Ik ben Camiel
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 14/06/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, politiek, schrijven, litteratuur, toneel, kletsen, de tijd nemen....
Het leven is veel te kort om te kniezen en te treuren en ook na 50 valt er nog heel wat te beleven en te ontdekken
Hasta la victoria siempre!
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Een dwarse en muzikale kijk op het leven
Het leven wordt pas mooi na 50 want niets moet nog en alles mag!
31-03-2010
Matthias Lievens*: Socialisme en Democratie in de 21ste Eeuw.
'Socialisme en Democratie in de 21ste Eeuw' van Matthias Lievens was tijdens de 'Dag van het Socialisme' in de Gentse Vooruit één van de best verkopende werken. Maar was dit inhoudelijk ook terecht? Verkoopt de auteur ons geen oude wijn in nieuwe zakken? Een proeve tot recensie.
De eerste paragraaf van de Epiloog van het boek vat heel goed samen waar het in het socialisme om te doen is daarom citeer ik deze zinnen hier integraal:
"Het doel van de socialistische democratie is ambitieus en bescheiden tegelijk. Het gaat er niet om een soort utopie te realiseren, waarin alle problemen, conflicten en bronnen van ongenoegen verdwenen zijn. Het gaat er wel om de democratische instrumenten te voorzien om een aantal grote, structurele problemen zoals uitbuiting, imperialisme, ecologische destructie, vrouwenonderdrukking, achterstelling van minderheden en heteroseksisme aan te kaarten en aan te pakken."
De huidige crisis van het kapitalistisch systeem is niet uit de lucht komen vallen. Het begin ervan situeert zich begin van de zeventiger jaren van de vorige eeuw. Af en toe kwam er een opflakkering maar de dalen werden steeds talrijker en gingen dieper om uit te monden in de crisis die wij nu kennen. Het is ook niet de eerste diepe systeemcrisis en telkens zijn de kapitalisten er in geslaagd om weer uit het dal te kruipen ook in tijden dat er belangrijke tegenmacht was. Ik schrijf dit omdat sommige anti-kapitalisten de indruk hebben dat het einde van het kapitalisme is ingezet. Zij dwalen en dit boek bezondigt zich niet aan dergelijke uitspraken.
Het boek is eigenlijk een variant op fameuze 'Socialisme of Barbarij' van Marx. Lievens legt haarfijn uit hoe enkel een socialistische democratie de planeet kan redden van een totale ondergang. Daarbij schuwt hij het niet om sommige heilige huisjes van het marxisme, zoals de rol van dè partij of nog de éénpartijstaat... met de grond gelijk te maken zonder daarom het marxisme te verraden. Hij maakt ook duidelijk dat er ook binnen een socialistische wereld nog conflicten zullen zijn zoals bv. de vrouwenstrijd, de strijd van holebi's en van minderheden tegen discriminatie enz. Daarom kan het socialisme niet anders zijn dan democratisch want enkel binnen een vrije, democratische, socialistische wereld kunnen dat soort conflicten opgelost worden omdat iedereen min of meer op voet van gelijkheid staat.
Natuurlijk onderstreept de auteur ook het belang van de economische democratie en van de arbeidersstrijd maar hij ziet die arbeidersstrijd niet langer als de enige weg die tot een socialistische wereld kan leiden. Hij stelt, terecht, ook dat de verbinding moet gemaakt worden tussen de strijd tegen de klimaatverandering en de arbeidersstrijd. Daar laat Lievens echter een kans liggen. Bij een grote groep mensen groeit hand over hand het bewustzijn dat het zo niet verder kan en dat de planeet naar de verdoemenis aan het gaan is. Daar ligt een kans om de verpletterende verantwoordelijkheid van de kapitalisten ook op dat vlak duidelijk te maken en er strijd rond te voeren.
Mijn belangrijkste kritiek op het boek is echter dat de auteur het niet of nauwelijks heeft over het reusachtige militaire apparaat dat volledig ter beschikking staat van het systeem. Dat heeft het verleden overduidelijk bewezen en dat zal ook nu weer gebeuren op het moment dat landen zoals bv Venezuela en Bolivië de belangen van de kapitalisten echt zullen gaan bedreigen. Zelfs al zijn de kapitalisten in aantal slechts een kleine minderheid, zij hebben wel alle instrumenten in handen om massabewegingen neer te slaan.
Voor de rest echter niets dan lof voor dit boek. Het levert een essentiële bijdrage aan het debat om links weer aan zet te brengen. Een aanrader voor iedereen die begaan is met een democratisch socialisme.
'Socialisme en Democratie in de 21ste Eeuw' is uitgegeven door Socialisme 21 (www.socialisme21.be).
*Matthias Lievens schreef eerder 'Het neoliberaal bedrog' (2005) en samen met David Dessers 'Gebroken Vitrines' (2009).
Het is al een poosje geleden dat we nog iets gehoord hebben van de vrienden Jef en Frans maar geen nood, ze zijn terug van nooit weg geweest. Nog altijd zitten ze iedere woensdagnamiddag aan hun vast tafeltje in Café Den Anker waar Louis nog altijd de waard is en waar de vrienden hun commentaar geven op vanalles en nog wat.
Frans: Dag Louis, is de Jef er nog niet,neen? Enfin, hij zal wel gaan komen. Geef al maar twee pintjes. Aha, kijk daar komt hij binnen.
Jef: Dag Frans, alles goed? Ik zie dat ge al besteld hebt, dat is heel goed want ik heb dorst.
Frans: Awel Jef, ge weet toch nog dat we hier al veel zitten zeuren en zagen hebben over het feit dat er geen socialisten meer zijn hé?
Jef: Ja Frans, dat weet ik maar al te goed. En wat is er? Zijn de socialisten verrezen?
Frans: Zeker Jef, zeker. In de Vooruit in Gent is er een dag van het socialisme geweest en ik ben daar maar eens naartoe geweest. Ik had niet veel volk verwacht en ik peinsde ook dat de intellectuelen en de mannen van den AMADA, allé de PVDA+ heet dat tegenwoordig, dat in handen zouden pakken. Maar ik ben nogal verschoten, jong. D'er waren bijkans 800 mensen en niks intellectueel gedoe. En er waren werkgroepen waar dat iedereen zijn zegsken kon doen. En een ambiance dat er was. We hebben zelfs uit volle borst de Internationale gezongen. Allé, om dat nog eens te zien, dat deed mij deugd.
Jef: Allé Frans, waarom hebde gij mij niet gezegd? Ik zou wel meegeweest hebben, hé!
Frans: Just omdat ik er niks van verwachtte en nu heb ik er natuurlijk spijt van dat gij er niet bij waart.
Jef: Ja, dat zal wel. Maar goed en wel, we weten nu dat er nog veel socialisten zijn en dat er goed geklapt is. Maar hoe gaat dat nu verder gaan?
Frans: Da's de grote vraag, hé. Ik hoop dat ze niet te lang wachten om weer iets te doen want ge weet toch dat ze zeggen dat ge het ijzer moet smeden terwijl het heet is hé?
Jef: Daar gaan we nog enen op drinken want dat doet mij deugd om dat te horen. Louis, nog twee pintjes. En wat peinsde van den Opel in Antwerpen, Frans.
Frans: Eerlijk mijn gedacht? Ik peins dat dat daar op zijn laatste benen loopt. Ze gaan nu proberen om een overnemer te vinden. Misschien lukt dat maar al die jobs houden? Dat vrees ik van niet. Ge kent die kapitalisten toch hé?
Jef: Frans, ik peins hetzelfde en weet ge wat: Volgens mij hebben de syndicaten d'er mee schuld aan. Echte actie stellen ze altijd maar uit en ze werken samen met de regering, met Europa en wie en wat weet ik nog allemaal. Ge weet toch op voorhand dat dat niet werkt, hé. Kijkt eens naar wat er bij de Stella in Leuven gebeurd is en bij den Bayer in Antwerpen. Daar hebben ze wel gestaakt en gevochten hé, en met resultaat.
Frans: Zo is dat Jef. Maar kom, we gaan niet beginnen zagen hé. We gaan er nog enen drinken op de socialisten van de toekomst. Santé!
De huidige economische crisis die aangestoken werd door de bankencrisis bewijst dat de financiële sector te belangrijk is om hem over te laten aan figuren die enkel uit zijn op de grootst mogelijke winst en zich daarbij niet schromen om misdadig te werk te gaan. Wie hieraan nog twijfelde moet maar eens kijken naar wat er nu in Griekenland gebeurt en naar wat er te gebeuren staat in Portugal, Spanje en andere lidstaten van de EU.
De politieke kaste, de sociaal-democratie incluis, heeft geen enkele les getrokken uit deze gebeurtenissen. Integendeel, alle regeringen hebben hun ware gezicht getoond en hebben geen seconde geaarzeld om miljarden te pompen in de banken. Al die miljarden moeten opgehoest worden door de burgers en ondertussen zijn de banken alweer bezig de superwinsten op te stapelen terwijl de massa steeds meer moet inleveren en de werkloosheid pijlsnel stijgt.
De overheid had ook op een andere manier kunnen ingrijpen namelijk door het oprichten van een echte openbare bank precies omdat de spaarcenten van de gewone mensen gered moeten worden. Dit is niet de eerste crisis van het systeem en ook niet de laatste. Als er niet ingegrepen wordt zal het van kwaad naar erger gaan.
Het is nu wel afdoende bewezen dat er geen enkele reden, tenzij puur winstbejag, te bedenken valt waarom de banksector in privé-handen zou moeten blijven. Het is ook niet omdat de banksector in handen van de gemeenschap komt dat we plots in een socialistisch systeem zouden beland zijn, verre van, maar het zou een stap in de goeie richting betekenen.
Alleen een echte openbare bank kan de spaarcenten van de mensen beschermen en mee instaan voor een verhoging van de welvaart door te investeren in projecten met maatschappelijk belang. Natuurlijk moet zo een bank scherp in de gaten gehouden worden en daarom moet ook het bankgeheim afgeschaft worden waardoor uitgaven en inkomsten aan controle zouden kunnen onderworpen worden. Die openbare bank mag in zijn bestuursorganen ook geen enkele vertegenwoordiger hebben van de privé-banken of geen personen die er banden mee (gehad) hebben. Zo een bank moet geleid worden door vertegenwoordigers van de vakbonden, de sociale organisaties, de verbruikersverenigingen, vertegenwoordigers van de middenstand en van de ngo's. Er moet ook een strenge anti-speculatiecode opgesteld worden.
Bij een openbare bank staat de dienstverlening centraal. Ze moet voor iedereen toegankelijk zijn en de aangerekende tarieven moeten lager zijn dan nu het geval is. Deze bank zou ook de eerste financier van de staat en gemeenten moeten zijn waardoor de staatsschuld niet langer zou dienen om de kapitalisten nog rijker te maken.
Deze maatregel is perfect uitvoerbaar en kan het bewijs zijn dat een andere, rechtvaardige, democratische en socialistische maatschappij mogelijk is.
Daarom deze eis : EEN ECHTE OPENBARE BANK VOOR HET VOLK NU!!
Professor Jan Blommaert heeft een boekje geschreven met het formaat van een cd en het telt amper 118 bladzijden. Voor iedereen die op zoek is naar een antwoord op ons kapitalistisch systeem en voor iedereen die het socialisme genegen is, zou dit verplichte kost moeten zijn.
Niks geen moeilijke woorden, niks geen socialistisch abracadabra maar wel mensentaal en dus op een begrijpelijke manier uitleggen aan leken en aan diegenen die een beetje vergeten waren waar het in het socialisme om te doen is : dat is waar Blommaert in geslaagd is. In het licht van de huidige systeemcrisis van het kapitalisme is dit een hele prestatie en het toont aan dat er een alternatief is voor dat kapitalisme.
Blommaert gaat ook het échec van het socialistisch experiment in de Sovjet-Unie niet uit de weg en heeft het ook over het geleidelijk verval van de sociaal-democratie. Hij stelt dat Marx, Engels en de andere grote socialistische denkers weer springlevend zijn.
In dit boekje reikt hij ook een aantal elementen aan waarom socialisme ook in onze eeuw meer dan ooit relevant is. Voor al wie streeft naar een rechtvaardige, democratische samenleving is dit een must.
'Socialisme voor (her)beginners' vind je in de betere boekhandel en is uitgegeven door EPO-uitgeverij waar je het ook kan bestellen.
*Jan Blommaert schreef eerder al Ik stel voor (2001), Populisme (2004) en De crisis van de democratie (2008) allen uitgegeven bij EPO.
In de Gentse Vooruit had vorige zaterdag de Dag van het Socialisme plaats. Het was meteen een schot in de roos. Met ongeveer 750 aanwezigen was de Vooruit volzet. Jammer voor al diegenen die er op het laatste nippertje nog bijwilden. Naar mijn aanvoelen waren er wat te weinig jongeren, vrouwen en vooral waren er geen nieuwe Belgen te zien. Ook de naamgeving vond ik niet zo goed gekozen. Het woord 'Socialisme' lokt nog altijd weerstan uit bij bijvoorbeeld progessieve christenen. Maar kom, daar kan aan gewerkt worden.
Zoals het socialisten betaamt was het onthaal warm en hartelijk. Ik merkte al meteen dat de zalen waar alles zou gebeuren goed aangegeven waren, mooi zo. In de inkomhall was er een standje van de prgressieve uitgeverij EPO dat op heel wat belangstelling kon rekenen, ook op de mijne trouwens. Ik heb dan ook het nodige leesvoer ingeslagen.
Het eerste deel van de dag ging door in de grote Theaterzaal van dit van socialistische geschiedenis geschiedenis doordrenkte gebouw. De zaal was tot de nok gevuld en je voelde meteen dat de sfeer er goed inzat. De openingsspeech kwam van de Gentse burgemeester Daniël Termont. Hij schroomde er zich niet voor om er zijn eigen partij van langs te geven waar het ging om de bestrijding van de huidige crisis. De volgende spreker, professor Jan Blommaert, stelde dat het stof dat het socialistische gedachtengoed de voorbije 20 jaren verzameld had nu wel definitief weg was. Mong Rosseel (beter bekend als Vuile Mong) bracht dan het verhaal van zijn overleden vriend Jan die altijd op zijn eentje ten strijde trok en ook op zijn eentje de Internationale zong. Mong voegde daarop de daad bij het woord en zette de Internationale in maar deze keer werd die uit volle borst meegezongen door zo een 750 mensen.
Dan was het tijd geworden voor de werkgroepen. Er waren er een stuk of acht. Zelf had ik gekozen voor de werkgroep Democratie omdat socialisme en democratie in het verleden wel eens botsten. Met een honderdtal deelnemers was deze werkgroep (te?) goed bezet. Moderator was Jan Van Buynder en sprekers Peter Mertens (voorzitter van de PVDA+), Eric Corijn (prof aan de VUB) en Jos Van Der Velpen (eminent jurist). Ze brachten elk een aantal stellingen naar voren die dan door de aanwezigen (opgedeeld in kleinere groepjes) konden bediscussieerd worden. Die discussies verliepen vlot en er werd zeer diepgaand gepraat. Geen geleuter over wie tot wel groepje behoorde binnen klein links, ook geen geleuter over dingen als wie nu wel of niet tot de arbeidersklasse behoort. Neen, de discussie ging recht naar het hart van het socialisme. De vraag hoe je democratie organiseert organiseert binnen het socialisme werd met veel ernst en enthousiasme behandelt. Uiteraard was de tijd te kort en pasklare oplossingen had niemand maar dat werd ook niet verwacht.
Na de pauze was het tijd voor het slotgedeelte waarin een aantal toespraken volgden en waar werd afgesloten met een nog enthousiaster meegezongen Internationale dan in het begin. Voor mij was dit een bijzonder positieve dag. Het heeft mij getoond dat links in Vlaanderen weer opgestaan is en dat er weer mogelijkheden zijn om dat verfoeilijke kapitalisme weg te krijgen. Hopelijk krijgt deze dag zeker een vervolg.
...op mensen met een elegant, sierlijk, regelmatig en goed leesbaar handschrift. Dat komt omdat de pinguïns (voor wie het niet weet: nonnen) mij als kind hardhandig afgeleerd hebben om links te schrijven en nu zit ik dus opgescheept met een afzichtelijk handschrift.
...op mensen die heel geconcentreerd en heel geduldig aan iets kunnen werken en het tot een goed einde brengen. Dat komt omdat ik altijd met meerdere dingen tegelijk bezig ben en dus zelden iets deftig afwerk.
...op mensen die met een gitaar alle gevoelens kunnen weergeven die er zijn. Dat komt omdat ik wel gitaar leer spelen maar absoluut geen talent heb.
...op afstandslopers, wielrenners en triatleten die zich in de grootste eenzaamheid voorbereiden op de wedstrijd. Dat komt omdat ook ik dat ooit gedaan heb maar mijn fysieke gesteldheid het nu niet meer toelaat.
...op schrijvers die mooie maar eenvoudige zinnen kunnen schrijven waarvan ik denk "Waarom ben ik daar niet opgekomen?". Dat komt omdat zij schrijvers zijn en ik dat niet ben.
In de muziek bestaan er oneindig veel akkoorden. Alle materie wordt uiteindelijk trillingen en dat is muziek alleen kan ons nietig menselijk gehoor die akkoorden onmogelijk horen.
De aarde zou er veel beter aan toe zijn zonder mensen. Het dier 'mens' is de oorzaak van alle ellende.
Natuurrampen nemen hand over hand toe en de armsten zijn de ergste slachtoffers. Maar wie maalt erom? We zien de beelden, zeggen 'toch erg' of 'gelukkig gebeurt dat hier niet' en we gaan weer over tot de orde van de dag.
De SP-a wil een vermogensbelasting heffen om vervolgens het geïnde geld terug te geven aan de rijken onder de vorm van loonkostvermindering. Van 'socialisme' gesproken!
In de populaire muziek wordt de tijdsgeest perfect weerspiegeld. We leven in een koude, harde en steeds gewelddadiger wereld en dus is ook de populaire muziek koud en hard.
Tenslotte : Het is lang geleden dat ik nog iets gehoord heb van 'Lodger'.
Ze gingen aan de keukentafel zitten en de oude vrouw bood hem een kop koffie aan wat hij niet afsloeg. Terwijl zij koffie zette keek hij eens in het rond en merkte dat er in al die tijd hier niet zoveel veranderd was. Hier bleef alles zoals het al altijd geweest was. Toen de koffie geserveerd was, zaten ze een tijdje roerloos en zonder één woord te zeggen, tegenover mekaar. Eindelijk vroeg de vrouw hoe oud hij nu eigenlijk was en wat hem naar zijn oude dorp bracht. Op de eerste vraag antwoordde hij dat hij al veel te oud was om hier nog te lopen. Om dit antwoord moest de oude vrouw lachen. Op de tweede vraag zei hij dat hij het eigenlijk niet goed wist. Misschien zocht hij wel naar dingen die er nooit geweest waren. Zij keek ernstig en vroeg of hij al naar het kerkhof geweest was. Neen dus want hij wist in de verste verte niet wat hij daar te zoeken had. Het verbaasde hem ook helemaal niet dat zij niet naar zijn broers vroeg. Ze zei verder ook nog dat niets hier nog was als vroeger, in het dorp bedoelde ze. Ze kende de mensen niet meer en het deed haar goed nog eens iemand van vroeger te zien al was die dan ook zoveel jonger dan zij. Ze zei enkel nog dat ze wachtte tot de dood haar genadig zou zijn. Hij knikte en zei dat hij maar eens moest voortmaken. Ze begreep het, nam hem vast en zei dat hij goed op zichzelf moest passen.
Hoe oud was hij? Hij wist het niet meer maar in het dorp was de jaarlijkse Vlaamse Kermis aan de gang. Ieder jaar ging die door in de tuin van café Lamot. Voor zo ongeveer elke dorpsbewoner was dat op die zondag de verzamelplaats bij uitstek. Voor mijn ouders was dat een zondag als alle andere en er kon geen sprake van zijn dat iemand van bij ons zich liet zien op de Vlaamse Kermis. Toch glipte hij in de loop van de namiddag het huis uit en liep naar het dorpsplein. Hij amuseerde zich zoals hij zich tevoren nog nooit geamusserd had en de tijd tikte weg. Tussen de andere dorpskinderen was hij een beetje een vreemde. Hij kende niemand echt goed. Hij was er immers bijna nooit want hij zat door de week in dat chique internaat. Toen hij eindelijk besloot om huiswaarts te keren, begon de zon al onder te gaan. Hij verwachtte zich thuis aan het ergste en dat was ook zo. Moeder schold hem verrot en vader kon precies niet ophouden met slaan. Hij liet het, gehard als hij was door het regime van de nonnen, gelaten over zich heen gaan en dacht aan niets behalve aan dat hij daar weg wou maar het zou nog wel een tijdje duren voor het zover kwam.
Het is nu op het net zoals vroeger met brieven en telefoons. Schuilnamen of, en dat is hipper blijkbaar, 'nicknames' zijn in. Heel soms zijn die schuilnamen nuttig maar meestal worden ze gebruikt om zich letterlijk en figuurlijk achter te verschuilen.
Bij voorkeur wordt dan ook nog een Engelse schuilnaam gekozen zoals Musicbrains, Horsedriver, Girliepearlie (neen, ik vind ze niet uit)...Zo kreeg ik onlangs reacties van iemand die zich, je raadt het nooit, Lodger noemt. In het Nederlands zou dat 'Kamerbewoner' zijn en, geef toe, dat klinkt toch niet. 'Lodger', hhmm, proef die klank, heerlijk toch.
Overigens waren het reacties waar ik niet zo veel aan had. De ene reactie was 'Zieleg'. Ik dacht eerst dat er 'Zelig' stond en meteen kwam de prachtfilm van Woody Allen mij voor ogen. Maar neen, ik had Lodger (wat een zalig woord toch, ik krijg er niet genoeg van) overschat. Bij nader inzien bleek het gewoon om 'Zielig' te gaan. Lodger weet niet dat Zielig met i is en niet met e. Hij/zij specifieert niet wat er dan wel 'Zieleg' is.
In een andere reactie schrijft diezelfde Lodger 'MEELIJWEKKEND'. Precies zo, met hoofdletters. Eerst vreesde ik dat dit een bedreiging was, met die hoofdletters nietwaar. Maar na enig denkwerk (mijn brein is namelijk niet zo erg ontwikkeld) kwam ik tot het besluit dat dat woord onmogelijk een bedreiging kon zijn. Ik denk dat het gewoon zomaar een woord is waarop Lodger fier was dat hij/zij het kon schrijven, vandaar die hoofdletters.
Ach, dacht ik, laat ook maar want misschien is Lodger nu wel heel fier op zichzelf maar toch een goede raad: Met zo een 'nickname' schrijf je de reacties toch in het Engels zeker.
Normaal gezien heeft een mens op een doordeweekse, winterse dag niets te zoeken in Durmeland tenzij er een interview met The Horses en een bezoek aan het legendarische Heartbreak Hotel aan vasthangt en dat is het geval. Het is van 1971 geleden dat de grootste rockgroep aller tijden nog eens een interview weggaf.
Met enige schroom overschrijdt ik de drempel van het hotel waar zoveel rockgeschiedenis geschreven is. Met uitzondering van de live-platen hebben The Horses hier al hun opnames gemaakt. De eigenaar van het Heartbreak Hotel, Peter Thurston, in hoogsteigen persoon wacht mij op en begeleidt mij naar de catacomben van het hotel waar de vijf heren mij opwachten. Het doet een beetje vreemd aan om de grootste legendes uit de rockgeschiedenis hier zomaar, met een kopje koffie binnen handbereik, te zien zitten als doodgewone stervelingen. Bovendien blijken ze nog sympathiek te zijn ook, niks geen capsones. Dus wat kan een mens beter doen dan de eerste vraag stellen.
Heren, voor het eerst sinds 1971 komen jullie weer als groep naar buiten. Daar moet een reden voor zijn?
Zoef : Ja, in augustus komt er een splinternieuw album uit.
Wiggen : Bovendien zijn we zeer ontevreden met de huidige gang van zaken in de rockmuziek. Het lijkt er op of iedereen is meer bezig met de zakelijke kant van de muziek dan met de eigenlijke muziek.
The Duke : Heb je al eens goed geluisterd naar wat vandaag allemaal doorgaat voor rock? Het lijkt wel erwtensoep.
Kunnen jullie al iets zeggen over het nieuwe album?
Zoef : Alle nummers zijn klaar en opgenomen. Enkel de mixing moet nog gebeuren.
Hij duwt op een knop en de nieuwe nummers knallen uit de boxen. Ik word bijna zowel letterlijk als figuurlijk van mijn stoel geblazen.
Horseface(lacht) : Blijf rustig zitten. Wat je hier hoort bepaalt welke richting rock zal uitgaan de komende twintig jaar.
Wiggen : Ach, het is zo simpel. Wij vinden niks uit.
The Voice : Wij brengen de muziek terug tot zijn essentie. Goeie melodie, goeie beat, goeie teksten en geloof in wat we spelen.
Zoef : Ja, vooral dat laatste lijkt de dag van vandaag ver weg.
Horseface : Eigenlijk hebben we al genoeg gepraat. Over muziek moet niet teveel geluld worden. Er moet vooral naar geluisterd worden.
De heren voegen de daad bij het woord en nodigen mij uit mee te gaan naar hun repetietielokaal. Tot mijn grote verbazing nemen zij hun instrumenten en na een krachtige one, two, three, four van Horseface breekt de hel los. Ze spelen daar zomaar helemaal hun nieuw album. Ze gaan tekeer als jonge veulens. Ieder nummer heeft hitpotentie. Ze doen dingen met hun instrumenten die voorheen nooit gedaan zijn en toch klinkt de muziek meteen vertrouwd in de oren. Dit wordt beslist de sensatie van dit najaar.
The Horses unisono : Voilà, dit wilden wij zeggen en nu gaan we er één drinken.
De heren zijn terug hun beminnelijke zelf en ik, ik ben zwaar van mijn à propos want ik heb 'the past, the present and the future of rock 'n' roll' gezien, gesproken en vooral gehoord.
Ieder kind heeft recht op fysieke en morele integriteit of tenminste zo zou het moeten zijn.
Het was één van die weinige zonnige lentedagen en hij had zin om ergens naar toe te trekken. Maar waarheen? Misschien een ritje naar zijn oude dorp want dat was ook alweer jaren geleden? Ach ja, waarom ook niet. Hij parkeerde de auto op het dorpsplein en stelde vast dat café 'De Oude Mol' er nog steeds was. In zijn jeugd was dat ook al de naam van het café maar niemand gebruikte die. We gingen gewoon een pint drinken bij Lamot. Hij stelde vast dat de meeste huizen van vroeger er nog altijd stonden maar dat de bewoners waarschijnlijk al lang niet meer dezelfde waren. Hij wandelde voorbij het oude gemeentehuis dat tegelijkertijd ook dorpsschool geweest was. Het gebouw stond er nu helemaal vervallen bij. Hij wandelde verder en zag in de verte een oude vrouw staan. Toen hij bijna op haar hoogte was herkende hij haar. Het was de moeder van één zijner jeugdvrienden. Ze bekeek hem met een blik van herkenning maar hij zag haar twijfelen. Hij groette haar en toen ze zijn stem hoorde glimlachte ze breed en nodigde hem uit naar binnen voor een kop koffie. De geur die in het huis hing was die van karnemelkpap, zurig dus.
Hij was zes en zijn ouders zetten hem af in het internaat. In de prachtige ontvangstzaal werden zij allerhartelijkst begroet door Moeder Overste, 'Mère Supérieure' zoals wij moesten zeggen. Er werd mijn ouders op het hart gedrukt dat er goed voor hun zoon zou gezorgd worden. Niet dat dat mijn ouders ook maar iets uitmaakte, het enige dat zij wilden was zo snel mogelijk van mij verlost te zijn want kinderen waren meer een last dan een lust in hun leven. Zo snel als maar kon vertrokken ze en daar stond hij dan. Dit zou voor de zes volgende jaren zijn thuis worden. Alles wat hij bij zich had werd hem door een non afgenomen en ergens opgeborgen, hij heeft nooit geweten waar. Daarna was het al snel tijd voor het avondmaal. In stilte en in rijen van twee moesten zij naar de eetzaal. Die was gevuld met lange tafels en ieder kind werd een plaats gegeven. Er hing een eigenaardige, zurige geur in die zaal. Twee nonnen gingen rond met een grote pot en gaven ieder kind twee grote lepels van een soort pap. Het bleek karnemelkpap te zijn maar dan van het soort waarin nog grote brokken verdikker, 'Maïzena', lagen. Hij proefde een lepel en moest bijna braken. Hij weigerde deze smurrie te eten. De non van dienst maakte er weinig woorden aan vuil. Ze nam zijn bord weg en plaatste het in één van de grote, witte ingebouwde kasten tegen de wand. Na het avondmaal en de nodige gebeden was er nog een heilige mis en daarna naar bed. 's Anderendaags, de eerste echte schooldag was het vroeg dag en die begon alweer met een heilige mis en pas dan het ontbijt. Maar dat ontbijt ging aan hem voorbij net als alle andere maaltijden die dag en de dag erna. Telkens kreeg hij dat bord karnemelkpap voor zijn neus gezet en tot de avond van de tweede dag weigerde hij het op te eten. De toestand van het ellendige brouwsel werd almaar bedenkelijker en toen hij de avond van de tweede dag toch besloot om het van de grote honger maar op te eten was de pap al helemaal bedekt met schimmel en stond er zelfs haar op. Sinds die avond heeft hij gedurende zes lange jaren elke avond dat in het internaat was, en dat waren de meeste avonden, die karnemelkpap gevreten.
