Ik ben Storms Cecilia, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cilleke.
Ik ben een vrouw en woon in Duffel (Belgiê) en mijn beroep is geen.
Ik ben geboren op 20/06/1957 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Handwerk,lezen.
ik ben invaliede er is veel dat ik niet meer kan sinds de laatste vier jaar daarom ben ik aan deze blog begonnen om een beetje kwijt teraken een foto heb ik nog niet daar ik nog niet zolang een laptop heb.
Mijn hondje Prutske is nu drie weken al bij mij, het is een kleine deugniet maar wel lief. Hij speelt heel graag met kleine knuffels en ook met balletjes. Hij is al goed bekomen en leert redelijk goed wat mag en niet mag. Maar ik moet wel zeggen hij is mijn derde hondje,maar hij is de hevigste van de drie. Alle weken komt mijn poetsvrouw, en die kent hij al goed en dan word hij even door haar geknuffeld. En dan is meneer tevreden! IK hou veel van hem,maar kan er ook wel eens kwaad op zijn. Maar ik ben vlug vergeten waarom ik kwaad was!
Het is weer zover vannacht gaat het zomeruur weer van start!Ja beste mensen,het is dan een uurtje minder slapen.Ik weet niet hoe jullie je daar bij voelen,ik mis dat uurtje wel maar het went na een tijdje wel.Dus mensen niet vergeten,uw uurwerk een uurtje naar voor teschuiven!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Want zomertijd begind!
Lieve kleine hond, lieve kleine Pruts.Vandaag word je negen maanden oud!Wat gaat de tijd toch snel voorbij,het is alsof je nog maar pas bij me bent.Maar dat is ook al zeven maand!Mijn lief klein hondje ,ik hou van U!Uw bazinneke Cilleke
Het zijn weer moeilijke dagen,de maand april is in zicht.Maar eerst komt Pasen nog,en die valt juist op de verjaardag van ons moe.Ik hoop dat het weer het toe laat om een bloempje tebrengen die dag,maar al is het lente het is nog altijd winter weer.Vergeten doe ik het niet!Want jullie zitten deze dagen weer tevroeten in mijn hooft, ik kan die periode's niet vergeten de laatste dagen van jullie leven.Ik hoop dat er mij zondag iemand vraagd om tekomen met Pasen.Maar dat zal niet!Want vanaf je overleden bent,heb ik al ieder jaar alleen geweest met Pasen.Daarna komen dan de moeilijke dagen,dat jij vocht voor jou leven.Je wist niet dat dat vechten niet meer hielp,en dat de strijd gestreden was.Jou ziekte maakte er snel een einde aan,alzheimer-dementie won de strijd van jou.Op 15 april is het nu 5 jaar dat je naar ons moedertje ging,5 jaar dat ik alleen hier woon met ons Mieke(hondje).Ik geraak het niet gewoon!Ik zie bijna niemand meer soms wipt ons Paula eens binnen.Er kan onverwacht een van jullie kleinkinderen aan de deur staan,met hun kinderen maar dat zijn ook altijd dezelfde.En de laatste maanden gaat het mij niet zo goed,ik mis jullie zo hard naar Greti kan ik niet bellen want zij is er ook niet meer.En nu zie ik alles terug voor mij,hoe je van zo'n sterke beer naar zo'n aftakelde man ging met nog maar vel overbeen.Hoe ik je hielp op de middag met je eten en drinken,ik was bij je van in de vroege voormiddag tot in de late namiddag.Altijd zat ik daar alleen,en alle dagen was ik een stuk van jou kwijt.Je was mijn vader toch ook niet,maar ik leerde met jouw ziekte leven?En begon van jou te houden zoals je was!Lief vadertje ik heb het toen als je nog leefde misschien teweinig gezegt"IK HOU VAN JOU".Maar ja we hadden het zelfde karakter,en we botsten nog al vaak met elkaar.Maar ik zeg het je nogmaals"VADERTJE IK HOU VAN JOU!"
Mijn hondje Mieke is naar de kapper,om de 2 à 3 maand laat ik haar wassen en haar knippen.En dan is ze weer mooi wit!En zeker als ze jarig is geweest mag ze naar de kapper.En gisteren is ons Mieke 11 jaar geworden,ze word oud mijn klein meisje ze mag nog wat jaartjes er bij doen.Mijn poetsvrouw was door het dolle heen!Het was als maar verjaard ons Mieke,maar dan krijg je straks een stukje vlees van mij meer.Ik antwoorde al zie dat ze niet omploft,want het zijn al veel stukjes vlees dat ze meer krijgt.En dus is zij van daag naar de kapper!Haar kapster Martine komt haar 'smorgens halen,dan moet ik haar alleen maar gaan halen dat is voor mij beter.Daar het voor mij niet eenvoudig is zo dikwijls heen en weer tegaan.Want stappen gaat niet zo best na al die rugoperatie's,ik heb het er al moeilijk mee om haar na 10u. tegaan halen.Ik zou liever met de fiets rijden maar het is zo koud, om ons Mieke in haar mandje tezetten want ze heeft het al zo vlug op haar luchtwegen.Daarom ga ik maar tevoet,want heb het zelf maar eens op uw luchtwegen.Nu zit ik hier alleen,zonder ons Mieke!Ik loop dan verloren in mijn huis,en als ik recht sta van mijn stoel,kijk ik eerst of ze niet aan mijn voeten licht.Want dat is haar plaats,aan mijn voeten of op mijn voeten.Ik zal nooit koude voeten hebben,alleen nu een beetje!Zij is nu weg van 7u30 en ik mag haar gaan halen na 10u.Dat zijn voor mij lange uren,ik voel mij verloren als ze weg is.En dan heeft mijn gebuur haar zien weg gaan,en dan wil zij dat ik straks met haar kom om laten tezien hoe mooi ze is.Dan zeg ik Rosa kom jij eens tot bij ons,maar dat doet ze niet en ze weet als ik met Mieke thuis kom moet ik gaan liggen.Als ik haar straks ga halen,is het weer liefde op het eerste gezicht.Maar de liefde voor Martine is dan voorbij!Zo dan is ze weer helemaal in orde en dan komt ze thuis.En dan begint het pas!Dan begint Mieke te draaien op haar rug,met haar sneut over de mat te draaien op de mat.Dan zeg ik:"Mieke ge komt jiust van de kapper je bent toch geen koket teefje".Dan kijk ze mij eens aan,met een sneut van allee wat zegd gij nu.En dan doet madam gewoon verder!Zo gaat dat elke keer weer,als Mieke naar de kapper heeft geweest.Laat me maar doen ik ben weer thuis,en maar rollen en rollen van de ene naar de andere kant.Dan legd madam haar neer en vald in slaap!En mijn gebuur Rosa kan wachten tot de volgende dag,want ik leg me bij Mieke op de zetel en val dan ook in slaap.En ik word maar pas wakker,als mijn meisje mij een likje geeft.Zo dat waren een paar uur zonder ons lief klein Mieke!
Ik heb eigenlijk geen vriendinnen gehad!Maar!Ik had een goede vriendin,en haar zag ik maar 14 dagen op een jaar.Dat was in ons verlof als we naar Oostenrijk,reden met de bus of met de trein.Mijn ouders en ik en later alleen nog met mijn vader als moeder overleden was.Wij gingen altijd naar de zelfde plaats en bij de zelfde mensen.We gingen naar Kirchberg in Tirol,en bij de familie Rettenwander.En daar heb ik Greti leren kennen de jongste dochter van de familie.Maar je moet weten ze had mijn moeder kunnen zijn.Maar daar trokken we ons niets van aan,we konden aan elkaar alles kwijt.Die vriendschap was heel sterk,daar er in de loop van het jaar nog regelmatig naar elkaar werd getelefoneerd.Zij had nog 1 zus en 7 broers,het was een groot gezin die voor elkaar klaar stond.Daar was ik wel een beetje jaloers op,want wij zijn met vier en dat klikt helemaal niet.Greti was een harde werker in hun pension,ook al was ze zwaar en ernstig ziek.Greti had kanker!Maar zij vocht en maakte plezier,liet haar hoofd nooit hangen en ging al lachend door het leven.Het was ongelooflijk wat voor een sterke vrouw ze was!Met de jaren moesten ze stoppen met het pension,want dat vele werk werd tezwaar voor haar en haar zus.Daar haar zus ook had vernomen dat ze bortskanker had,en moest geopereeert worden beide borsten werden geamputeerd binnen het jaar.Zij was ook een vechter,tot ze na vijfjaar hoorde dat ze longkanker had.Dan liet Traudl de moet vallen!Zij is 2 maand na mijn vader gestorven in 2008,in de maand juni dus bleef Greti alleen achter want zij woonden samen.Algoed!Werd ze goed op gevangen door haar broers,daar waren er ook al enkele van gestorven aan kanker.Het is bijna niet te geloven,dat zij allemaal aan die ziekte zijn overleden.De ouders niet!Vader is echt dood gevallen als hij ging slapen,en moeder zat 's morgens dood in haar bed 6 maand na haar man.Dus het pension was er niet meer,maar alle jaren gingen wij Greti bezoeken.We waren altijd blij elkaar tezien,dat heeft 44 jaar zo geweest tot mijn vader overleed in april 2008.Dan was het gedaan voor mij om op verlof tegaan,ik moest terug onder het mes en financieel ging het ook niet.De laatste jaren werd het een vriendschap langs de telefoon,een vriendschap die nog sterker werd.Ik vertelde haar alles,en zeker dat ik haar miste en haar familie.Zij vertelde ook veel tegen mij,maar nooit heeft zij gezegt dat het niet goed ging.De laatste maanden nam zij de telefoon niet meer op,zij kon zien in het scherm van haar gsm wie er belde.Ik dacht meteen dat er iets aan de hand was!Ik wilde haar nog een keer horen,dus belde ik naar broer Hans maar hij nam ook niet op.Dus wist ik genoeg,er was iets aan de hand met Greti!Ik heb gezocht langs internet, naar Lydia de dochter van Hans.Dan had ik nog een kans en dat was facebook,en daar vond ik haar dan en heb dadelijk een bericht gestuurd.Gevraagd wat is er gaande met Greti,ze neemt haar gsm niet op laat mij iets weten.Ik vroeg ook aan Lydia doe haar de groetjes!Later op de avond kreeg ik antwoord,het was geen goed nieuws.Lydia had de groetjes gedaan aan Greti,en dan is zij een beetje later overleden.Greti had me nooit verteld dat ze terminaal was,ze was het laatste jaar 2x geopereerd van een hersentumor.En om mij dat tesparen nam ze haar gsm niet op als ze zag dat ik het was.Greti is vorig jaar 4 november 2012 overleden.Lydia heeft me later alles verteld ,hoe ziek ze het laatste jaar heeft geweest de Greti.Zij had geen kracht meer en de hoop was ook weg,op het laatste hielp er niets meer voor de pijn.Zij is stil van ons eens heen gegaan,zij was een sterke vrouw.Greti heeft lang gevochten met haar ziekte,maar heeft het niet gehaald.Ik mis haar nog elke dag,denk nog elke dag aan Greti.Op die vier jaar dat ik niet meer naar Kirchberg ga,zijn er van die 9 kinderen nog twee over.Dat is Hans hij is half in de tachtig,Lois hij zal nu achter in de zeventig zijn.En dan heb je nog de nakomelingen,waar ik nu met een van hen contact mee hou.En dat is Lydia,zij is een paar jaar ouder dan ik.Maar mijn beste vriendin Greti zal ik nooit vergeten,zij was mijn enige vriendin en zij woonde dan nog zover.Greti rust in vrede!!!!!!!!!
Ik kwam vanmorgen niet graag uit bed,daar het er warm in was.Maar eruit moest ik,want mijn poetsvrouw kwam?Bach,wat was het koud uit bed ik had er liever terug in gekropen.Ik dacht bij mezelf met al die sneeuw,waneer zal Katia er door komen.Ze moet niet van ver komen,maar met zo'n weer kan er op korte afstand ook iets gebeuren.Rond 7.30u.gaat de bel,en stond katia al voor de deur.Zij was vroeger aangereden thuis,er was wel gestrooid maar het was moeilijk rijden.Ik zeg tegen haar liever tevroeg,dan dat je rap moet zijn en iets tegen komen.En dan drink je nog maar eerst, nog lekkere warme tas koffie dat zal je goed doen.Want ik geloof dat het koud is buiten!Ik moet eerlijk zijn!Ik zie dat graag dat er sneeuw ligd,daar kan ik van genieten en brengt mij tot rust.Kon ik beter gaan ging ik er in stappen,want het kraken van de sneeuw dat hoor ik toch zo graag.De natuur vind ik dan mooi,hoe die sneeuw op die dunne takjes kan blijven liggen.Ik kan daar dan zo van genieten!Maar er in gaan stappen gaat niet meer ,en moet ik er van genieten achter het raam.Dat is niet het zelfde!Ik vind het wel erg voor de mensen die er door moetten,met de auto,de trein of tevoet er zullen er wel veel telaat op hun werk gekomen zijn.Spijtig voor de kinderen dat het heel de dag school is,anders konden ze er goed in spelen.Ach dat doet me denken aan mijn kinderjaren,wij waren niet binnen tekrijgen als het gesneeuwd had.Wat was dat plezant om dan buiten tespelen!Mijn hondje Mieke gaat ook graag in de sneeuw,als ze haar behoefte moet doen komt ze niet graag naar binnen.Maar ik heb horen zeggen dat een hond graag in de sneeuw zijn.Ze mag dat van mij,maar ze heeft het zo vlug op haar luchtwegen.En nu vind ik het toch koud buiten met die wind! Zo lieve mensen ik wens jullie nog een mooie sneeuw namiddag.Nog veel plezier! Cecilia
Buiten het lezen heb ik nog een hobby,en dat is handwerk zoals haken en af en toe breien.Maar nu ben ik volop overtrekken voor kussens aan het maken,met bloemen op genaaid in kruissteek.De bloemen opnaaien dat duurd het langst,en soms is er een periode dat het moeilijk gaat.En dan leg ik het een tijdje weg,en dan doe ik iets anders!Er zit zoveel in mijn hooft om temaken ,maar je kunt niet aan alles beginnen.Want dan weet je niet meer waar je kop staat!Jaren terug was ik met verschillende handwerkjes bezig.Haakwerk heb ik veel gedaan,van die sierlappen voor mezelf en voor m'n zussen.Dan was ik soms aan drie verschillende lapjes bezig,en aan een lap deed ik altijd verkeerd.En dat was altijd aan de lap die voor mij bestemt was!Mijn zus die zes jaar ouder is dan mezelf,is het dan zelf gaan leren en ik moet zeggen zij was er vlug mee weg.Mijn oudste zus heeft het nooit willen leren,zij deed meer breiwerk truien voor haar en haar kinderen.Dus vroeg zij het aan mij voor een lapje temaken.Eerlijk gezegd rijk ben ik er niet van geworden!Als de kleinkinderen van mijn ouders trouwden,waren er maar twee waar ik lapjes voor gehaakt heb.Dat waren de twee dochters van mijn oudste zus!Zij wisten toch dat ze het kregen,want wat moet je vragen voor handwerk.Handwerk is niet betaalbaar,al die uren dat je er aan zit dan nog de katoen.Ik had mijn plezier er aan om het temaken,en zij kwamen als alles afwas toch met mooie bloemen af.En daar was ik ook heel blij mee,want bloemen zie ik dood graag!Dus ben ik terug aan mijn kussen bezig,het gaat nog niet vlot omdat het soms nog te donker is in de dag.En met licht gaat het ook niet goed,en dan zit ik maar wat te lezen.Maar mijn handen jeuken,om aan mijn werkje verder tedoen!En ook gaat het niet zo best,ik zit momenteel niet goed in mijn vel.Ik hoor of zie niemand!Ik zit hier heelder dagen alleen,alleen als mijn poetsvrouw komt.Dus loop ik momenteel zo wat de muren op!Algoed dat ik mijn Mieke(hondje)nog heb,die houd mij nog hier!Weet je !De winter duurd lang als je alleen bent,en ook de moeilijke dagen komen er aan voor mij.Met Pasen 31 maart is de dag dat mijn moeder jarig zou zijn,dan 15 april is mijn vader 5j.overleden en 25 mei is mijn moeder 17j.overleden.En dat is voor mij alle jaren zo moeilijk,ik weet niet hoe mijn broer en zussen zich dan voelen.Maar ik voel me dan niet goed!En dit is de eerste winter dat ik voel, wat het is om alleen tezitten.Ik zal blij zijn als het terug langer licht is,en hopelijk krijgen we een mooie zomer dan kan ik buiten zitten.Met m'n handwerk en mijn boek,en wat praten met de geburen want nu wil het lukken dat je elkaar ziet.Ik zit hier maar te tokkelen op die laptop,en mijn klein Mieke licht aan mijn voeten te slapen.Ik moet zien wat ik doe met mijn voeten,of ik tik haar elke keer wakker met mijn voet.Hop het is zo ver,m'n kliene meid gaat op een andere plaats liggen,wat wil je als je altijd zo'n tik krijgt. Zodat was het dan weer!Aan alle die nog op de blog zitten een goede avond nog,en een mooie zondag aan iedereen.En tot een volgende keer!
Het zonnetje schijnd,een mens fleurt er van op!Ik heb zin om straks als het wat warmer is,in mijn tuin nog wat te gaan snoeien.Want voor de winter heb ik niet gedaan gekregen,ook al liet ik horen aan mijn zus dat het niet meer ging.Dus nu zou ik verder moetten doen,nu dat zonnetje schijnd.Maar ik moet nog strijken,en heb al wat stof af gedaan.En op het moment zit ik neer,en ben op mijn blog bezig,omdat ik last begon tekrijgen in die stomme rug.Ik kan niet veel doen op een dag ,de pijn gaat met veel energie lopen.En weet je ik doe eerst graag mijn werk in huis,en als het dan nog gaat komt de rest er ook nog welaan.En zo gaat dat nu bijna 5j.na het overlijden van mijn vader.Is de pijn nog harder geworden,en kwamen er nog enkele rugoperatie's aan te pas.Maar dat is voor later ,het is veel te mooi weer om daar nu over tepraten.Zo ik ben dus vandaag,weer veel van plan!Ik hoop dat ik optijd kan stoppen,of alles loopt in het honderd en dan gaat het helemaal niet meer.En dat voeld de kenisist aan mijn spieren dat er iets niet juist is,en als hij dan vraagd wat ik gedaan heb kan ik niet liegen.Want hij onder vind het toch! Zo vrienden bloggers geniet van het zonnetje,het zal ons goed doen die stralen op ons wesen.
Nog vele zonnige groeten en geniet ervan Cecilia en zonnige wafjes van mieke
Voor mij was dat een zware dag,sommige mensen zullen denken hoe kan dat nu.Ik moest vandaag naar de kenisist,en naar de huisdokter.En dat viel nogal kort op een!Naar de kenisist dat is niet zo erg,dat doet goed als hij mijn rug masseerd.Allee soms doet het ook wel wat pijn,maar dat half uur van massage doet goed.Maar ik had geen zin om naar de dokter te gaan,maar ik kon niet anders daar een paar medicatie's op waren.En altijd die zelfde vragen,hoe gaat het met de pijn en slaap je al wat minder in de dag.En ik had vandaag al een moeilijke voormiddag gehad!Ik was zo moe uit bed gestap ,dat ik zin had om terug op de zetel tegaan liggen.Maar ik dacht doe dat niet,want dan kom je zeker telaat bij de kenisist.Dus wakker blijven was de boodschap!Tegen 12u. dan maar naar de massage,thuis komen had ik een goed uurtje om te eten.Mijn hondje buiten laten,dan kijken of ik alles bij had voor de dokter en voor de bank.En als dat allemaal gedaan was,was het tijd om terug op mijn fiets testappen en naar de dokter terijden.En daar ik altijd moe ben was dat teveel op korte tijd!Van bij de dokter naar de bank,en dan nog naar de apotheeker.Wat was ik blij als ik thuis kwam,maar dan zat daar dat klein wit hondje tewachten om buiten te mogen.Dan alles op zijn plaats gezet,en was het tijd om aan m'n eten te beginnen.Dus kon ik weer niet rusten, na de afwas ben ik dan toch op zetel gaan liggen.En dat voelde goed aan!Het is nu20.05u.en ik zit hier dood op,heb geen zin om de tv op te zetten.Het kan zijn dat ik nog wat ga lezen,en anders zal het vroeg bedtijd zijn.En voorts zit je hier dan maar te dubben en te denken,want als je alleen bent heb je daar veel tijd voor.Daar word je dan nog vermoeider van!Het zal misschien wat beteren,als het weer wat warmer word.
Mieke is mijn klein maltesertje,en word nu op 20 maart 11j.Ik zou niet weten wat ik zonder haar moest doen,zij is mijn troost in mijn moeilijke dagen.Ook al is zij al redelijk oud,toch zit er nog veel pit in.De eerste jaren van haar leven,was dat kleine ding veel ziek!Zo heeft Mieke het een paar keer aan de lever gehad,dan lag ze op de zetel echt voor dood.Daar zat nu niets meer in!Ik ben er mee naar de veearts geweest,die heeft haar goed onderzocht en medicatie gegeven.Na een paar dagen was ons Mieke terug op haar pootjes,begon terug wat te eten en liet haar tussen door eens horen.Ik dacht toen dat ik haar kwijt zou zijn,ze is wel een teer hondje gebleven.Maar haar naam kiezen heeft ze zelf gedaan!IK had in mijn gedachten van haar Mouchke te noemen,maar ons madammeke luisterde niet.Op een dag kwam er familie,en die vrouw had de gewoonte van tegen iedereen Mieke tezeggen.Nu liet ik ons hondje binnen en ik stond maar teroepen Mouchke,maar ons Moechke kwam niet.Nu kwam mijn nicht naar de deur en riep Mieke,en in volle vaart kwam dat hondje aangelopen.En van aftoen noemd ons Mouchke,MIEKE!Ik moet wel zeggen het past beter bij haar!Iedereen is zot van haar zeker de kinderen in de familie,maar zij is een beetje bang van de kinderen.Omdat zij haar niet gerust laten,zeker als ze slaap dan maken ze haar altijd wakker.Ik ben blij dat er nog geen ongelukken gebeurd zijn,want een hond groot of klein het blijft altijd een hond.Hopelijk mag ik ons Mieke nog enkele jaren houden,en dan zal het weer moeilijk zijn.Dat weet ik van de vorige keer dat mijn eerste hond gestorven is,dan heb ik dagen aan een stuk gehuild.Ik zou er niet mogen aan denken!Maar dat komt nu omdat ze vorige week weer zo ziek was,en enkele dagen niet wilde eten en drinken deed ze weinig.Maar nu is alles weer in orde met ons madammeke! Zo dat was het weer voor vandaag,ik wens jullie nog een fijne namiddag en avond. Nog vele groetjes van Cecilie en vele wafjes van Mieke!
Hier ben ik dan weer!Ik heb een paar dagen niet op mijn plooi geweest,een beetje griep gehad zeker.Ik weet het niet!Verder heb ik mijn boek uitgelezen,waar ik maanden in bezig was,en dat is niet van mijn gewoonte.Ja,ik lees veel ik ben echt een boekenworm.Dat is een van mijn hobby's!Maar de laatste tijd voelde ik me niet zo best,en het eerste wat er dan weg valt is lezen.Ik voel me de laatste tijd alleen,dat zal de winter zijn zeker.De laatste tijd slaap ik nogal veel,slaap meer dan ik wakker ben.En daarom duurd het dan zolang,voor dat er een boek uit is.Ik heb nog nooit zoveel boeken liggen gehad dan nu die ik nog moet lezen.Het boek dat nu uit is,kan ik iedereen aanraden om te lezen.Het is geschreven door"INY LORENTZ" en de titel is"DE WANDELHOER" echt een pracht van een boek.Het speelt zich af in Konstanz in het jaar 1414,en het gaat over Marie.Ze word de dag voor haar huwelijk verkracht maar in die tijd moesten de meisjes maagd zijn.Ze komt voor het gerecht,en krijgt als straf ik weet niet juist meer hoeveel stok slagen.Marie word uit haar geboorte stad verbanen en mag er nooit meer komen.Alleen de gedachten aan wraak houd haar in leven,dus gaat ze verder door het leven als wandelhoer.Er word ook vertelt over het concilie in Konstanz,dat heb ik op gezocht dat heeft in die jaren plaats gehad.Wie het verloop van Marie wil weten zal het boek ,of wel lenen of anders kopen.Ik zelf leen nooit een boek,ik zal ze altijd kopen want ik heb ze graag in huis.Als mijn zus zegd doe nu eens wat boeken weg,dan trapt ze zo op mijn hart.Maar mijn twee zussen en broer zijn geen lezers!Nu ben ik begonnen in de"vijftig tinten grijs",daar word zoveel over gesproken dat ik wel benieuwt ben.Ik wens iedereen veel lees plezier en tot de volgende keer! VOOR AL DE BLOGGERS NOG EEN MOOI WEEKEND! VAN CECILIA
We zijn nu in het jaar 1991,en 8 maanden na mijn eerste rugoperatie.Ik was toen terug opgenome voor een tweede operatie,ik zag dat helemaal niet zitten voor de 2x onder het mes tegaan.En ik zakte als maar dieper in de put,dus werd ik vroeger opgenomen in de kliniek.Op de afdeling psygiatrie want ik zat met slechte gedachten in mijn hoofd.Ik zal het zo zeggen:"ik was mijn leven moe!"Dus in die tyd dat ik daar was werd ik dan geopereeerd.Het was geen gemakkelijke tijd,mijn ouders en een van mijn zussen kwam mij bezoeken.Maar verder zag ik niemand van de familie!De dag van de ingreep was aangebroken,ik werd voor een week naar een andere afdeling gedaan.Werd klaar gemaakt voor de operatie,maar nu komt het ze vonden mijn platen niet.Dus werd de ingreep uitgesteld en andere platen genomen,daar dachten ze dat ik iets had genomen omdat ik niet meer op mijn benen kon staan.Maar dat was het geval niet,ik had heel de voorbereiding gehad voor de ingreep en dat was aan het werken.De volgende dag was het dan zo ver!Alles was goed verlopen zij de dokter,maar ik voelde dat er iets niet juist was.Maar ik dacht wacht tot morgen de narcose is nog niet voledig uitgewerkt.De volgende morgen kwam mijn gevoel uit,ik kon mijn rechter been niet bewegen.De hoofdverpleger komt op de kamer en ik zeg dat,hij helpt mij uit mijn bed en ik zakte door mijn been.Hij heeft direct de dokter gebeld,en ze moesten terug platen nemen.En tegen dat dat gedaan was was de dokter in de kliniek,hij kwam kijken ik moest uit mijn bed maar zakte door dat been.Hij gaat weg en na een tijdje komt hij terug,met de mededeling dat het niet spectaculaer was.Wat hij bedoelde weet ik niet,maar ben nooit meer naar hem geweest.Het is terug in orde gekomen met dat been!Ik ben dan na een week terug naar de andere afdeling gedaan,en daar heb ik dan nog een 6 weken gebleven.In het geheel heb ik toen iets meer dan 2 maand in de kliniek geweest.Verschrikkelijk!En was ik nu beter als ik naar huis ging:NEEN!Ik bleef last hebben in de rug,en was nog altijd depressief.Dat was dus binnen het jaar 2 ingrepen van een hernia!Ik heb altijd gezegd nooit laat ik me nog opereren in de rug, maar als het moet laat je het toch doen.Want in 2009 was het weer zover!Maar dat is weer voor een andere keer,want tussen 1991 en 2009 is er nog veel gebeurd.Dat ben ik bijna vergeten te vertellen,na de ingreep hebben ze die verloren platen gevonden.Bij een andere dokter op het vensterschap!Ik was voor te omploffen als ik dat hoorde als ik op psychiatrie terug was.
Het is nog vroeg in de morgen,dat ik door de eerste zonnestralen word gewekt.Boomer ligt nog naast me rustig te slapen,heel rustig gaat zijn ademhaling.Ik zal maar stil blijven liggen!Want anders is het gedaan,met de stilte en de rust.Want als Boomer wakker word,dan ben ik tot 3x toe gewassen.Boomer likt mij 's morgens graag af.Tot ik zeg"we gaan uit bed!"Terwijl Boomer in de tuin zijn plasje doet,zorg ik voor zijn bakje met water en eten.Dan pas is het tijd voor het ontbijd op tafel te zetten.Daar kan ik van genieten,en zeker van een lekker kopje koffie.Na het ondbijt zit ik nog graag,als het weer het toe laat in de zomer.Nog met een kop koffie buiten,daar kan ik zo rustig van genieten.Met een boek in de hand,en een kop koffie bij de hand.Na een paar bladzijden te hebben gelezen,leg ik het boek aan de kant.Ik sluit de ogen en luister.Het is stil!Soms hoor ik een vogel fluiten,en heel in de verte blaft een hond.Deze stilte maakt mij rustig!Boomer krapt aan mijn been,hij wil op mijn schoot komen zitten.Zo genieten wij dan samen verder,maar dat duurd niet lang. En dan! Is de stilte voorbij!
Dit heb ik geschreven in mei 1999,Boomer was mijn eerste hondje een york.
Ik heb al vertelt dat er iets in mijn rug schoot toen ik nog aan het werk was,en dat ik heel de dag heb verder gewerkt met die helse pijn.De volgende dag kon ik bijna niet uit bed!Maar het rare was mijn rug deed geen pijn meer ,maar mijn rechterbeen deed verschrikkelijk pijn.Ik heb dan maar iets in genomen, en ben terug gaan werken daar het de laatste dag was voor mijn verlof.Wat heb ik pijn geleden,want die pijnstillers hielpen niet. Naar de dokter wilde ik niet gaan met het gedacht dat ik niet op verlof mocht gaan.Dus ben ik met die helse pijn vertrokken naar Kirchberg in Tirol,ons tweede thuis de mensen waren als familie.Het was voor 2 weken dat we daar naar toe gingen,de treinreis was al zwaar met die pijn en kon niet slapen op de trein.Maar ja, het was mijn eigen schuld ik had nog maar naar de dokter moette gaan.Als we gingen wandelen kon ik bijna niet verder van de pijn,ik kon mijn ouders en zus en haar 2zonen niet meer volgen.Dan vroeg ik maar waar ze naar toe gingen,, en dat ik dan wel naar daar kwam.Mensen die ik kende vroegen wat ik had,ik legde dan uit wat er was gebeurd voor het verlof.Het eerste wat ze dan allemaal zeiden was,laat ons met u naar de dokter gaan maar ik bleef koppig en ging niet.Als ik dan bij mijn ouders kwam vroegen zij natuurlijk waar ik was gebleven.Dan uitgelegt wie ik was tegen gekomen,en dat zij met mij naar de dokter wilde gaan.Het waren zware weken!Ik bleef hen maar achter na lopeen dat ging met de dag moeilijker,en de pijn werd met de dag erger in mijn been maarniet in de rug.De tijd was aan gebroken dat we terug naar huis gingen,op een manier was ik blij op de andere manier niet.Want dan moest ik mijn vrienden weer lang missen!Terug thuis ging ik dan toch maar naar de dokter,die was natuurlijk niet goed gezind dat kun je wel begrijpn.Ik legde uit wat er was gebeurd,en ik moest mijn rok uit doen want het kwam van de rug.Ik zei dat kan niet mijn been doet pijn hij antwoorde het komt van uw rug.Zo ging dat een tijdje door,tot ik dan toch mijn rok uit deed.Hij ging achter mij staan en van hier komt die pijn,ik dacht dat ik een gat in zijn plafond sprong.En vanaf die dag deed mijn rug ook terug pijn,en kon ik 6 weken plat liggen met mijn benen in negentiggraden. Maar het beterde niet,dan moest ik naar de specialist.Kreeg wat spuitjes in de rug,en moest in een leren korset.Dat hielp allemaal niet!Dan moest ik naar een neuroloog,en ja dat werd de eerste opratie.Resultaat nog pijn!En ik geraakte dieper in de put,dat was september 1990.En ik zat er al mee van in de zomer1989 met die helse pijnen.En het verhaal is nog niet gedaan,8 maanden later werd ik terug geopereerd.Maar dat is voor later! vele lieve groetjes van cilleke
Ik voel me al heel de week niet zo best, ik weet niet of er mensen zijn die dit zullen begrijpen.Maar voor mij was het iedere keer een avond, dat ik rustig werd en me kon ontspannen.Waarschijnlijk zullen er nog wel mensen fan zijn van:HANSI HINTERSEER! Hansi was vroeger in zijn jonge jaren skier,heeft ook naar de Hahnekahmrennen gedaan,dat was in zijn geboortestad Kitsbuhel tedoen.Maar rond zijn 40j.is hij begonnen met zingen, en dat sloeg meteen aan bij de mensen.Ik was al fan toen hij nog op de latten stond,en natuurlijk werd ik een grote fan van zijn muziek:VOLKMUZIEK.Het sloeg zo aan bij de mensen dat er een show op orf en ard kwam,prachtige show's met muziek,de natuur speelde ook een grote rol en dan nog de dieren.Vorige zaterdag was er weer een show van Hansi,een pracht van een show veel muziek en natuur.En Hansi nog eens op zijn skielatten,hij ging er nog goed van door.En dan die lieve Gina(hond) pracht van een dier,zij volgde Hansi overal en deed haar werk heel goed. Dan op het laatste van de show als hij afscheid nam,dacht ik eerst dat ik mijn oren niet goed geloofde.Het was de laatste show na 18j.werd er mee gestop,het was gedaan met de show van HANSI HINTERSEER.Op fb las ik dat al de fans boos waren dat de show werd geschrap door de zenders.Alle fans willen Hansi terug op tv,ik heb al op de site van fb gezien.En ik moet zeggen ze doen veel de fans,maar of het iets gaat helpen weet ik niet.Want wij zullen wel betalen,maar zij doen hun goesting de zenders. Ik ben natuurlijk ook wel een boos,hopelijk kunnen ze het halen de fans.En blijft HANSI op tv! Dat is even iets anders dan de andere verhalen,maar dit grijpt mij ook heel erg aan.En dat moest nu eens even van mijn hart! groetjes en nog een mooi weekend
Zoal jullie al weten ben ik in 1957 in de maand juni geboren,als vierde kind van Leo en Paulina en als laatste.Men zegd wel eens de jongste word verwend,dat kan wel zijn want ik was echt een moederskind.Ik speelde graag met poppen,en had er natuurlijk heel veel.En mijn moeder breide er soms kleertjes voor!Als ik klein was huilde ik soms's nachts,en moeder liet dan de dokter maar eens komen.Maar hij vond niets,zij is zo gezond als een vis in het water.Maar als klein meisje kon ik niets zeggen!Dus de volgende avond het zelfde ik huilde weer,en mijn moeder had al een gehad die tot haar vijfde altijd weende als ze moest gaan slapen.Dus nam zij me uit het bedje en tikte heel ligd op mijn billetje,en het wenen was gedaan als ik naar bed moest.Als ik groter werd werd ik 's nachts wakker, en huilde ik van de pijn in mijn benen.Dan deed mijn moeder er een deken rond,en als ze dan goed warm kregen dan ging de pijn weg in mijn benen.Vroeger was het dat is de groei,maar jaren later dat ik niet meer groeide had ik nog last in mijn benen?Ik had die pijn niet alleen in mijn benen,ik had dat overal lichaam en armen.Nu hebben ze daar een naan voor:FIBROMELARGIE!Een moeilijk woord voor die pijn,soms is het niet houdbaar met leren leven zeggen ze dan.Ik ben tot mijn 16j. naar school geweest beroepsonderwijs,dan was de tijd daar om gaan te werken.Ik heb op twee confectiefabrieken gewerkt,maar die zijn allebei fait gegaan.Dan begonnen ze bij de mutualiteit met een poetsdienst,dat was voorbij de bejaarde mensen te gaan poetsen.De eerste weken heb ik wel een traan gelaten,het was allemaal vreemd de mensen de huisen.Maar eens dat je de mensen kende en de huizen,liep alles vlotjes maar ik was echt tegen de klok aan het werken.En hoe langer ik het deed hoe liever ik dat deed,het is ook het verschil van mens tot mens waar je komt.Een goede 9j.heb ik dat werk gedaan,toen het noodlot toe sloeg bij gewoon een trap te poetsen.Er schoot iets in mijn rug,ik heb die dag blijven werken. En dat was mijn groetste fout denk ik,maar dat is voor een andere keer!!!! Groetjes van Cilleke
Ik hoop dat ik jullie kan mee voeren, naar wat ik heb mee gemaakt met mijn vader.Het was in de winter in Oostenrijk,namelijk in Kirchberg-Tirol ons tweede tehuis.Ik zou zeggen doe jullie ogen toe,maar ja dan kunnen jullie niet lezen wat ik ga schrijven.Jullie moetten weten het was avond en we hadden juist gaan eten.Wat ik toen zag was echt prachtig,jullie kunnen denken het is een droom.Maar ik was klaar wakker!Nu ga ik van start,over Kirchberg bij nacht. Het is heel heel donker,zeg maar pek zwart.Zo zwart dat je geen bergen meer ziet staan.Echt!Het is ongelooflijk!Kijk rond en rond,en ook in de verte.In alle huizen brand er licht,buiten branden er lichtjes in de kerstbomen.Vele lichtjes komen naar jou toe,zoals glimwormpjes dat doen.Maar dat zijn de lichten van de auto's.Draai je om richting het dorp,wat je daar ziet is toch zo prachtig.Buiten de lichten in de bomen,in de straat en aan de huizen.Staat er een groot licht!Wat zou dat nu kunnen zijn!?Ach,het is toch zo'n mooi beeld,daar midden in het dorp.Dat grootte licht is:het kerkje.Het geeftje het gevoel:van hier ben ik veilig,hier waakt de Heer.Wat komen er weer veel glimwormpjes aan.Je kijkt nu verder rond!Je bent op zoek naar de flanken van de bergen.Maar je vind ze niet!Wat je wel ziet is weer zo mooi.Hier en daar,laag en hoog,kijk naar alle kanten.Wat je ziet zijn allemaal lichtjes,het lijkt er op dat er sterretjes flikkeren.Maar waar zijn dan de bergen?Daar waar de lichtjes staan.Dan kijk je naar de hemel,daar staan allemaal sterren.Zij flikkeren aan de donkere hemel.Duizende en duizende staan daar te flikkeren.Als je rond en rond kijkt,en je niets anders ziet dan dat licht.Dan denk je misschien,ik ben in de hemel.Dat dacht ik ook,tot ik 's morgens wakker werd.En al de lichtjes waren verdwenen,en de flanken van de bergen er terug waren.Maar zo een donkere avond in de bergen van Tirol is een droom.Dat wens ik voor jullie allemaal bij al deze sterren,dat je dat eenmaal mag meemaken in jou leven.Want zo iets vergeet je nooit meer! VEEL DROOM PLEZIER ALLEMAAL!
Dat heb ik geschreven in de winter 2000 in de bergen van KIRCHBERG/TIROL!!!
In een van mijn vorige verhalen heb ik vertelt, dat ik nog een broer en 2 zussen heb.Maar zoals het in vele familie's gebeurd als beide ouders weg vallen.Gebeurde dat bij ons ook!Door een woorde wisseling,viel ons gezin uiteen.het was al begonnen,toen mijn vader opsterven lag.Dat de drie oudste een woorde wisseling kregen,op een avond en dan ging ik niet naar de kliniek.Je moet weten ik zat al van in de voormiddag, tot in de late namiddag tot mijn oudste zus kwam bij vader.En daarom ging ik 's avonds niet meer,en toen zijn er woorden gevallen over een stomme pijnpomp.Vader kreeg alles wat hij nodig had,dus ook voor de pijn.Het ergste vond ik van mijn broer, dat ik in zijn ogen niet meer de zelfde was.Ik kon mij niet verdedigen,want ik was thuis en ging bij de buurvrouw eten.Een lieve dame!En tegen dat vader overleden was,lag het gezin uit een.Het doet pijn dat er nog maar een zus komt en dat is de oudste.Mijn andere zus en broer die zie ik niet meer,het is vijf jaar geleden dat zij hier nog geweest zijn.Ik heb voor onze ouders gezorgd tot de laatste minuut, nooit heb ik een dank woord over hun lippen horen komen.In hun ogen was dat normaal dat ik dat deed,maar ik was ook aan het sukkelen in mijn rug en andere dingen.Dat komt later!Ik ben altijd thuis gebleven,ben nooit apart gaan wonen.Mijn moeder is beginnen te sukkelen toen ik12j. was,de andere kinderen waren allen al getrouwd.Hoe ouder ik werd, hoe zieker moeder werd en regel matig naar de kliniek moest voor haar diabetis.Vader was een sterke man,alleen de laatste maanden van zijn leven.Ik beb er geen spijt van ,wat ik voor onze ouders heb gedaan.Het is soms moeilijk hier dagen alleen te zijn,en dan ga ik tot bij mijn buurvrouw.En dan gaat het daarna wat beter,maar er zijn dagen dat het helemaal niet gaat.Dan zit ik aan alles te denken,aan mijn ouders en dan gaat er door mijn hoofd wat heb ik verkeerd gedaan.Ik weet het is geen verhaal geen gedicht,het zijn mijn gedachten die ik aan niemand kwijt kan.Spijtig genoeg zullen er nog teksten komen,daar mijn blog ook mijn uitlaatklep is.Want ik zit met veel verdriet en pijn!Ik hoop dat julie dat kunnen verstaan,dat ik het ergens kwijt moet!Nog vele groetjes van cecilia,en nog veel blog plezier?
Dit is een schrijven dat ik niet gedaan heb,maar ik vond het toch zo mooi.Het hing op de afdeling waar mijn vader,zijn laatste dagen heeft door gebracht voor hij van ons heen ging:geriatrie.En ik heb dat toen overgeschreven,ik weet niet wie het geschreven heeft.Maar het de waarheid! Ik ben oud, mijn benen willen niet goed meer mee, en mijn handen beven. Heb geduld met mij, jullie wereld is zo snel. Wees niet boos als ik mors, of ergens iets om ver gooi. In mijn geheugen zit de mot, en morgen ben ik vregeten, wat ik je vandaag beloofd heb. Het gebeurd soms dat ik plots, verward geraak en mijn omgeving, of vrienden niet meer herken. Neem het mij niet kwalijk, dat ik graag over vroeger praat, en soms twee keer het zelfde vertel. Het doet me deugd, als je vriendelijk bent, en even tijd voor me maakt, ik ben daar erg gevoelig voor.
Wie het ook geschreven heeft,ik vind het mooi.Hopelijk zijn er nog mensen die,in dit gedicht de waarheid zien .Ik heb een vier maand tussen hen gelopen,er zijn mensendie er langer mee te maken hebben.Maar laat deze dementerende niet in de steek,het zijn ook maar mensen.Alleen leven zij in een andere wereld.Hun wereld! Groetjes en waarschijnlijk tot morgen
Dit gaat meer over mijn vader,hij heeft mijn moeder 12j.overleeft.Het was een sterke en hard werkende man,heeft bijna nooit ziek geweest.Elke zomer ging hij op vakantie,mijn moeder en ik gingen mee.Want hij had twee hobby's,dat waren zijn duiven en naar Kirchberg in tirol.Dat heeft hij 44j.gedaan,alle jaren naar de bergen waar hij dan ging wandelen.Ik en mijn moeder bleven in het dal,een vader trok de bergen in.Maar als hij twee nieuwe heupen had, is hij met die bergwandelingen gestopt.Maar we zijn blijven gaan,het was onze tweede thuis.Toen moeder niet meer kon in 1993,ben ik met haar thuis gebleven.En vader ging alleen naar de bergen,tot moeder stierf in 1996 dan ben ik terug mee gegaan.Hij zei altijd dat hij op verlof ging zolang hij kon,en alle jaren waren wij weg met de nachttrein en later met de nachtbus.Hoe hij dat bleef kunnen ik weet het niet!Het was nu wel een sterke man,en ik maar mijn pijn verbijten in mijn rug. Maar ik kon toch mijn oude vader niet alleen laten gaan.En als ik in de berglucht was voelde ik minder pijn.Hij was al halfde tachtig en meneer ging nog, hij was ginder toch zo graag en ik ook natuurlijk.Dan kwam het jaar2007!Ik was jarig geweest dat we een paar weken later op verlof gingen,ik had een raar gevoel ik wilde alles afzeggen maar ik moht niet van m'n oudste zus.Maar bij mij bleef dat gevoel,het voelde bij mij aan alsof er iets ging gebeuren.Alles was goed gegaan de reis in de nacht,heel de dag is alles goed gegaan.Tot de avond!Toen wist hij niet meer waar hij was,dan werd alles weer helder en dacht ik het komt van de reis.Ik heb met de huisdokter gebeld en hij vroeg om hem op de hoogte tehouden.Hij heeft het enkele keren gehad,dan zit je daar zover van huis.Dat is het eerste jaar dat ik blij was dat we naar huis gingen,thuis is het dan wat verbeterd maar hij was niet meer als vroeger.Dat jaar voor Kerstmis ging het terug slechter mijn geliefde vader kende mij niet meer.De dokter laten komen en zijn valies gemaakt want ik had het gevoel dat hij naar de kliniek moest.En kwaad dat hij was,zo had ik hem nog nooit gezien!We hadden al een vermoede wat het ging zijn,maar toch schrik je nog als ze zeggen dat het alzheimer-dementie is.Alles is vlug gegaan!Alle dagen was je een stukje van hem kwijt,dan kon hij niet meer gaan en was in zijn wereltje.Daar heb ik dikwijls in mee geleeft!Dan was het zo ver dat hij altijd in bed lag,en hield zijn adem in het oog of hij nog wel ademde.Hij heeft een paar weken in het rusthuis geweest,om dan terug tekeren naar het ziekenhuis.Dat waren de laatste weken van zijn leven!Ik vind het erg dat je dierbare zo moet zien aftakelen!Het is bij hem vlug gegaan,4 maand heeft het geduurd en dan is hij overleden .Op 15 april 2008!Ik ben blij voor hem ,dat het vlug gegaan is.Daar hij allemaal ligwonden had op zijn hielen,en zitvlak en er kwamen er nog bij.Maar hij had in 2007 toch nog in tirol geweest,en in 2008 begon hij aan zijn laaste en langste reis.Een reis waar hij niet van terug keerde!
Vandaag was het vroeg op staan,want mijn poetsvrouw kwam.Ja,de ene week komt zij op een dtnsdag en de andere week op een woensdag.Als Katia komt zo noemt ze,dan is mijn dag wat gebroken.Ze blijft hier een halve dag,en we komen goed overeen.Poetsen is iets dat niet meer gaat,zoals stofzuigen,dweilen en ruiten poetsen.Dat is allemaal te zwaar voor mijn rug,met stof afdoen help ik nog een beetje mee.Het is nu twee jaar dat zij bij mij komt,en heb er geen klachten van.In het begin vond ik het moeilijk,je was gewoon van alles zelf tedoen.En dan moet je het afstaan aan iemand anders,dat is heel moeilijk de eerste maanden.Maar eens dat je in het reine bent gekomen met jezelf,en beseft dat het niet anders gaat dan met hulp leg je je er bij neer.Ik laat ze haar werk doen,want iedereen heeft een andere metode van poetsen.Maar ik ben te vrede,alles is proper en dat is wat er telt. Onder de middag voor ze naar haar andere post gaat,mag ze bij me mee eten, ze moet haar boterhammen niet mee brengen.En ik vind het fijn om niet alleen aan tafel tezitten!En dan smaken mijn boterhammen eens zo goed!!!!!!!!!!
Denk aan je moeder,al doet het veel pijn. Verdriet kan je delen,ook met een vreemde. Praat met je moeder,over jou verdriet. Zij verstaat jou,ook al zie haar niet. Want ver nee,ver is zij niet! Duw haar niet weg, want zij is er echt. Want zij leeft nu verder,diep in jou hart. Blijf wie je bent, verander niet. Want zij heeft jou lief,zoals je nu bent!
Heb ik zelf geschreven in 1996,een paar maand na het overlijden van mijn geliefde MOEDER. Ik mis haar nog elke dag!
Ik ben cecilia, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cilleke.
Ik ben een vrouw en woon in duffel (belgie) en mijn beroep is geen.
Ik ben geboren op 20/06/1957 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, lezen en het laatste jaar mijn laptop.
de vorige keer in over mezelf heb ik mijn grote liefde vergeten en dat is mijn hondje Mieke een mini malteser het is een schatje ligt altijd aan mijn voeten ik zou niet zonder haar kunnen zij is mijn leven ik hou van haar als een kind
Ik ben Cecilia Storms
Ik ben een vrouw en woon in Duffel (Belgie) en mijn beroep is geen.
Ik ben geboren op 20/06/1957 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: breien,haken,kruissteken lezen.
Deze beren en poppen heb ik 28 jaar geleden voor een klein meisje in Kirchberg-Tirol in Oostenrijk gemaakt.Nu 28 jaar later is haar dochtertje 2 jaar,en is zij de gelukkige die met dit speelgoed mag spelen.Als ik deze foto van hen kreeg, schrok ik wel eve
Ik vind het maar triestig weer vandaag,koud en donker en daar kan ik niet goed tegen.Als het donker weer is zou ik bijna gans de dag met licht zitten,ik kan er niet tegen als het donker is.Bij mij moet het licht zijn!Het triestigste aan de winter vind ik,dat het vroeg donker is en lang donker blijft.En als je dan alleen bent zijn dat lange avonden.
Prutke lieve kleine hond,soms maak je het veel te bond.Nu lig je rustig te slapen,dat ik er zelf van moet gapen.Dus word het stilaan tijd,om naar ons bedje te gaan.We gaan dan maar alles sluiten,en jou nog eens buiten laten.Dan kun je doen wat je hoeft te doen,en anders ga je maar weer naar dromeland toe!
Ik ben Cecilia Storms
