Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Zoals Goethe al zei :' Die Tat ist alles, nichts der Ruhm '
***
In deze speelse roman schuiven de spiegelende verhaallijnen langzaam in elkaar. Geraffineerd goochelt Kehlmann met werkelijkheid en fictie, met waarheid en illusie. Zo is er die man wiens grijze leven opeens wordt opgeschrikt doordat hij via zijn mobiel wordt gebeld door allerlei mensen die naar ene Ralf vragen.Zo te horen heeft die Ralf een opwindend leven, en uiteindelijk neemt hij diens identiteit aan. Hoe het die Ralf zelf vergaat, die een bekende filmster is, staat weer in een ander verhaal.
Een die raadselachtig blijft omdat er zoveel imitators in voorkomen, dat het niet zeker is of die mobielman Ralfs identiteit heeft overgenomen, of een ander die hunkerde naar een leven in de schijnwerpers.
In Roem onderzoekt Kehlmann (1975) op welke manieren een mens zichzelf kan kwijtraken, opzettelijk of per ongeluk. Het zijn op zichzelf staande verhalen, maar personages uit het ene verhaal duiken zijdelings op in andere verhalen.
Er is een aangrijpend verhaal van een man met twee parallelle levens vanwege twee parallelle liefdes, en een geestelijke die twijfelt over het doel van zijn bestaan en suïcidaal wordt.
Zijn het negen verhalen, of negen verhalen die één roman vormen? In het eerste verhaal wordt de saaie burgerman Ebling op zijn nieuw aangeschafte mobiele telefoon gebeld door onbekende mensen. De bellers zijn in de veronderstelling dat ze Ralf Tanner aan de telefoon hebben, een succesvol acteur die volgens Kehlmann het beste vergeleken kan worden met de Duitse acteur Till Schweiger of Tom Cruise.
Iets later komen we de filmster zelf tegen, wiens leven ook is veranderd. De telefoontjes zijn plotseling uitgebleven, misschien niet eens tegen zijn zin; hij lijkt genoeg te hebben van de beslommeringen van de roem. De acteur ontmoet zijn evenbeeld, iemand die hem bij dubbelgangerswedstrijden succesvol nabootst. Met deze man wisselt hij van rol, hij wordt de imitator van zichzelf.
Ebling maakt een puinhoop van Tanners leven door afspraken te maken die laatstgenoemde onmogelijk kan nakomen. De man die aan de basis staat voor deze verwikkelingen is Mollwitz,een ongeinspireerde dikke jongenman die werkt bij een telefoonmaatschappij, samen met zijn moeder woont en zijn identiteit ontleent aan de postings die hij op het internet onder verschillende schuilnamen achterlaat.
Het personage Mollwitz ontstond toen Daniel Kehlmann gefascineerd raakte door de reacties op internetfora die hij bezocht. Hij schrok van de agressie en haat die in de berichten te lezen waren. Volgens Kehlmann maakt de anonimiteit negatieve eigenschappen los in de mens. Mensen worden slecht door de mogelijkheid slecht te zijn.
Een ander centraal figuur in de roman is de succesvolle schrijver Leo Richter. Als hij rondreist om lezingen te houden over zijn werk, wordt hem altijd gevraagd hoe hij aan zijn inspiratie komt. Een vraag die overbodig is om te stellen aan Kehlmann. Misschien krijgt hij wel ingevingen in bad, zoals Richter, maar de meeste ideeën zijn geënt op eigen ervaring en verhalen die hem ter ore komen.
Eigenlijk zijn alle verhalen een combinatie van fictie en werkelijkheid. Want wie is die bekende Duitse schrijver Leo Richter? Dat karakter is natuurlijk gebaseerd op de auteur zelf. En de wereldberoemde Latijns-Amerikaanse schrijver Auristos Blancos, wiens boek in ieder verhaal terugkomt, doet sterk denken aan de Braziliaanse Paulo Coelho. De boeken van Blancos gaan over harmonie, innerlijke gratie en het zoeken naar de zin van het leven. Relevante vraagstukken in een tijd waarin moderne communicatiemiddelen de mens in staat stellen een tweede leven te leiden, maar ook om het echte leven te verliezen.
Sommige personages in Roem kiezen voor een schaduwleven, anderen belanden er onwillekeurig in, proberen zichzelf te overstijgen waardoor ze in de penarie komen, maar in Roem is niemand echt trouw aan zichzelf.
Kehlmann wordt wel eens verweten 'oppervlakkige' personages te schetsen. karakters zonder diepgang. In verhalenbundels worden nooit complexe personages opgevoerd en dit is inherent aan het genre , zegt de schrijver. De oppervlakkigheid van zijn personages is trouwens een realistische weerspiegeling van de werkelijkheid.Daar staat tegenover dat Kehlmann de diverse verhaaldraden van Ruhm ingenieus met elkaar weet te verbinden.
Het boek gaat ook helemaal niet om de karakters, het gaat om de structuur, zo benadrukt Kehlmann, die daarmee iets totaal nieuws heeft geprobeerd. De derde dimensie die de auteur gebruikt, is te herkennen uit de films zoals The Matrix .
Roem kan moeiteloos twee keer gelezen worden. De lezer zal nieuwe dingen ontdekken en het boek (nog) meer gaan waarderen.
Kehlmann is ondanks zijn eerdere megasucces een normale 'jongen' gebleven.en wordt hooguit twee keer per maand op straat herkend.Als zoon van een bekende Oostenrijkse regisseur kwam Daniel Kehlmann al vroeg in aanraking met roem. Vrienden van zijn vader waren televisiebekendheden die wel op straat werden herkend en aangesprokenMede daardoor is het verkrijgen van roem nooit een verlangen van hem geweest; zijn interesse gaat juist uit naar de donkere kant van roem. Dit thema kwam ook al aan bod in Het meten van de wereld
Het succes van zijn debuut leverde de schrijver de bijnaam Wunderkind van de Duitse literatuur op.
Kehlmann schrijft met een bepaalde afstandelijkheid over bizarre en humoristische situaties, zoals een acteur die door een imitator uit zijn eigen leven verdreven wordt. Ook maakt hij gebruik van bijzondere, originele metaforen.
De nuchtere levensopvatting van Kehlmann, die filosofie en Duitse literatuurwetenschap studeerde maar nooit afrondde, heeft zichtbaar een positieve uitwerking gehad op het schrijven van Roem. De schrijver accepteerde dat zijn succes nimmer kon worden overtroffen en schreef een experimenteel boek.
In een sociale omgeving moet je vrijwel altijd de schijn ophouden: omdat het van je wordt verwacht, uit schaamte, uit gewoonte, uit verveling; de redenen zijn talrijk en, zoals beschreven door Kehlmann, volkomen menselijk.
Kehlmann hoefde geen bestseller meer te schrijven, de uitgeverij gaf hem alle tijd en ruimte en zijn financiële situatie noopte hem niet om snel te werken.
Het maakt Roem tot een duizelingwekkend maar ook intrigerend boek, en niet in de laatste plaats omdat het zo fraai geschreven is.Kehlmanns handelsmerk is het snelle verteltempo en de (karikaturale) humor.
Van Kehlmanns vorige boek, Het Meten van de Wereld, werden in Duitsland meer dan anderhalf miljoen exemplaren verkocht. Het werd tijd dat ook wij dit uitzonderlijke talent gingen ontdekken.
Daniel Kehlmann -1975
Kehlmann is geboren in München op 13 jan.1975 , en is de zoon van de televisie-directeur Michaël Kehlmann Op zesjarige leeftijd verhuisde hij naar Wenen , de thuisstad van zijn vader. Hij studeerde Filosofie en literatuur en deed onderzoek naar de werken van Kant voor zijn doctors-thesis.welke hij niet voltooide door zijn succes als schrijver. In 1997 schreef hij als student zijn eerste roman: " Beerholms Vorstellung", en meerdere reviews en essays voor o.a. Süddeutsche Zeitung, Frankfurter Rundschau, Frankfurter Allegemeine Zeitung en Literaturen.
Bibliografie : Beerholms Vorstellung. ( roman)- 1997. Unter der Sonne. (korte verhalen)-1998. Mahlers Zeit. (roman)- 1999 Der fernste Ort.- 2001
Me and Kaminski (Ich und Kaminski)- Ik en Kaminski. (roman)- 2003.
Measuring the World (Die Vermessung der Welt)-Het Meten van de Wereld (roman)- 2005. Wo ist Carlos Montéfar? (essays) - 2005. Ruhm.- Roem (roman)- 2009.
1 mei 1830 - 27 november 1899 ---------------------------------------
Noch stokvisch noch mortier en kan Justitie vangen het eene is veel te zwaer het ander veel te vet : De groote dief loopt weg de kleene die moet hangen de kraeije vliegt er door de mugge blyft in 't net .
***
Gelukkig die gestorven ja, begraven zijn en die , den prijs geworven weer in d'haven zijn voor mij en zal 't cassatie noch appel meer zijn en lage ik niet in 't kerkhof en ware ik nog in 't leven 'k zou der wel meé zijn ze staken lijk in bootjen al- waar der brieven zijn te lijve mij in 't kot al- waar de dieven zijn 't en schilt al niet bedorven wat helpe't nu of brave zijn gelukkig die gestorven en begraven zijn.
*** Voor de dichter Guido Gezelle was de tijd van zijn kapelaanschap in zijn geboortestad Brugge (1865 -1872) ,de zwaarste beproeving van zijn leven. Met al de kracht van zijn mannelijke rijpheid streed hij voor de goede zaak van het katholieke Vlaanderen. Dat hij door de afvalligheid van de kleinen en enghartigen, voorwie hij zich in het vuur had geworpen , in deze strijd hard werd getroffen is echter niet door iedereen gekend.
Gezelle onderging het noodlot van de moedigen en de groten.
Wanneer we even nalezen wat de biografen over deze uiterst gewichtige Brugse periode ons vertellen, behouden wij in de eerste plaats een grote leemte waarover ze bewust en om bestwil vrij karig zijn heengegleden. Zij hebben allen zo weinig mogelijk gezegd , om zo veel mogelijk te laten vermoeden wat zij meenden te moeten verzwijgen. Door een sluier te werpen over feiten, die van beslissende draagkracht voor de dichter zijn geweest,,maar naar hun mening, misschien zijn eer en zijn roem hadden kunnen schaden , hebben zij wetenswaardige dingen aan de vergetelheid prijsgegeven. Gezelle's politiek schrijverswerk inhet weekblad " 't Jaer 30 " was niet zo onbenullig, en de grote figuur van Gezelle is zonder twijfel volkomen bestand tegen de volle waarheid .
De dichter was in ongenade geraakt en boette alleen voor toestanden waar anderen meer schuld aan hadden dan hijzelf, ,zo er al sprake kan zijn van schuld aan zaken, waar dagbladpolemiek een eerste oorzaak van geweest is . Gezelle had steeds met ijver en toewijding gedaan wat hem opgelegd werd, doch vaak zonder de verre gevolgen ervan in te schatten. De dagbladpolemiek, gevoed door allerlei lasterpraatjes, die dikwijls uit Gezelle's eigen huis uitgingen, aangemoedigd door zekere onvoorzichtigheden in ' t Jaer 30 , onder zijn gezag gepleegd , had in zoverre haar doel bereikt dat de dichter op zekere dag de politie op zijn hals kreeg en zijn huis grondig werd doorsnuffeld onder voorwendsel van politieke samenzwering.Waardoor zijn meid het hazenpad had gekozen. Voor Gezelle's vertrek uit Brugge in 1872 is er een " samenzwering" van zijn "vrienden" met zijn familie ontstaan,tegelijk gericht tegen hemzelf en tegen zijn huishoudster Stephanie. De familie , die al lang een appeltje met de helleveeg te schillen had, heeft haar uit het huis gedreven. Men zou zelfs de vraag kunnen stellen of Stephanie niet als bliksemafleider werd gebruikt, terwijl in werkelijkheid het zwaartepunt van de zaak elders zou zijn gelegen. In 1868 is de dichter met zijn Jaer 30 betrokken geweest in de beruchte pollitieke affaire van St-Denijs (bij Kortrijk).
Men heeft Gezelle als mens met de beste intenties wat willen idealiseren en gemeend zekere zeer scherpe eigenaardigheden van zijn karakter in de schaduw te mogen laten , omdat men ze, met het oog op zijn geestelijke waardigheid, voor minder gunstig hield.
Tot zijn psychische eigenschappen behoorde zijn kinderlijke oprechtheid en spontaniëteit in goede en minder goede dingen.Hij heeft een blindelings vertrouwen in zijn vrienden gehad, voor wie hij zijn beste gaven ten offer heeft gebracht zonder enige berekening van zijnentwege. Hij vocht met de moed van een leeuw, zolang hij de zekerheid van dit vertrouwen in zich gevoelde, maar zijn sterk en volbloedig temperament is in die strijd vaak met hem op hol geslagen . Toen de " goede" vrienden" met hun " welgemeende " kritiek te voorschijn kwamen, was hij teneergeslagen. Hij heeft " in tranen gezaaid " - Waarom zouden wij naar de diepere oorzaken van die tranen niet mogen zoeken ? Toen echter hun afvalligheid tegenover de verslagene was voltrokken, was de felle strijder vernietigd en moest hij inzien, dat politiek een kwestie van uitgeknepen citroenen is ...
In haar boek 'De blanke Masai' - dat een bestseller werd - beschreef de Zwitserse Corinne Hofmann (1960) hoe ze verliefd werd op Masai-krijger Lketinga en naar Kenia verhuisde om daar met hem te gaan samenwonen.
In het vervolg 'Terug uit Afrika' vertelde ze hoe ze in 1989 met haar vijftien maanden oude dochtertje wegvluchtte van haar abnormaal jaloerse man en naar Zwitserland terugkeerde In dit boek vertelt ze over haar reis naar Kenia, bijna veertien jaar later, het weerzien met haar ex-man, haar schoonfamilie, en het Keniaanse bergdorp Barsaloi waar ze destijds woonde.
Ook bezoekt ze de filmset van de bioscoopfilm 'De blanke Masai'; hier wordt haar eigen levensgeschiedenis verfilmd. Verder ontmoet ze pater Giuliani , quasi aan het einde van de wereld -in zijn kleine nieuwe missie hoog in de Nbodo-bergen. Hij was het die haar destijds hielp bij haar vlucht. Tenslotte keert ze naar Zwitserland terug, naar haar dochter die ze over haar Afrikaanse familie wil vertellen. Met twee katernen kleurenfoto's. Een vlot geschreven, heel persoonlijk verhaal. Vooral boeiend voor lezers van de voorgaande boeken.
Las het eerste boek als een soort roman, 'Weerzien in Kenia' is echt meer een reisverslag.
Het vertelt het verhaal vanaf het moment dat Corinne in het vliegtuig zit tot ze weer vertrekt uit Kenia. Toch leest het boek snel en prettig. Bovendien ben je natuurlijk, als je de eerste boeken hebt gelezen, benieuwd hoe het Corinne, haar dochter Napirai en de schoonfamilie in Kenia is vergaan, en hoe de verstandhouding zal zijn tussen Corinne en Lketinga.
En je nieuwsgierigheid wordt bevredigd. Ook al is de communicatie nog steeds een beetje moeizaam en voorzichtig, toch stelt Corinne in dit boek bepaalde mensen, zoals haar schoonmoeder vragen over haar gevoelens destijds over Corinne en haar huwelijk met Lketinga. Helaas zijn de gesprekken die ze met haar ex-man heeft wat minder diepgaand, hij wil over veel onderwerpen liever niet praten en Corinne dringt niet aan. Wat heel leuk is zijn de foto's van vroeger en nu en de flimset.
Veertien jaar na haar avontuurlijke vlucht met haar dochtertje Napirai keert Corinne Hofmann voor het eerst weer terug naar Kenia, het land dat ooit haar thuis was. Ze is te gast op de filmset van de bioscoopfilm De blanke Masai, waar haar indrukwekkende levensgeschiedenis aan de zijde van de Samburu-krijger Lketinga verfilmd wordt. Met een bezoek aan de kust van Mombasa en de Likoni-vaart, waarmee achttien jaar geleden ,het avontuur van de blanke Massai begon waarvan ondertussen reeds miljoenen kennis namen , wordt de kring rondgemaakt in de avontuurlijke belevenissen van Corinne Hoffmann's afrikaanse verleden.
Corinne Hoffmann- 1960
Corinne Hoffmann ( 4 juni1960)-Zwitserland werd bekend met haar waargebeurde verhaal van haar verblijf in Kenia en huwelijk met Lketinga een Masai krijger. Zij is het kind van een Duitse vader en een Franse moeder en studeerde in het kanton Glarus. Op éenentwintigjarige leeftijd opende ze er haar eigen kledingswinkel.
In 1986 maakte ze , samen met haar verloofde Marco een trip naar Kenia .Ze werd er hals over kop verliefd op de Samburu -krijgsman Lketinga en vond hem zo onweerstaanbaar dat ze Marco verliet. Ze keerde terug naar Zwitserland ,verkocht er haar bezittingen om terug naar Kenia te gaan en er Lketinga te gaan opzoeken. Het koppel huwde en kreeg een dochter. De Samburu zijn vredelievende mensen verwant met de Masaï en leven in kleine dorpjes van Centraal-Kenia . Corinne woonde er in haar schoonmoeders "manyatta" en leerde er leven als een Samburu-vrouw , hout sprokkelend en waterdragend. Ze opende in het dorp een klein winkeltje om in hun basis-behoeften te voorzien. Hoffmann kreeg het er hard te verduren en viel ten prooi aan malaria-aanvallen en huwelijksproblemen met haar extreem jaloerse echtgenoot.Zijn drugsverslaving aan khat deed haar besluiten om samen met haar dochter terug naar Zwitserland te vluchten . Later zou ze van haar belevenissen een boek schrijven : " De blanke Masaï " .Dit boek werd een enorm succes . Vertaald in verscheidene talen werd er in 2005 een film van gemaakt met Nina Hoss en Jacky Ido in de hoofdrollen. Sindsdien schreef Hoffmann tweevervolg- boeken : "Zurück aus Afrika (Back from Africa) en " Wiedersehen in Barsaloi (Reunion in Barsaloi).
Haar terugkeer in de Europese maatschappij is te lezen in Terug uit Afrika In 2007 verscheen haar derde boek, Weerzien in Kenia.
Tegenwoordig woont ze samen met haar dochter Napirai en haar huidige partner aan het Luganomeer, op de grens met Italië.
Dorte, een meisje van vijftien, woont in een kleine stad in Litouwen en haar dromen voor de toekomst zijn eenvoudig en haalbaar.Ze heeft een oogje op de zoon van de bakker en zou het financieel iets ruimer willen hebben. Als ze een aanbod krijgt om in Stockholm in een restaurant te gaan werken, is ze er zelf het meest verbaasd over dat ze erop ingaat.
In haar naïviteit heeft ze niet in de gaten dat ze het slachtoffer is van een doortrapte vrouwenhandelaar die haar als seksslavin verkoopt aan een pooier in Noorwegen. Dorte probeert te ontsnappen, maar ze is bang voor de politie en voor de schande als haar moeder te weten komt dat ze een hoer is.
Gefingeerde gesprekken met haar gestorven vader houden haar op de been. De praktijk van de internationale vrouwenhandel is onderwerp van het nieuwste boek, Een glas melk, van de bekende Noorse schrijfster Herbjørg Wassmo. Het 15-jarige meisje Dorte wordt door armoede en een onechte vriendin in de armen gedreven van vrouwenhandelaars, die haar met valse beloftes van Litouwen meenemen naar Zweden en later Noorwegen.
De beschrijvingen van het misbruik en de eenzaamheid waarvan zij slachtoffer wordt, zijn gruwelijk. De breedsprakige schrijfstijl van Wassmo maakt het lezen over alle ellende haast nog ondraaglijker. De onzekerheid, schuldgevoelens, angst, eenzaamheid en elk sprankje hoop van Dorte worden zeer invoelbaar. Het dagelijkse drinken van een glas melk en herinneringen aan en gesprekken met haar overleden vader helpen haar het lijden te dragen.
De personen worden heel duidelijk neergezet. Heel mooi hoe de gesprekken met Dorte's overleden vader, houvast en redding geven.
Dorte treft het in vergelijking met sommige anderen redelijk doordat ze in de smaak valt bij haar koper Tom en daardoor een dag in de week vrij is. Later, als ze in een andere stad is terecht gekomen, hoeft ze in het nieuwe huis ook geen klanten te ontvangen als blijkt dat ze zwanger is.
Wassmo laat in haar roman helder zien hoe moeilijk het is om tegen internationale vrouwenhandel op te treden, niet in de laatste plaats door de angst en afhankelijkheid van de meisjes voor en van hun misbruikers. De Noorse Wassmo (1942) is vooral bekend van haar trilogieën over Dina en Tora, maar heeft daarnaast nog talloze (vuistdikke) romans geschreven en ook meerdere literaire prijzen ontvangen.
Een glas melk is een beangstigend en aangrijpend boek; zo zwaar, dat je het boek soms dagen opzij moet leggen om verder te kunnen lezen Het is een indringend verhaal over de illegale prostitutie in de westerse wereld. Een kind wat in een criminele wereld wordt geduwd, waarbij je een gevoel van afschuw letterlijk voelt.
Dorte's levenstragedie gaat door als het boek eindigt; ze heeft levenslang.
Deze roman laat zien, hoe een mens de meest gruwelijke beproeving kan doorstaan en is tevens een aanklacht tegen de (internationale) vrouwenhandel.
Herbjorg Wassmo -1942
Herbjorg Wassmo,(geboren in Vesterålen, December 6, 1942)
is een uitzonderlijk vertelster. Haar boeken zijn tot ver buiten Scandinavië bestsellers en werden meerdere malen bekroond. Hoogtepunt was de toekenning van de Literatuurprijs van de Noordse Raad, de hoogste literaire onderscheiding van Scandinavië, te vergelijken met de Booker Prize in Engeland.
Ook buiten Scandinavië zijn haar boeken bestsellers. Bij Uitgeverij De Geus verschenen de Dina-trilogie, de Tora-trilogie en de novellenbundel Het motief.
De Feniks van de Franse misdaadliteratuur - Le Figaro
Vargas schrijft mooi,meeslepend.Verrassend." - Het Parool
***
Als er twee mannen met vuile nagels worden vermoord vermoedt de Parijse commissaris Jean-Baptiste Adamsberg dat er iets niet pluis is. Het onderzoek voert hem naar een geslepen moordenaar en een vreemd recept uit de Middeleeuwen. Welkom in de wondere wereld van commissaris Adamsberg. Waar een kat, luisterend naar de naam De Bol, dienst doet als speurhond.Waar een geest rondwaart in een pas aangekocht huis. Waar herten het hart wordt uitgesneden en blauwe was de sleutel van het mysterie is. Waar het eeuwige leven nog echt zou kunnen bestaan. Welkom.
Zijpaadjes die Vargas op wonderbaarlijke wijze tot een ongelooflijke snelweg weet samen te smelten.
Vrijwel geen enkel personage is normaal te noemen. Ieder heeft zijn of haar eigen merkwaardige karaktertrekken en bijzondere capaciteiten. Het is een rariteitenkabinet zonder door te slaan naar het karikaturale. De interactie tussen de personages is beeldend, de dialogen levendig en hilarisch. Vargas schrijft met veel gevoel en melancholie. Het is belangrijk dat elke woord gelezen wordt om haar unieke literaire en poëtische stijl te onderkennen. Een alineaatje overslaan is uit den boze. Stijl is bij Vargas even zo belangrijk, zo niet belangrijker dan plot
In De eeuwige jacht neemt detectiveschrijfster en historica Fred Vargas (Parijs, 1957) de lezer mee in een politiethriller met een historisch randje. Dat Fred Vargas aparte boeken schrijft, wisten we al langer. Ze hanteert een grappige stijl en laat haar Adamsberg schijnbaar zijn eigen gangetje gaan zonder zich al te veel aan te trekken van de gangbare vereisten van het genre.
Adamsberg en zijn team opereren in een soort vacuum waar elke aanname, hoe gek ook, mogelijk is, en zelfs geloofwaardig overkomt. Vargas voerde de onconventionele commissaris Adamsberg al eerder op als personage. In De omgekeerde man (2007) bijvoorbeeld reist de commissaris naar de Provence om onderzoek te doen naar een moordende weerwolf.
Het lijkt alsof het haar gemakkelijk afgaat, maar er zijn verdomd weinig auteurs die boek na boek dit niveau weten te handhaven. Niet voor niets worden haar misdaadromans vertaald in veertig talen. In Nederland is dit haar achtste boek; het vijfde met Commissaris Adamsberg en zijn onnavolgbare ploeg agenten.
In" De eeuwige jacht "keert het verleden terug met een serieuze wrok jegens Adamsberg. Zo betrekt hij een nieuw huis waar naar verluidt al eeuwen de geest van een vermoorde non rondwaart. Bovendien ontsnapt een oude nemesis van de commissaris uit de gevangenis om een vilein plan uit te voeren. De commissaris wijdt zich echter onaangedaan aan het oplossen van de moordzaken bij de Porte de la Chapelle in Parijs. Door het hoge tempo van nieuwe moorden en een tikkende klok slaagt de schrijfster er in om een flinke dosis spanning in het verhaal te brengen. Ook nu weer volgt het onderzoek naar de moord op twee straatboeven een op zijn zachtst gezegd ongewoon spoor.
Op de koop toe krijgt Adamsberg een nieuwe helper in zijn team, Eén die spreekt in verzen, en hem terugvoert naar zijn jeugd in de Pyreneeën.
Helaas wordt de kwaliteit van de roman erg omlaag gehaald door de slechte dialogen. Elke vorm van mysterie wordt tenietgedaan door de weinig subtiele zinnen die de personages uitwisselen. Daarnaast doet de overdaad aan metaforen en vergelijkingen behoorlijk gekunsteld aan, waardoor de lezer het verhaal uit het oog verliest: 'Onbeantwoorde vragen, die als paardenbloemen ongebreideld ontsproten uit de humus van het bestaan en uitgroeiden tot een menigte van onzekerheden, een menigte die zijn angst voedde, een angst die zijn bestaan ondermijnde.'Onconventioneel.
Voortdurend beweert de schrijfster dat commissaris Adamsberg bijzonder is, terwijl eigenlijk onduidelijk blijft waarom hij zó onconventioneel is. De lezer moet de schrijfster maar op haar woord geloven dat het zo is. Ook de andere personages worden te nadrukkelijk gepresenteerd als 'speciaal', hetgeen moeilijk te verenigen is met de banale dialogen die ze voeren.
Al met al is De eeuwige jacht een aardige detective voor onderweg. De plot is redelijk en er zit vaart in het verhaal.
Vargas lezen, dat doe je in een continue staat van verwondering.
Fred Vargas
-1957
Fred Vargas, pseudoniem van Frédérique Audouin-Rouzeau (Parijs, 7 juni 1957) is een Franse historicus, archeologe en schrijfster.
Bibliografie :
Les Jeux de l'amour et de la mort-1987 Verblijfplaats onbekend (1997)- Sans feu ni lieu
Uit de dood herrezen (2000)- Debout les morts
Les quatre fleuves -(2000)
Een beetje meer naar rechts (2001) -Un peu plus loin sur la droit
Ceux qui vont mourir te saluent (2001),
Petit Traité de toutes vérités sur l'existence-(2001)
Maak dat je wegkomt (2003)- Pars vite et reviens tard
Memoires van Pulitzer Prizewinnaar over ontbrekend vadermodel
*** Een kroeg is misschien niet direct de beste plek voor een kind, maar ook niet de allerslechtste . Vooral niet als hij warmhartige en zonderlinge stamgasten heeft als oom Charlie, de kok, de politieagent met zijn geheimzinnige verleden en de oorlogsveteraan. Voor de kleine J.R. zijn het allemaal surrogaatvaders, in ieder geval beter dan zijn eigen vader, die schittert door afwezigheid. J.R. Moehringer had behoefte aan een thuis, aan mannen en aan een vader - alle drie vond hij in de kroeg. Hij leert er lef te hebben en optimistisch te zijn, beseft dat er niet alleen goed-en slechtheid bestaat, dat boeken bergen kunnen verzetten en dat je niet doodgaat aan een gebroken hart. In dit café hoort hij voor het eerst muziek van Sinatra, kijkt hij naar sportwedstrijden op tv en drinkt hij zijn eerste pintje.Hij leert ook dat dromen waar kunnen worden als je er maar voor vecht. Deze vlot en meeslepend geschreven memoires zijn daar het beste bewijs van. Hij ging er heen voor alles waar hij behoefte aan had.Hij ging er uiteraard heen wanneer hij dorst had, wanneer hij honger had en wanneer hij bekaf was.Hij ging erheen wanneer hij opgetogen was, om het te vieren, en wanneer hij triest was, om te kniezen. Je ging erheen na afloop van bruiloften en begrafenissen, om bij te komen, en steevast vlak van tevoren om je moed in te drinken. Je ging erheen wanneer je op zoek was naar liefde, seks of rottigheid, of naar iemand die verdwenen was, omdat iedereen daar vroeg of laat opdook. Je ging er vooral heen als je gevonden moest worden. Als enig kind in de steek gelaten door zijn vader, had hij behoefte aan familie, aan een thuis en aan mannen. Vooral aan mannen. Hij had behoefte aan mannen als raadgever, als held, als voorbeeld en als een soort mannelijk tegenwicht voor zijn moeder, zijn oma, zijn tante en de vijf nichtjes met wie hij in één huis woonde. In het café vond hij alle mannen die hij nodig had, en bovendien een paar mannen die hij had kunnen missen als kiespijn. Lang voor het café hem een drankje mocht schenken was het al zijn redding. Het herstelde zijn vertrouwen toen hij een jongen was, hield een oogje op hem toen hij een tienenr was, en toen hij een jongeman was, werd hij door het café in de armen gesloten. Hij vreest weliswaar dat we ons aangetrokken voelen tot wat ons in de steek zal laten, en vooral tot datgene wat ons met de grootst mogelijke zekerheid in de steek zal laten, maar uiteindelijk is hij ervan overtuigd dat we worden gevormd door datgene wat ons in de armen sluit. Natuurlijk sloot hij het café op zijn beurt in de armen, totdat het café hem op een avond de deur wees, en door die beslissende afwijzing hem het leven redde.
Drie redenen om deze internationale bestseller te lezen : 1 . Voor vrouwen : omdat het inlevingsvermogen van mannen veel groter is dan men denkt 2 . Voor mannen : omdat het verhaal van J.R. Moehringer iets zegt over onszelf 3 . Voor mannen en vrouwen : omdat het boek zowel ontroerend als humoristisch is .
J.R. Moehringer - 1966
*** J.R. Moehringer , werd in 1966 geboren in New York. Hij studeerde aan Yale en werkt als journalist bij de Los Angeles Times. In 2000 won hij de Pulitzer Prize. Tender Bar is zijn debuut. Het werd in Amerika alom bejubeld en stond maandenlang in de bestsellerlijsten. Ook in Duitsland was het boek een groot succes en stond het wekenlang in de bestsellerlijsten. Moehringer woont in Denver, Colorado.
Is there really such a thing as a good luck charm?
***
De held in Nicholas Sparks nieuwe roman, soldaat Logan Thibault denkt dat hij " een klavertje vier " vindt in de vorm van een foto met een glimlachende vrouw erop, die hij weliswaar nooit ontmoette maar waarvan hij wel denkt dat zij de sleutel van zijn toekomst in handen houdt. Hij draagt die foto steeds bij zich en hij denkt dat juist die foto hem van alle onheil in Irak beveiligd heeft. Nadat zijn dienstplicht volbracht is gaat hij een zoektocht beginnen naar die voor hem onbekende vrouw. "Hampston Fairgrounds" staat op de achterzijde van de foto geschreven als enigste vermelding. Met zijn hond Zeus , begeeft hij zich vanuit Colorado op pad voor een lange vermoeiende reis die eindigt in Hampston, North Carolina . Hij neemt er een job aan in kennels en het toeval wil dat Beth ,de dochter van de eigenaar van de hondenkennel , het meisje blijkt te zijn van de foto die hij reeds jaren bij zich draagt als geluksbrenger.
Maar Beth schijnt helemaal niet het gelukkige lachende meisje , ze heeft heel wat problemen met zichzelf en haar wispelturige ex-man , die er maar niet kan aan wennen dat hun relatie stuk raakte Hij bedreigt iedereen die haar te dicht benadert en gaat nu zeker een bedreiging vormen voor de ontluikende liefdesverhouding tussen Beth en Logan. Maar ondanks hun toenadering geeft ook Logan zijn explosief geheim voor haar niet prijs.. Hoe is hij aan haar foto gekomen in de eerste plaats ?
De ketting van gebeurtenissen die er toe leiden dat Logan deze foto bezit en het vinden van de vrouw die er op afgebeeld staat is het verhaal dat alleen een grootmeester als Sparks romantisch kan verantwoorden
More praise for " The Lucky One "
'Sparks writes unashamedly romantic novels that make women weak at the knees ... Once again, Sparks certainly flies' -Daily Mirror Book of the Week
'This one won't leave a dry eye' - Peterborough Evening Telegraph
Nicholas Sparks -1965
Nicholas Sparks is geboren op oudejaarsavond in Omaha, Nebraska als zoon van Patrick Michal Sparks, een professor, en Jill Emma Marie Sparks, een huismoeder en de assistente van een optometrist. Hij heeft een broer Michael Earl "Micah" Sparks (1964) en een overleden zus Danielle "Dana" Sparks (1966-2000). Sparks is Rooms-katholiek opgevoed en heeft Duitse, Tsjechische,Engelse, en Ierse voorouders.
Omdat zijn vader nog studeerde toen Nicholas geboren was verhuisde het gezin vaak. Nog voordat hij acht jaar was had hij in Minnesota, Los Angeles, en Grand Island,Nebraska, gewoond. In 1974 settelde zijn gezin zich inFair Oaks,Californië en bleven daar wonen totdat Nicholas naar de middelbare school ging. Hij slaagde in 1984 aan deBella Vista High School en besloot gelijk door te studeren, nadat hij een beurs kreeg voor deIUniversity of Notre Dame. Hij studeerde af in Business Finance en slaagde in 1988.
Nicholas ontmoette zijn vrouw Cathy Cole (uit New Hampshire) tijdens de voorjaarsvakantie in 1988. Ze trouwden in juli 1989 en gingen in Sacramento, Californië wonen. Nadat hij geweigerd was bij zowel publishers als rechten opleidingen heeft Nicholas in de daarop volgende drie jaar verschillende banen gehad. Hij was onder andere onroerend goed taxateur, ober, telefonische verkoper van tandheelkundige producten en eigenaar van zijn eigen fabriek. In 1992, begon Sparks met het verkopen van farmaceutische producten en in 1993 werd hij overgeplaatst naar New Bern, North Carolina, waar hij zijn eerste gepubliceerde roman schreef, The Notebook.
Nicholas zijn vrouw wonen momenteel in New Bern met hun drie zonen Miles Andrew, Ryan Cote, en Landon, en hun tweeling dochters Lexie Danielle en Savannah Marin. Nicholas doet veel voor goede doelen. Hij helpt mee aan het Creative Writing Program (MFA) aan de University of Notre Dame door te helpen met het financieren van beurzen, stages en jaarlijkse studiebeurzen.
Is God echt wel zo goed? Ben ik echt wel zo geliefd?
***
De jongste dochter van Mackenzie Allen Phillips, Missy, is tijdens een kampeervakantie met het hele gezin ontvoerd.In een verlaten hut in de wildernis van Oregon worden er aanwijzingen gevonden die erop duiden dat ze op brute wijze om het leven is gebracht. De dader is nooit gevonden en het verdriet en gemis worden door Mack en zijn gezin nog elke dag gevoeld.
Vier jaar later ontvangt Mack, die nog steeds in diepe rouw is, een opvallend briefje- met de uitnodiging om opnieuw naar de hut te gaan. De ondertekening doet hem vermoeden dat het briefje van God zelf afkomstig is. Tegen zijn gevoel in gaat hij terug naar de plek des onheils. Hij komt daar aan op een koude, winterse middag en stapt zijn grootste nachtmerrie weer binnen. Hij brengt daar het weekend door in het gezelschap van God, een Afro-Amerikaanse vrouw die zichzelf Papa' noemt; Jezus, een man uit het Midden-Oosten; en Saruya, de verpersoonlijking van de Heilige Geest in een Aziatische vrouw. In lange dialogen, die het merendeel van het boek uitmaken, probeert het drietal Mack nieuwe geloofsinzichten bij te brengen en hem te verzoenen met het onheil dat hem heeft getroffen.
De uitnodiging door William Paul Young is de Nederlandse editie van "The Shack", de nummer 1 op de bestsellerlijst van de New York Times. In Amerika verkocht het boek al ruim twee miljoen exemplaren. Wereldwijd verandert deze wervelende roman vol inzichten miljoenen lezers. Het leuke aan het boek is wel dat het alle standaard denkbeelden over God overhoop haalt en een volkomen andere invalshoek kiest.Het blijft natuurlijk weer een denkbeeld van iemand, maar de schrijver zet een God neer waar ik graag in zou geloven.
William Young geeft ons een verfrissende kijk op moeilijke geloofsvragen.
De uitnodiging worstelt met de tijdloze vraag: Waar is God in deze wereld vol pijn en verdriet? Geen thriller dus, maar een moderne vorm van een christelijk traktaat met veel nadruk op de intieme omgang met God en alverzoening, maar weinig Bijbels gefundeerd. Het is bij uitstek een boek voor deze tijd; met een grote behoefte aan verbeeldingsvolle verhalen die het imago van een bedreigend, manipulerend en veroordelend christendom tegengaan en genade weer in het hart van het evangelie plaatsen.
Tegelijkertijd behandelt het grote thema's: waarom mensen lijden en sterven, wie God is, wie we zelf zijn in relatie tot God en elkaar, genade, vergeving. Dat gebeurt vanuit een verrassend perspectief, waarbij je soms even met je ogen moet knipperen.
God die eieren met spek bakt - misschien spreekt het niet iedereen aan !
William Paul Young
William Paul Young, is geboren in Canada, maar groeide op als zoon van zendelingen tussen de Daniâ's, een Papoea-stam in Nieuw Guinea Hij had nooit de intentie om een boek te gaan schrijven.Het feit dat zijn boek" De uitnodiging" in Amerika een beststeller is geworden, heeft hem zelf nog het meest verbaasd. De auteur, in het dagelijks leven office- manager en conciërge, schreef al wel gedichten, songteksten of korte verhalen voor zijn eigen plezier, maar alleen zijn familie en vrienden kregen dat onder ogen.
Aangemoedigd door zijn vrouw om zijn af en toe vreemde en ongewone denkwijzen voor hun zes kinderen ook eens op papier te zetten, schreef Young het boek als een kerstgeschenk voor hen. "Het was vooral bedoeld om zowel hun eigen vader als God de Vader beter te leren kennen. Het heeft mij zelf jaren gekost om het grote geheel te begrijpen en ik wil hen de pijn en het proces waar ik doorheen ben gegaan, graag besparen. Ook wilde ik door het verhaal het beeld van God veranderen; Hij is zoveel groter dan het doosje waarin Hij zo vaak wordt gestopt."
' De enigen die gelukkig zijn, moeten wel de onwetenden zijn '
*** "ik weet waarom ik dit dagboek bijhoud, ik weet dat ik wil dat Jean het krijgt als ik er niet ben wanneer hij terugkomt. Ik wil niet verdwijnen zonder dat hij alles weet wat ik in zijn afwezigheid heb gedacht of op z'n minst een gedeelte." Het is een haast vooruitziende uitspraak die Hélène Berr doet in 1943, halverwege haar dagboek ; in 1944 wordt ze in Bergen-Belsen samen met haar ouders omgebracht. Het dagboek dat ze tussen 1942 en haar deportatie in 1944 bijhield , verschijnt nu in Nederlandse vertaling. Hélènes nicht Mariëtte Job maakte het in Frankrijk in 2008 openbaar. Op het moment dat zij het in handen kreeg, was er al veel tijd verstreken sinds Hélène haar gedachten op papier had gezet, maar ze besefte van welke onschatbare waarde het dagboek moest zijn. Ook zag ze het als haar plicht. " Niets doen had gevoeld alsof ik haar en haar familie voor een tweede keer doodde ", antwoordt Mariëtte op de vraag waarom ze zich inzet voor de nagedachtenis aan haar nicht. 'Hélène overleeft door middel van haar dagboek , en dat wil ik graag met anderen delen '
Een zoektocht bracht haar bij Jean Morawiecki, Hélènes verloofde. Hij overleefde de oorlog en kreeg nadien van Andrée Bardiau, de kokkin van de familie Berr, het dagboek toegestuurd. Het eerste contact met Jean betekent het begin van een bijzondere reeks ontmoetingen tussen de twee. In haar nawoord schrijft Mariëtte: ' Op 18 april 1994 draagt hij het manuscript aan me over en maakt me erfgename van het dagboek. Ik zie een pak blaadjes afkomstig uit schoolschriften, in een envelop van stevig bruin papier. Het omvangrijke dagboek, dat intact is en waarvan ook de vorm een beeld geeft van Hélènes persoonlijkheid , is volledig met de hand geschreven, alinea na alinea, vrijwel zonder doorhalingen,zonder correcties. De tekst is verbluffend helder, Hélène ontvouwt haar gedachten zonder de geringste neiging er tijdens het schrijven iets in te veranderen, zonder haperen, in perfect evenwicht tussen gedachte en emotie .
Hélène Berr werd, haast onvermijdelijk, vaak de Franse Anne Frank genoemd. Mariëtte heeft deze vergelijking al meerdere malen gehoord. ' Hélène betekent als symbool voor ons hetzelfde als Anne Frank voor jullie. Maar eigenlijk zie ik maar weinig overeenkomsten tussen Hélène en Anne. Hélène was tien jaar ouder dan Anne en zat niet ondergedoken. Ze schets een levendig beeld van de buitrenwereld, van het leven onder bezetting .
Het dagboek laat zien dat Hélène zich maar al te goed bewust was van haar lot ; ' Ik wil leven ; zo veel als in mijn vermogen zal liggen. Zelfs gedeporteerd zal ik onophoudelijk denken aan terugkeren. Als God me het leven niet ontneemt , en als - wat zo gemeen zou zijn , en het bewijs van een niet langer goddelijke wil , maar van menselijk kwaad - de mensen het me niet afpakken .'
Het belang van dit dagboek is overduidelijk ; de boodschap die Hélène Berr uitdraagt - haar zucht naar vrede en geluk - is universeel. Haar uiteindelijke lot is uiterst wreed geweest en haar dagboek biedt ons de kans stil te staan bij de vraag tot welke gruwelen de mens in staat is. ' Hélène wilde dat de hele wereld wist wat er zich onder haar ogen afspeelde' , aldus Mariëtte..
IN OORLOGSDAGBOEK lezen we hoe het leven van een jonge joodse vrouw langzaam wordt verwoest terwijl ze zich bewust wordt van haar noodlottige einde. Een beschrijving van het leven in bezet Parijs
Een boeddhistisch klooster. Twee totaal verschillende werelden ontmoeten elkaar. Kunnen ze zich verzoenen?
*** Een groter verschil tussen twee werelden lijkt niet denkbaar.Jian , geboren en getogen in Beijing, is pas afgestudeerd als politicoloog. Door een val van een berg belandt hij in een klooster, ver van het leven wat hij gewend is.Geen telefoon om zijn familie te bellen en geen ziekenhuis om zijn wonden te laten verzorgen. Alleen maar kale monniken die hem, naar het lijkt, niet willen helpen. Mingyue groeit op in datzelfde boedhistisch klooster, omringd door tweeënzeventig monniken, ver van de bewoonde wereld. Door een speling van het lot worden ze in elkaars armen gedreven.
Tot Jian ontdekt wat Mingyue's taak is in het klooster, en zij schrikt van zijn reactie op haar harmonieuze leven.Een roman over de tegenstelling tussen twee denksystemen en de verzoening.
Heldere maan is geen boek dat men in een sneltreinvaart uitleest.Je grijpt niet verlekkerd naar het boek, maar moet jezelf er toe zetten om het te gaan lezen,,maar als je dan eenmaal bezig bent, is het verhaal heel mooi. al moet ik telkens erg wennen aan de beeldende manier van schrijven van Lulu Wang. De licht-erotische toon van het boek, zorgt voor een spannend tintje.Er zijn dan ook enkele delen die echt lekker lezen, waardoor het niet moeilijk is om in korte tijd tientallen bladzijden te lezen. Toch waren er vooral veel passages waar je moeilijk doorheen kwam en dat ligt aan haar wollige schrijfstijl.
Lulu Wang gebruikt graag poëtische zinnen, als: "Haar wijsvinger schittert als een jaden haarspeld onder de jonge zon". Mooie zinnen voor in een gedicht, maar het helpt niet echt om de vaart in het verhaal te houden. Daarnaast wordt de lezer overspoeld met Chinese gezegden en wijsheden.Het is dan ook niet verwonderlijk dat een boek met zoveel extra woorden, ruim vierhonderd bladzijden telt.
Het is een bizar verhaal, waar de tenen van een lezer die hier is opgegroeid waarschijnlijk van zullen krullen. Mingyue is namelijk een jonge vrouw die elke nacht met één van de monniken naar bed gaat. Zij denkt hier zelf voor te kiezen, maar ze is niet anders gewend. De monniken in kwestie zijn heren die al behoorlijk op leeftijd zijn. Tijdens een wandeling in het bos vindt ze een gewonde jongeman die ze ter verzorging meeneemt. Het enige wat deze jongeling Jian genaamd- zich nog van zijn redding herinnert, is het beeld van een meisje dat licht gaf. Hij wordt in het klooster verzorgd door broeders, maar blijft een ontzettend verlangen voelen naar een weerzien met deze intrigerende jonge vrouw.
Mooi in dit boek is hoe de hoofdpersonages elkaar voortdurend aantrekken en afstoten en hoe niet enkel zijzelf, maar ook hun verschillende werelden telkens botsen. Het is ontroerend om te lezen hoe Jian probeert uit de leggen wat de zee is, en telkens opnieuw verstrikt raakt in zijn uitleg omdat hij steeds meer woorden gebruikt die Mingyue totaal nieuw in de oren klinken.Het boek geeft een inkijk in een boeddhistisch klooster, een wereld waar je anders niet terecht komt. Het beeld dat van dit klooster geschetst wordt, is echter wel op zijn minst apart te noemen. De kloosterlingen volgen bijvoorbeeld op gezette tijden een groepssessie, waarbij ze op een drum zitten en waarbij hun ballen muziek maken door de opwinding die stijgt naarmate Mingyue sensueler danst. Apart, ik zei het reeds.
Het boek zit vol met zulke ideeën, die je zelf waarschijnlijk nooit gekker en beter kan verzinnen!
*** De Chinese schrijfster Lulu Wang werd in 1960 geboren in Beijing.
Na een studie Linguïstiek en Letterkunde verhuisde ze op 25-jarige leeftijd naar Nederland. In 1997 plaatste Lulu Wang zichzelf in één klap op de literaire kaart met de roman 'Het Lelietheater'. Het boek werd bekroond met het Gouden Ezelsoor en de Nonino Prijs. In 2007 kwam haar laatste boek 'Heldere Maan' uit.
Lulu Wang schrijft echter niet alleen boeken, ze staat ook op het podium: via Chinese fabels en sprookjes neemt ze je in deze voorstelling graag mee op een reis van het westen naar het oosten, van fantasie naar werkelijkheid, van Boeddha naar de verboden vrucht.
.
Lulu Wang is een original, een werkelijk getalenteerd auteur, zelfs wanneer haar hart luider spreekt dan haar pen -Jonathan Burnham Schwarz, The New York Times
Het laatste oordeel is al het negentiende spannende boek van deze rasauteur. Het wordt op de webstek van de auteur aangekondigd als het veertiende deel in de reeks met Harry Bosch, maar gezien de kleine rol die de rechercheur speelt is het eerlijker om dit boek te zien als het tweede deel in de reeks met Michael Haller, de advocaat die kantoor houdt in zijn wagen. De Lincoln advocaat, het eerste deel in deze reeks, dateert van 2006.
Het ziet er goed uit voor advocaat Mickey Haller. Michael Mickey Haller is net uit een diep dal gekropen en wil rustig aan weer aan het pleiten slaan als hij de goedgevulde praktijk van zijn vermoorde collega Jerry Vincent in de schoot geworpen krijgt.
Terwijl de advocaat zich verdiept in deze schijnbaar hopeloze zaak, kruist hij regelmatig het pad van rechercheur Harry Bosch, die de moord op Jerry onderzoekt en denkt dat Mickey meer weet dan hij wil toegeven..
Dat Michael Connelly een geboren verteller is mag weer maar eens blijken, want als hij in zijn typische vlot lezende stijl de grote verhaallijnen doorspekt met smakelijke anecdotes uit het verleden van de strafpleiter, hangt vrijwel iedere lezer aan zijn lippen. Enkel een overvloed aan, eenmalig opgevoerde, personages in de eerste helft van het verhaal, maken het de lezer wat moeilijker dan zou moeten.
Maar de belangrijke karakters die Michael Connelly uit zijn fantasie laat onspruiten worden professioneel uitgewerkt en degelijk neergezet. Zo zijn Michael Haller en zijn entourage zeer zakelijk en gewiekst, maar tegelijk zeer aimabele figuren, die in ieders kennissenkring welkom zouden zijn. Enkel het personage van Harry Bosch blijft een beetje verweesd en grijs achter, zelfs als op het einde, bijna terloops, een toch wel opmerkelijke wending wordt gegeven aan zijn verleden. De auteur voelt zich als een vis in het water in de grijze zone waarin aanklagers en verdediging zich als gladde alen draaien en keren in hun pogingen een rechtszaak naar hun kant te trekken: een zaak winnen of verliezen kan afhangen van pietluttigheden en degene die het best buiten de, voor de leek, logische aanpak kan denken maakt een betere kans om het er goed vanaf te brengen.
Hierdoor wordt Het laatste oordeel nooit echt zenuwslopend spannend, maar de soms spitsvondige aanpak van getuigenverhoren en betoog zorgt ervoor dat een vleugje humor als een dressing over het verhaal gesprankeld wordt
Harry Bosch, die de Vincent-moord onderzoekt, is ervan overtuigd dat Vincent vanwege zijn werk vermoord is en dat nu ook Haller gevaar loopt. Haller en Bosch staan lijnrecht tegenover elkaar maar gaandeweg de zaak ontstaat er toch een soort samenwerking. Goedgeschreven, snelle en spannende legal thriller met een mooie duistere intrige, fascinerende rechtszaalscènes en een mooie interactie tussen de twee helden, dat alles met Los Angeles als achtergrond.
Waar de lezer op zit te wachten is natuurlijk de confrontatie tussen Mickey Haller en Harry Bosch. En eerlijk gezegd roept die tweeslachtige gevoelens op. Beide mannen zijn egocentrische eenlingen die ieder vanuit hun eigen morele overwegingen keihard kunnen zijn.
Maar Harry Bosch is helaas een vage afspiegeling van zichzelf. Weggerukt uit de goten waar hij normaliter bivakkeert, los van de junks, de hoeren, de psychopaten en seriemoordenaars, ontdaan van corrupte collegas, is hij slechts een slimme, gepensioneerde rechercheur opererend aan de zijlijn.
Een bijzonder meeslepende thriller van de bovenste plank, die de lezer zal vastnagelen aan de rand van zijn leesstoel, en die hem veroordeelt tot het doorlezen tot de laatste bladzijde.en een aanrader voor wie houdt van het betere werk
Michael Connelly heeft dit keer bewust gekozen voor de wereld van de rechtbank. Uitvoerig en ter zake kundig verhaalt hij over tal van juridische procedures. De spanning bestaat voornamelijk uit de vraag of Mikeys cliënt, de filmproducent nu wel of niet de moorden heeft gepleegd en waarom de man zo zeker is van het feit dat hij de rechtzaak wint. Op een lager niveau speelt de zoektocht naar de moordenaar van de advocaat en de bedreiging van Mickeys leven. Toch is Het laatste oordeel weer een echte Connelly. Een goede plot, een zeer natuurgetrouw en geloofwaardig verhaalverloop met een verrassend slot. Ouderwets gedegen vakwerk, met een legendarisch duo in de hoofdrol.
Michaël Connelly
De beslissing om te gaan schrijven nam de Amerikaan Michael Connelly aan de universiteit. Het gevolg was dat hij afstudeerde met een twee diplomas - eentje in de journalistiek en een andere in Creatief schrijven - en hij aan een loopbaan als journalist kon beginnen. Een tiental jaren later begon hij voor het eerst aan spannende fictie. Met dat werk, Tunnelrat, dat hij nog baseerde op waargebeurde feiten en waarin ook zijn personage Hieronymus Harry Bosch debuteerde, won hij direct een Edgar Award (voor het beste debuut). Sinsdien wordt zijn nog steeds groeiend oeuvre vertaald naar steeds meer verschillende talen en ontving hij overal ter wereld prijzen. Een van zijn boeken haalde het witte doek: in 2002 verfilmde Clint Eastwood Bloedbeeld en hij nam ook de hoofdrol voor zijn rekening. In 2003 en 2004 was de auteur voorzitter van de vereniging Mystery Writers of America. Hij woont met zijn familie in Florida, USA.
"Ik houd van moedige mensen. Van lafaards ga ik over mijn nek"
. Jij weet wat er staat te gebeuren maar de hoofdpersoon niet, daardoor blijft de spanning toch tot het eind behouden. Dat vond ik voor mezelf een leuke opdracht om te vervullen."- Loes den Hollander
*** Het huwelijk van Rob en Lilian Dijkman lijkt stabiel. Toch lijkt er iets mis.Grandioos mis. Lilian kwam uit een onaangepast gezin en is in een pleeggezin opgegroeid.Ze heeft Rob ontmoet toen ze nog erg jong was. Rob was tien jaar ouder, katholiek opgevoed en hij maakte grote indruk op haar. en tegen de druk van zijn familie bleef hij voor Lilian kiezen. Zijn houding tegenover Lilian wanneer ze een kind wil en krijgt, is toch wel weer vreemd. Hij blijft het haar de rest van hun huwelijk kwalijk nemen en dat komt de huwelijkstrouw niet ten goede.
Het is natuurlijk pijnlijk voor beiden, wanneer ze merken dat ze onder een schuilnaam met elkaar chatten en zelfs een afspraak maken. Blijkbaar zijn ze onder een andere naam wel aantrekkelijk voor elkaar.
Rob Dijkman, eigenaar van een meubelbedrijf wordt ziek en ligt met een darmtumor in het ziekenhuis.Hij krijgt vandaag op zijn 59 e -verjaardag de uitslag of er uitzaaiingen zijn. Zijn zoon Ivo en zijn secretaresse Marjo komen ook op bezoek in het ziekenhuis.
Wanneer Lilian haar nieuwe vriend Bram ontmoet, weet ze het wel, maar de kanker komt nog even tussenbeide. Wanneer dat een goede afloop dreigt te krijgen, weet ze dat ze met Bram verder wil, maar de lezer weet meer. Die heeft al enkele signalen gekregen dat Bram minder deugt dan hij zich voordoet en dat Rob waarschijnlijk leuker is dan Lilian wil doen geloven
Lilian staat op het punt haar geluk in een andere richting te zoeken, als Rob wordt vermoord. Ze blijft achter met tegengestelde gevoelens en met de onbehaaglijke gedachte dat er meer aan de hand is dan ze kan overzien. Ze heeft redenen genoeg om verschillende mensen uit haar omgeving te wantrouwen, zelfs haar eigen zoon.
Maar ze staat geen sectie op het lijk toe. Dan komt de chirurg bij haar en die weigert een verklaring voor een natuurlijke dood af te geven. Het lichaam wordt overgedragen aan justitie en Lilian kan nog geen begrafenis of crematie regelen.
De uitslag van het onderzoek naar de doodsoorzaak is dat Rob om het leven is gebracht. De rechercheurs komen haar vragen stellen. Rob is vermoord door een inspuiting met kaliumchloride, waarna hij een hartstilstand heeft gekregen. Het is een heel klinische methode en moet eigenlijk veroorzaakt zijn door iemand van het verplegend personeel of door iemand die zich als zodanig heeft voorgedaan.
Haar zoon Ivo wil weten of het waar is wat Marjo heeft verteld aan hem, nl. dat Lilian een vriend heeft. Lilian geeft het toe. Rob wordt begraven en het is gènant dat Marjo in hetzelfde mantelpakje de begrafenis bijwoont als Lilian. Bovendien wordt de sfeer slecht wanneer er twee dreigende brieven worden afgeleverd. Marjo lijkt de kwade genius te zijn. Als er een tweede dode valt, rijst de vraag of de moorden iets met elkaar te maken hebben. En of haar eigen veiligheid wel zeker is.
Deze literaire thriller is een intrigerende geschiedenis waarbij de gedachten van de moordenaar cursief worden weergegeven zonder dat de lezer weet wie de dader is. Na een spannende ontknoping volgt een verrassend bericht voor Lilian; de laatste gedachten van de dader zijn huiveringwekkend. Een aanrader voor liefhebbers van de betere thriller. Het verhaal doet denken aan de romans van Joy Fielding.
Loes den Hollander weet haar verhaal goed op te bouwen en het verhaal is met een enorme vaart geschreven.
Den Hollander ontwikkelt zichzelf en haar verhalen in razend tempo. En de kwaliteit blijft ondanks de snelheid gewaarborgd .Eén ding is duidelijk: Nederland heeft er een misdaadauteur bij!
Loes den Hollander
Loes den Hollander uit Wieringerwaard ,schrijft al vanaf het moment dat ze kon lezen. Aanvankelijk poëzie, later columns, daarna verhalen en ten slotte haar eerste boek. Toch kwam het nooit in haar op om van schrijven haar beroep te maken, omdat ze zich helemaal richtte op haar carrière in de gezondheidszorg.
Dat veranderde toen ze in 2001 een verhalenwedstrijd won. Vanaf dat moment ging er voor haar gevoel een luik in haar hoofd open waar een onstuitbare lading teksten achter zit die zich allemaal verdringen om te worden opgeschreven. Toen ze in 2006 haar carrière als directeur van een gezondheidszorginstelling beëindigde, vond ze vrijwel tegelijk een uitgever voor Vrijdag, haar eerste literaire thriller. Daarna volgde al snel het zinderende Zwanenzang en sindsdien is schrijven haar voornaamste bezigheid.
Zij was van 2002 tot 2009 hoofdredacteur van Denkbeeld, een vakblad voor de gezondheidszorg en is nu nog als gastredacteur aan het blad verbonden. Veel onderhuidse spanning en psychologische ontwikkeling; talloze levensechte personages en een herkenbare, vrouwelijke hoofdpersoon; ruim aandacht voor relaties en zaken die vrouwen bezighouden. Dat zijn de voornaamste ingrediënten van de literaire thrillers van Loes den Hollander.
Je kunt je verleden wel de rug toekeren, maar wat als het verleden jou niet wil loslaten?
***
Claire is al tien jaar gehuwd met de succesvolle makelaar Harald van Santfoort. Met hun twee dochtertjes , Charlotte van vijf en Fleur van zeven wonen ze in een gerestaureerde hoeve. Claire is een duizendpoot: ze is hulpouder op school, zorgt voor haar alleenstaande moeder en vormt ook de krachtige spil waar het gezin én het succesvolle Ravelijn Vastgoed om draait. Er zijn maar weinig vrouwen die niet met haar zouden willen ruilen.
Het leven lacht hen toe, zo lijkt het, of toch niet helemaal? Wat als het verborgen verleden van Claire plots uit het niets opduikt?
Claire is niet zo smetteloos als ze zich voordoet. Niemand weet waarmee zij in het verleden haar geld verdiende en dat zij een ongezonde relatie had met Marius, een beruchte crimineel. Zelfs haar eigen man is hiervan niet op de hoogte.
En dat wil ze zo houden, koste wat kost.
Na acht jaar cel is Marius weer op vrije voeten. Hij heeft Claire getraceerd en is niet van plan om zijn oude vriendin zomaar op te geven.
De auteur bouwt de spanning langzaam op tot een verrassend, eerder bruusk open einde. De relatief eenvoudige plot is fraai uitgewerkt. De twee ik-figuren, Claire en Harald, vertellen ieder hun verhaal in twee aparte reeksen hoofdstukjes, waarvan de nummering qua lay-out verschilt. Het verhaal is vooral meeslepend vanwege de vlotte vertelstijl, de fijnzinnige beschrijvingen van de karakters en hun gedachtewereld, de doordachte dialogen en de rake sfeerscheppingen.
Geweld nadert hun huis. Erotische spanningen komen boven drijven. Harald's zorgvuldig opgebouwde makelaarskantoor dreigt ten onder te gaan aan torenhoge schulden. Zeer donkere wolken pakken zich samen boven het onschuldige leven van de twee jonge dochters van het echtpaar.Als Claire geconfronteerd word met de gevolgen van haar geheime verleden en de rampzalige invloed daarvan op haar gezin neemt ze een dramatisch besluit.
Het begin van een nachtmerrie, want Claire zal er alles aan doen om dit verleden geheim te houden. Want een mens is tot alles in staat om te redden wat het heeft en alles verliezen is natuurlijk geen optie.
Een leuk geschreven verhaal, boeiend, meeslepend en vast en zeker een pageturner zoals er niet al te veel meer zijn.
Esther J.J.Verhoef - Verhallen : 1968
Esther Verhoef
werd geboren in 's-Hertogenbosch op 27-9-1968 en groeide grotendeels in het Brabantse op. Sinds haar zevende jaar schreef ze dagelijks en het schrijven bleef een constante factor. In 1989 begon ze met een wekelijkse column in Flair en in 1995 kwam haar eerste boek uit.
Vanaf 1995 tot nu schreef zij ruim 50 boeken over huisdieren, verzorgde hiervoor het leeuwendeel van de fotografie en begeleidde ruim 50 (non-fictie) manuscripten van andere auteurs.Esthers dierenboeken zijn in meer dan 20 talen vertaald en wereldwijd zijn er naar schatting 7 miljoen verkocht. Ook haar foto's volgden dezelfde weg en zijn gebruikt als ansichtkaarten, kalenders en voor verpakkingen en reclame.
Esther Verhoef is zeven jaar hoofdredacteur geweest van een populair dierenblad en schreef artikelen en columns voor verschillende bladen.In Nederland haalden twee van haar dierenboeken in 1997 en 1998 de CPNB-tophonderdlijst (fictie en nonfictie). Met name de Hondenencyclopedie was een bestseller met de 37ste plaats. In 1999 werd ze hoofdredacteur van Dier en Vriend, een kwartaalblad over dieren. In de winter van 2005 legde ze het hoofdredacteurschap neer om zich meer te kunnen wijden aan het schrijven van thrillers.
Haar thrillerdebuut Onrust (2003) werd meteen genomineerd voor de Gouden Strop 2004. In maart 2006 verscheen Onrust in het Duits onder de titel Rastlos bij Grafit Verlag. De opvolger Onder druk (2004) kwam in 2005 eveneens op de shortlist van de Gouden Strop terecht, maar won in dat jaar de Diamanten Kogel, de Belgische tegenhanger van de Gouden Strop.
Sinds 2004 woont Esther met haar man en hun drie kinderen in het zuidwesten van Frankrijk, waar ze dierenboeken en thrillers schrijft. Onder de naam Escober schrijven zij en haar man Berry Verhoef actiethrillers.
In april 2006 verscheen haar derde thriller, Rendez-vous, een autobiografisch getinte psychologische thriller over een gezin dat emigreert naar Frankrijk. Van Rendez-vous zijn inmiddels meer dan 220.000 exemplaren verkocht. Rendez-vous werd genomineerd voor de NS Publieksprijs 2006.
In 2006 schreef Esther Verhoef samen met haar man Berry de zeer goed ontvangen thriller Chaos, onder pseudoniem Escober (www.escober.nl). Onder deze naam blijven zij nieuwe actiethrillers schrijven in de lijn van Onrust, Onder druk en Chaos, terwijl de psychologische thrillers (zoals Rendez-vous en Close-up) (2007) onder haar eigen naam zijn verschenen.
Bibliografie :
***
Rottweiler -1998
Duitse herder -1998
De opvoeding van de pup -1998
Jack Russel Terrier -2001
Border Collie-2001
Britse Korthaar -2001
Geillustreerde kippen encyclopedie -2001
De grote honden encyclopedie -2002
Agaporniden -2002
Onrust - 2003
Onder druk -2004
Konijnen -2004
Kippen -2004
Katten fokken -2004
Heilige Birmaan -2004
Honden fokken -2004
Golden Retriever -2004
Franse Bulldog -2004
Duitse Dog -2004
Een pup in huis -2006
Een kat in huis -2006
Bullmastiff -2006
Wonen op vakantie -2007
Handboek katten fokken -2007
De mannetjes van de radio -2007
Close-up -2007
Rendez-vous - 2007
Alles te verliezen -2008
Prijzen: 2007, winnaar Zilveren Vingerafdruk met Close-up 2006, winnaar Zilveren Vingerafdruk met Rendez-vous Winnaar Diamanten Kogel met Onder druk
Koetsier herfst is een mangnum opus geworden. Een vrijzinnig en geestig boek. Dit is een boek dat vraagt om een echt vooruitstrevende lezer,één die, net als Mutsaers zelf, oog heeft voor wat afwijkt en voor weinig terugdeinst." -Trouw
Een opzwepende ode aan de verbeeldingskracht...
***
Charlotte Mutsaers voert in Koetsier Herfst een personage op dat de westerse moraal radicaal afwijst. Hoofdpersoon Maurice Maillot is schrijver, een onschuldige occupatie vergeleken bij de terroristische acties van zijn vriendin Do die voor het kreeftenbevrijdingsfront" werkt.
De roman speelt zich achtereenvolgens af in Amsterdam en Oostende, de twee plaatsen waar ook de schrijfster afwisselend woont en werkt, en wordt hoofdpersoon Maillot dag en nacht vergezeld door zijn hondje Slava, een mogelijke verwijzing naar Mutsaers eigen hondje Pieter met wie zij op de achterflap prominent staat afgebeeld.
Koetsier Herfst geeft een absurdistisch schouwspel weer. Het is een ode op de excentriciteit en het bohémienschap. Maurice Maillot, die een afkeer heeft van zowel spel als van hoogdravendheid, heeft het intellectuele leven de rug toegekeerd. De dag dat hij per toeval in het park een mobiele telefoon vindt begint een nieuwe toekomst. Koetsier Herfst is een verrassend en spannend verhaal waarin grote vragen over ethiek, leven, dood, eenzaamheid, kunst en levenskunst op ingenieuze wijze aan de orde komen.
Het roer moest om voor Charlotte Mutsaers. Nadat zij in de jaren tachtig en negentig haar eigen vorm had gevonden, tussen essay en verhaal in, om haar onvervreemdbare kunstopvatting uiteen te zetten en in één moeite door het resultaat daarvan te tonen, werd het tijd voor iets anders. Nu Mutsaers acht jaar later in haar nieuwe roman een schrijver opvoert met een writers' block, zou het goed kunnen dat de inzinking van deze Maurice Maillot niet uit de lucht komt vallen. Dit boek bestaat uit ervaringsfeiten, laat de schrijver in de introductie weten.
Ze verzon een list. Zo eentje die al haar vindingrijkheid weer op stoom zou brengen: de hoofdpersoon in haar verhaal werd een man, Maurice Maillot, een schrijver wiens beste boek na zijn vijftigste nog moet komen, een vleeseter met een hekel aan intellectuelen, die door de vondst van een mobieltje in het Vondelpark in aanraking komt met een jonge blonde Betty Boop met goddelijke stelten en een snorretje, die zegt dat ze Adolphe heet, wat waarschijnlijk Dora moet zijn, een dierenactiviste die Maurice meeneemt naar Oostende rond de kersttijd. Daar gaan ze hun wittebroodsweken vieren. Maar terwijl in de voormalige koningin der badsteden de bevolking gehuld in bontjassen koers zet naar de gemoedelijke restaurants om zich daar op arme kreeften te storten, hult Dora zich in sexy latex, bivakmuts op de blonde kop, om als lid van het 'Lobster Liberation Front'de boel op stelten te zetten.
Do opent een heel nieuwe wereld. Een wereld waarin waarden op hun kop gezet worden en grenzen in vraag gesteld. Koetsier Herfst' neemt je mee op een rustige, maar toch boeiende reis. Mutsaers schrijft in een heel aangenaam tempo.De zinnen zijn allemaal even prachtig, het knispert en knettert in deze roman.
Hoewel het verhaal weinig actie bevat, creëert ze toch een dynamische sfeer. Kleine handelingen krijgen veel aandacht, snedige dialogen blijven ronddwalen in je hoofd.Vanaf het nachtkastje kijkt een foto van Osama bin Laden toe, baard boven baard', een beauty, met zijn zachtmoedige blik en dichterlijke inborst, zwijmelt Dora.
De creatieve explosie die Koetsier Herfst heet, naar een melancholiek gedicht van die heerlijke Osama, een titel dievitaliteit met vergankelijkheid verzoent, is de halsstarrige verdediging van de stelling dater maar één realiteit is, die van jezelf, en dat er achter de speelsheid en de onwil tot relativeren die het gedrag van Maurice en Dora kenmerkt, een groot medelijden schuilt met alles wat weerloos is, inzonderheid met de machteloosheid van dieren tegenover de zogenaamd verstandelijke mensen.
Nieuw is het niet wat Charlotte Mutsaers demonstreert, maar onverminderd is haar strijdlust, en het vuurwerk van haar geen moment verflauwende proza werkt geregeld op de lachspieren.
Het frivole taalgebruik van Mutsaers is indrukwekkend. Het vermogen van de schrijfster om zich in een rake, frisse en volkomen vrije taal uit te drukken wekt ook in deze roman bewondering. Maar waar dat in Rachels Rokje resulteerde in een wervelende vertelling die zijn kracht van begin tot eind behoudt, daar raakt het verhaal in Koetsier Herfst gelijktijdig met het in het slop raken van de liefde tussen Do en Maurice zijn verrassing kwijt.
Misschien is het niet eerlijk om Koetsier Herfst af te zetten tegen zijn succesvolle voorganger, want Mutsaers is er in haar nieuwste roman zonder meer in geslaagd een onderwerp dat haar persoonlijk zeer aan het hart gaat uit te werken tot een leesbare, goed geconstrueerde en coherente roman.
Graag speelt Charlotte Mutsaers een spel met de lezer,en weet ze telkens als een niet te vangen sprinkhaan voor te blijven. Ze suggereert zaken die ze dan half terugneemt om er vervolgens toch weer op door te gaan. In dat spel komt ze steeds weer uit bij de macht van de verbeelding. Het gaat er nooit om hoe hetecht" is, alles draait om hoe je het ziet.
Do heeft dan ook een foto van Bin Laden op haar nachtkastje staan niet in de laatste plaats omdat hij zulke mooie gedichten schrijft. In zijn persoon verenigt zich het onverenigbare: het woord en de daad.
In het paar Maurice en Do komen die twee uitersten ook samen: als stel zijn ze de schrijver van het ideale boek, waarin engagement niet louter op papier maar in het echt beleden wordt. Dat geldt vooral voor Do's extreemste daad: haar zelfmoord als offer aan de kreeften. En als offer aan de literatuur, want Koetsier Herfst zou geen betekenisvol boek zijn zonder haar dood.
Charlotte Mutsaers -1942
Charlotte Jacoba Maria Mutsaers , geboren in Utrecht op 2 november 1942
is een Nederlandse schrijfster, essayiste en schilderes.Charlotte Mutsaers was een oorlogskind. Toen ze 9 jaar was, overleed haar opa, die op een kasteel in Kapellen woonde, samen met haar oom Felix en diens zuster. Het was de eerste keer dat ze met de dood geconfronteerd werd. Na haar gymnasiumopleiding ging ze eerst studeren en toen ze 29 jaar was ging ze naar de Rietveld Academie in Amsterdam. In 1983 maakte ze haar debuut met Het circus van de geest, gevolgd door Hazepeper (1985) en Mijnheer Donselaar zoekt een vrouw (1986). Haar eerste roman was De markiezin (1988), gevolgd door Rachels rokje (1993). Die laatste roman werd juichend ontvangen, alsook in Duitsland waar haar werk verschijnt bij Hanser Verlag.
Mutsaers publiceerde een aantal veelgeprezen en originele essaybundels: Kersebloed (1990, Jan Greshoffprijs), Paardejam (1996) en Zeepijn (1999). Haar oeuvre werd in 2000 bekroond met de Constantijn Huygensprijs, voor haar literaire en beeldende werk ontving zij de Jacobus van Looyprijs. In 2008 publiceerde zij haar nieuwe roman Koetsier Herfst bij De Bezige Bij. Ze wordt gerekend tot de inventiefste en betoverendste schrijvers in het Nederlandse taalgebied.
Ze is gehuwd met de neerlandicusJan Fontijn
. Ze hebben geen kinderen, wel een Foxterriër Pieter. Ze wonen afwisselend in Amsterdam, Oostende en Frankrijk.
En ze moakten van eiren tamtam, en ik kaant a verzeikeren da minsj kaan der wa van. Twas best dak noar hois ging en tliefst van aal direct of anders isj moin bieldbois ver nen ganse weik defekt
De Amerikaanse Ginger Mason werkt als archeologe in Toscane, waar ze rust vindt in de armen van haar Italiaanse minnaar Marco en probeert haar leven weer een beetje op de rails te krijgen. Maar dan wordt ze naar huis geroepen waar een bizarre misdaad de gemoederen in rep en roer heeft gebracht.
Thuis is Swan , een paradijselijk maar bekrompen klein stadje in Georgia, waar de familie Mason al generaties lang zeer gerespecteerd is.
Na 20 jaar wordt plotseling het lijk van haar moeder,Catherine Mason naast haar graf gevonden Het lichaam van haar moeder die negentien jaar eerder zelfmoord pleegde, is door een onbekende opgegraven.
Samen met haar broer ontdekt Ginger dat de dood van hun moeder omgeven is door raadselen en langzaam aan wordt zowel Ginger als haar broer geconfronteerd met een ongelooflijke waarheid over hun familie.
Het verleden van de familie, blijkt minder vlekkeloos te zijn dan gedacht Langzamerhand wordt duidelijk dat Catherine een verborgen leven leidde, dat haar inmiddels zwaar demente man oorlogservaringen had waarover hij niet kon praten en dat er verschillende mensen in Swan zijn die zelf iets te verbergen hebben.
Uiteindelijk wordt de moord niet opgelost, maar kan iedereen in vrede met zijn verleden verder leven. Een heel boeiend verhaal, sfeervol door de rake beschrijvingen van het landschap en de hitte in het zuiden van de VS. De oplossing is niet belangrijk, maar wel de ontdekkingen die mensen over zichzelf doen.
Een eerste oerspannende en aangrijpende roman van de schrijfster van de bestseller Een huis in Toscane .
Frances Mayes - 1940
FRANCES MAYES ,geboren in Fitzgerard ( Georgia) in 1940 , is een Amerikaanse universiteitsprofessor,dichteres ,memoriste en nu ook romanciére . Mayes liep school aan het Randolph*Macon Woman's College" in Lynchburh, Virginia en behaalde haar B.A aan de University of Florida. In 1975 behaalde ze haar M.A. aan San Francisco State University waar ze nu als professor Creative Writing en directrice van The Poetry Center aan het hoofd staat van het Department of Creative Writing.
Ze schreef vier boeken over Toscanië , waaronder haar New York Times bestseller : "Under the Tuscan Sun ", die meer dan twee jaar op de bestsellerslijst standhield en door Touchstone in een filmversie werd uitgebracht. Verder schreef ze ook nog " Bella Tuscany " en twee geillustreerde boeken:", In Tuscany" en " Bringing Tuscany Home.". Naast haar gedichten waarvan haar recentste bundels" Ex Voto, en " The Discovery of Poetry." zijn is ze een frequente medewerkster aan reis- en voedings publicaties. Ze verblijft gedeeltelijk in North Carolina en Cortona in Italië.
Het dramatische leven van de hoofdpersonen is bijna verslavend !
*** De rust in het Engelse dorpje Bedenham wordt in 1943 verstoord door de komst van ruim drieduizend Amerikaanse soldaten.
Iedere ochtend, nog voor zonsopgang, vertrekken honderden van hen in bommenwerpers richting Duitsland en velen keren nooit terug..
De bewoners gedragen zich wantrouwend tegenover de vreemdelingen,behalve Billy, een jonge evacué uit Londen, die niets liever doet dan rondhangen bij de Amerikanen, en alles weet over de vliegtuigen en hun bemanning. . Eén van hen is Billy's lerares Heather.Zij wacht al anderhalf jaar op een bericht van haar man die naar Azië is gestuurd.Het is zeer de vraag of hij nog leeft. Heather put kracht uit haar werk, maar thuis wachten haar eenzame, lange avonden. Steun vindt ze bij de getraumatiseerde piloot John Hooper. Deze Amerikaan verloor tijdens een ongeluk zijn gehele bemanning, hij overleefde zelf op miraculeuze wijze en wordt nu verteerd door schuldgevoelens.
Wat er destijds gebeurd is, kan hij zich niet meer herinneren en hij weet dus niet of hij verantwoordelijk was voor het drama. Hij wil maar één ding: zijn taak in de oorlog eervol volbrengen. Tussen Heather en John groeit meer dan vriendschap. Hun liefde vormt het enige lichtpuntje in de duisternis van de oorlog. Maar beiden zijn zich ervan bewust dat deze liefde ook een keerzijde heeft...
Mawsons ontroerende oorlogsroman vertelt de dramatische gebeurtenissen tijdens luchtaanvallen op Duitsland
en zuigt ons zo diep in de levens van de beschadigde personages dat hun problemen aanvoelen als de onze. Het boek is één ontroerend en meeslepend verhaal over heel gewone mensen die zich ontpoppen tot ware helden. De wolkenjagers is geschreven met een enorm psychologisch inzicht en ingehouden emotie en wordt overgebracht met een bijna hypnotische vertrouwelijkheid en precisie.
Dit is een roman vol actie: charmant, authentiek, onweerstaanbaar leesbaar en verrijkt met romantiek
Robert Mawson ,werkte als journalist en copy-writer en bracht tien jaren in de vliegtuigindustrie door als piloot van vrachtvliegtuigen Hij reist zowat de hele wereld rond en verdeelt zijn tijd tussen Engeland en Frankrijk.
Bibliografie :
* De wolkenjagers -1998 -Under an English heaven * Lazaruskind -2002 -The Lazarus child * Zeetijdingen -2003 - Upon dark waters
«Toutes mes idées de base viennent des reportages que j'ai faits en tant que journaliste » Jean-Christophe Grangé
Car autant l'univers de Stephen King baigne dans le fantastique, autant Grangé privilègie la réalité.
*** De romans van Jean-Christophe Grangé grijpen je vanaf de eerste bladzijde bij de keel , ze brengen je van je stuk. Wat deze Franse auteur onderscheidt van zo veel van zijn collega-thrillerschrijvers is de literaire verwoording en diepgang van zijn personages. Grangé lijkt vooral gefascineerd te zijn door het kwaad en confronteert de lezer hiermee in al zijn boeken. Steeds in een andere vorm, in een ander decor , maar altijd rauw en onverholen. Met tegelijkertijd een groot inzicht in de menselijke psyche. In zijn nieuwe,vuistdikke thrillerDuivelseedaanschouwen we het kwaad in de vorm van enkele moorden die op duivelse wijze zijn uitgevoerd.
Het leven van Mathieu Durey nam een vreemde wending. Als zoon van welstellende Parijse ouders behoorde een toekomst vol glamour tot zijn mogelijkheden, maar al op jonge leeftijd gaf hij blijk van een grote godvruchtigheid. Tegen de wil van zijn ouders in volgde hij zijn roeping en hij zou vermoedelijk als geestelijke geeindigd zijn, als zijn vriend Luc Soubeyras daar geen stokje voor gestoken had. Net als Mathieu was Luc door de katholieke microbe gebeten. Hij haalde Mathieu echter over om de Kerk achter zich te laten en zich in te zetten in de echte wereld, de strijd tegen de goddeloosheid is daar nu eenmaal uitdagender.
Mathieu is als lid van een hulporganisatie getuige van de gruwelen in Rwanda ten tijde van de volkerenmoord en Luc ziet in de Kroatische vestiging Vukovar tot welke wreedheden mensen in staat zijn. Het sterkt zijn geloof in de Duivel, als tegenpool van God. Mathieu gelooft niet in een Duivel, maar wel in slechte mensen.
Op het moment dat Duivelseed begint, zijn Luc en Mathieu elkaar uit het oog verloren. Nochtans zijn ze allebei gesetteld in Parijs en leveren ze als hoge piefen bij de politie strijd tegen de misdaad. Tot Luc zelfmoord pleegt. Die daad komt hard aan bij Mathieu. Luc leek mentaal altijd heel sterk en bovendien strookt zelfmoord niet met het katholieke gedachtegoed. Ook al redde snel medisch ingrijpen het leven van Luc, toch wil Mathieu uitzoeken wat zijn vriend tot die daad bracht. Hij ontdekt dat Luc, via een aantal erg bizarre moorden, de Duivel op het spoor was. Hij vindt het zijn plicht als vriend om verder te gaan met het werk van Luc.
Iets of iemand moet Luc tot zijn wanhoopsdaad hebben gedreven. Mathieu gaat daarom na waar Luc zich de laatste tijd mee heeft beziggehouden en ontdekt dat Luc in het geheim een reeks moorden onderzocht, waarbij de daders de lichamen in vergaande staat van ontbinding achterlieten en duivelse symbolen gebruikten. Alle daders blijken vroeg in hun leven een bijna-doodervaring te hebben meegemaakt. Beetje bij beetje onthult zich de schokkende waarheid: de moordenaars zijn als het ware door de duivel bezeten en handelen in zijn naam. Zal Mathieu zijn eigen leven en zichzelf trouw kunnen blijven nu hij oog in oog staat met het kwaad? Zijn zoektocht brengt hem naar Sicilië, de Jura en zelfs tot binnen in het Vaticaan.(waar Mathieu wordt toegelaten tot de geheime kelders) en Lourdes komt Mathieu tot een verbijsterende ontdekking die zijn eigen verleden volledig op zijn kop zet. God versus Satan ? Of zijn het de bijna-doodervaringen van de daders die tot die gruwelijke daden leiden ? Het brengt hem van Lourdes, waar een religieuze specialist van wonderbaarlijke genezingen huist, tot Rome, waar het Vaticaan een goed verborgen bibliotheek herbergt met allerhande duivelse werken. De sleutel van het mysterie ligt in bijnadoodervaringen. Mensen die ontwaken na een klinische dood vertellen gelijkaardige verhalen over een verblindend licht. Gelovigen zien in deze verhalen een afspiegeling van de hemel. Verhalen over de hel zijn minder wijdverbreid en daar is, zo blijkt uit Duivelseed, een reden voor.
Jean-Christophe Grangé is met Duivelseed niet aan zijn proefstuk. Hij schreef eerder vijf goedontvangen thrillers waarin hij flirt met de grenzen van de wetenschap.
In Duivelseed neemt hij bijnadoodervaringen onder de loep en creëert hij een huiveringwekkende sfeer. Of het nu op een plaats delict, tijdens een rit door nachtelijk Parijs, op de intensive care of in het huis van Mathieu is, je kan maar moeilijk het gevoel van een duivelse aanwezigheid van je afschudden. Dat komt natuurlijk omdat Mathieu, door alle informatie die hij krijgt, in alles duistere machten gaat zien en dat onbehagen overbrengt op de lezer. De afwisseling tussen herkenbaar bijgeloof en nuchter boerenverstand maakt Duivelseed tot een griezelig goed boek.
Het inkijkje in de christelijke wereld, waarschijnlijk fictief maar o zo heerlijk om lezen, is om je vingers bij af te likken. De moorden en de bezeten moordenaars doen je huiveren. De personages Luc en Mathieu en hun familie en vrienden zijn levensecht en de afwikkeling van de plot is adembenemend. Kortom, Duivelseed is echt een lekker boek om lezen.
Dat Grangé zelf de smaak van het occulte te pakken heeft, mag blijken uit zijn zevende boek Miserere .
Jean-Christophe Grangé -1961
Jean-Christophe Grangé is geboren In Boulogne-Billancourt op 15 juli 1961 . Hij studeerde af op een proefschrift van Flaubert in 1985. Toen ging hij een tijdje in een publiciteitszaak werken en later in een persagentschap waar hij een fotograaf ontmoet die hem meeneemt op reportage. Hij krijgt hierdoor de smaak van het reizen te pakken en verblijft tussen de nomaden, de pygmeeën , eskimo's en rendierdrijvers van Mongolië.Om de kosten van die reportages te kunnen bekostigen gaat hij zijn eigen persagentschap oprichten.Tijdens zijn trektochten maakt hij ook kennis met de poolgebieden en hij krijgt er de inspiratie voor zijn boek : " De vlucht van de ooievaars ". Als onbetwiste meester van de thriller mag Grangé zich in enkele jaren tijd verheugen in een breed lezerspubliek. Zijn thrillers zijn inmiddels vertaald in 30 landen , van Duitsland , V.S.A. ,tot Turkije en Japan. De meeste van zijn boeken zijn reeds met succes verfilmd .
Bibliografie :
De bloedrode gletscher
- 1999 -Les Riviéres Pourpres
De vlucht van de ooievaars -2002 -Le Vol des Cigognes
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
%20merlijn%20doomernik-verkleind.jpg)
Oorspronkelijke titel :
Het huis van Frances Mayes in Cortona(Toscane)
