Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Woorden zijn de kleuren van de gedachte. ( Hugo Claus )
Auteurs en hun boeken
korte beschrijvingen
15-10-2008
* De zelfmoordclub * van Arto Paasilinna
De zelfmoordclub
van Arto Paasilinna
Uitgeverij :Wereldbibliotheek, 2004, 239 p.
Oorspronkelijke titel:
Hurmaava joukkoitsemurha" , 1990
Vertaling: Annemarie Raas, 2004
ISBN-10: 90-284-2045-2
ISBN-13: 978-90-284-2045-8
*** Het Finse levensgevoel wordt door Paasilinna als volgt verwoord: ,,Somberheid, melancholie en bodemloze apathie zijn de grootste vijanden van het Finse volk. De smart wordt zo sterk gevoeld dat veel Finnen de dood als enige uitweg zien.''
***
Zelfmoord mag dan op zichzelf geen opgewekt thema zijn, in deze roman weet Paasilinna er een opmerkelijke draai aan te geven
: in de loop van zijn roman verandert een groep potentiële zelfmoordenaars in een gezelschap dat, op weg naar het einde, hernieuwde levenslust ontdekt.
*** Midzomernacht. De Finnen mobiliseren zich met vereende krachten om de nijpende zwaarmoedigheid de kop in te drukken en ontsteken heidense vreugdevuren. Twee mannen besluiten zelfmoord te plegen, een verbitterde kolonel Kemppainen en een failliete directeur Rellonen , zakenman en net geen vijftig. Moe, verslagen, neergesabeld door het leven en door herhaaldelijke faillissementen en verdenkingen van misdrijven had de man reeds heel wat jammerlijk mislukte zelfmoordpogingen ondernomen. Nu was hij vastbesloten: hij zou zich in een nabijgelegen, bouwvallige schuur voor het hoofd schieten. Dit was echter gerekend buiten ene kolonel Kemppainen die net op die plek druk in de weer was zijn touw ter opknoping aan een balk te bevestigen.
Rellonen greep instinctief op tijd in en redde de kolonel van een gewisse dood. Deze gemiste kans bleek niet het ergste te zijn wat de kolonel kon overkomen, want beide robuuste mannen konden op deze pijnlijk lange dag, bij elkaar hun hart luchten, vonden een begijpend oor en sloten instant een zakelijk verbond.
Met dit beeld begint de Finse auteur Arto Paasilinna zijn roman:" De zelfmoordclub" die in 1990 verscheen .
De heren komen tot een verbluffende daad: ze plaatsen een advertentie in een landelijke krant om alle potentiële zelfdoders te verenigen. De gemeenschappelijk gezochte dood valt lichter dan de eenzame zelfmoord, bovendien is gedeelde smart halve smart.
Ruim zeshonderd mannen en vrouwen reageren op de advertentie 'Heb je zelfmoordplannen?' Ze verenigen zich in de `zelfmoordclub', door de kolonel ook liefkozend het `zelfmoordbataljon' genoemd. Enkele tientallen zitten uiteindelijk in een touringcar op weg naar het noordelijkste puntje van Finland om zich daar in de ijskoude zee te storten.De bus dendert vooruit, dreigt zich dwars door de vangrail heen te knallen totdat de zelfdoders in pure doodsangst op het rode `stopknopje' gaan drukken.
Tussen dit voornemen en de werkelijke eindbestemming van de bus - een prachtige kaap in het zuidelijkste puntje van Portugal - vinden onverwachte en absurde gebeurtenissen plaats waardoor het oorspronkelijke plan steeds meer op losse schroeven komt te staan.,want intussen zijn de zelfmoordenaars zoveel van het leven gaan houden, van de drank die ze gezamenlijk nuttigen, van de liefdes die spontaan opbloeien, dat helemaal niemand meer snakt naar de dood
Paasilinna is er niet de auteur naar om bij een beladen onderwerp als zelfmoord, laat staan een collectieve suïcide, een gepaste, eerbiedige toon te gebruiken. De zelfmoordroman van Paasilinna lijkt voor de auteur eerder een flierefluitend schrijfvertier te zijn geweest, met een feestelijk en spannend boek als resultaat. Droevige zaken als depressiviteit, alcoholisme, teleurstelling in het leven en zelfmoord worden bij Paasilinna literaire slapstick op hoog niveau. De zelfmoordclub is een persiflage op een ontwrichte samenleving waarin het menselijke evenwicht vaak wankel is en iedereen moet knokken voor zijn eigen overleven.
Paasilinna is meesterlijk in de koelbloedige, nonchalante manier van vertellen. Zijn boek zou zich uitstekend voor verfilming lenen; met verrassend scherp oog voor details zet hij de scènes neer.
De zelfmoordclub is een schitterend volgehouden metafoor; hoe kan verlangen naar zelfvernietiging omslaan in levensvreugde? Anders dan de titel doet vermoeden, is de roman eerder een loflied op de even simpele als zinnelijke aspecten van het leven: een gesprek bij het kampvuur, ontluikende erotiek, de schattige Zwitserse Alpenweiden, een zonsondergang, een gedeelde fles drank. De zelfmoordenaars ontpoppen zich als woeste levensgenieters. De jakkerende bustocht van Noord-Finland tot diep in Portugal is beschreven als een adembenemende road movie
Paasilinna laat zien dat wanhoop voortkomt uit een groot verlangen naar gefnuikte levenslust. Vertaalster Annemarie Raas heeft Paasilinna's toon die het midden houdt tussen luchtig en ernstig prachtig volgehouden.
***
***
Arto Paasilinna (°1942), voormalig journalist, behoort tot de meest populaire hedendaagse schrijvers in Finland en bereikt onderhand een gestaag uitbreidend lezersbestand in landen als Frankrijk en Duitsland. Jäniksen vuosi (Haas), zijn meest succesvolle en reeds verfilmde boek werd in tientallen talen gepubliceerd.
Paasilinna's boeken reflecteren doorgaans het dagelijkse Finse leven, veelal bekeken vanuit het perspectief van een modale man van middelbare leeftijd. Zijn stijl is licht en humoristisch. Hij neemt in zijn schrijven graag het moderne leven onder de satirische loep en zet stereotypische personages neer. Paasilinna heeft reeds 33 romans op zijn conto en wordt onderhand als een vast element van 'de Finse herfst' beschouwd. Sommige critici verwijten hem bij elke nieuwe publicatie in herhaling te vallen, maar zijn schrijfstijl heeft toch gezorgd voor heel wat bestsellers en een groeiend loyaal lezerspubliek. De satirische roman 'De zelfmoordclub' verscheen in 1990 en werd naar het Nederlands vertaald in 2004.
Bibliografie :
1975, Jäniksen vuosi (Haas - 1993)
1981, Ulvova mylläri (De huilende molenaar - 2001)
1988, Suloinen myrkynkeittäjä (De gifkokkin - 2002)
1989, Auta armias (Wees genadig - 2005)
1990, Hurmaava joukkoitsemurha (De zelfmoordclub - 2004)
2000, Ihmiskunnan loppulaukka
2001, Kymmenen riivinrautaa (De tien minnaressen - 2007)
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.
