Abba! Lieve Vader!

Als vertrekpunt nemen wij een menselijk en christelijk oerwoord, het stamelwoord van een klein kind tegen zijn vader: ‘abba’, ‘pappa’. Jezus heeft het gebruikt bij zijn gebed (Mc 14, 36). Ook de eerste christenen gebruikten het (Rom 8, 15; Gal 4, 6). ‘Abba’ betekent dus ‘vader’ – zoals de meer volwassenen zeggen.

Voor iedereen is het goed dit woord uit te spreken, het telkens en telkens weer te herhalen en zo tot een steeds diepere, levende verhouding met God te komen – op voorwaarde dat hij het echt vanuit zijn innerlijk tot God roept.

Maar voor de christen kan het woord ook een weg zijn die tot diep in de grond van zijn christen-zijn voert.

Zo kan dat woord ons hele leven begeleiden, tot het einde toe. We zullen het nooit moe worden: we zullen almaar rijker worden, dieper worden, door het vele dat het ons te bieden heeft. Het zal heel ons christen-zijn kunnen bezielen: ons gebed, de eucharistieviering, elke dienst aan de naaste – onze ‘broeder’ immers en ‘zuster’.

T. Tilman