"Antichrista "
Uitgeverij De Bezige Bij
ISBN : 9076682240
"L'inaltérable succès d'Amélie Nothomb prouve qu'elle a eu raison de naître Dieu et de s'inventer écrivain. Comme les carpes insatiables du jardin japonais, nous avalons ses mensonges avec délice." - Hugo Marsan, Le Monde (1/9/2000)
***
Ik wist niet of ik haar vriendin was. Welk per definitie duister teken vertelt je dat je iemands vriendin bent? Ik had nog nooit een vriendin gehad. Ze had bijvoorbeeld om me gelachen: was dat een blijk van vriendschap of van minachting? Mij had het pijn gedaan. Dat kwam doordat ik nu al op haar gesteld was. In een helder ogenblik vroeg ik me af waarom. Rechtvaardigde het bedroevend weinige wat ik van haar wist mijn verlangen om bij haar in de smaak te vallen? Of was het om de bedenkelijke reden dat zij de enige was die me een blik had gegund?
Ze zeggen van sommige schrijvers wel eens dat ze telkens hetzelfde boek schrijven.Is dit nu een kwaliteit of een tekortkoming.? Toont het juist aan dat een bepaalde auteur een zogenaamde oeuvrebouwer is, of is het juist een soort armoe: dat een schrijver maar één bepaald register bespeelt? Amélie Nothomb (1967) is een goed voorbeeld van zon type auteur. Antichrista is de titel van haar roman. Nu ja, roman. Haar boeken hebben doorgaans de lengte van een flinke novelle. Met wat goede wil en vooral een ruime bladspiegel, weet de uitgever de boekjes op te dikken tot zon 120 paginas. Maar wat voor een boekjes. Nothomb is de Nellie Cooman van de romanliteratuur. Ze heeft bijzonder weinig woorden nodig om een compleet en overrompelend verhaal te vertellen. In Antichrista gaat dit verhaal over Blanche, een wat eenzame en kleurloze studente. Reeds op haar zestiende gaat ze studeren aan de universiteit waar ze kennis maakt met de eveneens zestienjarige Christa. Christa is alles wat Blanche niet is: vlot, charismatisch, grappig en onderhoudend. Ze omringt zich met vrienden en, om voor Blanche totaal onduidelijke redenen, zoekt ze ook contact met Blanche. Al lacht Christa haar direct al uit wanneer blijkt dat Blanche nog bij haar ouders woont.
Blanches instinct verloochent haar niet. Zij is simpelweg dolgelukkig dat er eindelijk iemand is die aandacht aan haar besteedt waar Christa op haar beurt gruwelijk misbruik van maakt. Christa heeft zelf geen huisvesting in de stad waar ze studeert en zorgt ervoor dat ze in elk geval op de maandagen bij Blanche mag logeren. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat Christa een manipulatieve heks is die iedereen voor zich weet in te nemen, maar zodra ze alleen is met Blanche komt haar ware, nare aard naar boven en weet ze haar zogenaamde nieuwe vriendin keer op keer te vernederen zoals alleen meisjes in de volle bloei van hun puberteit dat kunnen. Deze dr. Jekyll en mr. Hyde-achtige transformaties inspireren Blanche ertoe in Christa ook een Antichrista te zien: Als enige in mijn soort was ik voortaan op de hoogte van een geheim dat Christa me dagelijks openbaarde, zonder het zelf te beseffen: het gezicht van Antichrista, een meisje dat allerminst wilde behagen, maar mij behandelde als een stuk vuil.
Zoals in elk boek van Nothomb kent ook dit verhaal een onverwachte wending die alle rollen omdraait. Die ingrepen zijn vaak wat vergezocht (ik zal deze niet verraden), maar aangezien Nothombs verhalen per definite een vrij hoog absurditeitsgehalte kennen stoort dit niet. Het is het handelsmerk van de schrijfster om één bepaald idee tot in het extreme consequente uit te werken en dat is ook de kracht van Antichrista: juist door die consequente uitwerking legt ze bepaalde mechanismen binnen intermenselijke relaties bloot.
Amélie Nothomb behoort zonder meer tot de categorie schrijvers van één boek. Al haar romans hebben een ongelooflijk fantastisch (letterlijk en figuurlijk) uitgangspunt, maar door haar humor, zelfspot en ongelooflijk scherpe dialogen, volg je haar moeiteloos en verbaas je je keer op keer over de dingen die mensen elkaar aandoen. Wel is het waar dat ze alleen dit genre beoefent, maar omdat elk boek voelt alsof ze voor haar leven moest rennen, blijft de charme behouden en eenmaal verslingerd aan haar werk, blijf je dat ook.
Amélie Nothomb : 1967
Amélie barones Nothomb is geboren in Kobe(Japan) op 13 augustus 1967 als dochter van de diplomaat baron Patrick Nothomb. Dankzij haar vader die ambassadeur van België is, brengt zij haar jeugd achtereenvolgens door in Japan, China ,de Verenigde Staten, Laos, Birma en Bangladesh. De constant veranderende omgevingen uit haar kinderjaren drukken een stempel op Nothomb kinderziel. Men zou kunnen spreken van een bijzonder soort vervreemding, die in haar romans doorklinkt. Als zij op 17-jarige leeftijd voor haar studie (Romaanse filologie) aan de U.L.B. eindelijk naar België, haar officiële vaderland, en meer bepaald naar Brussel,komt voelt zij zich ook daar min of meer een vreemdeling. Na haar universiteitsdiploma te hebben behaald, keert Nothomb terug naar Tokio, waar zij gaat werken bij een grote Japanse onderneming. De onaangename ervaringen die zij daar opdeed (demotie van vertaalster naar toiletjuffrouw als gevolg van botsingen met superieuren in een buitengewoon autoritaire cultuur), schrijft zij van zich af in haar sublieme roman:" Stupeur et tremblements", een werk dat zij pas een aantal jaren later zal publiceren, en waarvoor zij wordt onderscheiden met de Grand Prix van de Académie Française en waarmee haar internationale reputatie definitief wordt bevestigd Kort na haar terugkeer in België publiceert zij in 1992 :"Hygiène de l'assassin", dat een doorslaand succes wordt. Voortaan zal zij in staat zijn om van haar pen te leven. De literatuur, haar passie, wordt nu ook haar beroep. Amélie Nothomb beweert dat zij elk jaar wel drie romans schrijft, maar er slechts één laat publiceren.Nothomb zou een cultauteur genoemd kunnen worden. Ze cultiveert met zorg haar licht macabere imago (lange sliertige haren, zwarte kleren, hoge cilinderhoed). Sommigen zullen haar precieus en verwaand noemen, maar niemand kan ontkennen dat zij in een meeslepende stijl schrijft: levendige toon, scherpe woordkeuze, originele onderwerpkeuze en voortdurende zelfspot. Zij wordt gefascineerd door lelijkheid en gemeenheid, en munt uit in het schilderen van karikaturale, maar toch geloofwaardige portretten.
Bibliografie :
Hygiène de l'assassin, roman,, 1992-Hygiene van de moordenaar Le Sabotage amoureux*, roman,1993 Légende un peu chinoise, verhaal,1993 Les Combustibles, toneel, 1994 Les Catilinaires, roman, ,1995- Filippica's Péplum**, roman,1996 Attentat, roman,1997 Mercure, roman, 1998
Stupeur et tremblements*, roman, 1999 (Grand Prix du roman de l'Académie) -Met angst en beven
Le Mystère par excellence, novelle, 1999 Métaphysique des tubes*, roman, 2000 -Gods ingewanden Brillant comme une casserole, verhalen,2000 Cosmétique de l'ennemi, roman, 2001-Cosmetica van de vijand Aspirine, novelle,2001 Sans nom, novelle,2001 Robert des noms propres**, 2002 -Plectrude Antéchrista**, 2003 L'Entrée du Christ à Bruxelles, novelle, 2004 Biographie de la faim*, roman,2004-De hongerheldin Acide sulfurique, roman, 2005-Zwavelzuur Journal dHirondelle, roman, 2006 -Dagboek van zwaluw
|