Ik durf het bijna niet te vragen aan het meisje achter de bar. Ik wil weten wat er in de soep zit die op het menu staat. Ik lees alleen geen Pools en dus heb ik haar hulp nodig. Maar ik wil niks vragen. Want iedere keer als ik dat wel doe zijn de Polen zo behulpzaam en vriendelijk dat ik er bijna ongemakkelijk van word. De Polen reageren op twee manieren: ze schrikken bij de eerste woorden Engels, glimlachen dan breeduit als ze zelf een beetje Engels spreken, of houden in alle haast iemand aan op straat die wel Engels verstaat en blijven erbij staan tot ze zeker weten dat het goed komt. Dit barmeisje behoort tot de eerste categorie. Zij spreekt Engels. Trots kijkt ze me aan. "I explain you everything. I read you the whole menu and tell you what is good. No problem".
Geen probleem? Het restaurant zit vol en ik hoef echt alleen maar te weten welke soep ik het best kan bestellen. Maar het meisje geeft me geen kans. Eerst wordt er overlegd met de baas. Die kijkt nieuwsgierig naar de enige buitenlander die in zijn restaurant is gaan zitten en knikt me dan hartelijk toe. Hij maant zijn serveerster om op te schieten en helpt haar haar schort af te doen. Ze is vrijgesteld van haar bartaak. Vanaf nu is ze mijn persoonlijk adviseuze. Het meisje neemt haar taak serieus. Mijn protesten worden genegeerd. Ik word geholpen, punt uit. Een uur later heb ik mijn soep op, heb ik drie soorten Pools brood geproefd, eigengemaakte kaas en een zelfgebrouwen sherry. Alleen soep vond de eigenaar een beetje te weinig, en ik kon zijn land toch niet verlaten zonder alles te hebben geproefd? Betalen voor alle bijgerechten is geen optie. Als ik aan kom lopen met een geopende portemonnee begint de man een lang verhaal tegen mij in het Pools, slaat met zijn vuist op tafel, schudt zijn hoofd, omhelst mij en loopt dan weg. Als ik verbaasd vraag om een vertaling, haalt de serveerster haar schouders op. Kort en krachtig vat ze de woorden van haar baas samen. "No pay for you", zegt ze. "No problem."
