UIT DE BIECHT GESPROKEN

Moeke, ons Veerle zie je toch liever!

Ooit hoorde ik de volgende biecht. Wees maar gerust, ik mag daarover vertellen, want die biecht gebeurde in het openbaar.

De dame begon met te zeggen: “Ik zou eens willen mijn biecht spreken!”

Het was reeds stil in de zaal, maar nu werd het de stilte zo intens, dat je een man hoorde fluisteren: “Wie gaat er nu nog te biechten en die gaat dat hier nu doen in het openbaar!?”

“Jullie weten dat wij thuis twee kinderen hebben”, vervolgde de dame, “Veerle en Luk. Jullie weten waarschijnlijk ook wel dat onze Veerle super begaafd is. Altijd opnieuw, haast zonder moeite, haalt zij de allergrootste onderscheiding. Maar onze Luk stond bij de verdeling van de gaven op de laatste rij. Veerle heeft bijna alles gekregen en Luk de overschot.

Vorige week was ik grieperig. Na de middag lag ik op de zetel verder te herstellen. Onze Luk was ook thuis. Hij was ‘schoolziek’, als je begrijpt wat ik bedoel?

Plots vroeg hij mij: “Moeke, is dat niet te fris als je daar zo op zetel ligt?”

Hij naar boven en… hij legde een deken over mij.

Vijf minuten later: “Moeke, dat is zeker niet confortabel met je hoofd op de rand van de zetel. Ik ga je een kussen halen.”

Mijn hart werd er warm van.

Toen hij vroeg: “Moeke, ik ga je wat drinken halen!”, wilde ik hem laten horen dat ik dat alles geweldig waardeerde en ik zegde: “Wel Luk, jongen, wat ben ik blij dat ik je heb”.

Ik gaf Luk een pluim en patat, ik kreeg een klop op mijn hoofd.

Luk reageerde spontaan: “Ja moeke, maar onze Veerle zie je toch liever!”

Ik protesteerde en ik meende het als ik zegde: “Maar Luk, dat kan je niet menen. Noch je vader, noch ik willen geen verschil maken tussen jou en Veerle.”

“Toch wel”, antwoordde onze Luk.

Ik bleef maar vragen hoe hij zo iets durfde te beweren.

Zijn uitleg: “Wel, als het rapportentijd is sta je altijd te zwaaien met het rapport van onze Veerle. Het lijkt wel een vlag waarmee je aan het zwaaien bent! Aan iedereen wil je verkondigen hoe knap zij wel is en dat zij het nog heel ver zou brengen. En tegen mij zegde je: “Luk, als die nieuwsgierige nonkel vraagt, hoe het was op school, moet jaar niet op antwoorden. Hij heeft daar geen zaken mee. Wel, moeke, je bent beschaamd over mij!”

Dat was de biecht van deze vrouw. Tot voor haar bekering maakte zij – ongewild – verschil tussen haar bloedeigen kinderen. En wat kunnen zij er aan doen dat de ene begaafd is en de andere niet? ‘Aangestoken’ door een maatschappij waarin je pas telt als je presteert, je waar maakt,je…

Wij zouden ook kunnen zeggen dat deze moeder haar Luk niet kon vergeven dat hij niet zo begaafd was als zijn zus.

Daarover zouden wij nog eens verder moeten praten!

Diamautem