Mijn naam is Roland Hurtecant, zoon van Jozef met dezelfde familienaam en Maria Van Driessche. Mijn vader was gareel- en zadelmaker, een knap vakman en altijd bereid iemand te helpen. Mijn moeder was eveneens de goedheid zelve. We woonden in Oostkamp. Mijn ma was huisvrouw nadat ze jaren bij kasteelheren gediend had in de streek van Nazareth. Jozef, Maria en Nazareth, maak de link. Ik had Jezus kunnen heten. Ik ging naar de gemeenteschool te Oostkamp, later naar het Sint-Leocollege in Brugge tot het tweede middelbaar. Iemand die Frans kende zou het ver brengen, dus werd ik naar Pecq gestuurd naar het voorbeeld van Jan Bauwens die er ook gestudeerd had en de zoon was van Gaston, die een grote meubelfabriek runde in Oostkamp.Ik moest hard knokken bij de Walen en de Heer Derideau - leraar Frans -was biezonder streng en veeleisend. Toch kwam ik als 2de uit het 3de jaar met onderscheiding. Wat nu gedaan, ik moest normaal nog naar de humaniora. Mijn leraar Nederlands raadde me aan het voorbereidend regentaat te proberen aan de École Normale de Nivelles. Toen een klinkende naam in Frans Belgenland. Met hard werken ging ik de Walen kloppen op eigen terrein en werd er Regent in de Germaanse talen, later ook in de Romaanse talen, zowel in het Franse als Nederlandse taalstelsel, zodat ik eigenlijk over het hele Belgische schoolnetwerk kon en mocht lesgeven. De humaniora heb ik dus overgeslagen. Twaalf jaar Wallonië en later 22 jaar Vlaanderen (Atheneum en Middenschool Knokke) waren goed voor een geslaagde loopbaan om onze jeugd een beter taalgevoel te geven.
Nu ben ik een gepensioneerd fietser, alhoewel de meesten in mij meer een avonturier zien. In de normaalschool had ik de voetbalmicrobe te pakken. Ik kon aardig overweg met een bal, technisch en snel. Samen met Raymond De Baets (Gantoise) maakten we heel wat goals bij de Zeemacht in Brugge Sint Kruis. We speelden toen ook kampioen. Ik speelde bij Oostkamp, toen bij de lagere provinciale afdelingen en maakte heel wat goals bij de reserve. Ik zag die sport als zuivere recreatie en toen kon je ook nog een paar man dribbelen zonder dat ze je tegen de grond katapulteerden. Toen ik les gaf in Profondeville bij Namen werd ik meteen aanvaard in 2de Nationale bij de Union Namur en speelde er verschillende matchen in eerste reserve. Ik was zelfs de trainer van Toussaint Nicolay, de broer van Jean, toen de keeper bij Standard Luik. Ik kon verdorie hard schieten. Fernand Boone ex-doelman van Club Brugge complimenteerde me zelfs een keer dat ik zo hard schoot als Toine Van Poelvoorde.
Ik ben trouwens één jaar lid geweest van Club Brugge en speelde met de tweede reserveploeg... Het waren mooie jaren en ik verdiende nog mooi drinkgeld ook. Stel je voor van derde provinciale onmiddellijk aanvaard worden na een kleine test in 2de Nationale. Ik bleef dus een rasechte amateur en zag er echt geen geldgewin in omdat het me eigenlijk niet interesseerde. Ik deed graag eens iets anders, liever dan in een bepaald keurslijf gedwongen te worden, nu nog eigenlijk.
Mijn Franse periode bij onze zuiderburen nam een einde via Moeskroen, waar de École Technique de LÉtat mijn laatste verblijf was alvorens in 1970 definitief mijn laatste school in Knokke te vinden. Intussen was ik overgestapt naar het fietsen en maakte furore bij de Breydelzonen in Brugge, de club van wijlen Flor Kellner, waar ik samen met andere leden uithoudingsprestaties neerzette die menigeen nu als reinste waanzin zou bestempelen. Nu vind ik dat ook waanzin, maar in die jaren 60 werd je geen kampioen zonder elk weekend minstens 500 km te fietsen. We vonden die krachtpatserijen heel normaal en zelfs amusant. Er zijn er te veel om op te noemen maar een Knokke-Aubange (692 km) heen en terug, een Ronde van België 800km, een De Panne-Maaseik-De Panne (530 km non-stop) stonden bijna elke week op het programma.
Ik voelde me al heel vlug aangetrokken tot het buitenland en vooral Frankrijk dan. Ik heb er trouwens al meer dan 130.000 km gefietst. In 1973 werd Brugge-Mont Ventoux gesticht. Ik was er de eerste keer in 1969 samen met mijn vriend Roland Bonny. We hadden toen een heilige schrik van die berg, waar een zekere Tommy Simpson, twee jaar vroeger in speciale omstandigheden de dood gevonden had. Met trekken en sleuren bereikten de twee Rolands toen de top, kant Malaucène. Met een veel te groot verzet. Toen wisten we van niet beter en bestond er ook niet veel van kleine kamwielen en kroontjes achteraan. Het kleinste was toen 45 x 24 en 26. Later in 1972 werd ik nog uitgenodigd voor een klimtijdrit op de Mont Ventoux door de A.S.P T.T. van Avignon. Ik trok er naar toe met Eric De Bel en Willy Verburgh . Het was mijn droom meer mensen naar die berg te brengen. Een weddingschap met Monsieur Gravier Marie-Louis, de stichter van de Syndicat dInitiative - zeg maar het Bureau voor Toerisme - en de burgemeester mondde uit in de eerste Brugge-Mont Ventoux, die nu aan zijn 32e editie toe was en zopas een prachtig geslaagd verloop kende. Een stèle (standbeeld) vereeuwigt de moed en volharding van alle wielertoeristen die de Mont Ventoux beklimmen. Het staat er al sinds 1979.op de geografische plaats de Col des Tempêtes, aan de voorlaatste bocht, kant Bédoin. Het is de meest winderige plaats, waar de Mistral ongenadig kan toeslaan. Mijn naam staat er op samen met een paar andere medewerkers en sponsors. De zware tocht met competitie van de beginjaren, waar we bekend en later berucht werden, heeft een hele gedaanteverandering ondergaan en is nu toegankelijk voor een normaal getraind wielertoerist die kan in peloton rijden. Brugge-Mont Ventoux is in geheel België bekend. Brugge-Mont Ventoux zal ik blijven koesteren en organiseren zolang de gezondheid me niet in de steek laat. Na 142 beklimmingen heb ik er nog steeds niet genoeg van en hoop nu in september er nog een paar bij te doen, kant Bédoin, zonder natuurlijk de cols rond de Mont Ventoux te vergeten, want het is een uniek mooie streek. Vergeet ook de Gorges de la Nesque niet, alvast een aanrader voor beginners...
Ik heb intussen een groot deel van de wereld bereisd, bergen beklommen van meer dan 4000 m . De fiets was vaak mijn vervoermiddel in Afrika, Amerika; en vooral in Frankrijk.
Aangezien ik ook vliegtuigpiloot ben, werd de fiets vaak meegevoerd. Ik trok er zelfs mee naar IJsland. Het waren reizen waar cowboywerk en hilariteit de doorslag gaven zonder natuurlijk de sportieve prestaties te vergeten, die niet van de minste waren. Brussel Beirut (4300 km ) in 1971, Brugge-Noordkaap in 1985, Brugge-Dakar in 1989 scherpten mijn zin voor avontuur en bevestigden mijn uithoudingsvermogen.
Rugproblemen veroorzaakt door een in mijn ogen te snelle afdaling van de Mont Ventoux, waardoor ik een nid de poule of een van die lichte verzakkingen in het wegdek niet opgemerkt had, zorgden ervoor dat ik van de ene behandeling in de andere terechtkwam en maanden op non-fietsactief geplaatst werd gedurende verschillende perioden. Een harde dobber voor wie niet stil kan zitten. De rugkliniek in Sijsele heeft er me doorgeholpen. Nu kan ik sinds twee jaar gemakkelijk de Mont Ventoux opnieuw beklimmen en er werkelijk van genieten met een aangepast verzet. Regelmatige rug- en buikspieroefeningen zijn wel noodzakelijk eenmaal de tussenwervelschijven beschadigd zijn. Ik moet echter niet klagen .
Uit mijn eerste fietsperiode herinner ik me nog dat ik als amateur gekoerst, enfin meegereden, heb met Eddy Merkx, Jean-Pierre Monseré, Freddy Maertens, Roger en Eric De Vlaminck, de Van Damme broers, Wolfhohl om er maar een paar te noemen. Vandaag ben ik nog de oudste cyclo-crosser bij de Wielerbond Vlaanderen, niet om prijzen te winnen, daarom heb ik al te veel lentes meegemaakt, maar wel omdat ik het een mooie sport vind, me er amuseer en me sociaal kan uitleven met die sportvrienden die kou of regen trotseren om hun geliefkoosde sport te beoefenen Voor de ouderdomsdeken hebben ze nog veel respect.. Zo blijf ik me jong voelen. Ik zal het maar hierbij laten.
Ook de motorfiets heb ik nog bereden dwars door de Sahara tot in Dakar, wel achttien keer op mijn bek gevallen, maar het strand aan de Lac Rose heb ik bereikt. Ik ben trouwens geen echte motorrijder, maar ik ben wel in Dakar geraakt.
De Sahara heb ik trouwens ook met de fiets doorkruist . Ik heb er ook twee maal vier dagen vastgezeten met het zelfde sportvliegtuig de OO.RTD, maar heb nadien de helft van Afrika overvlogen: pittige verhalen zijn eraan verbonden. Het boek zal u verder helpen om me beter te leren kennen. Hopelijk kunnen we samen de "vernissage" meemaken. Nog wat geduld, want ik heb ook fouten, ik ben voor sommige zaken nogal nonchalant.
Intussen blijf ik verder fietsen en nodig kandidaat deelnemers uit om samen in een paar organisaties (zie de website) onze geliefde hobby in een prachtige omgeving te beoefenen met een paar bergjes in de achtergrond als absolute spraakmakers. Alles kan, niets moet. Fietsen, maar ook "genieten op de fiets" is het motto die ik voortaan hoog in het vaandel draag, alleen of met een paar vrienden die meer willen genieten dan alleen maar het achterwiel van hun voorganger willen zien, alhoewel sommigen "hijgen" over hun stuurstang ook als genieten bestempelen. In het Frans zou men zegge "Les goûts et les couleurs ne se discutent pas".
NAZARETH - Drieduizend kilometer in achttien etappes. Dat is de afstand die twintig wielertoeristen afmalen in de eerste editie van Brugge-Moskou. Hilaire Vandevelde uit Nazareth is erbij: 'Een groot avontuur.'
Hilaire Vandevelde (62), lid van WTC Lozer, zit iedere dag op zijn fiets. 'Pardon, ik moet correct zijn. Per week neem ik een rustdag. Om te recupereren, om klussen op te knappen thuis, om te sleutelen aan mijn fiets of om mijn bestuursfunctie op te nemen in het Gulden Eicomité van Kruishoutem. Voor de rest is er geen houden aan, ik moet de fiets op. Geen weer houdt me tegen. Vorig jaar 14.000 kilometer op de teller. Ik stond al op de trappers in vele Europese landen maar ook in Kreta, Mallorca en de Verenigde Staten. Met vakantie gaan zonder tweewieler, dat bestaat niet', vertelt Hilaire.
Vorig jaar vernam hij dat de organisator van Brugge-Mont Ventoux een nieuwe fietshappening aanbood: Brugge-Moskou vanaf 15 augustus. Hilaire: 'Slechts twintig deelnemers mogen mee. Ik was er snel bij om mij in te schrijven. Met mijn fietservaring en mijn zin voor avontuur als troeven werd mijn kandidatuur aanvaard.'
Wat verwacht hij van de toch wel zware uitdaging? 'Nieuwe horizonten, vooral in Polen, Wit-Rusland en Rusland. Voorts boeiende cultuurbreuken, diverse landschappen en ten slotte het pure fietsplezier. Zeg maar het genot van het afzien.'
Veilig verkeer
Houdt de trip naar Moscou gevaren in ? 'Bah, ik weet het niet. De reis is perfect uitgestippeld. Iedere nacht slapen we in een gereserveerd hotel. Ik hoop dat we niet terechtkomen in onveilige verkeerstoestanden. En vooral, ik zal bijzonder goed uitkijken dat mijn lichtgewichtfiets niet wordt gestolen. Voor de rest moet de tocht puur amusement worden'.
Naast zijn dagelijkse ritjes, onder meer op het Scheldepad tussen Gent en Oudenaarde, heeft Hilaire nog een en ander in petto op zijn oefenschema. Volgende maand begeleidt hij een groep wielertoeristen in Spanje. Nadien volgt dezelfde taak in de Pyreneeën. En met de club uit Lozer maak ik nog een weekend in Malmédy. Tegen dan moet hij helemaal scherp staan om de achttien etappes van gemiddeld 160 kilometer richting Moscou aan te kunnen.
'Fietsen is mijn leven', zegt de ex-ploegbaas in Esso Antwerpen. 'Sinds ik twee jaar geleden met pensioen ging, doe ik niets anders. Die Brugge-Moskou is werkelijk een droom die uitkomt.'
aan alle deelnemers van de memorabele tocht Brugge - Moskou : PROFICIAT !!!
iedereen heeft de volledige tocht uitgereden tot de laatste meter van de 3000 km lange tocht van op het Zand te Brugge tot op het Rode Plein te Moskou !
Niemand heeft ook maar 1 m in de camionette gezeten, ook al was de laatste rit een echte hel en moesten sommigen zelfs hun laatste krachten aanspreken, maar niemand wou, zo dicht bij het lang verwachte doel, nog plooien...
van een uitstekend resultaat gesproken, zeker voor onze organisator ROLAND (71 jaar) maar ook natuurlijk voor ANNICK, onze enige dame in het gezelschap !
want opgeven stond niet in hun woordenboek en wie nog twijfels had bij de start voor deze twee wielerfanaten, stond op het Rode Plein in volle bewondering voor hun prestatie !
aan IEDEREEN een dikke proficiat,
maar eerst en vooral aan onze chauffeur GUUS, die bewees dat Belgen en Nederlanders wel degelijk en met veel vreugde en genoeg- doening zo'n organisatie aankunnen. Guus je was fantastisch !
aan allen, hartelijk dank voor de mooie momenten, jullie waren een toffe groep !
het was een prachtige hectische tocht met vele hindernissen, maar we hebben veel gezien en we hebben veel afgelachen en vooral veel gefietst...
groeten aan :
WILLY : de beer van Deinze JOS : de gouden gids JAN : de koffiemolen- randonneur GERALD : lange afstandsrijder uit Veurne KRIS : Grammense Pedaleur de charme ROLAND : Monsieur Mont - Ventoux JEAN-PIERRE : de Jabbeekse marathonman TINO : de man met gouden handen uit Aalter JOHAN : de bom uit Wetteren ANNICK : ons knabbelend konijntje MICHEL : de crosser uit Melle HILAIRE : de rouleur van Nazareth PATRICK : de groene pijl van Izegem WALTER : de para van Gistel RAPHAEL : de schaatsende muzikant GEORGES : de Vlaamse Jager PAUL : de cobra van Ardooie RONALD : de sterke soldaat uit Ramsel
Annick, onze 34 jarige deelneemster aan Brugge-Moskou, is niet zo gelukkig met sommige persberichten over onze fietstocht. En ze heeft gelijk. Tijdens onze 18 daagse tocht hebben wij geprobeerd om Annick zoveel mogelijk uit de wind te zetten en met goede raad te helpen zodat ze samen met ons, haar tocht tot een goed en happy eind zou brengen. En dat is haar ook gelukt. Het doel was fietsen van Den Burg te Brugge tot aan het Kremling te Moskou. De voorlaatste rit was al zwaar en langer dan voorzien , en de 2700 km die we al in de benen hadden begonnen bij sommigen al tol te eisen. De laatste korte rit van misschien 75 km was voor mij zelfs de moeilijkste van al. Ik was ziek, had koorts en mijn maag en darmen lagen overhoop. Ik had dan ook weinig kracht en fut meer over om af te werken. Gezien we zouden vergezeld worden door 9 plaatselijke wielertoeristen en het drukke straatverkeer in en rond de voorsteden van de hoofdstad, dacht ik dat het wel zou meevallen en dat ze aan een trager tempo die finale zouden afwerken. Maar enkele kilometers na de start van de laatste rit plenste het hemelwater van alle kanten op ons af en maakte deze laatste dag tot een hel. slechts één Rus kwam opdagen om ons de weg te tonen. Er werd zo vlug mogelijk gefietst, kop naar beneden en allen op een rij, naast het razende vracht en autoverkeer. De vele verkeerslichten waren een spelbreker. Iedere keer wachten en rillend van de kou terug optrekken om wat verder terug te moeten stoppen wegens platte band of achterblijvers. Ik had 3 truien en een regenjasje aangetrokken en kon mezelf niet warm houden. Op een zeker moment zijn we enkele kilometers op het voetpad gaan rijden, om gevaarlijk laverend tussen de wandelaars en haastige Moskouviten, toch maar rapper te kunnen op schieten. Annick had het zwaar te verduren. Over de brug van de Moskwa, aan de voet van het Kremling, bleven we zeker een kwartier wachten op onze volgwagen. Guus kon wegens de vele verkeerslichten niet volgen en daagde maar niet op. Gezien we ons doel van Den Burg naar het Kremling hadden bereikt en het nog 7 kilometer fietsen was naar hotel Kalinka, besloten we ons Annick en fiets in een taxi te stoppen, en haar die laatste helletocht te besparen. Voor ons is Annick de enige Belgische wielertoeriste die van Brugge naar Moskou fietste in 18 dagen.
Brugge-Moskou: opdracht volbracht: BRAVO!!!! 20 wielrenners fietsten 3000km tvv Anvasport en kwamen aan op 2 September op het Rode te Plein te Moskou. Vertrek vond plaats op 15/8 te Brugge met een startschot van de burgemeester. Al 1640 euro werd ingezameld. Giften zijn nog steeds welkom op rek nr 737-4170042-55. Anvasport wenst bij deze alle wielrenners een dikke proficiat voor het welslagen van deze huzarenfietstocht!! We hopen elk van hen persoonlijk te mogen feliciteren op zondag 26/9 (=dag nr 2 van ons open-deur-weekend) om 13u30 en dit in het nabijzijn van de pers.
Negentien deelnemers rijden 3.000 kilometer dwars door europa.
Met de fiets van Brugge naar Moskou
Brugge
Negentien wielertoeristen zijn zondagmorgen vertrokken in Brugge voor een fietstocht van 3.000 kilometer, die hen uiteindelijk naar het Rode Plein in Moskou zal brengen. De opvallendste deelnemer is ongetwijfeld Annick Vande Kerckhove uit Knokke-Heist, 34 jaar en stewardess bij Brussels Airlines. "Ik mag dan wel de enige vrouw in het gezelschap zijn, ik zal mijn mannetje staan", lacht ze.
Op 2 september hopen de wielertoeristen het Rode Plein in Moskou op te rijden onder aanvoering van organisator Roland Hurtecant. Annick Vande Kerckhove ziet het helemaal zitten. "Ik ben gewoon die trip van uit de lucht te zien, nu zal het vanop de begane grond zijn. In juni heb ik nog Parijs-Roubaix gereden, maar dit is nu wel mijn eerste grote trip. Ik zal eens aantonen dat het zwakke geslacht ook nog tot veel in staat is", zegt de Knokse.
Ook organisator Roland Hurtecant is er klaar voor. "Voor mij is dit een grote dag vandaag. Ik droom allang van deze Brugge-Moskou en eigenlijk is het zover. En ik ben er echt verwonderd over dat we nog achtien liefhebbers hebben gevonden om deze trip met mij te ondernemen. De ritten zijn gemiddeld 150 km lang, maar er is er zelfs één bij van méér dan 250 km. Het is dus geen vermaakuitstap, laat dat duidelijk zijn", zegt Hurtecant, 70 jaar intussen. Roland is al twee jaar bezig met de organisatie van Brugge-Moskou.
"We rijden door vijf landen, en vooral vanaf Duitsland komen er veel formaliteiten bij kijken. Maar ik kreeg de steun van de Russische wielerfederatie, het Belgisch consulaat in Minsk en de ambassade in Moskou. En ik ken al een woordje Russisch", lacht hij.
Bosbranden
Maar de bosbranden, die al enkele weken Rusland teisteren, kunnen wel eens roet in het eten gooien.
"De veiligheid van de deelnemers gaat boven alles, Filip Vanden Broele, Bruggeling en ereconsul in Minsk(Wit-Rusland), melde ons gisteren nog dat er in Wit-Rusland momenteel nog geen sprake is van bosbranden en smog.
De situatie is evenwel anders in Rusland. De ambassade raadt momenteel af om naar dit land te reizen, maar onze groep is pas over twee weken in Rusland. We zullen éénmaal in Minsk samen met Filip Vandenbroele en Annelies Maricou van de Belgische ambassade in Moskou, de toestand evalueren en beslissen of er verder wordt gereden of niet. Over veertien dagen kan de situatie helemaal anders zijn. Het zou inderdaad spijtig zijn moest deze organisatie, waar zoveel tijd en energie is ingestoken, het einddoel binnen drie weken niet kan bereiken", besluit de organisator.
Roland Hurtecant en groep zijn terug van hun fietstocht naar Moskou.
"Droom van over 25 jaar verwezenlijkt"
Bellem/Brugge
-Drieduizend kilometer in achtien etappes. Dat was de afstand die negentien wielerliefhebbers onder leiding van Roland Hurtecant tussen Brugge en Moskou afmaalden.
"Het was een fantastische groep, stresbestendige mensen die nog een glimlach te voorschijn kunnen toveren", vertelt hij.
De 71-jarige avonturier uit Bellem sinds woensdag terug in ons land had zich de laatste dagen van de trip en de aankomst in de Russische hoofdstad een klein beetje anders voorgesteld. "Na ons vertrek in Svinigorod sloeg het weer helemaal om. Wegens een temperatuur van slechts 7°C en zware slagregen dienden we vervroegd naar het hotel te trekken", zegt Roland Hurtecant. De jongste deelnemer en enigste vrouw, Annick Van de Kerckhove(34) uit Knokke-Heist, kon niet meer verder fietsen en diende de laatste vijf kilometer met onderkoelingsverschijnselen per taxi naar het hotel te worden gebracht.
Parijs-Roubaix
De problemen begonnen eigenlijk al eerder. De trip naar Smolensk(Rusland) duurde iets langer dan verwacht. "De gewone weg lag er levensgevaarlijk bij en we besloten daarom een stuk snelweg te nemen. We hadden dit in Polen en Wit-Rusland al kunnen doen, 650 kilometer onder begeleiding."
"In Rusland werden we er echter door de politie van gehaald. Na een twee uur durende diplomatieke tussenkomst werd beslist ons per vrachtwagen tot de eerst volgende afrit te brengen. Het vervolg van die etappe was dan op secundaire wegen, vergelijkbaar met de baantjes in Parijs-Roubaix."
Toch heeft de groep een prachtige ervaring achter de rug. Zo maakte de Russische televisie een reportage en zijn ze op de ambassade ontvangen.
"De laatste dagen hadden we het wel moeilijk. De wegen waren slecht en op de voorlaattste dag vanuit Viazma hadden we s avonds het geluk dat we allemaal met onze fizts op een lijn bus konden, want we gingen het hotel voor valavond niet bereiken. Ik heb daar 200 euro voor betaald." "We zaten daar allemaal met onze fiets tussen de plaatselijke bewoners. Die mensen keken hun ogen uit. Gelukkig ken ik een woordje Russisch. De vriendelijkheid, de onschuld en het smeken hebben toch voor een groot deel geholpen", lacht Hurtecant.
Slagboom op hoofd
"Bruggeling Filip Vandenbroele, de ereconsul in Wit-Rusland, organiseerde permanente politiebegeleiding in "zijn" land. We werden voor een receptie in een prachtig paleis ontvangen. Hilariteit was er daar ook toen Raphaël Verhelst, een van de deelnemers, aan een péage de slagboom op zijn hoofd kreeg."
"Kortom, het was een geslaagde, avotuurlijke reis waar er spitsvondigheid en improvisatie bij te pas kwam. We hebben de trip allemaal uitgereden. Voor velen de mooiste belevenis van hun leven", weet Hurtecany, die zijn ervaringen zelfs in een boekje wil bundelen. "Een titel is er nog niet, alle karakteristieken en mijn persoonlijke notities moeten erin voorkomen."
Monsieur Mont-Ventoux denkt er ondertussen niet aan om dit avontuur voor een tweede keer te ondernemen. "Ik ben een gelukkig mens, maar één keer is genoeg. Dit vraagt te veel voorbereiding. Mijn droom van over 25 jaar is verwezenlijkt, dat is het voornaamste en volgend jaar spreek ik Russisch, nog een taal erbij."
Bij dezen wil ik de hele ploeg feliciteren met het volbrengen van de fietstocht Brugge Moskou, toen ik bij de eerste vergadering het grootste deel van de ploeg zag had ik mijn twijfels, moet dit stelletje ongeregelde Belgen dat klaarspelen? Maar ere wie ere toekomt, het is mij niet 100% maar 150% meegevallen. Ongelofelijk wat zij hebben gepresteerd. Vooral de laatste dag, woensdag 1 september, was een ware beproeving, Ik was blij en opgelucht dat iedereen koud en nat en tot op het bot verkleumt toch gezond en heel is binnengekomen, chapeau.
Om iedereen te vermelden die het mogelijk hebben gemaakt om deze reis tot een goed einde te brengen is al het een en ander ter sprake gekomen maar toch wil ik 2 personen nog eens benadrukken, ten eerste Timo, de man met de gouden handjes: het onmogelijke deed hij gelijk, een wonder duurde 10 minuten tot een kwartiertje, hij kreeg alles voor elkaar, prachtig. En dan Roland, wat heb ik genoten van deze man, alles regelen en in de gaten houden, zelfs onder het fietsen aanwijzingen geven aan de volgwagen. En dan het onderhandelen met de politie, de douane, de hotels, enfin noem maar op het lukte hem allemaal. En praten kan hij ook, over zijn vele reizen die hij gemaakt heeft en dat zijn er heel wat,haast een complete man op één ding na, er moest een aan en uitknop aanzitten zodat je hem af en toe even uit kan zetten. Waar ik wel een beetje moeite mee had was de taal, de dialecten, het leek af en toe wel op een groep Duitsers die slecht Russisch spraken , daardoor heb ik wel wat gemist maar ja het kan niet alle dagen zondag zijn.
Toch heb ik één minpuntje dat ik wil noemen: toen we bij de luchthaven gearriveerd waren en de volgwagen en de aanhangwagen gelost hadden moest Roland even plassen en toen hij na 2 minuten terug kwam was ¾ van de ploeg al naar binnen gegaan zonder gedag en een bedankje te zeggen terwijl Roland zo opgelucht was dat hij iedereen veilig en wel op de luchthaven afgeleverd had, dit had en heeft hij niet verdiend. Jammer, jammer, jammer. Dit wilde ik toch wel even kwijt. Punt.
Rest mij alleen noch te vertellen dat ik het erg naar mijn zin heb gehad, ik ben bij elkaar 26 dagen rondom gelukkig geweest en ga daar nu mee verder.
Jullie waren een toffe ploeg en ik hoop jullie weer gezond en wel op de aanstaande reünie terug te zien.
Nogmaals allemaal bedankt en tot ziens en in goed Nederlands: DOEI.
Ps
Melissa, jij ook noch bedankt voor de aanbeveling die jij bij Rolland heb gedaan en die tot deze samenwerking heeft geleid. BEDANKT.
Berichtje van Roland en Guus: Laten Polen achter ons en rijden nu richting Berlijn (17:30uur). Veel vrachtwagens en wegenwerken.
Indien in de plaatselijke kranten, info of reportages, verschijnen gelieve ze dan door te mailen of te sturen zodat ik ze kan plaatsen in de blog. Dank
Vul zelf aan: Polen land van kasseien en ooievaars
Over kasseien gesproken. In Polen vind je in de kleinste dorpjes er ook terug! T Is te zeggen: er ligt veel(los)zand waar er grote ( ) ingeworpen zijn!
Dat zou pas iets zijn voor" de leeuw van vlaanderen" ( .) want daarbij vergeleken is carefour de larbre een autostrade. En dan die vele Maria beelden en prachtige versierde kerken. Vandaar dat de laatste(...............) een Pool was, maar dat Polen zoveel inwoners telt, dat kon ik niet geloven, want in de dorpjes zie je meer (...................) dan mensen.
paus, ooievaars, Karel Waijtila, kasseien, Johan Museeuw
Russen plukken Vlaamse wielertoeristen van de snelweg
Achtien Oost-en West-Vlaamse wielertoeristen die naar Moskou rijden, zijn door de Russische politie van een snelweg gehaald. Pas na twee uur onderhandeling konden ze hun reis van in totaal 3.000 kilometer verder zetten. De miserie begon in de 15de etappe die de Vlamingen van Orcha in Wit-Rusland naar Smolensk in Rusland moest brengen. 'Omdat de gewone weg er levensgevaarlijk bij lag, hadden we voor een stuk snelweg gekozen', vertelt organisator Roland Hurtecant. 'Dat hadden we in Polen en in Wit-Rusland al kunnen doen, onder begeleiding. Maar in Rusland mocht het niet langer. Een vrachtwagen bracht ons en onze fietsen naar een secondaire weg.' Maandag was er opnieuw oponthoud in de rit naar Viazma. De fietsers hopen woensdag Moskou te bereiken.
Daar lag ik dan, de nacht na de tweede rit, met koorts geslagen, met lippen als die negerin ( .) maar dan wel met blaren op! Ik, de leeuw van ( .) ,maar van opgeven was geen sprake. Dan maar naar de aphoteker in de ex-DDR:"gib mir das selbste wir der Jan" ( ..). En ze zei:"dab kan ich nicht geben", en ik liep de winkel uit met met vitamine C poeder tegen de koorts, en met een slaaptabletje om eigenlijk eens goed te kunnen uitrusten.
S Anderendaags was ik totaal genezen en kon er weer als vanouds tegen aan. De ( ) kan weer klauwen.
Toen we nog volop aan het fietsen waren verschenen regelmatig nieuws over onze tocht in de krant.
Politie-escorte voor Moskou-rijders
De negentien wielerfreaks, die op 15 augustus in Brugge zijn vertrokken voor een trip van 3.000 kilometer naar Moskou, komen vandaag vrijdag aan in Minsk, de hoofdstad van Wit-Rusland. Ze worden er ontvangen op het consulaat van Bruggeling Filip Vandenbroele. De tocht is tot nu toe zonder grote moeilijkheden verlopen.
Op 1 september worden ze op het Rode Plein in Moskou verwacht. "Op één dag na hebben we altijd goed weer gehad. Op een zadelbreuk na hebben we nog geen problemen gekend. De formaliteiten aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland verliepen wat moeizaam, maar we zijn toch het land mogen binnenrijden, onder politie-escorte zelfs. Ik ben benieuwd naar wat we in Rusland zelf onder de wielen zullen krijgen", verteld Roland Hurtecant. Vanuit Minsk is het nog 800 km naar Moskou.
Steenvast iedere keer dat er gestopt werd onderweg werd Guus zijn mondvoorraad geplunderd. Langeafstandfietsers eten en drinken veel en vaak. Het is niet zoals de zondagmorgen bij de wielertoeristen; een gelletje of een reepje. Neen bij ons stevige kost zoals bananen en boterhammen met kaas of perensiroop. Ook de soya drinks en de droge worsten lieten zich smaken. Een plaspause of een spooroverweg die dicht was was het signaal voor Guus om aan de kant te parkeren zodat wij vlug iets konden pakken om te knabbelen. Enkele koekjes of een appel en eigenlijk alles waar suiker in voorkomt werd gretig aangenomen. Wat zat er in de volwagen? Broden 100 in 18 dagen, granies 8 pakken, peperkoek 200 porties, appels 1 kist, appelsienen 1 kist,Franchipannes 250, Wafels 100, alpro soya 450 porties, Cola en aquarus 300, dozen rijstpap 90, droge worsten 200, bananen 18 kg en in totaal werden 100 kg banen naar binnen gewerkt, kaas 350 sneetjes, dozen perensiroop, water honderden liters, sportpoeder en recup 2 grote containers
er al sinds 1979.op de geografische plaats de Col des Tempêtes, aan de voorlaatste bocht, kant Bédoin. Het is de meest winderige plaats, waar de Mistral ongenadig kan toeslaan. Mijn naam staat er op samen met een paar andere medewerkers en sponsors. De zware tocht met competitie van de beginjaren, waar we bekend en later berucht werden, heeft een hele gedaanteverandering ondergaan en is nu toegankelijk voor een normaal getraind wielertoerist die kan in peloton rijden. Brugge-Mont Ventoux is in geheel België bekend. Brugge-Mont Ventoux zal ik blijven koesteren en organiseren zolang de gezondheid me niet in de steek laat. Na 142 beklimmingen heb ik er nog steeds niet genoeg van en hoop nu in september er nog een paar bij te doen, kant Bédoin, zonder natuurlijk de cols rond de Mont Ventoux te vergeten, want het is een uniek mooie streek. Vergeet ook de Gorges de la Nesque niet, alvast een aanrader voor beginners... 
