Als er twee mannen met vuile nagels worden vermoord vermoedt de Parijse commissaris Jean-Baptiste Adamsberg dat er iets niet pluis is. Het onderzoek voert hem naar een geslepen moordenaar en een vreemd recept uit de Middeleeuwen.
Welkom in de wondere wereld van commissaris Adamsberg. Waar een kat, luisterend naar de naam De Bol, dienst doet als speurhond.Waar een geest rondwaart in een pas aangekocht huis. Waar herten het hart wordt uitgesneden en blauwe was de sleutel van het mysterie is. Waar het eeuwige leven nog echt zou kunnen bestaan. Welkom.
Zijpaadjes die Vargas op wonderbaarlijke wijze tot een ongelooflijke snelweg weet samen te smelten.
Vrijwel geen enkel personage is normaal te noemen. Ieder heeft zijn of haar eigen merkwaardige karaktertrekken en bijzondere capaciteiten. Het is een rariteitenkabinet zonder door te slaan naar het karikaturale. De interactie tussen de personages is beeldend, de dialogen levendig en hilarisch. Vargas schrijft met veel gevoel en melancholie. Het is belangrijk dat elke woord gelezen wordt om haar unieke literaire en poëtische stijl te onderkennen. Een alineaatje overslaan is uit den boze. Stijl is bij Vargas even zo belangrijk, zo niet belangrijker dan plot
In De eeuwige jacht neemt detectiveschrijfster en historica Fred Vargas (Parijs, 1957) de lezer mee in een politiethriller met een historisch randje.
Dat Fred Vargas aparte boeken schrijft, wisten we al langer. Ze hanteert een grappige stijl en laat haar Adamsberg schijnbaar zijn eigen gangetje gaan zonder zich al te veel aan te trekken van de gangbare vereisten van het genre.
Adamsberg en zijn team opereren in een soort vacuum waar elke aanname, hoe gek ook, mogelijk is, en zelfs geloofwaardig overkomt.
Vargas voerde de onconventionele commissaris Adamsberg al eerder op als personage.
In De omgekeerde man (2007) bijvoorbeeld reist de commissaris naar de Provence om onderzoek te doen naar een moordende weerwolf.
Het lijkt alsof het haar gemakkelijk afgaat, maar er zijn verdomd weinig auteurs die boek na boek dit niveau weten te handhaven. Niet voor niets worden haar misdaadromans vertaald in veertig talen. In Nederland is dit haar achtste boek; het vijfde met Commissaris Adamsberg en zijn onnavolgbare ploeg agenten.
In" De eeuwige jacht "keert het verleden terug met een serieuze wrok jegens Adamsberg. Zo betrekt hij een nieuw huis waar naar verluidt al eeuwen de geest van een vermoorde non rondwaart. Bovendien ontsnapt een oude nemesis van de commissaris uit de gevangenis om een vilein plan uit te voeren. De commissaris wijdt zich echter onaangedaan aan het oplossen van de moordzaken bij de Porte de la Chapelle in Parijs. Door het hoge tempo van nieuwe moorden en een tikkende klok slaagt de schrijfster er in om een flinke dosis spanning in het verhaal te brengen.
Ook nu weer volgt het onderzoek naar de moord op twee straatboeven een op zijn zachtst gezegd ongewoon spoor.
Op de koop toe krijgt Adamsberg een nieuwe helper in zijn team, Eén die spreekt in verzen, en hem terugvoert naar zijn jeugd in de Pyreneeën.
Helaas wordt de kwaliteit van de roman erg omlaag gehaald door de slechte dialogen. Elke vorm van mysterie wordt tenietgedaan door de weinig subtiele zinnen die de personages uitwisselen. Daarnaast doet de overdaad aan metaforen en vergelijkingen behoorlijk gekunsteld aan, waardoor de lezer het verhaal uit het oog verliest: 'Onbeantwoorde vragen, die als paardenbloemen ongebreideld ontsproten uit de humus van het bestaan en uitgroeiden tot een menigte van onzekerheden, een menigte die zijn angst voedde, een angst die zijn bestaan ondermijnde.'Onconventioneel.
Voortdurend beweert de schrijfster dat commissaris Adamsberg bijzonder is, terwijl eigenlijk onduidelijk blijft waarom hij zó onconventioneel is. De lezer moet de schrijfster maar op haar woord geloven dat het zo is. Ook de andere personages worden te nadrukkelijk gepresenteerd als 'speciaal', hetgeen moeilijk te verenigen is met de banale dialogen die ze voeren.
Al met al is De eeuwige jacht een aardige detective voor onderweg. De plot is redelijk en er zit vaart in het verhaal.
Vargas lezen, dat doe je in een continue staat van verwondering.
Fred Vargas