Ik ben Camiel
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 14/06/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, politiek, schrijven, litteratuur, toneel, kletsen, de tijd nemen....
Het leven is veel te kort om te kniezen en te treuren en ook na 50 valt er nog heel wat te beleven en te ontdekken
Hasta la victoria siempre!
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Een dwarse en muzikale kijk op het leven
Het leven wordt pas mooi na 50 want niets moet nog en alles mag!
16-05-2010
Mijn Top-900 van de Sixties (Nr. 61 t/m nr. 80)
61. I'd Rather Go Blind - Chicken Shack /1968 62. All Along The Watchtower - Jimi Hendrix /1968 63. Suzy Q. (Part I) - Creedence Clearwater Revival /1968 64. Wouldn't It Be Nice - The Beach Boys /1966 65. Two Sisters - The Kinks /1967 66. Subterranean Homesick Blues - Bob Dylan /1965 67. A Change Is Gonna Come - Sam Cooke /1964 68. Most Likely You Go Your Way And I'll Go Mine - Bob Dylan /1966 69. Respect - Aretha Franklin /1967 70. Proud Mary - Creedence Clearwater Revival /1969 71. My Back Pages - The Byrds /1967 72. Come Together - The Beatles /1969 73. Oh, Pretty Woman - Roy Orbison /1964 74. You Don't Own Me - Dusty Springfield /1964 75. Verdronken Vlinder - Boudewijn de Groot /1966 76. Girl - The Beatles /1965 77. A Hard Day's Night - The Beatles /1964 78. Hello Goodbye - The Beatles /1967 79. Waterloo Sunset - The Kinks /1967 80. Le Moribond - Jacques Brel /1962
41. The Times They Are A-Changin' - Bob Dylan /1963 42. Goin' Back - The Byrds /1968 43. Expecting To Fly - Buffalo Springfield /1967 44. Arnold Layne - Pink Floyd /1967 45. You've Got To Hide Your Love Away - The Beatles /1965 46. Gloria - Them /1964 47. Pictures Of Lily - The Who /1967 48. Morning Dew - Episode Six /1967 49. Best Of Both Worlds - Scott Walker /1968 50. Blues Run the Game - Jackson C. Frank /1965 51. Anna (Go To Him) - Arthur Alexander /1962 52. Norwegian Wood (This Bird Has Flown) - The Beatles /1965 53. See Emily Play - Pink Floyd /1967 54. Tell It Like It Is - Aaron Neville /1966 55. Catch the Wind - Donovan /1965 56. You better move on - Arthur Alexander /1961 57. Everyone's Gone to the Moon - Jonathan King /1965 58. Cathy's Clown - The Everly Brothers /1960 59. Hello Stranger - Barbara Lewis /1963 60. The Fool On The Hill - The Beatles /1967
Mijn missie op planeet Aarde zit er bijna op en geloof me, ik zal blij zijn als ik over een paar dagen weer naar mijn eigen Galactica Interstellar kan. De Aarde en de Aardbewoners genaamd Mensen hebben mij niets anders gegeven dan ergernis. En ja, er is ook nog een andere reden waarom ik hier zo snel mogelijk weg wil. Deze planeet heeft niet lang meer te gaan. Het is niet te geloven hoe hard de bewoners hier hun best doen om zichzelf en hun planeet te vernietigen.
Ja, kijk, het zit zo. Nadat de wetenschappers van onze planeet ontdekt hadden dat er op de planeet Aarde, die ongeveer 3 miljard lichtjaren van Galactica Interstellar verwijderd ligt, leven is dat in zekere mate met het onze te vergelijken is, besloot de Algemene Raad van onze planeet een verkenner naar planeet Aarde te sturen om uit te vissen of het mogelijk zou zijn een soort samenwerkingsovereenkomst te sluiten met die wezens. In mensentermen moest mijn missie 60 jaren in beslag nemen. Voor mij betekent dat in mensentaal slechts 6 maanden want wij hebben een heel ander besef van tijd dan jullie hier. Maar nu heeft onze Algemene Planetaire Raad beslist mij vervroegd terug te roepen omdat mijn tussentijdse rapporten weinig of geen elementen bevatten die een eventuele samenwerking mogelijk zouden maken. Zoals gezegd, ik ben er niet rouwig om.
De tijd die ik hier doorbracht was de ellendigste uit mijn al lange bestaan en ik zal de Raad dan ook adviseren om nooit meer een dergelijke missie uit te zenden. Zo stelde ik bijvoorbeeld vast dat Mensenwezens niet in staat zijn samen te leven zonder mekaar op tijd en stond de kop in te slaan. Ze hebben hier iets dat ze wapens noemen en dat bij ons totaal onbekend is. Die tuigen gebruiken ze dan om mekaar te vernietigen alsof het een spelletje is. Net zoals wij hebben mensenwezens licht, zuurstof en water nodig om te kunnen overleven. Ze weten dat maar toch slagen ze er in om de materialen en de omgeving waaruit die stoffen voortkomen te vernietigen.
Ze planten zich hier ook voort zonder stil te staan bij de gevolgen van die ongebreidelde voortplanting. Ik heb ontdekt dat de reden hiervoor is dat een kleine minderheid van de Mensenwezens altijd maar weer ondergeschikte Mensen nodig heeft om voor hen te werken. Voor iemand als ik is dat onbegrijpelijk want op onze planeet kennen wij dat niet. Bij ons wordt ook gewerkt maar als er genoeg is voor iedereen dan wordt er gestopt met werken en houden wij ons bezig met dingen die echt belangrijk zijn. Hier, op planeet Aarde, doet zich het omgekeerde voor. De overgrote meerderheid van de Mensenwezens werken altijd maar meer, langer en harder en het rare is dat de meesten steeds armer worden en geen tijd hebben voor wat dan ook, ook niet voor de nakomelingen die ze zelf gemaakt hebben. Dus laten zij het besturen van de planeet over aan een kleine groep al dan niet verkozen Mensen. En die beloven dan eerst van alles en nog wat en eens zij verkozen zijn doen zij enkel nog wat die minderheid van rijken wil wat ze doen. Het rare is dat die grote meerderheid van arme Mensenwezens dat allemaal slikt en zich 's avonds na het werk in een soort stoel ploft en naar een schermpje zit te staren waar allerlei andere Mensenwezens de meest debiele dingen opvoeren en daar wordt dan hard om gelachen. Op onze planeet Galactica Interstellar is politiek heel erg belangrijk op alle vlakken maar hier is politiek een vies begrip blijkbaar.
Op deze planeet verplaatsen de Mensenwezens zich met iets dat men hier een auto noemt, een metalen karkas dat ze op vier wielen zetten. Meestal zitten ze daar dan alleen in en er zijn er zoveel dat ze meestal met z'n allen stilstaan wat dan weer zorgt voor veel ergernis en stress. Bovendien verbruiken die dingen heel veel energie en stoten zij veel vuiligheid in de lucht.
Enfin, ik heb al een heleboel beelden naar Galactica Interstellar gestuurd en onze inwoners vielen telkens van de ene verbazing in de andere. Het woord 'oorlog' bijvoorbeeld is bij ons totaal onbekend net zoals het woord 'god' of 'godsdienst'. Een 'god' is iets dat niet bestaat maar waarvan Mensenwezens denken dat het bestaat en ze vereren die dan in een 'godsdienst'. Ze hebben dan allerlei rituelen zoals 'doopsel', 'eerste communie', 'vormsel'...allemaal dingen die wij niet kennen. Volgens mij komt dat omdat Mensenwezens een houvast nodig hebben en dat krijgen ze aangeboden met die 'godsdienst' zodat ze zelf niet meer moeten nadenken.
Op de planeet Aarde zijn er ook al grote gebieden waar geen water meer is. Op andere plaatsen sterven Mensenwezens omdat er geen voedsel is en op nog andere plaatsen is het water zo vuil dat het niet kan gebruikt worden.
Jullie begrijpen dus dat ik uitkijk naar de dag dat ik terug mag komen naar mijn geliefde planeet en naar alle mooie dingen die ik zo mis. Het is hier genoeg geweest. Deze planeet is reddeloos verloren en verdient het niet om door ons geholpen te worden. Laat de Mensenwezens rustig verder doen met zichzelf om zeep te helpen: Het Universum zal er niet om treuren.
21. Four Women - Nina Simone /1966 22. Guitar Man - Jerry Reed /1967 23. In Dreams - Roy Orbison /1963 24. La Montagne - Jean Ferrat /1964 25. Sittin' on the Dock of the Bay - Otis Redding /1968 26. It's A Man's World - James Brown /1966 27. Madame George - Van Morrison /1968 28. Strawberry Fields Forever - The Beatles /1967 29. Les bourgeois - Jacques Brel /1962 30. Windmills Of Your Mind - Dusty Springfield /1969 31. I Want You - Bob Dylan /1966 32. Mr. Bojangles - Jerry Jeff Walker /1969 33. You don't care - Arthur Alexander /1965 34. So Long, Marianne - Leonard Cohen /1967 35. My Generation - The Who /1965 36. I'd Rather Go Blind - Etta James /1968 37. Brown Eyed Girl - Van Morrison /1967 38. Just Like A Woman - Bob Dylan /1966 39. La Chanson De Jacky - Jacques Brel /1966 40. Whole Lotta Love - Led Zeppelin /1969
1. A Day In The Life - The Beatles /1967 2. Like A Rolling Stone - Bob Dylan /1965 3. God Only Knows - The Beach Boys /1966 4. Sympathy For The Devil - The Rolling Stones /1968 5. Shangri- La - The Kinks /1969 6. Masters Of War - Bob Dylan /1963 7. Sunday Morning - The Velvet Underground /1966 8. The Verger - The Pebbles /1968 9. La Chanson Des Vieux Amants - Jacques Brel /1967 10. Non Je Ne Regrette Rien - Edith Piaf /1960 11. Where Do You Go To My Lovely - Peter Sarstedt /1969 12. Penny Lane - The Beatles /1967 13. Testament - Boudewijn de Groot /1966 14. Walk On The Water - Creedence Clearwater Revival /1968 15. Bang Bang (My Baby Shot Me Down) - Nancy Sinatra /1967 16. Tell Me - The Rolling Stones /1964 17. Jackie - Scott Walker /1968 18. Visions Of Johanna - Bob Dylan /1966 19. Gimme Shelter - The Rolling Stones /1969 20. In My Life - The Beatles /1965
Hieronder enkele citaten uit het uitmuntende boek 'Gebakkenlucht' van Nick Davies, de topjournalist die de leugens, verdraaiingen en propaganda in de wereldwijde media ontmaskerd heeft. Ik voeg geen enkele persoonlijke commentaar toe omdat de citaten voor zichzelf spreken:
"In het boek It's the Media Stupid van John Nichols en Robert McChesney staat een ijzersterke passage, waarin de schrijvers stilstaan bij de gevolgen van de gecommercialiseerde media voor onze cultuur: 'Dit is een generatie die onder druk gezet wordt door de media waar ze gebruik van maakt om schaamteloos materialistisch te zijn, egoïstisch, gedepolitiseerd en niet sociaal ingesteld. Voor zover die waarden voor de democratie als problematisch worden gezien, dienen we ons allen zorgen te maken. Het commerciële mediasysteem is de ideologische hoeksteen van de globaliserende markteconomie(...)Het soort politieke cultuur dat gepaard gaat met de opkomst van het mediasysteem als bedrijf, gaat wereldwijd steeds meer lijken op dat van de Verenigde Staten: in plaats van het kennisdebat en politieke partijen die het hele spectrum van meningen vertegenwoordigen, komen inhoudsloze journalistiek en verkiezingen die worden gedomineerd door public relations, het grote geld, imbeciele politieke reclame en slechts beperkte discussies over concrete kwesties. Het is een wereld waar de markt en commerciële motieven de idee van democratie en bestuurscultuur onder de voet lopen, een wereld waar depolitisering woekert en waar de kleine groep rijken steeds minder vaak door de politiek ter verantwoording wordt geroepen.'
Joseph Pulitzer zei lang geleden al: 'Een cynische, geldbeluste, demagogische, corrupte pers zal te zijner tijd een bevolking kweken die net zo verachtelijk is als zijzelf.' Waarschijnlijk had hij gelijk."
Het is maandag 14 juni 2060 en een aangenaam briesje komt van over zee het binneland in en strijkt zachtjes langsheen de grijze haren van de oude man in de schommelstoel. Die oude man is Enrico Guardiola, beter bekend als Rico.
Rico nam niet deel aan de feestelijkheden die overal ter wereld dit weekend doorgingen. Er viel inderdaad wel wat te vieren: Vandaag, dag op dag vijftig jaar geleden, werd het kapitalistisch systeem omvergegooid en vervangen door een socialistische, vrije, democratische wereld. De dag van de revolutie zelf was zo goed als zonder bloedvergieten verlopen. Er waren enkel hier en daar wat onbetekenende schermutselingen geweest met wereldwijd slechts een honderdtal doden. De revolutie was grotendeels via electronische weg verlopen. Maar de tien jaren voorafgaand aan 14 juni 2010 waren keihard geweest, vooral dan voor de enkele honderden mannen en vrouwen die in het grootste geheim aan hun plan voor een wereldrevolutie moesten bouwen.
Samen met zijn levensgezellin Monica was Rico één van de drijvende krachten geweest achter de revolutie. Het idee om het kapitalisme omver te werpen via het internet kwam van hem. Hij was ook de verantwoordelijke geweest voor de propaganda wereldwijd en samen met negen geestesgenoten had hij een emocratisch, socialistisch programma opgesteld. Dat programma was ontstaan in het prille begin van het jaar 2000 en zou in de loop van de komende tien jaren heel wat wijzigingen ondergaan maar de kerngedachte van vrijheid, democratie en socialisme bleef behouden.
En nu werd dus vijftig jaar wereldrevolutie gevierd en eigenlijk zou Rico zowat overal ter wereld tegelijkertijd moeten zijn want het volk wou hem horen en zien als één van de nog levende helden van 2010. Het is waar, zoveel bleven er niet meer over. De meesten waren er niet meer maar Rico was met zijn twintig jaar in 2010 één van de jongste van de groep. Zelfs zijn geliefde Monica maakte deze dag niet meer mee. Zij was 6 jaar terug aan een hersentrombose overleden.
Maar Rico vond het goed zoals het was. Hij was nu 80 en was aan rust toe. Zijn taak zat er op, jaren geleden had hij zich al terug getrokken uit de actieve politiek. Occasioneel werd hem wel nog eens om advies gevraagd maar dat was het wel zo een beetje. Dit betekent natuurlijk niet dat hij de evolutie niet op de voet volgde. Bij alles wat gebeurde voelde hij zich nog in hoge mate betrokken.
En wat hij zag en hoorde beviel hem in hoge mate dus was het nu tijd om terug te kijken en dat was wat hij vandaag deed, ver van het feestgedruis.
We zijn nu bijna één maand na de Dag van het Socialisme en de euforie is enigszins weggeëbd maar het goede gevoel van een vernieuwde belangstelling voor het socialisme blijft wel hangen.
Zonder daarom in defaitisme te vervallen wil ik toch enkele bedenkingen formuleren en de nodige kanttekeningen plaatsen.
Kapitalisme in verval maar niet in doodstrijd.
Omdat het wereldoverheersende kapitalisme in een zeer diepe systeemcrisis verkeert besluiten sommigen, ietwat voorbarig, dat dit kapitalisme begonnen is aan zijn definitieve doodstrijd. Niets is minder waar. Wat we wel zien is dat het systeem zich geleidelijk aan herstelt van de zware klappen die het gekregen heeft. Zoals altijd gebeurt dit ten koste van honderden miljoenen mensen overal ter werel. Daarbij hebben de kapitalisten bijna alle middelen ingezet. Ze maken ten volle gebruik van de neo-liberale regeringen die het bijna over al voor het zeggen hebben. Bovendien hebben zij al enige jaren de reusachtige Aziatische markt ontdekt en hierin speelt het 'communistische' China een voortrekkersrol. Het nog altijd totalitaire, Chinese regime heeft de deur wagenwijd open gezet voor het wildste kapitalisme.
Ook Afrika wordt, voor zover dit nog mogelijk is, verder leeggezogen. Alleen is dat continent op sterven na dood en valt er niet zo heel veel meer te rapen. De miljoenen doden die er vallen in Oost-Congo en elders op het continent zal hen een zorg wezen.
In Zuid-Amerika is de CIA al begonnen met de voorbereiding van de liquidatie van de linkse Venezolaanse en Boliviaanse regeringen. De evolutie in andere Zuid-Amerikaanse landen wordt in Washington met argusogen gevolgd.
In Europa nemen de bedrijfswinsten een hoge vlucht maar toch gaan de kapitalisten rustig verder met hun herstructureringen. Elke dag wordt het aantal werklozen groter. Bovendien worden landen die de kapitalistische 'logica' overtreden zwaar getroffen. Uiteraard niet de rijken maar de grote massa wordt daarbij zwaar gestraft. Kijk maar naar wat er in Griekenland gebeurt en binnenkort misschien ook in Portugal. Ook bij ons gaan de herstructureringen rustig hun gang en economen verwachten nog zeker tot 2012 een toename van die werkloosheid.
Nog steeds geen anti-kapitalistisch alternatief.
Hoe is dit alles mogelijk? Het antwoord is eenvoudig: Het kapitalisme stuit nergens op serieus georganiseerd verzet. Nog altijd is links niet bekomen van de kater na de val van de Muur. Ondertussen hebben de kapitalisten wel alle middelen in handen om hun systeem overeind te houden. IMF, Wereldbank, de NAVO, de EU, de OESO, de VN...het militair-industrieel complex, de gecommercialiseerde massa-media, regeringen overal ter wereld...et j'en passe. Dit zijn allemaal instrumenten die zij naar goeddunken kunnen inzetten.
Bovendien kan het kapitalisme ook rekenen op de volledige steun van de sociaal-democratie die zijn socialistisch verleden al jaren geleden afgeworpen en verloochend heeft. Ook de groene partijen overal in Europa stappen gretig mee op met de kapitalisten belust als ze zijn op regeringsdeelname.
Daartegenover staat een wereldwijd verdeeld links dat over steeds minder middelen beschikt. Als er al verzet komt dan is het zeer fragmentair en meestal ook ondoordacht. Als er al een democratisch, socialistisch, anti-kapitalistisch alternatief is dan wordt dit niet gehoord.
Kijken we weer eens naar ons eigen land. De Dag van het Socialisme was hoopgevend en wees er op dat het mogelijk moet zijn om een brede linkse beweging te bouwen. Maar dan moet er wel aansluiting gevonden worden met werklozen, armen, allochtonen, vrouwen, jongeren en de christelijke arbeidersbeweging. Bovendien hebben wij de mond vol over solidariteit maar wij doen net of Brussel en Wallonië bestaan niet. Het minste dat we hadden kunnen verwachten was dat er op de dag zelf delegaties uit Brussel en Wallonië aanwezig waren.
Dan is er ook nog de kwestie van de politieke vertegenwoordiging. Ik vrees een beetje dat de PVDA+ die rol zal claimen. Op zich zou dit natuurlijk wel kunnen maar dan op voorwaarde dat die partij zich volledig zuivert van zijn stalinistisch verleden en het democratisch centralisme niet langer beschouwt als alleenzaligmakend.
De rangen sluiten.
Toch oogt de toekomst niet zo somber. Op voorwaarde dat de rangen gesloten worden en dat wij naar buiten komen met duidelijke anti-kapitalistische eisen die door een brede linkse beweging geschraagd worden, is het mogelijk om het allesvernietigende kapitalisme te lijf te gaan.
...er sedert de jaren tachtig van de vorige eeuw een sterke toename van de armoede is. In 2002 leefde 80% van de wereldbevolking onder de armoedegrens en had 1% van de bevolking een inkomen dat even groot was als dat van 57% van de bevolking samen. De wereldwijde consumptie van goederen verdubbelde in twee decennia en de 15 rijkste mensen ter wereld vergaarden meer rijkdom dan heel Afrika ten zuiden van de Sahara samen en daalde het gemiddelde inkomen van mensen in 70 van de 100 armste landen. Op grond van deze cijfers schatten de VN dat meer dan één miljard mensen 'zelfs hun meest elementaire behoeften niet kunnen bevredigen'. Deze cijfers en feiten komen niet van één of andere linkse organisatie maar van Branko Milanovic, een econoom van de Wereldbank, niet bepaald een socialistisch bastion. Vergeleken met 2002 is de toestand er nu zeker niet op verbeterd.
...er een enorme uitbreiding is van geheime buitenlandse belastingparadijzen. In 2003 ontdoken Britse bedrijven op die manier ongeveer 28 miljard euro aan belastingen. De OESO schatte dat 60% van de wereldhandel bestond uit transacties binnen multinationals die hun winst doorschoven naar dochterondernemingen in belastingvrije landen.
...er in de ontwikkelde landen een sterke toename van de ongelijkheid is. Volgens professor Loic Wacquant van de universiteit van California verdween 95% van de 1100 miljard dollar die de Amerikaanse economie tussen 1979 en 1999 extra produceerde in de zakken van slechts 5% van de bevolking. In de UK leefde in 1979 7% van de kinderen onder de armoedegrens, in 1997 was dat al 30%.
Allemaal onthutsende feiten en er zijn er nog veel meer.
Vrijdagavond 2 april 21u30 in Ontmoetingscentrum De Brug te Aalst. Zijn Gene Vincent, Buddy Holly, Carl Perkins of nog Bo Diddley uit de doden verrezen? Het zou kunnen want in deze Paastijd gebeuren wel meer mirakels. Maar bij nader inzien, neen, niemand van die gasten is uit de doden opgestaan maar hun muziek wordt wel tot leven gebracht door de Rockabilly Rhythm Review onder aanvoering van een, alweer, briljante William Souffreau.
Een boel klassiekers uit het gouden tijdperk van de rock 'n' roll passeerden de revue. De muziek uit de tweede helft van de fifties en de eerste helft van de sixties van de vorige eeuw deed ons eventjes vergeten dat wij wel degelijk in 2010 leven en dat buiten de economische crisis ongenadig toeslaat.
The Rockabilly Rhythm Review waren gisterenavond de twee jonge honden Eric Le Clerq en Kris van der Cammen samen met één van de rockpioniers in dit land, William Souffreau. En die gasten hadden er zin en plezier in. Het was rocken van begin tot eind met enkel in het tweede deel van de set één enkel rustpunt maar daar stond dan tegenover dat de jongens een schitterende Bo Diddley en een al even briljant Born On The Bayou neerzetten. In een lang uitgesponnen Bo Diddley wist Souffreau alweer verrassend uit de hoek te komen door zijn gitaar te laten janken als een wolf en bij Born On The Bayou zou John Fogerty himself goedkeurend geknikt hebben vanuit zijn frituur.
Wie een avondje fun en dansplezier wil moet bij deze jongens zijn.
...er in de Derde Wereld dagelijks tienduizenden kinderen sterven aan ziektes die veroorzaakt worden door armoede.
...er in Afrika ook dit jaar weer miljoenen mensen de hongerdood zullen sterven.
...in de VS één kind op acht ondervoed is.
...in de EU één zevende van de totale bevolking arm is.
...in België 20% van de mensen in bestaansonzekerheid leeft.
...omdat vrouwen wereldwijd twee derden van de arbeidsuren presteren en ze instaan voor bijna de helft van de totale voedselproductie maar toch ontvangen ze maar 10% van alle inkomsten en bezitten ze maar 1% van alle goederen.
Dit zijn slechts enkele redenen, we kunnen de lijst nog veel langer maken.
Matthias Lievens*: Socialisme en Democratie in de 21ste Eeuw.
'Socialisme en Democratie in de 21ste Eeuw' van Matthias Lievens was tijdens de 'Dag van het Socialisme' in de Gentse Vooruit één van de best verkopende werken. Maar was dit inhoudelijk ook terecht? Verkoopt de auteur ons geen oude wijn in nieuwe zakken? Een proeve tot recensie.
De eerste paragraaf van de Epiloog van het boek vat heel goed samen waar het in het socialisme om te doen is daarom citeer ik deze zinnen hier integraal:
"Het doel van de socialistische democratie is ambitieus en bescheiden tegelijk. Het gaat er niet om een soort utopie te realiseren, waarin alle problemen, conflicten en bronnen van ongenoegen verdwenen zijn. Het gaat er wel om de democratische instrumenten te voorzien om een aantal grote, structurele problemen zoals uitbuiting, imperialisme, ecologische destructie, vrouwenonderdrukking, achterstelling van minderheden en heteroseksisme aan te kaarten en aan te pakken."
De huidige crisis van het kapitalistisch systeem is niet uit de lucht komen vallen. Het begin ervan situeert zich begin van de zeventiger jaren van de vorige eeuw. Af en toe kwam er een opflakkering maar de dalen werden steeds talrijker en gingen dieper om uit te monden in de crisis die wij nu kennen. Het is ook niet de eerste diepe systeemcrisis en telkens zijn de kapitalisten er in geslaagd om weer uit het dal te kruipen ook in tijden dat er belangrijke tegenmacht was. Ik schrijf dit omdat sommige anti-kapitalisten de indruk hebben dat het einde van het kapitalisme is ingezet. Zij dwalen en dit boek bezondigt zich niet aan dergelijke uitspraken.
Het boek is eigenlijk een variant op fameuze 'Socialisme of Barbarij' van Marx. Lievens legt haarfijn uit hoe enkel een socialistische democratie de planeet kan redden van een totale ondergang. Daarbij schuwt hij het niet om sommige heilige huisjes van het marxisme, zoals de rol van dè partij of nog de éénpartijstaat... met de grond gelijk te maken zonder daarom het marxisme te verraden. Hij maakt ook duidelijk dat er ook binnen een socialistische wereld nog conflicten zullen zijn zoals bv. de vrouwenstrijd, de strijd van holebi's en van minderheden tegen discriminatie enz. Daarom kan het socialisme niet anders zijn dan democratisch want enkel binnen een vrije, democratische, socialistische wereld kunnen dat soort conflicten opgelost worden omdat iedereen min of meer op voet van gelijkheid staat.
Natuurlijk onderstreept de auteur ook het belang van de economische democratie en van de arbeidersstrijd maar hij ziet die arbeidersstrijd niet langer als de enige weg die tot een socialistische wereld kan leiden. Hij stelt, terecht, ook dat de verbinding moet gemaakt worden tussen de strijd tegen de klimaatverandering en de arbeidersstrijd. Daar laat Lievens echter een kans liggen. Bij een grote groep mensen groeit hand over hand het bewustzijn dat het zo niet verder kan en dat de planeet naar de verdoemenis aan het gaan is. Daar ligt een kans om de verpletterende verantwoordelijkheid van de kapitalisten ook op dat vlak duidelijk te maken en er strijd rond te voeren.
Mijn belangrijkste kritiek op het boek is echter dat de auteur het niet of nauwelijks heeft over het reusachtige militaire apparaat dat volledig ter beschikking staat van het systeem. Dat heeft het verleden overduidelijk bewezen en dat zal ook nu weer gebeuren op het moment dat landen zoals bv Venezuela en Bolivië de belangen van de kapitalisten echt zullen gaan bedreigen. Zelfs al zijn de kapitalisten in aantal slechts een kleine minderheid, zij hebben wel alle instrumenten in handen om massabewegingen neer te slaan.
Voor de rest echter niets dan lof voor dit boek. Het levert een essentiële bijdrage aan het debat om links weer aan zet te brengen. Een aanrader voor iedereen die begaan is met een democratisch socialisme.
'Socialisme en Democratie in de 21ste Eeuw' is uitgegeven door Socialisme 21 (www.socialisme21.be).
*Matthias Lievens schreef eerder 'Het neoliberaal bedrog' (2005) en samen met David Dessers 'Gebroken Vitrines' (2009).
Het is al een poosje geleden dat we nog iets gehoord hebben van de vrienden Jef en Frans maar geen nood, ze zijn terug van nooit weg geweest. Nog altijd zitten ze iedere woensdagnamiddag aan hun vast tafeltje in Café Den Anker waar Louis nog altijd de waard is en waar de vrienden hun commentaar geven op vanalles en nog wat.
Frans: Dag Louis, is de Jef er nog niet,neen? Enfin, hij zal wel gaan komen. Geef al maar twee pintjes. Aha, kijk daar komt hij binnen.
Jef: Dag Frans, alles goed? Ik zie dat ge al besteld hebt, dat is heel goed want ik heb dorst.
Frans: Awel Jef, ge weet toch nog dat we hier al veel zitten zeuren en zagen hebben over het feit dat er geen socialisten meer zijn hé?
Jef: Ja Frans, dat weet ik maar al te goed. En wat is er? Zijn de socialisten verrezen?
Frans: Zeker Jef, zeker. In de Vooruit in Gent is er een dag van het socialisme geweest en ik ben daar maar eens naartoe geweest. Ik had niet veel volk verwacht en ik peinsde ook dat de intellectuelen en de mannen van den AMADA, allé de PVDA+ heet dat tegenwoordig, dat in handen zouden pakken. Maar ik ben nogal verschoten, jong. D'er waren bijkans 800 mensen en niks intellectueel gedoe. En er waren werkgroepen waar dat iedereen zijn zegsken kon doen. En een ambiance dat er was. We hebben zelfs uit volle borst de Internationale gezongen. Allé, om dat nog eens te zien, dat deed mij deugd.
Jef: Allé Frans, waarom hebde gij mij niet gezegd? Ik zou wel meegeweest hebben, hé!
Frans: Just omdat ik er niks van verwachtte en nu heb ik er natuurlijk spijt van dat gij er niet bij waart.
Jef: Ja, dat zal wel. Maar goed en wel, we weten nu dat er nog veel socialisten zijn en dat er goed geklapt is. Maar hoe gaat dat nu verder gaan?
Frans: Da's de grote vraag, hé. Ik hoop dat ze niet te lang wachten om weer iets te doen want ge weet toch dat ze zeggen dat ge het ijzer moet smeden terwijl het heet is hé?
Jef: Daar gaan we nog enen op drinken want dat doet mij deugd om dat te horen. Louis, nog twee pintjes. En wat peinsde van den Opel in Antwerpen, Frans.
Frans: Eerlijk mijn gedacht? Ik peins dat dat daar op zijn laatste benen loopt. Ze gaan nu proberen om een overnemer te vinden. Misschien lukt dat maar al die jobs houden? Dat vrees ik van niet. Ge kent die kapitalisten toch hé?
Jef: Frans, ik peins hetzelfde en weet ge wat: Volgens mij hebben de syndicaten d'er mee schuld aan. Echte actie stellen ze altijd maar uit en ze werken samen met de regering, met Europa en wie en wat weet ik nog allemaal. Ge weet toch op voorhand dat dat niet werkt, hé. Kijkt eens naar wat er bij de Stella in Leuven gebeurd is en bij den Bayer in Antwerpen. Daar hebben ze wel gestaakt en gevochten hé, en met resultaat.
Frans: Zo is dat Jef. Maar kom, we gaan niet beginnen zagen hé. We gaan er nog enen drinken op de socialisten van de toekomst. Santé!
