Patricia de Martelaere schetst in haar romans vooral het innerlijke leven van de personages: hun subjectieve aanvoelen, hun dromen en frustraties, hun onderlinge relaties, hun naijver, hun passies… Voor De Martelaeres roman,"Het onverwachte antwoord", ligt dat eigenlijk niet anders.
De titel verwijst naar het gelijknamige schilderij van de Belgische surrealistische schilder René Magritte, dat op de kaft van het boek staat afgebeeld. Het stelt een gesloten deur voor waarin een menselijk silhouet is uitgesneden. Blijkbaar is iemand zoëven letterlijk door de deur gegaan. Naar de precieze identiteit van die persoon en zijn of haar beweegredenen moeten wij raden, maar de contouren van zijn aanwezigheid blijven ook na het vertrek onverminderd zichtbaar.

In het tweede gedeelte van het boek,ontvouwt zich 'De Liefdesbrief'.
Deze heeft plotseling een radicaal andere uitstraling. Alle geobsedeerde vrouwen laten hier tegelijk hun stem horen - dat wil zeggen, ze schrijven allemaal mee aan de collectieve brief aan Godfried H. Hij bestaat uit vele losse fragmenten waarin meestal wel gesuggereerd wordt  wie de schrijfster is, maar het ligt er nooit dik op. De vrouwen lijken daarom met elkaar te versmelten, alsof ze een gezamenlijke belichaming van het liefdesverlangen vormen.
'De liefdesbrief' is hoe dan ook het hoofdstuk dat het meeste je actieve betrokkenheid vergt. Het is namelijk hier dat De Martelaere als filosofe tevoorschijn treedt en dus niet afkerig is van een diepgravende en vooral langdurige reflectie op een bepaald fenomeen. In dit geval is dat fenomeen de liefde, of beter gezegd, de obsessie voor de man van wie ze allemaal bezeten zijn. Ze geeft duidelijk weer hoe wanhopig zo'n magnetische aantrekkingskracht kan zijn. In het lange hoofdstuk 'De liefdesbrief' raken de vrouwen hun namen kwijt en beginnen zij meer en meer door elkaar heen te praten. Hun liefdesverklaringen buitelen over elkaar heen en ook de seksuele wensen worden steeds explicieter onder woorden gebracht.
Het ontbreken van verhaallijnen maakt deze tweede helft soms moeilijk verteerbaar, alleen de geleidelijke versnelling houdt de aandacht nog vast. In de epiloog moet dan eindelijk 'het onverwachte antwoord' komen.
De vraag is op dat moment echter: op welke vraag? En dit lijkt niet zozeer de vraag of verlangen en verdriet een grens kennen, maar veeleer die naar de persoonlijkheid van degene die deze gevoelens in zich meedraagt.

Wie is de mens die verliefd is, die vervuld is van verdriet, helemaal vol van zijn of haar emoties?
En sterker nog: leiden misschien juist deze emoties tot de zelfkennis die ons zou kunnen bevrijden van emoties; dragen zij de uitweg in zich mee? Godfried heeft op de laatste pagina's een mysterieus gesprek met een van zijn dochters, waarin hij vertelt over een huis met oneindig veel deuren en over een man met een 'spiegelbeeld dat maar niet wilde lukken'.

Prof. Dr. Patricia de Maertelaere is geboren op 16 april 1957 te Zottegem
Zij studeerde wijsbegeerte aan de KU Leuven, waar zij in 1984 promoveerde op een proefschrift over het scepticisme van David Hume. Zij is thans hoogleraar aan de KU Brussel en de KU Leuven. Zij publiceert onder meer over Schopenhauer, Nietzsche, Freud, Wittgenstein en Derrida.
Patricia de Martelaere is bekroond met de Belgische Staatsprijs voor Literatuur. Zij debuteerde al op dertienjarige leeftijd en publiceerde daarna romans die alom werden geprezen: Ze werd twee keer genomineerd voor de AKO Literatuurprijs, maar is inmiddels zeker zo bekend als essayiste. Haar essaybundel Een verlangen naar ontroostbaarheid, bekroond met de J. Greshoffprijs, werd onlangs voor de negende keer herdrukt.
Kenmerkend voor haar werk is een pessimisme in de vorm van een cyclische beweging die zich het duidelijkst manifesteert in de liefde. Steeds weer opnieuw is de mens op zoek naar wat verloren is gegaan. Het nieuwe dat wordt gevonden is in dat opzicht niets anders dan ‘een heropvoering van het verloren gegane oude’ (Vervaeck). Het verlangen naar het einde (een doodsverlangen) van haar personages hangt hier nauw mee samen. De schrijfster geeft in interviews toe dat ook het schrijfproces voor haar hiermee te vergelijken valt. Net zoals bijvoorbeeld Vincent uit Littekens een einde aan zijn leven wil maken, wil zij een einde maken aan elke roman die ze schrijft.