"Geluk ligt niet voor het oprapen.
Het is niet het grote, geheime geschenk dat het leven voor iedereen in petto heeft"
 
***
Het hart en de hersenen moeten een verbinding hebben , want kennis kan pijn doen en ontroeren , en een liefde kan het begin zijn van grote inzichten.
De roman is het verhaal van de vriendschap tussen Kit (Catherina) Buts en Ara (Barbara) Callenbach in drie perioden van hun leven.
In veel opzichten is Kit het volstrekte tegendeel van Ara: klein en tenger tegenover groot en log, afhankelijk tegenover vrijgevochten en taalbehendig tegenover 'woordmank'.
Terwijl Kit zich eindeloos kan vermeien in gedachten en het 'leuteren' in haar hoofd 'de prettigste bezigheid' noemt die ze kent (ze zal dan ook psychologie en filosofie gaan studeren), leeft Ara veel meer naar haar gevoel.
Zo vullen ze elkaar op velerlei fronten aan, maar er zijn ook markante trekken die ze gemeen hebben.
Tijdens hun studie raken beiden verslaafd, Ara aan eten en Kit aan drank. In die verslaving zoeken ze een alternatief voor de vriendschap. Hun vriendschap is niet alleen een confrontatie tussen maar ook een symbiose van lichaam en geest.
 De vriendschap is een roman over de betekenis van andere verbintenissen, waaronder de oudste en meest mysterieuze die wij kennen : die tussen lichaam en geest.
De vriendschap gaat over het verlangen om je te hechten , over de angst voor bindingen , over verslavingen en obsessies , over de familie , het lot en de keuze , over schuld , schaamte , angst en over de noodzaak van verandering.
Een opvallend aspect van De vriendschap is de stijl die, parallel met de relatie tussen Kit en Ara, een ontwikkeling doormaakt.
Het eerste gedeelte, waarin de tienjarige Kit aan het woord is, vertoont alle trekken van een meisjesroman, met eenvoudige zinnen en kinderlijke meisjeswoorden.
De brief aan Ara van de inmiddels ruim 30-jarige Kit waarmee de roman besluit, is een volwassen beschouwing, in het licht van filosofie en literatuur, over het wezen van hun vriendschap, die een vriendschap zonder reserves is.
 'Het is prettig en geruststellend als je naar me kijkt en ik het idee heb dat je vol bent van kennis, over mij.'
Zonder ophouden tasten ze naar de betekenis van elkaars woorden, handelingen, gewoontes en verslavingen.
Ze lezen elkaar als een boek, tot in de kleinste nuances.
Pas in de beleving en de kennis van een ander word je zelf tot mens. Vandaar het verlangen om je te hechten, je te binden aan een ander. Maar dat gaat niet zonder angst en (groeiend) verzet.

De roman werd bekroond met de AKO Literatuur Prijs 1995 en ook met publieksprijzen als de Trouw Publieksprijs voor het Nederlandse Boek 1996 en Humo's Gouden Bladwijzer 1996.
Connie Palmen publiceerde ook nog in 'Maatstaf'.