Mijn naam is Roland Hurtecant, zoon van Jozef met dezelfde familienaam en Maria Van Driessche. Mijn vader was gareel- en zadelmaker, een knap vakman en altijd bereid iemand te helpen. Mijn moeder was eveneens de goedheid zelve. We woonden in Oostkamp. Mijn ma was huisvrouw nadat ze jaren bij kasteelheren gediend had in de streek van Nazareth. Jozef, Maria en Nazareth, maak de link. Ik had Jezus kunnen heten. Ik ging naar de gemeenteschool te Oostkamp, later naar het Sint-Leocollege in Brugge tot het tweede middelbaar. Iemand die Frans kende zou het ver brengen, dus werd ik naar Pecq gestuurd naar het voorbeeld van Jan Bauwens die er ook gestudeerd had en de zoon was van Gaston, die een grote meubelfabriek runde in Oostkamp.Ik moest hard knokken bij de Walen en de Heer Derideau - leraar Frans -was biezonder streng en veeleisend. Toch kwam ik als 2de uit het 3de jaar met onderscheiding. Wat nu gedaan, ik moest normaal nog naar de humaniora. Mijn leraar Nederlands raadde me aan het voorbereidend regentaat te proberen aan de École Normale de Nivelles. Toen een klinkende naam in Frans Belgenland. Met hard werken ging ik de Walen kloppen op eigen terrein en werd er Regent in de Germaanse talen, later ook in de Romaanse talen, zowel in het Franse als Nederlandse taalstelsel, zodat ik eigenlijk over het hele Belgische schoolnetwerk kon en mocht lesgeven. De humaniora heb ik dus overgeslagen. Twaalf jaar Wallonië en later 22 jaar Vlaanderen (Atheneum en Middenschool Knokke) waren goed voor een geslaagde loopbaan om onze jeugd een beter taalgevoel te geven.
Nu ben ik een gepensioneerd fietser, alhoewel de meesten in mij meer een avonturier zien. In de normaalschool had ik de voetbalmicrobe te pakken. Ik kon aardig overweg met een bal, technisch en snel. Samen met Raymond De Baets (Gantoise) maakten we heel wat goals bij de Zeemacht in Brugge Sint Kruis. We speelden toen ook kampioen. Ik speelde bij Oostkamp, toen bij de lagere provinciale afdelingen en maakte heel wat goals bij de reserve. Ik zag die sport als zuivere recreatie en toen kon je ook nog een paar man dribbelen zonder dat ze je tegen de grond katapulteerden. Toen ik les gaf in Profondeville bij Namen werd ik meteen aanvaard in 2de Nationale bij de Union Namur en speelde er verschillende matchen in eerste reserve. Ik was zelfs de trainer van Toussaint Nicolay, de broer van Jean, toen de keeper bij Standard Luik. Ik kon verdorie hard schieten. Fernand Boone ex-doelman van Club Brugge complimenteerde me zelfs een keer dat ik zo hard schoot als Toine Van Poelvoorde.
Ik ben trouwens één jaar lid geweest van Club Brugge en speelde met de tweede reserveploeg... Het waren mooie jaren en ik verdiende nog mooi drinkgeld ook. Stel je voor van derde provinciale onmiddellijk aanvaard worden na een kleine test in 2de Nationale. Ik bleef dus een rasechte amateur en zag er echt geen geldgewin in omdat het me eigenlijk niet interesseerde. Ik deed graag eens iets anders, liever dan in een bepaald keurslijf gedwongen te worden, nu nog eigenlijk.
Mijn Franse periode bij onze zuiderburen nam een einde via Moeskroen, waar de École Technique de LÉtat mijn laatste verblijf was alvorens in 1970 definitief mijn laatste school in Knokke te vinden. Intussen was ik overgestapt naar het fietsen en maakte furore bij de Breydelzonen in Brugge, de club van wijlen Flor Kellner, waar ik samen met andere leden uithoudingsprestaties neerzette die menigeen nu als reinste waanzin zou bestempelen. Nu vind ik dat ook waanzin, maar in die jaren 60 werd je geen kampioen zonder elk weekend minstens 500 km te fietsen. We vonden die krachtpatserijen heel normaal en zelfs amusant. Er zijn er te veel om op te noemen maar een Knokke-Aubange (692 km) heen en terug, een Ronde van België 800km, een De Panne-Maaseik-De Panne (530 km non-stop) stonden bijna elke week op het programma.
Ik voelde me al heel vlug aangetrokken tot het buitenland en vooral Frankrijk dan. Ik heb er trouwens al meer dan 130.000 km gefietst. In 1973 werd Brugge-Mont Ventoux gesticht. Ik was er de eerste keer in 1969 samen met mijn vriend Roland Bonny. We hadden toen een heilige schrik van die berg, waar een zekere Tommy Simpson, twee jaar vroeger in speciale omstandigheden de dood gevonden had. Met trekken en sleuren bereikten de twee Rolands toen de top, kant Malaucène. Met een veel te groot verzet. Toen wisten we van niet beter en bestond er ook niet veel van kleine kamwielen en kroontjes achteraan. Het kleinste was toen 45 x 24 en 26. Later in 1972 werd ik nog uitgenodigd voor een klimtijdrit op de Mont Ventoux door de A.S.P T.T. van Avignon. Ik trok er naar toe met Eric De Bel en Willy Verburgh . Het was mijn droom meer mensen naar die berg te brengen. Een weddingschap met Monsieur Gravier Marie-Louis, de stichter van de Syndicat dInitiative - zeg maar het Bureau voor Toerisme - en de burgemeester mondde uit in de eerste Brugge-Mont Ventoux, die nu aan zijn 32e editie toe was en zopas een prachtig geslaagd verloop kende. Een stèle (standbeeld) vereeuwigt de moed en volharding van alle wielertoeristen die de Mont Ventoux beklimmen. Het staat er al sinds 1979.op de geografische plaats de Col des Tempêtes, aan de voorlaatste bocht, kant Bédoin. Het is de meest winderige plaats, waar de Mistral ongenadig kan toeslaan. Mijn naam staat er op samen met een paar andere medewerkers en sponsors. De zware tocht met competitie van de beginjaren, waar we bekend en later berucht werden, heeft een hele gedaanteverandering ondergaan en is nu toegankelijk voor een normaal getraind wielertoerist die kan in peloton rijden. Brugge-Mont Ventoux is in geheel België bekend. Brugge-Mont Ventoux zal ik blijven koesteren en organiseren zolang de gezondheid me niet in de steek laat. Na 142 beklimmingen heb ik er nog steeds niet genoeg van en hoop nu in september er nog een paar bij te doen, kant Bédoin, zonder natuurlijk de cols rond de Mont Ventoux te vergeten, want het is een uniek mooie streek. Vergeet ook de Gorges de la Nesque niet, alvast een aanrader voor beginners...
Ik heb intussen een groot deel van de wereld bereisd, bergen beklommen van meer dan 4000 m . De fiets was vaak mijn vervoermiddel in Afrika, Amerika; en vooral in Frankrijk.
Aangezien ik ook vliegtuigpiloot ben, werd de fiets vaak meegevoerd. Ik trok er zelfs mee naar IJsland. Het waren reizen waar cowboywerk en hilariteit de doorslag gaven zonder natuurlijk de sportieve prestaties te vergeten, die niet van de minste waren. Brussel Beirut (4300 km ) in 1971, Brugge-Noordkaap in 1985, Brugge-Dakar in 1989 scherpten mijn zin voor avontuur en bevestigden mijn uithoudingsvermogen.
Rugproblemen veroorzaakt door een in mijn ogen te snelle afdaling van de Mont Ventoux, waardoor ik een nid de poule of een van die lichte verzakkingen in het wegdek niet opgemerkt had, zorgden ervoor dat ik van de ene behandeling in de andere terechtkwam en maanden op non-fietsactief geplaatst werd gedurende verschillende perioden. Een harde dobber voor wie niet stil kan zitten. De rugkliniek in Sijsele heeft er me doorgeholpen. Nu kan ik sinds twee jaar gemakkelijk de Mont Ventoux opnieuw beklimmen en er werkelijk van genieten met een aangepast verzet. Regelmatige rug- en buikspieroefeningen zijn wel noodzakelijk eenmaal de tussenwervelschijven beschadigd zijn. Ik moet echter niet klagen .
Uit mijn eerste fietsperiode herinner ik me nog dat ik als amateur gekoerst, enfin meegereden, heb met Eddy Merkx, Jean-Pierre Monseré, Freddy Maertens, Roger en Eric De Vlaminck, de Van Damme broers, Wolfhohl om er maar een paar te noemen. Vandaag ben ik nog de oudste cyclo-crosser bij de Wielerbond Vlaanderen, niet om prijzen te winnen, daarom heb ik al te veel lentes meegemaakt, maar wel omdat ik het een mooie sport vind, me er amuseer en me sociaal kan uitleven met die sportvrienden die kou of regen trotseren om hun geliefkoosde sport te beoefenen Voor de ouderdomsdeken hebben ze nog veel respect.. Zo blijf ik me jong voelen. Ik zal het maar hierbij laten.
Ook de motorfiets heb ik nog bereden dwars door de Sahara tot in Dakar, wel achttien keer op mijn bek gevallen, maar het strand aan de Lac Rose heb ik bereikt. Ik ben trouwens geen echte motorrijder, maar ik ben wel in Dakar geraakt.
De Sahara heb ik trouwens ook met de fiets doorkruist . Ik heb er ook twee maal vier dagen vastgezeten met het zelfde sportvliegtuig de OO.RTD, maar heb nadien de helft van Afrika overvlogen: pittige verhalen zijn eraan verbonden. Het boek zal u verder helpen om me beter te leren kennen. Hopelijk kunnen we samen de "vernissage" meemaken. Nog wat geduld, want ik heb ook fouten, ik ben voor sommige zaken nogal nonchalant.
Intussen blijf ik verder fietsen en nodig kandidaat deelnemers uit om samen in een paar organisaties (zie de website) onze geliefde hobby in een prachtige omgeving te beoefenen met een paar bergjes in de achtergrond als absolute spraakmakers. Alles kan, niets moet. Fietsen, maar ook "genieten op de fiets" is het motto die ik voortaan hoog in het vaandel draag, alleen of met een paar vrienden die meer willen genieten dan alleen maar het achterwiel van hun voorganger willen zien, alhoewel sommigen "hijgen" over hun stuurstang ook als genieten bestempelen. In het Frans zou men zegge "Les goûts et les couleurs ne se discutent pas".
NAZARETH - Drieduizend kilometer in achttien etappes. Dat is de afstand die twintig wielertoeristen afmalen in de eerste editie van Brugge-Moskou. Hilaire Vandevelde uit Nazareth is erbij: 'Een groot avontuur.'
Hilaire Vandevelde (62), lid van WTC Lozer, zit iedere dag op zijn fiets. 'Pardon, ik moet correct zijn. Per week neem ik een rustdag. Om te recupereren, om klussen op te knappen thuis, om te sleutelen aan mijn fiets of om mijn bestuursfunctie op te nemen in het Gulden Eicomité van Kruishoutem. Voor de rest is er geen houden aan, ik moet de fiets op. Geen weer houdt me tegen. Vorig jaar 14.000 kilometer op de teller. Ik stond al op de trappers in vele Europese landen maar ook in Kreta, Mallorca en de Verenigde Staten. Met vakantie gaan zonder tweewieler, dat bestaat niet', vertelt Hilaire.
Vorig jaar vernam hij dat de organisator van Brugge-Mont Ventoux een nieuwe fietshappening aanbood: Brugge-Moskou vanaf 15 augustus. Hilaire: 'Slechts twintig deelnemers mogen mee. Ik was er snel bij om mij in te schrijven. Met mijn fietservaring en mijn zin voor avontuur als troeven werd mijn kandidatuur aanvaard.'
Wat verwacht hij van de toch wel zware uitdaging? 'Nieuwe horizonten, vooral in Polen, Wit-Rusland en Rusland. Voorts boeiende cultuurbreuken, diverse landschappen en ten slotte het pure fietsplezier. Zeg maar het genot van het afzien.'
Veilig verkeer
Houdt de trip naar Moscou gevaren in ? 'Bah, ik weet het niet. De reis is perfect uitgestippeld. Iedere nacht slapen we in een gereserveerd hotel. Ik hoop dat we niet terechtkomen in onveilige verkeerstoestanden. En vooral, ik zal bijzonder goed uitkijken dat mijn lichtgewichtfiets niet wordt gestolen. Voor de rest moet de tocht puur amusement worden'.
Naast zijn dagelijkse ritjes, onder meer op het Scheldepad tussen Gent en Oudenaarde, heeft Hilaire nog een en ander in petto op zijn oefenschema. Volgende maand begeleidt hij een groep wielertoeristen in Spanje. Nadien volgt dezelfde taak in de Pyreneeën. En met de club uit Lozer maak ik nog een weekend in Malmédy. Tegen dan moet hij helemaal scherp staan om de achttien etappes van gemiddeld 160 kilometer richting Moscou aan te kunnen.
'Fietsen is mijn leven', zegt de ex-ploegbaas in Esso Antwerpen. 'Sinds ik twee jaar geleden met pensioen ging, doe ik niets anders. Die Brugge-Moskou is werkelijk een droom die uitkomt.'
aan alle deelnemers van de memorabele tocht Brugge - Moskou : PROFICIAT !!!
iedereen heeft de volledige tocht uitgereden tot de laatste meter van de 3000 km lange tocht van op het Zand te Brugge tot op het Rode Plein te Moskou !
Niemand heeft ook maar 1 m in de camionette gezeten, ook al was de laatste rit een echte hel en moesten sommigen zelfs hun laatste krachten aanspreken, maar niemand wou, zo dicht bij het lang verwachte doel, nog plooien...
van een uitstekend resultaat gesproken, zeker voor onze organisator ROLAND (71 jaar) maar ook natuurlijk voor ANNICK, onze enige dame in het gezelschap !
want opgeven stond niet in hun woordenboek en wie nog twijfels had bij de start voor deze twee wielerfanaten, stond op het Rode Plein in volle bewondering voor hun prestatie !
aan IEDEREEN een dikke proficiat,
maar eerst en vooral aan onze chauffeur GUUS, die bewees dat Belgen en Nederlanders wel degelijk en met veel vreugde en genoeg- doening zo'n organisatie aankunnen. Guus je was fantastisch !
aan allen, hartelijk dank voor de mooie momenten, jullie waren een toffe groep !
het was een prachtige hectische tocht met vele hindernissen, maar we hebben veel gezien en we hebben veel afgelachen en vooral veel gefietst...
groeten aan :
WILLY : de beer van Deinze JOS : de gouden gids JAN : de koffiemolen- randonneur GERALD : lange afstandsrijder uit Veurne KRIS : Grammense Pedaleur de charme ROLAND : Monsieur Mont - Ventoux JEAN-PIERRE : de Jabbeekse marathonman TINO : de man met gouden handen uit Aalter JOHAN : de bom uit Wetteren ANNICK : ons knabbelend konijntje MICHEL : de crosser uit Melle HILAIRE : de rouleur van Nazareth PATRICK : de groene pijl van Izegem WALTER : de para van Gistel RAPHAEL : de schaatsende muzikant GEORGES : de Vlaamse Jager PAUL : de cobra van Ardooie RONALD : de sterke soldaat uit Ramsel
Annick, onze 34 jarige deelneemster aan Brugge-Moskou, is niet zo gelukkig met sommige persberichten over onze fietstocht. En ze heeft gelijk. Tijdens onze 18 daagse tocht hebben wij geprobeerd om Annick zoveel mogelijk uit de wind te zetten en met goede raad te helpen zodat ze samen met ons, haar tocht tot een goed en happy eind zou brengen. En dat is haar ook gelukt. Het doel was fietsen van Den Burg te Brugge tot aan het Kremling te Moskou. De voorlaatste rit was al zwaar en langer dan voorzien , en de 2700 km die we al in de benen hadden begonnen bij sommigen al tol te eisen. De laatste korte rit van misschien 75 km was voor mij zelfs de moeilijkste van al. Ik was ziek, had koorts en mijn maag en darmen lagen overhoop. Ik had dan ook weinig kracht en fut meer over om af te werken. Gezien we zouden vergezeld worden door 9 plaatselijke wielertoeristen en het drukke straatverkeer in en rond de voorsteden van de hoofdstad, dacht ik dat het wel zou meevallen en dat ze aan een trager tempo die finale zouden afwerken. Maar enkele kilometers na de start van de laatste rit plenste het hemelwater van alle kanten op ons af en maakte deze laatste dag tot een hel. slechts één Rus kwam opdagen om ons de weg te tonen. Er werd zo vlug mogelijk gefietst, kop naar beneden en allen op een rij, naast het razende vracht en autoverkeer. De vele verkeerslichten waren een spelbreker. Iedere keer wachten en rillend van de kou terug optrekken om wat verder terug te moeten stoppen wegens platte band of achterblijvers. Ik had 3 truien en een regenjasje aangetrokken en kon mezelf niet warm houden. Op een zeker moment zijn we enkele kilometers op het voetpad gaan rijden, om gevaarlijk laverend tussen de wandelaars en haastige Moskouviten, toch maar rapper te kunnen op schieten. Annick had het zwaar te verduren. Over de brug van de Moskwa, aan de voet van het Kremling, bleven we zeker een kwartier wachten op onze volgwagen. Guus kon wegens de vele verkeerslichten niet volgen en daagde maar niet op. Gezien we ons doel van Den Burg naar het Kremling hadden bereikt en het nog 7 kilometer fietsen was naar hotel Kalinka, besloten we ons Annick en fiets in een taxi te stoppen, en haar die laatste helletocht te besparen. Voor ons is Annick de enige Belgische wielertoeriste die van Brugge naar Moskou fietste in 18 dagen.
Brugge-Moskou: opdracht volbracht: BRAVO!!!! 20 wielrenners fietsten 3000km tvv Anvasport en kwamen aan op 2 September op het Rode te Plein te Moskou. Vertrek vond plaats op 15/8 te Brugge met een startschot van de burgemeester. Al 1640 euro werd ingezameld. Giften zijn nog steeds welkom op rek nr 737-4170042-55. Anvasport wenst bij deze alle wielrenners een dikke proficiat voor het welslagen van deze huzarenfietstocht!! We hopen elk van hen persoonlijk te mogen feliciteren op zondag 26/9 (=dag nr 2 van ons open-deur-weekend) om 13u30 en dit in het nabijzijn van de pers.
Negentien deelnemers rijden 3.000 kilometer dwars door europa.
Met de fiets van Brugge naar Moskou
Brugge
Negentien wielertoeristen zijn zondagmorgen vertrokken in Brugge voor een fietstocht van 3.000 kilometer, die hen uiteindelijk naar het Rode Plein in Moskou zal brengen. De opvallendste deelnemer is ongetwijfeld Annick Vande Kerckhove uit Knokke-Heist, 34 jaar en stewardess bij Brussels Airlines. "Ik mag dan wel de enige vrouw in het gezelschap zijn, ik zal mijn mannetje staan", lacht ze.
Op 2 september hopen de wielertoeristen het Rode Plein in Moskou op te rijden onder aanvoering van organisator Roland Hurtecant. Annick Vande Kerckhove ziet het helemaal zitten. "Ik ben gewoon die trip van uit de lucht te zien, nu zal het vanop de begane grond zijn. In juni heb ik nog Parijs-Roubaix gereden, maar dit is nu wel mijn eerste grote trip. Ik zal eens aantonen dat het zwakke geslacht ook nog tot veel in staat is", zegt de Knokse.
Ook organisator Roland Hurtecant is er klaar voor. "Voor mij is dit een grote dag vandaag. Ik droom allang van deze Brugge-Moskou en eigenlijk is het zover. En ik ben er echt verwonderd over dat we nog achtien liefhebbers hebben gevonden om deze trip met mij te ondernemen. De ritten zijn gemiddeld 150 km lang, maar er is er zelfs één bij van méér dan 250 km. Het is dus geen vermaakuitstap, laat dat duidelijk zijn", zegt Hurtecant, 70 jaar intussen. Roland is al twee jaar bezig met de organisatie van Brugge-Moskou.
"We rijden door vijf landen, en vooral vanaf Duitsland komen er veel formaliteiten bij kijken. Maar ik kreeg de steun van de Russische wielerfederatie, het Belgisch consulaat in Minsk en de ambassade in Moskou. En ik ken al een woordje Russisch", lacht hij.
Bosbranden
Maar de bosbranden, die al enkele weken Rusland teisteren, kunnen wel eens roet in het eten gooien.
"De veiligheid van de deelnemers gaat boven alles, Filip Vanden Broele, Bruggeling en ereconsul in Minsk(Wit-Rusland), melde ons gisteren nog dat er in Wit-Rusland momenteel nog geen sprake is van bosbranden en smog.
De situatie is evenwel anders in Rusland. De ambassade raadt momenteel af om naar dit land te reizen, maar onze groep is pas over twee weken in Rusland. We zullen éénmaal in Minsk samen met Filip Vandenbroele en Annelies Maricou van de Belgische ambassade in Moskou, de toestand evalueren en beslissen of er verder wordt gereden of niet. Over veertien dagen kan de situatie helemaal anders zijn. Het zou inderdaad spijtig zijn moest deze organisatie, waar zoveel tijd en energie is ingestoken, het einddoel binnen drie weken niet kan bereiken", besluit de organisator.