Geldt dat ook voor het diaconaat?

Is het aantal religieuzen een criterium voor het leven van een orde of congregatie?

“Op zich niet. Niet wat we doen, is belangrijk – want heel dikwijls hebben anderen ons werk al overgenomen -, maar wie we zijn, en wie we zijn op de manier waarop de Heer het heeft gewild.

Hij laat niet zelden religieuze bewegingen ontstaan als tegengewicht voor tekorten binnen de kerk en de samenleving.

Dat is uit de loop van de kerkgeschiedenis af te leiden.

Toen het gebedsleven op de achtergrond raakte, ontstonden de contemplatieve orden.

Toen veel kerkleiders een te rijkelijk leven gingen leiden, stond Franciscus op en stichtte een groep religieuzen die de armoede strikt ging beleven.

En toen de kerk haar missionaire roeping aan het verliezen was, kwamen Ignatius en de jezuïeten naar voren om die opdracht voor de kerk te vervullen.

Zo heeft elke religieuze groepering ook vandaag nog haar eigen charisma en dat charisma beleven, hangt niet van het aantal af. Het gaat om een kwaliteitsgetuigenis.

Iemand schreef zelfs dat als religieuzen hun roeping ernstig zouden nemen, ze het met nog veel minder zouden kunnen doen. Uiteraard, als het op de uitvoering van een opdracht aankomt, zijn er nooit genoeg medewerkers.”

Peter-Hans Kolvenbach in een interviem met Rik De Gendt, Tertio 26 april 2006, p.8

Mijn vraag: welke tegengewicht vormen de diakens voor tekorten binnen de kerk en de samenleving?