De zelfmoord van haar negen maanden oudere broer Liam en de confrontatie met haar familie doen Veronica, zelf moeder van twee dochters, terugdenken aan haar jeugd in een gezin van twaalf kinderen (waarvan de moeder ook nog eens zeven miskramen had gekregen) en aan de verhalen over het liefdesleven van Ada Merriman, haar oma, dat mede de aanleiding zal blijken te zijn van de tragedie rond haar broer.
De samenkomst verhaalt over drie generaties Hegarty. Centraal staat Veronica Hegarty, dochter en kleinkind. Bekende elementen uit andere Ierse romans, denk aan de roman Angela's Ashes van Frank McCourt, typeren ook deze keer het leven van het hoofdpersonage. Daarbij staat het (te) grote gezin - Veronica heeft elf broers en zussen, miskramen niet meegeteld - voorop. De onmacht van de ouders om goed voor al deze kinderen te zorgen staat aan de basis van de problematiek in de roman.
Op de eerste bladzijde vertelt Veronica dat haar oudere broer Liam zelfmoord heeft gepleegd. Het gehele werk door probeert zij de geschiedenis die haar broer over de rand van het leven heeft geduwd te reconstrueren. Bij gebrek aan feiten wordt dit onderzoek een combinatie van realiteit en fantasie; wanneer haar geheugen haar in de steek laat vult ze de hiaten zonder problemen in met een eigen interpretatie. De waarheid blijft hierbij in het midden.
Om het verhaal van de zelfmoord van Liam te vertellen, moet ze ook 'dat andere verhaal' uit de doeken doen. Dat speelt zich af wanneer zij als 8-jarige bij haar grootmoeder Ada wordt ondergebracht. Samen met Liam, slechts 11 maanden ouder dan zijzelf (volgens Veronica overlapten zij elkaar in hun moeders buik), en hun zusje Kitty verblijven zij een zomer lang bij hun grootmoeder. Tijdens die periode is Veronica getuige van het seksuele misbruik van haar broer door de huisbaas van haar grootouders, Lambert Nugent. Tijdens de reconstructie van het verleden duikt ze in haar eigen jeugd en het liefdesleven van haar grootmoeder. Als jonge vrouw moest Ada kiezen tussen twee aanbidders; haar latere man Charlie en diens vriend en latere huisbaas, Lambert.
Veronica's verhaal is een genadeloos onderzoek naar zichzelf en de relatie tot haar familie. Hoewel zij opmerkt dat broers en zussen zich normaliter steeds minder van elkaar aantrekken naarmate hun leeftijd vordert, is de draad tussen haar en haar familie beklemmend strak. Niet verwonderlijk dus dat ze de familierelatie met de volgende prachtige zinnen schetst: "Ik geloof niet dat we onze familie in strikte zin herinneren. In plaats daarvan leven we in ze". De gezinssamenstelling is mede een oorzaak van de problematische relatie van de familieleden onderling. "In een grote familie is iedere klacht een verwijt", zo vertelt het hoofdpersonage. In deze context moet het schuldgevoel van Veronica ten opzichte van haar broer overweldigend zijn: welke klacht is groter dan zijn zelfmoord? De onmacht heeft zich geworteld in Veronica's eigen gezinsleven. Bij het zien van haar gelukkige dochters slaat de paniek toe: hoe kan zij als moeder garanderen dat zij gelukkig blijven? 's Nachts lijdt Veronica aan insomnia: alles om maar niet naast haar echtgenoot Tom in bed te slapen of erger: met hem te moeten vrijen.
Het construeren van haar geschiedenis, gefantaseerd of reëel, is er niet op gericht de waarheid te vinden, maar is een poging van het hoofdpersonage in het reine te komen met haar verleden. Door de afstandelijke wijze waarop Anne Enright het leven van het hoofdpersonage schetst, wordt een leven zonder inhoud zichtbaar: je proeft de bittere smaak van een buitenstander die geen invloed op haar omgeving heeft. Het laat de lezer met een ongemakkelijk gevoel achter.
Juryvoorzitter Howard Davies prees The Gathering als 'een onverschrokken boek over een rouwende familie in een krachtige, rauwe taal. Wij zijn onder de indruk van Enrights kwaliteiten als romanschrijfster en verwachten nog veel van haar te horen.' Het einde van de roman noemde hij absoluut briljant. 'De laatste zin is een van de allerbeste laatste zinnen die ik ooit las in een roman.'
Het is inderdaad geen vrolijk boek,' zei Enright zelf over haar vierde roman. De 45-jarige voormalige televisieproducer was verguld én verrast met haar uitverkiezing.
Ze werkt momenteel aan een verhalenbundel. Eerder verschenen twee van haar romans - Evenbeeld (What Are You Like, 2000) en Het genoegen van Eliza Lynch (The Pleasure of Eliza Lynch) en haar 'tegendraadse handleiding' over zwangerschap en moederschap - Baby's voor beginners (Making Babies : Stumbling Into Motherhood) in vertaling.
![](http://www.dag.nl/upload_mm/d/5/b/17102007072330_img-161007-303.onlineBild_440x293.jpg)
Anne Enright is een Ierse schrijfster en literatuurcriticus , geboren in Dublin op 11 oktober 1962.Zij studeerde psychologie aan het Dublinse Trinity College en studeerde in Canada aan het Lester Pearson United World College of the Pacific in Victoria, British Columbia-Daarna werkte ze zes jaar als televisie-producer bij RTE in Dublin.Ze werkte twee jaar aan kinderprogramma's en schreef in de weekends.
Met The Portable Virgins(1991) won ze de Rooney Prize for Irish Literature.
In 1993 werd ze een full-time schrijfster.
Enright woont in Bray, County Wicklow. Ze is gehuwd met Martin Murphy,die direkteur is van het Pavilion Theatre in Dún Laoghaire.Ze hebben twee kinderen.
Enright's artikelen verschijnen in verschillende magazines zoals :The New Yorker, The Paris Review, Granta, the London Review of Books, the Dublin Review, en the Irish Times. Vroeger werkte ze regelmatig voor BBC Radio 4, en schrijft nu reviews voor " The Guardian "
Enright schrijft als een sluwe Ierse Gabriel García Márquez door ervoor te zorgen dat haar magische wereld nooit de werkelijkheid buitensluit. The Observer
De samenkomst is een briljant portret van het mirakel en de horror van de liefde. The Guardian
Anne Enright schrijft met dezelfde scherpte als Joan Didion, en haar visie op Ierland is net zo moedig en origineel als die van Edna O'Brien. De samenkomst is haar beste boek tot nu toe. Colm Tóibín
Door de superieure, discrete stijl blijven Enrights romans lang op het netvlies aanwezig. Times Literary Supplement
Romans :
The Wig My Father Wore