Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Clementine
Beeld/dichters/kunstschilders
06-09-2010
Piet Bekaert (Vichte, 8 mei 1939 - Deurle, 7 juli 2000)
-
Garden Terrace
by Piet Bekaert
< Piet Bekaert (°Vichte 1939 - Gent 2000)
is een buitenbeen in de Latemse kunstwereld. Hij studeerde aan het Hoger Instituut voor Beeldende Kunsten Sint-Lucas te Gent, waar hij de richting binnenhuisarchitectuur koos.
Hij vervolmaakte zich aan de Académie Julian te Parijs en het Pratt Institute te New York. Hij verbleef enkele jaren in New York waar hij voor een befaamd architectenbureau werkte. In 1973 richtte hij zijn eigen ontwerpbureau en meubelzaak op aan de Visserij 107 te Gent.
Piet Bekaert is naast kunstschilder een begaafde dichter-auteur en fotokunstenaar.
In 1969 publiceerde hij de in New York geschreven roman Amaryllis en in 1971 verschijnt een fotoboek over zijn constructivistisch oeuvre. Later, in 1975, verschijnen in de Yang-reeks zijn 100 gedichten onder de titel Gotisch Blauw. In 1982 en 1989 publiceert uitgeverij Lannoo een monografie over zijn geschilderd oeuvre. In 1986 komt het onvolprezen fotoboek Tuinen in Vlaanderen uit en twee jaar later Tuinen in België. In 1991 was er een subtiele nieuwe dichtbundel Een Kathedraal als Troostprijs
René François Ghislain Magritte (Lessen, 21 november 1898 Schaarbeek, 15 augustus 1967) was een Belgisch surrealistische kunstschilder en een van de bekendste Belgische schilders in het algemeen.
Zijn werk is een continue zoektocht naar de werkelijkheid, naar de betekenis van objecten en concepten. Niet het plastische maar de ideeën en concepten overheersen. Het oeuvre van Magritte is veelzijdig. Naast schilderijen, tekeningen, gouaches en collages, produceerde hij ook zoals hoger vermeld heel wat affiches. Hij begaf zich ook aan de kortfilm en de fotografie.
In de tentoonstelling worden ook kortfilms getoond die Magritte sedert 1956 maakte met Georgette en zijn vrienden.
Sommige van zijn schilderijen worden als accessoires gebruikt in de films.
In zijn schilderijen (en ook in de films) is er een vervreemding van de realiteit. Het menselijk gelaat wordt niet herkenbaar getoond.
Vaak staan de figuren (ook zo bijv. in een groepsfoto van zijn vrienden) met de rug naar de toeschouwer (resp. camera).
In een werk zoals De Verloofden van 1928 zijn de aangezichten van de geliefden overdekt met een doek.
Franz ridder von Stuck, geboren als Franz Stuck, (Tettenweis (Neder-Beieren), 23 februari 1863 - München, 30 augustus 1928) was een Duitse symbolistische schilder en beeldhouwer. Hij was getrouwd met Mary Lindpainter, een zangeres.
Sezession
In 1882 richtte hij samen met Wilhelm Trübner de Münchener Sezession, deel uitmakende van de Jugendstil, op, wat in de daaropvolgende jaren internationale navolging zou ondervinden.
Debuut
Franz Stuck debuteerde in 1889 met zijn enorme aartsengel, de 'paradijswachter' genaamd. Hij won er een gouden medaille mee en een prijs van 60.000 Duitse mark, destijds een enorm bedrag. Daarna won hij nog vele kunstprijzen en vierde hoogtijdagen.
Professor aan de Academie
Al jong, in 1895, werd Stuck professor aan de Academie voor Beeldende Kunst in München en gaf hij les aan onder andere Wassily Kandinsky en Paul Klee. Otto Mueller, die later deel uitmaakte van Die Brücke, wees Stuck als ongetalenteerd af.
Symbolisme
Gestimuleerd door Arnold Böcklin maakte Stuck het liefst onwerkelijke fabelachtige voorstellingen en allegorische en symbolistische schilderijen als Die Sünde (1893) (Wallraf-Richartz-Museum) en Der Krieg (1894).
Hij beeldde fatale vrouwen af die mannen zagen als wezens die verleid moesten worden en daarna verzwolgen. Hij bewonderde vrouwen en vermoedelijk vreesde hij ze ook.
Op een gezamenlijke tentoonstelling van de fauvisten in 1905 baarde zijn werk Nu, dit fauve uit 1898 groot opzien
Albert Marquet (1875-1947)
Port du Havre
Albert Marquet (Bordeaux, 27 maart 1875 Parijs, 14 juni 1947) was een Frans schilder, medeoprichter en belangrijk vertegenwoordiger van het fauvisme.
Hij studeerde in Parijs met onder andere Henri Matisse, en werkte in het atelier van Moreau. Henri Evenepoel bracht hem in contact met de werken van Claude Monet, Paul Cézanne, Vincent Van Gogh, Georges Seurat en anderen. Hij liet zich meeslepen door de kleurexperimenten van de fauvisten. Zijn stijl zou nog vóór de eeuwwisseling definifief worden.
Op een gezamenlijke tentoonstelling van de fauvisten in 1905 baarde zijn werk Nu, dit fauve uit 1898 groot opzien. Zoals in de werken van de andere Fauves, domineert hierin de toepassing van de pure, niet meer illusionistisch werkende kleur.
Later wendde Marquet zich evenwel af van de felle kleuren van de fauvisten.
Vanaf 1906 worden zijn kleuren steeds genuanceerder. Zijn meest geliefde onderwerpen zijn landschappen en stadsgezichten, vooral van havensteden. Kenmerkend voor zijn schilderijen zijn de sterk verschuivend werkende compositie die is opgebouwd uit heldere kleurvlakken. Niettemin verstond de schilder de kunst zijn landschappen in een stemmige sfeer te hullen. De mooiste voorbeelden hiervan zijn de Parijse winterzichten.
Verder leverde hij ook voortreffelijk werk af als aquarellist.
Albert Marquet (1875-1947) : « Quai des Grands Augustins sous la neige »
Huile sur toile signé en bas à droite. Dim. 65 x 81 cm.
Anselm Kiefer
Uit Wikipedia " (Donaueschingen, 8 maart 1945) is een Duits beeldhouwer en schilder.
Hij is een van de meest succesvolle maar ook meeserk gebruikt hij materialen als stro, as, klei en lood.
Kiefer groeide vanaf 1951 op in Ottersdorf en ging naar school in Rastatt.
Hij studeerde rechten, literatuur en taalwetenschappen aan de Universiteit van Freiburg.
Vanaf 1966 studeerde hij aan kunstacademies in Freiburg, Karlsruhe en
Düsseldorf, en in 1969 werd hij in de kunstwereld bekend door een serie
zelfportretten, gemaakt in grote Europese steden, waarop hij de
Hitlergroet brengt.
Dit was zijn commentaar op de situatie in het naoorlogse Duitsland waar over het fascisme voornamelijk werd gezwegen.
Tussen 1970 en 1972 studeerde Kiefer bij Joseph Beuys.
In 1976 verbleef hij in de Villa Massimo in Rome.
Sinds 1993 woont en werkt hij in Barjac (Gard) waar hij een verlaten
industrieterrein heeft omgetoverd in een 35 hectare groot atelier dat
hij La Ribaute heeft gedoopt.
Werken van Kiefer zijn onder andere te zien in de Duitse musea
Hamburger Bahnhof - Museum für Gegenwart en Museum Frieder Burda, en in
het Nederlandse Kröller-Müller Museum, dat werken van Kiefer ten
geschenke kreeg van de kunstenaar-ontwerper Martin Visser.
"Die Fraüen der Antique: Myrtis" 2002 Art Gallery of New South Wales in Australia.
YVES KLEIN (Nice, 28 april 1928 - Parijs, 6 juni 1962)
Vanaf 1958 realiseert hij zijn eerste experimenten pinceau vivant (levend penseel) als Antropométries en Suaires, waarbij hij, zowel op doek als op papier, in blauwe verf gedompelde naakte modellen afdrukt.
YVES KLEIN (Nice, 28 april 1928 - Parijs, 6 juni 1962)
Yves Klein (Nice, 28 april 1928 Parijs, 6 juni 1962) was een Frans kunstschilder. Hij werd bekend als de Franse monochromist.
Tentoonstellingen 1946 - 1956
Vanaf 1946 realiseert hij zijn eerste Monochromes, panelen in een uniforme zuivere kleur en werkt hij samen met Arman. Tussen 1948 en 1953 doorkruist hij Europa, Oost-Azië en Japan en presenteert hij zijn éénkleurige schilderijen, getekend "Yves". Hij exposeert zijn Monochromes voor het eerst in Parijs in de Galerie des Solitaires in 1955.
In 1956 stelt hij zijn Propositions monochromes voor in de Galerie Colette Allendy. Pierre Restany schrijft het voorwoord van de catalogus. Te Marseille neemt hij deel aan het eerste Festival d'Art avant-garde, georganiseerd door M. Ragon en J. Polieri. Blauw 1957 - 1959
Yves Klein, "La victoire de Samothrace"
1962, pigment on plaster on longterm loan
Blauw 1957 - 1959
voorbeeld
In 1957 exposeert hij te Milaan in de Galerie Apolinaire en te Parijs in de Galerie Iris Clert en weer bij Colette Allendy, ditmaal zijn doeken en sculpturen in diep ultramarijn blauw, dat hij I.K.B. (International Klein Blue) noemt.
Van 1957 tot 1959 decoreert hij de nieuwe opera van Gelsenkirchen in monochrome blauwen, terwijl de muren bewerkt worden in polyester Relief éponge rouge.
Aan de Parijse Sorbonne geeft hij een paar lezingen over l'Evolution de l'art et de l'architecture vers l'immatériel.
Hij vond de kleur (of verf) uit toen hij experimenteerde met ultramarijnblauw pigment en een speciaal fixatief, polyvinylacetaat, toen bekend als Rhodopas.
Deze brak, in tegenstelling tot de gewone fixatieven, de glans (diepte) van de kleur niet af.
Voor Klein zelf was de beeldende gevoeligheid van het blauw zo intens dat hij het over de wereld wou verspreiden.
Vanaf dat moment spreken we van de blauwe revolutie.
Hij onderneemt dan ook tal van projecten in publieke ruimtes. Zo laat hij in 1957 op de opening van een tentoontelling 1001 blauwe ballonnen de lucht ingaan.
Yves Klein heeft zijn ultramarijnpigment internationaal gepatenteerd als International Klein Blue of IKB.