"Een mooie fles wijn delen en die met smaak en aandacht proeven, of in een gesprek zorgvuldig luisteren is in zekere zin net zo sacramenteel als ter communie gaan."
Wil Derkse in 'Een levensregel voor beginners. Benedictijnse spiritualiteit voor het dagelijkse leven', Lannoon, tiende druk, 2003, p.20.
HAARLEM (KerkNet/NBG) - Het Nederlandse Bijbelgenootschap lanceert deze week een elektronische variant van de Bijschrijfbijbel, onder de naam MijnBijbel. Op de site van www.mybible.nl kan men voortaan een bijbel met eigen opmerkingen en favoriete bijbelteksten lezen en bijhouden. MijnBijbel maakt daarbij gebruik van De Nieuwe Bijbelvertaling. Om van alle persoonlijke opties binnen MijnBijbel gebruik te maken moet men zich op www.mybible.nl aanmelden. Daarna worden er inloggegevens toegestuurd en krijgt men toegang tot de eigen Bijschrijfbijbel. MijnBijbel kan, indien gewenst, ook gedeeld worden met meerdere mensen, bijvoorbeeld een gezamenlijke bijbelstudiegroep. De website is een samenwerkingsproject tussen het NBG en Steven Voorn van Flaire. Voorn ontving in 2005 een eervolle vermelding voor zijn inzending bij de Rainbow Bible Award, de internet ontwerpwedstrijd van het N BG. De techniek die hij voor zijn site ontwikkelde, is in opdracht van het NBG verder ingezet voor de elektronische versie van de Bijschrijfbijbel. Er zijn plannen om in de toekomst een functionaliteit te ontwikkelen die het mogelijk maakt Bijbelteksten aan elkaar te verzenden.
"Het is de tijd van de diakens", zegde de bisschop!
De tijd van de diakens
Het herstel van het permanent diaconaat door Vaticanum II (1962 1965) kwam op tijd. Velen zagen het toen vooral als een aanloop naar een priesterschap van gehuwden of als een oplossing voor plaatsen waar priesters schaars waren. Op die manier liep men het gevaar het diaconaat af te leiden van zijn oorspronkelijke bedoeling en van wat het in de kerk van vandaag moet zijn. Een permanent diaken mag zijn roeping niet beleven vanuit een sterke verwijzing naar het priesterschap. Hij wordt ook niet allereerst gewijd voor de dienst aan het altaar.
Als ik stel dat dit de tijd van de diakens is, bedoel ik dus wat anders. Natuurlijk kunnen diakens taken van verkondiging en liturgie opnemen. Maar de kern van het diaconaat ligt in de diaconie, het dienstwerk. Welnu, in onze tijd wordt het voor velen duidelijk dat de toekomst van het christendom vooral in dat dienstwerk ligt. Ik lees en herlees graag de Jacobusbrief. Misschien mag ik de lezers uitnodigen regelmatig die korte krachtige brief ook eens opnieuw te lezen? Stel dat een broeder of zuster geen kleren heeft en niets om te eten, en iemand van u zou zeggen: geluk ermee. Houd u warm eet maar goed en hij zou niets doen om in zijn stoffelijke nood te voorzien wat heeft dat voor zin? Zo is ook het geloof, op zichzelf genomen, zonder zich in daden te uiten, dood.
Hier houdt de schrift ons voor, dat wat geloven, verkondigen en in onze samenkomsten vieren ook in ons leven gestalte moet krijgen. Daar komt het uiteindelijk op aan. Dat moet gebeuren door wat we voor medemensen in Gods naam willen betekenen. Laten we daarvan goed doordrongen zijn. Verkondiging noch viering zullen echt aanslaan als ze niet gedragen zijn door onze inzet voor mensen. Onze houding tegenover de medemensen wordt uiteindelijk de beste verkondiging en het echte waarmerk van onze vieringen.
Het zou een goede zaak zijn als we aan vele diakens de opdracht van de animatie van het dienstwerk zouden kunnen toevertrouwen. Zoals de priesters de waarborg zijn voor de geloofsschat, voor de dienst van leiding en de vieringen, zo zouden de diakens vooral de krachten kunnen mobiliseren op het stuk van de naastenliefde. Vrijgestelde priesters zijn altijd een zegen geweest voor het goed functioneren van de kerk. Vrijgestelde diakens kunnen een prachtige rol spelen op het vlak van de dienst aan de mensen. Daarom moeten ze de eigenheid van hun ambt vrijwaren tegenover dat van de priesters.
Bisschop Arthur Luysterman in een tekst voor de decanale conferentie van april 1996: (Be)dienaars in onze kerk, p. 4 5. De volledige tekst werd oorspronkelijk gepubliceerd in Kerkplein van 1995. Ter gelegenheid van roepingenzondag werd de tekst ter bespreking aan de decanale conferentie voorgelegd.
Interessant boek voor diakens en al degenen die zich interesseren voor de ethische, sociale of politieke dimensie van de liturgie: Die diakonale Dimension der Liturgie door Benedikt Kranemann - Thomas Sternberg - Walter Zahner (Hg.)
Waarom zijn wij zo bedeesd, geïntimideerd en onzeker?
Waarom zijn wij zo bedeesd, geïntimideerd en onzeker?
Christenen van buiten Europa vragen vaak, waarom zijn Europese christenen zo geintimideerd en onzeker ?
Ook andersgelovigen vragen zich dat vaak af b.v. deJood Joseph Weiler, een beroemde professor voor internationaal en europees recht.
Waarom zijn wij zo bedeesd, terwijl wij toch op zoveel trots kunnen zijn?
Het christendom vormde Europa en bereidde de weg voor solidariteit en democratie.
Het christendom openbaart de persoonlijke en liefhebbende God,
het biedt vergeving en heil aan,
authentieke vrede en liefde - zelfs liefde voor de vijand.
Het ontdekken van zijn rijkdom wordt niet beperkt.
En toch slaat hem zoveel haat tegemoet. Hier de uittreksels uit een rede van Joseph Weiler, die hij op 27 april 2005 in Wenen gehouden heeft. Als U interesse voor de gehele text hebt, (in het Engels) stuurt U ons dan een korte mail (office@europe4christ.net).
De meeste kardinalen lezen elke dag zelf de mis, maar over de oude kardinaal Mertel werd er verteld dat hij elke dag de mis van zijn secretaris bijwoonde. Hij had daar een goede reden voor. De kardinaal kon zelf de mis niet lezen. Teodolfo Mertel (1806 1899) was weliswaar kardinaal, maar geen priester. Hij werd zelfs eerst tot kardinaal benoemd en pas daarna tot diaken gewijd. Hij was de laatste echte kardinaal-diaken en bijgevolg was hij de laatste levende herinnering aan de tijd dat het diaconaat als zelfstandig ambt bestond naast dat van het presbyterambt. Aan het konklaaf dat Leo XIII als opvolger van Pius IX koos, nam ook kardinaal Mertel deel. Even zo als bij bepaalde liturgische gebruiken, schijnt het ook voor het diaconaat te gelden, dat de oudste vormen het langst te Rome zelf bewaard bleven. In de loop der eeuwen is er soort loopbaan voor geestelijken ontstaan: de cursus honorum.
Over deze ontwikkeling handelt het boek van John ST. H. Gibaut: The Cursus Honorum. A Study of Sequential Ordination (Patristic Studies, 3) New York: Peter Lang, 2000. Zie Augustic Casiday, recensie van John St. H. Gibaut, The Cursus Honorum. A Study of the Origins and Evoution of Sequential Ordinatio, Review of Biblical Literature. (2001).
"Bent u een pessimist? Vermassen: Wel over deze tijd, ja. Maar niet over de oplossing. Ik geloof namelijk dat een andere wereld mogelijk is. Maar eerst moet het probleem nog wat groter worden, vrees ik. Dat heb ik veertig jaar geleden geleerd van pater Windey, een jezuïet die in India werkte. Volgens hem kun je de wereld pas veranderen als de mensen met de rug tegen de muur staan. En zover is het hier nog niet. Nog niet. Want depressie wordt wel ziektE nummEr één van de eeuw. In het Westen, waar wij een niveau van welstand hebben bereikt dat je niet voor mogelijk houdt. En we beséffen het niet. Wij zijn net verwende, onverschillige kinderen geworden. Ik zie dat ook in de criminaliteit. De verwende mens is de gevaarlijkst crimineel. Iemand die kritiekloos verwend wordt, wil alles voor zich, heeft geen zelfkritiek meer, en kijkt minachtend op alles en iedereen neer."
Jef Vermassen in een interview door Joël De Ceulaer in Knack, 26 juli 2006, p. 111.
Gezicht op Geraardsbergen anno 1648. Het origineel van deze afbeelding, met bovenaan de identificatie Gerardimontium vulgo Gheertsberghe, kan je vinden in de Atlas Major van Joannes Blaeu. Geraardsbergen was toen al een mooi-ogend schilderachtig stadje.
Op 9 augustus waren diakens samen te Wichelen. Priester Roger Vereecken wees ons op de noodzaak van een 'pastoraal forum'. Pastoraal forum betekent: collega diakens vertellen aan elkaar hun lukken en mislukken in het beleven van hun diaconaat. Elke diaken wordt dan een klankbord voor de andere. Elkaar bevestigen en elkaar betere wegen tonen, dat is voor elkaar een pastoraal forum zijn. Wij moeten durven zeggen: "Ik denk dat je daar een verkeerde houding aanneemt." Of: "Je hebt daarin een verkeerde mentaliteit." Durven wij aan elkaar zeggen dat wij op de verkeerde weg zijn? En denken wij eraan elkaar te bevestigen: "Dat heb je heel goed gedaan!" "Als ik dat allemaal hoor, sta ik vol bewondering voor wat je daar hebt kunnen verwezenlijken!". Een pluim krijgen doet deugd. Als je veel pluimen krijgt, kan je vliegen!
Aan de hand van een aantal representatieve moderne en hedendaagse gedichten uit Noord en Zuid, gaan we eerst op zoek naar het eigene van religieuze poëzie. Binnen het brede domein van de religieuze poëzie bakenen we vervolgens de judeo-christelijke poëzie af. In die laatste onderkennen we drie tendensen: een van het leven naar de bijbel, een van de bijbel naar het leven en een waarin bijbel en leven naadloos in elkaar overgaan.
Het volgende gedicht van Maria Vasalis mag je een voorsmaak bieden:
In de oudste lagen van mijn ziel,
waar hij van stenen is gemaakt,
bloeit als een gaaf, ontkleurd fossiel
de stenen bloem van uw gelaat.
Ik kan mij niet van u bevrijden
er bloeit niets in mijn steen dan gij.
De oude weelden zijn voorbij
maar niets kan mij meer van u scheiden.
Data
Donderdagen 5 en 19 oktober 2006, telkens van 20u tot 22u
Inleider
Hugo Roeffaers S.J. is emeritus hoogleraar van de UFSIA (Universiteit Antwerpen) waar hij Engelse literatuur en Taalfilosofie doceerde.
Hij publiceerde onder meer Van Yeats tot Heaney. Een eeuw Poëzie, Acco, Leuven,1997 en Taal enWoordkunst. Een filosofische verkenning, Garant, Antwerpen, 2004.
Kosten
8 euro, inclusief tekstmateriaal
Inschrijven
Door 8 euro over te maken op rek. 447-8630601-48 van Oude Abdij, Drongenplein 26, 9031 Drongen, met vermelding poëzie.
Duitse bisschop schrijft brief aan kinderen God is meer dan een scheidsrechter
Geplaatst op 30/7 '06 om 3:09u Door Theo Borgermans (Bron: Kath.de)
ERFURT (RKnieuws.net) - Mgr. Joachim Wanke, de bisschop van het Duitse Erfurt, heeft een vakantiebrief geschreven aan de kinderen van zijn bisdom. Als uitgangspunt nam hij de Wereldbeker Voetbal, die onlangs in Duitsland gehouden werd.
Bij de Wereldbeker Voetbal heeft men vele sterren: de doelwachters en spitsen, de middenvelders en de verdedigers Maar er is nog een andere belangrijke persoon bij het voetbal: de scheidsrechter. Hij zorgt ervoor dat de regels gerespecteerd worden ( ) Ik denk dat ons leven een beetje zoals het voetbal is. Voor ons christenen kan God daarbij zon scheidsrechter zijn. Ik wil U daarover graag enkele vakantiegedachten geven, opende de bisschop zijn brief.
Hij herinnert eraan dat het fluitje één van de belangrijkste werktuigen van de scheidsrechter is: Zo kunnen de spelers weten wanneer het spel onderbroken wordt of doorgaat ( ) Ik geloof dat ook God zich in de wereld laat horen. Tot op heden kunnen we zijn signalen horen, zien en terugvinden ( ) Als een speler bij het voetbal een gele kaart krijgt, dan merken we vaak dat hij naar de scheidsrechter loopt en probeert uit te leggen waarom het eigenlijk geen fout was. Of men met God kan discussiëren? Wellicht denk je dat dit onmogelijk is. Maar ik ben er vast van overtuigd dat bidden tot iets dient. God hoort onze gebeden en Hij laat zich horen.
De gelijkenis met het voetbal gaat volgens de bisschop wellicht ook nog op andere manieren op. Zo is de scheidsrechter diegene die het hardst moet lopen. Ook God moet in de wereld kort op de bal zijn. Op elk ogenblik interesseert Hij er zich voor wat er met ons gebeurt. Hij is elk ogenblik aandachtig en niets ontgaat Hem. Hij wijst de jongeren er tot slot op dat ze in de vakantie allicht tijd hebben om een stille plaats op te zoeken. Daarvoor is de kerk een bijzonder geschikte plaats. Daar kunnen ze zich rustig neerzetten en naar het kruis kijken. Ze kunnen er bidden: God, gij ziet mij. Dank U dat ik belangrijk voor U ben. ( ) God is meer dan allen maar een scheidsrechter en men kan ook zijn andere kanten ontdekken. Probeer dat eens! Ik wens jullie een goede vakantie en ik nodig jullie uit om ook aan de religieuze kinderweek en de kinderbedevaart deel te nemen. (tb)
Reilander: "'Heel vaak zijn we niet echt bezig met God, maar zijn we op zoek. Zoveel mensen lijden nu onder druk, ontgoocheling, hartenpijn vanuit het leven en deze maatschappij. Mensen missen de ervaring dat God van hen houdt. Soms staan ze er gewoon niet voor open, maar vaak wordt de stem van God verstikt door lawaai, door een gebrek aan gemeenschap en aan sereniteit. In onze maatschappijn lijkt het middelpunt zoek. De middelpuntvliedende krachten zijn te sterk. Daarom komen ook veel jongeren bij ons in Combermere langs om na te denken, rust te vinden en soms ook te zoeken naar gemeenschap. Het gaat erom dat we onze identiteit vinden. Die ligt in onze waardigheid als mens, los van bezit, salaris, intelligentie of rijkdom. In Combermere vinden jongeren in gebed en gemeenschap vaak een nieuwe bestaansreden;"
Jan Glorieux interviewt Teresa Reilander en Joanne Dionne van 'Madonna house' in Marche-Les-Dames, in Tertion 26 juli 2006 p. 14.
Gebruik van transport dat schade toebrengt aan het milieu een 'symptoom van zonde
Transport dat schade toebrengt aan het milieu een 'symptoom' van zonde noemen, is een straffe uitspraak. Maar waarom zouden wij er niet ernstig over nadenken!
BISSCHOP VAN LONDEN VERDEDIGT UITSPRAKEN OVER VERKEER
BRUSSEL (KerkNet/ChristianToday) - Bisschop Richard Chartres van Londen blijft bij zijn uitspraken over het verkeer. De anglicaanse bisschop had dit weekend in een gesprek met 'The Sunday Times' gezegd dat het gebruik van transport dat schade toebrengt aan het milieu als een 'symptoom van zonde' mag bestempeld worden. De bisschop anticipeerde met zijn uitspraak op de publicatie van een brochure van de Kerk van Engeland en Wales, met tips voor gelovigen om op een milieuvriendelijker manier te leven. Ze worden daarin ook aan hun taak herinnerd zorg te dragen voor de schepping. Volgens de bisschop is het tijd dat mensen bewuster met het milieu omgaan en daarmee bij hun beslissingen en keuzes ook meer rekening mee te houden.
"Het maken van egoïstische keuzes zoals een vliegvakantie of de aankoop van grote wagens zijn symptomen van zonde", aldus bisschop Chartres. De bisschop bevestigde dinsdag in een gesprek met BBC 4 dat hij nog steeds bij die uit spraken blijft. In dat interview verklaarde de geestelijke dat hij kan aanvaarden dat grote gezinnen grotere wagens nodig hebben en anderen op het platteland leven. Toch vindt hij dat het christelijke zondebesef al te zeer wordt ingekrompen. "We moeten ook over zonde durven spreken met betrekking tot onze omgang met de schepping en onze verantwoordelijkheid voor de naasten, in het bijzonder voor de armsten." Het is volgens hem absoluut niet ongepast om ook inzake het milieu over morele verantwoordelijkheid te spreken. "Het is een zonde als we uitsluitend met onszelf rekening houden en een leven leiden zonder verantwoordelijkheid en verbondenheid." Hij onderstreept in dat verband ook het belang van de manier waarop we omgaan met de energie, omdat dit een impact heeft op de schepping en andere mensen.
De diaken is geen kartonnen priester. 'Karton' staat voor 'Ersatz'!
Identiteit diakenambt nog niet uitgekristalliseerd.
Twee opvattingen lijken tegenover elkaar te staan:
1. Vertegenwoordiger van armen en zwakkeren
De opvatting die heerst in het bisdom Rutenburg-Stuttgart (de thuishaven van het IDZ), laat zich goed samenvatten in volgende zin: de diaken treedt niet op als plaatsvervanger van de priester, maar als vertegenwoordiger van de armen en de zwakkeren.
Dat hij regelmatig assisteert in de H. Mis is daarmee niet strijdig, maar als de diaken preekt, dan doet hij dat alleen om de armen en zwakkeren stem te geven in de geloofsgemeenschap. Huwelijken en uitvaarten die hij doet, komen voort uit contacten die hij in zijn diaconale werk heeft opgedaan.
De diensten van diaken in de liturgie en in de verkondiging is in deze opvatting dus een afgeleide van zijn diaconale taak.
De diaken is immers voor de diaconie en de naastenliefde.
De diakenopleiding is daar op afgestemd.
Dáár is hij voor gewijd en daarom geeft de diaken binnen de parochie ook leiding aan alle diaconale activiteiten.
Dit impliceert dat iedere parochie een diaken moet hebben.
Omdat priesterschap en diaconaat in deze opvatting bovenal onderscheiden ambten zijn, heeft men moeite met het feit dat in onze traditie ook priesterkandidaten de diakenwijding ontvangen.
Bij mannen die zich kandidaat stellen voor het diaconaat wordt er in Rottenburg-Stuttgart nauwgezet op toegezien dat zij roeping hebben voor het diakenambt in deze zin. Zoals de diocesaan gedelegeerde voor het diaconaat opmerkte: een gehuwde man met een mogelijke priesterroeping wordt afgewezen als kandidaat voor het diakenambt.
2. Liturgie, verkondiging en naastenliefde
De opvatting aan de andere zijde van het spectrum legt meer nadruk op het drievoudige dienstambt van de diaken: de diaken wordt gewijd voor de diaconie van de liturgie, van de verkondiging en van de naastenliefde.
In deze opvatting is meer plaats voor het feit dat het Tweede Vaticaanse Concilie het diaconaat als zelfstandig ambt óók heeft ingevoerd vanuit het perspectief van het priestertekort.
Deze visie op het diakenambt is minder eenzijdig en biedt de mogelijkheid om roepingen te erkennen van mannen met verschillende charismas.
Ook een man wiens eerste aanleg en oriëntatie niet op het charitatieve vlak ligt, kan in deze visie zeer wel voor de diakenwijding in aanmerking komen.
Het is echter niet de bedoeling dat de diaken een soort Ersatzpriester wordt.
Waar deze opvatting heerst zoals onder meer in het bisdom s Hertogenbosch blijkt het tot nu wel moeilijk om precies helder te krijgen wat de eigenheid van het diaconaat is.
De eigen spiritualiteit wordt vaak verbonden aan het gehuwd zijn van de meeste permanente diakens.
Vanuit Rottenburg-Stuttgart werd hier tegenin gebracht dat dan de toelating tot het priesterambt van viri probati-gehuwde mannen die zich hebben bewezen - de doodsteek voor het zelfstandige diakenambt kan betekenen
De gewetensvraag werd voorgelegd wie van de gehuwde diakens in die situatie nog principieel voor het zelfstandige diakenambt zou blijven kiezen (al is het, om het zelfstandige diakenambt te beschermen, nu al niet vanzelfsprekend dat een gehuwde diaken die weduwnaar wordt, vervolgens als priesterkandidaat wordt geaccepteerd).
Dit was actueel, omdat in die dagen het gerucht ging dat Paus Benedictus XVI bereid zou zijn om gehuwde mannen van 55 jaar en ouder toe te laten tot het priesterschap.
Tijdens het congres was ook de mening te horen dat de eigenheid van het permanente diaconaat pas zou blijken als veel celibataire mannen voor het diakenambt zouden kiezen. De gedachte daarachter: pas dan zou écht bewezen zijn dat het om een eigen roeping gaat onderscheiden van het priesterschap.
3. Conclusie
De conclusie moet zijn dat de ontwikkeling van een eigen identiteit van het zelfstandig diakenambt nog problematisch is.
Eigenstandig ambt of niet: veel diaken zijn gelukkig in hun ambt én leveren een onmiskenbaar belangrijke bijdrage aan de Kerk.
Onder hen bevindt zich vermoedelijk een flink aantal dat niet te vatten is n de strikte definitie volgens Rottenburg-Stuttgart.
Peter Broeders, diaken in Nieuwsbrief / IDZ :Nederland-Vlaanderen, n° 4, juli 2006, 3 5, als verslag van een te Freising ( bij München) gehouden internationale studieconferentie met als thema: Diaconaat als profetisch ambt in de globaliserende wereld.
