Deze kathedraal staat in het hart van Brussel. Buiten ligt de stad, een plaats van bruisend leven en van veel verborgen lijden, een plaats van leven en dood. Een stad van mensen van alle rassen, talen culturen en religies. Is er wel één taal die men in Brussel niet spreekt en één land op de planeet waarvan niemand hier verblijft?
En midden in deze stad wonen wij, christenen van Brussel, als vonken in een stoppelveld zou de bijbel zeggen. Maar, houden wij, christenen, wel van de stad? Soms zegt men van niet: de stad is heidens en zondig. Waar is de rust, de vrede en het geloof rond de vertrouwde kerktoren in de landelijke gemeenten? En toch is het christendom niet in de stad geboren: in Jeruzalem, in Korinte en Rome. Daar is de Kerk gesticht. Zal het dan ook niet zijn dat ze in de steden wordt hersticht en zal ze er herleven? Christenen houden van de stad, het is hun biotoop en net daarom is dit congres van Brussel-Allerheiligen 2006 er ook gekomen.
Christenen houden van de multiculturaliteit. God trouwens ook. Was zijn eerste Verbond, dat Hij met de mensen sloot in Noach, er niet een met alle naties over de hele aarde en zette Hij zijn regenboog niet in de wolken opdat allen eraan zouden worden herinnerd? Dat verbond met alle mensen heeft God nooit teruggenomen. De Babelse spraakverwarring die onze samenleving al te vaak kenmerkt, komt niet van God, maar van ons. Wij zijn het die niet naar God hebben geluisterd en meteen verstonden we ook elkaars taal niet meer. Maar Gods droom van een Stad voor alle mensen blijft. We hebben het daarnet nog eens gehoord in het Boek van de Openbaring: Daarna zag ik een grote menigte, die niemand tellen kon, uit alle rassen en stammen en volken en talen. Ze stonden voor de troon en voor het Lam, gekleed in witte gewaden en met palmtakken in de hand. En zij riepen allen luid: Aan onze God die op de troon is gezeten en aan het Lam behoort de overwinning (Apo 7, 9v.).
Gods stad komt. Dat visioen van het Nieuwe Jeruzalem mogen we vandaag al in geloof vooruit zien. En in dat visioen zit ook Brussel. Het is maar een visioen, zal wel iemand opmerken en ik zie het slechts van verre of zelfs helemaal niet. Maar de Bijbel weigert om visioenen naar het rijk van de verbeelding te verbannen. Visioenen zijn geen creatie van een op hol geslagen verbeelding, ze zijn de vrucht van Gods beloften en gevestigd in de goddelijke hoop die nooit wordt beschaamd. Daarom zijn wij christenen verplicht om van deze visioenen te leven, ook al in de wetenschap dat als het visioen verdwijnt, het volk verwildert(Spr 29,18).
Niet dat we het zullen waarmaken op eigen krachten. In deze nieuwe Stad Jeruzalem staat geen monument gewijd aan het menselijk kunnen. Centraal staat de troon van God en van het Lam. Immers, Als de Heer de stad niet bouwt, bouwen vergeefs de bouwers (Ps 127, 1).
Maar Hij doet het niet zonder ons, wij helpen mee. Ja, in de stad werken wij, christenen, mee aan de gerechtigheid, aan de zorg voor zieken en armen, voor vluchtelingen en asielzoekers, aan vrede en verdraagzaamheid. Er gebeurt ongelofelijk veel aan service en diensten aan de samenleving door de Kerk in Brussel. Ze heeft een Open Deur waar zowat iedereen binnenvalt. Maar wat de Kerk doet in parochies en verenigingen, blijft vaak al te verborgen. Best misschien, want je linkerhand mag niet weten wat je rechter doet, zegt Jezus. Maar voor één keer mogen we toch ook dan andere woord van hem uitzeggen: Gij zijt het licht der wereld. Een stad kan niet verborgen blijven als ze boven op een berg ligt. En men steekt toch ook geen lamp aan om ze onder de korenmaat te zetten, maar men plaatst ze op de kandelaar zodat ze licht geeft voor allen die in huis zijn. Zo moet ook uw licht stralen voor het oog van de mensen, opdat ze uw goede werken zien en uw Vader verheerlijken die in de hemel is (Mt 5, 14vv.).
Kerk van Brussel, toon je maar eens zoals je bent opdat ze uw werken zien en vooral opdat ze de Vader verheerlijken die in de hemel is. Want godsdienst is geen privé-zaak: ze hoort ook thuis in het publieke leven en in het hart van de publieke samenleving.
Maar, zal u wellicht zeggen, dienst bewijzen doen toch alle goede mensen, daar hebben wij, christenen niet het monopolie van. Nee, maar we hebben wel iets bijzonders, een surplus. En dat staat in evangelie vandaag te lezen. Tot acht keer toe zegt Jezus wat aan christenen eigen is: dat ze arm van geest zijn dus niet groot gaan op zichzelf, dat ze treuren omdat het goede zo langzaam vordert en het kwade lijkt te winnen, dat ze zacht zijn en zachte waarden huldigen in de samenleving, dat ze hongeren en dorsten naar gerechtigheid, barmhartig zijn en vergeven, dat ze zuiver zijn van hart en vrede brengen en dat ze het doorstaan van vervolgd te worden en van allerlei kwaad te worden beticht om Christus wil. En boven dat alles nog dat ze blij zijn en verheugd. Want Jezus eindigt met: Verheugt u en juicht want groot is uw loon in de hemel (Mt 5, 12).
Welaan dan christenen van Brussel en van ver daarbuiten, Wees niet bang, toon wie je bent zonder complexen en zonder arrogantie. Met de psalmist mag ik u zeggen: Gelukkig het volk dat de Heer heeft als God (Ps 33, 12).
