Ik ben Camiel
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 14/06/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, politiek, schrijven, litteratuur, toneel, kletsen, de tijd nemen....
Het leven is veel te kort om te kniezen en te treuren en ook na 50 valt er nog heel wat te beleven en te ontdekken
Hasta la victoria siempre!
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Een dwarse en muzikale kijk op het leven
Het leven wordt pas mooi na 50 want niets moet nog en alles mag!
22-03-2010
Mijn Dag van het Socialisme.
In de Gentse Vooruit had vorige zaterdag de Dag van het Socialisme plaats. Het was meteen een schot in de roos. Met ongeveer 750 aanwezigen was de Vooruit volzet. Jammer voor al diegenen die er op het laatste nippertje nog bijwilden. Naar mijn aanvoelen waren er wat te weinig jongeren, vrouwen en vooral waren er geen nieuwe Belgen te zien. Ook de naamgeving vond ik niet zo goed gekozen. Het woord 'Socialisme' lokt nog altijd weerstan uit bij bijvoorbeeld progessieve christenen. Maar kom, daar kan aan gewerkt worden.
Zoals het socialisten betaamt was het onthaal warm en hartelijk. Ik merkte al meteen dat de zalen waar alles zou gebeuren goed aangegeven waren, mooi zo. In de inkomhall was er een standje van de prgressieve uitgeverij EPO dat op heel wat belangstelling kon rekenen, ook op de mijne trouwens. Ik heb dan ook het nodige leesvoer ingeslagen.
Het eerste deel van de dag ging door in de grote Theaterzaal van dit van socialistische geschiedenis geschiedenis doordrenkte gebouw. De zaal was tot de nok gevuld en je voelde meteen dat de sfeer er goed inzat. De openingsspeech kwam van de Gentse burgemeester Daniël Termont. Hij schroomde er zich niet voor om er zijn eigen partij van langs te geven waar het ging om de bestrijding van de huidige crisis. De volgende spreker, professor Jan Blommaert, stelde dat het stof dat het socialistische gedachtengoed de voorbije 20 jaren verzameld had nu wel definitief weg was. Mong Rosseel (beter bekend als Vuile Mong) bracht dan het verhaal van zijn overleden vriend Jan die altijd op zijn eentje ten strijde trok en ook op zijn eentje de Internationale zong. Mong voegde daarop de daad bij het woord en zette de Internationale in maar deze keer werd die uit volle borst meegezongen door zo een 750 mensen.
Dan was het tijd geworden voor de werkgroepen. Er waren er een stuk of acht. Zelf had ik gekozen voor de werkgroep Democratie omdat socialisme en democratie in het verleden wel eens botsten. Met een honderdtal deelnemers was deze werkgroep (te?) goed bezet. Moderator was Jan Van Buynder en sprekers Peter Mertens (voorzitter van de PVDA+), Eric Corijn (prof aan de VUB) en Jos Van Der Velpen (eminent jurist). Ze brachten elk een aantal stellingen naar voren die dan door de aanwezigen (opgedeeld in kleinere groepjes) konden bediscussieerd worden. Die discussies verliepen vlot en er werd zeer diepgaand gepraat. Geen geleuter over wie tot wel groepje behoorde binnen klein links, ook geen geleuter over dingen als wie nu wel of niet tot de arbeidersklasse behoort. Neen, de discussie ging recht naar het hart van het socialisme. De vraag hoe je democratie organiseert organiseert binnen het socialisme werd met veel ernst en enthousiasme behandelt. Uiteraard was de tijd te kort en pasklare oplossingen had niemand maar dat werd ook niet verwacht.
Na de pauze was het tijd voor het slotgedeelte waarin een aantal toespraken volgden en waar werd afgesloten met een nog enthousiaster meegezongen Internationale dan in het begin. Voor mij was dit een bijzonder positieve dag. Het heeft mij getoond dat links in Vlaanderen weer opgestaan is en dat er weer mogelijkheden zijn om dat verfoeilijke kapitalisme weg te krijgen. Hopelijk krijgt deze dag zeker een vervolg.
...op mensen met een elegant, sierlijk, regelmatig en goed leesbaar handschrift. Dat komt omdat de pinguïns (voor wie het niet weet: nonnen) mij als kind hardhandig afgeleerd hebben om links te schrijven en nu zit ik dus opgescheept met een afzichtelijk handschrift.
...op mensen die heel geconcentreerd en heel geduldig aan iets kunnen werken en het tot een goed einde brengen. Dat komt omdat ik altijd met meerdere dingen tegelijk bezig ben en dus zelden iets deftig afwerk.
...op mensen die met een gitaar alle gevoelens kunnen weergeven die er zijn. Dat komt omdat ik wel gitaar leer spelen maar absoluut geen talent heb.
...op afstandslopers, wielrenners en triatleten die zich in de grootste eenzaamheid voorbereiden op de wedstrijd. Dat komt omdat ook ik dat ooit gedaan heb maar mijn fysieke gesteldheid het nu niet meer toelaat.
...op schrijvers die mooie maar eenvoudige zinnen kunnen schrijven waarvan ik denk "Waarom ben ik daar niet opgekomen?". Dat komt omdat zij schrijvers zijn en ik dat niet ben.
In de muziek bestaan er oneindig veel akkoorden. Alle materie wordt uiteindelijk trillingen en dat is muziek alleen kan ons nietig menselijk gehoor die akkoorden onmogelijk horen.
De aarde zou er veel beter aan toe zijn zonder mensen. Het dier 'mens' is de oorzaak van alle ellende.
Natuurrampen nemen hand over hand toe en de armsten zijn de ergste slachtoffers. Maar wie maalt erom? We zien de beelden, zeggen 'toch erg' of 'gelukkig gebeurt dat hier niet' en we gaan weer over tot de orde van de dag.
De SP-a wil een vermogensbelasting heffen om vervolgens het geïnde geld terug te geven aan de rijken onder de vorm van loonkostvermindering. Van 'socialisme' gesproken!
In de populaire muziek wordt de tijdsgeest perfect weerspiegeld. We leven in een koude, harde en steeds gewelddadiger wereld en dus is ook de populaire muziek koud en hard.
Tenslotte : Het is lang geleden dat ik nog iets gehoord heb van 'Lodger'.
Ze gingen aan de keukentafel zitten en de oude vrouw bood hem een kop koffie aan wat hij niet afsloeg. Terwijl zij koffie zette keek hij eens in het rond en merkte dat er in al die tijd hier niet zoveel veranderd was. Hier bleef alles zoals het al altijd geweest was. Toen de koffie geserveerd was, zaten ze een tijdje roerloos en zonder één woord te zeggen, tegenover mekaar. Eindelijk vroeg de vrouw hoe oud hij nu eigenlijk was en wat hem naar zijn oude dorp bracht. Op de eerste vraag antwoordde hij dat hij al veel te oud was om hier nog te lopen. Om dit antwoord moest de oude vrouw lachen. Op de tweede vraag zei hij dat hij het eigenlijk niet goed wist. Misschien zocht hij wel naar dingen die er nooit geweest waren. Zij keek ernstig en vroeg of hij al naar het kerkhof geweest was. Neen dus want hij wist in de verste verte niet wat hij daar te zoeken had. Het verbaasde hem ook helemaal niet dat zij niet naar zijn broers vroeg. Ze zei verder ook nog dat niets hier nog was als vroeger, in het dorp bedoelde ze. Ze kende de mensen niet meer en het deed haar goed nog eens iemand van vroeger te zien al was die dan ook zoveel jonger dan zij. Ze zei enkel nog dat ze wachtte tot de dood haar genadig zou zijn. Hij knikte en zei dat hij maar eens moest voortmaken. Ze begreep het, nam hem vast en zei dat hij goed op zichzelf moest passen.
Hoe oud was hij? Hij wist het niet meer maar in het dorp was de jaarlijkse Vlaamse Kermis aan de gang. Ieder jaar ging die door in de tuin van café Lamot. Voor zo ongeveer elke dorpsbewoner was dat op die zondag de verzamelplaats bij uitstek. Voor mijn ouders was dat een zondag als alle andere en er kon geen sprake van zijn dat iemand van bij ons zich liet zien op de Vlaamse Kermis. Toch glipte hij in de loop van de namiddag het huis uit en liep naar het dorpsplein. Hij amuseerde zich zoals hij zich tevoren nog nooit geamusserd had en de tijd tikte weg. Tussen de andere dorpskinderen was hij een beetje een vreemde. Hij kende niemand echt goed. Hij was er immers bijna nooit want hij zat door de week in dat chique internaat. Toen hij eindelijk besloot om huiswaarts te keren, begon de zon al onder te gaan. Hij verwachtte zich thuis aan het ergste en dat was ook zo. Moeder schold hem verrot en vader kon precies niet ophouden met slaan. Hij liet het, gehard als hij was door het regime van de nonnen, gelaten over zich heen gaan en dacht aan niets behalve aan dat hij daar weg wou maar het zou nog wel een tijdje duren voor het zover kwam.
Het is nu op het net zoals vroeger met brieven en telefoons. Schuilnamen of, en dat is hipper blijkbaar, 'nicknames' zijn in. Heel soms zijn die schuilnamen nuttig maar meestal worden ze gebruikt om zich letterlijk en figuurlijk achter te verschuilen.
Bij voorkeur wordt dan ook nog een Engelse schuilnaam gekozen zoals Musicbrains, Horsedriver, Girliepearlie (neen, ik vind ze niet uit)...Zo kreeg ik onlangs reacties van iemand die zich, je raadt het nooit, Lodger noemt. In het Nederlands zou dat 'Kamerbewoner' zijn en, geef toe, dat klinkt toch niet. 'Lodger', hhmm, proef die klank, heerlijk toch.
Overigens waren het reacties waar ik niet zo veel aan had. De ene reactie was 'Zieleg'. Ik dacht eerst dat er 'Zelig' stond en meteen kwam de prachtfilm van Woody Allen mij voor ogen. Maar neen, ik had Lodger (wat een zalig woord toch, ik krijg er niet genoeg van) overschat. Bij nader inzien bleek het gewoon om 'Zielig' te gaan. Lodger weet niet dat Zielig met i is en niet met e. Hij/zij specifieert niet wat er dan wel 'Zieleg' is.
In een andere reactie schrijft diezelfde Lodger 'MEELIJWEKKEND'. Precies zo, met hoofdletters. Eerst vreesde ik dat dit een bedreiging was, met die hoofdletters nietwaar. Maar na enig denkwerk (mijn brein is namelijk niet zo erg ontwikkeld) kwam ik tot het besluit dat dat woord onmogelijk een bedreiging kon zijn. Ik denk dat het gewoon zomaar een woord is waarop Lodger fier was dat hij/zij het kon schrijven, vandaar die hoofdletters.
Ach, dacht ik, laat ook maar want misschien is Lodger nu wel heel fier op zichzelf maar toch een goede raad: Met zo een 'nickname' schrijf je de reacties toch in het Engels zeker.
Normaal gezien heeft een mens op een doordeweekse, winterse dag niets te zoeken in Durmeland tenzij er een interview met The Horses en een bezoek aan het legendarische Heartbreak Hotel aan vasthangt en dat is het geval. Het is van 1971 geleden dat de grootste rockgroep aller tijden nog eens een interview weggaf.
Met enige schroom overschrijdt ik de drempel van het hotel waar zoveel rockgeschiedenis geschreven is. Met uitzondering van de live-platen hebben The Horses hier al hun opnames gemaakt. De eigenaar van het Heartbreak Hotel, Peter Thurston, in hoogsteigen persoon wacht mij op en begeleidt mij naar de catacomben van het hotel waar de vijf heren mij opwachten. Het doet een beetje vreemd aan om de grootste legendes uit de rockgeschiedenis hier zomaar, met een kopje koffie binnen handbereik, te zien zitten als doodgewone stervelingen. Bovendien blijken ze nog sympathiek te zijn ook, niks geen capsones. Dus wat kan een mens beter doen dan de eerste vraag stellen.
Heren, voor het eerst sinds 1971 komen jullie weer als groep naar buiten. Daar moet een reden voor zijn?
Zoef : Ja, in augustus komt er een splinternieuw album uit.
Wiggen : Bovendien zijn we zeer ontevreden met de huidige gang van zaken in de rockmuziek. Het lijkt er op of iedereen is meer bezig met de zakelijke kant van de muziek dan met de eigenlijke muziek.
The Duke : Heb je al eens goed geluisterd naar wat vandaag allemaal doorgaat voor rock? Het lijkt wel erwtensoep.
Kunnen jullie al iets zeggen over het nieuwe album?
Zoef : Alle nummers zijn klaar en opgenomen. Enkel de mixing moet nog gebeuren.
Hij duwt op een knop en de nieuwe nummers knallen uit de boxen. Ik word bijna zowel letterlijk als figuurlijk van mijn stoel geblazen.
Horseface(lacht) : Blijf rustig zitten. Wat je hier hoort bepaalt welke richting rock zal uitgaan de komende twintig jaar.
Wiggen : Ach, het is zo simpel. Wij vinden niks uit.
The Voice : Wij brengen de muziek terug tot zijn essentie. Goeie melodie, goeie beat, goeie teksten en geloof in wat we spelen.
Zoef : Ja, vooral dat laatste lijkt de dag van vandaag ver weg.
Horseface : Eigenlijk hebben we al genoeg gepraat. Over muziek moet niet teveel geluld worden. Er moet vooral naar geluisterd worden.
De heren voegen de daad bij het woord en nodigen mij uit mee te gaan naar hun repetietielokaal. Tot mijn grote verbazing nemen zij hun instrumenten en na een krachtige one, two, three, four van Horseface breekt de hel los. Ze spelen daar zomaar helemaal hun nieuw album. Ze gaan tekeer als jonge veulens. Ieder nummer heeft hitpotentie. Ze doen dingen met hun instrumenten die voorheen nooit gedaan zijn en toch klinkt de muziek meteen vertrouwd in de oren. Dit wordt beslist de sensatie van dit najaar.
The Horses unisono : Voilà, dit wilden wij zeggen en nu gaan we er één drinken.
De heren zijn terug hun beminnelijke zelf en ik, ik ben zwaar van mijn à propos want ik heb 'the past, the present and the future of rock 'n' roll' gezien, gesproken en vooral gehoord.
Ieder kind heeft recht op fysieke en morele integriteit of tenminste zo zou het moeten zijn.
Het was één van die weinige zonnige lentedagen en hij had zin om ergens naar toe te trekken. Maar waarheen? Misschien een ritje naar zijn oude dorp want dat was ook alweer jaren geleden? Ach ja, waarom ook niet. Hij parkeerde de auto op het dorpsplein en stelde vast dat café 'De Oude Mol' er nog steeds was. In zijn jeugd was dat ook al de naam van het café maar niemand gebruikte die. We gingen gewoon een pint drinken bij Lamot. Hij stelde vast dat de meeste huizen van vroeger er nog altijd stonden maar dat de bewoners waarschijnlijk al lang niet meer dezelfde waren. Hij wandelde voorbij het oude gemeentehuis dat tegelijkertijd ook dorpsschool geweest was. Het gebouw stond er nu helemaal vervallen bij. Hij wandelde verder en zag in de verte een oude vrouw staan. Toen hij bijna op haar hoogte was herkende hij haar. Het was de moeder van één zijner jeugdvrienden. Ze bekeek hem met een blik van herkenning maar hij zag haar twijfelen. Hij groette haar en toen ze zijn stem hoorde glimlachte ze breed en nodigde hem uit naar binnen voor een kop koffie. De geur die in het huis hing was die van karnemelkpap, zurig dus.
Hij was zes en zijn ouders zetten hem af in het internaat. In de prachtige ontvangstzaal werden zij allerhartelijkst begroet door Moeder Overste, 'Mère Supérieure' zoals wij moesten zeggen. Er werd mijn ouders op het hart gedrukt dat er goed voor hun zoon zou gezorgd worden. Niet dat dat mijn ouders ook maar iets uitmaakte, het enige dat zij wilden was zo snel mogelijk van mij verlost te zijn want kinderen waren meer een last dan een lust in hun leven. Zo snel als maar kon vertrokken ze en daar stond hij dan. Dit zou voor de zes volgende jaren zijn thuis worden. Alles wat hij bij zich had werd hem door een non afgenomen en ergens opgeborgen, hij heeft nooit geweten waar. Daarna was het al snel tijd voor het avondmaal. In stilte en in rijen van twee moesten zij naar de eetzaal. Die was gevuld met lange tafels en ieder kind werd een plaats gegeven. Er hing een eigenaardige, zurige geur in die zaal. Twee nonnen gingen rond met een grote pot en gaven ieder kind twee grote lepels van een soort pap. Het bleek karnemelkpap te zijn maar dan van het soort waarin nog grote brokken verdikker, 'Maïzena', lagen. Hij proefde een lepel en moest bijna braken. Hij weigerde deze smurrie te eten. De non van dienst maakte er weinig woorden aan vuil. Ze nam zijn bord weg en plaatste het in één van de grote, witte ingebouwde kasten tegen de wand. Na het avondmaal en de nodige gebeden was er nog een heilige mis en daarna naar bed. 's Anderendaags, de eerste echte schooldag was het vroeg dag en die begon alweer met een heilige mis en pas dan het ontbijt. Maar dat ontbijt ging aan hem voorbij net als alle andere maaltijden die dag en de dag erna. Telkens kreeg hij dat bord karnemelkpap voor zijn neus gezet en tot de avond van de tweede dag weigerde hij het op te eten. De toestand van het ellendige brouwsel werd almaar bedenkelijker en toen hij de avond van de tweede dag toch besloot om het van de grote honger maar op te eten was de pap al helemaal bedekt met schimmel en stond er zelfs haar op. Sinds die avond heeft hij gedurende zes lange jaren elke avond dat in het internaat was, en dat waren de meeste avonden, die karnemelkpap gevreten.
Hoe armer mensen zijn hoe slechter hun gezondheid is. Dat is algemeen geweten. Ban de armoede en de gezondheid van de wereldbevolking zal vanzelf al heel wat verbeteren.
De eerstelijnsgeneeskunde moet gratis zijn en voor iedereen beschikbaar en toegankelijk. Specialistische zorgen, ziekenhuisopnames...moeten betaalbaar zijn voor iedereen. Dit betekent dat de remgelden afhankelijk moeten zijn van het inkomen van de patiënt.De zorg voor bejaarden, psychiatrisch patiënten, minder-validen e.a. langdurig zieken moet gratis zijn.
Onderzoek en ontwikkeling van medicijnen komt in handen van de gemeenschap, evenals de productie en prijsbepaling.Het kan niet langer zijn dat het winstprincipe beslist of een medicijn al dan niet beschikbaar wordt.
Als overgangsprogramma kan ons sociaal zekerheidssysteem zoals het in oorsprong was, als basis dienen. Ons huidig systeem is al veel te veel uitgehold om nog dienstig te kunnen zijn.
Ieder kind heeft in zijn jaren van onschuld recht op genegenheid, geborgenheid, tederheid en liefde of tenminste zo zou het moeten zijn.
Over zijn prilste kindsheid wist hij zo goed als niets, toch niet uit eigen herinneringen. Voor hem was het net of hij had zijn eerste zes levensjaren overgeslagen.
Ongeveer tot zijn veertigste had hij deel uitgemaakt van het clubje genaamd de rooms-katholieke kerk. Vandaag begrijpt hij nog niet hoe hij daar al die tijd bij kon blijven. Immers, in de naam van de rooms-katholieke god, jezus en de heilige geest hebben nonnen en pastoors zijn leven grondig verwoest. Misschien kwam het omdat hij gewoon niet wist dat men zich kon laten ont-dopen. De dag dat hij dat te weten kwam heeft hij daar meteen werk van gemaakt. Hij schreef een briefje naar het bisdom en kreeg snel een briefje terug met de vraag om hen te laten weten waar hij gedoopt was. Niemand had hem dat ooit verteld maar op zijn identiteitskaart stond waar hij geboren was en dus veronderstelde hij dat hij daar, in de materniteit van het ziekenhui, ook wel zou gedoopt zijn. Dat was in de tijd dat hij geboren was vaste prik. Een telefoontje naar het ziekenhuis volstond om de bevestiging van zijn vermoeden te krijgen. Hij maakte plaats en datum over aan het bisdom en al snel liet men hem weten dat hij geschrapt was uit de doopregisters. Voor hem was dat een hele bevrijding en meteen wist hij ook waar en wanneer hij gedoopt was.
Al jaren piekert hij zich suf over wat er in die periode toch wel zou kunnen gebeurd zijn maar een antwoord vindt hij niet, hoe diep hij ook in zijn geheugen wroet. Een buurvrouw vertelde hem ooit het volgende:
“Ja, ik weet nog dat jij een heel rustig ventje was toen je een jaar of drie, vier was. Telkens ik bij jullie aan huis kwam zat jij in je houten schommelpaard en daar kon je uren blijven zonder iets van jou te laten horen. Meestal viel je daat gewoon in slaap.”
Een andere buurvrouw, een café-bazin, vertelde hem iets over zijn grootvader. Die herinnerde hij zich nog al was het maar omdat hij hem op tienjarige leeftijd dood op de vloer gevonden heeft.
“De naam van je grootvader was Gustave. Hij was de vader van je moeder en hij woonde bij jullie in. Het was een zeer flinke man die op hoge leeftijd nog te voet naar zijn geboortedorp ging en dat ligt niet meteen naast de deur. Maar soit, voor zover ik weet was jij zijn lievelingskleinkind. Op zondagvoormiddag kwam hij, gekleed in zijn zondags zwart ribfluwelen pak, zijn 'druppelkes' drinken. Jij was altijd bij hem en voor jou kocht hij een stuk chocolade. Ja, je opa was een heel ander en veel beter mens dan je oma of je moeder.”
Vrijdag 7 mei: William Souffreau & Friends in de AB!!!
Al wie de muziek liefheeft en meer bepaald rockmuziek: Neem jullie agenda en noteer in het rood vrijdag 7 mei want dan krijgt WilliamSouffreau, één van de iconen en grondleggers van de vaderlandse rockmuziek een eerbetoon in de AB te Brussel.
50 Jaar, een halve eeuw, is William al actief als muzikant en songschrijver. Hij startte op 14-jarige leeftijd en speelde in een aantal groepjes uit het Aalsterse alvorens met Irish Coffee en het door hem geschreven nummer Masterpiece een hit te scoren. Irish Coffee maakte in het begin van de jaren zeventig één lp en een aantal singles en wordt nog altijd beschouwd als één der beste rockgroepen uit die tijd in Europa. Overigens is die lp nu een felgezocht collectors item.
Na de split van Irish Coffee in 1974 heeft William bepaald niet stilgezeten. Compromisloos en wars van alle hypes heeft hij zich een weg geploegd doorheen het Vlaamse muziekwereldje. Hij speelde in covergroepjes maar evenzeer heeft hij een aantal solo cd's op zijn actief die door de kritiek allemaal gunstig werden ontvangen. Cd's als 'Under A Belgian Moon', 'Time', 'Little Man', 'In My Room' en de uit 2008 stammende 'William Souffreau & The Moonlovers' zijn allemaal meer dan het beluisteren waard.
In 1994 was er ook een reünie van Irish Coffe. Dit leidde tot een fel gesmaakt live-optreden in het nationwide uitgezonden Duitse rockprogramma Rockpalast en een cd van hoog niveau.
Heden ten dage is William Souffreau nog steeds alive and kicking. Hij treedt nog zeer regelmatig op en zijn concerten zijn van een hoog niveau. In het muziek-café Boogie Woogie te Geraardsbergen organiseert hij om de 2 weken The Show op donderdagavond . Naast William zelf, spelen daar ook steeds jonge, beloftevolle artiesten of muzikanten die al een tijdje bezig zijn met muziek van hoge kwaliteit.
En nu staat deze William Souffreau dus op vrijdag 7 mei in de AB in Brussel om zijn 50-jarige carrière te vieren.
Dus : Put your rock 'n' roll shoes on and have a good time!! Tickets via de website van de AB.
Voor ieder mens betekent de dood het einde der tijden en de geboorte het begin van het leven of tenminste zo zou het moeten zijn
De nonnen beleefden duidelijk veel pret aan het spelen met een jongetje van zes jaar. Dat jongetje zag er wel een beetje raar uit. Hij bestond alleen maar uit een hoofd met 2 ogen en dat was het. Het
regende maar daar schenen de nonnen geen last van te hebben. Ze dolden met het hoofd dat het een lieve lust was.
“Heb je pijn op je borst” vroeg de verpleegster van de spoeddienst.
“Neen” antwoordde hij.
“Wat voel je dan?” vroeg zij.
“Angst” antwoordde hij.
Ze gooiden het hoofd tegen de muur, ze gooiden het naar elkaar, het kwam in de plassen terecht, ze trapten er op en ze lachten een wrede lach, een lach zoals nog niemand ooit gehoord had.
“Angst? Welke angst? Angst waarvoor?” vroeg de verpleegster.
“Dat weet ik niet. Ik heb het zo koud.” zei hij.
“Bloeddruk is in orde. Het hart is ok. Niks aan de hand.” sprak ze.
Hij zei niets en staarde in het ijle.
“Ik zal de neurologe oproepen” zei ze.
Het kind was machteloos, volledig overgeleverd aan deze dienaressen van god. Hij was letterlijk en figuurlijk hun speelbal. Het stond doodsangsten uit.
“We hebben niets gevonden, meneer, alles lijkt in orde maar laat voor alle zekerheid maar eens een foto van je hersenen nemen” zei de neurologe.
“Ach ja,” dacht hij, “dat kan er ook nog wel bij” maar hij zei niets.
“Dan mag je nu naar huis” zei ze.
Af en toe kwam iemand kijken wat al dat kabaal op de speelplaats te betekenen had. Toen zij de nonnen bezig zagen haalden zij de schouders op en verdwenen weer, terug naar waar ze mee bezig waren voor ze door het lawaai afgeleid werden. 1
Niemand kwam het kind ter hulp.
Daarna werd de patiënt aan zijn lot overgelaten. De oorzaak hiervan was waarschijnlijk het feit dat hij al voor de vierde keer op spoed belandde met dezelfde verschijnselen. Zijn geloofwaardigheid was volledig weg. Het was er weer zo eentje die dacht dat hij van hyperventilatie zou sterven.
Zonder enige overgang stapte hij op een kasseiweg die schijnbaar zonder einde was. Hij was volwassen. Hij had de handen diep in zijn zakken en het hoofd diep tussen de schouders. Een twintigtal meters achter hem aan liep een hele meute mensen die hem bekogelden met kluiten aarde en stenen. Ze scholden hem uit voor nietsnut, mislukkeling, arrogante klootzaak en nog veel meer van dat fraais. Hij probeerde er geen aandacht aan te schenken maar iedere aardkluit, iedere steen, elk scheldwoord raakte hem tot in het diepste van zijn wezen. De hele lange mars probeerde hij zich te verzetten door er flink de pas in te zetten. Uiteindelijk moest hij dat verzet opgeven en hij liet zich vallen langs de kant van de weg. Nu zag hij de wrede, van haat en woede verwrongen gezichten van zijn achtervolgers. Een non, die hij zich nog herinnerde van het spelletje, maakte zich los uit de menigte. Ze had een groot stenen kruis in de hand. Hij zag haar op zich afkomen en berustte in zijn lot. Ze hief het kruis de hoogte in en krijste: “Moge god u genadig zijn”. Met een harde klap liet zij het kruis op hem neerkomen.
Met een schok kwam hij weer tot zichzelf en stelde vast dat hij in de auto zat. Zijn vriendin zat achter het stuur en bekeek hem zorgelijk. Hij probeerde zich te herinneren wat er gebeurd was. Was het een droom? Een hallucinatie?
Hij keek zijn vriendin aan en vroeg: “Heb ik geantwoord op de vragen die ze mij op spoed geseld hebben?”
Ze knikte van ja en hij vroeg vervolgens of hij de juiste antwoorden gegeven had en weer knikte hij van ja. Vervolgens vertelde hij haar wat hij gezien had. Ze reageerde niet maar keek hem veelbetekenend aan. Hij begreep waar deze blik op sloeg en besefte dat het de hoogste tijd was om zijn demonen te verdrijven.
