Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Woorden zijn de kleuren van de gedachte. ( Hugo Claus )
Auteurs en hun boeken
korte beschrijvingen
30-04-2007
*Verminkt* van PATRICK DE BRUYN
Verminkt "-2004
Uitgeverij : Manteau
Paperback : 423 pag.
ISBN : 9022317951
*********************
Verminkt is een psychologische thriller, een genre dat in Vlaanderen al te dun gezaaid is. En als die psychologische thriller ook nog goed geschreven én meeslepend blijkt, dan kan het helemaal niet meer stuk.
De intrige krijgt mooie bruleske trekken... De slotverrassing is de onverwacht logische samenhang
In "Verminkt " is Peter Bressing op weg naar huis. Hij klungelt met zijn gsm en hindert daarbij een terreinwagen met twee jonge heethoofden. De volgende kilometers lijkt het alsof die twee hem uit wraak van de weg willen rijden. Peter Bressing kan nipt ontsnappen en komt er met de schrik van af. Of lijkt dat alleen maar zo? Thuis halen zijn onschuldige plagerijtjes met zijn vrouw Suzanne en dochter Laura weer de bovenhand. Maar vóór het filmavondje met zijn gezin wil hij nog van de vervelende maaibeurt af en rijdt de grasmaaier in de tuin. De garagedeur blijft openstaan. En dan gebeurt het onvoorstelbare. Een overval met gijzeling. Een verschrikkelijke nachtmerrie. En er is niets dat Peter Bressing kan doen om Suzanne en Laura te helpen. Of toch? Peter Bressing zoekt met alle geweld de belangstelling op van de pers. Maar zo sleurt hij zijn gezin mee in een spiraal van waanzin. Dit verhaal gaat over misdaad, media en de angst waarmee de slachtoffers moeten leren leven. Want de overvallers komen terug. Dat hebben ze gezworen. Of gaat er meer schuil achter deze schijnbaar zinloze misdaad? De schrijver houdt van waarheidsgetrouw. Zo is zijn boek Verminkt gebaseerd op traceerbare feiten. Het betreft een weerzinwekkende verhaal van een 25-jarige jonge vrouw in Ponte Capriasca, een dorp in Zwitserland. Haar man vindt haar op een stoel gebonden, verkracht, gefolterd en op een beestachtige manier vermoord, het ongeboren kind uit haar buik gekerfd. "Haar man was een douanebeambte die negen maanden eerder de papieren van een Roemeen bijzonder nauwkeurig controleerde. De Roemeen werd daar zo uitzinnig van dat hij negen maanden later terugkeerde met een commando van twee ingehuurde Moldaviërs en wraak nam op de vrouw van de douanebeambte." Zo walgelijk gaat het er in Verminkt niet toe, maar op het einde van het boek wordt het verband met deze gruweldaad duidelijk. "De eerste scène van het boek heb ik uit een persoonlijke nachtmerrie", aldus de schrijver. "Ik had al enkele dagen zitten lezen in de handleidingen van de Britse SAS toen ik besefte dat alles draait om preventie. Zodra de overvallers binnen zijn, is er niets, maar dan ook werkelijk niets meer aan te doen. Behalve dan disaster management, zoals dat zo mooi heet. En die nacht droomde ik dat mijn jongste dochter door zo een indringer in de hete frituurolie werd geduwd en ik daar als vader helemaal niets tegen kon doen."
In zijn boeken is ook sprake van een maatschappelijke context. Patrick de Bruyn wil het geen sociaal pamflet noemen, maar vindt wel dat onrecht aangeklaagd mag worden. "Ik weet wel iets over het reilen en zeilen van ondernemingen en de excessen die zich kunnen voordoen. In Verminkt zitten veel emoties over werkonzekerheid, angst voor de dag erna. Onzekerheid over het hebben van werk en werkeloosheid zijn belangrijke stressfactoren."
Patrick De Bruyn : 1955
Patrick De Bruyn werd geboren in Halle (B) op 22 augustus 1955,.in de buurt van Brussel.Het werk van Patrick de Bruyn kenmerkt zich door een beschrijving van gewone mensen die door het noodlot of door eigen toedoen in een nachtmerrie belanden. Ik wil graag vertellen over angsten die iedereen heeft, aldus Patrick de Bruyn. De auteur studeerde bedrijfspsychologie oftewel economische organisatiepsychologie. Aan die studie heeft hij een bepaalde manier van denken overgehouden. "Misschien zie je patronen die andere mensen niet zien." Maar als hij de balans opmaakt is deze studie niet echt van grote invloed geweest op zijn schrijverschap. De ervaring van 25 jaar -steeds als onafhankelijk tussenpersoon- met personeel omgaan, heeft hem een schat aan informatie opgeleverd."
In 1977 verscheen de eerste publicatie van zijn hand ;Angst om de Gijzelaars. Dit was een jeugdboek. Hiervoor ontving hij een aanmoedigingsprijs. In 1998 lag File in de boekwinkel, omschreven als een beloftevol debuut. In 2000 volgde Indringer. Dit boek werd genomineerd voor de Hercule Poirot-prijs, de Vlaamse tegenhanger van de Nederlandse Gouden Strop. Vervolgens verscheen Vermist, door de Detective & Thrillergids van Vrij Nederland beloond met drie sterren. En in 2004 was daar Verminkt, eveneens bekroond met drie sterren en daarnaast genomineerd voor diverse Nederlandse en Vlaamse prijzen.
Waarom is Patrick de Bruyn gaan schrijven? En waarom misdaadromans? De schrijver wilde een verhaal vertellen. En dat verhaal moest spannend zijn. "Een spannend boek schrijven is een ambacht, het is knutselen met scènes zodat de lezer wat langer in spanning kan worden gehouden Knutselwerk. Zweten en je hoofd breken over hoe je dat hoofdpersonage nu weer laat reageren." Wat is kenmerkend aan het werk van Patrick de Bruyn? Hij beschrijft gewone mensen die door omstandigheden of door stress door het lint gaan of hun leven verandert ingrijpend door allerlei omstandigheden. "Ik ben zoals de meeste mensen niet bang om door een ronddwalende seriemoordenaar afgeslacht te worden. Maar ik ben wel bang voor mensen die onder invloed van stress reacties vertonen die niet meer in verhouding staan tot de aanleiding. Zoals een idioot die zich benadeeld voelt omdat ik in het verkeer de voorrang van rechts nam. Vervolgens wil hij mij van de weg rijden. . of de man die ja zegt, maar er een verborgen agenda op na houdt. Ik sta doodsangsten uit dat mijn kinderen iets overkomt in het verkeer. Of als ik s nachts wakker word en me voorstel dat ik werkloos word en mijn kinderen dus geen eten meer hebben." Het zijn angsten die elk mens herkent. Patrick de Bruyn schrijft over deze angsten die in zijn boeken werkelijkheid worden. "Gestresste mensen, opgefokt door prestatiedrang, met het zwaard van baanverlies boven hun hoofd, de carrière, sociaal onrecht, het verkeer, de kinderen."
Een ander kenmerk van Patrick de Bruyn is de uitvoerige en zorgvuldig research. In 'Vermist komen passages voor die direct ontleend zijn aan de werkelijkheid. Zo is er een melding van het neerstorten van een Concorde. De schrijver heeft het radiobericht gereconstrueerd toen bleek dat de banden niet meer bestonden. De toenmalige presentator verleende zijn medewerking. In een interview zegt de schrijver : Alle echte personages hebben hun fragment gelezen en goedgekeurd. Ik vind dat een thriller staat of valt met de geloofwaardigheid. Mijn boeken moeten echt lijken. Dat geldt ook voor het bruidspaar dat op 21 september 2002 in de striemende regen is getrouwd. Zij moeten niet lezen dat het op die dag zonnig was. Ik trek die lijn consequent door. Alles moet kloppen. Ik ben het helemaal eens met Jef Geeraerts die zegt dat het eenvoudiger is om het op te zoeken dan om het te verzinnen."
Sergeant Amy Callen en luitenant Caroline Cooke hebben veel gemeen. Beiden zijn ambitieuze carrièrevrouwen. Beiden zijn het slachtoffer van ongewenste intimiteiten. Beiden worden gedwongen ontslag te nemen bij het leger: weggepest. En beiden zijn nu dood.
Jack Reacher kende de vrouwen niet goed genoeg om zich in de zaak te verdiepen. Maar wanneer de FBI met een daderprofiel komt dat in zijn richting wijst, is er voor Jack maar één mogelijkheid: uitzoeken hoe de twee vrouwen aan hun eind zijn gekomen, door wie en waarom Thrillerauteur Lee Child heeft met zijn Jack Reacher een held gecreëerd met een unieke aantrekkingskracht: soms gevoelig, meestal onvoorspelbaar, vaak gevaarlijk, maar anderen altijd één stap voor.
Ook " De bezoeker " is weer een heerlijk en vooral spannend leesboek over zijn held Jack Reacher. Het lijkt erop alsof de immer zwervende Jack Reacher eindelijk een vaste stek heeft gevonden. Hij heeft een eigen huis waar hij woont als hij niet bij zijn vriendin in New York is. Aan deze rust komt snel een einde wanneer in een tijdsbestek van drie weken twee vrouwen dood in een bad vol groene verf worden gevonden. De overeenkomsten zijn groot: alle twee waren het vrouwen met een veelbelovende carrière bij het leger, waar een eind aan kwam na sexuele intimidatie door hun superieuren. Ook waren ze beiden gedwongen ontslag te nemen na het winnen van de rechtszaak tegen hun bazen. De FBI onderzoekt de moorden en komt met een daderprofiel dat maar één richting op wijst: Jack Reacher Child documenteert zich als de beste, en spreekt met kennis van zaken over forensisch onderzoek, justitiële procedures en de praktijk van het politiewerk. Dit weerhoudt zijn eenzame held er niet van problemen naar eigen inzicht op te lossen, bijvoorbeeld als corrupte autoriteiten een behoorlijke rechtsgang in de weg staan Dat levert dus alweer een meeslepende misdaadroman op waarvan de afloop waarlijk perfect is.
De schrijver weet onvermijdelijke scénes vanuit een originele invalshoek neer te zetten, hij schrijft vlotte dialogen en verveelt geen moment.Alleen al daarom verdient Lee Child in het thrillergenre een fikse pluim.
***
LEE CHILD-1954
De Britse misdaadauteur is in 1954 in Coventry geboren.Vroeg genoeg om zich te herinneren dat hij op het puin van de bombardementen van de Tweede Wereldoorlog speelde en laat genoeg om in de jaren zestig jong en beïnvloedbaar te zijn. Alhoewel hij rechten studeerde , koos hij voor een baan, bij de commerciële televisie.Hij was altijd al dol op amusement geweest en op de lagere school deed hij aan alle stukken van het schooltoneel mee.Als tiener heeft hij in kleine theatertjes en kunstcentra gewerkt. en heeft altijd vakantiebaantjes gehad waar maar een podium en publiek te vinden waren. De studie rechten had hij alleen gekozen omdat hij het een interessant onderwerp vond , maar hij voelde nooit de neiging om jurist te worden.
Uiteindelijk bleef hij achttien jaar bij Granada Televison in Manchester werken. Het waren de topjaren van het Engelse tv-toneel , waarin hij mewerkte aan series als Brideshead Revisited, Jewel in the Crown, Prime Suspect en Cracker. In 1995 werd hij er vanwege bezuinigingen ontslagen. Dus besloot Child maar om romanschrijver te worden, omdat werken voor de tv teamwerk is en hij persoonlijk dichter bij zij'n publiek wilde komen. Hij ging ervan uit dat een schrijver letterlijk urenlang met zijn lezer onder vier ogen is.
Lee is altijd een liefhebber van de Verenigde Staten geweest. Bovendien zou het soort verhalen dat hij wilde schrijven elders niet goed passen.Hij kende Amerika inmiddels door zijn Newyorkse vrouw, Jane waarbij hij jarenlang op bezoek was geweest.
" Tot dusverre vind ik het schrijverschap erg leuk. Van lezers krijg ik te horen dat ze echt van mijn boeken genieten en dat geeft me een heerlijk gevoel. Bovendien is de droom die ik sinds mijn jonge jaren heb gekoesterd uitgekomen: vrijheid om te kunnen werken waar ik wil. Ik kan me nog herinneren dat ik rond mijn vierde jaar met mijn moeder naar de bibliotheek ging. Ik nam een boek mee dat 'Mijn Huis in Amerika' heette. Het had twaalf bladzijden en op elk daarvan stond een grote kleurenplaat van een huis: een boerderij op de prairie, een bungalow in Californië, een huis in koloniale stijl in New England en mijn favoriet: een appartement in Manhattan waar een jongetje voor het raam zit dat naar de stad beneden kijkt. Ik wist meteen dat ik dat jongetje wilde zijn... En nu ben ik dat jongetje. Na jaren dromen ben ik in 1998 met mijn gezin naar de VS verhuisd en nu woon ik even buiten de stad New York."
Zijn eerste roman " Killing Floor", won de Anthony Award, en zijn tweede, "Die Trying", won de W H Smith's Thumping Good Read Award.
'De grens tussen fantasie en werkelijkheid is, zoals ze in haar eerder werk al heeft laten zien, bij Vonne van der Meer zo dun, dat de lezer het verschil nauwelijks ziet.'
"
Wondermooie pen, compositorisch vernuft en sublieme observaties "
*** Eilandgasten is een 'verhalenroman' die zich afspeelt in een zomerhuis op Vlieland. De tijdelijke bewoners van "Duinroos "kennen elkaar niet, maar doordat ze van dezelfde tafel eten, in hetzelfde bed slapen en in het gastenboek schrijven, komen ze met elkaar in aanraking. Aan de hand van heldere, scherpe observaties zien we hoe deze personages de problemen in hun leven oplossen. Er is het jonge meisje dat haar net beginnende zwangerschap tracht te verbergen voor haar oudere vriendin, die zelf nooit kinderen heeft gekregen; er is de veertiger die de frustraties van zijn werk botviert op zijn gezin ; er is de weduwnaar die een eind aan zijn leven wil maken en er is het jonge stelletje dat zijn uiterste best doet nog iets van hun huwelijk te maken. Zonder het te weten en haast onmerkbaar beïnvloeden ze elkaars leven en voegen ze zich tot één verhaal .Alleen de lezer is getuige van alle dromen en geheimen die schuilgaan achter de zinnetjes in het gastenboek.
De schoonmaakster van de 'Duinroos' ziet hen komen en gaan, en mijmert de kleine geschiedenissen van deze personages aan elkaar. Eilandgasten is een subtiel en kleurrijk weefsel van mensen, dat de lezer van meet af aan inspint.
Vonne Van der Meer : 1952
Vonne van der Meer werd in 1952 in Eindhoven geboren en is opgegroeid in Laren.Ze was het jongste kind in een gezin van drie. Haar moeder was een fanatieke lezer die haar kinderen veel en graag voorlas. Omdat ze zich bij de lessen Nederlands onderscheidde bij het opstelschrijven mocht Van der Meer bij haar eindexamen verhalen inleveren. Op haar zeventiende deed ze eindexamen, waarna ze een jaar doorbracht in een Amerikaans gezin. Ze volgde daar het laatste jaar aan een High School. Het schoolsysteem liet toe dat ze zelf haar vakken koos en zo kon ze twee uur per dag toneellessen volgen. Daarna woonde ze een jaar in Parijs, waar ze onder andere balletlessen nam en veel schreef en muziek maakte. Twee jaar later werd ze toegelaten tot de regieafdeling van de Amsterdamse Theaterschool. Tijdens deze opleiding bleef ze eigen werk schrijven: verhalen, toneel, schetsen,scénes, eenakters, liedjes.. In het een na laatste jaar schreef ze onder pseudoniem een monoloog, De behandeling, waarvoor ze de tweede prijs van een eenakterwedstrijd van NRC Handelsblad kreeg. Toneelgroep Centrum speelde de monoloog in 1976. "Als er voor koninginnedag een straattheaterstuk gemaakt moest worden, bewerkte ik in één nacht een sprookje. Als twee medeleerlingen een stuk zochten om samen aan te werken, maar niks konden vinden dat bij hun leeftijd en mogelijkheden paste, schreef ik het. Daar ontdekte ik ook dat het niet verstandig is je eigen werk te regisseren. De afstand ontbreekt dan. Als een scène niet meteen lukt, ben je geneigd meteen te gaan herschrijven, in plaats van de acteurs een andere opdracht te geven."
In 1978 sloot ze haar opleiding af en werkte ze als regieassistente bij Frans Marijnen (RO-theater). Ze deed daar ook haar eerste regie van een door haarzelf geschreven eenakter (een gelegenheidsstuk gesitueerd op de Lijnbaan rond Kerstmis). Haar echte regiedebuut maakte ze een jaar later bij Fact, met Stella van Goethe. Daarna heeft ze nog ongeveer tien jaar geregisseerd bij diverse gezelschappen als Toneelgroep Centrum, Theater, Baal, de Haagse Comedie en het RO-theater. Bij het laatste gezelschap ging in 1996 ook haar toneelstuk Weiger nooit een dans in première.
Als ze niet regisseerde, schreef ze verhalen, die ze naar alle mogelijke literaire tijdschriften opstuurde, en altijd weer terugkreeg. Tot K.L. Poll in 1980 `Afscheid van Phoebe' opnam in Hollands Maandblad. Vanaf dat moment kwam er ieder jaar een nieuw verhaal in Hollands Maandblad te staan - tot haar eerste verhalenbundel uitkwam in 1985. Voor dat debuut Het limonadegevoel en andere verhalen kreeg ze de Geertjan Lubberhuizenprijs. In 1987 verscheen de eerste, korte roman Een warme rug, waarna nog meerdere boeken volgden.
Midden jaren negentig bekeert Van der Meer zich tot het rooms-katholicisme. Deze stap lichtte ze toe in interviews en haar geloof wordt sindsdien door recensenten nogal eens betrokken in hun besprekingen van haar boeken.
Vonne van der Meer is getrouwd met de schrijver Willem Jan Otten. Ze wonen in Naarden en hebben twee zonen.
De macht van fantasie en verbeelding is groot in veel boeken van Van der Meer. Haar verhalen en romans zijn in het verleden ook wel getypeerd als 'morele sprookjes'. Ook in Eilandgasten en De avondboot kun je zeggen dat een zeker moralisme wel aanwezig is, maar het sprookjesachtige element speelt hier minder een rol.
'Het opvallende van de verhalen van Vonne van der Meer is dat ze je zo goed bijblijven.' - Maarten 't Hart, NRC Handelsblad
'Met dit boek manifesteert ze zich als een vertelster; niet van verhalen, zoals voorheen, maar van sprookjes.'
- Arjan Peters, de Volkskrant
Bibliografie :
Het limonadegevoel en andere verhalen (1985). Bekroond met de Geertjan Lubberhuizenprijs. Een warme rug (1987, roman) De reis naar het kind (1989, roman).Genomineerd voor de Europese Minerva Prijs voor het boek van het jaar Zo is hij (1991, roman) Nachtgoed (1993, verhalen) Spookliefde (1995, novelle) Weiger nooit een dans (1996, toneelstuk, De verhalen (1997, een keuze uit eigen werk) Eilandgasten(1999, roman) De avondboot (2001, roman) Laatste seizoen (2002, roman) Ik verbind u door (2004, roman)
"L'inaltérable succès d'Amélie Nothomb prouve qu'elle a eu raison de naître Dieu et de s'inventer écrivain. Comme les carpes insatiables du jardin japonais, nous avalons ses mensonges avec délice." - Hugo Marsan, Le Monde (1/9/2000)
***
Ik wist niet of ik haar vriendin was. Welk per definitie duister teken vertelt je dat je iemands vriendin bent? Ik had nog nooit een vriendin gehad. Ze had bijvoorbeeld om me gelachen: was dat een blijk van vriendschap of van minachting? Mij had het pijn gedaan. Dat kwam doordat ik nu al op haar gesteld was. In een helder ogenblik vroeg ik me af waarom. Rechtvaardigde het bedroevend weinige wat ik van haar wist mijn verlangen om bij haar in de smaak te vallen? Of was het om de bedenkelijke reden dat zij de enige was die me een blik had gegund?
Ze zeggen van sommige schrijvers wel eens dat ze telkens hetzelfde boek schrijven.Is dit nu een kwaliteit of een tekortkoming.? Toont het juist aan dat een bepaalde auteur een zogenaamde oeuvrebouwer is, of is het juist een soort armoe: dat een schrijver maar één bepaald register bespeelt? Amélie Nothomb (1967) is een goed voorbeeld van zon type auteur. Antichrista is de titel van haar roman. Nu ja, roman. Haar boeken hebben doorgaans de lengte van een flinke novelle. Met wat goede wil en vooral een ruime bladspiegel, weet de uitgever de boekjes op te dikken tot zon 120 paginas. Maar wat voor een boekjes. Nothomb is de Nellie Cooman van de romanliteratuur. Ze heeft bijzonder weinig woorden nodig om een compleet en overrompelend verhaal te vertellen. In Antichrista gaat dit verhaal over Blanche, een wat eenzame en kleurloze studente. Reeds op haar zestiende gaat ze studeren aan de universiteit waar ze kennis maakt met de eveneens zestienjarige Christa. Christa is alles wat Blanche niet is: vlot, charismatisch, grappig en onderhoudend. Ze omringt zich met vrienden en, om voor Blanche totaal onduidelijke redenen, zoekt ze ook contact met Blanche. Al lacht Christa haar direct al uit wanneer blijkt dat Blanche nog bij haar ouders woont.
Blanches instinct verloochent haar niet. Zij is simpelweg dolgelukkig dat er eindelijk iemand is die aandacht aan haar besteedt waar Christa op haar beurt gruwelijk misbruik van maakt. Christa heeft zelf geen huisvesting in de stad waar ze studeert en zorgt ervoor dat ze in elk geval op de maandagen bij Blanche mag logeren. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat Christa een manipulatieve heks is die iedereen voor zich weet in te nemen, maar zodra ze alleen is met Blanche komt haar ware, nare aard naar boven en weet ze haar zogenaamde nieuwe vriendin keer op keer te vernederen zoals alleen meisjes in de volle bloei van hun puberteit dat kunnen. Deze dr. Jekyll en mr. Hyde-achtige transformaties inspireren Blanche ertoe in Christa ook een Antichrista te zien: Als enige in mijn soort was ik voortaan op de hoogte van een geheim dat Christa me dagelijks openbaarde, zonder het zelf te beseffen: het gezicht van Antichrista, een meisje dat allerminst wilde behagen, maar mij behandelde als een stuk vuil.
Zoals in elk boek van Nothomb kent ook dit verhaal een onverwachte wending die alle rollen omdraait. Die ingrepen zijn vaak wat vergezocht (ik zal deze niet verraden), maar aangezien Nothombs verhalen per definite een vrij hoog absurditeitsgehalte kennen stoort dit niet. Het is het handelsmerk van de schrijfster om één bepaald idee tot in het extreme consequente uit te werken en dat is ook de kracht van Antichrista: juist door die consequente uitwerking legt ze bepaalde mechanismen binnen intermenselijke relaties bloot.
Amélie Nothomb behoort zonder meer tot de categorie schrijvers van één boek. Al haar romans hebben een ongelooflijk fantastisch (letterlijk en figuurlijk) uitgangspunt, maar door haar humor, zelfspot en ongelooflijk scherpe dialogen, volg je haar moeiteloos en verbaas je je keer op keer over de dingen die mensen elkaar aandoen. Wel is het waar dat ze alleen dit genre beoefent, maar omdat elk boek voelt alsof ze voor haar leven moest rennen, blijft de charme behouden en eenmaal verslingerd aan haar werk, blijf je dat ook.
Amélie Nothomb : 1967
Amélie barones Nothomb
is geboren in Kobe(Japan) op 13 augustus 1967 als dochter van de diplomaat baron Patrick Nothomb. Dankzij haar vader die ambassadeur van België is, brengt zij haar jeugd achtereenvolgens door in Japan, China ,de Verenigde Staten, Laos, Birma en Bangladesh. De constant veranderende omgevingen uit haar kinderjaren drukken een stempel op Nothomb kinderziel. Men zou kunnen spreken van een bijzonder soort vervreemding, die in haar romans doorklinkt. Als zij op 17-jarige leeftijd voor haar studie (Romaanse filologie) aan de U.L.B. eindelijk naar België, haar officiële vaderland, en meer bepaald naar Brussel,komt voelt zij zich ook daar min of meer een vreemdeling. Na haar universiteitsdiploma te hebben behaald, keert Nothomb terug naar Tokio, waar zij gaat werken bij een grote Japanse onderneming. De onaangename ervaringen die zij daar opdeed (demotie van vertaalster naar toiletjuffrouw als gevolg van botsingen met superieuren in een buitengewoon autoritaire cultuur), schrijft zij van zich af in haar sublieme roman:" Stupeur et tremblements", een werk dat zij pas een aantal jaren later zal publiceren, en waarvoor zij wordt onderscheiden met de Grand Prix van de Académie Française en waarmee haar internationale reputatie definitief wordt bevestigd Kort na haar terugkeer in België publiceert zij in 1992 :"Hygiène de l'assassin", dat een doorslaand succes wordt. Voortaan zal zij in staat zijn om van haar pen te leven. De literatuur, haar passie, wordt nu ook haar beroep. Amélie Nothomb beweert dat zij elk jaar wel drie romans schrijft, maar er slechts één laat publiceren.Nothomb zou een cultauteur genoemd kunnen worden. Ze cultiveert met zorg haar licht macabere imago (lange sliertige haren, zwarte kleren, hoge cilinderhoed). Sommigen zullen haar precieus en verwaand noemen, maar niemand kan ontkennen dat zij in een meeslepende stijl schrijft: levendige toon, scherpe woordkeuze, originele onderwerpkeuze en voortdurende zelfspot. Zij wordt gefascineerd door lelijkheid en gemeenheid, en munt uit in het schilderen van karikaturale, maar toch geloofwaardige portretten.
Bibliografie : Hygiène de l'assassin, roman,, 1992-Hygiene van de moordenaar Le Sabotage amoureux*, roman,1993 Légende un peu chinoise, verhaal,1993 Les Combustibles, toneel, 1994 Les Catilinaires, roman, ,1995- Filippica's Péplum**, roman,1996 Attentat, roman,1997 Mercure, roman, 1998
Stupeur et tremblements*, roman, 1999 (Grand Prix du roman de l'Académie) -Met angst en beven
Le Mystère par excellence, novelle, 1999 Métaphysique des tubes*, roman, 2000 -Gods ingewanden Brillant comme une casserole, verhalen,2000 Cosmétique de l'ennemi, roman, 2001-Cosmetica van de vijand Aspirine, novelle,2001 Sans nom, novelle,2001 Robert des noms propres**, 2002 -Plectrude Antéchrista**, 2003 L'Entrée du Christ à Bruxelles, novelle, 2004 Biographie de la faim*, roman,2004-De hongerheldin Acide sulfurique, roman, 2005-Zwavelzuur Journal dHirondelle, roman, 2006 -Dagboek van zwaluw
is een allegorie van het menselijk bestaan. Haat en liefde, dood en leven en alle denkbare karaktereigenschappen van de mens lichten op in dit verhaal, dat zich afspeelt rond Seventh Avenue in Brooklyn.
***
In Brooklyn dwaasheid laat Paul Auster ons kennismaken met verteller Nathan Glass; een man in de herfst van zijn leven, een uitgebluste verkoper van levensverzekeringen,herstellende van kanker en gebrouilleerd met zijn enige dochter. Laat ik eens een fantastische openingszin schrijven, moet de auteur gedacht hebben - anders was hij 'Brooklyn dwaasheid' niet begonnen met het statement: 'Ik was op zoek naar een plek om rustig dood te gaan.'
Brooklyn dwaasheid is de meest toegankelijke Auster totnogtoe. al heeft het boek ook iets van een haastig in elkaar gezette vingeroefening. De typische ingrediënten zijn alleszins aanwezig: er is een vloed aan intertekstuele verwijzingen, en we krijgen te maken met personages die zich bezighouden met ronduit zinloze projecten.
Op zoek naar een "plek om rustig dood te gaan", verhuist Nathan terug naar Brooklyn, de stad van zijn prille jeugd waar hij zijn echtscheiding overdenkt en begint te schrijven aan wat hij het Boek van de menselijke dwaasheid noemt. Hierin doet hij verslag van "elke blunder, iedere dwaasheid en iedere tekortkoming van zijn carrière als man". Het boek dat wij als lezer onder ogen krijgen lijkt het product te zijn van deze inspanningen. Het is een absurde roeping die we in andere vorm al kennen van het eerdere werk. De auteur heeft immers een patent op het introduceren van vrijwillige eenzaten die hun gebrek aan stabiliteit proberen te compenseren met het najagen van op voorhand gedoemde missies. Kort na zijn verhuizing ontmoet Nathan onverwacht zijn neef Tom Wood (de namen Wood en Nathan fungeren, zoals wel vaker in Austers werk, als verwijzing naar bepaalde eigenschappen van de mannen). Hij is de persoon waar het verhaal eigenlijk om draait, aldus Nathan. Tom, ooit briljant student Amerikaanse literatuur op weg naar een zonnige toekomst, werkt nu in een tweedehands boekhandel. Hier probeert hij boven de catalogi die hij samenstelt zijn mislukte academische carrière te verwerken. Dankzij Harry Brightman en zijn tweedehands boekhandel werd hij gered van zijn sociaal isolement De drie mannen (Nathan, Tom en Harry) vinden elkaar temidden van hun teleurstelling in het leven, en samen mijmeren ze over een plek "waar je kunt leven op je eigen voorwaarden", over "een innerlijke schuilplaats" en over een "hotel van het bestaan". Ze bewegen zich door hun bestaan als ballen in een flipperkast: zonder richting of zekerheid, slachtoffers van een wrede willekeur. Uitzichtloosheid en de zoektocht naar betekenis spelen in de roman een grote rol. Deze worden verbeeld door de drie mannen die ieder op hun eigen manier zoeken naar een plek in de wereld. Alle drie representeren ze ook een verschillend aspect in het leven van de man. Zo speelt bij Tom de mislukte carrière een rol, worstelt Nathan met ziekte en is Harry de homoseksuele ex-gevangene met een gouden hart. Bovendien worstelen ze alledrie met de liefde.
De verhouding tussen de mannen wordt dan echter verstoord door nog een plots opduikend familielid (de negenjarige Lucy), wat het verhaal een dynamische injectie toedient.
De dochter van Toms zus Lucy ,leidt Nathan en Tom van Brooklyn naar Vermont op een reis die hen beiden aanzet tot denken en hen inspireert hun leven te veranderen.. In het Austeriaanse universum is natuurlijk niets van lange duur en er komt dan ook snel een einde aan de door het kind op gang gebrachte ontwikkelingen. Auster schrijft vanuit één personage, in dit geval Nathan Glass, en dat komt soms gekunsteld over. Zo klinken zijn beweringen over het leven hier en daar als gemeenplaatsen en cliché's. De wendingen in het verhaal zijn ook allerminst verrassend, terwijl Auster juist om zulke verrassingen bekendstaat. Daarnaast zijn sommige stukken ronduit sentimenteel. Dit kan met opzet zijn gedaan omdat Nathan immers in de herfst van zijn leven verkeert en misschien een wat sentimentele kijk op de dingen heeft. Anders dan Austers vorige romans is Brooklyn dwaasheid een luchtige roman, een simpel verhaal qua opzet en stijl wat fans van het eerste uur deed verzuchten dat de meester het niet meer in zich had om nog eens uit te pakken met een kanjer van een literaire provocatie.
Brooklyn dwaasheid is zeker geen slechte roman, daartoe bieden de intrigerende wendingen en het verzorgde proza een garantie. Het is wél een roman die aanvoelt als een zoethoudertje om de fans te plezieren, fans die ongetwijfeld het geduld hadden opgebracht te wachten op een boek van het kaliber van Broze Stad of zijn meesterwerk Leviathan,
De roman wordt grotendeels ingenomen door een bij momenten behoorlijk onwaarschijnlijke plot: samen met twee andere verlopen figuren probeert Nathan het leven nog enige zin te geven met behulp van behoeftige kleine meisjes, kunstvervalsingen en literaire citaten. Dat zou op zich voldoende moeten zijn voor een beresterke roman, maar Austers ietwat routineuze behandeling van de eeuwige thema's ? die ook al net iets te vaak zijn thema's zijn geweest - overtuigt maar half. Strikt genomen is de lectuur van 'Brooklyn dwaasheid' geen tijdverlies, maar er komen tegenwoordig straffere teksten uit de hoofdstad van de wereld.
Paul Auster: -1947
De schrijver is geboren op 3 februari 1947 in Newark(-New Jersey) als zoon van Samuel en Queenie Auster. Hij liep er school aan Columbia Highschool en behaalde zijn B.A. Engels en Comparitieve literatuur aan Columbia University in 1969. In 1970 behaalde hij een M.A. in Comparitieve literatuur aan dezelfde universiteit., waarna hij een drietal jaren in Frankrijk ging wonen.om er vertalingen te maken van het werk van Sartre, Mallarmé en Simenon, en poezië en toneelwerken te schrijven Sinds zijn terugkeer naar New York in 1974 heeft hij zijn eigen gedichten, essays, romans en vertalingen van Franse schrijvers zoals Mallarmé en Joubert gepubliceerd. In oktober 1974 huwde hij met de romanschrijfster Lydia Davis , waarvan hij zich in 1978 liet scheidden. In 1981 treedt hij opnieuw in het huwelijk met de Noorse dichteres en auteur Siri Hustvedt waarmee hij zijn dochter Sophie kreeg.
Zijn eerste roman was een detectiveroman genaamd Squeeze Play en werd geschreven onder het pseudoniem Paul Benjamin (Benjamin is zijn tweede naam).
Auster bereikte bekendheid met een reeks van drie experimentele detectiveverhalen (City of Glass (1985), Ghosts (1986) en The Locked Room (1986)) die collectief als The New York Trilogy werd gepubliceerd ((1987)
Deze boeken zijn geen conventionele detectiveverhalen die rond een geheim en een reeks aanwijzingen worden georganiseerd. Eerder gebruikt hij de detectivevorm om existentiële kwesties en kwesties van identiteit te behandelen. Het onderzoek naar identiteit en persoonlijke betekenis is een rode draad in elk van de recentere publicaties van Auster geweest.
In de recentere werken van Auster is de rol van toeval en willekeurige gebeurtenissen erg belangrijk (The Music of Chance) en ook het verband tussen mensen en hun gezaghebbers en milieu (The Book Of Illusions, Leviathan). Door zijn rijke en onverwacht droomachtige proza, wordt Paul Auster beschouwd als één van de grootste levende schrijvers uit de V.S.
Herinnering is als een hond die gaat liggen waar hij wil.
***
Allerzielen
is geen roman in de klassieke zin des woords. Het is geen boek dat een verhaal vertelt van a naar b, met een eind waarbij dankzij de plot de stukken als een kleine openbaring in elkaar vallen.
Allerzielen is meer een mijmerboek.
Arthur Daane heeft bij een vliegtuigongeluk zijn vrouw en zoon verloren en trekt nu met zijn filmcamera over de wereld, geobsedeerd door afscheid en verdwijnen, op zoek naar de anonimiteit. In Berlijn, bij uitstek een stad die door de historie bepaald is, voelt hij zich door nieuwe vrienden opgenomen met wie hij vrolijke discussies over de Duitse geschiedenis en de zin van het bestaan voert.. Als Arthur Daane in de winterse stad de jonge geschiedenisstudente Elik Oranje ontmoet,door wie hij bijzonder geintrigeerd raakt, krijgen alle abstracte gesprekken plotseling zeer concrete contouren. Zij wordt zijn sirene, een geheimzinnige vrouw die hij wel móet volgen.
Arthur Daane, de hoofdpersoon in Allerzielen, mijmert inderdaad over alles en iedereen: over Nederlanders en Duitsers, over oude en nieuwe Grieken, over Spanje en de Spanjaarden, over de planeet Mars en het universum, over de tijd die voorbijgaat en toch ook weer niet, en over alles dat gewoon hier blijft bestaan, terwijl je toch op reis bent en lijfelijk niet aanwezig bij de dingen die je zojuist hebt verlaten.Er is eigenlijk geen hooggestemd onderwerp of Arthur Daane mijmert er wel over. Nu is er op zichzelf niets tegen mijmeren zo lang er, om Reve te parafraseren, maar Gods zegen op rust. Zeker is wel dat Nooteboom er alles aan heeft gedaan om Gods zegen af te smeken, al was het alleen maar met de titel van zijn boek: Allerzielen.
Op zijn wandelingen stuit Daane af en toe op een zwerver of op een politieagente, maar dat lijkt nogal toevallig, want grote repercussies voor het verdere verloop van het verhaal lijken die ontmoetingen niet te hebben. Verder heeft Daane een platonische vriendin, die hem regelmatig vanuit Nederland opbelt om wijze raad te geven en dineert hij met Duitse vrienden in een Weinstube.
Vooral die tafelgesprekken met zijn vrienden worden op zo'n ijle Olympische hoogte gevoerd dat het je af en toe begint te duizelen. Het vervelende is alleen dat die gedachten altijd flarden blijven, dat zij nooit helemaal worden afgerond. . Dat is misschien bedoeld als een literaire handgreep, maar op den duur werkt het erg vermoeiend. Mogelijk heeft hij dit boek speciaal geschreven voor het Duitse publiek, dat nu eenmaal sneller is geïmponeerd door iemand die het universum in een groots gebaar wil omvatten. In ieder geval heeft Nooteboom zich hier precies gehouden aan het voorschrift van zijn grote Duitse fan Reich-Ranicki, die eens heeft gezegd - dat een modern roman die langer is dan vier honderd pagina's nooit een goede roman kan zijn. Allerzielen heeft 398 pagina's.
Wat heeft Nooteboom gewild? Een Europees boek schrijven? Een universeel boek schrijven? Inderdaad alles komt er in voor. Er is geen plek op aarde of de cameraman is er ooit wel eens geweest. Op al die plaatsen heeft hij foto's gemaakt - de gestolde werkelijkheid, zeggen wij poëtisch - en wijdt hij er melancholieke gedachten aan van het soort dat het toch vreemd is daar te zijn en tegelijkertijd hier.In feite is Allerzielen geen roman, maar meer een uitgerekt essay. Er komt veel filosofie in voor, althans geregeld vallen de namen van Hegel, Nietzsche en Heidegger, maar ook paradeert een stoet van klassieke Griekse Reuzen voorbij. Voor allen heeft Nooteboom wel een gedachte van halve pagina over. Een flard, over iets, over een naamloos ding, over iets onbenoembaars, dat toch zijn sporen nalaat in ons onbewuste. Daarnaast wordt in Allerzielen veel gediscussieerd over kunst, cultuur en wetenschap. Het is de geest van Goethe die hier wordt uitgedragen, al zou je ook van Goethe's spook kunnen spreken.
Nootebooms prozawerk behoort voor wat literaire zeggingskracht, reikwijdte en oorspronkelijkheid betreft tot het beste wat de afgelopen vijftig jaar in Nederland is voortgebracht.Nooteboom is internationaal de meest gelezen Nederlandse romancier. Daarnaast schrijft hij ook gedichten en reisverhalen. Vooral in Duitsland en Spanje staat Nooteboom in hoog aanzien.
Cees Nooteboom:1933
Op 31 juli 1933 werd Cornelis Johannes Jacobus Maria Nooteboom geboren te Den Haag. In 1944, als Cees Nooteboom elf is, overlijdt zijn vader tijdens een Engels bombardement. De jonge Nooteboom bezoekt nadien enkele kloosterscholen, maar wordt tot vier keer toe van school gestuurd. Nadien neemt hij kantoorwerk aan in Hilversum. Als hij in 1953 wordt afgekeurd voor militaire dienst, begint Nooteboom door Europa te zwerven, een ervaring die hij zal gebruiken voor zijn novelle Philip en de anderen die in 1955 uitkomt en bekroond wordt met de Anne Frankprijs.De toegankelijke stijl staat in groot contrast met de romans die Nooteboom daarna publiceert. Werkelijkheid en fictie lopen in:" Een lied vanschijn en wezen" (1981) en "De ridder is gestorven "(1963) meer en meer door elkaar, in een taalspel dat zich wel laat lezen maar niet licht laat navertellen. In zijn meest bekende romans" Rituelen "(1980) en "Allerzielen "(1998) is de stijl toegankelijker maar ook in die romans is de diepgravende intellectuele manier van schrijven van Nooteboom in elke zin terug te vinden.
In 1956 verschijnt zijn poëziedebuut ;De doden zoeken een huis . Voor deze dichtbundel ontving hij een reisbeurs van de Nederlandse regering. De drie passies van Nooteboom zaten er dus al vroeg in: dichten, reizen en romanschrijven. Hij debuteert als journalist met een stuk in Het Parool over de Hongaarse opstand. Vanaf 1957 schrijft Nooteboom voor Elsevier en de Volkskrant. In 1968 wordt hij reisredacteur bij het tijdschrift Avenue waarvoor hij in de volgende jaren reizen naar Afrika, Azië, Zuid-Amerika en Australië maakt. In 1963 worden zijn reisverhalen gebundeld onder de titel Een middag in Bruay, in 1965 gevolgd door het goed ontvangen Een nacht in Tunesië. Zijn vele omzwervingen zorgen ervoor dat de literaire bewegingen in de Nederlandse literatuur aan Nooteboom voorbij lijken te gaan, ook al publiceert hij in tijdschriften als De Gids, Tirade, Maatstaf en Bzzlletin.
In de jaren zestig en zeventig wordt hij vaak bekroond: in 1960 krijgt hij de Visser Neerlandiaprijs voor het toneelstuk:" De zwanen van de Theems", in 1963 de Lucy B. en C.W. van der Hoogprijs voor zijn roman :"De ridder is gestorven", in 1978 de Jan Campertprijs voor de dichtbundel Open als een schelp, dicht als een steen.
Veel literaire bewondering is er ook voor zijn vertaalwerk van schrijvers als Enzensberger, Pavese, Neruda en Hughes. Daarnaast vertaalt en schrijft Nooteboom ook liedteksten, voor onder andere Liesbeth List. Met het verschijnen van de roman :"Rituelen" in 1980 wordt Nootebooms literaire roem definitief. De roman wordt in 1981 bekroond met de Bordewijkprijs en een jaar later met de Pegasusprijs van de Mobil Oil Company voor de beste niet-Amerikaanse roman. Het markeert het begin van Nootebooms steile opmars in het buitenland. In Nederland wint hij in 1985 nog de Multatuli-prijs voor :In Nederland en in 1992 de Constantijn Huygensprijs voor zijn gehele oeuvre. Maar veel talrijker zijn de prijzen en onderscheidingen die hem in het buitenland ten deel vallen. In 1993 krijgt hij de Europese Aristeionprijs voor:" Het volgendeverhaal "en in 2002 de Hansische Goethe-Preis voor zijn gehele oeuvre. In 1991 ontvangt hij het Franse Légion d'honneur en wordt hij benoemd als lid van de Akademie der Künste Berlin.
In 1992 wordt hij onderscheiden met het Grootkruis van Verdienste vanwege zijn bijdrage aan de Duits-Nederlandse culturele betrekkingen. In 1997 wordt hij in de Verenigde Staten benoemd tot Honorary member of the Modern Language Association. In 1998 ontvangt hij het eredoctoraat in de letteren van de Katholieke Universiteit Brussel. In 2004 krijgt hij in eigen land de belangrijke P.C. Hooftprijs, in Oostenrijk de 'Österreichische Staatspreis für europäische Literatur 2003' en in Italië de Premio Europeo di Poesia.
Tegenwoordig maakt het Nederlandse publiek ook maar een relatief klein deel uit van zijn lezers. Zijn werk wordt nu meestal snel vertaald naar het Duitse taalgebied, waar zijn naam bijna nog bekender is als in Nederland, naar het Engelse taalgebied waar zijn roem stijgt en zelfs naar het Spaanse of het Turkse taalgebied.
Maar het belangrijkste is nog wel dat Nooteboom door zijn gestaag stijgende verkopen aandacht heeft kunnen vragen voor de boeiende thematieken die hij aansnijd. Over zijn roman Allerzielen (1998) zegt hij bijvoorbeeld: "Het thema van het boek is dat van de dingen die verdwijnen en ook onherroepelijk verdwijnen [] Die dingen die ook bij het leven horen en waar je het nooit over hebt".
Nooteboom woont afwisselend in Amsterdam, Menorca en Berlijn, waar hij in 1989 de val van de Muur meemaakt. In 1986-1987 verbleef hij in Californië als gastdocent in Berkeley.
Bibliografie .
Werken:
Philip en de anderen (1955) De doden zoeken een huis (1956) De verliefde gevangene (1958) De zwanen van de Theems (1959) Koude gedichten (1959) Het zwarte gedicht (1960) De ridder is gestorven (1963) Een middag in Bruay (1963) Gesloten gedichten (1964) Een nacht in Tunesië (1965) De Parijse beroerte (1968) Een ochtend in Bahia (1968) Gemaakte gedichten (1970) Een avond in Isfahan (1978) Open als een schelp, dicht als een steen (1978) Nooit gebouwd Nederland (1980) Rituelen (1980) Een lied van schijn en wezen (1981) Voorbije passages (1981) Aas (1982) Gyges en Kandaules (1982) Mokusei! (1982) Waar je gevallen bent, blijf je (1983) In Nederland (1984) Vuurtijd-ijstijd. Gedichten 1955-1983 (1984) De zucht naar het Westen (1985) Het Spaanse van Spanje (1986) De brief (1988) De wereld een reiziger (1989) Het gezicht van het oog (1989) Berlijnse notities (1990) Het volgende verhaal (1991) Vreemd water (1991) De omweg naar Santiago (1992) De koning van Suriname (1993) De ontvoering van Europa (1993) Zelfportret van een ander (1993) Van de lente de dauw (1995) De filosoof zonder ogen (1997) Allerzielen (1998) Terugkeer naar Berlijn (1998) Zo kon het zijn (1999) Bitterzoet (2000) Voltooid vergeten tijd (2000) Paradijs Verloren(2004)
Would you invite a serial killer into your home? If you have a computer and a modem, you may have already opened the door
F2F is a chillingly credible thriller set at the leading edge of computer technology,where tomorrow's dreams could be today's nightmare.
***
'Je leven is in gevaar. Terwijl je dit leest, ben je binnen het bereik van een moordenaar. De dood staat achter je, onhoorbaar en onzichtbaar. Op ieder moment kun je zijn koude adem in je nek voelen, wanneer hij zijn arm uitstrekt om je op je schouder te tikken...'
Een psychopatisch computergenie, dat zich 'Sneeuwvlok' noemt, heeft zich toegang verschaft tot de persoonlijke gegevens van andere Internet-gebruikers.Maar als 'Sneeuwvlok' onopgemerkt inlogt op de computer van Kate Levin, weet hij nog niet dat hij te maken krijgt met een waardige tegenstander. Kate's ex-echtgenoot, Ellis Hoile, is als geen ander thuis in de wereld van computerbestanden.Hij is een man met een obsessie, en de enige die in staat is de moordenaar te traceren in het labyrint van het Internet. Pas als Ellis beseft hoe groot het gevaar is waar Kate zich in bevindt, ontstaat er een meedogenloze strijd tussen twee briljante geesten die uitmondt in een schokkende climax... "F 2 F " is van begin tot eind een race op de electronische snelweg. Men kan zich goed voorstellen dat dit in de nabije toekomst echt mogelijk wordt of , erger nog , misschien zelfs nu al is.
Phillip Finch
,
een ex-journalist, schreef een aantal veelgeprezen trhillers, waaronder "Sugarland" en "Paradise Junction". Met de thriller "F2F" vestigde hij definitief zijn naam. Finch woont in Howard, Kansas.
" The Shadowman " ( London: Little, Brown&Comp.1995)vertaler : Ineke van den Elskamp
***
Berlijn, 1943. Slechts enkelen zagen ooit zijn gezicht, niemand kende zijn ware naam.Fluisterend sprak men over ' Der Schattenmann' , de gevreesde en gehate "jager" die ondergedoken joden opspoorde. Altijd was hij erbij , in de duisternis, als ze je kwamen halen ... En hij zou er zijn, grijnzend, als ze je wegvoerden naar de kampen...
Miami Beach , heden . Simon Winter- rechercheur Moordzaken in ruste- staat op het punt met een welgemikt pistoolschot een eind te maken aan zijn eenzame laatste levensjaren. Maar een klop op zijn deur doet zijn leven een onverwachte wending nemen: trillend staat daar Sophie Millstein, zijn oude joodse buurvrouw. Zij heeft Der Schattenmann gezien, zonet nog, en nu zal hij haar doden. Net zoals hij al die anderen heeft vermoord, in Berlijn, toen de nazi's aan de macht waren... De volgende dag wordt Sophie gevonden, gewurgd, haar ogen verstard in doodsangst. Voor de politie is het een gewone roofmoord, in Miami dagelijkse realiteit.Maar Simon Winter kent de verschrikkelijke waarheid : Der Schattenmann is terug !
En dit haast onzichtbare, anonieme beest slaat keer op keer toe en vermoordt stelselmatig de laatste overlevenden van de holocaust. En nu - jaren na zijn pensioen - gaat Winter weer de straat op: in de jacht op deze jager die martelt uit machtswellust, die moordt om zichzelf en zijn verleden voor altijd verborgen te houden...
John Katzenbach -1950
De schrijver is geboren in Princeton, New Jersey op 23 juni 1950.Van kindsbeen af wilde de kleine John schrijver worden, hij hield van boeken en sport.Door toedoen van zijn moeder, een praktiserende analytica kwam hij reeds op jeugdige leeftijd in aanraking met de psychoanalyse. Het grootse deel van zijn vakkennis van " recht en straf " verwierf hij als rechtbankjournalist van de 'The Miami Herald ' en ' Miami News' voor hij begon aan zijn carriére als schrijver. De mengeling van grondig onderzoek op de misdaadplaats en een gefundeerde physologische analyse van de misdadiger zijn kenmerkend voor zijn romans, waarvan er ook vele werden verfilmd , zoals " JUST CAUSE " met Sean Connery.. Inmiddels heeft hij diverse Edgar nominaties op zijn naam staan. Hij woont in het westen van Massachusetts.waar hij zich nog steeds aan sport(baseball) en politiek interresseert , maar ook aan honden .
*** Geen badpakken, dunne panty's of mouwloze jurken. Geen radio,televisie of bibliotheeklidmaatschap. Niet zingen, niet dansen, of zelfs maar een man een hand geven. Dat is de dagelijkse werkelijkheid waarin Rachel Benjamin, de oudste dochter van een chassidische rabbijn, opgroeit. Maar Rachel's intelligentie, nieuwsgierigheid en verlangen brengen haar ertoe telkens weer de strenge wetten die haar vader strikt naleeft te ontduiken. Prachtig gedetailleerd portret van een jonge vrouw die tegen haar aard in gedwongen wordt zich te gedragen alsof ze in de zestiende eeuw leeft. In zijn beklemmende roman "THE CHOSEN" beschreef Chaim Potok reeds de orthodox-joodse gemeenschap.Nu laat Pearl Abraham als eerste schrijfster deze wereld zien vanuit een vrouwelijk perspectief. Het verhaal speelt zich af in deze tijd in een chassidische gemeenschap in Ashley. Ashley is een plaatsje waar vooral mensen van de viznitz wonen, een andere joodse gemeenschap. De chassidische Joden zijn er in de minderheid. Rachel Benjamin is de dochter van een rabbi in Ashley. Ze wordt streng joods opgevoed. Ze mag eigenlijk alleen Yiddisch praten thuis en geen engelse boeken lezen. Samen met haar zusje Leah leest ze stiekem toch engelse boeken van Charlotte Bronte,Barbara Cartland etc. die ze in de winkel kopen van oppasgeld. Na een paar maanden zo aan boeken te komen zijn hun ouders een keer weg en dan proberen ze lid te worden van de bibliotheek. Maar pa komt onverwachts thuis en ze worden gesnapt. Er volgt natuurlijk een lange lange preek en ze worden nogmaals gewaarschuwd. Dat is natuurlijk balen maar Rachel blijft stiekem lezen.
Als Rachel zeventien is geworden vinden haar ouders het tijd om te trouwen. Uiteindelijk vinden ze een jongen, Israel. Rachel vindt hem best aardig maar het is natuurlijk niet de man van haar leven, ze trouwt meer met hem omdat ze dan uit huis kan dan omdat ze hem zo leuk vindt. Het is een echte braverik en hij wordt door haar vader gebruikt als middel om Rachel een echte fatsoenlijke vrouw te maken. Natuurlijk heeft Rachel er snel genoeg van en als ze de kans krijgt vlucht ze een keer weg, waarop de scheiding volgt
Dit moet wel spanningen opleveren. Je huwelijk wordt geregeld tegen je zeventiende jaar. Na de sluiting mag je je hoofd kaal scheren, een pruik en hoofddoek dragen en enkele passen achter je man aanlopen. Houdt zo'n huwelijk stand? Lezers verwonderen er zich dikwijls over waar de identiteit van de schrijfster eindigt en waar de hoofdpersoon Rachel Benjamin begint. Volgens Abraham is haar protagonist in vele opzichten zoals zijzelf ,maar.Rachel is zeer impulsief en dat ben ik niet , zegt zij.
De auteur schreef een knappe roman die veel lezers verdient. Velen zullen zich herkennen in de beschreven mensen die leven op de grens van twee werelden.
Pearl Abraham : 1960
Pearl Abraham , is als derde kind uit een gezin van negen geboren in (Israël, 1960) en verhuisde op jonge leeftijd met haar familie meerdere keren van Jeruzalem naar New York. Ze groeide op in een orthodox-joods gezin,-haar vader is een chassidische rabbijn.,maar besloot na de middelbare school te gaan studeren en uit de chassidische gemeenschap te treden. In haar debuutroman Vreugde der wet beschreef ze de chassidische wereld voor het eerst vanuit een vrouwelijk perspectief. Er werden wereldwijd miljoenen exemplaren van verkocht. Door het vele reizen is de chassidische gemeenschap en leven dat ze in haar jeugd meemaakte minder streng als het wordt weergegeven in haar debuutroman : " The RomanceReader".
Zij geeft nu een cursus in creatief schrijven.. Hoewel ze zich nu ver van haar chassidische verleden verwijdert heeft , blijft ze nog contact houden met haar familie.Zij maakt geen deel uit van enige georganiseerde tak van judaïsme, maar ze voelt nog steeds, wat zij noemt " het interne ritme van de Chassidische cultuur ".Zonsondergangen op vrijdagavond, samen met sommige godsdienstige dagen in het jaar betekenen nog altijd iets speciaals voor haar.
Voor Meulenhoff stelde Pearl Abraham de verhalenbundel Een sterke vrouw, wie zal haar vinden samen, die eveneens een bestseller werd. Pearl Abraham woont in New York en doceert aan New York University..
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
Allerzielen(1998)
Would you invite a serial killer into your home? If you have a computer and a modem, you may have already opened the door
