Welke zijn de grote keien in ons leven.

Een veel naverteld verhaal

Op zekere dag werd een oude professor van de ENA (in Frankrijk: l’Ecole Nationale d’Administration) gevraagd om een vormingssessie geven over “De efficiënte planning van zijn tijd”. De doelgroep waren een vijftiental topmanagers van de grootste ondernemingen. Deze vormingssessie was een van de vijf ateliers die ze gedurende hun vormingsdag konden volgen. De oude professor had dan ook maar een uur om zijn stof over te dragen.

Rechtstaande voor deze elitegroep (die klaar zat om alles te noteren wat deze expert ging onderwijzen), bekeek de oude professor hen traag een voor een en zegde toen: “Wij gaan een experiment uitproberen”.

Van onder de tafel die hem scheidde van zijn leerlingen, haalde de oude professor en zeer grote vaas te voorschijn. Er konden zeker acht liter water in. Hij zette die vaas voorzichtig voor hem neer. Vervolgens haalde hij een twaalftal keien te voorschijn, elk ongeveer een tennisbal groot, en legde ze voorzichtig een voor een in de grote vaas. Toen de vaas tot aan de boord was gevuld en het onmogelijk was er nog een kei aan toe te voegen, keek hij langzaam ophoog naar zijn leerlingen en vroeg hun: “Is deze vaas vol?” Allen antwoordden: “Ja”.

Hij wachtte enkele ogenblikken en voegde er toen aan toe: “Is dat werkelijk zo?”

Toen bukte hij zich opnieuw en haalde van onder de tafel een bakje gevuld met klein grint. Met grote zorgvuldigheid goot hij het grint op de grote keien en schudde daarna lichtjes de vaas. De kleine grintstukje ritselden tussen de keien… tot aan de rand van de vaas.

De oude professor keek opnieuw omhoog naar zijn publiek en vroeg opnieuw: “Is de vaas vol?”. Deze keer begonnen zijn briljante leerlingen zijn handelwijze te begrijpen. Een van hen antwoordde: “Waarschijnlijk niet!” “Goed!” antwoordde de oude professor.

Hij bukte zich opnieuw en deze keer haalde hij een emmer gevuld met droog fijn wit zand te voorschijn. Heel aandachtig goot hij het zand in de vaas. Het zand stroelde naar beneden en vulde de gaten tussen de keien en het grint. Nogmaals vroeg hij: “Is deze vaas vol?”

Deze keer antwoordde de briljante leerlingen zonder aarzelen in koor: “Neen!” “Goed!” antwoordde de oude professor.

En zoals zijn schitterende leerlingen zich er aan verwachtten nam hij de beker met water voor hem op tafel en vulde daarmee de vaas tot aan de rand. Dan keek de oude professor omhoog naar de groep voor hem en vroeg: “Wat wordt door dit experiment bewezen?”

Niet te onderschatten (niet stom, dwaas, zot?) antwoordde de stoutmoedigste onder de leerlingen, denkend aan het onderwerp van de cursus: “Dat bewijst dat als men het echt wil, zelfs al is onze agenda helemaal vol, dat men er nog altijd agendapunten kan aan toevoegen en dingen die gedaan moeten worden.”

“Neen” antwoordde de oude professor, “dat is het niet. De grote waarheid dat door dit experiment wordt aangetoond is de volgende:

- Als men de grote keien niet eerst in de vaas legt, dan zal men ze er daarna niet allemaal meer inkrijgen.” Daarop vroeg de oude professor hen: “Welke zijn de grote keien in je leven?”

- Uw gezondheid? Uw gezin? Uw vrienden (-innen)? Uw dromen werkelijkheid laten worden? Doen wat je graag doet? Leren? Uw zaak verdedigen? Zich ontspannen? Uw tijd nemen? Of…iets anders?

- Wat wij moeten onthouden is hoe belangrijk het is in ons leven eerst DE GROTE KEIEN te leggen, anders lopen wij het risico van niet te slagen in ons leven.

- Indien wij voorrang geven de details (het grint, het zand), zal men zijn leven met details vullen en wij zullen nooit voldoende kostbare tijd overhebben om hem te wijden aan de belangrijke elementen van zijn leven.

- Dus vergeet niet je zelf de volgende vraag te stellen:

- Welke zijn de grote keien in mijn leven?

- En daarna, leg ze als eerste in je levensvaas.”

Met een vriendelijk gebaar van zijn hand groette de oude professor zijn toehoorders en verliet traag de zaal.

(Jean Destrac in Diaconat Aujourd’hui, n° 92, maart-april 2001, p. 45 – 46. Ondertussen las ik het verhaal reeds in Kerkplein en in…)

Diamautem