"Een mooie fles wijn delen en die met smaak en aandacht proeven, of in een gesprek zorgvuldig luisteren is in zekere zin net zo sacramenteel als ter communie gaan."
Wil Derkse in 'Een levensregel voor beginners. Benedictijnse spiritualiteit voor het dagelijkse leven', Lannoon, tiende druk, 2003, p.20.
HAARLEM (KerkNet/NBG) - Het Nederlandse Bijbelgenootschap lanceert deze week een elektronische variant van de Bijschrijfbijbel, onder de naam MijnBijbel. Op de site van www.mybible.nl kan men voortaan een bijbel met eigen opmerkingen en favoriete bijbelteksten lezen en bijhouden. MijnBijbel maakt daarbij gebruik van De Nieuwe Bijbelvertaling. Om van alle persoonlijke opties binnen MijnBijbel gebruik te maken moet men zich op www.mybible.nl aanmelden. Daarna worden er inloggegevens toegestuurd en krijgt men toegang tot de eigen Bijschrijfbijbel. MijnBijbel kan, indien gewenst, ook gedeeld worden met meerdere mensen, bijvoorbeeld een gezamenlijke bijbelstudiegroep. De website is een samenwerkingsproject tussen het NBG en Steven Voorn van Flaire. Voorn ontving in 2005 een eervolle vermelding voor zijn inzending bij de Rainbow Bible Award, de internet ontwerpwedstrijd van het N BG. De techniek die hij voor zijn site ontwikkelde, is in opdracht van het NBG verder ingezet voor de elektronische versie van de Bijschrijfbijbel. Er zijn plannen om in de toekomst een functionaliteit te ontwikkelen die het mogelijk maakt Bijbelteksten aan elkaar te verzenden.
"Het is de tijd van de diakens", zegde de bisschop!
De tijd van de diakens
Het herstel van het permanent diaconaat door Vaticanum II (1962 1965) kwam op tijd. Velen zagen het toen vooral als een aanloop naar een priesterschap van gehuwden of als een oplossing voor plaatsen waar priesters schaars waren. Op die manier liep men het gevaar het diaconaat af te leiden van zijn oorspronkelijke bedoeling en van wat het in de kerk van vandaag moet zijn. Een permanent diaken mag zijn roeping niet beleven vanuit een sterke verwijzing naar het priesterschap. Hij wordt ook niet allereerst gewijd voor de dienst aan het altaar.
Als ik stel dat dit de tijd van de diakens is, bedoel ik dus wat anders. Natuurlijk kunnen diakens taken van verkondiging en liturgie opnemen. Maar de kern van het diaconaat ligt in de diaconie, het dienstwerk. Welnu, in onze tijd wordt het voor velen duidelijk dat de toekomst van het christendom vooral in dat dienstwerk ligt. Ik lees en herlees graag de Jacobusbrief. Misschien mag ik de lezers uitnodigen regelmatig die korte krachtige brief ook eens opnieuw te lezen? Stel dat een broeder of zuster geen kleren heeft en niets om te eten, en iemand van u zou zeggen: geluk ermee. Houd u warm eet maar goed en hij zou niets doen om in zijn stoffelijke nood te voorzien wat heeft dat voor zin? Zo is ook het geloof, op zichzelf genomen, zonder zich in daden te uiten, dood.
Hier houdt de schrift ons voor, dat wat geloven, verkondigen en in onze samenkomsten vieren ook in ons leven gestalte moet krijgen. Daar komt het uiteindelijk op aan. Dat moet gebeuren door wat we voor medemensen in Gods naam willen betekenen. Laten we daarvan goed doordrongen zijn. Verkondiging noch viering zullen echt aanslaan als ze niet gedragen zijn door onze inzet voor mensen. Onze houding tegenover de medemensen wordt uiteindelijk de beste verkondiging en het echte waarmerk van onze vieringen.
Het zou een goede zaak zijn als we aan vele diakens de opdracht van de animatie van het dienstwerk zouden kunnen toevertrouwen. Zoals de priesters de waarborg zijn voor de geloofsschat, voor de dienst van leiding en de vieringen, zo zouden de diakens vooral de krachten kunnen mobiliseren op het stuk van de naastenliefde. Vrijgestelde priesters zijn altijd een zegen geweest voor het goed functioneren van de kerk. Vrijgestelde diakens kunnen een prachtige rol spelen op het vlak van de dienst aan de mensen. Daarom moeten ze de eigenheid van hun ambt vrijwaren tegenover dat van de priesters.
Bisschop Arthur Luysterman in een tekst voor de decanale conferentie van april 1996: (Be)dienaars in onze kerk, p. 4 5. De volledige tekst werd oorspronkelijk gepubliceerd in Kerkplein van 1995. Ter gelegenheid van roepingenzondag werd de tekst ter bespreking aan de decanale conferentie voorgelegd.
Interessant boek voor diakens en al degenen die zich interesseren voor de ethische, sociale of politieke dimensie van de liturgie: Die diakonale Dimension der Liturgie door Benedikt Kranemann - Thomas Sternberg - Walter Zahner (Hg.)
Waarom zijn wij zo bedeesd, geïntimideerd en onzeker?
Waarom zijn wij zo bedeesd, geïntimideerd en onzeker?
Christenen van buiten Europa vragen vaak, waarom zijn Europese christenen zo geintimideerd en onzeker ?
Ook andersgelovigen vragen zich dat vaak af b.v. deJood Joseph Weiler, een beroemde professor voor internationaal en europees recht.
Waarom zijn wij zo bedeesd, terwijl wij toch op zoveel trots kunnen zijn?
Het christendom vormde Europa en bereidde de weg voor solidariteit en democratie.
Het christendom openbaart de persoonlijke en liefhebbende God,
het biedt vergeving en heil aan,
authentieke vrede en liefde - zelfs liefde voor de vijand.
Het ontdekken van zijn rijkdom wordt niet beperkt.
En toch slaat hem zoveel haat tegemoet. Hier de uittreksels uit een rede van Joseph Weiler, die hij op 27 april 2005 in Wenen gehouden heeft. Als U interesse voor de gehele text hebt, (in het Engels) stuurt U ons dan een korte mail (office@europe4christ.net).
De meeste kardinalen lezen elke dag zelf de mis, maar over de oude kardinaal Mertel werd er verteld dat hij elke dag de mis van zijn secretaris bijwoonde. Hij had daar een goede reden voor. De kardinaal kon zelf de mis niet lezen. Teodolfo Mertel (1806 1899) was weliswaar kardinaal, maar geen priester. Hij werd zelfs eerst tot kardinaal benoemd en pas daarna tot diaken gewijd. Hij was de laatste echte kardinaal-diaken en bijgevolg was hij de laatste levende herinnering aan de tijd dat het diaconaat als zelfstandig ambt bestond naast dat van het presbyterambt. Aan het konklaaf dat Leo XIII als opvolger van Pius IX koos, nam ook kardinaal Mertel deel. Even zo als bij bepaalde liturgische gebruiken, schijnt het ook voor het diaconaat te gelden, dat de oudste vormen het langst te Rome zelf bewaard bleven. In de loop der eeuwen is er soort loopbaan voor geestelijken ontstaan: de cursus honorum.
Over deze ontwikkeling handelt het boek van John ST. H. Gibaut: The Cursus Honorum. A Study of Sequential Ordination (Patristic Studies, 3) New York: Peter Lang, 2000. Zie Augustic Casiday, recensie van John St. H. Gibaut, The Cursus Honorum. A Study of the Origins and Evoution of Sequential Ordinatio, Review of Biblical Literature. (2001).
"Bent u een pessimist? Vermassen: Wel over deze tijd, ja. Maar niet over de oplossing. Ik geloof namelijk dat een andere wereld mogelijk is. Maar eerst moet het probleem nog wat groter worden, vrees ik. Dat heb ik veertig jaar geleden geleerd van pater Windey, een jezuïet die in India werkte. Volgens hem kun je de wereld pas veranderen als de mensen met de rug tegen de muur staan. En zover is het hier nog niet. Nog niet. Want depressie wordt wel ziektE nummEr één van de eeuw. In het Westen, waar wij een niveau van welstand hebben bereikt dat je niet voor mogelijk houdt. En we beséffen het niet. Wij zijn net verwende, onverschillige kinderen geworden. Ik zie dat ook in de criminaliteit. De verwende mens is de gevaarlijkst crimineel. Iemand die kritiekloos verwend wordt, wil alles voor zich, heeft geen zelfkritiek meer, en kijkt minachtend op alles en iedereen neer."
Jef Vermassen in een interview door Joël De Ceulaer in Knack, 26 juli 2006, p. 111.
Gezicht op Geraardsbergen anno 1648. Het origineel van deze afbeelding, met bovenaan de identificatie Gerardimontium vulgo Gheertsberghe, kan je vinden in de Atlas Major van Joannes Blaeu. Geraardsbergen was toen al een mooi-ogend schilderachtig stadje.
Op 9 augustus waren diakens samen te Wichelen. Priester Roger Vereecken wees ons op de noodzaak van een 'pastoraal forum'. Pastoraal forum betekent: collega diakens vertellen aan elkaar hun lukken en mislukken in het beleven van hun diaconaat. Elke diaken wordt dan een klankbord voor de andere. Elkaar bevestigen en elkaar betere wegen tonen, dat is voor elkaar een pastoraal forum zijn. Wij moeten durven zeggen: "Ik denk dat je daar een verkeerde houding aanneemt." Of: "Je hebt daarin een verkeerde mentaliteit." Durven wij aan elkaar zeggen dat wij op de verkeerde weg zijn? En denken wij eraan elkaar te bevestigen: "Dat heb je heel goed gedaan!" "Als ik dat allemaal hoor, sta ik vol bewondering voor wat je daar hebt kunnen verwezenlijken!". Een pluim krijgen doet deugd. Als je veel pluimen krijgt, kan je vliegen!
