ingewikkelder maakt is dat de vader van een van de jongens de beoogde nieuwe minister-president van Nederland is.
Het diner is de weergaloze en ambitieuze nieuwe roman van Herman Koch, waarin de vraag centraal staat in hoeverre je als ouder verantwoordelijk bent voor de daden van je eigen kind. In soepel proza schotelt Koch de lezer een bloedstollend verhaal voor dat zich binnen de tijdsspanne van een avond voltrekt.
Een roman over een allesbepalend etentje waarvan de strakke vorm slechts een van de vele kwaliteiten is.Koch is zich van het toneelachtige van zijn nieuwe roman goed bewust.
Het restaurant waarin het diner genuttigd wordt is De Kas in Park Frankendael in de Amsterdamse watergraafsmeer. Drie maanden van tevoren reserveren. Koch brengt er vier personen aan één tafel Ze hebben iets ongemakkelijks; iets naars te bespreken. Er moet iets worden opgelost. De herkenbaarheid zit niet zozeer in de inhoud van dat gesprek als wel in de wijze waarop de ambiance van het restaurant en het eigenaardige gedrag van het personeel worden geschetst.
Treffende observaties zijn er daarbij volop, zoals deze: 'Alleen in Nederland staan ze om de haverklap aan je tafeltje, ze schenken je niet alleen bij, maar werpen ook nog eens peinzende blikken op de fles wanneer deze leeg dreigt te raken' Tijdens het lezen van Het diner wordt bovendien snel duidelijk dat sprake is van een plot, en dat is ook al niet zo'n literaire eigenschap van een roman. Koch is in Het diner een plotbouwer. Hij verdeelt het verhaal in zeven gangen " vijf bedrijven met een proloog en een epiloog, In het openingsdeel Aperitief" stelt Paul zich aan ons voor als een weldenkende, sympathieke man die op een gezonde en vooral humoristische manier zijn weerzin etaleert tegen de snobistische haute-cuisine-cultuur van een duur restaurant in de Amsterdamse Watergraafsmeer . In Voorgerecht"worden de wederzijdse irritaties tussen de twee echtparen aan de dis zachtjes aangestipt. En in de gangen daarna verergert alles tot een harde climax in "Digestief".
Paul en Serge zijn broers; Serge is lijsttrekker van de grootste oppositiepartij, gedoodverfd premier en onuitstaanbaar ijdel en glad. Uiteindelijk zal hij nog de menselijkste van het viertal blijken te zijn, aangezien de andere drie letterlijk over lijken gaan om hun kinderen te vrijwaren van straf na een uitbarsting van zinloos geweld.
Want dat is waar Het diner om draait, om de arrogantie van ouders die koste wat kost willen voorkomen dat de toekomst van hun lieve, mooie zoontjes in gevaar komt omdat ze toevallig een zwerfster hebben gedood die in de weg lag.
Het diner heeft een dilemma als uitgangspunt, en wel het volgende: je weet dat je kind iets verschrikkelijks heeft gedaan, een ernstig misdrijf heeft gepleegd, maar niemand anders weet dat je kind dat heeft gedaan. Wat besluit je te doen? Ga je naar de politie of niet?
In het verlengde daarvan spelen zaken als erfelijkheid - zorgen jouw genen ervoor dat je kind zo'n boef is geworden? - geweten, opportunisme en loyaliteit een rol. Door zo'n dilemma centraal te stellen krijgt je roman,, als vanzelf een zekere gelaagdheid. Herman Koch is gelukkig het schrijven niet verleerd. De passages waarin de verteller thuis op de bank ligt te denken, behoren tot de hoogtepunten van dit boek: 'Iets fluisterde mij in dat ik met denken moest stoppen, dat ik vooral niet te ver door moest denken. Maar dat lukte nooit, ik dacht de dingen altijd door tot aan het eind, tot aan hun uiterste consequentie."
Wanneer ik een definitie zou moeten geven van geluk, schrijft Paul in het begin van de roman,dan is het deze: het geluk heeft aan zichzelf genoeg, het heeft geen getuigen nodig.] Het ongeluk is altijd op zoek naar gezelschap. Het ongeluk kan niet tegen stilte -" het kan vooral niet tegen de stiltes die vallen wanneer het alleen is.
De lezer voelt mee met die antiburgerlijke rebel die af en toe wel agressief uit de hoek komt. Dat Kochs nieuwe boek gedrenkt is in humor, zal niemand verbazen die zijn vorige romans heeft gelezen. Hij goochelt met raadsels en zet de lezer op een doortrapte manier voortdurend op het verkeerde been.
De grote stap die Koch in Het diner zet is dat de hoofdpersoon ondanks zijn eigenaardige psychological make-up geloofwaardig en herkenbaar blijft - een vader die weinig gemeen heeft met de karikaturen die het werk van Koch ook bevolken, en in wiens onvoorwaardelijke liefde voor vrouw en zoon je blijft geloven.
Het resultaat is één van de de beste Nederlandse romans van de laatste maanden.
Zo is Koch op zijn best, schitterend denkend en schrijvend tot aan de uiterste consequentie en niet ingesnoerd door iets wat zo wezenlijk kinderachtig is als een verbazingwekkende plot.
Herman Koch -1953
Herman Koch , geboren op 5 september 1953 in Arnhem , is een Nederlands acteur en schrijver. Koch verhuisde met zijn ouders al op zijn tweede naar Amsterdam. Hij zat daar later op het Montessori Lyceum, maar werd van school gestuurd. Toch begon Koch daarna aan een studie. Hij studeerde drie maanden Russich, en koppelde aan deze studie ook reizen. Zo werkte hij een jaar op een boerderij in Finland. Koch is bekend als acteur, voornamelijk van de televisieserie Jiskefet
, maar is ook schrijver en columnist van de Volkskrant . In 2005 schreef hij het dictee voor het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Hij is getrouwd met Amalia en heeft een zoon Pablo (1994) en woont voornamelijk in Spanje. Koch schreef ook onder de naam Menno Voorhof.
Zijn laatste roman "Het diner" is een klassiek en hecht opgebouwde roman over vier ouders die een dilemma hebben met betrekking tot de loyaliteit naar hun kinderen wanneer ze te weten komen dat die kinderen een zwerfster hebben vermoord. In hoeverre mag je je kinderen blijven beschermen? In de roman die tijdens een lange maaltijd wordt geserveerd, klinkt ook de luchtige en Jiskefetachtige toon over luxe-sterren-restaurants.
Bibliografie :
1985 - De voorbijganger, verhalen
1989 - Red ons, Maria Montanelli, roman
1991 - Hansaplast voor een opstandige, de beste verhalen van Menno Voorhof
480 pagina's | Uitgeverij De Fontein | oktober 2008
***
Archeologe Sophie Johannsen heeft tijdelijk werk bij een museum in Philadelphia dat haar niet bevalt; ze is blij als ze via haar tante, die patholoog-anatoom is, door de politie wordt ingeschakeld. Rechercheur Vito Ciccotelli heeft met zijn mensen het lijk van een vrouw gevonden en vermoedt dat in de bevroren grond meer doden begraven zijn. Met elektronica ontdekt Sophie inderdaad dat er nog meer graven zijn. De dader blijkt niet alleen middeleeuwse martelpraktijken te hanteren, zodat de op Sophie verliefde Vito haar hulp opnieuw vraagt, maar heeft ook toegang tot zeer geavanceerde computerapparatuur en computergames. Deze eerste van drie romantische detectiveromans over rechercheur Vito Ciccotelli van de vroegere scheikundelerares uit Florida wordt gevolgd door 'Scream for me' en 'Come to me'. Het actuele, spannende verhaal is goed opgebouwd, ondanks een iets te lang uitgesponnen plot, waarin het gevaar van computerspellen goed is verwerkt en de ontknoping verrassend is.
USA Today best selling schrijfster Karen Rose is van opleiding een scheikundig ingenieur . Haar derde boek " I'm Watching You " ontving de RITA award van de Romance Writer's of America' voor het Best Romantic Suspense -boek van 2005. " Die for Me "haar achtste boek viel diezelfde eer te beurt in 2007 en kreeg er the Gayle Wilson Award for Excellence nog eens bovenop . Haar boeken zijn vertaald in vijf verschillende talen . Haar roman " Scream for Me " is de opvolger voor " Die for Me. "
**** In een gecomputeriseerde toekomstwereld waar illusie en werkelijkheid nog maar nauwelijks van elkaar zijn te onderscheiden, wordt een aan lager wal geraakte dief van software een pion in een geheimzinnige angstaanjagende machtsstrijd.
Talking about how 9/11 spurred his shift from Science Fiction to Fiction.: "I think it gave me ample proof that the world was stranger and more incomprehensible initially than anything I would have been able to imagine as a science fiction writer."
***
Naarmate de tijden platter worden, de wereld meer en meer van haar raadselen ontdaan wordt en de wonderen sneller de wereld uit vlieden, naarmate we, kortom, onze biotoop beter gaan kennen en kunnen analyseren en berekenen, is de behoefte aan geheimen en mysteries evenredig aan het toenemen. Als het onweert gelooft niemand nog dat de hemel op zijn hoofd gaat vallen. Ufo's zijn altijd stiekeme militaire projecten van de yankees. De regenboog is geen verzoeningsteken van God. Het monster van Loch Ness dankt haar bestaan aan een reeks mislukte foto's, bovenwereldse graancirkels in Britse korenvelden zijn ginnegappend aangebracht door een stelletje malloten van boeren . En de bijna-doodervaring is, net als het déjà-vu, een eenvoudig chemisch uitglijdertje in de menselijke hersenen.
Met Neuromancer, introduceerde William Gibson het woord cyberspace in de wereld- en science fiction zou nooit meer hetzelfde zijn. Laten we een twintigtal jaar teruggaan in de tijd. Het is 1984 en ene William Gibson schrijft een boek over hackers, Internet, firewalls, kunstmatige intelligentie, de Matrix, Cyberspace en virusprogramma's. Toen was het allemaal nieuw, nu is de wereld die Gibson creëerde zo dichtbij gekomen, dat het vertrouwd in de oren klinkt.
Het boek stond ook aan de wieg van een nieuw genre Science Fiction: Cyberpunk.
Het boek maakte grote indruk, niet alleen omwille van het onderwerp, maar ook door het flitsend taalgebruik, de taal van de straat, de donkere post-industriële wereld waarin het verhaal zich afspeelt en die doet denken aan de film Blade Runner. Gibson kreeg de Hugo, Nebula en Philip K. Dick Awards voor het boek.
Neuromancer (1984) speelt zich af in de net-niet-nabije toekomst. Plastische chirurgie is alomtegenwoordig: bijna alle mensen hebben implantaten en kunstmatige ledematen en organen, en gebruiken designer-drugs als waren het snoepjes. De wereld wordt gedomineerd door multinationals, er is verregaande corruptie, vervuiling, en verval.
Met behulp van 'consoles', breekt Case,een toetsencowboy, die omwille van een beroepsfout zijn talent om zich met de Matrix te verbinden heeft verloren,binnen in webruimtes (cyberspace) van bedrijven om daar informatie te stelen.
Hij overleeft in Chiba City in Japan. Op een dag wordt hij gerecruteerd door Molly, een in leer geklede straat-samouraï,die voor Armitage werkt. Die Armitage is een KI (kunstmatige intelligentie) van de firma Tessier-Ashpool.
Case, gelokt door de belofte om weer in de Matrix te kunnen doordringen, wordt in zijn aanval bijgestaan door Vlaklijner, een gestorven hacker die in de Matrix verder leeft. Een Chinees militair virusprogramma moet het "ijs" van de data van Tessier-Ashpool kraken... Een elektronisch verdedigingssysteem, een soort firewall, in het boek ICE genaamd, kan voor de hackers echter echt de dood betekenen. Door middel van chirurgie worden kleine gifzakjes in het lichaam van Case aangebracht Enkel als hij erin slaagt de netwerken van het bedrijf Tessier-Ashpool SA te hacken, zal het gif geneutraliseerd worden. Case en een aantal companen, waaronder Molly, moeten onder deze chantage de uitdaging wel aangaan.
Het boek werd geschreven in een tijd waarin een aantal van de woorden die wij nu zouden gebruiken om de gebruikte concepten te beschrijven nog niet bestonden, en dus noemt Gibson sommige dingen anders dan de naam waaronder we ze nu kennen. Neuromancer werd gevolgd door Count Zero en Mona Lisa Overdrive, en vormt daarmee een trilogie die bekend staat als de Sprawl-serie.
De boeken van Gibson zijn rijk wat inventiviteit, taal en stijl betreft, en lijken nog het meest op Japanse anime/manga .
De scènes wisselen snel, en wat echt gebeurt en wat niet, vanuit wiens gezichtspunt en in welke ruimte (de echte of cyberspace) is niet altijd duidelijk, waardoor het gevaar van desoriëntatie bij de lezer steeds op de loer ligt. Zij vragen daarom eigenlijk om herlezing, die ook niet snel zal vervelen. Er komt veel geweld en actie in voor.
Gibson kiest resoluut voor zgn. used future: de toekomst ziet er grauw, vuil, vervallen en gevaarlijk uit. De auteur roept een coherent futuristisch universum op, volgestouwd met details. Typisch is dat hij niet stilstaat bij die details om ze te beschrijven en/of te verklaren; de lezer moet dus zelf veel gissen en invullen.
Vaak lopen twee of meer vertellijnen parallel. Bovendien kunnen bepaalde personages (Case, bijvoorbeeld) andere personages hacken: Case neemt dan de zintuiglijke waarnemingen van bijvoorbeeld Molly over (hij ziet, voelt, ruikt etc. wat Molly ziet, voelt, ruikt etc.).
Dit veroorzaakt vaak verwarring wat betreft het vertelperspectief. Al deze stilistisch grensverleggende elementen maken de leeservaring extra intensief.
Gibson verwierf internationale faam met zijn vloeiende, meeslepende proza, en de nabije-toekomst wereld die hij in de Zenumagiër-trilogie neerzette, een wereld gebouwd op afval, een stedelijke wildernis waarin de technologie veel minder op de voorgrond treedt dan in de traditionele SF, maar een des te grotere impact heeft op het dagelijkse leven. Centraal in zijn boeken staat de ''matrix'', ofwel ''cyberspace'', de virtuele wereld gevormd door aan elkaar gekoppelde computersystemen die pas veel later opgang zou maken als het internet, en de ''jockeys'', de jonge en hippe hackers die met hun brein en zenuwstelsel rechtstreeks op de matrix zijn aangesloten.
In de geest van het postmodernisme oefende zijn werk een grote invloed uit op een hele generatie schrijvers en kunstenaars, van Bruce Sterling tot Paul Verhoeven. Het is met name zijn geslaagde integratie van menselijke individuen met een tot in het extreme vercommercialiseerde en vertechnologiseerde wereld die zijn werk zo indringend maakt.
"Kaleidoscopic, picaresque, flashy, and decadent...an amazing virtuoso performance...Neuromancer, in every sense, is state-of-the-art." - The WASHINGTON POST.
William(Ford) Gibson -1948
Verenigde Staten (Conway, South Carolina), Canada, 17 mrt 1948-
William Gibson, William (Ford) Gibson, geboren in 1948 in Myrtle Beach, South Carolina, Amerika, is sinds 1968 woonachtig in Toronto, Canada en vanaf 1972 gevestigd in Vancouver. Hij debuteerde in 1977 met Fragments of a hologram rose, een verhaal dat werd gepubliceerd in het tijdschrift Unearth, dat met Burning Chrome en Johnny Mnemonic in 1983 werd gebundeld in Burning Chrome, een verhalenbundel die in de SF-underground een enorme impact had en later als het begin van de Cyberpunkbeweging werd betiteld.
In 1984 verscheen Zenumagiër een roman die hem in een klap tot een beroemdheid in SF-land maakte, later gevolgd door Count Zero en Mona Lisa Overdrive, samen de Zenumagiër-trilogie.
Ecoloog en politieman Virgil Flowers(drie keer getrouwd, drie keer gescheiden) , wordt de nieuwe held van thrillerauteur Sandford, die hem introduceerde in 'Verborgen boodschap', zijn zeventiende thriller over rechercheur Lucas Davenport.
Davenport heeft Virgil drie jaar geleden gerecruteerd voor het Bureau Misdaadbestrijding (BM) in St. Paul, Minnesota en heeft hem 'alleen maar het ruige werk' beloofd. Ruig is de zaak waar Virgil in dit verhaal mee te maken krijgt zeker. Het verhaal begint geweldig goed. Bij de eerste bladzijden is de lezer al geboeid. Virgil Flowers. De naam klinkt als van een nicht, maar het tegendeel is waar. Dit is namelijk de vleesgeworden vrouwverslindende macho met een klein hartje in de nieuwe serie van John Sandford.
Hij wordt naar een afgelegen prairiestadje Bluestern gestuurd voor de vreemde moord op een hoogbejaard echtpaar (bij de man zijn de ogen uit het hoofd geschoten), maar als hij er is, brandt ook nog het huis van de gehate rijke, hoogbejaarde speculant Judd tot op de grond af. Judd, zit in het huis opgesloten en kan niet meer ontsnappen. Virgil Flowers komt er achter dat er vele redenen zijn om Judd te haten. Toch gaat hij op zoek naar de moordenaar van Judd. Wie heeft het voorzien op deze tachtigers? Het blijkt allemaal te maken te hebben met gebeurtenissen uit het verleden die tot veel armoede en andere ellende in het stadje hebben geleid.
Judd leek een rokkenjager te zijn, die op zakelijk vlak letterlijk over lijken leek te gaan.
Plots zitten we in een moderne Agatha Christie, waarbij iedereen wel in aanmerking lijkt te komen voor deze moord, en we eigenlijk moeten zoeken wie het niet zou kunnen hebben gedaan In een besloten kring van een kleine stad bevinden we ons met de beste ingrediënten om een leuke policier in handen te krijgen, vlot leesbaar, inleefbaar en bijzonder boeiend geschreven.
Voor de liefhebbers van de betere thriller, is het steeds weer uitkijken naar de werken van deze auteur, die een forse reeks van boeken wist uit te brengen met zijn vaste held, Lucas Davenport. Zoals steeds bij deze auteur is het opnieuw een pageturner geworden die zeker niet tegenvalt en tegemoet komt aan de verwachtingen die de fans van Sandford stellen bij zijn boeken. Uiteraard geen klassieke literaire werken, maar leuke en spannende avonturen, die de tand des tijds overleven, en die je na een aantal jaren toch wel weer eens ter hand kan nemen om nog eens van het verhaal te kunnen genieten.
De auteur die voor zijn werk als verslaggever reeds werd beloond met een Pullitzer Prize, bewijst dat hij, naast zijn non-fiction-werk eveneens een grootmeester is in de wereld van de spannende verhalen...
De schrijfstijl van Sandford spreekt je aan vanwege de knipoog die erin te vinden is, want enerzijds schrijft hij actiethrillers waarin het er soms knap ruig aan toe gaat, en anderzijds schrijft hij puur amusement met - een hoog oh-gehalte. Op die manier ontstaat er een lichtvoetigheid dankzij welke je niet alleen door het verhaal racet, maar hij ook regelmatig een glimlach op je gezicht tovert.
John Sandford is een heel productieve auteur, die regelmatig twee boeken per jaar schrijft. Tot nu toe is dit nog zelden ten koste van de kwaliteit gegaan.
De kracht van Sandford zit hem in het sausje humor dat de boel aardig relativeert. Dit werkt echter niet op alle momenten en haalt soms jammer genoeg wel eens de spanning uit het verhaal.
John Sandford -1944
John Sandford , geboren in Cedar Rapids,Iowa op 23 februari 1944 is het pseudoniem voor journalist en Pulitzer Prize-winnaar John Rosswell Camp. Hij liep school in Cedar Rapids, studeerde in 1962 af aan Washington High School .Na vier jaar behaalde hij in 1966 zijn B.A. in American Studies aan the University of Iowa. In 1966 huwt hij met Susan Lee Jones , een medestudente aan the University of Iowa. Hij was in the U.S. Army van 1966-68, werkte als verslaggever voor the Cape Girardeau Southeast Missourian van 1968-1970, en keerde van 1970-1971 terug naar de universiteit om er zijn M.A. in journalistiek te behalen . Hij werkte voor de krant Miami Herald van 1971 tot 1978 en verhuisde aansluitend naar Minneapolis, waar hij werkte voor Saint Paul Pioneer Press.
Hij was een finalist voor de Pulitzer-prijs met een verhaal over de cultuur van de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika, de indianen. Hij won de Pulitzer-prijs in 1986 met een artikelenreeks over het leven van een moderne boerenfamilie. In 1989 schreef hij zijn eerste fictieromans, de politiethriller Spel op leven en dood (Rules of prey) en Het duivelscontract(The fool's run). De laatste werd onder zijn eigen naam (John Camp) gepubliceerd, de eerste onder het pseudoniem John Sandford . Nadat gebleken was dat romans die onder pseudoniem waren gepubliceerd meer succesvol waren, werden alle volgende romans onder het pseudoniem John Sandford gepubliceerd.
* Three Cups of Tea * van Greg Mortensen en David Oliver Relin
Drie koppen thee .
Eén man op vredesmissie...Eén school tegelijk
Vertaling: Joost de Wit
Aantal pagina's: 448 Oorspronkelijk titel: Three Cups of Tea
verschenen bij Uitgeverij : Nieuw Amsterdam -oktober 2008
#1 New York Times Bestseller :
Three Cups of Tea -
One Mans Mission to Promote Peace . . . One School at a Time
van Greg Mortenson en David Oliver Relin
Uitgeverij :VIKING Hardcover 2006
ISBN 0-670-03482-7 ***
"Hier [in Pakistan en Afghanistan] drinken we bij het zakendoen drie koppen thee. Bij de eerste ben je nog een vreemde, de tweede maakt je een vriend, en na de derde word je familie. En voor familie doen we alles - zelfs met gevaar voor eigen leven.' Haji Ali, dorpshoofd van Korphe, Karakoramgebergte, Pakistan
"True freedom does not only come from studying, reading and writing. True freedom comes through never giving up hope." - Greg Mortensen
***
In 1993 vond bergbeklimmer Greg Mortenson na een mislukte poging om de op een na hoogste berg ter wereld, de K2, te bedwingen, en na bij de afdaling zijn weg te hebben verloren tijdelijk onderdak in een tot armoede vervallen Pakistaans dorpje Korphe in het Karakoramgebergte. Onder de indruk van de warmte waarmee hij daar werd ontvangen, beloofde hij terug te komen om te helpen bij het bouwen van een school.
In de tien jaar erna zette Mortenson niet één, maar nu al vierenzestig scholen - ook voor meisjes - neer in het onherbergzame gebied van de Taliban. Dit spannende en meeslepende verhaal getuigt van de daden waartoe de kracht van de menslievende geest in staat is.
Het geeft een zeer goed inzicht hoe het leven in dat deel van de wereld plaatsvindt .Het opent je ogen voor dingen waarover in de westerse journalistiek weinig over te lezen is, de andere kant van het verhaal zeg maar.Het gaat hier over mensen en gewoonten, die als we ze zouden weten, ons beeld over de Islam en waarden en normen die daar bij horen totaal zou veranderen
Wat deze man bewerkstelligt zou voor ons een voorbeeld moeten zijn hoe wij als welvarende westerlingen werkelijk hulp kunnen bieden en voor gelijkheid in de wereld als geheel zouden kunnen zorgen.
Greg Mortenson en de journalist David Oliver Relin vertellen in Three Cups of Tea ,de reis die Mortensen leidde van zijn mislukte klimpoging tot het succesvol oprichten van scholen in één van de meest onherbergzame gebieden van Afghanistan en Pakistan. Door wapens te vervangen door potloden , en vrede te promoten met boeken brengt Mortensen hoop en opvoeding bij aan de afgelegen gemeenschappen van centraal Azië.
Dit is een biografisch boek over een bergbeklimmer die scholen bouwt in Pakistan en Afghanistan, als een belofte voor hulp die hij van de inwoners kreeg. De scholen bestaan als teken van vrede en steun voor vooral de meisjes in de meeste dorpen. Er staat ook veel nuttige informatie in over hoe je zijn project kan steunen.
Eén man op vredesmissie...Eén school tegelijk
,
Drie koppen thee is een voortreffelijk boek dat op een bijzonder belangrijk moment in de geschiedenis verschijnt. De voor het onderwijs verantwoordelijke overheden in Pakistan en Afghanistan schieten op indrukwekkende wijze tekort. Mortenson biedt met zijn werk de armste kinderen de kans om een evenwichtige opleiding te volgen, waardoor ze minder gemakkelijk ten prooi zullen vallen aan de rekruterende madrassas.
Hoe meer mensen dit lezen hoe beter. Van het begin tot het eind boeiend en het beschrijft een hartverwarmend liefdevol mens, waar we ons aan zouden moeten spiegelen.
De verpleegkundige en voormalig bergbeklimmer Greg Mortenson (foto) is directeur van het Amerikaanse Central Asia Institute in Bozeman, Montana, en is enige maanden per jaar in Pakistan en Afghanistan bezig met het bouwen van scholen. Hij is getrouwd en heeft twee kinderen met Dr Tara Bischop ( dochter van Dr .Barry Bischop :de senior National Geographic Society (NGS) uitgever, NGS Chairman of Research and Exploration Committee, en fotograaf van the NGS American Everest 1963 expedition.
De Amerikaanse journalist David Oliver Relin reist de hele wereld af en kreeg voor zijn creatieve professionele bezigheden meer dan veertig landelijke prijzen toegekend. Hij studeerde en doceerde aan de Writers' Workshop in Iowa, en levert geregeld werk aan bladen als Parade en Skiing Magazine. Hij woont in Portland, Oregon.
"Greg Mortenson represents the best of America. Hes my hero. And after you read Three Cups of Tea , hell be your hero, too." -U.S. Representative Mary Bono (R-Calif.)
This is a novel about the unbreakable bond between mother and child, about a woman who takes justice into her own hands only to discover how very dangerous playing God can be and about the destructive, redemptive, terrifying power of love.
Love and hate are 'Perfect Match' ; Mom turns vigilante after son's molestation.
*** Hulpofficier van justitie Nina Frost vervolgt het soort misdaden dat families verscheurt.
Ze helpt de slachtoffers en hun familie een weg te vinden door een nachtmerrie - zelfs wanneer het rechtssysteem niet altijd het foutloze kompas is dat het behoort te zijn.
Ze leert dat de enige manier om dit mijnenveld over te steken bestaat uit medeleven tonen, strijden voor rechtvaardigheid en emotioneel afstand houden. Maar als ze ontdekt dat haar vijfjarig zoontje Nathaniel seksueel misbruikt is , worden in één klap al haar zekerheden omver gemaaid. Ze bedenkt een plan om recht te eisen voor haar zoon,.Het offer dat ze zal moeten brengen en de consequenties zijn op dit moment niet meer belangrijk voor haar.
" De kleine getuige " van Jodi Picoult gaat over een jongetje van vijf dat door een priester verkracht is. Zijn moeder schiet, in de rechtszaal, de dader dood, opdat haar zoontje niet hoeft te getuigen en ze doet het voorkomen alsof ze op dat moment ontoerekeningsvatbaar was.
Zij is zelf hulpofficier van justitie en weet wat een rechtszaak met haar kind zal doen. Beschreven vanaf de moord en vanuit de perspectieven van het jongetje Nathaniel - dat sinds het misbruik niet meer praten kan -, zijn moeder, zijn vader, een vriend en de hulpofficier van Justitie, vertelt het boek het verhaal dat aan de moord voorafging en het verhaal van daarna, met een verrassend slot.
Aan de ene kant is Nina officier van justitie, wiens werk het is om daders van seksueel misdrijf achter de tralies te krijgen en vaak moet aanzien hoe de kinderen ook door de ondervragingen in de rechtszaal getraumatiseerd worden.Bovendien weet ze uit ervaring dat de daders meestal vrijuit gaan of minimale straffen krijgen omdat de bewijsvoering zo moeilijk is. Aan de andere kant is zij natuurlijk nu de moeder wiens kind het slachtoffer is en wel door een priester die zij vertrouwde. Het verhaal neemt verschrikkelijke wendingen die met DNA te maken hebben, en zo komen er best ethische en morele kwesties aan de orde. Je moet even in gedachten houden dat ze het Amerikaanse rechtssysteem beschrijft met een jury. Menig een zouden de dader helemaal gesloopt hebben als het hun kind was en kunnen haar heel goed begrijpen.
Haar man is woedend. Het is niet zeker dat ze vrijgesproken wordt en dat zou voor hun zoontje rampzalig zijn. Sinds de vervelende gebeurtenis waarbij hij misbruikt is door een pater heeft hij zijn moeder nodig. Zonder zijn moeder lukt het hem niet om te praten.
Nina is ervan overtuigd dat ze de zaak zal winnen als ze maar volhardt in haar vlaag van verstandsverbijstering. Ze stort echter in als blijkt dat ze de verkeerde pater neergeschoten heeft. De echte dader sterft een natuurlijke dood voordat hij opgepakt wordt.
De dag van het proces nadert. De advocaten halen alles uit de kast om hun gelijk te halen. Dat lijkt te werken, want de jury is verdeeld en kan niet tot een unanieme beslissing komen. Het lot van Nina ligt nu in de handen van de rechter. Hij zal een uitspraak moeten doen op basis van de geldende wetten en met een videoband waarop te zien is dat Nina de man doodschiet is er weinig kans op vrijspraak.
Schitterend uitgewerkt boek. De spanning druipt ervan af. En niet alleen omdat je wilt weten of het Nina lukt om vrij te komen, maar ook omdat er veel spanning hangt tussen alle verschillende karakters in het boek.
Jodi Picoult blijkt veel kennis te hebben van het rechtssysteem en van bepaalde psychische aandoeningen. Ze weet alles overtuigend te brengen en ze schrijft het op een manier, zodat je het ook gemakkelijk aan zou nemen. Mocht Jodi het verzinnen, zou je het waarschijnlijk toch voor lief nemen.Ze zet de gedachten en gevoelens van een vijfjarige jongen bijna perfect neer.
Nina gaat heel ver om haar kind te beschermen. Als het er in eerste instantie op lijkt dat haar man Caleb de dader is, aarzelt ze geen moment om hem aan te geven. Ze twijfelt een beetje aan haar man en vindt dat hij niet genoeg doet om hun zoon te beschermen. Maar Nina weet niet dat de vaderliefde net zo diep zit als de moederliefde in dit boek.
Picoult is er met dit boek weer ingeslaagd om te laten zien wat onvoorwaardelijke liefde met mensen doet. Ze zijn in staat tot het ondenkbare.
It is impossible not to be held spellbound by the way she forces us to think, hard, about right and wrong .-The Washington Post
Jodi Picoult -1966
*** Jodi Picoult ,is een Amerikaanse auteur , geboren in 1966 en opgegroeid in Nesconset op Long Island, New York.Picoult schreef reeds op vijfjarige leeftijd haar eerste verhaal getiteld : "The Lobster Which Misunderstood." Zij studeerde creatief schrijven aan Princeton University, waar ze in 1987 haar diploma behaalde.Terwijl ze nog college liep schreef ze twee korte verhalen in Seventeen magazine .Onmiddellijk na haar studies belandde ze in verschillende jobs : textbooks uitgeven tot Engelse les geven.. Ze behaalde ook een M.A. in opvoeding aanHarvard University. Ze huwde met Tim Van Leer die ze tijdens haar studententijd leerde kennen.Ze woont samen met hem en haar drie kinderen Sammy,Kyle en Jake en een handvol huisdieren. in Hanover, New Hampshire.Nineteen Minutes, Picoult's roman die handelt over de nasleep van een beschieting van een dorpsschool was haar eerste roman die nummer één behaalde op de New York Times bestsellerslijst. Ze zou dit nog eens herhalen met haar boek :" Change Of Heart ", dat uitkwam in maart 2008 .
Ze won de New England Book Award in 2003 voor haar hele oeuvre, dat bestaat uit boeken als De tweede dochter en De tiende cirkel.
De Brusselse politiecommissaris Stijn Goris, brengt zijn weekend door in zijn appartementje aan zee. Terwijl hij aan het uitwaaien is op het strand van Koksijde stort er voor zijn ogen een vliegtuigje neer. Hij is behulpzaam met het toedienen van de eerste zorgen aan de piloot.
's Anderendaags blijkt dat de piloot aan de Brusselse Rooseveltlaan woont. Stijn krijgt de vraag om eens langs te gaan bij de flat van de man.Dit huisbezoek is het begin van een zaak die begint met een ongeluk en evolueert tot mensenhandel. De crash blijkt geen ongeval, maar een misdaad te zijn. Een misdaad met vertakkingen tot in Praag.
En voor Stijn en zijn collega inspecteur Stef Pauwels het goed en wel beseffen zitten ze op het spoor van een Russische maffia organisatie, die hun lucratieve handel niet zonder slag of stoot willen opgeven.Het duo moet opboksen tegen een maffia die handelt in drugs, porno en kinderen.
Samen met zijn collega gaat hij spannende, maar ook pijnlijke weken tegemoet.
Voor Stijn Goris is de speurtocht vooral een confrontatie met zijn eigen,door misbruik getekende jeugd. De jacht op de kindersmokkelaars wordt een afrekening met zijn persoonlijke demonen. Als Goris bovendien ontdekt dat hij door zijn oversten wordt misbruikt, dreigt hij door het lint te gaan.
Zo wordt Goris heel het boek lang geconfronteerd met vreselijke herinneringen aan het misbruik waarvan hij als kind slachtoffer was.
De Coninck neemt de lezer niet alleen mee naar Koksijde, Antwerpen, Praag en Amsterdam; hij brengt ook Brussel in beeld: van het betere"volk van de Rooseveltlaan tot de seksshops in de binnenstad. De lokale politie is de biotoop waarin hij zich thuisvoelt en waaraan hij naar eigen zeggen veel te danken heeft.
De Coninck broedde al langer op een boek, maar pas toen hij in 2005 ernstig ziek werd en zes maanden lang niet kon werken, heeft hij zich aan het schrijven gezet.op zijn laptop. Niet met de bedoeling het boek uit te geven, maar als therapie. Een collega heeft hem toch kunnen overhalen het manuscript aan uitgevers aan te bieden. Greet Spaepen, redacteur bij de uitgeverij Houtekiet, geeft eerlijk toe dat ze sceptisch aan de lectuur van De Praagse connectie is begonnen. Weer eens een politiecommissaris die denkt een boek te kunnen schrijven ? Ze gaf hem echter het voordeel van de twijfel , werd uiteindelijk meegesleept door het verhaal en las het boek in één ruk uit.
De Coninck is naar verluidt dan ook de eerste politieman in functie die een misdaadroman heeft geschreven. Het typische 'pv-taaltje' waarmee politiemensen behept zijn, moest uit De Praagse connectie, maar De Coninck stond erop dat de politionele procedures gerespecteerd werden. Het sturen van een rogatoire commissie, bijvoorbeeld, verloopt geheel volgens het boekje. De hele rits misdaden die de auteur in zijn boek verwerkt :moord, kinderporno en kinderhandel, drugs en maffia -hinderen de vaart van het boek niet. In zijn eerste misdaadroman creëert Christian De Coninck boeiende en geloofwaardige figuren.
Brussel ,waar de auteur is geboren in de schaduw van de Basiliek van Koekelberg - is zijn geliefde stad. Eerlijkheidshalve moet De Coninck bekennen dat hij zich voor de karaktertrekken van sommige personages heeft geïnspireerd op personen die hij in het ware leven ontmoet heeft.
Collega's zijn dan ook benieuwd wie zij in het boek zullen herkennen. En hij geeft zichzelf in het boek heel even zijn echte rol mee ,als woordvoerder van de Brusselse politie. In De Praagse connectie heet de woordvoerder van de politie niet De Coninck, maar De Prins.
Christian De Coninck: "Het is niet toevallig dat ik de onderzoeksrechter een pijp laat roken en hem Bruno De Graaf noem. Dat is natuurlijk een verwijzing naar de Brusselse onderzoeksrechter Bruno Bulté, die zopas procureur des Konings werd. Bulté is een van de fijnste magistraten met wie ik ooit werkte. Als je met vermoedens zat maar er geen harde bewijzen voor vond, kon Bulté je altijd weer op weg zetten naar de bewijzen. Natuurlijk herkende hij zichzelf al in mijn boek."
Zowat alle grote thema's komen in het boek aan bod: vriendschap, liefde en tederheid, passie en seks, macht en machtmisbruik, waarheid en leugen, zonder hebzucht te vergeten.Maar de auteur vertelt het relaas met een ongelooflijk vlotte schrijfstijl, die zeer aangenaam is om lezen. De Coninck is een goed verteller maar, een rijker taalgebruik zou zeker mogen .Het verhaal zelf is een verzameling van thema's uit enkele tientallen klassieke misdaadromans. Niet dat het verhaal na een tijdje begint te stokken maar het is allemaal een beetje déjà lu.
Gelukkig geeft De Coninck beroepshalve de lezer fraaie politietechnieken mee. En er staan een paar mooie pagina's in waarbij je de auteur vergeet.
En belangrijker nog, eigenlijk blijf je wel lezen, ondanks een ferme put in het verhaal iets voorbij halfweg. Het kan dus nog beter, want het gemak waarmee het hoofdpersonage door het verhaal raast, is bij momenten moeilijk voor waar aan te nemen: bijna nergens loopt het mis, weet het hoofdpersonage het niet meer of krijgt hij zijn nul op het request. Wel prachtig beschreven is de wijze waarop Stijn Goris ingehaald wordt door zijn eigen verleden en hij op een bepaald moment zichtzelf tegenkomt tijdens het onderzoek.
Een jaar na de verschijning van de misdaadroman, het debuut van Christian De Coninck, werd een contract getekend tussen de auteur, uitgeverij Houtekiet en filmproducent Eyeworks Film & TV Drama voor de film- en televisierechten.
Tv producent en ex tv-presentator Reinout Oerlemans heeft de filmrechten van een thriller gekocht. Ditmaal van De Praagse Connectie van C. de Coninck. Ook over de rechten voor verfilming van alle vervolgromans werd een akkoord bereikt.
Hij is zeer tevreden dat Brussel nu, net als Antwerpen met Jef Geeraerts" Vincke en Verstuyft", zijn flikkenduo heeft. Dat is goed voor het imago van de Brusselse politie. Want politie en cultuur worden niet vaak in één adem genoemd.De Coninck komt nu naast zijn optredens als politiewoordvoerder ook in de media als misdaadauteur.
Al bij al is De Praagse connectie toch een goed debuut dat plezierig was om lezen van een auteur die nog groeimarge heeft.
Christian de Coninck -23 juli 1960
Christian De Coninck is geboren in BRUSSEL : werkt als politiecommissaris en woordvoerder van de Brusselse politie op het bureau in de Kolenstraat . Tijdens een langdurige hospilalisatieperiode in 2005 begon hij als therapie zijn debuut-misdaadroman De Praagse Connectie te schrijven. Hij woont in Asse.
Bibliografie :
De Praagse Connectie -2007 Het octopuscomplex-2008 Het boemerangprincipe( zal in maart 2009 verschijnen)
"Breathes there the man, with soul so dead, Who never to himself hath said, This is my own, my native land!"
Lahiri handles her characters without leaving any fingerprints. She allows them to grow as if unguided.
Reading her stories is like watching time-lapse nature videos of different plants, each with its own inherent growth cycle, breaking through the soil, spreading into bloom or collapsing back to earth.
***
In acht opmerkelijke verhalen, waarbij ze de lezer meeneemt van Amerika naar Europa, India en Thailand, onderzoekt Jhumpa Lahiri de complexiteit van familiebanden en het leven tussen twee culturen. Alle personages in deze bundel hebben iets verloren - liefde, geliefden, geborgenheid - en zijn daardoor gedwongen hun weg te zoeken op onbekend terrein. Zo laat een moeder na haar dood een leegte na die haar dochter noch haar man weten te vullen en beseft een dertigjarige man tijdens de bruiloft van zijn jeugdliefde dat zijn huwelijk voorbij is. Terwijl Lahiri de innerlijke levens van haar personages onder een vergrootglas legt, toont ze ons de momenten waarop die levens een transformatie ondergaan: hoe apathie kan veranderen in hoop, behoedzaamheid in overgave en verdriet in genegenheid.
De acht opmerkelijke verhalen in haar nieuwste boek spelen zich af in Cambridge, Seattle, India en Thailand gaan alle over familiegeheimen: dat wat tussen vaders en dochters, moeders en zonen, vrienden en geliefden ongezegd blijft.
De Amerikaanse Jhumpa Lahiri heeft de Frank O'Connor Award gekregen voor haar verhalenbundel Vreemd land.
De jury kende haar onmiddellijk de prestigieuze prijs ter waarde van 35.000 euro toe, zonder eerst een shortlist bekend te maken. Vreemd land ,kwam bij zijn verschijnen dit voorjaar meteen op nummer één binnen in de bestsellerlijst van de New York Times, wat zeer uitzonderlijk is voor een verhalenbundel.
De krant sprak van een 'comet landing', omdat het zo zelden voorkomt dat een fictieschrijfster zo'n grote commerciële impact heeft. Ook Lahiri's eerste verhalenbundel Interpreter of Maladies (1999), bekroond met de Pulitzer Prize, ging als zoete broodjes over de toonbank. Er werden liefst 600.000 exemplaren van verkocht.
Dat zou je een vorm van literaire antropologie, van thick description kunnen noemen," zo vertelde de Indiaas-Amerikaanse Jhumpa Lahiri in een interview naar aanleiding van haar romandebuut The Namesake Treffender dan met deze woorden had Lahiri de thematiek van haar nieuwe verhalenbundel Unaccustomed Earth niet kunnen verwoorden. Want ook hier de titel geeft het al aan draait het om de pogingen van immigranten zich aan te passen aan het nieuwe leven en het mislukken ervan.
Hoe lang kan je voortbouwen op een vertrouwd thema zonder te vervelen? Lang, blijkt uit deze bundel, waarin de verhalen tussen de veertig en zestig paginas beslaan
. En het laatste deel bestaat weliswaar uit drie afzonderlijke verhalen, maar die zijn met elkaar verbonden door de twee hoofdpersonen Hema en Kaushik en hun overlappende verleden, zodat je eigenlijk kan spreken van een novelle. De reden dat ook deze bundel weer goed is, is in de eerste plaats omdat ze vrij is van vals sentiment.
De andere reden is de afstand tot het thema. Het beste voorbeeld van het ontlopen van vals sentiment zijn die drie slotverhalen (of die slotnovelle), waarin de jeugd van Hema en Kaushik wordt beschreven.
Kortom, alle ingrediënten voor een soap zijn aanwezig en het dreigt zelfs potsierlijk te worden wanneer Kaushik voor zijn vertrek naar Hongkong nog een weekje uitrust in Thailand: hij komt om bij de tsunami van Kerst 2004. Het is een dramatisch slot, een Bollywood-drama waardig. En toch wordt het geen soap. Dat heeft bijvoorbeeld te maken met het wisselende perspectief dat Lahiri hanteert. In het eerste verhaal gaat het vooral om de ergernissen over de Amerikanisering van Kaushiks familie. In het tweede om de ergernissen van Kaushik over zijn vader en diens nieuwe vrouw en kinderen. De dramatische gegevens lijken voor de verhalen een bijrol te hebben.
En dat is ook de kracht van de andere verhalen. Steeds gaat Lahiri uit van een duidelijk gegeven: alcoholisme van een broer, de relatie tussen een Indiase vrouw en haar onbetrouwbare Egyptische vriend, de etentjes van een Bengaalse student bij een geïsoleerd gezin en diens later ineens verschijnende Amerikaanse vriendin.
Maar al die conflictsituaties worden beschreven vanuit de derde persoon, een toeschouwer.
En dat is misschien wel de belangrijkste reden: door de afstand die Lahiri zo schept, komen de karaktertyperingen sterker over. Ze worden bovendien vanuit de verleden tijd verteld. Maar belangrijker is de keuze voor het perspectief van een medepersonage. Als je de isolatie en het onvermogen je aan te passen wilt beschrijven, werkt dat goed vanuit het perspectief van een derde.
Lahiri neemt zelf afstand in de benadering van het haar zo vertrouwde onderwerp van ontworteling
. In haar debuut, de verhalenbundel Interpreter of Maladies waarmee ze de Pulitzer Prize won, speelden enkele van de verhalen zich af in de Verenigde Staten, maar andere ook nog in het thuisland India (Calcutta). De India- verhalen draaien weliswaar om de outcast, maar ze zijn ondanks de merkwaardige personages minder op afstand geschreven. En ook de verhalen die zich wel in Amerika afspelen, zijn zelden een terugblik. In haar goed ontvangen en verfilmde bestseller The Namesake is een alwetende verteller aanwezig die vorm geeft aan het familieverhaal rondom het hoofdpersonage Gogol.
In deze recente roman is de afstand een stap groter geworden: een relatieve buitenstaander beschrijft hoe anderen moeite hebben zich aan te passen, het gemis ervaren en dat alles steeds beschreven vanuit de VS zelf. India is een plek ver weg geworden, waar grootouders wonen of anderen gewoond hebben. Unaccustomed Earth is literaire antropologie, omgezet in geslaagde verhalen.
Uitzonderlijk mooi en kristalhelder van toon, rijk, elegant, wijs, gevoelig en subtiel: met Vreemd land bewijst Lahiri dat ze een van de beste schrijvers van haar generatie is.
Jhumpa Lahiri -1967
Jhumpa Lahiri -1967,werd in Londen geboren uit Bengalese ouders en groeide op op Rhode Island in de Verenigde Staten. In 2000 veroorzaakte ze een sensatie toen ze als debutante met haar verhalenbundel Een tijdelijk ongemak (The Interpreter of Maladies) de Pulitzerprijs voor literatuur kreeg. The New Yorker voorspelde dat Lahiri tot een van de toonaangevende schrijvers van de eenentwintigste eeuw zou uitgroeien. De schrijfster liet het literaire circus voor wat het was en werkte drie jaar in alle rust aan haar eerste roman, De naamgenoot, die dit najaar in meer dan vijftien landen verschijnt. Jhumpa Lahiri woont en werkt in New York.
De pers over Vreemd land:
Wat is de wereld ziek ! We moeten het weer horen. Maar met wat engelenkoren en met wat Anton Pieck Komt iedereen het door. Met whisky en Campari wordt het weer januari .
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
%20merlijn%20doomernik-verkleind.jpg)
Oorspronkelijke titel :
Het huis van Frances Mayes in Cortona(Toscane)
