God is een eigenaar

Ik was wel sterk onder de indruk bij mijn bezoek in het appartement van die twee jongen mensen. Bij de eerste aanblik zie je reeds dat ze niet op grote voet leven.

We gaan zitten en het gesprek komt spontaan op hun levensstijl.

Hij beweert dat je nier rijk hoeft te zijn om je gelukkig te voelen.

“We vinden allebei dat we dankbaar moeten zijn”, zegt ze.

“We voelen ons sterk aangesproken door de figuur van Jezus en de zorg van de Vader voor zijn kinderen. U weet wel: kijk naar de leliën op het veld, kijk naar de mussen en…de haren van ons hoofd zijn geteld. Het geeft je een wonderlijk gevoel als je dat ernstig neemt, als je dat gelooft.”

Toen viel het gesprek even stil. Ze zaten daar zo naast elkaar, glimlachend, gelukkig. Toen keek de vrouw guitig naar hem op en zei: “Vertel eens dat verhaal van onze eigenaar”.

“Hebt u narigheden met uw huisbaas?” Ze begonnen allebei te lachen.

“Wel”, zei de man, “een huisbaas hebben we niet, want we hebben dit appartement gekocht. Maar we zeggen dikwijls tegen elkaar: eigenlijk is God onze eigenaar. Al wat we bezitten, al wat we met werken bereiken, de kinderen die we krijgen, het komt allemaal door de talenten die we van de Vader gratis ontvangen. Daarom heeft mijn vrouw op een avond eens gezegd: “Feitelijk mogen we wonen in een gemeubileerd appartement dat aan God toebehoort.”

Sedertdien spreken we dikwijls van “de Eigenaar”. Ziet u, als je in iemands appartement je vakantie moogt doorbrengen, dan beschouw je je niet als een rijke bezitter. Dat spoort je aan om zuinig om te springen met de voorraad. Niet zo maar je gang gaan, verkwisten of rijk doen’.

“Je krijgt”, voegde de vrouw er aan toe, “zo een soort eerbied voor al die dingen die God je laat gebruiken. Hoe moet ik het uitdrukken? Een verantwoordelijkheidsgevoel: hoe wenst God dat ik het hier doe?

En bij tijd en wijle stuur je een kaartje met een : Dan U!”