Waarom houden wij van de liefde? Omdat we erin zijn gevallen toen we klein waren, een beetje zoals Obelix in de pot met toverdrank.
De liefde komt van de vrouwen
In Tertio (een volwassen degelijk christelijk weekblad!) lazen wij onlangs de volgende uitspraak van de filosoof André Comte-Sponville. Op de vraag van de journalist:
Als de liefde niet van God komt, vanwaar komt ze dan?, antwoordde de filosoof:
- Van de vrouwen.
Soms zeg ik met een boutade dat de liefde de uitvinding is van de vrouwen. Eerst en vooral van de moeders natuurlijk.
Waarom heb je lief? Omdat iemand eerst van jou heeft gehouden. Alle psychologen weten dat.
De genade bemind te zijn, gaat de genade om te beminnen vooraf. De ene genade brengt de andere voort.
Waarom houden wij van de liefde? Omdat we erin zijn gevallen toen we klein waren, een beetje zoals Obelix in de pot met toverdrank.
We werden het eerst bemind, gewoonlijk door onze moeder, maar genoeg om te begrijpen dat de liefde de hoogste waarde is, dat zonder liefde, we niets zijn.
Juist genoeg om ook te begrijpen dat we voortaan voortdurend gefrustreerd zullen zijn, voortdurend van die liefde verstoken zullen zijn, omdat we nooit meer bemind zullen worden zoals we door die vrouw werden bemind.
Ze kende ons niet, ze was ons niets verschuldigd, maar hield onvoorwaardelijk van ons voor de eerste en de laatste keer van ons leven.
De liefde komt van de moeders, of van de ouders als je dat verkiest.
( )
Moeders ontroeren me ten zeerste. Ook mijn moeder, hoe onvolmaakt en ongelukkig ze ook was, was voldoende liefdevol opdat ik het niet nodig heb in iets anders te geloven.
Het citaat eindigt met volgende uitspraak . Zie ( ):
God is maar een soort sublimatie die de mensen uitvinden een vader die van gedaante is verwisseld, zegt Freud in een poging jezelf gerust te stellen, jezelf te troosten en onder controle te houden.
Met de recente tragisch dramatische gebeurtenissen in mijn hoofd dacht ik aan de uitspraak van de profeet Jesaja (Jesaja 49, 15 16a): Maar kan een vrouw haar zuigeling vergeten of harteloos zijn tegen het kind dat zij droeg? Zelfs al zou zij het vergeten, ik vergeet je nooit. Ik heb je in mijn handpalm gegrift.
Een van de diepste vragen van het mensenhart is de vraag naar waardering. Ieder mens wil gewaardeerd worden. Dit betekent niet dat iedereen van anderen wil horen, hoe goed hij wel is. Ongetwijfeld is dat verlangen er ook, maar dat is niet het diepste. We zouden kunnen zeggen, dat iedere mens verlangt bemind te worden. Maar dat is ook dubbelzinnig. Voor sommige mensen is liefde iets hartstochtelijks; voor anderen iets romantisch; voor weer anderen is liefde is louter sekueels. Er is echter ook een diepere liefde, die liefde van de aanvaarding. Iedere mens hunkert er naar aanvaard te worden, aanvaard zoals hij is. Niets in een mensenleven is van zulke langdurige en noodlottige uitwerking als de ervaring niet volledig aanvaard te zijn.
Welnu, ik word aanvaard door God zoals ik ben: zoals ik ben en niet zoals ik zou moeten zijn. Dat laatste zou een lege boodschap betekenen omdat ik nooit ben zoals ik zou moeten zijn. Ik weet dat mijn levenspad in werkelijkheid niet recht is. Er zijn vele bochten, vele verkeerde beslissingen waarlangs mijn levensloop mij gebracht heeft tot waar ik nu ben; en de Schrift vertelt me dat de plaats waar ik sta heilige grond is. (Ex. 3, 5). God kent mijn naam: IK HEB JE IN MIJN HANDPALM GEGRIFT. God kan nooit naar zijn hand kijken zonder mijn naam te zien. En mijn naam: dat ben IK! Hij staat garant voor mijn identiteit. Sint Augustinus zegt: Een vriend is iemand die alles van je weet en toch van je houdt.
· André Comte Sponville in Frédéric Lenoir en Karine Papillaud; Atheïst hoeft joods-christelijke wortels niet te verloochenen, Tertio van 28 februari 2007, p. 8 9.
"In grote projecten als dat van de 'Milennium Development Goals' van de Verenigde Naties - te realiseren voor 2015! - kunnen jongeren én ouderen een geweldige uitdaging zien. Zij kunnen bijdragen aan het welslagen van deze mondiale projecten, zoals een post-vormselgroep in een van onze parochies in de stad Delft, die als naam koos 'M-twentyfive'. M25 slaat op Mattheus 25: de jongerengroep maakt concreet werk van de 'werken van barmhartigheid'! Inderdaad, elke geloofsgemeenschap dient een M25 groep te zijn."
"Bedoeld als 'sterke tijd' kent de veertigdagentijd een drievoudige aansporing tot: gebed, aalmoes en vasten, ofwel in meer eigentijdse termen tot : spiritualiteit, solidariteit en soberheid. De laatste, de soberheid, is een onmisbare voorwaarde voor de eerste twee: wanneer we niet berid zijn onszelf iets te ontzeggen, kunnen we niet voldoende andacht en zorg besteden aan de ander en de Ander."
"Waarom kunnen we met al onze economische kennis en ervaring geen systeem zbedenken voor een economie van het'genoeg' hier bij ons en een economie van tenminste 'voldoende' in andere werelddelen? Waarom zou ongeremde economische groei de hulpbronnen van de aarde mogen uitputten ten koste van de komende generaties? Om een duurzame toekomst mogelijk te maken voor de mondiale samenleving zowel in ruimte als in tijd zijn bewustwordingsinitiatieven zoals de vastenactie van Broederlijk Delen onontbeerlijk en zijn vele enthousiaste en gemotiveerde vrijwilligers nodig."
"Het kan inderdaad hier bij ons, in elk geval bij velen van ons, veel minder en het moét minder. Waarom zou het ons in West-Europa, in België, steeds beter moeten gaan, terwijl de kloof met de arme continenten almaar breder wordt en dieper? Waarom moeten we onze rijkdom en luxe voor onszelf veilig stellen in een tot fort omgebouwde Europese Unie?"
"Als iemand uit Uganda bijvoorbeeld ons vraagt hoe het met ons gaat, zouden we niet, zoals gebruikelijk, moeten antwoorden: 'Het gaat ons goed', maar: 'Het gaat ons te goed', of liever nog, zoals Groningers plegen te zeggen: 'Het kan minder'."
"Wij mensen zijn verantwoordelijk voor elkaar, vooral voor de armsten en geringsten en dat we God niet onder ogen kunnen komen als we de hongerige, dorstigen, naakten, zieken, vreemdelingen en gevangenen niet eerst de helpende en bevrijdenden hand hebben geboden (cf. Mt. 25)."
Waarom houden wij van de liefde? Omdat we erin zijn gevallen toen we klein waren, een beetje zoals Obelix in de pot met toverdrank.
De liefde komt van de vrouwen
In Tertio (een volwassen degelijk christelijk weekblad!) lazen wij onlangs de volgende uitspraak van de filosoof André Comte-Sponville. Op de vraag van de journalist:
Als de liefde niet van God komt, vanwaar komt ze dan?, antwoordde de filosoof:
- Van de vrouwen.
Soms zeg ik met een boutade dat de liefde de uitvinding is van de vrouwen. Eerst en vooral van de moeders natuurlijk.
Waarom heb je lief? Omdat iemand eerst van jou heeft gehouden. Alle psychologen weten dat.
De genade bemind te zijn, gaat de genade om te beminnen vooraf. De ene genade brengt de andere voort.
Waarom houden wij van de liefde? Omdat we erin zijn gevallen toen we klein waren, een beetje zoals Obelix in de pot met toverdrank.
We werden het eerst bemind, gewoonlijk door onze moeder, maar genoeg om te begrijpen dat de liefde de hoogste waarde is, dat zonder liefde, we niets zijn.
Juist genoeg om ook te begrijpen dat we voortaan voortdurend gefrustreerd zullen zijn, voortdurend van die liefde verstoken zullen zijn, omdat we nooit meer bemind zullen worden zoals we door die vrouw werden bemind.
Ze kende ons niet, ze was ons niets verschuldigd, maar hield onvoorwaardelijk van ons voor de eerste en de laatste keer van ons leven.
De liefde komt van de moeders, of van de ouders als je dat verkiest.
( )
Moeders ontroeren me ten zeerste. Ook mijn moeder, hoe onvolmaakt en ongelukkig ze ook was, was voldoende liefdevol opdat ik het niet nodig heb in iets anders te geloven.
Het citaat eindigt met volgende uitspraak . Zie ( ):
God is maar een soort sublimatie die de mensen uitvinden een vader die van gedaante is verwisseld, zegt Freud in een poging jezelf gerust te stellen, jezelf te troosten en onder controle te houden.
Met de recente tragisch dramatische gebeurtenissen in mijn hoofd dacht ik aan de uitspraak van de profeet Jesaja (Jesaja 49, 15 16a): Maar kan een vrouw haar zuigeling vergeten of harteloos zijn tegen het kind dat zij droeg? Zelfs al zou zij het vergeten, ik vergeet je nooit. Ik heb je in mijn handpalm gegrift.
Een van de diepste vragen van het mensenhart is de vraag naar waardering. Ieder mens wil gewaardeerd worden. Dit betekent niet dat iedereen van anderen wil horen, hoe goed hij wel is. Ongetwijfeld is dat verlangen er ook, maar dat is niet het diepste. We zouden kunnen zeggen, dat iedere mens verlangt bemind te worden. Maar dat is ook dubbelzinnig. Voor sommige mensen is liefde iets hartstochtelijks; voor anderen iets romantisch; voor weer anderen is liefde is louter sekueels. Er is echter ook een diepere liefde, die liefde van de aanvaarding. Iedere mens hunkert er naar aanvaard te worden, aanvaard zoals hij is. Niets in een mensenleven is van zulke langdurige en noodlottige uitwerking als de ervaring niet volledig aanvaard te zijn.
Welnu, ik word aanvaard door God zoals ik ben: zoals ik ben en niet zoals ik zou moeten zijn. Dat laatste zou een lege boodschap betekenen omdat ik nooit ben zoals ik zou moeten zijn. Ik weet dat mijn levenspad in werkelijkheid niet recht is. Er zijn vele bochten, vele verkeerde beslissingen waarlangs mijn levensloop mij gebracht heeft tot waar ik nu ben; en de Schrift vertelt me dat de plaats waar ik sta heilige grond is. (Ex. 3, 5). God kent mijn naam: IK HEB JE IN MIJN HANDPALM GEGRIFT. God kan nooit naar zijn hand kijken zonder mijn naam te zien. En mijn naam: dat ben IK! Hij staat garant voor mijn identiteit. Sint Augustinus zegt: Een vriend is iemand die alles van je weet en toch van je houdt.
· André Comte Sponville in Frédéric Lenoir en Karine Papillaud; Atheïst hoeft joods-christelijke wortels niet te verloochenen, Tertio van 28 februari 2007, p. 8 9.
BRUSSEL (Kerknet) - Tijdens de veertigdagentijd brengt Kerknet op zondag een beschouwende bijdragen. Vandaag een bijdrage van Mgr. A.H. van Luyn s.d.b., bisschop van Rotterdam.
Mgr A.H. van Luyn s.d.b., bisschop van Rotterdam (foto: KerkNet)
Christenen hebben de opdracht zich te bezinnen op hun mondiale verantwoordelijkheid en bewuste keuzes te maken die de armen en uitgeslotenen in onze eigen samenleving en wereldwijd ten goede komen. Deze opdracht is gegrond op de evangelische overtuiging dat wij mensen verantwoordelijk zijn voor elkaar, vooral voor de armsten en geringsten en dat we God niet onder ogen kunnen komen als we de hongerigen, dorstigen, naakten, zieken, vreemdelingen en gevangenen niet eerst de helpende en bevrijdende hand hebben geboden (cf. Mt 25). Vooral wij in het rijke Westen van Europa hebben hierin een bijzondere verantwoordelijkheid. Wanneer wij de onaanvaardbare armoede en uitsluiting zien van miljoenen mensen in andere continenten, vooral op het zuidelijke halfrond, kunnen we niet anders dan constateren dat wij te welvarend zijn. Als iemand uit Uganda bijvoorbeeld ons vraagt hoe het met ons gaat, zouden we niet, zoals gebruikelijk, moeten antwoorden: 'Het gaat ons goed', maar: 'Het gaat ons te goed', of liever nog, zoals Groningers plegen te zeggen: 'Het kan minder'. Het kan inderdaad hier bij ons, in elk geval bij velen van ons, veel minder en het moét minder. Waarom zou het ons in West-Europa, in Nederland, steeds beter moeten gaan, terwijl de kloof met de arme continenten almaar breder wordt en dieper? Waarom moeten we onze rijkdom en luxe voor onszelf veilig stellen in een tot fort omgebouwde Europese Unie? Waarom kunnen we met al onze economische kennis en ervaring geen systeem bedenken voor een economie van het 'genoeg' hier bij ons en een economie van tenminste 'voldoende' in andere werelddelen? Waarom zou ongeremde economische groei de hulpbronnen van de aarde mogen uitputten ten koste van de komende generaties? Om een duurzame toekomst mogelijk te maken voor de mondiale samenleving zowel in ruimte als in tijd zijn bewustwordingsinitiatieven zoals de vastenactie van Broederlijk Delen onontbeerlijk en zijn vele enthousiaste en gemotiveer de vrijwilligers nodig.
Het evangelie richt onze aandacht steeds opnieuw op het 'ene noodzakelijke gebod': onze verbondenheid in liefde met God en met elkaar in de persoon van Jezus Christus. In Hem zien wij dat God niemand uitsluit, integendeel, dat Hij zich juist vereenzelvigt met de geringsten van onze zusters en broeders. Het evangelie waarschuwt ons steeds opnieuw voor het de mens ingeboren gevaar dat hij alleen maar aan zichzelf denkt, dat het hem moeite kost van iemand te houden zoals hij van zichzelf houdt. Het evangelie spoort ons steeds opnieuw aan om meer en beter ruimte en tijd te scheppen in ons leven voor de ander/Ander, voor de twee basisrelaties, met God en met de medemens, zonder welke voor niemand een volwaardig menselijk bestaan bereikbaar is. Deze evangelische oproep klinkt het hele jaar, maar bijzonder duidelijk in de veertigdagentijd. Het is een periode voor concrete oefening in de beleving van het evangelie. Bedoeld als 'sterke tijd' kent de veertigdagentijd een drievou dige aansporing tot: gebed, aalmoes en vasten, ofwel in meer eigentijdse termen tot: spiritualiteit, solidariteit en soberheid. De laatste, de soberheid, is een onmisbare voorwaarde voor de eerste twee: wanneer we niet bereid zijn onszelf iets te ontzeggen, kunnen we niet voldoende aandacht en zorg besteden aan de ander en de Ander.
Het getal veertig geldt in de Bijbel als de levensduur van één generatie. Aan het begin van het derde millennium sinds Christus' geboorte is het nodig dat vooral jonge mensen de fakkel overnemen en zich er belangeloos en consequent voor inzetten, dat komende generaties kunnen opgroeien in een betere wereld, die niet meer de scheiding kent tussen eerste, tweede en derde wereld, maar die een humane samenleving wordt van alle volkeren in vrede en gerechtigheid. In grote projecten als dat van de 'Millennium Development Goals' van de Verenigde Naties - te realiseren voor 2015! - kunnen jongeren een geweldige uitdaging zien. Zij kunnen bijdragen aan het welslagen van deze mondiale projecten, zoals een post-vormselgroep in een van onze parochies in de stad Delft, die als naam koos "M-twentyfive". M25 slaat op Mattheus 25: de jongerengroep maakt concreet werk van de "werken van barmhartigheid"! Inderdaad, elke geloofsgemeenschap dient een M25 groep te zijn. Mgr A.H . van Luyn s.d.b., bisschop van Rotterdam.
